People have told me, I don't look the same

.Always live before you die.

Een langgerekt gehuil klonk door de nacht, gevolgd door het wazige beeld. Een zwarte schim, rennend tussen de bomen in, snuivend in de nacht, hijgend terwijl zijn poten hem verder droegen over een heel dun laagje sneeuw. Vacht zwart als een raaf, ogen rood als bloed. Iedere meter won hij een beetje terrein tot hij inliep op zijn prooi. Hij ontblootte een reeks scherpe tanden en sprong naar voor. Zijn klauwen schrapten de huid van de jongen, hij viel, kroop verder, probeerde nog meer afstand tussen hem en het monster te brengen. De schim draafde op hem af, de jongen draaide zich angstvallig om, staarde naar het beest dat over hem heen boog. En toen beet hij zich vast in de jongens nek, het bloed gutste uit zijn keel naar beneden, alles was rood in een donkere nacht. Storm sperde zijn ogen open en kwam meteen recht in zijn bed. Zijn ademhaling ging snel, het zweet parelde van zijn voorhoofd en zijn ogen hadden die gevaarlijke rode weerwolvenkleur. ‘Het is een droom.’ Fluisterde hij. Hij drukte zijn vuisten tegen zijn hoofd, tegen zijn ogen en probeerde zich te concentreren op zijn lichaam. Uiteindelijk gleed de angst weg, werd de weerwolf weer kalm en vond Storm de lichamelijke rust terug. Het was twee dagen voor volle maan, hij was net drie dagen uit de ziekenzaal ontslaan en ondanks dat de maan zo dichtbij was, voelde Storm zich nog steeds niet hersteld. En zolang hij dat niet was, kon Lupos ook niets aanrichten.

Zijn blik gleed naar zijn wekker, het was amper vier uur s’nachts. Devon lag in zijn bed, er stond een lege fles drank op het bureau, het was muisstil. Storm kwam zijn bed uit, glipte naar de badkamer zonder ergens onderweg lichten aan te steken. Hij gooide wat koud water in zijn gezicht en staarde naar zijn eigen donkere bruine ogen. De vermoeidheid was er nog steeds, net als de pijn die hij lichamelijk leed. Hij trok zijn kleren aan, nam zijn kruk en sloop de kamer uit. Hij gebruikte het ding niet tot hij buiten stond onder de koude hemel, de wolkjes adem rezen op uit zijn mond, gleden naar boven en verdwenen uiteindelijk weer. Hij ging op een muurtje zitten en bleef daar net zolang zitten tot er leven in het gebouw achter hem kwam. Minuten … uren, net lang genoeg tot er mensen buiten kwamen. Studenten die hem kende, die naar de kruk keken en hem vragen wilden stellen. Het was nu wel algemeen bekend, het gene wat Storm heel lang probeerde achter te houden was algemeen bekend door die ene nacht, hij was een weerwolf. Maar er was niemand die hem benaderde, waren ze bang? Storm had zich net lang genoeg weten opsluiten in zijn eigen kamer, of de ziekenzaal zodat hij zijn vrienden niet onder ogen moest komen. Maar hij kon dat niet eeuwig doen, dit was noodzakelijk. Net zo noodzakelijk als zijn reputatie terug oprapen en terug controle krijgen over zijn lichaam en geest.

Hij koos opzettelijk voor de bibliotheek om heen te gaan omdat daar altijd het minste volk was. En als er mensen waren dan zaten ze hoofdzakelijk te studeren of waren ze genoeg op zichzelf om niet veel te kennen van hun omgeving. Storm gebruikte zijn kruk maar de helft van de tijd, het geluid klikte op de marmeren vloer van de inkom. Van zodra hij de bib inwandelde nam hij zijn kruk gewoon vast, liet het een rondje draaien in zijn hand. Hij had  geen reden om hier te zijn dus dwaalde hij enkel maar tot hij op het rek met boeken vol mythische wezens uit kwam. Onrechtstreeks moest hij aan zijn kleine broertje denken die deze boeken zo verslinden even erg als Storm vrouwen kon verslinden. Het bracht een glimlach op zijn lippen, de herinnering, en het maakte zijn verwarde humeur voor een deeltje weer wat helderder. Hij draaide zich om en liep tegen iemand aan, zijn kruk belandde op de grond en hij werd er niet kwaad of gefrustreerd om, wat hij de laatste tijd wel vaker was. Alleen niet om dergelijke dingen. Toen het meisje geschrokken naar hem op keek herkende hij haar meteen, Lorise. En dat had hij de danken aan Devon en hun eeuwige strijd over hoeveel dames ze al hadden ontmoet sinds ze hier waren aangekomen. Ze excuseerde zich en haalde wat zenuwachtig haar hand door haar haren. ‘Niet erg.’ Glimlachte hij spontaan. Tegenwoordig ging Storm wel heel spontaan en onbezorgd het leven door, maar het was beter dan te tonen hoe kapot en gebroken hij was door de recente gebeurtenissen. ‘Lorise, toch?’ Hij mocht dan misschien bijna een maand in de ziekenzaal hebben gelegen, hij kende wel nog steeds iedereen bij naam en gezicht. Hij zette zijn schoentop op zijn kruk waardoor deze een beetje omhoog kwam van de grond en hij er gemakkelijker bij kon. ‘Aan het rond dwalen?’ Vroeg hij terloops. Met de muziek in zijn ogen en zonder boeken zag ze er nu niet meteen iemand uit die ging gaan studeren …

