A lifetime of laughter [Christophe]

Slaap had hij niet meer kunnen vinden en het irriteerde hem zo erg, want meestal was hij juist degene die door alles heen sliep en op elk moment van de dag wel in zijn bedje kon kruipen. Nu niet en het was vreselijk. Christophe had zich eerst zo erg proberen te vervelen in zijn kamer dat hij misschien weer zin zou krijgen om te slapen, maar toen dit geen enkel succes opleverde, dwong hij zichzelf op te staan en maar even een wandeling te maken. Echt veel aandacht besteedde hij niet aan zijn outfit en hij glipte zijn kamer snel uit, voordat iemand van het personeel de gigantische rommel in zijn kamer zou kunnen zien. In de gangen merkte hij echter al dat mensen veel vrije tijd hadden, want het geluid van.. ugh small talk was overal te horen en van alle kanten kwamen mensen die hem een blik wierpen met opgetrokken wenkbrauw, maar hem verder negeerden.
In de open ruimtes waren alle gordijnen opengetrokken zodat het kleine beetje, felle helaas, zonlicht naar binnen kon druipen en het werd hem ook moeilijk gemaakt om hier te zitten. Niet dat hij dat zou doen met al dat gezeur om hem heen, want hij voelde al aan dat vanaf het moment dat hij het zonlicht blokkeerde het stil zou vallen en iedereen hem zou aankijken. (I mean, als ze hem knap vonden mochten ze blijven staren, maar hij had liever geen meute boze mutanten achter zich aan). Dus glipte hij een andere gang in, die vreemd rustig leek, en sjokte verder, zijn humeur steeds wat beter wordende naarmate hij minder mensen tegen kwam. Er werd hem uiteindelijk een keuze geboden of hij een trap wilde afdalen of een hoek zou moeten afslaan, maar omdat hij vandaar mensen hoorde, koos hij ervoor de trap af te gaan. Het werd er donkerder, maar dat deed hem niet veel. Een verdieping onder de begane grond had zeer waarschijnlijk geen ramen, in ieder geval geen ramen die zonlicht doorlieten. Het rook er wel muf, maar met het kleine beetje vermogen om zich aan te passen wist hij zich daar doorheen te worstelen. Er was hier vrijwel niemand, en zo ja, dan waren ze muisstil. De jongen duwde een deur open, wat een krakend geluid voortbracht en glipte de donkere kamer binnen. “Merdre..” fluisterde hij zachtjes toen hij zag dat er twee kleine raampjes waren die misschien net boven de grond buiten uitkwamen en dus van boven af licht daar lieten. Christophe manoeuvreerde zich om de lichtinvallen heen en probeerde de kamer iet wat in zich op te nemen. Het was hier vreemd en het leek wel alsof de tijd ellenlang stil had gestaan. Same with him. Iets van nieuwsgierigheid trok zijn aandacht en voorzichtig liep hij op een van de vele kasten af (misschien een beetje bang dat iets zou vallen als hij te hard van stapel zou lopen) en ging op zijn tenen staan om te kijken of hij daadwerkelijk ook iets interessants kon vinden. “Hey” klonk er vanachter hem en Christophe keek achterom, terwijl zijn hart een slag oversloeg bij de plotselinge stem. Achter hem stond een meisje met wit haar, heel gewoontjes. Was ze net onzichtbaar geweest of had ze hem beslopen? Beide opties deden hem niet veel plezier. Christophe liet zich weer op zijn voetzolen zakken en hield het vreemde meisje in de gaten, zonder echt een antwoord te geven op haar begroeting. Ze had nu iets opgepakt, iets waar ze om moest lachen. “Sorry ik zal je niet lastig vallen met dingen waarvan jij vast niet eens weet wat het is” Hij had het ding in haar handen met beter bekeken en aangezien hij de wereld natuurlijk al een tijdje had bewandeld wist hij het nog wel te benoemen. Niet dat hij er veel mee had toentertijd. Het voelde echter wel als een soort belediging, dat hij als modern vuil werd afgeschilderd door een wild vreemde. Christophe trok daardoor ook een wenkbrauw ietsje beledigd op, maar wist enige woorden die hem te binnen schoten nog binnen te houden. “Oh nee,” zei hij, met een handgebaar dat het hem niet veel uitmaakte. “doe mij een plezier en vertel mij over die –uh-” Alsof hij diep in zijn gedachten aan het graven was naar benaming keek hij omhoog. “-casette.” Kwam er met een wat arrogant Frans toontje uit.

