I'm not scared of the dark [Kyandro] [AC]

Het heft van zijn zwaard voelde vertrouwd en warm in zijn hand. Het paste perfect, alsof het voor hem was gemaakt, alsof ze het perfecte koppel waren. Het gewicht dat het met zich meedroeg was geen last maar een versterking van zijn arm. Een verlenging van zijn arm. Prachtig, gracieus maar oh zo dodelijk. Noem hem gek, noem hem gestoord, noem hem een psycho maar hij voelde geen grotere liefde dan voor zijn wapen. Damian haalde diep adem en keek met zijn ijskoude ogen naar de projecties van mensen. Naar hun uitdrukkingloze gezichten die plakten op hun hoofden, nu ze er nog aan hingen.

Damian had in tijden niet meer getraind met zijn katana. Zijn schouder had zijn tijd nodig gehad om te helen. Maar nu was alles weg, de pijn en stijfheid. Het was ’s avonds laat, niemand kwam nog trainen op zo’n uur maar hij wel. Want ja, hij was wel een beetje gek in zijn kop. Eerst had hij willen wachten tot de volgende dag maar hij had hier afgesproken, op dit uur van de dag (of nacht). Maar zijn vechtpartner had geen bezwaar gemaakt met zo’n laat uur, in tegendeel. Damian was een uur te vroeg gekomen naar de trainingskamer. De mogelijkheden in deze kamer waren oneindig. Enkele dagen geleden had hij geleerd hoe hij moest werken met de simulator. Het was een goeie training en uitlaatsklep om te oefenen op geprojecteerde mensen. Maar ze boden geen weerstand waardoor het simpel was…

De jongen strekte zijn spieren na de opwarming, want meer dan dat was het niet geweest. Het echte gevecht zou met Kyandro zijn. Damian wist dat de jongen niet zo happig was op het gebruik van zijn gave maar toch had hij hem zover gekregen om te trainen. Damian was ervan overtuigd dat ook de duistere Kyandro dezelfde persoon zou kunnen blijven. Maar wat wist hij van diens gave? Kyandro zou een goede vechtpartner zijn, zowel in training als op het slachtveld en dat wist Damian zeker. Damian had zijn geest open gezet, zich beperkend tot de trainingsruimte, en voelde hoe een geest hem naderde. De jongen draaide zich om, zijn katana ging op zijn heup, en zag hoe Kyandro binnen stapte. Een grijns gleed over Damian’s gezicht en stak begroetend zijn hand op naar de jongen.

OOC: training short en katana

Damian veegde het zweet van zijn schouders. Het kleine, plakkerige laagje was sneller ontstaan dan dat hij verwacht had. De jongen keek naar de lampen die warmte afstraalden en vervolgens naar de betonnen muren die de warmte vasthielden. Tja, het was inderdaad anders dan trainen in de regen in Dublin. De jongen voelde een aanwezigheid, zag als het ware via zijn geest een nieuwe geest verschijnen. Damian draaide zich om en zag de jongen staan waarmee hij afgesproken had. De zwartharige jongen droeg een grijs trainingspak. Damian legde meteen contact met diens geest en las zijn lippen terwijl hij sprak. De jongen glimlachte en raakte kort zijn katana even aan, “Hand to hand combat is ook een optie.” Sprak Damian in de geest van Kyandro, waar hij trouwens een lichte geamuseerdheid voelde.

