Onderwerp: One way or another || Closed za jul 30, 2016 1:21 am
Vermoeid wreef de jongen door zijn ogen en gaapte lichtjes vooraleer hij zijn knuffelbeer wat dichter naar zich toe trok en zijn aandacht terug op het boek voor hem richtte. Zijn moeder had hem proberen te leren lezen voordat ze hem bij haar hadden weggehaald en daarna had zijn psychiater die taak op haar genomen. Ze hadden echter altijd maar een uurtje per dag de tijd gehad en het was ook de bedoeling geweest dat ze met elkaar praatte. Met andere woorden, hij had nooit fatsoenlijk leren lezen en nu hij naar de lessen moest, werd het pijnlijk duidelijk dat lezen en schrijven iets was wat je beter wel kon. Dat was de reden dat hij naar de bibliotheek was gegaan en een van de boeken uit het rek had getrokken die niet zo moeilijk leken om te lezen. Het zou namelijk maar raar zijn moest hij ineens een kinderboek boven halen. Mensen lachten hem nu al uit met zijn pluche otter en een kinderboek zou het waarschijnlijk alleen maar erger maken.
De jongen keek niet eens op toen er iemand voor hem aan de tafel kwam zitten. Hij was weer intensief naar het boek aan het staren en zacht mompelde hij de verschillende woorden luidop. Zijn vingers tikte zachtjes tegen de zonnebril die hij voor zich op tafel gelegd had terwijl hij met zijn andere hand het knuffelbeest omklemde. Hij had expres een van de meer donkere plaatsen van de bibliotheek uitgekozen zodat hij zijn zonnebril kon afzetten zonder zijn ogen te beschadigen. Hij had zo lang in een donkere ruimte doorgebracht dat hij een zonnebril moest opzetten als hij op goed verlichte plaatsen kwam, anders kon hij weleens blind worden. Het had hem echter gewoon bijna onmogelijk geleken om te lezen met een zonnebril op zijn neus. De lettertjes waren zo al redelijk klein en als hij zijn zonnebril nog eens zou opzetten, zou het nog moeilijker zijn.
Een zucht rolde over zijn lippen nadat hij al vijf keer geprobeerd had om een woordje te lezen en het niet wilde lukken. Nadat hij nog twee keer opnieuw was moeten beginnen, liet hij zijn blik dan toch naar de persoon tegenover hem glijden. Zou hij het wel durven vragen? Straks lachte de ander hem gewoon uit omdat hij niet kon lezen en dan zouden andere leerlingen waarschijnlijk ook te weten komen wat voor een klein kind hij eigenlijk wel niet was. Het duurde nog een vele minuut van wikken en wegen voordat hij het boek toch in de richting van de persoon schoof en het woordje aanwees. ”Erm… W…weet jij wat dat b..betekend en hoe je het uitspreekt?”
Onderwerp: Re: One way or another || Closed zo aug 14, 2016 1:07 pm
Radioactive
I'm waking up to ash and dust. I wipe my brow and I sweat my rust. I'm breathing in the chemicals. I'm breaking in, shaping up, then checking out on the prison bus. This is it, the apocalypse. I'm radioactive, radioactive.
Zijn vingertoppen liet hij over de ruggen van de oude boeken glijden. Af en toe keek hij ernaar, meer verbaasd door de hoeveelheid stof er aan zijn vingers kleefde dan de hoeveelheid boeken die hij ondertussen was gepasseerd. Het was enkele dagen geleden sinds hij het meisje in de tuin was tegengekomen. Mia, het meisje dat een of ander boek over ’ ’50 mutations and their biology’ had zitten lezen. Het boek dat ze vast had had zijn interesse gewekt, zoals alle nieuwe dingen en nieuwe soorten informatie zijn interesse wekten. Maar toch, op een vreemde manier leek het stof zoveel meer interessant te zijn dan de boeken die er pal voor zijn neus stonden. Het was alsof het een veel te grote stap was om zich onmiddellijk in boeken te storen terwijl hij nog zoveel over de échte dingen rondom zich moest leren. Met zijn duim en wijsvinger wreef hij over elkaar en zoomde met zijn gezichtsveld in op de stofparticulen die langzaam maar zeker tot een bolletje werden gerold. Topaz normaliseerde zijn blik weer en schoot het bolletje stof voor zich uit.
