Omm nom nom nom - Aiden O'Reilly

Waarom hij uiteindelijk toch in de cafetaria was gaan zitten was hem een raadsel. Het was veel te druk en veel te luidruchtig op het moment van de dag en het liefst had hij zijn dienblad gepakt en was hij in zijn kamer gaan zitten. Daar was hij immers alleen. Hij kreeg alleen maar hoofdpijn van het kabaal.
Uiteindelijk was hij wel in de cafetaria gaan zitten. Hij was niet terug gekropen in zijn kamer om in stilte te eten. Ondanks zijn hoofdpijn en het ongemakkelijke gevoel dat hij kreeg door de aanwezigheid van andere mutanten had hij er geen spijt van. Hij had was er misschien zelfs wel trots op en ergens deden de stemmen om hem heen hem goed. Hier en daar pikte hij wat gesprekken op. Roddels over andere leerlingen, verhalen over weekenden, feestjes, en thuisbezoeken, enzovoort. Hij nam een slok van zijn cola, prikte een beetje in zijn lunch en nam er uiteindelijk een hap van. Gestoord werd hij van de eenzaamheid. Heel zijn leven was hij eenzaam geweest. Geen vrienden. Geen vriendjes. Zachtjes zuchtte hij terwijl hij nogmaals door zijn lunch prikte. Ook op Genosha had hij tot nu toe geen vrienden gemaakt. Hij had zo nu en dan wel met andere mutanten gesproken, maar hij had nog geen echte vriend gemaakt. Iets dat wel op zijn lijstje stond toen hij naar Genosha Island was vertrokken. Hij nam nog een hap.
"Zou ik erbij mogen zitten? Het ziet er voor de rest bezet uit." Aiden keek op. Zodra hij de mutant voor zich zag trok hij zijn wenkbrauwen op. Hij was verbaasd dat dit aan hem gevraagd werd. Hij wist dat het een lange tijd gelden was dat hij de laatste keer in een cafetaria had gezeten, maar zover hij zich herinnerde werden dat soort dingen nooit gevraagd. Meestal gingen ze gewoon zitten. Of commandeerde ze je dat je op moest staan en zelf maar een ander plekje moest gaan zoeken. Iets wat Aiden meer dan vaak was gebeurd op zijn oude school.
"Natuurlijk. Leef je uit," antwoordde hij dan ook enigszins verbaasd waarbij hij een handgebaar naar de stoel tegenover hem maakte. Hij richtte zich weer tot zijn lunch. Hij was gestopt met prikken, dat zou misschien raar overkomen. Al kon hem dat eigenlijk niks schelen.
Ongemakkelijk nam hij nog een hap van zijn lunch. Hij wist niet of hij iets moest zeggen of niet. Misschien zat de mutant wel helemaal niet te wachten op een gesprek en wilde hij alleen maar in rust eten. Zoals Aiden eigenlijk wilde. Zat Aiden zelf eigenlijk wel op een gesprek te wachten? Hij wist het niet. Hij wist niet of hij niet gewoon solidair verder wilde leven, zoals hij zijn hele leven al geleefd had, of dat hij echt vrienden wilde hebben.
Hij wist niet of hij zichzelf wel wilde veranderen.

Occ: Woa. Misschien teveel woorden? Sorry. Ik kon er geen eind aan breien. (En ik doe NaNo, dus elk woord telt ;) Hope it's okay...
Edit: Ohja! Vraagje: Heeft hij het apparaat nou om of af? Also: Een beetje zielig voor Kellin. Want ik denk dat hij Aiden liever niet was tegengekomen. Omdat hij best wel gemeen is X3. *Dat komt omdat hij onzeker is*

Aiden raakte geïrriteerd. Van de mutant tegenover hem, van het eten dat walgelijk smaakte, van de andere mutanten in de cafetaria. Hij voelde zich niet eens meer zo ongemakkelijk, alleen geïrriteerd.
De mutant was gaan zitten, Aiden had vaag iets opgevangen dat leek op een bedankje, en was begonnen met eten. Iets dat Aiden eraan hielp herinneren dat ook hij nog af een toe een hap brandstof naar binnen moet werken. Zo onopvallend mogelijk keek hij af en toe naar de mutant tegenover hem. Hij wist zeker dat hij de mutant vaker had gezien. Maar dat moest ook wel met een uiterlijk zoals hij had. Aiden wist diep van binnen dat de mutant er niks aan kon doen dat hij er zo belachelijk uit zag. Maar toch kon hij zichzelf niet helpen om dat te denken. Hij keek ook vreselijk raar aan tegen het apparaat wat hij om zijn nek had. Hij wilde het eigenlijk vragen toen hij zichzelf erop betrapte dat hij aan het staren was. Snel nam hij nog een hap van zijn eten.
“Kellin Goodwin, en jij bent?” Aiden keek de mutant ongemakkelijk aan. Moest hij dit gesprek voeren? Moest hij antwoorden? Kon hij niet gewoon weglopen? Hij wist niet waarom hij dit ineens zo graag wilde, dit was het moment om te socializen. Hij schraapte zijn keel. “Aiden O’Reilly,” antwoordde hij kortaf. Hij vervloekte voor een moment zijn Ierse accent. Daar zou Kellin misschien over beginnen. Veel mutanten deden dat immers. Toch voelde Aiden zich wat meer op zijn gemakt. Er was geen ongemakkelijke stilte meer en hij wist toevallig dat Kellin zich ook een stukje opgeluchter voelde.
“Ben je al lang hier op het eiland?” vroeg Kellin. Aiden nam een hap van zijn eten, bedacht even of hij moest liegen of niet. Hij was immers al een poosje op het eiland – vier jaar, om precies te zijn – maar had nog niet echt vrienden. Dat zou wel sullig over komen. “Ja al een aardig tijdje,” antwoordde hij toch.
Als mensen logen, wist Aiden dat, aangezien hij nog niemand had ontmoet die kon liegen zonder angst te voelen. Het side effect van dat was dat hij altijd bang was dat mensen dit soort dingen ook van hem wisten. Daarnaast wist hij Kellins mutatie helemaal niet. Misschien kon hij ook wel emoties manipuleren.
Aiden zag dat Kellin zijn eten niet meer zo interessant vond en zag dit als een bevestiging dat ook hij kon stoppen met het eten van het gore voedsel. Hij wist niet waar het zomaar vandaan kwam dat hij ook daar toestemming voor moest hebben, maar nam het voor lief.
“Jij?” vroeg hij, om het gesprek gaande te houden. Het zou zonde zijn om deze kans voorbij te laten gaan. Hij had vrienden nodig. Ondanks dat hij deze nog nooit echt had gehad. Hij had altijd Blaine gehad om mee te praten. Misschien was hij wel een vriend geweest.
Niet aan hem denken. Niet nu.
Hij nam een slok uit het pakje melk dat bij zijn eten was geleverd. Het smaakte net zo verrot als de rest van het eten. “Man, het eten en drinken. hier heeft ook geen smaak,” merkte hij op. Hij wilde het eigenlijk niet hardop zeggen. Toch had hij dit gedaan. Hij grijnsde er een beetje gemeen bij, om het allemaal nog ongemakkelijker te maken.