tag: Lorise --- words: 843 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Storm was extra oplettend, misschien zelf wat zenuwachtiger dan normaal. Niet omdat hij voelde hoe dichtbij hij bij de volgende volle maan stond maar gewoonweg om wat anderen konden denken, zeggen over hem, of gewoon al kijken. Hij probeerde zijn zintuigen voor een groot deel voor zichzelf te houden, grotendeels omdat hij de gesprekken die anderen voerden niet wilde horen. Helaas was er maar weinig dat hij kon doen om dat tegen te houden. Dus de bibliotheek was misschien de eerste stap naar terug was vrijheid. Het was er stil en alle gesprekken gingen gegarandeerd over taken en boeken, wat gemakkelijker te negeren was dan persoonlijke gesprekken. En er was ook nog eens weinig volk waar hij zich niet tegen hoefde te verantwoorden. Niet dat er hem al iemand benaderde had om wat er was gebeurd maar sommigen blikken zeiden al genoeg. Daarnaast overtrof de geur van boeken, van hun bladeren en sommige ouderwetste kaften de geuren van vele andere dingen die hem konden afleiden. Misschien moest hij maar komende periode hier naartoe komen, de drukte een beetje vermijden tot zijn volle maan erop zat.

Hij wist niet wat er gebeurde met zijn lichaam vanaf het moment dat hij tegen Lorise opbotste, maar er gebeurde zeker iets. Normaal zou het hem niet opvallen maar aangezien hij behoorlijk de helse periode was door gegaan en hij behoorlijk wat negatieve gedachten in zijn hoofd zaten viel het hem wel meteen op. Want ze leken weg te vallen tegenover haar, de frustraties waren er niet, de opgekropte woede was er niet meer, alles wat hij negatief tegenover haar kon gebruiken, niet dat hij het zou doen, was weg. Hij voelde zich weer … normaler? Beter noch, hij voelde zich welkom in haar omgeving, op zijn gemak en dat was iets dat hij niet kon verklaren aangezien hij zich laatste uren en dagen overal ongemakkelijk voelde. Hij stond in de eerste moment met zijn mond vol tanden terwijl hij haar van top tot teen even in zich opnam. Ze mocht er wezen maar dat was iets dat Devon hem al had gezegd. Toch had voor haar staan dat beetje extra. Ze was ook gekend om haar mutatie, was dat wat hier gebeurde?

