INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 When the silence isn't quiet |& Devon

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Nadya Kyla
Nadya Kyla
Class 4
Aantal berichten : 570

Character Profile
Alias: Storm
Age: It's complicated
Occupation:
When the silence isn't quiet |& Devon Empty
BerichtOnderwerp: When the silence isn't quiet |& Devon   When the silence isn't quiet |& Devon Emptyma apr 25, 2016 12:02 am

GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------

Het leek haast onmogelijk rust te vinden. Wat ze ook deed, steeds weer werden haar gedachten genadeloos naar Storm getrokken. Storm, die nu ergens zat opgesloten in een ziekenhuiszaal samen met Katerzyna. Zou ze hem menselijk kunnen houden? Zou hij pijn hebben? Zou hij nog bij bewustzijn zijn? Wat als Lupos toch door had weten te breken? Wat als hij Katerzyna had verwond of erger? Wat als zij per ongeluk te ver was gegaan? Onophoudelijk maalden de vragen door haar hoofd, maar een antwoord vinden kon ze niet. In haar menselijke gedaante was haar gehoor al net zo beperkt als dat van ieder normale mensen. Buiten het zachte geruis van de wind en het geritsel van de bladeren was er niets. Gepikeerd streek ze en pluk van haar lange blonde haar achter haar oor, terwijl ze verder liep door het bos in de richting van het schoolgebouw. Haar blote voeten zakten lichtjes weg in de natte aarde. De strandwandeling had haar gedachten niet tot halt kunnen roepen, evenmin als het dansen dat had gedaan. De volle maan stond nog geen drie uur aan de hemel en ze had nu al het idee dat ze gek werd. Het wachten, het niets kunnen doen, het dreef haar tot waanzin. Steeds weer zag ze voor zich hoe Clyde met het levenloze lichaam van Lupos over zijn schouder de ziekenzaal binnen kwam lopen. Zag ze het bleke gezicht van Storm, de gebroken blik in zijn bruine ogen. Deze nacht mocht niet zo rampzalig aflopen. Dat kon hij niet aan. Dat kon zij niet aan. Nadya liet haar hoofd in haar nek zakken, haar handen had ze tegen haar slapen gezet haar vingers vlochten zich door haar haren. Met een zekere wanhoop in haar ogen keek ze naar heldere hemel. Misschien moest ze gewoon transformeren, zodat ze kon horen wat zich afspeelde in de ziekenzaal. Zodat, ze misschien een heel klein beetje rust kon vinden in haar drakenlichaam. Een zucht schoof over haar lippen en ze liet haar hoofd weer zakken, ze kon niet transformeren, niet nu. De temperatuurverschillen van haar drakenlichaam zouden een storm veroorzaken en de bliksem, die daar mee gepaard zou gaan, zou een stroomstroming kunnen veroorzaken, dat kon ze niet riskeren. Bovendien was het niet alsof ze in haar drakenlichaam iets kon doen als hij binnen zat, in elk geval niet zonder iedereen die in het gebouw zat in gevaar te brengen. Nadya sloot haar ogen, deed nogmaals een vergeefse poging haar stormachtige gedachten tot stilte te manen. Hoe ging ze deze nacht in hemelsnaam doorkomen? Hoe kon ze vertrouwen op Katerzyna, nadat de laatste keer dat ze haar vertrouwen aan een ander had gegeven ze Storm bijna had verloren? Hoe kon ze gewoon afwachten tot het ochtend werd? Wat als het tegen die tijd te laat was? Wat als er iets vreselijk mis zou gaan? Haar handen balden ze tot vuisten, haar nagels boorden ze in de palmen van haar handen alsof de lichte pijn haar af zou kunnen leiden, maar dat deed het niet. Zou Devon zich net zou voelen? Zouden zijn gedachten ook non-stop bij Storm en de afgelopen volle maan zijn? Het kon bijna niet anders. Abrupt begon Nadya weer in de richting van het schoolgebouw te lopen.