De blonde jongen knikte toen hij een opmerking kreeg over zijn opwarming. “Een koud lichaam is een dood lichaam.” Zei hij, wat misschien vreemd klonk dus verduidelijkte hij, “Een lichaam die je niet opwarmt kan niet goed functioneren tijdens een training.” En hij knipoogde kort, alsof hij net een levensreddende tip had meegegeven. 'Je bent gek weet je wel... Hoewel dat waarschijnlijk een compliment voor je is.' zei Black vervolgens en Damian haalde geamuseerd zijn schouders op. “Ik hou van een uitdaging.” Gaf hij eerlijk toe. Black was in het voordeel door de schaduwen aanwezig in het lokaal. Het was buiten pikdonker en de warme lampen gaven alleen maar lichte gloed, genoeg om te kunnen trainen. 'Ik heb nog nooit echt getrained en ik vecht ook niet enorm veel, dit zal dus een slechte training worden, je gaat me inmaken.' Damian grijnsde en schudde zijn hoofd, “Een slechte training is niet één waarin je verliest. Wees blij dat je niet vaak hoeft te vechten, probeer het zo te houden.” Damian was wel de laatste persoon die zo’n tip moet meegeven aangezien hij vroeger meevocht in maffia oorlogen.

Kyandro draaide zich om en Damian hield de jongen aandachtig in de gaten. Terug werd hij overspoeld door emoties van de zwartharige jongen. Tijdens hun eerste ontmoeting was hij ook een rollercoaster aan emoties geweest. Nu kwam angst op de voorgrond en diens woorden, die Damian via zijn geest ontving, verbaasden hem dan ook niet helemaal. ‘Wat als ik het niet meer onder controle kan houden, ik heb nog niet volledig de grip op mijn ''Gave''. Wat als het me ontglipt en ik mezelf niet meer kan stoppen?' Hij zag hoe een paar helderblauwe ogen hem aankeken en tegelijk ook weer niet. Damian sprak in diens geest, “Onderschat me niet, ik heb wel enkele trucjes achter de hand om je te helpen.” Meer zei hij niet maar stuurde hem zijn eigen zelfverzekerde gevoelens door zodat Kyandro hem zou geloven.

Eenmaal de negatieve gedachten werden afgeworpen maakten ze zich klaar. Er was geen duidelijk teken gegeven maar Damian voelde wat Kyandro voelde en wist zo dat ze klaar waren. Hij smeet zijn handdoek in een hoekje en ging tegenover de jongen staan. Die laatste was zich aan het voorbereiden, de schaduwen rondom hem trilden (als dat zelfs kon). Het was een vreemd zicht, alsof de schaduwen een eigen leven leiden en zich los maakten van de wetten van de fysica. De zwarte gloed rond Black en diens zwarte ogen waren niet meer nieuw. Damian spande zijn spieren en ontspande ze op een regelmatig tempo, ook zijn ademhaling hield hij gecontroleerd. Black stak zijn handen op, vanuit de schaduwen verschenen er plots twee wapens; kai. Damian kende de wapens, hij had er zelf mee geoefend maar was er niet bepaald kundig in. “Nu staan we gelijk.” Las Damian af die op zijn beurt grijnsde. De geest van Black had terug die zwarte gloed over zich, wat nog steeds zo vreemd leek.

En toen wachtten ze af. Damian liet het even stil worden, ook in zijn geest voordat hij naar voren liep. Adrenaline gierde door zijn lijf zoals het wel vaker deed tijdens training. Zijn blauwe ogen probeerden alles waar te nemen dat maar te zien was. Hij ontweek een aanval van Kyandro, hield zijn lichaam laag en trok in één soepele beweging zijn katana waarvan de punt onder Kyandro’s kin stak, enkele millimeters van diens vlees. “Had ik al gezegd dat ik een katana master ben?” Hij stak zijn katana terug en nam enkele stappen naar achteren. “Hou je dus niet in. Geef alles wat je hebt.” Er was geen grijns te zien op Damian zijn gezicht, hij was serieus, dit was serieus. Ze zouden er beide sterker uitkomen, dat moest wel.