Hij vond het dus helemaal niet erg dat ze tegen hem wat aangelopen. Ze knikte toen hij haar naam noemde. ‘Devon heeft me over je verteld.’ Knipoogde hij als verklaring. Want dat was wat de jongens nu eenmaal deden, elkaar alles zeggen, zeker wat betrof de dames. Hij raapte zijn kruk op en herstelde zijn houding bijna ogenblikkelijk. ‘Hal,’ hij zweeg en hield zijn hoofd een beetje schuin. ‘Maar jij mag me Storm noemen.’ Glimlachte hij zijn typische scheve glimlach. In godsnaam, waarom zei hij dat? Er was niemand die hem Storm noemde, buiten Nadya en Denni dan, waarom stelde hij het haar dan voor? Maar die gedachten waren zo snel dat hij er niet echt vat op had. Hij had enkel vat voor haar verschijning. Zijn oren pikten het liedje op dat zachtjes door haar oortjes speelde. Bij haar woorden gleden zijn ogen automatisch weer naar de hare, hij stond half tegen de boekenkast geleund en liet voor kort zijn ogen langs de ruggen van de boeken glijden. ‘Ook aan het ronddwalen.’ Gaf hij eerlijk toe. Het was meer om anderen te vermijden maar daar hoefde ze de details ook niet van te weten. ‘Tot ik jou tegen kwam. Nu kunnen we samen rond dwalen.’ Stelde hij gelijk voor. Niet dat je het noch ronddwalen kon noemen als je het bewust met twee deed maar goed. Storm was een beetje in de war in zijn hoofd. ‘Ik ben wel in de war.’ Hij tikte tegen zijn hoofd en gaf haar veelzeggende blik. ‘Wat heb je gedaan?’ Vroeg hij met één van zijn charmante glimlachen, plus dat Britse accent, het was compleet. Storm Hall zoals ze hem allemaal kende en dat had Lorise op één of andere manier voor elkaar gekregen, dus hij wilde het nu wel weten …

tag: Lorise --- words: 667 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Het was ergens wel logisch om studenten tegen de komen in de bieb maar het was behoorlijk de verrassing om er toevallig iemand aan te treffen als Lorise, van wie hij wist dat ze aangenaam gezelschap was. Ze was trouwens één van de personen achter al die geweldige feestjes die er werden gehouden. Maar het was niet enkel haar status als lid van het feest comité dat haar “bekend” maakte het was ook haar mutatie voor een deel … cupido. Stiekem vroeg hij zich af of ze veel werk gehad had afgelopen Valentijn periode want Valentijn was dan misschien een mooie dag voor al wie van elkaar hield, het werkte vaak ook averechts. Storm trok zich niet terug voor haar mutatie maar hij was nu ook niet echt bepaald happig om er alles over te weten. Grotendeels omdat hij nu eenmaal het type jongen was die genoot van het leven en dus ook van al het gezelschap dat hij kon krijgen. En hij had geen idee hoe het kwam maar zijn gedachten gingen meteen uit naar Nadya, dat had er ooit eens van moeten komen, dat ze onherroepelijk in zijn gedachten opdook. En als het niet voor het feest comité was of haar mutatie dan was het dankzij Devon en die had niet geloven toen hij de details gaf.

Storm wist niet waarom ze indruk maakte op hem met haar verschijning, grotendeels omdat hij degene was die altijd indruk wilde maken maar hij wist wel dat het aan haar lag, niet aan hem. Plots kon het hem niet meer schelen of ze in een drukke cafetaria zouden staan of midden in de les zaten, Storm was blij genoeg met elke situatie zolang Lorise er ook maar was. En dat was diep vanbinnen zo één van die alarmbelletjes die hardnekkig aan het rinkelen waren. Haar glimlach werkte zeker aanstekelijk want het bracht de oude vertrouwde Storm glimlach op zijn lippen. “Zoiets dacht ik al.” Grinnikte ze meteen na zijn bekentenis dat Devon hem al had ingelicht over Lorise. Het was dan ook geen geheim dat ze beide de helft van hun vrije tijd als het saai was in hun kamer Instagram doornamen, foto’s genoeg om over te discussiëren.

Samen rond dwalen was inderdaad … gezellig en in dit goede mooie gezelschap was dat zeker gezellig tot de tweede macht. Hij nam zijn kruk niet in de positie om hem te gebruiken, hij hield hem gewoon losjes in zijn hand. Zijn stappen was sowieso weer goed het was alleen eigenlijk nog voor als zijn been moe werd dat hij het gebruikte. Haar houden was volledig ontspannen en rustig, tot hij haar opmerkte dat hij behoorlijk in de war was. Dan werd ze plots weer nerveus en haalde ze haar hand opnieuw door haar haren. Storm moest erom glimlachen, het was ergens altijd wel een beetje schattig om te zien hoe snel iemand uit zijn doen kon zijn door iets wat je zei. Maar hij wilde wel antwoorden, antwoorden die hij bijna ogenblikkelijk kreeg. Ze keek hem met die onschuldige blik aan waar Storm bijna ogenblikkelijk voor plooide. ‘En ik vind het niet erg, ik ben gewoon.’ Hij zweeg en liet zijn vinger langs een reeks ruggen van boeken glijden. ‘Nieuwsgierig.’ Vervolgde hij terwijl hij zijn wenkbrauwen tweemaal ophaalde. Ja, hij wilde graag overal het fijne van weten. ‘Bewondering.’ Herhaalde hij haar woorden eens ze klaar was met de uitleg en opnieuw haar excuses. Hij keek opzij naar haar en glimlachte charmant. ‘Je had je mutatie niet moeten gebruiken om bewondering te krijgen, dat kon ik ook helemaal op mijn eentje.’ Zei hij grijnzend. Oh jee, het was duidelijk dat wat ze had gedaan behoorlijk de impact had op Storm. Misschien omdat hij zwakker liep dan normaal? ‘Maar ik kan ermee leven. Het is niet erg.’ Ging hij uiteindelijk glad verder, deels om haar een beetje gerust te stellen. ‘Hoe lang duurt dat gevoel standaard zo? Of ben ik je eerste slachtoffer?’ Vroeg hij gelijk nieuwsgierig. Het was een aangenaam gevoel, het nam zijn andere zorgen weg en dat kon hij nu wel gebruiken. Hopelijk bleef het nog een tijdje, zo kon hij voor even onbezorgd al zijn aandacht en charme aan Lorise geven …

