New spectators [Marshall]

Haar versnelde ademhaling was duidelijk te horen in de stille trainingsruimte, afgezien van haar was er niemand te bespeuren, wat ze enerzijds wel erg vond, maar anderzijds was het ook goed dat ze zich volledig kon focussen op hetgeen ze van plan was om vandaag te doen. Aanwezigheid van anderen deed haar altijd opfleuren, waardoor haar focus fel verzwakte. Ze voelde hoe de knokels van haar handen harder begonnen te branden bij elke slag die ze de boksbal verkocht. Het ding, dat bijna even groot was als haar kwam bij elke slag amper in beweging. Zoals ook wel aan Eloise te zien was, had ze niet veel spierkracht, haar lichaam was uitstekend getraind op uithouding en flexibiliteit, maar echt sterk kon je haar niet noemen. Daarom dat ze zich had voorgenomen om daar aan te werken, maar tot nu toe vond ze er nog niet zo veel aan.

Een zucht rolde over haar lippen en ze veegde met haar pijnlijke hand het laagje zweet op haar voorhoofd af. Ze hof een arm tot boven haar hoofd en liet het tegen de boksbal steunen terwijl ze haar hoofd op die arm legde. Ze nam kort de omgeving in zich op, tegen de muren hingen allerlei soorten wapens, van simpele stokken tot zwaarden en shurikens. Ergens wilde ze dat ze zo’n dingen ook kon hanteren, maar ze wist dat ze het niet nodig had om zichzelf te verdedigen of anderen aan te vallen. Haar mutatie was een soort van wapen wat ze altijd bij zich droeg en wat ze zelf kon vormen tot wat ze zelf wilde. In het midden van de ruimte was een groot stuk vloer bedekt met een ander soort vloerbekleding en Eloise wist uit ervaring dat het een soort matten waren waardoor je gemakkelijker kon springen en salto’s en dergelijke kon uitvoeren. Bij die gedachten verscheen er een scheef glimlachje op haar smalle gezicht. Ze wikkelde de dunne verbandjes rond haar handen uit die er normaal voor zorgden dat je huid niet zo beschadigd werd tijdens het boksen, maar aan haar handen te zien hadden ze hun werk niet goed gedaan. Vervolgens zette ze tred richting het midden van de ruimte en nam plaats aan de zijkant van de mat. Eloise trok haar schoenen uit en gooide die vervolgens naar de rand van de trainingsruimte gooide waar ook de rest van haar spullen op een hoopje samen lagen.

Even sloot ze haar ogen en ademde diep in en uit voordat ze zich omdraaide, met haar rug naar het midden van de ruimte gericht. Ze boog lichtjes door haar knieën boog en stootte zichzelf hard af tegen de vloer. Ze sprong soepel in de lucht en plooide haar lichaam naar achter, om vervolgens op haar handen neer te komen en zich opnieuw af te duwen. Zo maakte ze een hele reeks tuimelingen voor ze weer op haar twee platte voeten terechtkwam. Eloise moest even zoeken naar haar evenwicht, maar het lukte haar om te blijven staan. Ze moest lachen met hetgeen ze net gedaan had en was blij dat het was gelukt. Er zaten enorm veel schoonheidsfoutjes in hetgeen ze deed, maar toch.. Als je haar bezig zag leek het alsof het haast vanzelf ging, zo lichtvoetig en soepel bewoog ze.

Grijnzend als een klein kind dat net een lekstok had gekregen wandelde ze naar haar spullen om een handdoekje te nemen en het zweet van haar hoofd en hals te wrijven. Het was ook op dat moment dat ze een andere persoon in de ruimte zag die naar haar keek. Haar wangen liepen onmiddellijk rood aan, alsof ze zich betrapt voelde, maar rond haar lippen vormde zich een klein glimlachje. ”Hey daar.” Riep ze hem vriendelijk toe. ”Heb ik toeschouwers gekregen vandaag?” Haar felblauwe ogen keken hem vriendelijk aan vanop een afstandje. Zijn tattoeages vielen haar meteen op, ze vroeg zich af met wat voor persoon ze te maken had.

De manier waarop hij zijn hand door zijn haar haalde en de glimlach die hij vervolgens op zijn lippen toverde, het gaf Eloise een geruststellend gevoel. "Een toeschouwer, ja.. Of een trainingsmaatje?" Vrijwel onmiddellijk rolde er een zachte lach over haar lippen, dit was niet het antwoord wat ze verwacht had, maar ze vond het wel leuk. Opnieuw wreef ze met de handdoek over haar hals om het zweet op te drogen, nog steeds feller ademend. ”Wel meneer..” zei ze op een lachende manier en gooide het handdoekje weer bij de rest van haar spullen. ”..dat zal er vanaf hangen wat je wil trainen.” Ze zette een hand in haar zij om gemakkelijker op adem te komen. De energie in haar lichaam was afgenomen, maar ze zou geen neen zeggen tegen een worstelpartijtje. Ze zou nooit van hem kunnen winnen als het op pure spierkracht zou aankomen, maar het zou wel een goede training zijn.

