Wait, what are /you/ doing here?

De verveling sloeg weer toe, en hard ook dit keer. De jongen had zich weer naar buiten gewurmd, ook al had hij zojuist nog een bel door het gebouw gehoord. Zo lang binnen zitten was niet voor hem weggelegd, hij had een grote behoefte aan frisse lucht en vrijheid. Dus liep hij met zijn handen diep in zijn jaszakken gestoken richting het parkje, waar het vrolijke gefluit van vogels hem al snel begroetten. Simon toverde een bekende glimlach op zijn gezicht en floot terug, waarbij de natuur hem weer een antwoord gaf. Uiteindelijk kwam hij uit bij een rustig kabbelend fonteintje dat omringd werd door verschillende bankjes. Het was niet per se druk, enkele mensen begaven zich op dit tijdstip buiten, maar toen hij zijn blik over zijn omgeving liet gaan, gleed deze over een bankje, dat niet leeg was. Zijn hart leek wel een seconde stil te staan en zijn mond viel een beetje open. Om er zeker van te zijn dat hij niet aan het dagdromen was, liet hij zijn hand kort in het koude water glippen, maar zelfs met de wakkerschuddende vloeistof aan zijn hand, zag hij haar daar nog zitten. Nee.. dit moest iemand zijn die met hem aan het fucken was. Toen hij echter om zich heen keek, zag hij niemand die aandacht aan hem besteedde en hoe zouden ze anders moeten weten dat hij.. een tweelingzus had?
Simon slikte, wist voor een van die zeldzame moment niet wat hij moest doen en zijn hoofd voelde leeg aan. “R-Rayne..?” mompelde hij zachtjes, ook bedoeld als een confirmatie voor zichzelf. Langzaam liep hij op haar af, het ongeloof was wel van zijn gezicht van te lezen. Wat deed zij hier? Hoe was ze hier gekomen? Waarom--? Eigenlijk hielden de vragen al op en liep hij sneller op haar af, om haar met al zijn broederliefde te omhelzen, van puur geluk. Voor een moment hoefde hij het wie en wat niet te weten, hij was gewoon blij om haar te zien. “Ik heb je zo gemist..”

Ook al stond ze binnen enkele meters van hem, nog altijd kon hij het niet geloven dat ze op het bankje zat. De twijfel of zij het wel echt was en niet zijn vermoeide hoofd dat hem nu waanbeelden liet zien, was nog altijd aanwezig in zijn hoofd. De blik die ze op hem wierp zou waarschijnlijk een perfecte weerspiegeling zijn van zijn blik. Ze opende haar mond iets, maar er kwam geen geluid uit. Dus liep hij op haar af, nam maar aan dat dit de werkelijkheid was en omhelsde Rayne met zoveel geluk. Voor een moment bleef hij stil, genoot hij van het moment, totdat Rayne voor de eerste keer sinds ze elkaar hadden gezien iets zei. "Stop, je maakt me emotioneel," Een glimlach was verschenen op zijn gezicht. “Emoties hoeven niet iets slechts te zijn hoor.” mompelde hij terug. Langzaam liet hij haar los uit zijn niet al te stevige greep, zij deed hetzelfde, en ging hij ook op het bankje zitten, echter niet op het zitvlak, maar op de rugleuning, zodat hij iets hoger zat dan zijn zusje en daarmee een leuk uitzicht had. Ze had hem ook gemist.. “Sinds wanneer--, nee, waarom ben je hier?” vroeg hij toch en keek haar met een lichte aarzeling aan. Nog nooit had hij het zich voorgesteld dat ze zo was als hij. Zijn mutaties had hij ook verborgen gehouden voor iedereen, om ze te beschermen, om ze te behouden, maar nu zat zijn zusje naast hem, op een plek voor mutanten. Had zij dan hetzelfde gedaan? Bestond er dan toch zo iets als tweelingen telepathie? De vragen in zijn hoofd maakten hem warrig en vermoeid en het liefst wilde hij de tijd samen en gelukkig spenderen, maar hij wist dat hij ’s nachts last zou krijgen van deze knagende zinnen. In ieder geval kon hij zijn geluk niet op gaan, nu Rayne naast hem zat, gezond en wel. Zoveel dingen wilde hij haar laten zien die hij hier had leren kennen, zoveel mensen. Ah, hij begon weer te grijnzen bij het denken aan Conor’s waarschijnlijke reactie als hij opeens zou komen aanzetten met Rayne. Mooi.