Ze had ook niet tegen hem gepraat, als hij zijn mond niet open had gedaan, dan had ze ook niet geantwoord of verder tegen hem gepraat. Als hij gewoon zijn kaken op elkaar had geklemd en stug voor zich uit had gekeken was ze misschien uit verveling weer weggegaan, want sommige mensen hier gingen met anderen praten voor de lol. Toch kon Christophe zichzelf niet bij elkaar houden en probeerde hij zijn geschonden beetje trots weer terug te nemen door haar vanuit een onverwachte hoek te verrassen. Dat ze dacht dat hij nieuw was in deze wereld.. schande! Toen ze haar hoofd wendde was het de eerste keer dat hij oogcontact met haar maakte en hij probeerde er ook voor te zorgen dat zijn houding zo trots, al dan niet arrogant, mogelijk was. Haar blik hield hij met een minachtende glans in zijn ogen vast, alsof ze niet veel meer waard was dan het stof op de planken van de kast. Het meisje wist toch nog een glimlach op haar gezicht voort te brengen en op dat moment kon hij zichzelf wel vervloeken. Het was hem gelukt, zonder het te willen, om een gesprek te starten en het op gang te houden. Die vervloekte gave ook..
“Dus met wat heb ik hier te maken? Ben je één of ander demonisch dier, een vampiertje? Of gewoon onsterfelijk net als mij?” De woorden kwamen zo nonchalant over en hij versmalde zijn ogen wat toen ze hem eigenlijk bijna direct kon benoemen. Wat was ze? Een mindreader? Dan had ze zojuist goed fout gezeten.. hm. “Wil je dat echt weten?” vroeg hij, een van zijn wenkbrauwen mysterieus opgetrokken. Het onderwerp werd later inderdaad veranderd toen ze nog een voorwerp vond, dit op de tafel zette en de bijbehorende platen nog zou willen zoeken. “Het is toch allemaal oude troep, wie zegt dat het nog zou werken?” Christophe sloeg zijn armen over elkaar, nadat hij een maar al te verveelde zucht had geuit, en begon tegen de kast aan te leunen, die door deze plotselinge kracht wat begon te wankelen. Christophe sprong overeind, al zou hij nooit toegeven dat hij geschrokken was, en probeerde de kast weer recht te zetten, maar zijn poging eindigde alleen maar in het vallen van een stoffige doos van een van de bovenste planken. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij een redelijk naar gekraak hoorde en boog zich langzaam over de doos, die met zijn open uiteinde op de grond was gevallen. Voorzichtig draaide hij het kartonnen ding om en zag een gebroken zwarte scherf op de grond liggen. “Ik denk dat ik je platen gevonden heb..” wist hij met een heel scheef grijnsje uit te brengen. Of die speler nog muziek zou voortbrengen..? Hmm. Door alleen het aanzicht van die ene plaat durfde hij de doos ook weer niet open te maken. Beter niet gezien dan kapot gezien.

