Onderwerp: Just a small town girl [open] zo sep 11, 2016 5:58 pm
Het bal was letterlijk overal. Op de prikborden met prachtige posters, in de gesprekken van haar klasgenoten, zelfs op het internet, op alle social media die Lorelei maar kon bedenken. Er was geen ontsnappen aan, waar je je ook bevond. Het was ietwat frustrerend om telkens te horen hoe er weer een geweldig koppeltje gevormd was, en weer een leuke date gevonden. Of dat iemand al door drie mensen gevraagd was. Het ergste was nog wel dat ze helemaal alleen was. Lorelei durfde zelf echt never nooit op iemand anders af te stappen en was niet interessant genoeg om mensen naar haar toe te lokken, zeker niet met zo veel prachtige afgetrainde meiden om haar heen. Ze had het er best moeilijk mee, al durfde ze dat niet toe te geven. Dat zou jaloezie zijn en dat was een van de zondes in de Bijbel.
Lorelei staarde in de spiegel. Naakt stond ze in de badkamer, haar schouders hingen lusteloos naar beneden. Futloos, zonder enige energie. Ze voelde zich zo onzichtbaar, zo lelijk. Twee vingers prikten in haar buik, verzamelden een vetrolletje. Het meisje walgde van zichzelf. Ze trok na het douchen de ruimste trui die ze kon vinden aan en vertrok richting de eetzaal. De verrukkelijke geuren van spek en ei en allerlei andere lekkernijen waren zo verleidelijk. Maar Lorelei zette door en met een paar etenswaren vertrok ze weer uit de zaal. Ze was bang de controle te verliezen als ze daar bleef zitten. Nu zat ze in een waterig zonnetje op het randje van het kleine koepeltje in de tuinen, haar dienblad naast haar. Misschien was eten wel de enige vriend die ze ooit zou maken op dit eiland. Misschien hoorde ze wel thuis in haar saaie stadje, afgesloten van de moderne bewoonde wereld.
Hoe dan ook, traag at ze de twee harde crackers op haar bordje op, waarna alleen een paar stengels selderij en wat geschraapte wortels nog over bleven. Ze voelde zich een mislukt konijn toen ze de groene stengel in haar mond stak, maar de beweringen die ze online had gelezen over selderij wisten haar te overtuigen door te bijten. Lorelei ging bijna over haar nek van de smaak. Het was waar, als dit het enige was wat ze mocht eten zou ze niet lang meer zo dik zijn.
Onderwerp: Re: Just a small town girl [open] do sep 22, 2016 7:42 pm
I made a promise to you always and forever
De jongen liep met grote passen rond door het schoolgebouw en keen vluchtig in het rond. Een glimlach stond heel de tijd op zijn gezicht, wat ervoor zorgde dat verschillende mensen toch eens een vreemde blik toe wierpen. Het was nog maar zijn eerste dag, maar hij wilde perse die dag alles al gezien hebben op het eiland. Ieder hoekje en gaatje zou hij verkennen, maar misschien niet zo letterlijk. Veel mensen zouden hem zeggen dat hij rustiger aan moest doen, dat hij nooit alles zou kunnen onthouden als hij er zo snel voorbij liep. Bij Wesley zat het anders in elkaar. Hij kon zich permitteren om zo snel overal langs te gaan.
Het duurde hem toch enkele uren voordat hij letterlijk heel de school had doorkruist en dat enkel van de binnenkant. Buiten was er ook nog een hoop dat hij nog zou moeten zien en daar was hij naar op weg. In een simpel T-shirt liep hij naar buiten en dat terwijl dat het frisser begon te worden. Daar leek Welsey echter totaal geen last van te hebben. Hij liep rustig door de tuinen heen, waar verschillende planten zich aan het klaarmaken waren voor de winter die op komst was. Nog even en een tapijt van sneeuw ging de grond weer bekleden. De winter duurde nog een tijd, maar het ging er sneller zijn dan iemand zou kunnen denken.
Zo kwam Wesley uiteindelijk terecht bij een klein huisje dat midden in de tuinen stond. Het was er gezellig, dat moest hij toegeven en het had wat romantisch. Sowieso dat er vele koppels elkaar daar al een kus hadden gegeven. Maar momenteel was dat niet het geval. Er zat enkel een meisje in met een bord waar haar eten op had gelegen, maar enkel stengels selder schoten nog over. De wenkbrauwen van Wesley schoten vanachter zijn nep bril wat omhoog bij het zicht. Het beeld van het eenzame witharige meisje had wat zielig, niemand die zo iets zou kunnen ontkennen. Aan een rustige pas besloot Wesley op haar af te wandelen. Door met één hand een balk van het huisje vast te nemen, kon hij naar voor hangen en stak zo zijn hoofd binnen. ‘Bezwaar als ik erbij kom zitten?’ vroeg Wesley met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.
Onderwerp: Re: Just a small town girl [open] di okt 11, 2016 11:07 am
Het was best koud, tenminste, Lorelei was enorm blij met haar dikke trui. Het was als een soort bolster, het beschermde haar tegen kou en bekeken worden. Het zonnetje scheen wel, maar het weer was druilerig. Dauwdruppeltjes hingen aan de reling van het tuinhuisje waar Lorelei haar toevlucht had genomen om haar karige ontbijt te nuttigen. De kalmte van de doodstille ochtend deed haar goed, hier hoefde ze geen honderd impulsen van haar innerlijke radar te verwerken, omdat al die krachtige mutanten zo gevaarlijk waren.
De jongen die aan kwam lopen gaf wel een kleine reactie van haar radar, maar meer dan een bliepje was het niet. Hij zag er ook totaal niet gevaarlijk uit – al kon uiterlijk natuurlijk verradelijk zijn. Maar het meisje ging er vanuit dat hij geen kwaad in de zin had. Het was gek, ondanks haar stressvolle mutatie zag ze de bedoelingen van vreemdelingen toch nog graag rooskleurig in. Misschien was dat ook wel exact waarom haar lichaam had besloten dat ze deze mutatie nodig had... Hij was aardig genoeg om toestemming te vragen, wat ze enorm waardeerde. Thuis had je geen keus wanneer iemand besloot je gezelschap te houden, dan kon je alleen maar hopen dat je een goed excuus bedacht om weg te komen. Toch was Lorelei niet het type om nee te zeggen. Ze was dan wel geen sociale vlinder, maar ze waardeerde vriendschap en gezelschap. “Als je wilt?” sprak Lorelei aarzelend. Ze zag niet echt in waarom iemand behoefte had om naast haar te komen zitten wanneer er zo veel andere mooie plekjes waren in de ruime tuinen. Maar misschien waren die allemaal nat van de ochtend dauw en had hij geen zin in een natte broek.
In ieder geval schoof het witharige meisje wat op, voorzichtig om haar bordje in balans te houden op haar schoot. “Ik zou je wel wat aan willen bieden, maar ik weet niet of het nou echt aan te raden is..” Dat laatste mompelde ze wat troosteloos, maar alsnog stak ze met lichte tegenzin één van de stengels selderij in haar mond en brak een stuk af met haar tanden. Het feit dat het zo knapperig was was echt het enige voordeel dat ze er qua smaak aan kon ontdekken, dus probeerde ze het maar gauw kapot te kauwen en weg te slikken.