”Mijn naam is Eloise trouwens.” Ze keek hem met haar helderblauwe ogen aan, deels kijkend naar zijn gezicht, maar ook deels naar al zijn tatoeages. Zouden ze betekenis hebben? Zou het pijn doen om ze te plaatsen? Ze beet kort op haar lip, als ze kon zou ze hem het liefst overstelpen met vragen over hemzelf, zijn mutatie en alles in zijn leven. Maar weer uit ervaring wist ze dat niet alle mensen even goed met haar spontaniteit om konden gaan. Soms was ze té direct. Langzaam wandelde ze naar hem toe en bleef op een gepaste afstand staan. Met haar handen reikte ze naar haar paardenstaart om die opnieuw te maken. Door al dat in het rondgespring waren er plukken uit gevallen, en dat was ook niet echt een mooi zicht. ”Maar je mag me ook Spark noemen.” Ze keek hem vriendelijk aan, maar aan de manier waarop haar ogen stonden kon je zien dat ze redelijk versuft was.

De versufte blik in haar ogen verdween toen hij een zachte, aangename lach liet horen nadat ze hem ‘meneer’ noemde. Ze wou bijna aan hem vragen hoe ze hem dan mocht noemen, maar op dat moment voelde ze een vreemd gevoel in haar hoofd. Alsof.. Alsof er een klein zweempje van energie langs haar bewustzijn streek. Het was in ieder geval iets wat ze nog nooit gevoeld had en het deed haar haren recht omhoog gaan staan. Zou hij kunnen gedachtenlezen? Ze rilde kort en wreef over haar armen. ”Sorry ik voelde precies iets.” Zei ze met een scheve glimlach tegen hem toen ze hem naar haar armen met kippenvel zag kijken. _(?)

”Meneer is n iet nodig hoor.” Ze moest grijnzen om de manier waarop hij het zei. ”Ik ben Marshall, zonder fancy bijnamen.” Eloise knikte. Marshall.. Ze vond het een leuke naam, het was iets wat ze nog nooit eerder had gehoord, maar om de een of andere manier leek het wel bij hem te passen. Ze opende haar mond om te vertellen, over het feit dat ze haar bijnaam amper zelf gebruikte, maar het wel leuk vond omdat het aan haar mutatie was gelinkt. En dat was iets waar ze best wel trots op was, haar mutatie. En die gedachten brachten een onwillekeurige glimlach rond haar lippen teweeg. Maar voor ze hier ook maar iets over had kunnen vertellen, was hij haar weer voor. "En om op je andere vragen te antwoorden, ja, de meeste tattoos hebben betekenis. Sommige heb ik ook gewoon omdat ik ze mooi vind. En deze-" Wat… Eloise staarde hem met haar grote ogen aan en trok een wenkbrauw op. Wat had hij nu net gezegd? Ze keek naar zijn hand waarmee hij ze tatoeage in zijn nek aanwees en verder vertelde. "Deed het meest pijn" Haar mond viel letterlijk open en ze staarde hem schaapachtig aan. ”Dus je kán gedachtenlezen! Het was al alsof ik iets voelde net.“ Ze zei het meer om haar voorgaande gedachten te bevestigen. Daarna vertelde hij dat ze blijkbaar nogal luidop dacht. ”Hoe kan ik nu luidop denken?” Ze zette haar hand tegen haar voorhoofd en moest lachen terwijl ze ongelovig haar blik in de ruimte liet rondgaan. ”Ik begrijp er niets van.” Haar gezicht straalde, ze vond het vreemd, misschien zelfs wel een beetje eng, maar terwijl ook verschrikkelijk fascinerend. ”Wauw…” mompelde ze er nog achterna.

"Ik kan er by the way ook voor zorgen dat je je een beetje energieker voelt, en nee, dat doet helemaal geen pijn", Ze hield haar hoofd lichtelijk schuin en keek hem opnieuw aan. ”Wat voor iemand bén jij?” Ze trok al lachend een wenkbrauw op en spreidde haar armen. ”Laat maar zien dan.” Een zachte lach rolde over haar lippen en ze wachtte af. Op de een of andere vreemde manier vertrouwde ze de jongen. Haar ogen stonden strak op Marshall gericht en ze wachtte op wat ging komen.