Was het maar zo’n meisje dat helemaal beledigd zou raken als er een keer niet geantwoord werd op haar, maar wanneer had hij ooit zijn zin gekregen met de mensen die hij ontmoette? Iedereen die hij tegenkwam leek een spontaan en zeer sociaal te zijn en vrolijk ook nog. Alsof ze hier met plezier naartoe gekomen waren. Hij eigenlijk meer uit uiterste verveling en misschien om anderen wat dwars te liggen, maar tot nu toe had hij nog niet zeer veel plezier hier gehad. Daarom sliep hij ook meer dan dat hij actief was. “Nou als jij het niet zeggen vind ik dat niet erg hoor, maar ik ben wel nieuwsgierig.” Hij kneep zijn oogleden wat dichter naar elkaar toe. Een normaal mens zou al beginnen te rillen als hij over zijn mutatie sprak, maar zij leek er zo rustig onder, iedereen hier deed er cooltjes over. “Ik ben een simpele vampier,” Toch kon hij er helemaal niet tegen als er careless tegen hem werd gedaan, als hij zo deed, oké, maar zodra andere mensen zo tegen hem durfden te doen pikte hij dat niet. Een beetje hypocriet.
Aan de bonk op de tafel hoorde hij dat het ding dat ze gevonden had zwaar was, maar hey, zij was diegene die er zo nieuwsgierig naar was. “Je hebt helemaal gelijk, maar het is het proberen waard vind ik” reageerde ze al grinnikend op zijn woorden.Christophe vond zich weer al geïrriteerd zijn armen over elkaar slaan. In zijn hoofd herhaalde hij haar woorden met een kinderlijk hoog stemmetje. “Ik zeg het alvast, wees niet teleurgesteld als het je niet lukt.” meldde hij, verder kijkende in de ruimte om misschien iets anders interessants te vinden. Ze was dan niet overal blij mee, met wat hij zei, maar ze was ook niet.. zwaar geïrriteerd of boos. Waarom niet? Waarom stond ze nu niet gewoon voor zijn neus, hem kwaad aankijkende, om vervolgens de deur uit te stampen. Hij zou het vertikken om als eerste deze ruimte te verlaten. Al leek hij dit een beetje terug te nemen toen hij tegen de kast aan had geleund en deze tot wankelen had gezet. Er viel een doos, waarbij hij een tandenknarsend gekraak hoorde en hij keek schuldbewust langs het kartonnen ding, toen hij deze een beetje had opgetild en de zwarte scherven op de grond had zien liggen. Oké dat was eerlijk toegegeven niet zijn bedoeling geweest.. Snel kwam hij weer overeind toen ze naar hem toe kwam lopen en ook al keek ze hem nu toch wel echt met irritatie aan, het gaf hem niet echt zoveel voldoening. Het woord ‘sukkel’ vergaf hij zich dan ook snel, want dingen stuk maken was niet zijn manier om mensen tegen de haren in te strijken. Terwijl zij de doos inspecteerde liet hij zijn blik wat afdwalen, want hij wilde eigenlijk niet zien wat voor een ravage hij had aangericht, straks was dit ook nog werkelijk eigendom van iemand die hier op school zat. Yikes.
Christophe beet op zijn lip terwijl hij haar door de doos hoorde rommelen. “Nou je hebt Whitney Houston en Elvis vermoord. Die vond ik toch niet heel goed..” Voorzichtig had hij zijn hoofd gedraaid toen ze weer had gesproken, dus dat waren de scherven die hij had gezien op de grond? “Nou erm.. rest in peace?” mompelde hij. Maar was dat alles geweest? Blijkbaar wel, want ze had iets gevonden waar ze weer helemaal vrolijk van werd (of ze had daardoor juist de andere scherven genegeerd). Either way, ze had een platenhoes vast en liep daarmee naar de speler, waar ze eerst wat mee rommelde voordat ze de plaats erop legde. Eerst dacht hij dat er niet veel van zou komen, want als dat ding onder zo’n dikke laag stof hier had gestaan.. dan kon er niet veel van komen dan een of ander krassend geluid over dat vinyl zwart. Ondertussen had hij zijn armen weer over elkaar geslagen en leunde hij dit keer tegen de muur en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar wat ze allemaal aan het doen was. Uiteindelijk klonk er dan toch echt muziek, niet van die nieuwe techno whatever muziek, maar van een iets verder verleden. Meteen begon ze mee te dansen en uiteindelijk ook de zingen, terwijl Christophe met tegenzin moest toegeven dat ze wel iets van smaak had in muziek. No way dat die woorden zijn lippen zouden verlaten. Toen hij weer een blik haar richting op wierp zag hij dat ze hem op een tartende manier aankeek. Met een wat omhoog gekropen mondhoek stapte hij weg van de muur, volgde haar bewegingen, maar bleef stil totdat—“Ahh-ahh is all I heard. Are we gonna let de-elevator bring us down, oh, no, let’s go!” zong hij met misschien een wat hogere toon dan bedoeld was.