Dat Kyandro hem niet mocht onderschatten was geen leugen… maar omgekeerde gelde hetzelfde. Damian onderschatte nooit zijn tegenstander, van kinderen tot vrouwen. Al moest hij toegeven dat hij zich ietwat had mispakt met Kyandro. De jongen had een kracht die boven de zijne uitstak. De eerste zet was voor Damian. Soepel bewoog hij naar de andere jongen toe, ontweek met gemak diens uithaal en stak zijn katana naar een dodelijk punt. De jongen zag hoe Kyandro’s adamsappel bewoog toen die slikte. Even maakten hun blik contact en toen was hij weg. Shit, dacht Damian bijna vergetend dat Kyandro kon teleporteren. Hij wilde zijn geest volgen maar was te snel, tijd om te reageren was er niet. Een stel armen lieten hem verstijven, een koude metalen lemmet rustte op zijn keel. Damian lachte zachtjes en liet zijn lichaam ontspannen, liet Kyandro spreken en maakte in zijn geest een soort sissend geluid. Een duw in zijn rug bevrijdde hem van de jongen zijn armen.

Kyandro speelde met hem, als een roofdier met zijn prooi en het irriteerde hem mateloos. Hij verscheen en verdween op een willekeurige manier. Damian was slim, misschien wel geniaal en zoiets als een vast patroon zou hij meteen zien. De jongen grijnsde, een slimme tegenstander was leuker dan een domme. Damian richtte zijn geest op de zijne die hij met gemak kon volgen, zelfs toen het zo donker werd dat hij geen hand voor ogen zag. Maar toen sloot hij zich af, zijn geest ging op in het duister en nu was Damian het spoor volledig bijster. Zijn katana hield hij beschermend voor zijn lichaam, zijn lever dekkend als bescherming. Een slag, plots uit het niets, kwam hard op zijn rug. Meteen rolde Damian door om recht te springen maar een gewicht landde op zijn borst en hield hem op zijn plaats. “Het is nu 2-1 denk ik?” waarna de druk op zijn borst vergrootte.

Damian lachte kort voordat hij het heft van zijn katana in diens knieholte plantte. Damian zwierde zijn benen met gemak naar boven en bond ze om Kyandro’s lichaam. Met een harde knal kwam Kyandro neer op de matten. Damian hield hem even in een vaste houdgreep om vervolgens te lossen en soepel op te staan. “Come and get me, shadow boy.” Sneerde hij in diens gedachten. Black’s hoofd was niet meer zo leeg als voorheen en dat gebruikte Damian om zijn geest rond die van hem te binden. Nu kon deze niet meer ontsnappen. Damian mocht nog al zijn zintuigen verliezen, zijn geest bleef en was verbonden met Black’s. Zowel fysiek als mentaal haalde hij uit, hij drong dieper binnen in zijn geest, negeerde alle informatie die hij kreeg en ging door tot de kern. Maar Black was ook mentaal sterk. Toch had Damian net genoeg toegang om Kyandro’s geest te beïnvloeden, beelden sturen die leken op de werkelijkheid maar er niet waren. Ondertussen viel Damian hem ook aan met zijn katana, telkens vermijdend dat hij Kyandro ook werkelijk ernstig zou verwonden. Hij had hem in zijn greep.

Het was een training die met geen enkele andere te vergelijken was. Fysiek vechten was één zaak maar ook mentaal. Het was het moeilijkste dat maar mogelijk was. Damian had weinig tot geen ervaring met vechten tegen een mutant. Damian hield de jongen kort op de grond gedrukt om hem vervolgens terug vrij te laten. “Flexibel ben je wel! Dat moet ik je nageven.” Lachte Black en Damian schudde alleen zijn hoofd. Als je je hele leven traint om te moorden dan leerde je niet alleen kracht te gebruiken.

Damian omsloot Kyandro’s geest. Het was maar logisch dat hij zijn mentale kracht zou gebruiken wanneer zijn belangrijkste zintuig werd uitgeschakeld: zijn zicht. Damian groef naar de kern van Kyandro zijn geest en haalde onwillekeurig herinneringen naar boven van de jongen. Damian zond ondertussen zelf wat illusies door maar hij verloor plots de grip op de jongen. Zijn geest verdween en eigenlijk kon dat maar één iets betekenen. “Kyandro?!” riep Damian zowel met zijn stem als met zijn geest. Het kon toch niet dat hij de jongen vermoord had?

