Painting life {&Devon}

Onderwerp: Painting life {&Devon} za sep 12, 2015 4:20 pm

Kim Kiano Bannel

Met zijn schetsboek in zijn hand liep Kim door het bos heen. Hij kwam hier elke vrijdag om zijn schets af te maken. Sinds hij op het eiland gekomen was, nu al weer een tijd geleden, had hij een hele mooie plek in het bos gevonden. Zijn creativiteit was op volle toeren gegaan en Kim had besloten het stukje bos na te tekenen. Het was een dichtbegroeid stukje, waardoor zijn schets nogal druk was. Maar hij probeerde het, op zijn eigen manier, zo goed mogelijk over te tekenen. Ambitieus was hij zeker, muziek was ook iets dat hem erg goed lag. Met zijn gitaar had hij ook enkele lessen gevolgd en tekenen en schilderen was ook iets dat hij zo uit zijn mouw kon schudden. Misschien dat hij er later iets mee ging doen. Well, dat zag hij dan wel weer.
Zodra de bruinharige jongen op de goeie plek gekomen was, ging hij in kleermakers zit zitten. Het schetsboek legde hij op schoot en na het bos een beetje in zich op genomen te hebben, ging hij verder met zijn tekening. Natuurlijk was het wel iets veranderd, maar de grote lijnen waren hetzelfde. En zijn schets was bijna af. Waarschijnlijk zou hij deze schets uiteindelijk op een doek met verf beter uitwerken: mooier maken. Maar ook dat zou hij wel zien tegen die tijd.
Kims potloot gleed gemakkelijk en snel over het papier heen. Je zag amper dat hij zijn hand bewoog, het was een soepele en duidelijk vaker beoefende beweging. Af en toe gingen zijn donkere ogen naar het stukje natuur tegenover hem, waarna ze meteen weer naar het papier gingen. Het was rustig in het bos, je hoorde enkel wat vogels fluiten. Soms was er wat ritseling te horen van een konijntje of muisje die voorbij schoot, maar verder was het erg rustig en stil. Kim bevond zich dan ook redelijk ver in het bos. Bewust, hij wilde een rustige plek na tekenen die waarschijnlijk weinig mutanten gezien hadden. Puur omdat het dan weinig verandering zou hebben, niet aangetast zou zijn door de bewoners van het eiland. Natuurlijk veranderde de natuur zelf dingen, maar dat was zo klein dat het bijna niet opviel. Alleen met de seizoen wisseling zou je verschil zien. De schets was bijna af en een klein fronsje verscheen rond zijn voorhoofd. Kim was duidelijk ontevreden over zijn werk. Zodra een wat harder gekraak te horen was, verloor hij zijn concentratie en keek op. Hij kon zo snel niet zien wat het was en waar het vandaan kwam, maar hij was duidelijk iets zwaarders dan een konijn of muisje.

{&Devon}

De schets

robb stark · Onderwerp: Re: Painting life {&Devon} ma sep 14, 2015 7:02 pm

Meet the ursus

The forest was alive. Devon stond met zijn neus in de lucht gericht en zijn ogen gesloten, te genieten van de geluiden die het bos met zich meebracht en de rust die hij hier altijd vond. Zijn flanken gingen nog steeds fel op en af doordat hij zonet weer alle remmen los had gegooid en met denderende passen het bos had omgespit. Ditkeer was hij wel zo slim geweest om zijn kleren in zijn sweater te wikkelen en die rond zijn hals te knopen voor hij was geshift, zodat ze ook rond zijn hals hingen toen hij een beer werd, alleen waren ze amper zichtbaar doordat ze bijna volledig in zijn vacht wegzonken. Dit was met voorbedachte raden gedaan zodat hij niet zonder kleren kwam te zitten als hij om de een of andere reden moest terugshiften, zoals hij enkele dagen geleden had moeten doen in het bijzijn van Taylor.