Ze trok weer een wenkbrauw op en zette een ongelovig grijnsje op haar lippen toen hij zijn hand op stak en zei dat hij schuldig was. ”Jij durft.” Ze moest grijnzen om de speelde knipoog die hij haar toegooide. Hij had wel iets leuks, de manier waarop hij op haar reageerde, zijn verschijning, alles. Zijn totaalplaatje klopte vond Eloise. Toen begon hij uitleg te geven over hetgeen hij net had gedaan en Eloise luisterde aandachtig, met haar grote blauwe ogen op hem gericht.

Ze kneep kort een van haar ogen dicht en keek hem met die blik aan. ”Ja ik begrijp het.” Het leek alsof ze nadacht en ze streek even met haar hand over de achterkant van haar hals, waar ze het begin van haar litteken voelde. ”Wel goed dat je niet diep door andermans stille gedachten gaat.” Ze trok kort haar schouders op. ”Ik denk niet dat ik dat leuk zou vinden.” Gaf ze eerlijk toe met een glimlach rond haar lippen. Ze had absoluut niets te verbergen, ze had een redelijk rustig leven gehad zonder al te veel strubbelingen, maar toch. Zoals hij het zij: Het was privacy, en iedereen had daar recht op.

"Sommigen noemen het mutanten." Ze moest zachtjes lachen met zijn mopje, haar ogen gingen erdoor fonkelen. ”Mutanten, wat zijn dát?” Zei ze op een sarcastische manier terug en zette haar tong kort tegen haar bovenste tandenrij om een lach in te houden. Ze keek hem eventjes aan en moest aan zichzelf toegeven dat  hij wel iets had, hij zag er best goed uit. En toen bedacht ze zich dat hij haar ‘luide gedachten’ kon horen en liep ze lichtjes rood aan, wat de gedachten in haar hoofd er niet beter op maakte. Eloise was blij toen hij zijn andere mutatie begon uit te leggen en ze haar gedachten daarop kon focussen. Iets over een chi, iets waar ze nog nooit van had gehoord.

Ze stond nog steeds met haar armen gespreid, maar wist niet of dit echt de bedoeling was, dus liet ze ze maar slapjes langs haar lichaam hangen, niet goed wetende welke houding ze moest aannemen. Zeker niet toen hij een stap dichter kwam. Maar ze was niet angstig, ze had wel vertrouwen in hem, en wist dat in geval van nood ze zichzelf zou kunnen beschermen. Hij was niet de enige ’mutant’ hier in de zaal. Eloise zag hoe hij zich focuste, concentratie zocht door zijn ogen te sluiten. Ze zag zijn borst enkele malen op en neer gaan door zijn ademhaling en vroeg zich af of hij daar ook tatoeages had. En op dat moment voelde ze een soort van connectie tussen hen twee. Het deed haar lichaam kort rillen en ze hapte zachtjes naar adem. Het voelde alsof de binnenkant van haar lichaam fonkelde, het was een kriebelig, aangenaam gevoel. En daarnaast voelde ze nog eens hoe haar vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon.

”Wauw, ja..” Zei ze ongelovig en keek naar haar handen die nu terug aanvoelde alsof ze opnieuw een uur kon boksen. ”Ik voel me als herboren.” En op het moment dat ze dat zei begonnen haar handen een luid knetterend geluid te maken en ze trok een scheve grijns. ”Mijn lichaam zit bomvol energie.” zei ze met een zachte, onzekere lach en voelde hoe er een laag van elektriciteit zich rond haar handen kwam zweven. Het had een bijna doorschijnende, witte kleur, maar het was wel duidelijk zichtbaar, als een soort elektrisch veldje dat er zich rond haar handen vormde. Kort schudde ze haar handen langs zich af, proberende om de elektriciteit weer te absorberen of te doen verdwijnen. Maar doordat ze dat deed sprongen er honderden, kleine vonkjes in het rond. Ze klemde haar tanden op elkaar en lachte zachtjes terwijl ze naar Marshall keek. Het was allesbehalve gevaarlijk, ze had namelijk haar mutatie helemaal onder controle, maar dit gebeurde af en toe wel eens als ze te veel energie had. ”Geen angst, ze zijn maar zwakjes geladen.” Stelde ze hem gerust toen ze hem met grote ogen naar de vonken zag kijken. ”Mijn chi is te fel opgeladen denk ik.” grapte ze en vond het gek om dat woord in haar mond te nemen. Nu had hij in een weg ook al enig idee van welke mutatie zij bezat.