Nog altijd met zijn armen over elkaar geslagen keek hij haar met lichte interesse aan. Ze had al laten blijken dat ze niet echt een doorsnee typetje was, dus was hij wel een beetje nieuwsgierig naar wat ze nog meer voor een verrassingen naar boven kon halen. Toch.. soms was het juist die houding die hem geïrriteerd deed fronsen, maar weglopen was niet echt zijn ding. Het was juist dat hij zijn plezier haalde uit het feit dat mensen juist voor hem wegliepen. Hij had dus ook maar antwoord gegeven, al stond die onverschillige houding hem totaal niet aan. Werd hem nu een soort spiegel voorgehouden voor het feit hoe hij tegen anderen deed? If so, jokes on you, want zijn spiegelbeeld kon hij niet zien. Ze reageerde alsof hij zojuist had verteld over zijn weekend, hij wist niet zeker hoe hij daar op moest reageren. “Ik ben al vrijwillig bloeddonor voor een andere vampier hier dus als mag gerust naar mij komen als je dorst hebt” Weer die houding, weer het ophalen van haar schouders en dit keer ging het gepaard met een wel heel vreemd aanbod. “Uh.. thanks fort he offer?” zei hij, verward. “Maar sorry, mij gaat het vooral om de spanning, die lijkt nu wel verdwenen te zijn.” antwoordde hij op zijn aangenomen sarcastische toontje. “Is dat niet gevaarlijk voor jou?” Hierna stelde ze zich voor, Christophe gaf haar een stijf knikje. “Christophe.” kaatste hij wat kortaf terug. Waarom dat knipoogje?
“Er zijn meer dan genoeg teleurstellende dingen op de wereld, ik denk niet dat ik hier dood aan ga” zei ze op zijn woorden waaruit ze kon opmaken dat hij niet veel vertrouwen had in die stoffige platenspeler. “Ik zou er maar niet zeker van zijn, dat soort oude dingen zijn vaak instabiel.” Wie weet ontplofte het ding wel als het in contact kwam met elektriciteit. Een gok die hij liever niet nam. In ieder geval hoefde hij zich daar geen zorgen om te maken toen hij die doos gevuld met platen liet vallen. Thank god leek ze er geen drama van te maken, dus nu kon hij die houding van haar ontzettend waarderen. Blijkbaar kon ze met haar mutatie dingen verplaatsen zonder ze op te pakken of aan te raken. Geweldige mutatie, moest hij toegeven (in zijn gedachten alleen obviously). De eerste geluiden die de speler voortbracht deden zijn oren niet veel plezier, tot hij uiteindelijk wel muziek kon herkennen in het geluid. Het was misschien haar uitdagende blik of de grijns op haar gezicht die hem naar voren hadden doen stappen om mee te doen met dit ware ‘optreden’. De verbazing op haar gelaat deed hem dan ook wel triomfant glimlachen. Had ze zo’n stem niet verwacht? Ze sloot het nummer toepasselijk of met een air guitar solo, die hij met een grijnsje aanzag.