Het was stil in de hal waaraan de jongenskamers lagen. De meeste studenten lagen waarschijnlijk te slapen of wouden de illusie op houden dat, dat het geval was. Langzaam liep Nadya in de richting van de kamer van Storm en Devon. Hoe dichter bij ze kwam, hoe meer ze begon te twijfelen aan haar plan. Hoewel deze nacht voor Devon waarschijnlijk even moeilijk was als voor haar, betwijfelde ze of zij degene was die hem er door heen zou kunnen helpen. De laatste keer dat ze hem had gezien, had hij de binnenkant van zijn handen verbrand aan haar gloeiend hete huid, had ze hem alleen achtergelaten met Clyde wiens huid door haar toedoen bijna geheel weggebrand was. Ietwat nerveus beet ze op haar lip, misschien moest ze maar gewoon naar haar eigen kamer gaan of naar buiten. Aarzelend bleef ze stil staan voor de deur van kamer 25. Ergens wist ze wel dat ze het moment dat ze Devon weer onder ogen moest komen niet eeuwig uit kon stellen. Niet alleen omdat Devon en Storm zo goed als onafscheidelijk waren, maar ook omdat zij op de één of andere manier toch ook om Devon was gaan geven. Zelfs al had ze de jongen nog niet zo vaak gesproken, op de een of andere manier was ze hem toch een beetje gaan vertrouwen. Misschien omdat hij haar al op haar kwetsbaarst had gezien, misschien omdat zij hem op een kwetsbaar moment had gezien. Zachtjes klopte ze op de deur, niet goed wetend wat ze moest verwachten. Misschien sliep Devon wel, al kon ze zich haast niet voorstellen dat hij vannacht een oog dicht zou kunnen doen. Gespannen verplaatste ze haar gewicht, van haar ene op haar andere been. Haar gezicht was bleek en in haar blauwe ogen was zowel de bezorgdheid als de angst duidelijk te lezen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon Garnet
Devon Garnet
Class 2
Aantal berichten : 831

Character Profile
Alias: Ursus
Age: 20 years
Occupation:
When the silence isn't quiet |& Devon Empty
BerichtOnderwerp: Re: When the silence isn't quiet |& Devon   When the silence isn't quiet |& Devon Emptyma apr 25, 2016 5:33 pm

Devon

You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.

Het was iets na middernacht, de heldere maan stak fel af tegen de donkere hemel waar geen enkele ster in te bespeuren was. Alsof vader maan hen verteld had dat het vannacht beter was om weg te blijven, ver uit de buurt van het tafereel wat vannacht opnieuw zou kunnen afspelen. Volle maan. Twee woorden die Devon sinds enkele maanden, en zeker sinds de laatste, kippenvel op zijn armen bezorgde. De wind streek zachtjes langs zijn onderbeen dat uit het raam bungelde en zijn blik stond wazig in de verte gericht, naar de bomen van het enorme bos die zachtjes heen en weer schommelden. Met zijn rug zat hij tegen de lijst van zijn raam, dat op zijn beurt volledig naar binnen geopend was. Het was koel in de kamer van StormOn, maar het deed Devon op een vreemde manier goed. Het hield hem wakker, ondanks dat hij van zichzelf wist dat dit een van de zoveelste nacht zou zijn waarop hij geen oog dicht deed. Onder zijn ogen stonden donkere kringen van de weinige slaap die hij afgelopen dagen, weken gehad had en ondanks dat hij niet in spiermassa kon afnemen door zijn mutatie was het duidelijk te zien dat hij enkele kilo’s was verloren. Hij plaatste opnieuw de sigaret aan zijn lippen en sloot zijn ogen terwijl hij inhaleerde. Het geluid van het smeulende uiteinde drong diep door tot in zijn gehoorcentrum, alsof hij op die manier even van de realiteit wilde ontsnappen, alsof de sigaret tussen zijn vingers zijn enige steun en toeverlaat was. Toen hij zijn ogen weer opende en naar de hemel keek, zag hij een vogel overvliegen, en net zoals alles de laatste tijd hem deed herinneren aan de vreselijke dingen die gebeurd waren, deed ook de vogel dat. Hij dacht aan Nadya, aan de draak waarin ze getransformeerd was, aan Clyde, die op dit moment waarschijnlijk nog steeds in behandeling was voor zijn brandwonden. Maar het meeste dacht hij aan Storm, en zijn idee om Katerzyna deze volle maan een kans te geven. Devon bromde binnensmonds, fronste zijn wenkbrauwen totdat hij een vervaarlijk duistere blik op zijn gezicht kreeg en blies ongelikt de rook van de sigaret weer naar buiten.