De manier waarop hij erover sprak, over zijn zussen, over de connectie die ze hadden, het werd Eloise onmiddellijk duidelijk dat hij veel aan die meisjes had, dat ze veel voor hem betekenden. En ze was blij dat hij niet alleen op dit eiland was, hij had mensen waarmee hij al een connectie had voor hij hier belandde. Dat was iets waar Eloise soms wel naar hunkerde, iemand die ze al langer kende dan de periode dat ze hier vertoefde. Ze was hier nog niet enorm lang, maar er waren hier zoveel mutanten, zoveel mensen om te leren kennen. Niet dat ze dat erg vond, in tegendeel, ze vond het zalig om nieuwe mensen te leren kennen, maar toch miste ze soms een echte goede vriendin. Of vriend… Ze zuchtte zachtjes, maar de glimlach verdween geen seconde van haar levendige gezicht. Ze voelde zich hier wel gelukkig, iets wat niet veel mutanten hier konden zeggen.

Ze wendde haar felblauwe ogen verlegen naar de grond toen ze aan zijn houding merkte dat ze hem in verlegenheid had gebracht. Al was ze wel blij dat ze niet de enige was van wiens kaken rood kleurden. Gelukkig begon hij te lachen om haar blunder met haar handen en kon ze hem weer gewoon met een lach aankijken terwijl haar wangen weer een bleke – voor haar normale – kleur kregen. Het viel haar op dat zijn stem heel aangenaam was om naar te luisteren. "Als een Duracel konijn ofzo" Eloise moest genoegd lachen om zijn mopje. ”Dat kan je wel zeggen ja.” Opgewekt deed ze een paar hupjes op haar voeten, maar besefte daarna hoe belachelijk ze eruit moest zien en stopte er ook maar weer mee. Ze liet haar hand over haar mond glijden waar de glimlach niet van af te slaan was. ”Als je ooit lege batterijen hebt…” Ze hief haar handen tot voor haar hoofd en liet haar vingers een kietelbeweging maken. ”..je weet waar je moet zijn.” Een plagerige knipoog kreeg hij erbij. ”Het is echt cool.” wist hij haar te vertellen en ze kreeg een verraste blik op haar gezicht. Haar mutatie was niet veel speciaals, ze had er al veel coolere gezien hier, mensen die konden transformeren tot dieren, mensen die konden vliegen, of mensen die de chi van anderen konden opladen… Haar  eigen mutatie vond ze maar gewoon, al was ze er wel heel blij mee. ”Bedankt!” bracht ze uit met een glimlach die haar tanden ontblootte.

Ze zag hoe hij de trainingsruimte afspeurde, duidelijk op zoek naar iets en onwillekeurig keek ze mee, al wist ze niet wat hij zocht. Op sommige momenten zou het echt handig zijn om telepathie onder de knie te hebben, bedacht ze zich. Vanaf het moment dat het leek alsof hij had gevonden wat hij zocht vulde zijn stem de zaal weer. "Ik heb jouw Chi opgeladen, maar ik kan 'm evengoed blokkeren.. En dat zou jij ook kunnen, als je iemand op de juiste plek weet te raken" Met een vragende blik op haar gezicht keek ze hem aan. ”Ik kan ee…” Uit het niets greep hij haar bij haar onderarm en werd ze richting een gek ding gesleurd. ”Whoaaaa.” Zei ze lachend terwijl ze haar evenwicht terug zocht. Hij had geluk dat ze zich op haar gemak vond bij hem en ze haar electrisch krachtveld niet rond zich had ‘opstaan’. Anders had hij zich aardig kunnen bezeren. Eloise grinnikte bij de gedachten, zijn haren zouden mooi alle kanten hebben opgestaan… Ze zag dat ze nu voor een lichaam stond. Maar dan zonder armen. Of benen. Een hoofd had het nog net. Eloise hield haar hoofd lichtjes schuin en keek vragend naar Marshall, en daarna naar zijn hand die wees naar een bepaald plekje op de pop. Of hoe het ding ook mocht heten.

