[AC] We're wizards or something (& Loriso)

De eerst nacht dat hij hier sliep. De eerste nacht had hij angst gevoeld. Wie weet wat er zou gebeuren als hij sliep? Misschien zouden andere mutanten hem bang maken als hij sliep, omdat hij een nieuweling was. Wist hij veel wat er allemaal zou gebeuren als hij wakker werd, of ging douchen of wat dan ook. Elke keer wanneer hij dacht wat er allemaal zou gebeuren ging hij elke van het ergste uit. Hij moest niet zo verdomd angstig doen, dan zou hij ook een stuk relaxter door het leven gaan. Maar hij ging gewoon niet relaxt door het leven. Niet na alles wat hij door heeft gemaakt. De angst in de ogen van mensen zien als hij zijn mutatie gebruikte. Het was hem gewoon allemaal te veel. Hij vluchtte er elke keer van, maar Jean had hem duidelijk gezegd dat hij niet van het eiland af kon of mocht. Maar hij wilde wel. Hij wilde zou graag weg van dit eiland dat krioelde van mutanten. Mutanten die hem wat aan konden doen, maar hij hun ook.

Cameron voelde hoe de warmte van douch zijn lichaam wat warmer maakte. Hij hoorde wat geluiden op de gang, maar hij hield zich stil onder de douch. Als iemand wist dat hij hier was zouden ze misschien met hem willen praten, en dan zou hij aan ze denken hoe ze zouden zijn en vervolgens heeft hij weer voor iemand een illusie voor ogen gebracht. En dan kreeg hij alle schuld. Zoveel angst dat hij zijn mutatie zou gaan gebruiken. Het was gewoon niet leuk meer.
Hij stapte onder de douch weg en trok een simpel t-shirt aan en een broek.
Het geluid op de gang was in tussen ook al verdwenen, dus hij hoopte nu dan ook dat het daar “veilig” zou zijn. Hij liep zijn kamer uit en ging niet de richting op waar die mensen naar toe waren gegaan, maar hij koos voor de stille kant. Hij wist niet zeker of die kant doodlopend was of niet, maar daar zou hij zo dan wel achter komen. Hij bewoog zich zo stil als het maar kon voort door de gangen. Af en toe moest hij eens een trapje af, maar uiteindelijk kwam hij wel op de begane grond. Hij vond het eerlijk gezegd niet zo leuk dat hij terwijl het vakantie was, was gekomen. Want nu was het over al waar hij kwam druk. En daar hoefde hij zich nog niet in te bevinden.

Zoals Cameron altijd zou gaan doen, gaat hij richting de stilste plekken van het gebouw. Die stilste plekken voor in de vakantie was er eigenlijk maar eentje. De bibliotheek. Wie daar kwam in de vakantie zou echt een sukkel zijn. Als hij die sukkel dan moest dan moest het maar. Hij moest toch een plek vinden waar hij zich nog meer “veilig” kon voelen behalve zijn kamer. Als de vakantie voor bij dan zou hij wel weer een ander nieuw “veilig” plekken gaan zoeken. Maar voorlopig bleef hij dan wel even in de bibliotheek rond snuffelen.
Hij opende de deur en liep naar binnen. Zelfs de bibliothecaresse was er niet, anders zou ze in een donkere ruimte moeten gaan zitten. En dat zou niemand doen. Hij deed het licht aan en liep naar binnen. De bibliotheek zag er best wel groot uit en over al stonden verschillende boeken. Maar hij was hier niet om te lezen of wat dan ook. Hij wilde gewoon eventjes rond lopen. Hij zag ook een sectie die over mutanten ging, maar hij durfde niet zo'n boek aan te raken. Wie weet was het boek ook gemuteerd of zo, net zoals in de Harry Potter film. Daarin was ook zo'n boek gemuteerd, nou ja, eigenlijk alle boeken waren in die films wel gemuteerd. “Rare Harry Potter boeken,” mompelde hij tegen de boeken, terwijl hij voorbij ze liep.

& Loriso

Hij wist niet of hij er wel goed aan had gedaan om uit zijn kamer te komen. Zijn kamer was een van de veiligste plekken op dit eiland, en toch wilde hij ook nog een andere plek zoeken die veilig was. Natuurlijk zou er op den duur iemand zijn die hem in de bibliotheek zag. En dan was hij het haasje. Letterlijk ook wel. Hij zou ook als angst weg rennen, dat was daarom ook vaak de reden waarom mensen hem angsthaas noemen. Hij was het gewoon letterlijk en figuurlijk. Nou ja, niet heel letterlijk hij was namelijk geen echte haas. Maar hij was wel zo angstig als een haas.
Cameron bleef een beetje langs de “rare Harry Potter” boeken lopen. Hij vond het maar niks dat er boeken bestonden over mutanten. Voor al niet als het van die boeken waren die graag schoenen op wilde eten. Het was dan wel goed dat hij gewoon op sokken liep, maar hij voelde zich nu wel minder veilig. Straks ging nog zo'n boek zijn voet opeten en dan had hij geen schoen om er naar toe te gooien. Lekker was dat dan. De hele rij boeken die over mutanten ging was dan nog wel langer dan hij had verwacht. Er waren wel wat boeken uit die misten, maar er lagen ook veel boeken die wat stof hadden gespaard. Jammer genoeg voor die boeken was hij niet zo'n iemand die een boek open zou klappen en het stof er af zou gaan wrijven. Dan zou hij wel heel gek zijn als hij dat zou gaan doen.