Er bestonden geen woorden om uit te drukken hoe blij hij was hij het verschrikkelijke idee van Storm om zijn controle volledig los te laten, uit zijn hoofd had kunnen praten. Maar toch, toch vrat het idee ook aan hem dat hij daar nog altijd niet mee geholpen was. Dat Devon hem niet kon helpen met de problemen waar hij mee kampte. De laatste keer dat hij dat geprobeerd had, was het verschrikkelijk uit de hand gelopen door een verkeerde keuze van hem, door Lupos in het nauw te drijven. Een gebeurtenis die enkel en alleen maar pijn, verdriet en angst met zich meegedragen had. Niet alleen de nacht zelf, maar ook de dagen en de weken erna. En wat was het resultaat? Nadya die haar controle was verloren, een leerkracht die dat bijna met zijn leven had moeten bekopen, en Devon die voor de zoveelste keer zich had moeten moeien in heel het tafereel, om dan vervolgens zelf weer met de nachtmerries, het schuldgevoel en de pijn te zitten. Hij draaide de handpalm van zijn linkerhand naar boven en zag dat de huid die daar zat zo goed als helemaal geheeld was. Maar toch bleef de pijn in zijn hoofd en hart reëel. Voor het eerst in zijn leven had Devon zich opengesteld voor langdurige vriendschappen, maar wat kreeg hij ervoor in de plaats? Niets anders als pijn, verdriet en een enorm schuldgevoel. En dat terwijl niemand er werkelijk mee geholpen werd? Een stille klop deed ervoor zorgen dat Devon opkeek van zijn hand, en richtte zijn ogen richting de deur, waar het geluid vandaan was gekomen. Bedenkelijk fronste hij zijn wenkbrauwen en duwde de sigaret uit in de assenbak die hij naast zich op de vensterband had staan. Devon trok zijn been weer naar binnen, plaatst zijn beide blote voeten op de grond en wandelde langzaam naar de deur. Er was maar één persoon die hij binnen zou laten op een avond als deze, en toen hij diep inademde via zijn neus, wist hij dat het die persoon was die voor de deur stond.