Hij begon uit te leggen hoe er een soort van verzamelpunten van energie zich in het lichaam bevonden. Dat had hij waarschijnlijk bedoeld met de plek die hij zojuist had aangewezen. Blijkbaar als ze op de juiste manier daar zou slaan, zou ze iemands arm kunnen verlammen. Een beetje ongeloofwaardig keek ze van Marshall naar de pop en weer terug. Marshall gaf de pop een zacht duwtje en Eloise moest lachen om het piepende geluid dat het ding maakte toen het naar voor en naar achter bleef wiebelen. Ze liet het ding tot stilstand komen door haar hand op de ‘schouder’ ervan te leggen. Als het ding zo heen en weer bleef wiegen alsof het een eigen leven had, zou ze blijven lachen en kon ze zich niet concentreren op wat Marshall zij. En ze wilde graag alles zo goed mogelijk opnemen en begrijpen wat hij zij. "Ik hoorde iets in je hoofd over boksen. Een vuist is krachtig, maar niet op het schouderpunt. Hier-" Haar ogen volgden zijn handen nauwkeurig en ze deed haar best om de aangeduide plaatsen zo goed mogelijk te onthouden. "Zit er ook eentje, die met de vuist makkelijk te raken is dus.. Ga je gang" Ze stak het puntje van haar tong deels naar buiten en keek hem met een oog groter open dan de ander naar hem. Het was komisch om hem zo te zien staan, met zijn armen over elkaar en een uitdagende grijns op zijn gezicht. ”Watch me..” zei ze op een lachende manier, om hem van voren aan duidelijk te maken dat hij niet al te veel moest verwachten van haar.

Ze balde haar rechterhand tot een stevige vuist en voelde hoe de huid erop toch nog een beetje brandde, maar het deed haar niet veel, ze wou graag proberen wat Marshall haar had proberen bij te brengen. Ze positioneerde zich voor de pop, die haar zonder ogen aanstaarde. Ze onderdrukte een lach en probeerde zich serieus te houden. Een diepe zucht liep over haar lippen en ze werd kalm, gefocust. Met een – voor haar – krachtige beweging bracht ze haar vuist naar voren en raakte de pop vlak onder de kin, maar net boven de plaats die Marshall had aangeduid. Het niet-levende ding voor haar wiegde weer piepend naar voor en achter, maar minder als het gedaan had toen Marshall het geduwd had. ”Dat was niet echt nauwkeurig.” zei ze met een scheve lach en keek hem weer aan. Met haar beide handen bracht ze de dummy weer tot stilstand zonder ernaar te kijken. Eingelijk was het maar een beetje eng, al was ze blij at ze daarop mocht oefenen in de plaats van op een ander persoon, Marshall zelf bijvoorbeeld.

”Het is niet van mijn gewoonte om fysiek te vechten.” Ze trok een scheef gezicht en grinnikte kort. De manier waarop ze het probeerde uit te leggen klonk het raar, maar ze wist niet hoe ze het anders moest verwoorden. ”Door mijn mutatie moet ik eigenlijk nooit lichamelijk contact maken met mijn tegenstander. Ik vecht altijd vanop een afstandje. Ik ben eerder snel dat dat ik sterk ben.” Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht en ze hoopte dat hij haar begreep. ”Maar ik zou graag wat meer spierkracht krijgen en meer verschillende vechttechnieken leren.” Ze spande even – tevergeefs – haar spierballen op. ”Je weet nooit wanneer je het nodig zal hebben.” Kort haalde ze haar schouders op en keek weer naar de pop. ”Maar jou heb ik wel mooi uitgeschakeld, niet?” zei ze lieflijk met een onderdrukte lach, terwijl ze van zichzelf wist dat ze hem op de verkeerde plaats had geraakt. Met haar vinger wees ze naar het ding en porde het op zijn ‘borstkas’.

_{|OCC: Wauw langer dan ik dacht dat ie zou worden  :pirat:}

"Laat mijn haar d'r buiten ja", Eloise keek hem verward aan, onbegrijpelijk lachend, hoe wist hij... En toen viel het haar weer te binnen. ”Oh jaaaaa, ik vergeet steeds weer dat je weet wat ik denk.” Haar blik vestigde ze op zijn kapsel, dat netjes in de plooi lag, in tegenstelling tot dat van haar. Ze blies kort een sliertje van haar haren uit haar gezicht. ”Ik zou het niet dúrven in de war te brengen.” plaagde ze hem en keek hem met een speelse blik aan. Haar vingers kriebelden en ze moest weer een lach onderdrukken. Eloise was een heel opgewekt persoon, maar met Marshall in haar aanwezigheid leek ze nog enthousiaster te zijn als gewoonlijk. Ze vond het leuk.