Toen hij tussen twee enorm lange boekenrijen uitgewandeld kwam, kwam hij uit op een soort van binnenplein. Maar dan in de bibliotheek. Het was voorzien van enkele grote, eikenhouten tafels aangezet met dezelfde soort stoelen. Ook stonden er overal lampjes die in stopcontacten staken die ergens in de tafel verwerkt waren. Maar wat zijn aandacht het meeste trok was een jongen die in zijn eentje aan een van die tafels zat. Een tafel meer aan de buitenkant van de ruimte, daar waar een boekenkast een schaduw wierp. En ondanks dat het er redelijk donker was, had hij het lampje op zijn tafel niet aangeklikt. Ongeveer een minuut lang bleef Topaz hem van op afstand aanstaren, met zijn hoofd op die typische manier opzij geknikt. Pas toen de jongen enkele woorden hardop mompelde kwam Topaz in beweging. Met een emotieloze blik op zijn gezicht, maar toch een schittering van nieuwsgierigheid in zijn ogen ging hij voor de jongen aan de tafel zitten. Muisstil, met zijn ogen afwisselend van de jongen, op het boek en vervolgens op het diertje naast hem gericht.
De jongen voor hem was gefrustreerd om een bepaald iets dat Topaz niet wist te ontcijferen. Uiteindelijk keek de jongen op, keek hij recht in Topaz zijn ogen die hij bijna geen moment van hem had afgeweken. Enkele seconden staarden ze elkaar in stilte aan, en op Topaz zijn gezicht vertrok geen spiertje. Hij zag er niet boos uit, niet verdrietig, maar ook niet blij of verbaasd. Neutraal, ongevaarlijk. Al kon het wel als eng ervaren worden, iemand die je zo genadeloos aanstaarde. Hun staarwedstrijdje werd onderbroken toen de jongen het boek dat voor hem lag omdraaide en Topaz zijn richting op schoof. Even fronste hij zijn wenkbrauwen, maar richtte vervolgens zijn blik op het boek dat hem toegeschoven werd. Enkele momenten staarde hij in stilte naar de letters, die duidelijker leesbaar werden toen hij een deel van zijn nachtvisie inschakelde. D O U C H E. Meteen schoot er een wenkbrauw naar omhoog bij het lezen van dat woord. ’Douche.’ zei hij toen kort en schoof het boek weer terug naar de jongen. Hij moest meteen aan Howard denken, aangezien hij degene was die hem op zijn eerste dag had leren kennis maken met de douche op zijn kamer. ’Dat zijn stralen water. En daar moet je elke morgen onder gaan staan om je te wassen met zeep.’ herhaalde hij de woorden die Howard tegen hem had gesproken. ’Maar dat ga ik niet doen.’ bracht hij er nog achterna en schudde zijn hoofd en fronste zijn wenkbrauwen alsof hij niet begreep waarom zoiets überhaupt bestond. Vervolgens richtte hij zijn blik op de zonnebril op de tafel en het diertje dat bij de jongen onder de arm geklemd zat. Het diertje was moeilijk om aan te geraken, dus reikte Topaz zijn hand maar naar de zonnebril uit om die vervolgens in zijn hand te nemen en voor hem te leggen. Nieuwsgierig begon hij de oren van de zonnebril te bewegen en keek daarbij aandachtig naar de bewegingen va de schroef en het scharniertje.
