what doesn't kill you makes you stronger

Met haar vleugels tegen haar draken lichaam aan geklapt liet ze zich in de vrije val vallen. De wind gierde langs haar oren, terwijl ze door lucht naar beneden viel. Net vlak voor dat ze het water zou voelen om haar lichaam heen, klapte ze haar vleugels open en liet zich zelf omhoog zweven als een parachute die open gehaald werd. Snel klapte ze met haar grote zwart roden vleugels, waardoor het water op zij werd gewaaid door de wind die ze creëerde met het klappen van haar vleugels. De golven die ze kapot maakte lieten water druppels achter.
Bij elke rots die ze tegen kwam draaide ze er om heen om hiermee de kracht van haar vleugels sterker te maken. Meer kracht en sneller. Ze hield de tijd nooit bij, maar elke keer had ze het gevoel dat deze training goed voor haar was. Ze voelde zich steeds sterker worden en dat was dan ook de bedoeling van de training die ze zichzelf gaf. Toch zat er wel meer achter dan trainen om sterker te worden. Het maakte namelijk ook haar hoofd helder. Aan alles waar ze aan had gedacht de afgelopen tijd werden weer diep weg gedrukt. Zo diep dat ze zowat het gevoel had dat ze weer de oude harteloze Shieldmaiden werd als ze was geweest. Toch zou ze voor een iemand nooit harteloos zijn. Maar zelfs aan hem probeerde ze zo min mogelijk te denken. Het was nu gewoon haar dag dat ze snel kon vliegen om het eiland heen, terwijl de golven werden gebroken door haar vleugels en de wolken boven in de lucht verdwenen.

Octavia zette zich op een kleine rots af waarna ze een keer met haar vleugels klapte, terwijl ze weer hoog de lucht in ging. Ze vond het nu wel genoeg al het snel vliegen, dus ze ruste weer wat uit om rustig te vliegen. Met nog een paar rondjes te hebben gevlogen liet ze zichzelf weer zachtjes naar beneden zakken.
Op het strand aangekomen landen ze en veranderde ze weer terug naar haar mensen vorm. Gelijk liet ze zichzelf vallen in het zand en groef haar handen in het zand. De korreltjes die tussen haar vingers van haar handen weer op de grond liet vallen voelde nog al vertrouwd aan. Het was niet zo dat ze het erg vond om te vliegen of zo, maar af en toe voelde het wel goed om weer even in het zand te woelen en de vertrouwde geur van aarde haar neus in te krijgen. Het gevoel om terug te zijn op een plek wat je tegenwoordig snel thuis kon noemen was voor veel mensen een vertrouwd gevoel.
Het lag voor Octavia heel anders. Zij had nu wel een plek wat ze thuis kon noemen, maar zo voelde het niet aan. Thuis was honderden jaren geleden verwoest, en dat was haar eigen schuld. Het zand, de bomen en de zee waren voor haar een teken dat ze thuis was. Waar ze ook mocht zijn. Het was zand, de bomen en de zee waren oud net als haar. Ze was er mee opgegroeid en voelde voor haar dan ook erg vertrouwd aan. Samen met de Goden waar ze nog altijd in geloofde.

Toen ze iets aan voelde dat ze benaderd werd door iemand deed ze even haar ogen open. Ze zag enkel een jongen, maar zei verder niks. De jongen was voor haar niet interessant genoeg om aandacht te besteden, dus bleef ze dan ook liggen in het zand met haar hand begraven. Ze zuchtte hoorbaar, maar hoopte niet dat de jongen het had gehoord. Ze liet haar blote voeten dan ook begraven in het zand, terwijl ze met haar ogen dicht van de zon genoot die op haar gezicht brandde. De warmte die ze voelde van de zon en het vuur in haar zorgde ervoor dat niks te koud was voor haar. Ze kon zo dan ook uren blijven liggen.