En toen sloeg ze de dummy… ”Elk begin is moeilijk weet je.” Schouderophalend knikte ze. Hij had gelijk. ”En ik vind dat je ’t best al goed deed, voor een eerste keer. Mijn eerste keer miste ik de dummy volledig, raakte ik uit balans en viel ik omver” Zijn verhaal bracht Eloise aan het lachen en ze moest onwillekeurig denken aan de keer dat haar mutatie tot uiting kwam. ”De eerste keer dat ik elektriciteit absorbeerde werd ik door de bliksem getroffen.” Half lachend beet ze op haar lip, om zich toch zo serieus mogelijk te houden, niet dat hij zou denken dat dit een mopje was, want het was wel werkelijk gebeurd. ”Oh, kijk hier…” zei ze enthousiast en draaide zich om. Met een hand hield ze haar warrige paardenstaart aan de kant en met de andere trok ze de kraag van haar tshirt een beetje omlaag. Ze wierp een blik achterom en keek naar Marshall. Op de plaats waar haar ruggengraat begon, begon ook een litteken, dat als een koord op haar lichaam lag. ”Het loopt helemaal over mijn ruggengraat, door tot aan mijn staartbeen.” Ze liet een vinger over het litteken glijden. ”Maar de rest ga ik niet laten zien.” Zei ze er half verlegen achterna en glimlachte schuin. Het litteken was lelijk en had een heel andere kleur als haar huid, maar ze schaamde zich er absoluut niet voor. Het was een deel van haar en haar mutatie, iets waar ze zelfs trots op was.

Ze streek haar tshirt weer wat glad en draaide zich opnieuw om zodat ze Marshall weer kon aankijken zonder haar hals in een gekke bocht te draaien. "Hé, als je wil dat ik die dummy een lesje leer, just say the word" Eloise trok een scheef gezicht en snoof kort. ”Ohhh, arm ding!” Ze liet haar stem voor expres verontwaardigd klinken en zette een stap richting de dummy. Met haar beide handen hield de ‘oren’ van de dummy dicht. ”Niet luisteren naar Marshall.” fluisterde ze de dummy toe, alsof ze het wilde sussen. Daarna moest ze hard op haar lip bijten om haar lach in te houden. "Ik kan je wel meer dingen leren, gewoon, de basics enzo van boksen of kickboksen of whatever" Ze knikte enthousiast, en keek hem met grote ogen aan. Ze kon best wat advies gebruiken van iemand die er wat meer van kende. "Maar eerst moet je mij echt serieus leren hoe je zo'n coole salto-achtige dingen doet, want dat zag er veel te nice uit" Haar mond maakte een O-vorm en ze trok een wenkbrauw op. ”Klinkt goed! Jij brengt mij dingen bij, en ik jou!”

Haar lichaam bewoog zich als automatisch richting de hoek van de trainingszaal, waar materiaal was voorzien om op een veilig manier aan free running, tumbling of andere salto-achtige dingen te doen. Ze wierp een blik achterom om te kijken of Marshall volgde. Ze had eraan gedacht om hem ook bij zijn arm te grijpen, maar dat was misschien niet op de juiste manier over gekomen. ”Ben je.. ehh..” Ze moest even denken over hoe ze het wou verwoorden. ”Ben je een beetje lenig, of moeten we eerst daar aan werken?” Eloise keek hem vriendelijk aan, de positieve vibe straalde van haar af, ze had er echt zin in. ”Maar we zullen in ieder geval met iets simpel beginnen!” Behendig nam ze een aanloopje en sprong op een hoge blok, die bekleed was met zacht materiaal. Als je van de blok af zou springen belandde je in een bak vol mousse die je val zou breken, dus het was echt wel veilig. Met een speelde grijns keek ze hem aan en stootte zich af. Zo soepel als maar kon maakte ze een achterwaartse salto met gestrekte benen, die ook als eerste de bak vol mousse raakten. Lachend keek ze naar zijn gezicht en nam een stukje mousse om het vervolgens naar hem toe te gooien, maar mistte. ”Maar eerst moet jij wel opwarmen!” Ze gooide nog een stuk mousse en raakte hem ditkeer op het hoofd, waardoor zijn haren een beetje door de war gingen. Al lachend sloeg ze een hand voor haar mond en kroop met behulp van haar andere hand uit de bak mousse. ”Zo te zien gaat je kapsel deze trainingssessie niet overleven.” Ze beet op haar lip en grinnikte nog eens kort. ”Oke, stretchen nu, ik wil niet dat je seffens iets verrekt ofzo.” Ze ging langs hem staan en boog voorover om haar handen daarna plat op de grond te zetten en te voelen hoe haar hamstrings begonnen te branden. Stiekem keek ze opzij, benieuwd of hij iets van lenigheid bezat.