Onderwerp: Re: One way or another || Closed di aug 23, 2016 4:05 pm
Of hij zich schaamde dat hij niet kon lezen? Misschien. Het probleem was dat hij niet eens wist hoe het voelde om zich echt te schamen. De enige emoties die hij kende waren eenzaamheid en angst. Hij had jaren aan een stuk niets anders gezien dan drie muren en metalen tralies. Een kamer waar hij alleen uit mocht als ze nieuwe dingen hadden die ze wilden testen. Amelia had zelfs niet haar eigen kantoor gekregen, was altijd naar zijn cel moeten komen voor hun wekelijkse gesprek. Als iemand hem ooit zou vragen of hij zich ergens voor schaamde, zou hij waarschijnlijk gewoon zijn hoofd schudden. Als mensen het gevoel echter zouden beschrijven, zou hij wel weten waarover ze het hadden. Het gevoel dat je het liefst van alles door de grond zou willen zakken of erg graag met iemand zou willen wisselen die onzichtbaarheid als mutatie had. Dat gevoel kende hij maar al te goed, maar hij probeerde het zo goed mogelijk te negeren. Amelia had hem verteld om er gewoon voor te gaan, om plezier te maken en zich door niets te laten stoppen. Dat plezier maken was er nog altijd niet van gekomen, maar ooit zou dat wel goedkomen, toch? Als hij wat meer gewend was aan de mensen om hem heen. Nee, niet alleen de mensen. Ook de spullen, de bewegingsvrijheid. Hij kon overal naartoe zonder dat tralies hem zouden tegenhouden. Het mooiste was nog altijd dat hij niets hoefde te doen wat hij niet wilde. Sinds hij op het eiland was aangekomen, waren er geen gaten meer in zijn geheugen. Hij wist altijd nog precies wat hij de dag ervoor gedaan had, iets dat niet altijd het geval was geweest in dat ondergronds lab.
Als hij tijdens het staarwedstrijdje zijn mutatie op de persoon tegenover hem zou losgelaten hebben, zou hij waarschijnlijk een heleboel over diens angsten te weten gekomen zijn. Normaal deed zijn mutatie wat het zelf wilde, maar deze keer leek hij voor een keer eens diegene te zijn die alles in de hand had. Na een tijdje had Eoin zijn blik dan maar afgewend om het boek naar de ander toe te draaien en te vragen hoe je een bepaald woord uitsprak en wat het betekende. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen het woord uitgesproken werd en die frons werd alleen maar dieper toen de uitleg ook kwam. Een douche, iets waar je elke ochtend zou moeten onder staan. Voor zover hij wist hadden ze in het lab geen douche gehad. Ze hadden hem alleen om de zoveel keer eens nat gespoten om hem ‘proper’ te houden. En toch kwam de uitleg hem wel bekend voor. Hij had zoiets gezien toen hij in zijn kamer was aangekomen en hij had inderdaad even onder een straal water gestaan nadat iemand de kraan had opengezet en hem er praktisch onder had geduwd nadat hij zich tot op zijn onderbroek had uitgekleed. Ze leken allemaal direct door gehad te hebben dat hij amper iets wist van de buitenwereld en ergens was hij die mensen wel dankbaar dat ze de moeite hadden genomen om toch een aantal zaken uit te leggen.
”W…waarom niet?” De woorden ‘dat ga ik niet doen’ klopten in zijn hoofd niet helemaal. Ze hadden hem bij aankomst verteld dat het belangrijk was om regelmatig te gaan douchen, omdat je anders zou gaan stinken of zoiets. ”M..maar ga je dan niet v…vies worden en b..blijven?” Het was wel duidelijk dat Eoin het gewoon niet begreep. Hoe kon je nu geen gebruik willen maken van een douche, iets dat je terug schoon kon maken? Nog altijd wat overdonderd door dat nieuwtje, richtte Eoin zijn aandacht toch maar terug op het boek en hij wilde net beginnen aan een nieuw woordje toen hij voelde hoe de zonnebril vanonder zijn vinger vandaan werd getrokken. Geschrokken keek hij naar de plaats waar zijn zonnebril eerst gelegen had voordat hij zijn donkere kijkers op de jongen voor hem richtte. ”Wat doe je?” De vraag was niet direct aanvallend bedoeld al had hij zo het gevoel dat het geen goed idee was om de beentjes constant op zo’n manier te bewegen. De vraag was eerder nieuwsgierig bedoeld en op een zachte toon uitgesproken terwijl zijn ogen van de zonnebril naar het gezicht van de ander ging en terug.
Onderwerp: Re: One way or another || Closed di aug 23, 2016 4:46 pm
Radioactive
I'm waking up to ash and dust. I wipe my brow and I sweat my rust. I'm breathing in the chemicals. I'm breaking in, shaping up, then checking out on the prison bus. This is it, the apocalypse. I'm radioactive, radioactive.
