Don't you worry child

Het vroor dat het kraakte buiten en toch liepen sommige mensen nog in herfstkleren rond, waaronder Rhae. Zij had nooit last gehad van de koude. De enigste reden dat ze soms jassen aandeed of dikkere truien, was omdat het stijlvoller was. Net zoals ze nu op het rozige kleedje een zwarte jas over gedaan had.

Misschien was het niet heel slim van haar om hakken aan te doen, want zodra ze buiten kwam zonken die diep in de sneeuw. Gelukkig was Rhae elegant en kon ze zonder te vallen verder lopen, maar dat gold niet voor iemand langs haar, die door een ijsplek recht op zijn kont viel. Een kleine glimlach om haar lippen was het gevolg. De jongen krabbelde overeind en werd toegelachen door zijn vrienden. Dat zorgde wel voor een kleine steek in haar ijskoude, bevroren hart. Zij had namelijk geen vrienden en de enigste persoon die ze tot nu toe kende was Sebastian. Dus een erg druk sociaal leven zat er voor haar niet in. Niet dat ze het zo erg vond, alleen zijn vond ze even fijn. Dan had je tenminste niet al die drama die met vriendengroepen soms gepaard ging.

Een eenzame jongen met een soort zwarte sjaal om zijn gezicht gewikkeld trok haar aandacht. Hij deed niks, maar dat was juist het gene wat opviel. Iedereen om haar heen was sneeuwballen aan het gooien of iets anders, maar hij stond er zo verloren bij alsof hij wou wegzinken in de schaduwen. Rhae haalde simpel haar schouders op en draaide zich om. Als hij alleen wou zijn was het niet aan haar om hem te beoordelen. Ze liep richting de poort om naar het bos te gaan, tot ze een snijdende prik voelde in haar been. Als ze geen Draki was geweest had het steentje dat net tegen haar opgevlogen was waarschijnlijk een wondje veroorzaakt, maar goed dat ze niet zo zwak was. In plaats van door te lopen, zocht ze naar de bron van het gevaarte. De jongen die eerst probeerde om met de schaduwen te mengen, boog zijn hoofd nu nog dieper. Kari had geen mensenkennis nodig om te weten dat hij het steentje geschopt had.

Door de sneeuw hoorde je haar hakken niet tikken, toch weerklonk haar furieusheid in haar voetstappen. "Moet ik het als een uitdaging zien?" Rhae was en klonk pisnijdig, "Dat steentje?" Haar armen waren over elkaar geplooid en haar ogen stonden ijskoud. Het irriteerde haar dat ze het gezicht van de jongen niet kon zien door de doek om voor zijn gezicht. Als de jongen het voor elkaar kreeg om haar straks echt kwaad te krijgen, zou ze die doek er waarschijnlijk met haar lange, scherpe nagels zo afrukken.

clothes

Haar humeur was al tot het vriespunt gedaald en dit voorval maakte het niet veel beter. Ze leek op de mean girl die de nerd pest, maar gestopt wordt door het nu nog niet knappe hoofdpersonage dat uiteindelijk met haar vriendje gaat lopen. En het erge was dat ze het niet eens zo erg vond. Ze kon nu eenmaal gemeen uit de hoek komen, zeker als iemand haar uitdaagde. Vriendelijkheid was niet echt een zwakheid, maar ze ging niet naar iemand toe lopen die net een steen op haar gooit had om vriendjes te worden. Helaas voor hem, durfde de -in haar ogen- socially awkard jongen bijna niet te antwoorden. "Wat zei je," Siste ze, meer boos uit verveling en opgekropte gevoelens dan echt door het steentje, "Ik versta je niet met die stomme doek voor je mond," Grauwde ze, terwijl ze haar lange nagels tot bloedens toe in haar eigen handpalm drukte om zich eraan te herinneren dat ze hier niet in het Noorden was. Gevechten waren hier verboden en elkaars privacy moest gerespecteerd worden. Dus de doek er zo maar aftrekken ging ook niet gebeuren.

"Wil je die stomme doek van je gezicht halen?" Het klonk onbeleefder dan ze wou, "We zitten hier namelijk niet in een woestijn, moest je dat soms denken," Het ineen krimpen van de jongen gaf haar alleen maar meer kans om 'groter' te worden door haar schouders naar achteren te trekken en haar kin sierlijk te heffen. Nog een kroontje, oorlogskleren en -verf en ze was weer terug haar oude vertrouwde zelf. Aan de buitenkant dan toch.

clothes

Haar draak begon zich te mengen in haar gevoelens en maakte haar enkel nog maar woedender. Alsof het haar vuur aanwakkerde en haar hart sloot. Ze voelde hoe haar handen zich tot vuisten balde terwijl ze de jongen met bliksemende ogen aankeek. Zijn excuses over de doek waren slap, net als haar redenen om kwaad te zijn. Het was eigenlijk stom om over zoiets boos te worden, maar de woede die in haar lichaam zat moest er nu eenmaal nog al regelmatig uitgelaten worden. Haar draak zinderde onder haar huid en als men goed keek, leek het alsof er een aura in de vorm van een draak om haar heen verscheen. Het was net alsof je de draak in haar kon zien bewegen, schreeuwen en vuurspuwen. "Een fatsoenlijk mens zou dat ding op z'n minst naar beneden doen zodat zijn gesprekspartner hem kan verstaan, of luider praten," Haar lippen vormde een smalle streep en toen ze doorkreeg dat enkele jongens bleven treuzelen om te kijken, werd ze nog kwader.

In een vurige beweging draaide ze zich om naar de jongere mutanten. "Hier is niks te zien," Haar stem was zo rustig, zo kalm dat het alleen maar angstaanjagender was met haar woedende gezicht. Rond haar rechter vuist begonnen vlammen te dansen, als waarschuwing voor iedereen die haar in de weg stond. Natuurlijk hadden de jongens niet meer aansporing nodig om zich om te draaien en haast struikelend over hun voeten weg te rennen.

~Hopelijk kun je er wat mee
clothes