Character Profile Alias: Apostacy Age: Stopped counting tbh Occupation:
Onderwerp: Carrotcake wo dec 16, 2015 7:40 pm
two black eyes
Christophe Rémy
Met zijn hand veegde hij een sneeuwlaag van ongeveer drie centimeter weg, zodat hij met zijn onderarmen kon rusten het houten hek dat de paarden scheidde van de rest van het buitengebied van de school. Niet dat Christophe opeens een paardengek was geworden, maar omdat het zo koud was, en de meeste mensen hier al geërgerd zuchtten als het een beetje waaide, was het hier rustig. Niemand ging toch paardrijden in de sneeuw? Of hij had gewoon net het perfecte tijdstip uitgekozen om hier te.. hangen. Het kon hem eigenlijk niet veel schelen, een beetje rust in zijn hoofd was het enige waar hij nu naar snakte. Iedereen was hier zo druk en bemoeide zich overal mee, sommige lieten je zelfs van je stoel af vallen terwijl je rustig aan het eten was. (Again, hij had nog niets gedaan, maar toch leek karma hem te grazen willen nemen. For no reason.) Dus als niemand naar buiten ging, dan ging hij wel. Eigenlijk had hij gewoon de minst betrapte sneeuw gevolgd en dat was toevallig hier uitgekomen. Er was niet veel beschutting voor het waterige zonnetje, maar Christophe durfde het niet te onderschatten. Een zielig kaal boompje dat net over het hek reikte was zijn schuilplaats geweest. Als iemand op de grond zou kijken, zou diegene extra schaduwen op de grond kunnen zien, die over die van de boomtakken heen bewogen. Nog altijd had hij zijn mutatie nodig om geen brandwonden op te lopen, maar goed, het was ondertussen een soort automatisme geworden. Overal waar hij ging had hij een soort tweede schaduw met zich mee. Een licht verveelde blik speelde in zijn ogen, terwijl hij zachtjes met zijn tong klakte. Het was een gewoonte, maar omdat het zo stil was, klonk het geklak over de hele wei. Al snel klonk het knerpende geluid van vertrapt sneeuw en liep het bruine gedaante van een paard op hem af, uit de warmte van zijn schuur komend. Het dier dacht natuurlijk dat hij eten voor hem had meegebracht, want het hoofd werd al over het hek gehangen en het dier begon te snuiven, op zoek naar de hint van eten. Hier moest Christophe wel om lachen, dat het paard door gewoontes al zulke hoge verwachtingen kon hebben van iemand en hij aaide de neus van het paard zachtjes. Toen het paard had gemerkt dat hij niets zou krijgen, deed hij een paar stappen naar achteren en schudde een paar keer met zijn hoofd. Christophe versmalde zijn blik toen het dier begon te steigeren en met zijn voorste twee benen met een klap weer op de grond terecht kwam. Het kwaad was al gedaan. De boom waar hij onder stond was bedekt met een dun laagje sneeuw, dat door de trillingen in de grond als poedersuiker naar beneden viel, recht op zijn hoofd. Het witte spul smolt in zijn nek en drop al koud water door de zomen van zijn kleding. De verveelde blik maakte plaats voor een geïrriteerde en hij staarde het paard aan, kil. Oh nee, toch, hij had hem zojuist de oorlog verklaard. Dat paard kreeg een (wortel)koekje van eigen deeg.
Er was iets aan dieren, dat de brunette erg veel rust gaf. In de buurt van dieren had ze bijna geen last van Djez die haar gedachtens over probeerde te nemen. Het was dan ook niet gek dat de brunette vaak bij dieren in de buurt te vinden was. Zachtjes haalde ze de ruwe haren van de borstel over de lange vacht van het paard heen. Het zwarte dier stond rustig te knabbelen op een stukje hooi en genoot duidelijk van de aandacht die hij kreeg. De vacht van het paard was wat hard geworden door de sneeuw die gevallen was op het eiland, maar de borstel kreeg dit gemakkelijk weer zacht. De ruin was al wat ouder dan de andere paarden in de wei en hierdoor stiekem Ziva's favorietje geworden. Zijn bruine ogen stonden zo vertrouwd, het dier straalde totaal geen kwaad uit. Sinds de sneeuw een paar dagen geleden gevallen was, was Ziva hem regelmatig komen opzoeken. Ze vond het sneu dat hij zo vaak alleen stond, buiten in de kou. Natuurlijk stond hij samen met de andere paarden, maar vanwege zijn leeftijd werd er niet meer op hem gereden. Hij was met pensioen en Ziva kreeg het idee dat de andere mutanten hem links lieten staan. Rijden kon de brunette niet, maar ze vond het heerlijk om met de dieren te teuten. Het deed haar ook een beetje denken aan haar jeugd, aan het paard dat haar beste vriendin altijd gehad had. Het was net zo'n zwarte beauty geweest als deze vriend. De meid legde de borstel terug in de poetskist, om vervolgens een hoevenkrabber te pakken. Het paard tilde