Hoe langer hij hier was, hoe vreemdere dingen hij tegen kwam. Op de helft van de rondleiding die Howard hem had gegeven, had Topaz niet begrepen voor wat het diende, of was hij geïnteresseerd geweest in de foute dingen. In de cafetaria vond hij het fascinerend hoe studenten een vloeistof uit hun beker opslorpten doorheen een rietje -al had hij de vloeistof op zich maar een vreemd iets gevonden- en had hij ervan versteld gestaan hoe er van één bepaalde student zijn horloge een bepaalde hoeveelheid alpha-straling af kwam. Achteraf bleek het dat het om een oud horloge ging dat de jongen van zijn grootvader had geërfd, en dat in der tijd nog geverfd was met Radium. Howard had hem toen de raad gegeven dat het niet zo beleefd was om bijna het horloge van iemand zijn arm af te trekken en Topaz had op zijn beurt beloofd om er in de toekomst rekening mee te houden. De rest van de rondleiding was redelijk vlot verlopen, behalve het kleine misverstand dat ze hadden bij het zwembad. Howard had hem plagend een stootje in zijn rug gegeven richting het zwembad, iets dat Topaz niet gezind had. Hij had zich onmiddellijk binnenstebuiten gekeerd en de lijnen op zijn armor flikkerden waarschuwend tussen felblauw en geel. Pas toen de man zich wel twintig keer had verontschuldigd en hem probeerde uit te leggen dat het een mopje was -iets wat je doet om een ander te laten lachen- kon Topaz zich weer beheersen. Maar echt lachen had hij niet gedaan.
’W…waarom niet?’ vroeg de jongen hem nadat Topaz zo goed als mogelijk het antwoord van Howard aan hem had doorgespeeld. ’Omdat dat pijn doet.’ antwoorde hij met gefronste wenkbrauwen. Hij kon niet goed begrijpen waarom iedereen zo ‘normaal’ over dat enge ding kon doen. ’En omdat ik dan even van de wereld verdwijn.’ Topaz staarde naar het boekje voor de jongen waar een blad van werd omgeslagen. De kleuren, de grote letters, het zorgde ervoor dat zijn aandacht op een bepaald niveau geprikkeld werd en hij wilde verder lezen in het ding. ’M..maar ga je dan niet v…vies worden en b..blijven?’ Hij richtte zijn grijze ogen weer op de jongen, op zijn lippen meer specifiek. Voor een moment was hij meer geïnteresseerd in de manier waarop de hij sprak dan wát hij net vroeg. Al probeerde hij er wel een antwoord op te formuleren. ’Nee.’ zei hij kort, maar krachtig. ’Jij wel dan?’ Topaz hield zijn hoofd een beetje schuin en wachtte op een antwoord van de jongen die met vreemde hakkels in zijn zinnen sprak. ’Heb jij ook een naam mogen kiezen?’ vroeg hij vervolgens en strekte zijn vingertoppen uit naar de zonnebril van de jongen, om die vervolgens onder zijn hand vandaag te trekken.
’Wat doe je?’ werd hem onmiddellijk toegeworpen, maar Topaz keek niet op. Het enige waar hij oog voor had was de donkere zonnebril die hij tussen zijn vingers liet doorglijden en waarvan hij beide oren bewoog. ’Kijken.’ merkte hij toen zachtjes op en hield het ding wat omhoog, zodat er een zonnestraal doorheen het glas van de bril viel. Hij had mensen gezien op straat in New York die zo een ding op hun neus hadden gedragen, maar waarvoor het diende, daar was hij zich niet van bewust. Prompt plaatste hij het ding op zijn neus, en keek Eoin aan. ’Waarvoor dient dit?’ vroeg hij op zijn beurt, en keek de ruimte rond die plotseling veel duisterder was geworden dan eerst. ’En dat?’ Hij richtte zijn blik vervolgens op het diertje dat hij onder zijn arm droeg. De ruimte was veel te donker naar zijn mening, en aangezien hij de bril te interessant vond om af te zetten, schakelde hij zijn nachtvisie in. Topoaz zijn ogen werden geel omrand en lichtte op vanachter de donkere glazen van de bril. Zo kon hij én de bril ophouden, én de omgeving fatsoenlijk bestuderen. Zijn vingers liet hij over het montuur van de bril gaan, naar de oren ervan die half weggezonken zaten in zijn blonde haren.