Toen hij naast haar zat voelde het altijd nog vreemd. Like.. hij had haar nu wel aangeraakt, de optie dat dit allemaal een illusie was was dus weg, maar misschien was het iemand die in zijn gedachten had gezeten en naar haar vorm was geshapeshift? Simon beet kort op zijn lip toen hij op de rugleuning van het houten bankje was gaan zitten en richtte zijn blik op de grond. "Mensen raakten gewond, blijkbaar kan ik het niet goed controleren of zo," Simon begon meteen te fronzen. Mensen raakten gewond? Door haar..? Hij slikte kort. Zo had hij haar nooit gekend. “Wat controleren?” vroeg hij, met een wat voorzichtigere toon toch. Het was een mutatie, dat was wel zeker, maar zijn mutatie was bijna onschadelijk, dus wat kon zij? "Dus vertel mij eens wat jij gedaan hebt om hier te komen," vroeg ze nu aan hem en een glimlach nam de onzekere uitdrukking op zijn gezicht over. “Ik kan in de toekomst kijken en ik wist dat je hier zo komen, dus--” Door zijn eigen gelach kon hij niet verder met zijn verzonnen verhaal. “Nee grapje,” grinnikte hij toen, voordat ze het echt serieus zou nemen en hem straks zou belagen met honderd vragen over haar toekomst. “Ik ben hier om mijn Siren mutaties onder controle te krijgen.” antwoordde hij, dit keer zonder in een lachbui uit te barsten.
"In elk geval, sinds ik hier pas enkele dagen ben vind ik wel dat je me een rondleiding mag geven." Bij deze woorden begon hij te stralen van vrolijkheid. “Maar natuurlijk!” Hij sprong van het bankje af en trok haar aan haar hand mee. “Ik zal je alles laten zien!” Niet dat hij alles al op zijn duimpje kende (er was dus geen garantie van niet verdwaald raken), maar door zijn enthousiasme vergat hij dat even. “Oh..! En je moet mijn kamergenoot ontmoeten, hij heet Conor en hij is zo cool!” Er kwam geen einde aan.

Waarom was ze hier? Wist ze dat hij hier naartoe was gegaan of hadden hun ouders het haar verteld? Hoe zou ze hier gekomen kunnen zijn zonder mutaties? Argh, het verwarde hem te erg en het vermoeide hem zo om zich er mee bezig te houden. Toen ze had gezegd dat er mensen gewond waren geraakt, maakte hij zich toch wel een beetje zorgen. Door haar? Door Rayne? Hij had zijn eigen zusje nooit als iets gevaarlijks gezien? "Mensen vervloeken en zulke dingen. Ze hebben dus ongeluk als ik ze vervloek, maar dat gebeurt dus niet altijd wanneer ik wil dat het gebeurd," antwoordde ze hem op zijn vraag wat ze dus eigenlijk zou moeten controleren hier. Met welke toon ze het zo simpeltjes had verteld, verraste hem wel iets, aangezien hij daar in zijn jeugd nauwelijks iets van had gemerkt. “Wat kan ik me daarbij voorstellen, een vloek?” vroeg hij, nog altijd met een frons op zijn gezicht. Moest hij nu denken aan die sprookjes met heksen die een vloek over alles en iedereen uitspraken? Uwl, was zijn zusje een heks? Ze moest lachen om zijn grapje dat hij hier was omdat hij de skills had om in de toekomst te kijken. “Het spijt me, ik weet dat ik veel kan, maar niet alles.” glimlachte hij, weer opgenomen in zijn gewoonlijke vrolijke bui. "Maar Siren mutaties? Wat mag ik me daar bij voorstellen?" Werd er vervolgens aan hem gevraagd. “Hmm nou, ik beschik over de krachten om mijn stemtoon zo te vervormen om een gewenste emotie bij mensen op te wekken, ik kan in alle soorten vogels veranderen en ik kan een soort mist opwekken.” Was dat hoe hij het moest uitleggen?
Zonder hem zou ze zeer zeker verdwalen, met hem.. eigenlijk ook, waarschijnlijk. "Maar je moet me ook vertellen hoe het allemaal werkt hier op deze school, want ik ga sowieso ook daar fouten in maken." Met een onschuldig glimlachje keek hij haar aan. “Ik zal m’n best doen, al zit ik hier niet veel langer dan jij, maar wat ik te horen heb gekregen zal ik natuurlijk doorgeven.” Hij vond het zo fijn om weer een bekend gezicht te zien, zijn hele humeur klaarde er gewoon door op. “Je hebt dus gewoon lessen, zoals op school, maar er zijn ook ruimtes ingericht waar je je mutaties onder toezicht kan oefenen. Het is eigenlijk best wel vrij allemaal.” Maar soms ook alleen. “Heb je een kamergenoot?” vroeg hij, omdat hij niet wilde dat ze zo alleen op haar kamer zou zitten. Ze begon het echter koud te krijgen, dus dat was een teken om iets te gaan doen. “Helemaal! Noem een plek en ik breng je d’r naartoe!”