tag: Lorise --- words: 702 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Lorise had letterlijk al zijn aandacht van de omgeving weggenomen. Als er iemand het rek langsliep dan keek hij voor een kort moment op maar algauw sleurde hij zijn ogen weer naar Lorise alsof ze een magneet was die hem aan trok. En die aantrekkingskracht werkte op hem door, maar niet op Lupos want die was abnormaal stil … het zinde hem dus duidelijk niet ondanks dat Lorise met haar aangename geur zo dichtbij was voor de weerwolf om haar bloed goed te kunnen ruiken. Met de controle die Lupos recent had gewonnen kon hij veel aanrichten maar Lorise was duidelijk niet zijn prioriteit, integendeel, het leek alsof hij in een schaduw zat hopend om niet te zien te worden. Had het iets te maken met wat Lorise had gedaan? Want in dat geval mocht ze vaker langskomen. Maar Lupos deed niets dus dat gaf Storm dan onbezorgde gevoel. Alsof hij weer helemaal terug was in Londen zonder mutatie en zonder zorgen. Alleen in het bijzijn van een wel hele knappe jonge dame. Want dat was Lorise, haar prachtige ogen, gave huid, lange bruine haar. Storm wist ieder detail van haar in zich op te nemen en zelf dan was het niet genoeg om wat helderheid te scheppen in zijn eigen hoofd.

Het nerveuse gevoel dat ze had gehad begon langzaam een plaatje te vinden waarbij het vergeten kon worden. En Storm zou ernaar vragen mocht hij bij zijn goede gedachten zijn, wat hij momenteel niet was. Zou ze nerveus zijn om wat er was gebeurd? Of om wat ze wist van Storm, of niet wist van Storm? Maar in ieder geval ebde het een beetje weg en daar was Storm wel blij om. Hij wilde het haar niet ongemakkelijk maken of gelijk wat want hij wilde graag nog wat langer in haar gezelschap vertoeven, in ieder geval nog voor zolang hij zich zo zou voelen. Ze nam maar een paar stappen, die Storm meteen was gevolgd of ze bleef alweer stil staan. Het uiteinde van de kruk kwam neer op de grond en hij leunde er onrechtstreeks wat meer op. Haar glimlach deed zijn ogen voor een seconde naar haar lippen trekken, alsof hij ieder klein trekje ervan wilde ontleden.

“Dat is lief van je.” Zei ze met een glimlach op haar lippen. Ze zou eens moeten weten hoe lief hij kon zijn als hij dat wilde. ‘Ik ben altijd lief.’ Kaatste hij gelijk terug, ze moest het maar weten. Maar ze wist het evengoed want ze schudde zachtjes haar hoofd, ze wist dat wat allemaal over zijn lippen kwam een beetje haar schuld is. Maar eerlijk, ze mocht wel blij zijn met de overdeelde aandacht van Storm Hall. Misschien had hij er zelf ook een beetje nood aan, om een beetje het gevoel te krijgen dat hij geen mutatie had en zijn gang kon gaan. En daar zorgde ze voor want hij voelde zich op een bepaalde manier … vrij. Toen ze oogcontact zocht, haakten zijn bruine ogen zich meteen vast in de hare. Er kwam een trage glimlach op zijn lippen na haar woorden. Hij knikte er enkel op, het ging per ongeluk en Storm protesteerde daar niet op. Toen ze opmerkte dat ze nog veel ergere dingen kon doen gingen zijn wenkbrauwen afwachtend in de lucht. ‘Zoals?’ Vroeg hij gelijk geïntrigeerd. Wat kon ze nog meer doen dan dit? Er kwamen wel wat gedachten in zich op en tja … die waren wel erger dan dit.