Met zijn gezonde, rechterhand greep hij naar de deurknop, draaide het uit zijn slot en opende het met een zacht krakend geluid. Meteen keek hij in de grote, blauwe ogen van Nadya, en ontsnapte er een korte zucht aan zijn droge lippen. Ergens was hij opgelucht dat hij niet de enige was die er miserabel uitzag, want Devon moest toegeven dat hij Nadya al met meer kleur in haar gezicht gezien had. Zeker na het incident met Clyde. ’Nadya..’ sprak hij zachtjes haar naam, alsof dat pas zou bevestigen dat het werkelijk zij was die voor de deur stond. Devon deed een stap opzij en trok de deur verder open, nodigde haar op die manier uit om binnen te stappen. Achter haar deed hij hem ook weer dicht, maar niet in het slot. ’Kan je ook niet slapen?’ vroeg hij haar zachtjes en haalde uit zijn kast een zuiver tshirt dat hij vervolgens over zijn naakte bovenlichaam trok. Devon snapte maar al te goed waarom ze in zijn kamer stond, ze wisten namelijk beide wat er aan het gebeuren was en dat als Katerzyna niet in haar opzet slaagde, de school weer volledig op zijn kop zou staan. Als Nadya niet naar hem was toegekomen, dan was hij er haast zeker van dat hij later in de nacht zelf naar haar op zoek zou gaan. Al was het maar om iemand bij hem in de buurt te hebben die net zoals hem vrijwel elk detail van het verhaal kende en wist welke gevoelens er door zijn lichaam stroomden. ’Zet je maar ergens, als je wil..’ sprak hij een beetje aarzelend terwijl hij zichzelf op de rand van zijn bed liet zakken. Hij gebaarde naar het bed van Hall aan de overkant van de kamer, naar de bureaustel aan zijn bureau, zijn bureau zelf, de plek langs Devon.. Hij wilde haar niets opdringen, aangezien hij Nadya niet genoeg kende om te weten wat ze nodig had, en wat net niet. Het enige wat hij wist was, dat ze niet graag bij haar voornaam genoemd werd -ondanks dat Devon dat toch altijd deed omdat hij niet wist hoe ze haar anders moest noemen-, dat ze liever buiten was dan binnen, en dat ze minstens evenveel om Storm gaf dan dat Devon dat deed. De randjes van enkele papieren op de bureau van Storm waaide op en neer door de wind die via het raam naar binnen kwam. ’Zal ik het raam dicht doen?’ vroeg hij haar voorzichtig, al dacht hij in zijn achterhoofd het antwoord op die vraag al te weten. En toen waren zijn vragen op, wist hij niet wat het volgende was wat hij moest aanhalen. Gewoon omdat de hele situatie zo vreemd was. Devon en Nadya werden via Hall op een vreemde manier verbonden, maar toch hadden ze nog nooit een moment met elkaar doorgebracht. Met zijn rechterhand wreef hij door zijn vermoeide ogen en keek daarna Nadya licht observerend aan, wachtende op wat het volgende zou zijn. Ondanks dat Devon gespannen was, door het feit dat het volle maan was en door het feit dat ze bij hem op de kamer zat, was er niets maar dan ook werkelijk niets aan zijn houding te merken dat hij haar iets kwalijk nam voor hetgeen er was gebeurd op het binnenplein. Ondertussen had hij wel geleerd hoe je begrip moest opbrengen voor mensen die niet wisten wat ze deden, hoe verschrikkelijk hij het ook voor Clyde vond. Want zoals Nadya wel wist, was er nog iemand die daar last van had, en die persoon was Devon zijn beste vriend.
When the silence isn't quiet / Nadya
Terug naar boven Ga naar beneden
Nadya Kyla
Nadya Kyla
Class 4
Aantal berichten : 570

Character Profile
Alias: Storm
Age: It's complicated
Occupation:
When the silence isn't quiet |& Devon Empty
BerichtOnderwerp: Re: When the silence isn't quiet |& Devon   When the silence isn't quiet |& Devon Emptydo jun 02, 2016 10:09 pm

GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------

Rusteloos verplaatste Nadya haar gewicht van haar ene op haar andere been, terwijl ze gespannen naar de deur bleef kijken. Was dit wel een goed idee geweest? Wat als Devon niets van haar moest weten? Wat als hij haar weg zou sturen? Wat moest ze dan? Hoe kon ze deze nacht doorkomen, alleen? Alleen met haar gedachten, die non-stop naar Storm gingen. Naar Storm die niet heel ver van hier met Katerzyna in een ziekenzaal zat, vechtend tegen zijn monster, Lupos. Een zacht gekraak was hoorbaar alvorens de deur open ging en ze oog in oog stond met Devon. Het was duidelijk dat ook hij al een tijd geen slaap meer had kunnen vatten. Donkere kringen stonden onder zijn eens zo levendige ogen. Zachtjes sprak hij haar naam uit, alsof hij niet kon begrijpen dat ze werkelijk voor zijn neus stond. “Hey.” Haar stem klonk schor, ietwat onzeker. Aarzelend liep ze naar binnen op het moment dat hij de deur voor haar open hield. Kennelijk was hij niet boos op haar, of in elk geval niet boos genoeg om haar nu weg te sturen. Nadya kon horen hoe hij de deur achter haar sloot, betrapte zichzelf er op dat ze haast angstvallig luisterde of hij hem op slot draaide. “Ik heb het niet eens geprobeerd.” antwoordde ze zacht, terwijl ze kort haar smalle schouders op trok. Wat onrustig liet ze haar blik door de kamer van de jongens glijden. Over het raam dat wijd open stond, de asbak in de vensterbank, de papieren op Storm’s bureau, zijn netjes opgemaakte bed. Zachtjes beet ze op haar lip, om vervolgens weer naar Devon te kijken die ondertussen een T-shirt aan getrokken had. Nadya kon de aarzeling in zijn stem horen, net als haar leek hij zich geen houding te kunnen geven in deze situatie. Eigenlijk hadden Devon en zij nog nooit echt een gesprek gevoerd, ze hadden wel eens wat woorden gewisseld maar het was nooit veel meer geweest dan dat. Het was Storm die hen op een zekere manier verbond en ook nu was het Storm die hen bij elkaar bracht, al was hij zich daar zelf waarschijnlijk niet eens van bewust.