De manier waarop hij naar haar keek, of naar haar litteken toch, deed haar op een heel vreemde manier warm worden vanbinnen en tegelijk voelde ze een lichte streling langs haar bewustzijn. Zou hij… Ze knipperde verwoed met haar oogleden en probeerde de gedachte van haar af te zetten, ze zou het toch nooit zeker weten, maar vermoedde het sterk. Kort streelde ze met haar hand over de bovenkant van haar andere arm en voelde zich even ongemakkelijk. "Wauw, da's wel super erg. Ik heb nooit echt littekens overgehouden aan het gebruiken van mijn mutaties, maar wel aan andere dingen"  Het was voor Eloise duidelijk op de manier waarop hij het zei, dat het niet iets was waar hij spontaan over zou beginnen te vertellen, maar dat vond ze ook niet erg. Ieder had zijn eigen verhaal, en het was oke als je het voor jezelf wilde houden. Al wilde ze wel dat Marshall wist dat ze er voor hem was om te luisteren. ”Als je ooit erover wil praten.” Zei ze met een geruststellend glimlachje rond haar lippen, niets aan haar vraag klonk opdringerig of onrespectvol, het was eerder gewoon een mededeling. Als Marshall in haar bewustzijn zou kijken zou hij zien dat ze enkel goede dingen voorhad met mensen, en dat ze te vertrouwen was.

Eloise merkte hoe hij in een fractie van een seconde weer opgewekter werd en het deed haar zelf ook voor een stuk opfleuren. "Ik ben wel lenig, maar ik weet niet of het genoeg zal zijn?" Ze gniffelde kort om de manier waarop hij het zei, hij leek onzeker over zichzelf en het stond hem wel ‘schattig’ op een speciale manier. ”No worries, ik ben er zeker van dat je het goed gaat doen!” Ze knipoogde geruststellend naar hem, ze zou hem niets laten doen waar hij niet klaar voor was.


Ze hield haar buik vast toen ze moest lachen om de reactie die hij gaf toen ze hem raakte met een stukje mousse, het was aan haar gezicht af te lezen dat ze het duidelijk naar haar zin had. Die lach werd enkel maar luider toen hij haar met een ???-uitdrukking aankeek toen ze haar handen vlak op de grond plaatste en even haar balans verloor. ”Marshall, heb jij een cursus expressie gevolgd ofzo?” zei ze met haar ogen vol tranen van het lachen. ”Serieus, ik zou er foto’s van moeten maken en geld voor vragen.” Kort immiteerde ze zijn ‘:c-gezicht’ en zijn ‘???-gezicht’ voordat ze een diepe teug adem nam en terug rustiger werd.


"Eerlijk, heb jij ooit geturnd ofzo? Of heb je een geheime extra mutatie?" Eloise haalde haar handen van de grond en liet haar schouders enkele malen rollen terwijl ze keek naar Marshall die zo ver hij kon voorover boog. ”Ik heb lang free running gedaan.” zei ze opgewekt en gebaarde naar hem dat hij rechtop mocht komen staan. ”En daar leer je wel redelijk veel van die tricks.” Ze liet haar hand in haar zij rusten en keek hem met een scheve glimlach aan. ”Ben al blij dat je met je vingers aan de grond kan, volgens mij het je nog wel potentieel.” Half uitdagend en op een speelse manier liet ze haar tong over haar onderlip glijden. ”Kom!” Gebaarde ze met een knipoog en sprong weer op de blok waar ze net op had gestaan.

”Ga met je rug naar de rand staan en zorg dat de achterkant van je voeten net tot over de rand komen.” Heel voorzichtig begeleidde ze hem totdat hij op de juiste plaats stond. ”Zodadelijk ga je op je tenen staan en buig je lichtjes door je knieën om je vervolgens zo hard mogelijk de lucht in te stoten.” Lichtjes trillend legde ze haar hand op zijn onderrug. ”Voel je hier..” Zachtjes oefende ze wat druk op zijn rug uit. ”Hier ga ik je ondersteunen zodat je niet te vroeg naar beneden valt en je hoofd stoot. Met mijn andere hand ga ik je helpen om achterwaarts te draaien.” Ze boog lichtjes naar hem toe en zette haar rechterhand in zijn knieholte. ”De eerste keer gaat vreemd voelen, maar daarna gaat het steeds beter.” wist ze haar te vertellen, maar op een manier waarop ze hem gerust stelde. Ze richtte haar felblauwe ogen omhoog om hem te kunnen aankijken. ”Als jij klaar bent!” zei ze met een brede glimlach.