Zijn vraag werd meteen beantwoord. Veertien uur … dat was lang en het kon hem helemaal niet schelen. Al duurde het twintig uur, het zou hem nog niet kunnen schelen. Ze gaf hem het gevoel van vrijheid die hij nog nooit eerder had gevoeld omdat hij niets voelde van de weerwolf. Dus dat was zo positief voor hem dat het hem echt niet zou schelen. Natuurlijk zou ze dan wel met hem opgezadeld zitten en hij had geen idee of zij dat erg zou vinden. ‘Met veertien uur kan ik wel leven.’ Knikte hij goedkeurend. Maar ze ging er algauw verder op in en er kwam spontaan weer een glimlach op zijn lippen. ‘En hoeveel aandacht wil je me geven Lorise?’ Vroeg hij haar meteen uitdagend. Ze kwam een beetje dichter, haar ogen gleden over zijn lichaam heen terwijl Storm onderzoekend ieder beetje van haar gezicht in zijn opnam. Toen ze hem aankeek hield hij zijn hoofd een beetje schuin. Haar uitdagende blik na haar woorden zorgden ervoor dat hij zijn hoofd nog een beetje dichter bij het hare bracht. ‘Ik wil zoveel meer zijn dan een slachtoffer.’ Hij knipoogde, trok zich wat terug en liet zijn blik over haar lichaam gaan, net zoals zij had gedaan bij hem. ‘Trouwens ik denk niet dat slachtoffer de correcte omschrijving is.’ Benadrukte hij traag, met extra vee Brits accent en die charmante glimlach op zijn lippen …

tag: Lorise --- words: 815 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Storm had nooit gedacht dat zo iets onschuldigs als haar mutatie zoveel daadwerkelijke schade kon aanrichten bij iemand. Ze kon letterlijk een goed gesetteld koppel uit elkaar rukken door de ene gewoon eens aan te raken en bewondering op te wekken. Net als het was voor hem want momenteel dacht Storm aan niets anders dan aan Lorise … voor een groot deel in ieder geval. Wat gevaarlijker was, was dat hij geen aandacht meer had voor zijn eigen mutatie omdat alles aan Lorise iedere keer weer zijn aandacht trok. Het was de meest simpelste beweging van haar hand die door haar haren ging of de glimlach op haar lippen die Storm’s ogen naar de desbetreffende beweging trokken. Het was niet echt zweven op roze wolkjes maar het was wel een gevoel dat hij alles zou willen doen voor Lorise wat ze maar wilde. Maar het maakte ook een gekend gevoel in zich los, het gevoel dat hij haar voor zich wilde winnen. Storm was een professional in charme en verleiding dus hij kende de kneepjes van het vak wel. Het maakte het voor hem dus niet uit of ze hem beïnvloedde of niet, het maakte enkel dat gevoel zoveel sterker nu. Ze zou hier niet wegwandelen voor hij iets van haar kreeg, aandacht, bewondering terug, en er waren nog genoeg opties na dat.

Wat hij voelde was bewondering … ja, dat was het zeker. Storm volgde nauwgezet de bewegingen van haar lippen, de glimlach eromheen terwijl ze vertelde over haar mutatie. ‘Dat vind ik zeker aangenaam.’ Knikte hij serieus, al lag er een kleine glimlach op zijn lippen, haast speels. Maar wat ze dan zei fronste kort zijn wenkbrauwen, het leek geen slecht idee maar dat was waarschijnlijk omdat hij nu al zoveel bewondering had voor Lorise. Alleen dat laatste, een hart in duizend stukjes, leek hem minder leuk. Hij legde bijna automatisch zijn hand op zijn hartstreek, zijn hart had genoeg moeten verdragen afgelopen weken en het was beter dat dat deel van zichzelf intact bleef voor nu. Toen ze begon over de “charmante” bibliothecaresse draaide hij zijn hoofd onmiddellijk om richting de balie en keek dan ontzet terug naar Lorise. ‘Jij noemt dat charmant?’ Merkte hij geamuseerd op, hij wist ook wel dat ze het ook maar om te lachen bedoelde. Al het baliepersoneel was hier op één of andere manier enorm … krengerig. ‘Ik wist niet dat zo’n onschuldige jongedame als jezelf met zo’n onschuldig lijkende mutatie zoveel schade kon aanrichten.’ Hij wiebelde geamuseerd zijn wenkbrauwen. Maar hij had nu wel de volle impact van haar mutatie door gekregen en op één of andere manier was het wel beangstigend. Dat ze het lot van anderen tegenover elkaar zo gemakkelijk kon beheersen. ‘En doe me dat alstublieft niet aan.’ Knikte hij richting de balie terwijl hij lief knipperde met zijn ogen. Ze zou niet durven, althans dat hoopte hij.