Langzaam liep ze naar Devon’s bureau, trok de bureau stoel er van weg en rolde die wat dichter naar het bed zodat ze haar blote voeten op de rand van zijn bed kon zetten. De onrust, die zowel voort kwam uit de situatie als haar zorgen om Storm, was duidelijk van haar houding af te lezen. Met haar hand streek ze een pluk van haar blonde haren achter haar oor. “Nee.” zei ze, misschien net iets te snel op het moment dat Devon vroeg of hij het raam dicht moet doen. “Ik hou niet zo van binnen zitten.. Een beetje frisse lucht is wel fijn.” voegde ze er zacht aan toe. Het irriteerde haar dat ze zo onzeker en gespannen over kwam, maar ze had werkelijk geen idee hoe ze zich tegenover de jongen moest gedragen. Bovendien werden haar gedachten steeds genadeloos naar Storm getrokken. Keer op keer zag ze zijn bleke gezicht weer voor zich, zijn vermoeide bruine ogen, het levenloze lichaam van Lupos over Clyde’s schouder, het brandende lichaam van de enorme man. Het was alsof er in haar hoofd tientallen films tegelijkertijd werden afgespeeld, puur en alleen om haar tot waanzin te drijven. Een zucht schoof over haar lippen. Haar hoofd hief ze iets op waardoor haar ogen die van Devon troffen. Nadya realiseerde dat ze eigenlijk iets zou moeten zeggen, maar kon geen woorden vinden in de chaos van haar eigen gedachten. Haar blik gleed naar zijn hand, de hand waarmee hij haar niet zo heel lang had vast gegrepen in een poging haar tegen te houden. Het had gewerkt, hij had haar terug doen keren naar de werkelijkheid. Had weten te voorkomen ze een einde had gemaakt aan het leven van Clyde. “Heb je er nog last van?” vroeg ze zachtjes. “Van je hand bedoel ik.” verduidelijkte ze zichzelf zachtjes, terwijl ze hem wat onzeker aan keek. Nog altijd voelde ze zich schuldig dat ze hem alleen had gelaten. Dat zij hem achter had gelaten met de chaos die zij had gecreëerd. Al wist ze dat er geen andere optie was geweest. Als zij was gebleven, was het waarschijnlijk enkel verder uit de hand gelopen. “Dankjewel trouwens..” Heel even keek ze hem aan alvorens ze haar blik af liet dwalen naar haar handen, waarmee ze rusteloos aan de zoom van haar shirt friemelde. “Als jij niet had ingegrepen had ik hem vermoord.” zei ze zachtjes maar gemeend. Zelfs al had Clyde Storm vermoord, hij had het niet verdiend om te sterven. Niet toen, niet in haar vlammen zee. Eigenlijk had Nadya geen idee waarom ze zo genadeloos afgegleden was in haar oude zelf, waarom Clyde vermoorde voor een moment de enige oplossing had geleken. Waarschijnlijk was het de combinatie geweest, haar paniek aanval, haar woede tegenover de man, het feit dat hij haar niet met rust had willen laten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
When the silence isn't quiet |& Devon Empty
BerichtOnderwerp: Re: When the silence isn't quiet |& Devon   When the silence isn't quiet |& Devon Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
When the silence isn't quiet |& Devon
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Storm in the Hall of Devon [Devon]
» It's quiet company [Open]
» Sing myself a quiet lullaby
» Wisdom grows in quiet places
» Did it effect who we are? [Devon]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - First Floor :: Bedrooms :: Boys-
Ga naar: