Just the old, clumsy me [Jadeline/Eleanor]

Onderwerp: Just the old, clumsy me [Jadeline/Eleanor] do dec 26, 2013 12:44 am

Met een zucht liet Ariadne de deur van haar kamer dichtvallen. Vandaag had ze een grijze sweater met wit bloemetjesmotief, een skinny jeans en een paar donkerblauwe sneakers aangetrokken. Haar outfit viel helemaal niet op, wat haar bedoeling was. Adne zwiepte nog even het haar uit haar gezicht, pakte haar boeken wat steviger vast en vertrok op weg naar de bibliotheek. Ze was nog maar een paar dagen begonnen met de lessen en nu al moest ze een werkstuk schrijven voor geschiedenis. Het was eigenlijk pas tegen volgende week, maar Adne begon graag op tijd, zodat ze haar huiswerk niet in een haast hoefde af te werken. Ze had besloten om wat boeken uit de bibliotheek te raadplegen, om als bronnen te gebruiken. Aangezien ze nog maar sinds een paar weken wist dat ze zelf een mutant was, was het niet verwonderlijk dat ze ook niets van de geschiedenis van de mutanten afwist. Bij een kruising aangekomen keek ze onzeker van links naar rechts, niet zeker welke richting ze uit moest. Het meisje was wel eens gepasseerd aan de bibliotheek, maar de weg ernaartoe wist ze nog niet uit het hoofd. Op goed geluk draaide ze maar naar rechts. Ariadne stak een lok blond, zacht krullend haar achter haar oor en gebruikte daarna weer haar beide handen om haar boeken vast te houden. Haar trage pas verried haar onzekerheid, terwijl ze druk bezig was met wegwijzers te zoeken. Had ze nu maar een kamergenoot gehad aan wie ze kon vragen waar de bib precies lag! Maar nu had Adne nog even het rijk voor haarzelf, wat haar wel beviel. Hoewel een kamergenoot die haar wat wegwijs kon maken in de school, ook fijn zou zijn. Even overwoog ze om gewoon een deur te weven naar de bib, dan moest ze haar weg niet meer zoeken in dit doolhof. Maar de mensen zouden nogal raar opkijken, als ze daar opeens uit de lucht kwam vallen. En ze had de plaats nog niet eens goed kunnen bekijken, dus de kans dat ze op een tafel of boekenkast terechtkwam was reëel. Ariadne schudde de gedachten weg en dwong zichzelf gewoon door te lopen. Uiteindelijk kwam ze uit bij een trap en opgelucht herinnerde ze zich dat de bibliotheek zich ergens op de begane grond bevond. Opgetogen daalde ze de trap af, om bijna haar evenwicht te verliezen en met veel gezwaai van haar ene arm, want met de andere hield ze nog steeds haar boeken vast, ternauwernood rechtop te blijven. Whoe, dat ging maar net goed! Ariadne voelde een blos zich over haar wangen verspreiden toen ze wat voorzichtiger de trap af ging. Onderaan de trap bleef ze even staan en voor één moment vervloekte ze deze hele school, nee, het hele eiland. Ze kende hier niemand, en opeens miste ze haar moeder heel erg. Jack was er altijd geweest voor haar. Adne mist hun gezellige appartementje in Londen en de stad zelf, met zijn eigen sfeer en opmerkelijke gebouwen en musea. Even wilde ze een doorsnee tiener zijn, die naar een doodnormale school ging en gewoon zijn huiswerk deed en met haar moeder ging shoppen. Maar meteen verwierp ze die gedachte. Zonder haar mutaties zou Ariadne niet zijn wie ze nu was, ze waren een deel van haar. Ze moest ze leren ontwikkelen en dat was de reden dat ze hier op het eiland zat. Dus haalde het meisje even diep adem, verzamelde haar moed en liep verder door de gang, op zoek naar de bibliotheek. Even later zag ze een grote houten deur die op een kiertje stond. Voorzichtig keek ze om de deur heen en bleef versteld staan toen ze, zo leek het wel, een oneindige rij boeken zag staan. Triomfantelijk ging ze binnen, maar haar enthousiasme over haar vondst duurde niet lang. Natuurlijk moest zij weer met haar voet achter de deur blijven haken, waardoor ze in een reflex haar handen vooruitstak om de val te breken, en haar boeken op de grond vlogen. Nu werden Adne's wangen vuurrood, en ze kon een kleine zucht niet onderdrukken toen ze zag dat haar boeken overal op de grond lagen en de hele deuropening versperden. Zo snel mogelijk raapte Ariadne ze allemaal bij elkaar en liep met gebogen hoofd de bib door, om aan een leeg tafeltje te gaan zitten. Ze durfde echt niet opkijken, bang om lachende gezichten te zien. Nu ging ze vast bekend worden als die nieuwe die over haar eigen voeten valt. En nu zou ze vast nog aan de bibliothecaris moeten gaan vragen waar de geschiedenisboeken stonden, aangezien ze met één blik op de talloze boekenkasten al zeker wist dat ze die zelf nooit zou vinden.

-Zo, toch 750 woordjes O.o

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Ondanks dat het studeer leven nog niet echt op rolletjes liep probeerde Jade wederom nog een poging te wagen. Ze had moeite met het vele lees stof en daarnaast was zo ook niet echt een reken wonder. Het enige wat haar redelijk afging waren de lessen in natuurkunde en biologie en dergelijke, simpelweg omdat ze dankzij haar gave ook wat meer inleving in kon komen. Maar geschiedenis, dat was werkelijk waar wel een van de moeilijkste vakken. Ze vond het zeer zeker een interessant vak, voornamelijk de geschiedenis van de mutanten maar de gigantische bladzijdes vol letters was iets wat haar enorm tegen viel. De vele opdrachten die daarbij hoorde maakte het ook niet makkelijker. Al bij al had ze de laatste week al behoorlijk veel tijd gespendeerd in de bibliotheek om de nodige dingen voor opdrachten op te zoeken.

Nu hartje winter had toegeslagen, en de wereld was omgetoverd in een grauwe/ witte bedoeling leek de bleke blondine nog witter. En dankzij haar bijna witte lange haren kon ze zich verbergen naast de witte muren in de school, áls haar ogen niet zo opvallend waren, haar twee fel blauwe ogen spraken vaak boekdelen. Gehuld in een warme lange trui met een bijpassend sjaaltje en simpele trainingsbroek op blote voeten liep ze door de stille gang. Nu de zon zich minder liet zien had de blondine meer moeite om haar lichaam warm te houden, meer dan normaal daar ze echt energie uit het zonlicht kon halen. En om haar nog altijd veel te magere lichaam te verbergen van haar klasgenoten trok ze nooit te strakke kleding aan. De blauwige kleuring onder haar ogen was verdwenen, en ook haar wangen waren inmiddels al meer opgevuld mede dankzij de goede zorg van de vriendelijke vrouw die rondliep in de ziekenzaal op momenten dat Lillian er niet was. Daarnaast slikte ze enorm veel vitamines en werd ze zelfs in de gaten gehouden als ze aan het eten was.

Nog altijd liep de blondine bloot voets, omdat ze simpelweg niet kon wennen aan schoenen. Ze had immers vier jaar lang geen schoenen gehad. Haar huid was gewend om de natuur aan te voelen, en ondanks dat er nu tegels en beton onder haar was gestort kon ze nog altijd de connectie voelen met moeder natuur. Jade sloeg beide armpjes in elkaar met haar werkmap ertussen en liep zoals gewoonlijk iets wat voorover door de gangen, zo snel mogelijk om gesprekken te vermijden. Nu ze inmiddels wist waar welke lokalen waren en ze haar weg kon vinden hoefde ze niet meer twijfelend bij elkaar deur op splitsing stil te staan, waardoor ze in no-time de grote houten deuren van de bibliotheek open kon duwen. Er zaten welgeteld maar vijf leerlingen, een groepje van drie en een groepje van twee die Jade enkel van gezicht herkende. Vrij snel liep ze naar de enorme rijen boeken en besloot ze in pad 1 te beginnen. Eenmaal in het lange pad opende ze haar werkmap en zocht ze naar het boek dat ze moest hebben. Jade liet haar rechterhand op de houtenboeken kast rusten, even sloot ze haar ogen en sprak ze heel rustig de naam van het boek uit dat ze moest hebben. Vanuit het niets schoof er een stuk verderop een boek naar achteren. Jade haar gave had een unieke connectie met de natuur, en omdat het hout van de boekenkast en de bladzijdes van het boek gemaakt zijn van een boom kan ze ook daarmee contact leggen. Moeder natuur was overal en zat overal in, net zoals haar gave. Een korte glimlach sierde haar lippen terwijl ze met haar fijne handje het boek uit de kast pakte.

Jade liep terug naar een van de nog niet bezetten tafeltjes en legde haar spullen neer. Op dat moment kwam er voor haar een nog onbekende jonge dame de bibliotheek binnen lopen – of beter gezegd binnen struikelen- even viel haar mond open, maar de jongedame haar eigen reflectie was snel genoeg om een harde val te voorkomen. Vrij snel liep de blondine met krachtige krullen naar een van de lege tafeltjes. Jade voelde met haar mee, daar dit ook haar had kunnen overkomen. Jade sloeg een pagina in haar werkmap open, en kwam erachter dat ze nóg meer boeken nodig had. Een lichte zucht verliet haar lippen terwijl ze de pagina uit haar werkmap scheurde om de boeken namen te kunnen onthouden. Wederom stond ze op en zochten haar fel blauwe ogen naar de juiste sectie voor het eerste boek dat ze nodig had, ze liep de gang in en plaatste opnieuw haar hand tegen de houten boeken kast en sprak ze de naam van het boek. Wat ze niet in de gaten had was, nadat ze nog twee boeken had verzameld ze niet meer de enige was in dezelfde gang.

Ariadne & Eleanor! | words 883

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Just the old, clumsy me [Jadeline/Eleanor] Cs_pic_by_wooschie-d6vot8a

Eleanor Birdy

Met een slome pas liep ze door de slaapkamer gang van de leerlingen. Ze moest nog ontzettend wennen aan het grote gebouw en daardoor, om haarzelf gerust te stellen, nog niet veel aan haar uiterlijk gedaan qua kleding. Ze zag er nog altijd uit als het vrouwtje dat vanuit een bos kwam en daar haar hele leven gewoond had, wat geen enkel moment gelogen was. De zwarte veren in haar haren kriebelden haar hals bij iedere stap die ze vooruit zette. Een luide bonk kwam van de linkerkant zodra ze een deur passeerde en hierdoor stamelde ze een paar stappen en was tegen een schilderij aangebotst, die zachtjes heen en weer schoof tegen de muur aan. Dat had ze niet verwacht en meteen zette ze een versneltandje in haar pas zodat ze hier sneller vandaan kwam. Ze slikte, beet vervolgens op haar onderlip. Niet onzeker, ze wist gewoon niet echt wat ze nu moest doen.
Ze was docent geworden, maar had nog geen kans gehad om les te geven. Waarschijnlijk omdat ze nog veel meer informatie moest krijgen voordat ze leerlingen iets kon gaan leren.

'...binnenkort maar eens naar de bibliotheek gaan, wil ik het werkstuk voor Lillian goed doe-' Eleanor twijfelde geen seconde wanneer ze het woord bibliotheek hoorde. Ze hadden er hier één? ''Wow, pardon, waar kan ik die vinden?'' Woorden schoten razendsnel uit haar mond, meteen was haar wat onzichtbare verschijning naar enthousiast gegaan en kon ze niet wachten om daarheen te gaan. De mutant aan wie ze het gevraagd had, leek van zijn stok afgeslagen, evenals degene met wie ze had staan praten. 'Oh, ehm, een verdieping lager, de rechtergang in, je zal er meerdere deuren vinden en...' Ze ratelde door over nog wat gangen en Eleanor herhaalde de woorden die ze ontvangen had tegen zichzelf wanneer ze haar bedankt had en meteen de gang in sloeg om naar de begane grond te komen. Ze volgde de route die ze opgeheven had gekregen en bij de laatste paar gangen werd ze zelfs zo enthousiast dat ze begon te rennen. Hierdoor voelde ze hoe haar zijden, lange rok die tot aan haar enkels kwam wat kouder werd door de lucht die het opving. Ook haar haren sloegen ietwat naar achter, maar de plukjes waarin de veren hingen bleven nog altijd keurig voor haar schouders hangen. Ze zag de ingang van de bibliotheek, het leek gewoon vanaf het afstandje al speciaal voor haar een bijzondere gloed af te geven. Alsof het licht gaf, maar dat kwam vast meer door hoe het zonlicht in de ruimte scheen en zodoende ook richting de gang waar Eleanor doorheen rende. Met haar handen pakte ze de deurpost vast. ''Deze plek is.. geweldig!'' Ze nam heel even om terug op adem te komen, terwijl ze haar ogen dolgelukkig door de ruimte liet dwalen. Zo zag ze ook dat er twee groepjes waren van twee personen die verdwaasd naar heen omkeken. En ook met een uitdrukking die haar beoordeelden, als de normaalste zaak van de wereld. Een wereld die ze maar net kende en nog niet bepaald wist of ze die leuk vond. Ze zette de eerste stap in de bibliotheek, voelde hoe haar blote voeten ervan genoten. Het was vast alleen een illusie, maar dat was gewoon iets wat boeken met haar konden doen. De geur van het oude papier dat sommige boeken hadden, waardoor ze er soms zelfs van ging niezen zodra ze ze opensloeg. Het was wonderbaarlijk. De tieners zouden het verafschuwen en dat was precies hoe Eleanor in elkaar zat. Ze was het tegenovergestelde van de mainstream mensen, die meegingen in een beweging die mensen maar al te graag opslokten.

Ze liet haar vingers langs wat boekenkasten glijden waar ze voorbij liep en glimlachte er tegen, alsof ze ermee in contact was. Echt woorden mee sprak. Zo gemakkelijk kon ze zichzelf verblijden, met de kleine dingen. Het lichte stof dat op sommige boeken lag en de zon die ze tegenkwam zodra ze een smalle gang passeerde uit een raam, was al een uitstekend voorbeeld. Ze merkte de stilte op die er in een ruimte zoals deze hoorde te heersen, al was er ook gefluister te horen. Totdat ze wat verder liep en een tafel passeerde waaraan een meisje in haar eentje zat, ze had haar eerder niet opgemerkt. Waarschijnlijk omdat dit wat verder in de bibliotheek was. Een stem trok haar aandacht en ze liep de hoek om bij een boekenkast, waarbij ze een jongen trof tegenover een meisje. Een meisje dat ze maar al te goed kende. 'Je denkt dat je heel mooi bent, he? Ik zal je wat zeggen; dat ben je niet. Je bent lelijk en je krachten zuigen.' Ze hoorde hoe er twee meisjes stomweg begonnen te giechelen, een groepje dat haar eerder opgevallen was en staarde naar hen. De blijdschap die ze gevoeld had was meteen verdwenen en een frustratie ontstond die vanuit haar voeten getrokken werd. Hij zette een stap dichter naar Jadeline toe, waardoor hij wat dreigender over kwam. 'Serieus, wat denk je hier nu te pronken? Je bent niets, helemaal niets.' Waren de volgende woorden die hij uitspuugde op een gevaarlijke manier. 'Je bent een freak.'
Eleanor deed hetzelfde als hij net had gedaan, voelde de kou in haar voeten slaan wanneer ze dichterbij kwam omdat ze heel even op de hoek van de boekenkast de grond had verwarmd. ''Hey, hey, hey!'' Schreeuwde ze uit, hief haar hand op en sloot haar vingers rondom een bos haren dat hij had, trok hem daarmee abrupt naar achteren en hoorde hoe er een paar botten in zijn lichaam knakten. Dit was wel het laatste dat hij had verwacht en sloeg daardoor een gil uit schrik. 'Laat me los, what the fuck.' Zodra hij zijn ogen op haar kon richten, realiseerde hij wie ze was. Voor zover hij haar dan had gezien en verhalen had gehoord. 'Jij bent die voodoo heks, ew.'
''Dat mag dan wel zo zijn, maar weet wel dat ik niet alleen mutanten tot leven kan wekken en een plotselinge gebroken pols zal je niet zo mooi staan.'' De schrik sloeg nu tot hem in, uit angst en op dat moment liet ze hem los. Zo hard dat hij zijn hoofd tegen de boekenkast stootte. ''Bied je excuses aan.'' Spoot Eleanor. Ze mocht dan wel aardig en lief overkomen, ze had ook een andere kant. Vooral tegen zulke knulletjes die even dachten om iemands leven nog meer kapot te maken. Iemands leven die haar heel veel interesseerde. Het klonk cliché, maar ze was van Jadeline gaan houden op een vriendschappelijke manier. De jongen kon geen kant op, was ingesloten door twee boekenkasten, een muur met daarin een raam waar Jadeline voor stond en Eleanor die aan de 'uitgang' kant stond. Hij slikte, al was er niets om weg te slikken. 'Sorry.' Zei hij snel, om maar één seconde haar in haar ogen aan te kijken. Eleanor sloeg haar armen over elkaar zodat hij aan een kant er vandoor kon glippen en daarna kwam ze dichter bij het witharige meisje. ''Heeft hij je pijn gedaan? Want als dat zo is, ik zal meer doen dan enkel slechte cijfers geven..''

Een kleine zucht deed Ariadne voorzichtig opkijken. Ze zorgde ervoor dat haar krullen het grootste deel van haar gezicht bedekten toen ze voorzichtig gluurde naar degene die het geluid had voortgebracht. Het was een blond meisje, met bijna witte haren, en ze liep op blote voeten. Adne bleef nog even onopvallend naar het meisje kijken, toen die de gang in liep waar het boek stond dat ze nodig had. Maar toen de blondine haar hand op de boekenkast legde en er daarop een boek uitschoof, viel haar mond open. H-hoe kon dat? Het kostte Ariadne een momentje om haar gedachten weer op orde te krijgen en haar blik af te wenden. Nu klapte ze ook haar mond dicht en vervloekte zichzelf voor haar domheid. Natuurlijk was het mogelijk om een boek gewoon vanzelf uit een boekenkast te laten vliegen, dit was tenslotte een mutantenschool, dus dat betekende dat er hier mutanten leefden. Zij was een mutant. Zouden de anderen haar aangapen als ze in een diepgaande discussie voerde met een wasbeer? Vast niet. Dus ze moest stoppen met zich aan te stellen. Met een boze blik bleef Ariadne naar haar geschiedenisboeken kijken. Ten slotte slaakte ze een onhoorbare zucht en begon de losse blaadjes die uit een boek waren gevallen weer op orde te steken. Nee, Adne was dit echt nog niet gewoon. Zo ver weg te zijn van thuis, helemaal op haar eentje, terwijl ze omringd was door mutanten die niet bang waren om hun krachten te gebruiken. Ze kon zichzelf nog niet eens zien als een mutant. Haar beeld van zij, een gewoon, normaal meisje die tussen een groep freaks leefde, vervaagde langzaam. In de plaats kwam een voorstelling van een groep mutanten, en zij die als freak op een afstandje stond toe te kijken. Ariadne werd opgeschrikt door een jongen die opstond van zijn tafeltje, waar nog twee meisjes aan zaten, allemaal mensen die ze nog nooit had ontmoet. Onzeker keek ze de jongen aan toen die op haar afliep. Zou hij haar nu belachelijk maken voor haar val van daarnet? Maar gelukkig draaide de jongen af voor haar tafeltje, en ging dezelfde gang in als het blonde meisje. Nu ga je hen niet vreemd aanstaren, je wilt niet overkomen als een weirdo, sprak Adne zichzelf streng toe. Maar haar nieuwsgierige blik werd getrokken naar het paar toen de blondine plots een paar serieuze beledigingen naar het hoofd geslingerd kreeg. Ariadnes ogen werden groot van verbazing toen er plots nog een blonde vrouw verscheen. Ze was een eerder eigenaardige verschijning, met een paar zwarte veren in haar haren en een lange rok, waaronder haar blote voeten zichtbaar waren. Was dat de nieuwe mode misschien? dacht Adriadne, nog steeds verbaasd door het hele gebeuren. Verschrikt sprong ze even op in haar stoel toen de vrouw het haar van de jongen vastgreep en die daarop een gil slaakte. Wat was hier aan de hand? Moest ze ingrijpen? Op dat moment werd de jongen losgelaten en hij botste met zijn hoofd tegen een boekenkast. Adne keek nog steeds met grote ogen toe, maar nu waren die gevuld met schrik. Ging.. Ging die vrouw de jongen iets aandoen? Ariadne vond haar er alleszins angstaanjagend uitzien. Er volgde een hele woordenwisseling tussen de twee, maar het enige dat Adne eruit kon opmaken was dat de vrouw mensen weer tot leven kon wekken en de jongen zijn excuses moest aanbieden. Niet beginnen doordraaien, het is helemaal niet vreemd dat iemand de doden weer tot leven kan wekken, probeerde ze zichzelf te kalmeren. Ze moest er maar aan gewoon raken dat er mutanten bestonden met enge gaven, en dat ze met die mensen samen op een eiland leefde. Geen reden tot paniek. Adne zag de jongen langs haar heen stuiven, om weer naast de twee meisjes aan zijn eigen tafeltje te gaan zitten. Ze kon niet horen wat hij tegen hen zei, maar nu waren ze wel gestopt met giechelen. Ariadne liet haar lichtbruine ogen, die in het zonlicht bijna topaaskleurig leken, weer afdwalen naar de twee blonde meisjes. Ze kon nog steeds niet bevatten wat er net gebeurd was.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Toen Jade zich om wilde draaide om terug te lopen naar de tafel waar ze zojuist de helft van haar spullen had achter gelaten, kwam ze oog in oog te staan met een vrij forse jongen. Vanuit het niets leek hij ineens boos, en die woede leek hij af te reageren op Jade. En waarom? Ze had überhaupt nog nooit tegen de jongen gesproken, ze had nog nooit haar krachten gebruikt voor zijn ogen, en ze had nog nooit iets gedaan om hem te beledigen. Het vreemde was, dat toen hij haar toesprak of beter gezegd toe schreeuwde en ze twee andere meisjes hoorde giechelen, dat het haar niet deerde, het deed haar geen pijn, het waren maar woorden. En wat waren woorden vergeleken met daden? Jade had inmiddels wel geleerd dat de meeste makkelijk konden praten, iedereen kon gemakkelijk klagen, zeuren over de kleinste dingen in het leven. Ze hadden geen idee, geen idee van hoeveel slechter ze het hadden kunnen treffen. Zodra hij dreigend een stap naar voren zetten wilde Jade een van haar handen opheffen, wetend dat hij dan wel afstand zou gaan nemen. Maar er was iets wat haar tegen hield, terwijl ze haar helder blauwe ogen op de jonge richtte. Zelfs toen hij het woord Freak hard uitsprak deerde het haar niet, ze haalde haar schouders op. Het maakt mij niet uit wat je van me denkt, Misschien moet je jou woede op jezelf richten en eens goed in de spiegel kijken wist de blondine wijs doch rustig uit te brengen, ze was totaal niet van haar stuk geslagen maar ook zeker niet stil gevallen omdat het voelde alsof ze een reactie moest geven.
Jade zou nooit haar krachten tegen een ander willen gebruiken, want zelfs toen ze haar rechterhand wilde optillen hield haar geweten haar tegen, deze jongeman wist niet beter, hij had geen flauw benul.

Plotseling, alsof er een orkaan voorbij kwam stoof Eleanor van om de hoek van een van de boeken kasten vandaan. Haar scherpe stem liet Jade een stap achteruit zetten terwijl ze toe keek hoe Eleanor de jongeman mee naar achter sleurde. Bij het horen van het breken van de botten zette ze kort haar tandjes in haar onderlip terwijl ze zich probeerde af te sluiten van het nare geluid. Zodra Eleanor de jongeman verplichtte zijn excuses aan te bieden, w at hij vervolgens ook deed en vrijwel direct de ruimte. Direct kwam Eleanor op haar afgelopen en vroeg ze of hij haar pijn had gedaan. Vrij vlot schudde Jade haar hoofdje. Nee hoor, woorden zijn maar woorden, die niet bij pijn in de buurt kunnen komen sprak de blondine rustig terwijl ze haar helder blauwe ogen van Eleanor naar de boekenkast liet glijden, het boek dat ze nog had stak immers nog altijd uit. Met haar kleine lengte kon ze er precies bij, en legde ze het boek op de stapel andere boeken die ze in haar armen had. Jade had nog nooit zoveel boeken nodig gehad, en terwijl ze naar de grote stapel keek hoopte ze toch wel op een voldoende voor haar werkstuk. Terwijl ze rustige een paar passen richting het tafeltje naast de net binnen gekomen blonde jongedame met mooie krullen liep keek ze even achterom Het is voor een werkstuk voor geschiedenis, moeilijker dan ik dacht gaf ze eerlijk toe met haar oprechte zachte stem terwijl ze de boeken voorzichtig op tafel legde.

Ariadne & Eleanor! | words 647

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Eleanor Birdy

Het was niet het schudden van Jadeline's hoofd dat haar overtuigde dat er niets met haar aan de hand was. Of de opmerking die ze gaf dat woorden maar woorden waren en dat het haar geen pijn deed Het was de blik die ze haar gaf en vrij vlug naar de boekenkast draaide. Eleanor fronste kort haar wenkbrauwen, waarna ze zag dat er een boek half uit de kast gekomen was, verder op de rand stond dan de andere boeken. Ze vroeg zich af of het witharige meisje dit had gedaan, of die zo al had gestaan en ze bij toeval dat boek gewoon nodig had. Ook de vrouw schudde opgelucht haar hoofd wanneer Jadeline het boek pakte en langs haar heen liep. Ze voelde het windvlaagje dat voorbij kwam. Het was vooral de geur van het papier in de boeken dat haar neusgaten vulde, gezien de mutante er meer dan één in haar armen had gedragen. Met haar rug tegen de boekenkast aan waar ze net het boek uit vandaan had gehaald, keek ze toe hoe ze richting een tafel liep waar een ander meisje zat. Als ze het zo bekeek was ze een stuk jonger dan de mutante die ze al eerder gezien en mee gesproken had. Maar ze kon het, met haar inschattingsvermogen, ook helemaal fout hebben. Bovendien was leeftijd maar een gemoedstoestand. Een illusie. Mensen namen het veel te serieus. Inderdaad, mensen. Over mutanten wist ze het nog niet, hoe die af en toe konden denken. Al scheelde, wat die jongen gedaan had, dat gedrag van net niet veel met waar mensen ook toe in staat waren.
Eleanor ontspande al meer zodra ze zag dat Jadeline haar hoofd naar haar omdraaide en sprak dat ze een werkstuk moest maken voor geschiedenis. Geschiedenis. Was dat niet het vak wat Lillian ook al weer gaf? Het was haar alweer ontglipt. Misschien moest ze maar eens langs het schoolhoofd om het te vragen. Maar eerst zou ze zich verdiepen in een boek. Daarvoor was ze hier tenslotte eerst gekomen, niet om zich af te vragen wat voor vak Lillian gaf en vervolgens weer weg te rennen. Ook al was ze wel opvliegend af en toe, ze zou het dit keer niet doen. Haar binnenkomst had sommige mutanten al genoeg laten verbazen. Nog maar niet te denken over haar verschijning. De kleding die ze aan had, ze had al gezien dat het niet gepast was voor de mutanten hier. Bos en hippie kleding die ze droeg. ''Ehm, als je hulp nodig hebt... Ik ben hier.'' Ze mocht dan niet veel buiten haar hutje zijn geweest, ze had aardig veel geschiedenis opgepikt tijdens de lessen die ze vroeger had gekregen in het weeshuis. Het weeshuis waar in de wezen ook gewoon geschoold werden, daar hadden ze tenslotte het geld voor gehad. Ze gaf nog een afwezige glimlach, waarna ze zich omdraaide en naar een andere gang liep. Ook daar zat een raam en hoewel het leek alsof ze naar buiten keek, zag ze in eerste instantie de reflectie van haarzelf. Haar uiterlijk. De lange zijden, beige rok die ze droeg met daar onder enkel en alleen blote voeten. Ze trok de zwarte blouse wat beter, met daar onder het flauw blauw gekleurde hemdje. Sommige knoopjes richting haar hals waren open waardoor dat hemdje te zien was. Ze had besloten om vandaag geen kettingen om te doen, wat betekende dat alleen de zwarte veren en plukjes van haar blonde haren met slagen over haar boezem vielen.
Wanneer er bij toeval een vogel langs het raam vloog staarde ze niet langer meer naar zichzelf, maar naar buiten.
Eleanor gleed met haar vingers langs een aantal boeken. De titel 'No longer home' trok haar aandacht en zonder eigenlijk te kijken waar het over ging zette ze zichzelf neer in de ronde, witte vensterbank van het raam en opende het boek om op pagina één te beginnen met lezen.

Toen de het blonde meisje terug naar haar tafeltje liep, wendde Ariadne vlug haar blik af, terwijl een lichte blos zich over haar wangen verspreidde. Hopelijk had het meisje niet gaten dat ze het hele schouwspel gevolgd had. Goed, ongeveer iedereen in de bibliotheek had zitten kijken, maar ze wilde niet overkomen als een ramptoerist. Onwillekeurig keek ze op toen de blondine zei dat ze ook een werkstuk voor geschiedenis moest maken, maar toen ze merkte dat het voor de blonde vrouw bedoeld was, keek Adne snel weer naar haar boeken. Zaten zij en het meisje aan de tafel naast haar in dezelfde klas voor geschiedenis? Het was mogelijk, aangezien ze allebei een taak moesten maken voor het vak, maar misschien gaf de leerkracht wel aan elke klas dezelfde taak. Nu ja, niet dat het echt veel uitmaakte, maar nu wist ze tenminste in welk gangpad ze haar boeken kon vinden. Aangezien ze zelf niets wist over de geschiedenis van mutanten, leek het haar wel interessant om daar haar werkstuk over te maken. Ze was nog op school om te leren, toch? Het zou stom zijn om te werken rond iets wat ze al lang geleerd had, zoals de klassieke oudheid. Nee, dat had ze al genoeg bestudeerd in haar lessen Latijn en Grieks, in Londen. Nu was haar kans om te werken rond iets nieuw, boeiend, iets waar ze nog niets vanaf wist. En Ariadne vermoedde dat ze hier wel genoeg boeken hadden over mutanten geschiedenis. Ze zou er wel een paar uitlezen en zien welk stuk ze precies het interessantst vond.
Langzaam draaide Adne zich naar het andere meisje toe en glimlachte voorzichtig. ’Ik moet ook een taak maken voor geschiedenis’, zei ze, wat onzeker. Het kon toch geen kwaad om wat mensen te leren kennen? Ze ging geen vrienden maken als ze niemand durfde aanspreken. ’Ik ben Ariadne, maar je mag Adne zeggen hoor’, stelde ze zich voor, nog steeds met een onzekere glimlach. Ariadne kruiste haar benen over elkaar en tikte onhoorbaar met de vingers van haar rechterhand op haar bovenbeen om haar onzekerheid te verbergen. Ze was alleszins niet van plan om te vragen wie die vreemde vrouw van daarnet was. De twee blondines leken elkaar al te kennen, en het was niet haar bedoeling om iemand te beledigen. Adne vond het gedrag van de vrouw lichtelijk agressief, maar ze zal er wel een goede reden voor gehad hebben zeker? Ze moest mensen niet beginnen te beoordelen op hun eerste indruk, want hoeveel mensen zouden haar dan nog willen aanspreken na haar extreem gracieuze val van daarnet?

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Zodra ze zat en ze haar lange bijna witte haren terug over haar schouders liet vallen opende ze een van de vele boeken die ze had verzameld. Zodra ze Eleanor haar stem hoorde draaide ze wederom haar smalle lichaampje om, zover als dat kon aangezien ze op een stoel zat. Een dankbare glimlach sierde haar lippen Ik zal het laten weten als ik ergens niet uit kom sprak ze vervolgens tegen Eleanor met haar zachte heldere stem. Jade richtte haar helder blauwe ogen weer op het boek, en schoof ondertussen haar kladblok met pen naar haar toe. De enkele zinnen die op het kladblok geschreven waren hadden sierlijke eerste letters en vrijwel over de gehele pagina had Jade kleine bloemetjes en figuurtjes getekend, iets wat ze automatisch deed als ze even geen antwoord wist op een vraag. Het boek dat ze had geopend was oud en de titel: “Mutanten door de jaren heen” klonk eveneens oud. Even blies de blondine zacht naar de pagina die ze wilde lezen waardoor een lichte wolk van stof ontstond, blijkbaar hadden niet veel mensen dit boek aangeraakt. Zodra een zacht aardige stem haar gehoor bereikte keken haar helder blauwe ogen verrast op naar het meisje met de mooie blonde krullen. Een glimlach sierde kort haar lipppen Dus Lillian heeft meerdere klasgenoten het werkstuk opgegeven? sprak ze wat verrast uit. Slim van haar om dat te doen, zo kon je immers de werkstukken vergelijken met elkaar. Zodra de blondine zich voorstelde als Ariadne sperde ze haar helder blauwe ogen iets verder open. Ariadne? Die naam heb ik eerder gehoord sprak ze wat bedachtzaam uit. Maar binnen enkele secondes wist ze het weer. Ik heb gisteren een brief gehad dat ik naar een nieuwe kamer mag die ik moet delen met Ariadne en Seven! sprak ze zachtjes. Ze wist nog niet helemaal of ze er nu heel erg blij mee moest zijn, daar het voor haar allemaal erg nieuw was, en haar kamer delen met ‘onbekende’ was voor haar een erg moeilijk voorruitzicht, maar bij het zien van deze blondine naast haar verdwenen de meeste twijfels al snel, ze zag er namelijk super aardig uit en aan haar woorden op te merken was ze dat ook. Ik ben Jadeline, maar Jade voldoet ook prima sprak ze vervolgens om uiteraard zichzelf ook voor te stellen, en wederom sierde een glimlach haar lippen.

Misschien was het nu aan Jade om de volgende stap te zetten? De blondine had al lef getoond door zomaar tegen haar te praten, iets waar Jade nog steeds erg veel moeite mee had. Jade liet haar lichte blauwe ogen over haar tafeltje glijden en besloot haar twijfels en onzekerheid voor heel even aan de kant te schuiven, ze pakte haar spullen op en schoof naast Adne aan haar tafel. Ze pakte vrijwel direct het papier met de opdrachten van Lilian, Kijk, deze opdracht heb ik gehad sprak ze vervolgens terwijl ze het papier in haar richting schoof.

Eleanor & Ariadne! | words 580

template made by cupcakesss of Caution 2.0

thanks

Het blonde meisje keek verrast op bij Adne's opmerking. Goed, ze was ook wel een beetje met de deur in huis gevallen. 'Dus Lillian heeft meerdere klasgenoten het werkstuk opgegeven?' zei het meisje. Nu was het Ariadne die verbaasd opkeek. In haar oude school werden taken gewoon opgegeven aan een volledige klas, niet alleen aan één leerling. Blijkbaar was het hier anders, net zoals het aanspreken van een leerkracht. 'Noemen jullie de leerkrachten hier bij voornaam?' kon Ariadne niet laten te vragen. Zij was dat niet gewend, voor haar was het altijd meneer en mevrouw geweest. Toen de blondine haar naam hoorde keek ze mogelijk nog meer verrast. Even verscheen een lichte frons op haar gelaat, omdat Adne geen reden kon verzinnen waarom haar naam een belletje zou doen rinkelen. Ze was hier ten slotte nog niet eens een week. Maar het meisje gaf zelf al toelichting. 'Ariadne? Die naam heb ik eerder gehoord. Ik heb gisteren een brief gehad dat ik naar een nieuwe kamer mag die ik moet delen met Ariadne en Seven!' zei ze op zachte toon. Adne trok haar wenkbrauwen op in verbazing. Daar wist ze niets van! Maar misschien had er wel een brief gelegen tussen haar stapel schoolboeken op haar bureau. Voor een moment had ze er geen zin in. Met drie samen leven in een kleine ruimte, en hoewel het meisje voor haar wel in orde leek, had ze nog nooit van Seven gehoord. Als enig kind had ze altijd haar eigen kamer gehad, een ruimte waar ze zich kon terugtrekken en helemaal zichzelf zijn. Nu zou dat helemaal anders worden. Maar kamergenotes hadden ook hun voordelen. Nu kon ze tenminste de weg vragen als ze ergens heen moest. En ze ging geen jaar op haar eentje rondlopen. Ariadne liet een nog steeds lichtelijk verbaasde glimlach zien en probeerde haar zorgen weg te drukken. 'Dat klinkt fantastisch!', zei ze daarna, en ze merkte tot haar eigen verbazing dat ze het echt meende. Het meisje stelde zich voor als Jade en nu bekeek Adne het meisje eens goed. Ondanks haar losse sweater was het toch duidelijk dat Jadeline echt fotomodel mager was. Zelf was had ze maatje small, maar als ze Jade zag kwamen haar eeuwige zorgen over haar gewicht weer bovendrijven. Die zorgen werden snel verdrongen door verrassing toen het blonde meisje aan haar tafeltje aanschoof en haar opdracht voor geschiedenis liet zien. Haar blik gleed van het papier naar haar stapel boeken en haar map bovenop, met uitstekende bladeren die er uit waren gevallen toen de map op de grond was gekletterd. Adne wees met haar duim naar de hoop ongeordende blaadjes en grinnikte eventjes. 'Mijn opdracht zit daar ergens tussen, maar het zal me meer werk kosten om dat papier te zoeken dan het zou duren om de taak zelf te maken', zei ze tegen Jade, met een verontschuldigende schouderophaal.

Tags: Jadeline & Eleanor | Words: 479 | Notes: Surprised

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Terwijl Jade haar boeken en kladblok wat meer gesorteerd neerlegde op de tafel voor haar en een boek van de stapel pakte die ze zojuist uit de kast had gehaald luisterde ze naar Adne’s opmerking over Lillian. Oeps, was het hier normaal om iedere leerkracht met de achternaam aan te spreken dan? Jade was in principe keurig opgevoegd, maar ze had ook geleerd om iedereen als een gelijke te behandelen, en dat begon al met gewoon netjes mensen aan te spreken met de voornamen. Lillian had zich tenslotte ook gewoon voorgesteld met haar voornaam toen ze Jadeline uit haar benarde situatie had gehaald.. en ook Jean had in de lessen gezegd dat ze het prima vond om aangesproken te worden met enkel Jean. Heel even haalde Jade onbewust haar schouders op. Ik eh.. weet niet beter? Dat heb ik altijd al gedaan sprak ze wat twijfelend uit. Misschien werd het wel helemaal niet op prijs gesteld, Jade wilde niet als on respectvol overkomen,maar iedereen was nu eenmaal anders opgevoed.

Blijkbaar was de informatie die Jade had gekregen over ‘roommates” nog niet aangekomen bij Adne, zo aan haar veraste blik te zien. Oh sprak de blondine wat verbaast uit. Je wist dat nog niet… sprak ze rustig met har heldere stem. Nu voelde het net alsof ze iets had verraden, misschien was het niet aan haar geweest om het Adne te vertellen, misschien kon ze, net zoals Jade, niet goed tegen veranderingen. Misschien heeft het voor Jade daarom zo lang geduurd voordat ze een kamer genoot, en nu zelfs twee, aangewezen kreeg. De eerste paar maanden op Genosha waren immers zo gigantische overwelvend geweest, en ze had zich niet voor niets de eerste maand niet buiten haar kamer laten zien. Daar was ze zowel mentaal als fysiek nog niet aan toe geweest. Beetje bij beetje was ze wat meer uit het schulp gekropen, en had ze al andere leerlingen ontmoet. En dan de lessen, zelfs die volgde ze nu wat een grote stap was in haar leven. Maar buiten verwachting sprak Adne ineens de woorden “dat klinkt fantastisch!”uit, waardoor er toch weer een glimlach op Jade haar lippen verscheen. Zodra Adne naar haar bladen wees en kort grinnikend uitsprak dat haar papier daar ergens in die ongeordende hoop blaadjes lag sloeg Jade even haar ogen neer. De bladeren naast haar, oftewel de hoop bladeren naast haar, hadden wel pagina nummers maar ze lagen volledig door elkaar. Een zachte glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar linkerhand boven de papieren bracht, vanuit het niets begonnen de papieren te bewegen, ze begonnen zichzelf te ordenen en terug op de juiste volgorde te leggen waardoor er onder haar hand binnen enkele secondes weer een keurige nette stapel lag. Papier was immers gemaakt van de bomen, en haar connectie met de natuur lag niet enkel in de nog levende organismes maar ook in de bewerkte natuurlijke producten, oftewel de natuur zat bijna overal in, net als haar gave.

Ariadne! | words 499

template made by cupcakesss of Caution 2.0

[/b]

thanks

Jadeline leek wat te schrikken van haar vraag over de leerkrachten. ‘Ik eh.. weet niet beter? Dat heb ik altijd al gedaan’, zei ze twijfelend. Het was helemaal niet Adnes bedoeling geweest om haar nieuwe kamergenote in twijfel te trekken, het was gewoon een uitspraak van verrassing geweest. Eigenlijk zou ze dat niet meer moeten doen, alles leek hier anders dan haar normale leventje in Londen. Ze zou de hele dag door kunnen ‘Ooh!’ en ‘Ah! Het is hier zo verschillend dan thuis!’ kunnen roepen. Ariadne liet een verontschuldigende glimlach zien en knipoogde naar de blondine. ’Ik weet zeker dat jij de gewoonten hier beter kent dan ik hoor’ probeerde ze Jade gerust te stellen. ’Ik moet er enkel nog wat aan wennen.’ Ze haalde lichtjes haar schouders op. Het zou toch niet zo vreemd zijn om te moeten wennen aan het idee van mutant zijn? Er waren vast nog wel leerlingen hier die geen idee hadden van hun mutaties voor ze naar Genosha Island kwamen. Het was waar dat ze al van kindsbeen af met dieren kon communiceren, maar ze had er zelf nooit bij stilgestaan. Ariadne had die gave al zo vroeg ontwikkeld dat het natuurlijk aanvoelde, als een deel van haar persoonlijkheid. Maar zij, het typische nerd meisje van de school, een mutant? Het was echt nooit bij haar opgekomen.
Jade begon zacht te glimlachen toen ze haar stapel papier zag en haar hand ernaar uitstak. Ging ze nu die hele hoop op orde leggen? Maar ze had toch wel duidelijk gemaakt dat dat verschrikkelijk veel werk was? Ze zou dat zelf wel doen, misschien vanavond, als ze niet in slaap kon vallen. Het leek wel een slaapverwekkend klusje. Met grote ogen keek Ariadne toe hoe haar blaadjes als vanzelf begonnen te bewegen, en op een ordelijke stapel vormden, haar opdrachtenblad mooi bovenaan. Haar mond viel open en instinctief duwde Adne zich af van de tafel, tegen de rugleuning van haar stoel aan. Blijkbaar had ze dat met iets meer kracht gedaan dan ze dacht, want haar stoel verschoof een centimeter en liet een afgrijselijk schurend geluid horen. Ariadne kromp ineen en klapte haar mond dicht. Wat was dit? Dat kon helemaal niet! Haar lichtbruine ogen schoten heen en weer van de papieren, naar Jades hand en vervolgens naar haar gezicht. En plots begon het haar te dagen. Natuurlijk. Jadeline had gewoon haar, ongelofelijk nuttige, mutatie gebruikt om haar te helpen. En wat deed zij? Ze gedroeg zich alsof ze net een dode gezien had. Ze voelde hoe ze begon te blozen en vouwde haar armen zo rustig mogelijk samen in haar schoot. Ariadne schudde haar hoofd, waardoor haar krullen even op en neer dansten, en probeerde haar angsten en idiote gedachten weg te bannen. Met beduusde blik keek ze Jadeline aan, bang om uitgelachen te worden om haar belachelijke reactie. Wat bezielde haar toch? Waarom reageerde ze toch zo overdreven als iemand zijn gaven gebruikte? Dit hele eiland was enkel bewoond door mutanten, het werd tijd dat ze er wat aan begon te wennen. Adne haalde diep adem en begon een excuus te stamelen. ’I- Ik… Het spijt me, ik weet dat ik mijn gedrag belachelijk is. Ik bedoel, bedankt hoor!’ Ze wees even naar haar perfect geordende stapel blaadjes. ’Ik ben het enkel nog niet gewend dat mutanten hier vrijelijk hun krachten kunnen gebruiken. Dit gaat vast belachelijk klinken, maar tot voor kort wist ik nog niet eens dat ik een mutant was.’ Ariadne beet op haar lip. Waarom vertelde ze dit toch allemaal? Aan een vreemde? Maar aangezien ze kamergenootjes gingen worden, wou ze liever niet bekend staan als die rare die voor het minste over de rooie gaat. Onzeker liet ze haar blik op haar handen rusten, Jades reactie afwachtend.

Tags: Jade | Words: 627 | Notes: Flippin'

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Zodra er een glimlach Adne’s lippen sierde wist Jade dat haar opmerking niet zo heel erg vreemd was geweest. Een lichte onhoorbare zucht verliet haar lippen. Ze wilde niet raar overkomen tegenover Adne zeker niet omdat ze nu wist dat ze samen een kamer gingen delen.”Ik weet zeker dat jij de gewoonten hier beter kent dan ik hoor”. Even was Jade stil, niet wetend wat ze daar op moest zeggen. Van gewoontes wist ze namelijk maar weinig af, en het was nooit in haar op gekomen om Lillian of Jean met hun achternamen aan te spreken. “Ik moet er enkel nog wat aan wennen’ hoorde ze Adne rustig zeggen. Eigenlijk was Adne niet de enige, Jade moest ook nog steeds wennen, waarschijnlijk niet geheel hetzelfde als Adne maar voor haar was het wennen om omringt te zijn door andere mutanten, om überhaupt te praten tegen andere en ze moest vooral wennen aan de ruimte die ze kreeg, de vrijheid die ze jaren niet had gehad. Voor mij was het hier in het begin ook erg wennen en dat is het nog steeds, Misschien wel op een andere manier en met andere redens maar ik denk dat het ook voor jou vanzelf wel beter gaat worden sprak Jade hoopvol uit, trachtend haar iets van moed in te praten en daarnaast praten ze eigenlijk ook over zichzelf.

Zodra Jade haar hand boven de stapel papieren van Adne had gehouden en haar gave had gebruikt om de papieren te ordenen, ontstond er een reactie van Adne die ze eigenlijk helemaal niet had verwacht. Verbaast en deels geschrokken liet ze haar hand snel weer in op haar boven benen rusten en verdween de korte glimlach weer. Ariadne leek echter zelf nog meer geschrokken van haar eigen reactie, en begon stamelend haar excuses aan te bieden terwijl ze even naar de geordende stapel papieren wees. “’Ik ben het enkel nog niet gewend dat mutanten hier vrijelijk hun krachten kunnen gebruiken. Dit gaat vast belachelijk klinken, maar tot voor kort wist ik nog niet eens dat ik een mutant was” Jade was zeer zeker verbaast toen ze de woorden hoorde. Maar kon daardoor wel haar reactie begrijpen, Jade wist zelf immers al heel lang dat ze een mutant was omdat haar bijzondere gave al op hele jonge leeftijd te voorschijn was gekomen. Het is oké sprak ze vervolgens rustig terwijl ze wederom kort een glimlach liet zien. Ik wil je daar best bij helpen bood ze vervolgens aan. helpen met het beter begrijpen en gebruiken van je gave? vervolgde ze haar zin. Jade wist uiteraard niet welke gave het jonge blonde meisje bezat, maar ondanks dat had ze zo het idee dat ze kon helpen, en dat wilde ze ook graag. Maar ze wist ook, dat ze daarvoor zelf ook meer uit haar beschermde en vertrouwde omgeving moest komen. Jade had tot nu toe niemand verteld wat ze allemaal kon, sterker nog ze had het zelfs nog niemand laten zien. De meeste wisten nu wel dat ze een mutant was met een gave voor de natuur, maar niemand wist dat ze nog veel meer kon dan alleen communiceren met de natuur.

Het enige wat in mijn leven stabiel is geweest is juist mijn gave ze gaf Adne zowaar een deel van haar ziel, een deel van haar gedachte, een deel van haar gevoelens iets waar ze nog nooit over had gesproken. Jade haar heldere lichtblauwe ogen gleden naar haar eigen kladblok, ze haalde een potlood uit haar tas en sloeg een papier van het kladblok om, zodat ze weer een lege pagina had. Haar fijne hand gleed moeiteloos over het papier terwijl ze vier symbolen tekende. Als eerste tekende ze het symbool van de water, daarnaast het symbool van de aarde. Onder het symbool van water tekende ze het symbool van de lucht en als laatste ernaast het symbool voor vuur. Ze trok er een grote cirkel omheen. Herken je ze? De vier basis elementen van de natuur. Deze vier zijn het krachtigste en de basis voor alle andere elementen. Neem bijvoorbeeld Heliokinesis dat is de gave om de zon en zonlicht te manipuleren, en die gave is dus afkomstig van het vuur element. De meeste mutanten hebben éen gave of sommige zelfs twee. Ik denk dat ik een uitzondering ben.. vooral de laatste woorden sprak ze zacht uit. Heel even liet ze haar heldere lichtblauwe ogen om haar heen glijden, maar niemand leek te luisteren of interesse te tonen. Ik ben een Elementist, ook wel verwoord als dochter van moeder natuur, en beschik over de gave om alle elementen te manipuleren, controleren, creëren en absorberen. Zo, het was eruit. Ariadne was weliswaar de aller eerste weer ze tegen had gezegd wat ze precies was, en ze was nu ook de enige die wist wat voor een kracht er dus in haar schuilde.

Ariadne! | words809

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Eleanor Birdy

'Ik voelde het blauwe, maar vooral koude water langs mijn enkels strijken zodra ik het eerste contact met de natuur had gemaakt en mijn schoenen langs de waterkant had uitgetrokken. Vogels vlogen over me heen, waardoor ik nieuwsgierig opkeek tegen de felle kleur van de lucht in. Volgens mij gingen ze naar het Oosten, maar wie was ik dat om dat te zeggen als ik niet eens wist waar het Oosten lag.' Eleanor streek in haar hals, was meteen volledig in het verhaal gezogen vanaf de eerste pagina. 'De natuur was alles voor mij, al voelde ik me aan de andere kant zo in de steek gelaten. Niet door Moeder Natuur maar door de vijand van de dieren; de mens. Een ras waar ik zelf tot toebehoorde en ik schaamde me er al jaren voor. Zelfs voor mijn eigen ouders, die geen idee hadden waar ik was. Zelfs niet als ik een week wegbleef, we woonden toch langs de rand van het bos, in het midden van nergens. We hadden een boerderij zonder dieren waar ik me echt verbonden mee voelde. Koeien interesseerden me niet zo, ze konden geen eigenwaarde tonen voor mijn gevoel. Sinds ze vast zaten achter slot en grendel en geen stap konden zetten in het hok waar ze zaten. Dat wou ik niet. Ik wou me niet opgesloten voelen, zoals dat wel het geval was ieder moment wanneer ik in de schuur was. Volgens mijn ouders was ik een buitenbeentje en zo moest ik behandeld worden. Ik was in principe een gevangene. Een dochter kon ik me in geen enkel opzicht van ze noemen. Ik zat in gevangenis in de schuur, alleen had ik wel de vrijheid om te ontsnappen richting de natuur. Omdat ze wisten dat ik geen kant op kon en dat was waar. Ik was nergens en mijn leven was een cel.'
Met haar lippen van elkaar gespreid las de blondine steeds sneller en sneller, sloeg de bladzijdes om alsof het een moordpartij was. Het briesje dat veroorzaakt werd door de bladzijdes die ze omsloeg raakten keer op keer haar gezicht, al had ze daar geen enkele aandacht voor.
'''Als je denkt dat je hier levend vanaf kan komen, had je het mooi mis, meissie!'' Adem stokte in mijn keel, ik voelde zelfs hoe mijn longen in elkaar klapten en ik hierdoor geen zuurstof meer binnen kon krijgen. Dit was het teken dat ik moest stoppen met rennen, maar dat kon ik niet. Ik wou niet dood, nog lange na niet. Mijn benen verslapten bij iedere stap die ik zette en ze wouden niets liever dan op de grond neerklappen en mijn longen wouden de kans krijgen om bij te komen. Ik stond ook op het punt om mezelf over te geven, tot er een ander schot klonk die een heleboel vogels verschrikt lieten opvliegen vanuit de bomen. Ik was beschut, realiseerde ik me plotseling. Hoewel de winter had ingeslagen in de omgeving, was ik enorm mager en ik geloofde zelfs nog magerder dan een supermodel moest voorstellen tegenwoordig. Mijn huid was besmeerd met modder door de natuur, sompige modder dat door de kou langzaam maar zeker droogde op mijn boven en onderlichaam. Heel even hief ik mijn handen omhoog tijdens het zoeken naar adem en toch half rennend en zag hoe beschadigd ik was. Onder de schampere nagels die ik had zat een heleboel viezigheid, waarvan ik vooral op uit kon maken dat het modder was en niet alleen dat. Daar vanuit liep een bloedspoor dat over m'n hele handen liep, richting mijn onderarmen. Het was niet mijn bloed, dat wist ik. Ik voelde, behalve mijn adem tekort aanslag, nergens een schram of wond op mijn lichaam waardoor het bloed bevestigde dat het de mijne was. Het was die van mijn bloedeigen vader. Zo vlug als ik kon zocht ik schuil in een behoorlijk beschut takkenbos, hoopte dat ik genoeg schutkleur had om niet op te vallen zodra hij voorbij zou lopen. Hoe moeilijk het ook was, hield ik mijn adem in en probeerde geen enkel geluid te maken. Ook al trilde ik enorm en probeerde mijn evenwicht te bewaren. Voorzichtig plaatste ik mijn handen, die als enige besmeurd waren met bloed, op de voorgrond voor mijn voeten en kneep mijn ogen fijn. Ik was moe, enorm moe. Voor lange tijd had ik geen slaap meer gehad. Voetstappen kwamen steeds dichterbij, als een jager die zijn prooi wild maakte. Zo voelde ik me en ik wou het uitschreeuwen van gekte, mijn gedachten maakten me gek. Toch hield ik me in, richtte mijn blik op de grond voor me en voelde hoe mijn bruingekleurde maar wilde bos haren voor mijn zicht viel en daardoor mijn bleke huid van mijn hoofd meer zou verbergen.'

Eleanor snakte naar adem wanneer ze de volgende pagina omsloeg en er geen tekst meer was. In paniek sloeg ze meerdere bladzijdes om, merkte dat ze allemaal stuk voor stuk er uit gescheurd waren. Asociaal en genadeloos. Dit maakte haar bijna verdrietig. Ze zat zo in het verhaal. Een verhaal dat verdacht veel over haar leven beschreef, alleen was het bij haar zoveel anders gegaan. De boerderij was voor haar een weeshuis geweest. En ze had zich haar hele leven al verbonden gevoeld met de natuur. Ze had zeker een connectie met het meisje gevoeld van het boek dat ze nu vasthield. Verbijsterd en met een schokkend hart. De gedachte dat ze niet verder kon lezen en niet zou weten hoe het verhaal zou eindigen. Er misten een paar bladzijdes. Fatale bladzijdes die heel veel over het boek spraken. Het einde was er gewoon niet. Ze kon het amper geloven en slikte. Staarde vervolgens naar de boekenkast waar ze hem vandaan had gehaald en hoorde vervolgens de meisjes praten waarvan één Jadeline was. Tegenstribbelend besloot ze op te staan, voelde hoe haar voeten het er niet gelijk mee eens waren dat ze plotseling uit haar lang gezeten houding kwam. Rustig kwam ze naast Ariadne neergeploft, wist niet of ze er meteen over kon beginnen. Ze had niet precies opgepikt waar de meisjes het over hadden gehad, daarvoor had ze nog teveel in gedachten gezeten en ze probeerde zichzelf te vinden in de realiteit. Zichzelf. Ja, ze was nu terug op de wereld. Kom, Eleanor. Ze schraapte schattig haar keel en legde het boek met een zachte bonk op tafel, waarna haar sprankelende ogen terugkwamen. ''Hebben jullie enig idee waar de laatste pagina's zijn gebleven van dit boek?'' Vroeg ze rustig, waarna ze vrij abrupt het boek opensloeg en naar de afgescheurde delen wees. ''Kijk hoe onbeschoft!'' Haar stem had dit keer wat droeviger geklonken, terwijl ze haar blik terug richtte op beide blondine's en van hen beide afwisselde om naar te kijken. Misschien kon ze emoties lezen die zeiden waar het antwoord lag. Ze had het overduidelijk heel hard nodig.

Onderwerp: Re: Just the old, clumsy me [Jadeline/Eleanor]

» I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek
» Jadeline Clarck
» Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith
» Eleanor's room
» Eleanor Birdy