Met een slome, zware pas begon hij weer te wandelen, terwijl zijn ogen aandachtig op de omgeving gericht. Devon had een vreemde geur opgevangen, eentje die niet van een dier afkomstig was. Enigszins nieuwsgierig, anderzijds erg op zijn hoede bewoog hij zich door het dichtbegroeide bos terwijl de netels en doornen langs zijn vacht afstreken, maar hem niet veel deden. Af en toe bewogen zijn ronde oren een andere kant op, zodat hij het geringste geluid kon opvangen. Devon bleef staan toen hij een zacht, krassend geluid hoorde, alsof.. Alsof iemand met een potlood over een papier bewoog. Zijn blik ging in het rond, maar door de hoge struiken kon hij niet echt ver in zijn omgeving kijken. Het was daarom dat hij op zijn achterpoten ging staan en zo van bijna twee en een halve meter hoog rond kon kijken. Nu hij zo recht stond was hij angstaanjagend groot, hij had de bouw van een kodiak beer, maar was stukken groter, zijn schofthoogte kwam even hoog als die van een trekpaard. Hij was de koning van het bos hier, er was geen enkel dier dat groter of gevaarlijker was dan hij, maar hij sprak dan niet over mutanten, want hij wist dat er wel nog veel gevaarlijkere individuen als hem hier op Genosha Island rondliepen.

Hij snoof luid toen hij een jongen - waarvan hij de geur had geroken - op enkele meters afstand van hem zag zitten. Hij had een blok papier op zijn schoot liggen en in zijn hand had hij een potlood, alleen was hij niet meer aan het tekenen. In de plaats daarvan keek hij met grote ogen naar Devon, die uit het niets in was opgedoken in de scène die hij aan het schetsen was. Devon liet een zachte, diepe brom horen als teken dat hij 'sorry' zei, maar besefte toen dat dat misschien nog enger over zou komen. Hij liet zich maar weer op zijn vier poten vallen waardoor de grond rondom hem kort daverde en hij weer in de struiken verdween. Lutteloze seconden later begonnen de struiken te bewegen en kwam Devon eruit gewandeld, richting de jongen. Hij hield zijn hoofd laag bij de grond als teken dat hij geen kwaad van zins was. Het zou normaal wel duidelijk moeten zijn dat hij geen 'echte' beer was, maar een mutant, eerst en vooral al door zijn abnormale grootte en daarnaast doordat er een 'pakketje' met kleren rond zijn hals was geknoopt.

Voor de jongen kwam hij tot stilstand en liet zich op zijn achterwerk neervallen waardoor er weer een heuse trilling in de ondergrond waarneembaar was. Devon hield zijn hoofd lichtjes schuin en probeerde oogcontact met de jongen te maken. Het liefst had hij enthousiast 'hallo' willen zeggen, maar jammer genoeg kon hij in deze vorm niet spreken, dus hij moest meer als anders op zijn hoede zijn, hij wist namelijk niet hoe de jongen op hem zou reageren. De andere optie was om terug te shiften naar zijn menselijke vorm, maar dat was niet zo vanzelfsprekend aangezien hij dan in zijn naakie voor de jongen zou komen te staan. Als hij dat wilde doen, zou hij even een afgezonderd stukje bos opzoeken, maar nu wachtte hij even zijn reactie af terwijl hij zijn enorme klauwen in de aarde liet zinken en ze ter plekke een beetje begon om te spitten.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Onderwerp: Re: Painting life {&Devon} zo okt 04, 2015 6:43 pm