Een geest, of iets dat erop leek, legde contact met die van Damian. Ondertussen keerde zijn zicht terug en voor hem stond Kyandro alleen zag hij er anders uit. Verschillende wezens verschenen uit de schaduwen en stelden zich rond Kyandro op, alsof het zijn waakdieren waren. Damian hield zijn katana terug beschermend voor zich en richtte zijn geest op dat van de Duisternis. Het was als een schaduw, je kon het niet grijpen waardoor Damian er geen vat op kreeg. Het wezen sprak maar die negeerde hij.

En toen viel de aarde van onder zijn voeten weg.

“Michelangelo?” Zei hij zacht en keek naar de jongen die voor hem stond. Hij grijnsde waardoor er even iets in Damian brak. “Micheal, ik heb zoveel…” het beeld veranderde. Bloed droop uit de jongen zijn ogen. Een oogbal rolde eruit, verschillende bloedvlekken verschenen op zijn lichaam en alle werd donker. “Jij hebt me dit aangedaan, Damian.” Damian had zich in tijden niet zo… zo bang gevoeld. “Gedraag je niet als een mens, monster?”

Damian kreeg terug grip op de werkelijkheid, hij schreeuwde woedend naar het lichaam van Kyandro. Ondertussen hing hij tegen de muur, vastgehouden door tentakels gemaakt uit massieve schaduwen. De Duisternis sprak terug, kleineerde hem maar Damian grijnsde alleen maar. Een withete steek ging door zijn schouder, zijn net gerevalideerde schouder en even vervloekte hij zichzelf en Kyandro. Op die laatste lag nu een geamuseerde blik. Damian haalde diep adem, als dit niet lukte… welja dat wilde hij niet weten. Hij smeet alles in de strijd. Duisternis had dan misschien geen geest, het was wel verbonden met Kyandro zijn lichaam.

Maanden lang had Damian gestudeerd; het menselijk lichaam. Om te kunnen oefenen had hij zijn kennis moeten uitbreiden naar dieren, alle dieren. Van insecten tot vogels. Het was niet gemakkelijk maar het was hem gelukt om zijn wil op te leggen aan alles wat leeft. Niet alleen mentaal maar ook fysiek. Hij had het één keer getest op een persoon…

Damian worstelde lang om een poort te vinden via de Duisternis naar Kyandro zijn lichaam. Maar diens geest, als je het zo kon noemen, glipte telkens weg als water tussen je vingers. Damian breidde zijn geest uit tot het hele lokaal, hij voelde hoe zijn bloeddruk steeg bij de inspanning om zijn eigen geest zo solide als mogelijk te maken. Uiteindelijk vond hij een mogelijkheid. Het water niet opvangen maar erin duiken. Damian groef zo diep als mogelijk en voelde toen het, lichtelijk, vertrouwde gevoel van een menselijk lichaam. Er ging iets van opluchting door hem heen toen hij wist dat Kyandro zijn lichaam nu onder zijn controle viel. En zo ook de Duisternis.

“Touché.” Zei Damian en liet een spier in Kyandro zijn lichaam contraheren waardoor zijn linker arm boog. Het werkte. Via het omhulsel controleerde hij de Duisternis en liet de tentakels vallen. Het was uitputtend en was tweemaal zo moeilijk… Niet alleen controleerde hij zijn eigen lichaam en dat van Kyandro maar ook de Duisternis die als een parasiet aan hem plakte. Met een plof viel Damian neer, hij zette zijn handen en had al snel spijt toen het even zwart voor zijn ogen werd. Zijn greep op Kyandro verslapte geen seconde, hij maakte hem even lam door zijn zenuwbanen af te sluiten. “Kyandro, dit zou een goed moment zijn om terug te keren!” Riep hij via iedere weg dat zijn geest kon begaan want hij wist nu wel zeker dat Kyandro’s geest niet dood was maar alleen… ergens anders. Een poort naar een andere dimensie, Damian hoopte zijn boodschap daar door te drukken maar het was als tasten in het duister.