Eerst leek hij het niet te begrijpen, waardoor Eloise kort twijfelde of het wel een goed plan was geweest om een mopje te maken over zijn expressieve blikken. Voor een seconde hield ze haar adem in terwijl ze gespannen op de binnenkant van haar wang beet en wachtte op zijn reactie. Maar gelukkig viel die spanning volledig wg toen hij weer begon te lachen om hetgeen ze zei, een lach die voor haar aanstekelijk werkte. "Ik ben gewoon een heel expressieve jongen" Ze bracht al lachend haar handen boven haar hoofd en trok haar paardenstaart normaals aan.

Herinneringen schoten door haar hoofd toen ze begon te vertellen over haar hobby, het was iets wat ze van kleins af aan al had gedaan en dus erg gedreven in was. Ze was niet het ‘meisje-meisje’ type wat velen over haar dachten, ze had ook een ruw kantje. "Het ziet er cool uit in mijn hoofd, dus ik wed dat het ook echt cool is om naar te kijken" Ze voelde een blos over haar wangen kruipen en kreeg een verlegen glimlach op haar gezicht toen hij dat zei. ”Kijk..” mompelde ze toen zachtjes, maar met een enthousiaste ondertoon en tikte tegen haar hoofd, als gebaar dat hij haar gedachten moest lezen. Zo werkte het, toch? x

Een positieve spanning liet haar lichaam gloeien toen Marshall klaar stond om zijn sprong te maken. ”Focus..” sprak ze hem rustig toe en luisterde hoe hij nog eens diep in en uit ademde voordat hij zelfzeker begon af te tellen. Het verraste haar dat hij zo zeker was van zijn stuk, dat hij vanaf het moment dat hij bij één kwam, ook werkelijk door zijn knieën boog en zich afstootte van de blok. Zonder al te veel na te denken begeleidde Eloise hem tijdens zijn sprong, ze hield haar hand zo lang ze kon op zijn onderrug en met haar andere hand waarmee ze zijn knieholte vast had, hielp ze hem om vlotter door te draaien, maar al bij al had hij het redelijk zelfstandig gedaan. Ze was trots op hem, en dat stond ook duidelijk op haar gezicht te lezen toen Marshall hem vanuit de bak vol mousse aankeek. Kort slaakte ze een enthousiast kreetje en klapte enkele malen in haar handen. ”Dat was echt goeeeed voor een eerste keer.” Vrolijk stond ze op haar tenen heen en weer te wippen terwijl ze keek hoe hij de bak verliet.

Het gaf haar zelf een voldaan gevoel toen hij de blik op zijn gezicht zag. "Dat was echt leuk" Eloise trok speels een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. ”I kow, right!” sprak ze hem toe vanop de blok, terwijl ze er soepel vanaf sprong en behendig op haar twee benen net voor hem terecht kwam. ”Heel elegant was het waarschijnlijk wel niet tho” Ze knipperde vlugjes met haar oogleden en glimlachte. ”Het moet niet elegant zijn hoor.” Ze deed weer een stapje naar achter en liet zich met haar rug tegen de blok aan leunen aan waar ze enkele seconden geleden nog op had gestaan. ”Als je een paar keer fatsoenlijk oefent, ben ik zeker dat je het sneller als je denkt onder de knie gaat hebben.” Met haar rechterhand reikte ze naar de elastiek in haar haren en trok die er met het nodige gesuggel uit. "Lange haren..." zei ze hem haar tanden op elkaar geklemd toen ze voelde hoeveel knopen ze werkelijk had. "...voor niets goed!" Ze moest lachen toen ze zag hoeveel haren ze had uitgetrokken en woelde door haar 'Hermione-kapsel' dat alle kanten op stak. Ze keek hem met fonkelende blauwe ogen aan en hield haar mond wat scheef. "Die van jou zijn ook een beetje.." Ze gebaarde bij zichzelf om voor hem aan te tonen hoe zijn haren uit de plooi lagen. Een ander had misschien onmiddellijk door zijn haren gewreven om het weer op zijn plaats te leggen, maar daar was Eloise nog te verlegen voor.

De manier waarop ze hier voor hem stond, met haar rug tegen een blok, hij amper een meter van haar af.. Op een of andere manier voelde ze zich in het nauw gedreven, maar niet op een slechte manier. Ofja ze wist eigenlijk niet hoe ze zich erbij moest voelen. Marshall was enorm aardig en leuk om tijd mee door te brengen, maar toch wist ze amper iets over hem. En dat vreemde, warme gevoel dat door haar lichaam gutste.. Wat was er met haar aan het gebeuren? Ze klemde haar hand om de elleboog van haar andere arm en 'schermde' zich op die manier een beetje af, ookal bleef op haar gezicht die gemeende, lieve glimlach staan. Ze wist niet goed hoe ze zich moest voelen.