Kim Kiano Bannel

Kim was in zijn alledaagse kleren en vrije tijd naar het bos gegaan. Hij had zijn schetsblok mee genomen om zijn tekening, die hij eerder deze dagen had gemaakt, af te maken. Het was rustig in het bos en al snel had hij zijn vertrouwde plekje gevonden. Kim was al vanaf het begin dat hij op het eiland gekomen was deze plek meerdere keren wezen opzoeken. Het was echt een beetje 'zijn plek' geworden. Snel en behendig gleed zijn hand met het potloot over het papier heen. Je kon duidelijk zien dat de jongen deze handelingen vaker had gemaakt. Kim was dan ook erg creatief: hij kon tekenen, schilderen, gitaar spelen en had ook een tijdje op een piano lopen oefenen. Het zou uiteindelijk ook de bedoeling zijn om deze schets op een groter doek uit te schilderen. Het zou wel een flinke klus worden, aangezien hij hier alleen een grijs potloot gebruiktte. Zijn fantasie en geheugen zouden de kleuren moeten toevoegen.
Geluid liet hem van zijn tekening doen opkijken. Het geluid had zwaarder en groter geklonken dan dat van bijvoorbeeld een konijntje, waardoor het zijn aandacht had getrokken. Verbaasd keek Kim recht in het gezicht van een grote beer. Zijn houding verstijfde wat, niet goed wetend hoe te reageren. Hij besloot om stil te blijven zitten, niet te bewegen. Echt een andere keuze had hij ook niet, zijn spieren waren verstijfd. Kim was absoluut geen fan van grote dieren en al helemaal geen wilde dieren. Maar voor zo ver hij wist leefde hier helemaal geen beren. Wel, daar had hij zich mooi in vergist dus.
Hij voelde hoe zijn hartslag toe nam, hoewel zijn mutatie hem vertelde dat er in zijn omgeving een andere mutatie aanwezig was. Het kwam niet in hem op dat de beer misschien een mutant kon zijn. Kim was veel te druk bezig met het rustig houden van zichzelf. Damn, wat was die beer groot. Het beest hoefde maar één beweging met zijn klauwen te maken, of zijn mond open te trekken en Kim was er geweest. Ofja, 'geweest'. Hij zou er flink wat problemen van krijgen. De beer liet een zachte, diepe brom horen die de jongen niet helemaal kon plaatsen. Echter werd hij er niet veel geruster van. De beer zou hem kunnen zien als een indringer in dit gebied, hoewel iets aan Kim hem vertelde dat dit geen normale beer was. Maar op zijn gemak was hij zeker niet.
De beer liet zich op zijn voorpoten vallen, wat Kim kort in elkaar liet kruipen. Een rilling was door zijn hele lichaam te voelen toen de grond kort trilde. De beer liep weg en een opgeluchte zucht was bij de jongen te horen, maar op zijn gemak was hij nog steeds niet. Met een ietwat trillende hand besloot hij zijn schets maar af te maken, zodat hij zo kon gaan. Hopend de beer niet nogmaals tegen te komen. Maar het leek niet echt zijn geluksdag te zijn, de beer kwam namelijk door de struiken die hij aan het schetsen was naar hem terug gelopen. De beer had zijn kop laag hangen, waardoor Kim zag dat hij een soort van pakketje rond zijn hals droeg. Kort trok de jongen zijn wenkbrauwen tot een frons. Hij had beter naar zijn mutatie moeten luisteren, de beer was dan dus toch een mutant. Wel een flink grote, moest hij toegeven.
De beer liet zich voor Kim op zijn achterwerk neervallen. De beer zocht duidelijk oogcontact met hem, wat Kim toeloet. Hij trok zijn bovenlip iets op. "Gave mutatie," Sprak hij, zodra hij weer wat rustiger geworden was. "Je hebt me flink laten schrikken." Kim klapte zijn schetsboek dicht en liet het voor wat het was. Met die mega beer voor zich kon hij toch niet verder tekenen. En tevens, het beeld was nu weer veranderd. Misschien dat hij de beer ooit zou natekenen, het was wel echt een gaaf dier. Ofja, mutant.

robb stark · Onderwerp: Re: Painting life {&Devon} wo okt 07, 2015 10:59 pm

Meet the ursus

Oh ja, het was overduidelijk dat de jongenman met de schetsblok op zijn knieën zich niet verwacht had om een gigantische beer tegen te komen hier in het bos. Devon was erin geslaagd om hem te doen verstijven van angst en in zichzelf gniffelde hij. Elke keer weer lukte het hem. Met een dreun verdween hij weer in het struikgewas om vervolgens triomfantelijk naar de jongen toe te wandelen en met een plof voor hem op zijn achterwerk te gaan zitten.