[/i]

De beelden waren het ergst. Hij was wel vaker fysiek afgemat geweest, tot op de rand van de dood toe. Maar deze pijn, deze mentale marteling was erger dan elk andere pijn dan ook. De beelden van zijn beste vriend bleven op zijn netvliezen gebrand staan. Het was zijn schuld, het was echt zijn schuld en dat wist hij. “… en kijk hoe het daarmee is afgelopen.” Damian gromde naar de duisternis en voelde de neiging om te spugen in diens gezicht. “Je bent niets waard, je hebt niemand!” de rest van diens woorden ging verloren maar Damian grijnsde. Het was waar.

Maar spijtig genoeg had Damian geen zin om op te geven, in tegendeel. Zijn schouder hing slapjes langs zijn zijde. Zijn gezicht zat onder het bloed van de klappen die hij gevangen had en af en toe flitsten zwarte strepen door zijn gezichtsveld. Hij had nog genoeg kracht om dit te doen en hopelijk was het genoeg. De jongen vocht een tijdje een innerlijke strijd met zowel zichzelf als met de Duisternis. Uiteindelijk lukte het hem en hij grijnsde scheef toen hij de controle over de ander zijn lichaam had. Met een innerlijke schreeuw riep hij naar Kyandro, die daar nog ergens moest zijn maar hij kreeg geen antwoord. Integendeel, Black zijn lichaam verdween en Damian bleef alleen achter met de duistere wezens.

“Geweldig, echt geweldig…” mompelde hij en nam zijn katana terug vast. Zijn linker arm ging er nutteloos bij maar gelukkig kon Damian zich redden met één hand. De duistere wezens benaderden hem maar plots was Kyandro daar terug. Alles dat van schaduw was trilde, alsof het in een haperende video cassette zat. En toen verdwenen ze, plots en niets leek erop dat ze er zelfs waren geweest. Damian zuchtte en keek hoe Kyandro in elkaar stuikte. Ook dat nog… Hij rende, in hoeverre zijn lichaam het toeliet, naar de jongen en ging naast hem zitten. Hij sloeg de jongen vrij hard in het gezicht, een rode vlek verscheen algauw op het gezicht van de jongen waar Damian hem had geslagen. “Denk nu maar niet te kunnen rusten, ik ga je kont niet tot bij de verpleging slepen!” en ondertussen schudde hij aan diens schouder. Even ongerust legde hij twee vingers in de nek van de jongen maar voelde een geruststellende hartslag. Damian was moe, zijn lichaam onderging de gevolgen van daarnet. Het lichaam overnemen van een ander en strijden met twee personen in één lichaam was niet bepaald vanzelfsprekend. Damian wachtte af tot Kyandro wakker zou worden, hij kon hem niet naar de verpleegpost slepen met zijn gewonde schouder.

Het had niet lang geduurd of Black was terug bij bewustzijn. Een zichtbare zucht ging door Damian zijn lichaam. Met een plof ging de jongen zitten, zijn benen trilden van het gehurkt zitten en nou ja, het hele gedoe eigenlijk. De pijn in zijn schouder werd heviger nu de adrenaline wat wegviel en hij voelde hoe warm bloed zich een weg baande over zijn lichaam. Fijn. “Damian…” Hoorde hij zachtjes in zijn geest en voelde een warme hand boven op de zijne. Hij grijnsde naar Kyandro en zei in zijn gedachten, “Neen de paus, wie anders?” Hij glimlachte nog even waarna zijn gezicht ietwat bezorgd werd en vervolgde, “Hoe voel je je?” Kort erna ging de jongen rechtop zitten en ademde diep in. Hij leek oké, zo zag hij er toch uit.