Blijkbaar was de activiteit van een nummer wel genoeg voor haar en met een achtergrondmuziekje liet ze zich op de stoffige bank vallen. Christophe volgde haar, maar ging op de rugleuning van het ding zitten en gooide zijn benen over de rand zodat zijn voeten op de kussens rustten. Zijn handen hielden de leuning vast en voelden de wat.. versleten bekleding. “Je zingt best goed voor een simpele vampier” Hij haalde zijn wenkbrauwen wat verbaasd op. Oh really? “Thanks, jij was ook niet verkeerd hoor.” snoof hij en porde haar zachtjes op haar schouder. Haar sudden enthousiasme tijdens het zingen had hem verrast en helaas was het ook een beetje besmettelijk geweest. “Hoe oud ben je eigenlijk?” werd er door haar gevraagd, een totaal andere weg in het gesprek inslaande. Pfoe.. zijn leeftijd? Daar had hij eerlijk gezegd al een tijdje niet meer aan gedacht, want niemand kwam ooit zo ver in een gesprek met hem dat dat werd gevraagd. “Volgens mij.. word ik dit jaar honderdzestig..” antwoordde hij nadenkend. “Maar dat zal wel veel zijn vergeleken met jouw.. achttien.. negentien?” Ja nee, hij was echt vreselijk met het inschatten van leeftijden.

Het was nogal vreemd voor hem hoe ze zo luchtig deed over wat hij was en dat ze niet zoals vele sterfelijken een wenkbrauw optrokken en met een mengsel van angst en argwaan een stapje achteruit deed. Nee, ze behandelde het onderwerp alsof ze het er dagelijks over had met haar meiden leesclubje. Het aanbod om af en toe langs te komen als hij zijn dorst maar niet kon lessen, viel hem wel wat vreemd. Dat had hij werkelijk waar nog nooit gehoord. Bloed had hij altijd op een stiekeme manier moeten verkrijgen, het werd hem niet zomaar op zijn schoot geworpen. “Nope, ik kom nooit bloed tekort. En mijn bloed blijkt best lekker te zijn dus, uhm. Jouw keus” Savage. Het verwarde hem wel, wat ervoor zorgde dat er voor een lange poos een frons op zijn gezicht bleef staan. De recensie van haar bloed waardeerde hij wel. “Gefeliciteerd daarmee dan.” Afgezien dat ze hongerige vampiertjes in nood kon helpen, zag hij niet wat voor een voordelen ze had aan die.. waarschijnlijk was het wel een mutatie toch?
Met de zogezegde voorzichtigheid zou ze naar het stoffige ding gaan kijken waar Christophe met lichte minachting een blik op wierp. Straks kreeg ze een teleurgesteld meisje in zijn buurt, dat een pruillipje zou opzetten omdat haar platenspeler had niet deed. Van die onverschillige houding bleef echter weinig over toen hijzelf iets aan duigen liet vallen. Als hij niet al zo’n bleke huid had, kon ze zien dat de kleur uit zijn gezicht trok toen hij de zwarte stukken plaat op de grond zag. Erg boos werd ze er gelukkig niet om en dat was een ware opluchting voor hem. Dat betere humeur van hem nam nog een betere wending toen de platenspeler daadwerkelijke muziek voort begon te brengen en door de melodieën werd hij er een beetje in meegesleurd. Nadat de rust weer een beetje was teruggekeerd in de ruimte en de twee zingende stemmen waren weggeëbd, volgde hij haar naar de bank en zette zich neer op de rugleuning van het stoffige ding. Complimentjes over elkaars zangkunsten werden uitgewisseld. “Ach weet ik toch” Het was niet de gewoonlijke reactie die hij had verwacht, maar iets vernieuwends. Het deed zijn mondhoeken een beetje omhoog krullen. Hij moest toegeven dat Cecilia wel een verfrissende sfeer bracht in het gesprek.
De tel van zijn levensjaren was hij onderhand kwijtgeraakt, dus gaf hij een half aarzelend antwoord. Wat zij daarop antwoordde bracht de verbazing weer op zijn gezicht. Zij.. 134? “Ben je dan onsterfelijk of ben je echt een meester met make-up?” Wat een bankrekening zou dat zijn, tho. “Maar 134 hè? Dan dwaal jij ook al een tijdje hier rond. Verveel je je niet dood?” Hij wel, alles leek wel een on going déjàvu.