De ogen van de jongen keken aan alsof hij hem elk moment zou kunnen opeten en Devon opende zijn muil een beetje, waardoor zijn gezichtsuitdrukking verdomd hard op een lach leek. In hoeverre dat in zijn berenvorm mogelijk was uiteraard. Hij richtte zijn blik op de grond en zag zijn poot staan, die een deel van de aarde had omgeploegd. Net daarvoor stonden de twee voeten van de jongen, die gemakkelijk twee, misschien zelfs drie keer in zijn poot paste. Zelfs nu Devon op zijn achterwerk zat torende hij boven de jongen uit. Ja hij vond het wel leuk, zo king of the forest zijn. Als de jongen recht had gestaan hadden zijn knieën hem niet kunnen houden, zo zat hij te beven. Devon schudde met zijn enorme kop en probeerde om zo goedaardig mogelijk over te komen. Hij was immers allesbehalve van zins om hem pijn te doen of hem opzettelijk angst aan te jagen.

Maar nadat de zwartharige jongen hem fantsoenlijk geoserveerd had, leek hij toch te beseffen dat Devon niet zomaar een beer was. Nee, moeder natuur was niet in staat om zulke wezens als hem te creëren in het wild. Dat was enkel mogelijk via een mutatie, en ja, hier zat hij dan. Ze vonden elkaars ogen en Devon knipperde eenmaal rustig toen de jongen hem toesprak. ”Gave mutatie.” In zijn stem was nog een lichte ondertoon van onzekerheid te bespeuren, maar dat kon Devon hem allesbehalve kwalijk nemen. [i]”Je hebt me flink laten schrikken.”[/b] De gigantische beer kneep zijn ogen op een vrolijke manier toe en richtte zijn kop wat omhoog om vervolgens zijn schouders te laten schokken. Een zachte, enthousiaste brom kwam over zijn lippen en op die manier zag het eruit alsof hij aan het lachen was. Zijn donkere, beestachtige maar vriendelijke ogen vonden die van de vreemde jongen weer en hij sloot zijn bek weer om vervolgens zijn kop een beetje schuin te houden, vragend.

Devon knipperde verwoed met zijn ogen toen de jongen zijn schetsboek dichtklapte en hij duwde zijn oren nieuwsgierig naar voren. De vragen branden op zijn tong, maar het nadeel aan zijn mutatie was dat hij jammer genoeg niet kon spreken. In de plaats daarvan ging Devon weer op zijn vier enorm gespierde poten staan en duwde hij zijn hoofd naar voren om vervolgens met zijn snuit door de haardos van de jongen te kroelen. Hij snoof terwijl om zijn geur fantsoenlijk op te nemen, en ook om hem gewoon een beetje te plagen natuurlijk. Zonder nog verder teken te geven draaide Devon zich richting een enorme eik enkele meters verder. Hij ging op zijn achterpoten staan en liet zijn nagels alsof het niets was de schors van de boom vernielen. Toen hij weer met zijn poten op de grond belandde waren er diepe groeven in de boom tevoorschijn gekomen en schudde hij tevreden met zijn kop, om vervolgens achter de enorme eik weg te kruipen.

”Secondje.” Riep Devon vanachter de boom vandaan toen hij weer in zijn menselijke vorm geshift was. Hij knoopte zijn trui rondom zijn hals los en begon vlot zijn kleren weer aan te trekken. Zo in zijn naakie kon hij immers niet verschijnen voor de jongen. Ofja, hij kon dat wel maar had daar allesbehalve behoefte aan. Nog geen minuut later kwam hij vanachter de boom vandaan en zette een enorme grijns op zijn gezicht, dat een en al enthousiasme uitstraalde. ”Het was niet mijn bedoeling om je te doen schrikken.” zei hij met een lacherige knipoog en wandelde op de jongen af. ”Maar je bevind je nu eenmaal in mijn territorium.” Voor de jongen kwam hij tot stilstand en stak zijn hand uit, wachtende tot hij hem zou schudden. ”Devon.” zei hij met een klein knikje en haalde nonchalant een hand door zijn haren, die alle kanten opstaken doordat hij aardig zo door het bos geraasd had.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Onderwerp: Re: Painting life {&Devon}

» Storm in the Hall of Devon [Devon]
» I did not choose the plot life, the plot life chose me.
» Boys like you [&Devon]
» Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon]
» Did it effect who we are? [Devon]