Neen, hij zag er anders uit. Hij zag er sterker uit, zelfverzekerd. Wat hij ervoor niet had en het stond hem best wel goed… Damian verlegde zijn blik even voordat hij terug keek toen Kyandro hem aanraakte. Damian voelde zich opspannen vanwege de aanraking en eerlijk gezegd wist hij niet waarom. Ondertussen verontschuldigde Black zich en bedankte hem voor het helpen. “Ach maakt niet uit, ik ben er al erger aan toe geweest.” Hij haalde zijn schouders op, daar had hij snel spijt van en grimaste dan ook. “Je ziet er echt belabberd uit maat.” Een zachte aanraking op zijn schouder deed hem opkijken. “Thanks, a lot.” Ondertussen stond de andere jongen op en bood zijn hand aan die Damian dankbaar aannam. Vervolgens stelde hij voor om naar de ziekenboeg te gaan, Damian knikte, “Deze moet gehecht worden, alweer…”.

Maar voordat ze een voet konden verzetten sprak Kyandro terug. Damian moest vooral zijn lippen lezen want in zijn gedachten leek er geen logica te zijn. De jongen vertelde hem zaken die op zich weinig voor hem betekenden. Want het betekende nooit iets voor hem, mensen hadden geen betekenis voor hem. Maar waarom luisterde hij dan toch? Waarom was hij blij dat Kyandro dit zei? De jongen had even zijn blik afgewend maar had zich terug herpakt en eindigde met een zachte kneep in zijn, goede, schouder. Damian legde dankbaar zijn hand op diens schouder en zei luidop, “Dank je.” Het had ietwat verwrongen geklonken aangezien Damian zelden tot nooit luidop sprak, vanwege zijn doof zijn. In gedachten vulde hij aan, “Dat meen ik Kyandro.”

Wat volgde had hij allerminst verwacht. Kyandro had zich naar voren geleund en van het ene moment op het andere voelde hij een paar lippen op de zijne. Damian’s hand die nog op de schouder van de andere jongen lag verslapte ietwat vooraleer die verstijfde. Zijn hele lichaam verstijfde trouwens want what the hell?! Kyandor liet hem los, als je het zo kon noemen, en keek bijna net zo geschokt als Damian waarschijnlijk keek. Voor het eerst in jaren tijd voelde Damian zijn gezicht volledig rood aanlopen. “Ik… Ehmm… Het spijt me…” Damian wist niet meteen wat te zeggen en het enige dat hij kon doorsturen naar Kyandro’s gedachten waren onsamenhangende flarden aan woorden, gevoelens en indrukken. ‘Wel, ik heb het zo net verpest. Als je het nog ziet zitten breng ik je naar de ziekenboeg en dan laat ik je wel gerust. Ik ging te ver.’ Damian knikte en schudde toen met zijn hoofd waarna hij ietwat verslagen naar de grond keek. “Euhm ja goed, ziekenboeg, klinkt goed.” Hij wist zelfs niet welke toon zijn stem had in Kyandro zijn hoofd…

In stilte gingen ze weg, nadat ze in stilte de rommel hadden opgeruimd in de oefenzaal. Die was gelukkig zodanig gemaakt dat bloed gemakkelijk af te wassen was… Op weg naar de ziekenboeg had Damian zijn geest voor een deel afgesloten van Kyandro. Niet omdat hij niet wilde praten maar omdat hij niet wist wat van emoties zouden overlopen naar de andere jongen zijn geest. Want eerlijk? Damian wist zelf niet wat hij moest voelen. Eén ding was nu wel duidelijk, Black was gay, of daar was hij vrij zeker van. Eenmaal aan de ziekenboeg klopte Damian aan en legde contact met de verpleegster aanwezig. Ze zette meteen haar geest open en een heleboel verwensingen werden naar zijn hoofd geslingerd. Een jonge dame met rode krullen kwam op de twee jongen afgestapt, “Verdomme Damian! Iedere godse keer is dat hetzelfde met je!” Ze had een map in haar handen waarmee ze plots wees naar zijn schouder. “WEERAL? MEEN JE DAT?!” hij kreeg een veeg om zijn oren en de jongen kon het niet laten om te grijnzen. “Sorry Emmy…” Ze sleepte hem mee naar een bed waarop hij plaats nam. Ondertussen legde hij contact met Kyandro, “Euhm… Dit is Emmy, de verpleegkundige hier. Ze kent me al… het is niet de eerste keer dat ik moet komen.” Het meisje keek op naar Damian en daarna naar Kyandro, “Hij is een wandelend gevaar of hij trekt op z'n minst gevaar aan.” Ietwat ruw maakte ze de wonde schoon. “Misschien moet je hier een bed nemen in plaats van op het derde verdiep, aangezien je hier vaker bent dan op je eigen kamer…” mompelde ze zowel luidop als in gedachten, waarvoor Damian dankbaar was.