Op het moment dat Cameron openbaar maakte dat hij de boeken raar vond en Harry Potter in een zin had gebruikt voelde hij zich wel een beetje betrapt. Alsof hij door had dat er nog iemand met hem in de bibliotheek was. Ook al hoorde hij niks, geen voetstappen of kraakje van de vloer. Hij bleef dan ook gewoon gaan kijken naar een van de boeken die echt als twee druppels water leek op een van die Harry Potter boeken uit de films. Het zou hem niks verbazen dat dit ook het zelfde boek was. “We zitten hier ook wel op een soort van hogwarts he?” hoorde hij een stem vlakbij hem zeggen. Hij zette van angst en ook van schrik een paar passen van de brunette vandaan. Het maakte voor hem niet of ze een glimlach opzette terwijl ze hem bekeek. Het was een mutant, een mutant die hij het liefst wilde vermijden. Het maakte dan niet uit of ze misschien wel aardig zou zijn of niet, het was alsnog een mutant. Een monster net als hij. Cameron voelde wel dat zijn mutatie al ging werken zonder dat hij dat wilde, niet de mutatie waardoor de meid illusies zou zien; maar de mutatie waardoor zijn lichaam een metaalachtige pantser kreeg. “Wie… wie ben je?” vroeg hij stotterend van angst. Die angst was in zijn stem te horen, maar hij wist ook niet waarom hij dat vroeg aan de meid. Hij wilde het allerliefste weg rennen van haar. Ook al wilde hij dat sowieso wel, ook al was ze geen mutant. Meiden vond hij toch ook wel erg eng.

& ik denk dat deze flutter is ;)

Cameron was bang, bang dat iemand hem had horen spreken. De scene die hij in zijn hoofd had hoe hij was gesnapt door iemand die daarna met hem zou praten vond hij best wel erg. Hij was dan misschien oud genoeg om te verwachten dat hij voor zichzelf op kon komen, maar hij had er moeite mee. Hij had er angst voor dat hij iets ging doen waar hij zeker weten hele erge spijt van zou hebben. Misschien zou degene die hem had gesnapt wel erge dingen doen bij hem! Twee punten waar hij zou bang voor was dat hij liever zich zelf wilde opsluit of zo en dat niemand hem ooit zou kunnen vinden. Behalve Jean dan, zij was de enige wie hij wel een beetje kon vertrouwen. Hij was er alleen niet blij mee dat ze hem gevonden had in de oceaan waar hij een aantal maanden had zitten afwachten tot iedereen hem was vergeten. Ook al waren het niet veel mensen die hem kende tho.

De meid die hem uiteindelijk had betrapt stond vlak bij hem. Een normaal iemand zou zeggen dat het gewoon genoeg ruimte was, misschien iets te groot om een goed gesprek te voeren. Maar Cameron was geen normaal iemand, in plaats van iets terug te zeggen deed hij nog een stapje achteruit om de ruimte nog groter te maken. Hij maakte een aanstalten om te vragen wie de meid was, maar hij was gewoon zo bang dat het er nogal stotterend uit kwam. “Rustig maar ik doe je niks,” sprak ze eerlijk en vriendelijk. Maar hij zei er niks op, hij was alleen bang dat dit een of ander spel was waardoor hij later keihard word terug gepakt en misschien in de ziekenboeg belandde. Ook al zag de meid er niet uit om tot zoiets in staat te zijn, maar dat maakte niet uit vond hij. Iedereen had kwaad in zich dus deze meid voor hem ook. “Ik ben Lorise, beter bekend als Cupid,” sprak ze verder met een glimlach. “Dat klinkt niet erg angstaanjagend he?” vroeg ze, waarna ze even grinnikte. Oké, daar had ze wel gelijk in. Dat klonk inderdaad niet angstaanjagend, maar toch twijfelde hij. Een heel klein hoekje van zijn mond ging een beetje omhoog. “Hoe kan ik weten of je niet liegt?” vroeg hij voor de zekerheid. Hij wist anders echt wat hij moest denken van haar. En het liefst wilde hij daar ook niet aan denken voordat er illusies voor de meid haar ogen verschenen.

Cameron stond nog steeds vast genageld aan de grond. Hij durfde geen spier te bewegen en keek de meid, met de naam Lorise, in de gaten. Hij kon zo zijn metalen pantser te voorschijn halen, maar hij wist niet of dat zou werken tegen haar. In plaats dat hij om zijn mutatie ging denken, stelde hij zich ook maar voor. “Ik ben Cameron,” sprak hij wel zacht, maar goed verstaanbaar voor de meid. Hij keek even naar de Harry Potter boeken en toen weer terug naar de meid. “Wat vind je van Harry Potter?” vroeg hij uit het niets. Hij was nog steeds bang voor wat ze kon doen, maar toch die vraag was er wel zomaar uitgefloept. Dus dan kon hij maar beter afwachten wat ze ging zeggen.