{& Lawrence}

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het zand, de bomen en de water van de oceaan bij haar voeten begon ze geheel in zich op te nemen. De tijd waarin zij nog jong was geweest en eruit had gezien als een kleuter bracht ze vaak tijd door op het strand die om afgegrensd was door bomen en het water. Het was een klein gedeelte van haar verleden dat ze dicht bij zich had gedragen. In al die jaren dat ze nu al rond zwierf over de aarde waren de stranden, de bomen en het water hetzelfde gebleven. De tijd mocht dan wel veranderen en er waren verschillende oorlogen geweest, waarbij bossen waren verwoest en water was vervuild, maar toch had het altijd de zelfde vormen aangehouden. In het water van de oceaan waren er nog altijd golven te vinden. Het strand bestond nog altijd uit stand met schelpen en kleine steentjes. En de bomen hadden nog altijd blaadjes die van kleur veranderen als de herfst weer aan brak. Soms vergeleek Octavia zichzelf met het strand, de bomen en de zee. Gewoon omdat zij ook onveranderd was. Natuurlijk wel qua gedrag, maar niet qua uiterlijk. Sinds haar achttiende was ze altijd het zelfde gebleven. Altijd de Viking met de donker bruine haren met de lengte van 1.60m. Of ze haar haren ook zou verven of tattoos zou nemen. Ze zou altijd het zelfde er uit zien met dezelfde ogen, mond en neus.

Om het zand, de bomen en het water nog beter in zich op te nemen was ze gaan liggen. Het was voor Octavia heel normaal om even ergens te gaan liggen. Zelfs op onverwachte plekken, zoals een dak zou je haar gewoon kunnen vinden. Niet dat ze dan het dak in zich op wilde nemen, nee zeker niet. Ze wilde dan tot rust komen. Al was ze nu al zo rustig als een veertje dat door de lucht heen kon zweven. Het was alleen jammer dat haar rust werd verstoord. Ze had naar de jongen opgekeken die een zonnebril op had en een geleidde stok in zijn handen had. Daardoor had ze hoorbaar gezucht. Niet om dan de aandacht van de jongen te krijgen, maar meer dat ze geen zin had in een gesprek. Het was hoe de jongen het in zich op nam, maar Octavia vond het wel zielig dat hij blind was. Ondanks dat de meid door de jaren heen verbitterd was geworden had ze nog wel een hart die zei dat ze respect moest hebben voor mensen met een handicap. Zo was ze dan nog wel.

Ze keek weer op naar die jongen die in haar ogen er uit zag als of hij paniek uit straalde. Ze keek hem vragend aan, maar was wel op gestaan om hem bij zijn arm te nemen. “Kom eens hier,” zei ze, terwijl ze hem vast pakte. Ze liep een paar passen met hem, toen ze bij een rots kwam waar hij op kon zitten. “Als je nu gaat zitten dan zit je op een rots,” legde ze kalmpjes uit. Stiekem vroeg ze zich af of Valkyrie ook zo iets had gedaan voor iemand die blind was. “Gaat het een beetje?” vroeg ze, terwijl haar ogen even gefocust waren op de geleidde stok en vervolgens weer naar de jongen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was net als de zee die de vissen mee nam en planten liet groeien in de diepste plekken van de oceaan. De bomen die zuurstof gaf en ervoor zorgde dat de meeste organisme op het land liet leven. Het zand dat de scheiding gaf tussen het zee leven en het land leven. Drie dingen die haar er toe zette om iemand te helpen die in haar ogen paniek uit straalde en haar hulp nodig had. De jongen mocht haar rust dan wel onderbreken, maar ze had lang genoeg op het zand gelegen. Ze mocht dan wel eerst getwijfeld hebben, maar de paniek was wel iets wat weg moest gaan anders was het leven ook niet leuk. Met geruststellende woorden had ze de jongen bij zijn arm genomen en mee genomen naar een van de rotsen. Af en toe als er golf aan kwam werd deze gebroken door de rotsen, maar het water raakte nog wel haar voeten. Dat was oké. Het water zou er voor zorgen dat rustig bleef voor zolang ze hier zat met de jongen. Al zou ze niet echt verwachten dat hij iets zou doen waar ze boos om zou worden.

Octavia keek even om zich heen of er niemand anders te bekennen was, maar zij en de jongen waar de enige twee personen die zich op het strand bevonden. Dat was niet erg. Zo kon de jongen even tot rust komen, zonder dat hij ergens van hoefde te schrikken. Haar ogen vielen weer op zijn trillende handen, waarna ze haar handen de zijne neer legde en wat warmte naar hem toe liet gaan. In haar geval gaf warmte haar een beetje de zekerheid dat alles goed en stiekem hoopte ze dat hij dat ook door kreeg. Ze vroeg hoe het ging, omdat ze niet wist wat ze verder moest zeggen tegen iemand die ze voor het eerst zag. Zo sociaal was ze nou ook weer niet.