Na een halfuurtje was Emmy weg en bleven de twee jongens alleen achter. Damian had gevraagd of Kyandro kon blijven en wilde ook niet dat de jongen nu weg ging. Niet na alles, en dan bedoelde hij ook ALLES. Even was het stil. Onaangenaam stil. Damian kon bijna de klok horen tikken als hij niet doof was geweest. “Dus…” Begon hij in de gedachten van Kyandro. “Ik ben blijkbaar vrij aantrekkelijk?” Oké dat klonk belachelijk maar hij kon het niet laten om schaapachtig te grijnzen en te blozen. “Haha, het spijt me… Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik moet… denken of doen nu.” Hij wreef ongemakkelijk in zijn haar. “Ik euhm heb nog nooit… nja… je weet wel.” Ah geweldig, dit loopt echt perfect Damian, go on. “Haha… fuck.” Hij lachte kort, hoe dat ook mocht klinken. “Wel, het was in alle geval niet… onaangenaam.” Gaf hij schuldbewust toe, ook al had het misschien drie seconden geduurd.

Als hij de dag in één woord moest samenvatten dan had hij niet geweten wat hij moest zeggen. Bizar? Vernieuwend? Nietmeertevolgen? Ja, zoiets, waarschijnlijk. Wist hij nog veel. De wereld is rond en Kyandro is gay. Damian voelde het bloed terug naar zijn gezicht stromen. Dit was niets voor hem, dit hele gedoe eigenlijk. Bedoel, wat was liefde? Wat was het om een lief te hebben? Wat was kussen eigenlijk? Hij werd er eerlijk gezegd bang van, van al dat gedoe… En de gedachte om zich te moeten binden… Zijn ogen bekeken even de jongen die naast hem liep die zelf naar de grond staarde. Kyandro was best wel knap…

De jongen was blij toen ze eindelijk bij de verpleegpost waren. Hij was zowaar blij om Emmy te zien. Ze zorgde voor verstrooiing in dit hele gebeuren. Gehoorzaam ging hij zitten en liet zich behandelen. Zijn schouder deed vreselijk veel zeer maar hij was pijn wel gewend. Het bloed trok niet meer weg uit zijn gezicht, niets werd zwart en hij voelde zich al lang niet meer misselijk bij zo’n verwondingen. Emmy sprak kort tegen Kyandro waarna ze verder werkte. Hij las de lippen van de andere jongen toen hij antwoord gaf en grinnikte om de blik van Emmy. “Pas op Kyandro, ze houdt nog steeds een naald vast.” Gaf hij in gedachten door aan de jongen en grijnsde schaapachtig naar het meisje die hem berekenend aankeek.

Het moment brak aan dat Emmy de kamer verliet. Damian voelde hoe Black de kamer zou verlaten maar hield hem tegen. Opluchting stroomde door de jongen heen die hij tevergeefs probeerde te verbergen. Beetje zoals een vloedgolf stoppen met zandzakken, hopeloos. Damian grijnsde vanbinnen en sprak als eerste. Kyandro zat naast hem op het bed en keek hem even aan, “Je hebt niet half het idee hoe aantrekkelijk je voor me bent Damian…” Hij wist echt niet hoe hij hiermee moest omgaan dus krabde hij maar in zijn haar en haalde zijn schouders op. Damian was eerlijk tegen de jongen en zei dat hij niet wist wat te doen… Nadat hij, eerlijk, toegaf dat de kus niet bepaald onaangenaam was, was het aan Kyandro om te strompelen over zijn woorden. De blonde jongen grijnsde en haalde terug zachtjes zijn schouders op.