netjes zijn voeten op als Ziva hier om vroeg en liet gewillig zijn hoeven verzorgen. Toen ook zijn hoeven schoon waren ruimde de meid alle spullen op, om vervolgens het halstertouw te pakken en het paard terug naar zijn vriendjes te brengen. Zodra ze de stallen uit liep, met het geklak van de paardenhoeven naast haar, kwam de kou als een klap in haar gezicht. In de stallen was het niet veel warmer geweest, maar de wind die haar begroette bracht enkel kou met zich mee. De meid zei niet veel, het dier kon haar toch niet verstaan. Er werden enkel wat lieve woordjes naar hem gefluisterd en alert draaide zijn oren heen en weer. Een eindje naast de opening van de weide, zag de brunette een jongen op het hek leunen. Net op het moment dat Ziva de weide wilde openen, steigerde een bruin paard omhoog om vervolgens met zijn voorhoeven terug op de grond te komen. De jongen stond onder een boom, waar het witte sneeuw door trillingen naar beneden vielen. Ziva kon een zachte lach niet onderdrukken zodra de sneeuw op de jongen viel. Ze leidde het paard de wei in, waarna haar bruine kijkers weer op de jongen gericht werdden. De sneeuw smolt vrijwel meteen op zijn huid en kort haalde de brunette haar wenkbrauwen op, nog steeds een glimlach rond haar lippen. Ze sloot het hek van de weide, waarna ze naar de jongen toeliep. Ziva trok haar trui wat naar beneden om het sneeuw naast de jongen van het hek te gooien. Evenals hem leundde ze met haar armen op het hek. "Geen vrienden aan het maken?" Vroeg ze met een glimlachje terwijl haar bruine kijkers naar het paard keken. Nieuwschierig keek het paard terug, benieuwd of zij misschien eten voor hem had mee genomen.
Character Profile Alias: Apostacy Age: Stopped counting tbh Occupation:
Onderwerp: Re: Carrotcake za dec 26, 2015 11:30 pm
two black eyes
Christophe Rémy
Zijn bovenlip trok hij door een kleine zenuwtrek op, maar nog altijd hield hij zijn ogen gericht op het paard, dat hem met zijn donkere ogen droog terug aankeek. Had zijn blik maar de kracht om iets of iemand te doden, dan had dat paard alleen met benen omhoog op de met sneeuw bezaaide grond gelegen. Natuurlijk kon hij nu over het hek klimmen en achter het dier aan gaan, maar waarom zoveel moeite doen als het ook makkelijker kon, als het paard hem allang weer vergeten was? Christophe probeerde allerlei ‘kwaadaardige’ plannetjes te bedenken om het dier terug te pakken, maar werd steeds uit zijn gedachten gehaald door de kou die zich door middel van water in zijn kleren had gehecht. Zo bleef hij diep in gedachten richting de wei staren, zo diep, dat hij zijn plotselinge gezelschap niet had opgemerkt. Het bruine paard dat hem zomaar dit had opgeleverd bevond zich zo onder zijn focus dat ook het oudere zwarte paard, dat zojuist de weide in was gekomen, hem niet opviel. Dus toen er naast hem het geluid klonk van vallende sneeuw, sprong hij verbaasd opzij, met opengesperde ogen. Meteen kwam hij onverwachts in aanraking met de zon en met een zachte ‘aah!’ bedekte hij zichzelf weer met schaduw. Het was de palm van zijn rechterhand, die met de schrikreactie naar zijn lichaam toe was geschoten en nu rood kleurde. Alsof het meisje naast hem dit expres had aangedaan, keek hij haar wat humeurig aan, de gesmolten sneeuw in zijn nek hielp ook niet bepaald, nee. Christophe hernam zijn pose weer, drukte wat sneeuw tegen zijn rechterhand om niet de hele tijd aan dat brandende gevoel te hoeven denken, en staarde recht voor zich uit. Het bruine paard was opeens niet meer zijn interesse waard, maar hij wilde zijn norsheid maar al te graag uitstralen. "Geen vrienden aan het maken?" was het eerste wat ze tegen hem zei en Christophe beantwoordde dit met een uiterst sarcastisch lachje. Really? Zo’n opmerking maken? Waar had hij dit aan verdiend, zeg! Heel voorzichtig wierp hij een blik opzij, nam het vreemde meisje kort in zich op zodat hij wist wie hij naast zich had staan en volgde vervolgens haar blik, die eindigde bij het paard. Was hij nu zo’n paardenliefhebber tegen het lijf gelopen? Nou zijn mening zou hij niet voor zich houden. “Kan je dat niet zien dan?” zei hij met een uiterst sarcastisch blije toon en klakte weer met zijn tong, alsof hij daarmee zijn vriendschap met het paard wilde bevestigen. Het dier draaide slechts met zijn oren, maar keek niet op. Oh ja, echt bff’s for life. “Is die zwarte van jou?” Hij wilde het er duidelijk niet over hebben, omdat het toch iets met zijn trots deed, een paard was hem te slim af geweest, een paard. Dus wenkte hij maar naar het zwarte dier verderop.
