This is the road to ruin || Wyot

Het was onderhand een routine geworden. Om zeven uur op staan, zijn hardloop kleren aantrekken en vervolgens een aantal kilometer hardlopen. Meestal over het strand, door het mulle zand zodat het nog net iets zwaarder werd, maar soms ook door het bos. Vooral nu het constant zo druk was op het strand ging zijn voorkeur uit naar het bos. Zin om tussen de feestende mensen door te moeten rennen had hij niet. Het was een strandfeest had hij gehoord. Een feest waarbij je je volledig naar de klote kon zuipen, minst je oud genoeg was en je geen mutaties had waardoor je toch niet dronken kon worden. Lang leven onschendbaarheid. In elk geval was het een feest waar geen einde leek te komen. Iedere dag klonk er tot laat in de avond muziek uit de grote zwarte kisten die er stonden opgesteld. Speakers heette die, had Damian hem verteld. Het was als een radio, alleen dan zat het apparaat waaruit de muziek kwam er niet aan vast. Of zat het nu anders? Een lichte frons verscheen op Wyot’s  gezicht. Waarom moest alles tegenwoordig ook zo complex zijn? Alsof het niet al moeilijk genoeg was om bijna een eeuw te hebben gemist. Nee, het moest ook nog eens een eeuw zijn waarin de wereld een sprong leek te hebben gemaakt. Een sprong die te groot was om in een paar weken in te halen.

Met zijn hand ging Wyot langs zijn bezweette voorhoofd, terwijl hij het schoolterrein op rende. De zolen van zijn legerkisten waren hoorbaar op de harde stenen. Het was samen met zijn rugtas en zijn dog-tags het enige wat hij nog had van zijn vorige leven. Zijn met bloed besmeurde uniform was door Jean weg gegooid en zijn wapens en andere eigendommen waren ingenomen bij zijn aankomst in het basiskamp in Afghanistan. Je liet een vermoedelijke terrorist nu één maal niet zijn wapens houden en kennelijk ook niet zijn rantsoen. Geleidelijk verlaagde Wyot zijn tempo, zodat hij op looptempo was toen hij bij de ingang van de school was. Vandaag zou hij een kamergenoot krijgen. Iets waar hij eigenlijk wel naar uit keek. Alleen op een kamer slapen was niks voor hem, daar was hij de afgelopen dagen af gelopen. Ja, deze kamer was de eerste kamer geweest die hij niet met andere had hoeven delen. Of beter gezegd de eerste ruimte. Veel echte kamers had hij überhaupt niet gehad. De meeste van zijn slaapplekken hadden bestaan uit tenten, hutten, scheepskooien en loopgaven. Al had hij ook regelmatig gewoon onder de sterrenhemel geslapen. Niet dat hij dit alles erg had gevonden. Het was gewoon hoe het was. Oké, die loopgraven waren geen pretje geweest maar de rest was best te doen geweest.

Nadat hij snel had gedoucht, een luxe waar hij wel aan kon wennen, was hij op zijn bed gaan zitten. Uit het kastje naast zijn bed had hij een dun boekje gehaald. ‘De regenboogvis’ stond er in grote glimmende letters op. Het was het tweede boekje dat hij probeerde te lezer. Erg soepel ging het nog niet. Iets wat Wyot lichtelijk irriteerde, hij was er niet aan gewend dat het hem zo veel tijd kostte nieuwe dingen te leren en in deze tijd leek alles wat hij deed langzaam te gaan terwijl de rest van de wereld voort bewoog in hoog tempo. Hakkelend begon hij met lezen. Aarzelend sprak hij de letters uit, realiseerde zich vaak pas aan het einde van ieder woord welk woord hij nu eigenlijk gelezen had. Zo nu en dan kwam hij er überhaupt niet uit, dan stonden er gewoon te veel letters en lukte het hem niet ze samen te voegen tot een woord. Een zacht geklop trok hem uit zijn concentratie. Zou dat zijn nieuwe kamergenoot al zijn? “Ja?” vroeg hij, aangezien hij niet helemaal zeker wist of hij het goed had gehoord. Ondertussen stopte hij  het boekje snel terug in het laatje. Zijn nieuwe kamergenoot hoefde niet direct te weten dat hij zijn kamer deelde met iemand die waarschijnlijk slechter las dan de gemiddelde achtjarige. Of waren ze hier al jonger wanneer ze konden lezen?  De deur ging open en in de deuropening verscheen een jongen met donkere haren. “Hallo? Iemand hier?” Hoorde Wyot hem aarzelend vragen. “Ja, kom binnen.” Antwoorde hij, er was een vriendelijk glimlach op zijn gezicht verschenen. Hij drukte zich overeind van zijn bed en liep naar de jongen in de deuropening toe. “Wyot, aangenaam kennis te maken.” zei hij, waarna hij zijn hand uitstak naar de jongen om zich netjes voor te stellen.