Het was even stil, niet onaangenaam stil, toen Kyandro deze brak. ‘Damian, wat er daar net is gebeurd. Wel… het is nu wel duidelijk dat ik gevoelens naar je toe heb.’ Damian slikte even, de gedachte dat iemand zoiets voelde voor hem was gewoon… irreëel. ‘Maar wat daar is gebeurd kan daar blijven als je wilt. We hoeve er niet meer over te praten of aan te denken als jij dat niet wilt…’ Damian schudde zachtjes zijn hoofd terwijl hij nadacht. Zijn blik was op de grond gericht maar zag weinig. “Neen, het is gebeurd en daar kunnen we niet omheen.” Zei hij zacht in de jongen zijn gedachten. ‘Als je afstand wilt nemen begrijp ik dat… Ik wil me niet aan je opdringen.’ Damian lachte zachtjes, “Ik ga voor zoiets onze vriendschap niet vergooien. En opdringen? Doe dat jongen en je zult het snel geweten hebben.” Zei hij uitdagend waarna de jongen recht stond en kort ijsbeerde.

Damian volgde als een havik zijn prooi. Black kwam terug en nam zijn handen vast. Damian voelde hoe die klam werden en hoe zijn bloed terug de weg naar zijn gezicht en oren terug vond. ‘Weet gewoon dat je iemand hebt die om je geeft, die je begrijpt en er voor je wilt zijn. De keuze is aan jou en wat de keuze ook gaat zijn. Ik zal me er bij neerleggen.’ Kyandro liet zijn handen los, gelukkig want Damian wist niet wat ermee te doen anders. “Kyandro… Ik weet echt niet wat ik moet doen. Dit?” hij wees naar zichzelf en naar de jongen naast hem. “Ik heb dit nog nooit gehad? Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan, laat staan wat ik moet doen?” Hij keek ietwat hopeloos naar de jongen, in de hoop dat hij het zou begrijpen. “Ik kan je niets beloven… Maar ik laat je niet vallen, niet vanwege een kus.” Of de kussen die volgen, dacht hij zachtjes achterna maar durfde ze niet volledig doorsijpelen tot bij Kyandro.

‘Denk nu maar niet dat je gewonnen hebt met de training hoor!’ Een grijns van oor tot oor speelde op het gezicht van Kyandro waardoor Damian met zijn ogen draaide. “Ah neen? Waarom niet? Ik ben uit je greep gekomen, of die van Duisternis, en heb succesvol mijn mutatie uitgebreid naar lichaamcontrole. Lijkt me een grote overwinning.” Hij stak zijn kin wat vooruit maar zijn blik verzachtte, “Jij hebt de grootste overwinning behaald, meneer de alfa.” Hij gaf een stoot tegen diens schouder. Kyandro begreep wel wat hij bedoelde. Damian voelde hoe een geest naderde en hij keek naar de deur waardoor Emmy kwam. “Jij moet rusten Carter, maar echt rusten.” Ze meende het en Damian gromde. Ze ging terug door de deur en hij wist dat ze zou terug komen tot dat ze Kyandro had zien vertrekken. “Guess you should go.” Zei hij tegen de jongen die ietwat tegen zijn zin opstond. Damian grijnsde alleen maar en liet de jongen staan. Voordat hij de deur kon openen stapte Damian op hem af en greep zijn pols vast. Het was eerder instinctief dan wat anders maar hij deed het toch. Het was niet zoals daarnet, niet zo zacht, niet zo teder maar eerder ruw. Damian had de jongen zowat klem gezet, met zijn rug tegen de deur en voor zich Damian die hem kuste. Het had langer geduurd dan de eerste keer. Damian liet hem los en deed een stap naar achteren, met een kop zo rood als een tomaat. “Wel… euhm… tot later.”