Hij knikte zacht en ze glimlachte beleefd. Niet dat hij het kon zien, maar het was het minste wat ze kon doen. “Bedankt,” zei hij zacht. “Graag gedaan,” zei ze ontspannen. Zachtjes zuchtte ze even. Dit was wel iets wat ze nodig had. Gewoon een gesprek met iemand over koetjes en kalfjes, zonder oude koeien uit de sloot te halen. Die standaard gesprekken over het weer en het water dat tegen haar voeten een kwam. Voor even bleef ze naar het water kijken dat zich weer terug trok als een als een klein beekje door de rotsen weer terug naar zee. Daar zou het wachten tot er weer een golf aan kwam die het weer terug liet stromen het land op.
“Het uhm was mijn gehoor,‘ sprak hij, waarna ze weer opkeek. Hij wees naar zijn oor tot hoever hij er naar wees, maar ze kon zelf wel bedenken dat het zijn oor was waar hij naar wilde wijzen. “Tegenwoordig doet het niet wat het moet doen,” legde hij verder uit, waarbij ze begrijpend knikte. “Is er iets gebeurd, waardoor het niet meer goed werkt?” vroeg ze nieuwsgierig. Een harde klap of iets zou er wel voor kunnen zorgen dat het gehoor minder zijn werk doet. “Als het iets is wat je niet wil vertellen is dat oké,” zei ze, al had ze iets in haar stem zitten wat er voor zorgde dat ze hem aanmoedigde om het wel te vertellen; een zekere nieuwsgierigheid.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Voor Octavia was het niet echt normaal dat er iemand helemaal overspannen was zonder dat er echt iets gebeurd was. Het waren haar zaken niet dat er iets gebeurd was en dat ze het ook wilde weten, maar het waren wel haar zaken dat er rust en kalmte moest komen op het moment dat de jongen helemaal aan het trillen was. Lag het aan het feit dat hij blind was dat hij overspannen was? Het kon namelijk zijn dat hij blind was geworden door een ongelukje dat pas geleden had plaats gevonden. Volgens hem was het zijn gehoor dat niet zijn werk deed zoals het had moeten doen. Dus betekende dat hij al langer blind was? Er waren vragen die ze graag wilde stellen, maar ze was niet in de mood om iemand zich aan iets te laten herinneren dat hij niet aan herinnerd wilde worden. Dat was oké. Dat had ze al vele jaren geleden geaccepteerd en wilde daar geen verandering in gaan brengen. Voor haar leeftijd was het logisch dat geen bemoeial was, maar je wist maar nooit. Sommige ontsterfelijke wilde nog steeds van alles weten over iedereen. Desondanks had ze toch gevraagd of er iets was gebeurd. Soms was het wel een hele last minder als iemand anders er ook van wist.

“Op de verkeerde plek om het verkeerde moment...zoals anderen,” zei hij zacht. Ze snoof zachtjes, want ze geloofde zijn antwoord niet helemaal. Dat lag ook de manier waarop zij had geleefd. Bij haar gebeurde er alleen maar ongelukjes als ze die zelf ook had veroorzaakt. “Ik weet zeker dat je gehoor wel weer beter word,” moedigde ze hem aan. Het was niet aan haar om er verder achter te komen, aangezien het niet haar zaken waren en ze hem ook helemaal niet kende.
“Wat deed jij hier eigenlijk?” vroeg hij, nadat hij zijn keel had geschraapt. Octavia haalde haar schouders op en dacht na. Wat deed ze hier eigenlijk? Het was niet zo dat het strand, de bomen en de oceaan haar echt alleen aan goeie dingen deed denken. Na twaalfhonderd jaar was ze op het strand ook haar zus weer tegen gekomen. Aan haar zus had ze niet echt goeie herinneringen. “Liggen in het zand,” zei ze uiteindelijk. Ze keek weer naar de plek waar ze had gelegen, voordat ze de jongen tegen was gekomen. “Liggen en nadenken,” vervolgde ze verder. Het was een eerlijk antwoord en ze wilde het gerust aan iemand uitleggen waar ze over na had liggen denken, maar ze wist niet zeker of de jongen dat wel wilde. Of het een stukje onzekerheid was of zekerheid dat hij te onbekend was voor haar, dat wist ze niet.

words: ### • notes: here.  • outfit: here