Er veranderde iets aan Lorise, iets dat Storm wel aanstond. Haar houding werd minder nerveus, meer zelfzekerder. Het was alsof ze had besloten dit spelletje mee te spelen, gebruik te maken van de arme Storm die onder invloed was van haar. Niet dat hij het erg vond, integendeel, hij had er veel voor over om dat effect te krijgen. Haar stem was verleidelijk, de blik in haar ogen uitdagend en haar woorden … Storm kon geen genoeg krijgen van de zekere zachtheid in haar stem. Veertien uur lang, zolang kon ze hem aandacht geven. ‘Ik vind het niet erg om te kijken of we dat record kunnen verbreken.’ Glimlachte hij op dezelfde verleidelijke manier als haar. Alles in hem was nu gefocust op haar en daar zou ze niet ogenblikkelijk van kunnen weg stappen, zelf zonder dat ze haar mutatie had gebruikt zou ze niet van hem af geraken na wat ze hier allemaal deed. Het leek erop dat Lorise dat even graag wilde als hem. Toen zijn ogen langs haar lichaam gleden merkte hij ook gelijk op dat ze op haar lip beet, zijn ogen sprongen gelijk terug. Dames zouden allemaal moeten weten wat voor effect dat kleine gebaar kon hebben op jongens als Storm. Zijn blik kreeg iets intens, iets nieuwsgierig en gefocust toen ze dichterbij kwam. Hij volgde haar hand door haar haren waardoor de geur van haar shampoo zijn neusgaten binnen drong. Ze legde haar hand op zijn borst en ieder beetje druk van haar vingers was zo intens voelbaar dat de concentratie voor eventjes weg was. Zelfs Lupos leek compleet te kalmeren onder die aanraking, zo erg dat Storm hem nu helemaal niet meer voelde zitten. Daardoor vergat Storm ook helemaal dat hij een mutatie was. Wat kon hij zijn naast een slachtoffer? Want eerlijk, dat was hij helemaal niet. Hij bracht zijn hand omhoog, liet één vinger langs haar kaaklijn onder kin strijken waar hij die vinger voor eventjes hield rusten. ‘Uitverkorenen?’ Vroeg hij met een intense blik in haar ogen. ‘Gelukzak, vrijwilliger, alles wat thuis hoort in die context.’ Glimlachte hij traag, bij ieder woord zijn hoofd een beetje dichter bij het hare te brengen. ‘Je weet toch Lorise, dat ik je nu niet meer kan laten gaan, mutatie of niet.’ Hij verlegde zijn blik terug naar haar ogen en glimlachte charmant, ze kon het proberen, Storm was behoorlijk zelfzeker, daar had hij haar mutatie niet voor nodig …

tag: Lorise --- words: 887 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

De balievrouw van de bibliotheek … Storm zou bijna kunnen zweren dat ze door de rekken heen naar hen zou staan kunnen kijken als ze wilde. Aangezien hij hier niet zo heel veel kwam had hij haar nog nooit echt ontmoet maar hij wist wel waar Lorise het over had. Hij en Agnessie, de balievrouw in het hoofdgebouw, waren dikke buddy’s geworden nadat hij aankondigde dat hij bij Devon op de kamer zou slapen … niet dus. Deze had hij een korte blik geworpen toen hij binnen wandelde en ze was al meteen geërgerd geweest door het geklik van zijn kruk. Er was waarschijnlijk niets dat aan dat oude vrouwtje haar oog voorbij ging, gelukkig voor hen stonden er wel wat rekken en studenten tussen hen in. Niet dat ze iets te verbergen hadden natuurlijk. Het waren maar twee studenten die dicht tegen elkaar stonden te praten, haast fluisteren. Dus ze mocht niet klagen, al wist Storm niet hoelang dit nog bij praten zou blijven. Het idee dat Lorise haar mutatie bij dat kreng en hem kon gebruiken deed hem ergens walgen, al zou het zo niet aanvoelen op dat moment. Hij kreeg er wel een echt levendig beeld van naar voor en hij trok er kort een vies gezicht bij, het idee alleen al. Maar charmant? Hij keek fronsend neer op Lorise en schudde zachtjes zijn hoofd bij haar woorden, waarna ze meteen weer in het lachen uitbarstte. Storm scherpte zijn zintuigen aan op zijn omgeving om te horen of niemand erop zou reageren. ‘Darling, heb je al eens in de spiegel gekeken?’ Vroeg hij grijnzend, helemaal ingenomen door haar vrolijke lach. Wie dacht ze dat hij was als ze dacht dat hij op oude vrouwtjes zou vallen. Wat voor hem stond was tienduizend keer beter en dat wist ze maar al te goed.

Het feit dat ze niet zo onschuldig was als er eruit zag was iets waar hij nu echt niet van schrok. Alhoewel, bij Kat straalde haar onschuldigheid er gewoon van af, hij had het nooit geloofd. Maar Lorise … ja, ze zag er heel onschuldig uit, veel onschuldiger dan Kat in ieder geval. Het was de mutatie die het allemaal tot zijn recht liet komen en ergens was dat goed. Dat betekende dat ze haar mannetje kon staan. Maar zelf was het niets iets waar ze blij mee was, want haar gezicht vertrok voor een paar tellen. Storm ging er niet op in, grotendeels omdat hij deze sfeer ten eerste niet kon verpesten en ook niet wilde verpesten. Zijn wenkbrauwen kwamen kort omhoog, die zelfvoldane glimlach op zijn lippen toen ze opperde dat ze jaloers zou zijn. Aha … hij had het nog steeds. Storm wist van zichzelf dat hij knap was, charmant, dat hij bij de dames vaak zijn punten haalde dus er was van zijn kant niets waar hij ook maar onzeker over kon doen … buiten Lupos dan maar die lag stil te doezelen, althans zo voelde het aan. ‘Blij om dat te horen.’ Merkte hij overdreven vrolijk op, alsof hij iets anders had verwacht. Daarnaast stemde ze nog eens in met zijn uitdaging, kijken of ze veertien uur kon verbreken. ‘Niet denken, zeker zijn.’ Knipoogde hij charmant.

Lorise had nu al haar nerveuse onzekere signalen laten vallen en was één en al, in to the game. Ieder woord van hem lokte reactie uit bij haar, net als iedere reactie van haar dan weer reactie uitlokte bij haar. Hij had zich hier nooit het slachtoffer in gevoeld en zou dat ook heel zeker nooit voelen. Ze verlegde haar hand van zijn borst naar zijn nek, Storm voelde haar aanraking door heel zijn lichaam trekken en hij vergat compleet hoe gevaarlijk hij kon zijn. Hij had niet meer naar zijn hartslagmeter gekeken en had geen aandacht meer geschonken aan de gevaarlijke helft van zichzelf. Lorise kwam zo dichtbij dat hij haar regelmatige ademhaling voelde tegen zijn gezicht, zijn ogen weken kort af naar haar lippen, nog steeds met de charmante glimlach op zijn lippen. Toen haar wang zacht langs zijn gezicht streek en haar woorden in zijn oor werden gefluisterd maakte de glimlach plaats voor één en al intensiteit. ‘Heel graag.’ Prevelde hij. Hij bracht zijn hand langs haar wang en leidde haar gezicht die paar centimeter dichter naar het zijne zodat zijn lippen tegen de hare drukte. Niet zacht, niet hard, maar met de intensiteit die haar mutatie teweeg bracht bij hem…

tag: Lorise --- words: 740 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Het was niet enkel de bewondering voor haar die Lorise opwekte dat ervoor zorgde dat het deze kant op ging. Het was ook Storm’s ellendige weken die achter de rug waren, alhoewel hij zich had voorgehouden om iedereen op een veilige afstand te houden had hij dat idee laten varen van zodra Devon hem gisteren gedwongen had te transformeren. En dat was grandioos mislukt en had ervoor gezorgd dat hij nu nog steeds met die kruk liep, hoewel dat grotendeels overbodig was. Storm had amper nog pijn, het was meer om de vermoeidheid tegen te gaan. Maar Lorise was de welkome afleiding waar hij misschien stiekem wel naar op zoek was, ongeacht in wat voor gevaar ze kon terecht komen. Al was dat gevaar te zwak om te transformeren en eveneens bedoezeld door wat Lorise haar mutatie had gedaan. Misschien had Lupos nu ook iets van gevoelens, iets van bewondering waardoor hij niets van vijandigheid voelde, dat hij zo ontspannen was dat hij het gewoon liet komen zonder ergernis. Als dat de zaak was dan zaten Storm en Lorise goed, als dat niet de zaak was … wel, dan zou Storm meteen weten hoeveel zelfbeheersing hij had om zichzelf in te tomen en haar veilig te houden. Maar hoe het momenteel aanvoelde was hij er behoorlijk gerust in, ze zaten safe … voorlopig.

Storm was zelfzeker, zelfzeker om te zien of hij dit veertien uur lang kon voelen zonder enig spoortje van twijfel. Maar waarschijnlijk, zelfs nadat het zou zijn uitgewerkt zou hij nog steeds dezelfde bewondering voor haar hebben. Want dat was Storm nu eenmaal, hij had bewondering voor al het vrouwelijk schoon. Haar zo dicht bij zich hebben zorgde ervoor dat alles naar boven kwam wat hij afgelopen drie weken was verloren in het lijden en de pijn. Zijn zintuigen stonden overprikkeld en allemaal op haar gericht. Hij rook haar huid, de shampoo in haar haren, hij hoorde de zachte regelmaat van haar ademhaling, het kloppen van haar hard, de kracht achter haar woorden. Hij zag hoe haar lippen tot een glimlach krulden, hoe haar ogen sprankelden van energie en uitdaging. Maar hoofdzakelijk voelde hij haar bewegingen, hoe ze haar hand van zijn borst naar zijn nek liet glijden, hoe ze dichterbij kwam en haar adem tegen zijn nek voelde kietelen toen ze sprak. Het was alles wat hij wilde, alles waar hij nu zijn aandacht aan schonk, veertien uur lang en desnoods langer.

Haar lippen tegen de zijne deed hem letterlijk voor een moment alles vergeten. Zijn kruk glipte uit zijn handen en viel met een doffe klap op de vloer toen hij zijn hand in haar zij legde en haar nog wat dichter trok. Ze gaf het niet meteen op en hij was ook niet van plan dat te doen. Zijn vingers streken tergend langs lang haar wang, streken haar haren achter haar oor. Toen ze zich terug trok kwamen pas weer al zijn zintuigen in actie en richtte dei zich op de omgeving rondom hen. In zijn ooghoeken zag hij een student passeren, ze keek kort hun kant uit en liep dan gelijk hoofdschuddend verder alsof ze zich schaamde voor wat ze daar beide deden. Lorise haar opmerking kwam dan ook niet ongepast om eerlijk te zijn. Er sprong gelijk een glimlach op zijn lippen na haar opmerking. ‘Spreek je uit ervaring Lorise?’ Vroeg hij deels geamuseerd. Misschien was dit haar vaste plekje om rond te dwalen en zo goed uitziende jongens tegen het lijf te lopen. Maar hij vond het intrigerend waar haar gedachten naar toe leidde. Suggesties, de glimlach hield stand, zelfzeker als altijd. ‘Devon heeft een hele drukke middag voor de boeg dus mijn kamer is vrij,’ hij zweeg en tuitte bedenkelijk zijn lippen. Hij en Devon hadden nu eenmaal die verstandhouding, één berichtje was vaak genoeg. Daarnaast was hij echt zeker dat Devon een drukke dag had, daar had je beste vrienden voor. ‘En anders weet ik wel nog enkele plekjes zijn met wat privacy.’ Fluisterde hij charmant, zijn blik naar de hare terwijl zijn vingers langzaam door haar haren gleden. Hij trok zijn arm terug waardoor hij een paar boeken van de planken achter zich stootte en met en luide klap op de grond terecht kwamen. Storm keek naar de boeken en dan meteen op toen zijn gehoor iets opving van aan de balie. ‘Whoeps. We zouden maar beter gaan.’ Zei hij uiteindelijk vermakelijk. Hij drukte zijn lippen kort op de hare en keek haar intens aan. ‘Als je wil.’ Prevelde hij uitdagend …

tag: Lorise --- words: 754 --- notes: - --- outfit: Klik