Onderwerp: Re: One way or another || Closed zo jan 22, 2017 10:09 pm
Hoe langer hij met de ander praatte, hoe vreemder alles werd. Het was nu niet dat Eoin zelf alles wist en mee was met alles wat er in de school gebeurde, maar zelfs hij had begrepen dat het was belangrijk was om om de zoveel tijd eens onder de douche te stappen om je lichaam schoon te houden. Vroeger hadden ze hem altijd schoon gehouden met behulp van een straal water die pijn deed als het zijn lichaam raakte en hij moest zeggen dat een douche veel aangenamer was. Hij kon zelf kiezen of hij warm water of koud water wilde en hij kon zelf kiezen wanneer hij er uit wilde. Hij kon zichzelf droog wrijven en op zijn gemak zijn kleren aandoen, heel anders dan dat het vroeger geweest was. Hij was ook veel vrijer sinds hij op het eiland aangekomen was en als hij eerlijk moest zijn, moest hij er echt nog aan wennen.
Het antwoord dat hij kreeg op zijn vraag, zorgde ervoor dat de frons in zijn voorhoofd alleen nog maar dieper werd. Pijn doen, hoe kon water nu pijn doen. ”M…misschien m…moet je het d..dan niet te w…warm zetten?” Dat was de enige oplossing dat hij kon bedenken. Hij had geen idee hoe de ander juist in elkaar zat en hij kon zeker al niet bedenken dat zijn mutatie verantwoordelijk was voor het feit dat water hem kon pijn doen. De jongen knikte alleen maar toen de vraag over het vies worden teruggekaatst werd. Hij werd vies als hij zich niet om de zoveel tijd douchte, dat was toch wat ze hem verteld hadden. En iets dat hij zelf had ondervonden in zijn tijd in de ondergrondse ruimte. De hele dag op de vloer zitten maakte je vies, zeker als die vloer vol met modder, stof en je eigen bloed lag.
”M…mijn naam m…mogen kiezen?” Hij beet op de binnenkant van zijn wang terwijl hij in zijn hoofd de herinneringen die hij had afging. Voor zover hij wist hadden ze hem altijd bij het nummer dat op zijn arm getatoeëerd stond genoemd en Amelia had hem altijd Eoin genoemd. Het was niet zo dat hij het nummer of de naam zelf had mogen kiezen. Zijn moeder had hem ook altijd bij die naam genoemd, dus hij ging ervanuit dat de vrouw hem die naam gegeven had. ”N..nee.” Hij slikte even kort in een poging de brok emotie die ineens in zijn keel zat weg te werken. De gedachte aan zijn moeder maakte hem gewoon emotioneel, waarschijnlijk omdat hij nog niet de kans had gehad om haar te vertellen dat hij nog leefde en dat alles goed met hem was, voor zover het goed kon gaan. ”M..mijn moeder h…heeft mijn naam g…gekozen.”
Eoin had zijn ogen tot spleetjes geknepen nadat de ander zijn zonnebril had gepikt en bijna had hij zijn mutatie op de ander los gelaten. Het enige wat hem ervan had weerhouden, was de waarschuwing die hij gekregen had nadat ze hem uit het lab hadden gehaald en het feit dat de jongen tegenover hem voor de rest altijd vriendelijk tegen hem was geweest. Hij likte over zijn lippen terwijl hij zichzelf terug probeerde te kalmeren. ”O..om de het l..licht tegen te h..houden. Als er t..teveel licht in m..mijn ogen schijnt, k…kan ik blind worden.” Dat was toch wat ze hem gezegd hadden nadat ze het ding op zijn neus hadden gezet voordat ze hem naar buiten hadden getrokken. Hij had de eerste paar uren met zijn ogen dichtgeknepen gezeten omdat het licht zelfs met een zonnebril nog te fel was, maar na een tijdje was hij er gewend aan geraakt.
Toen er naar zijn otter geknikt werd, duwde hij het knuffelbeestje nog dichter tegen zich aan. ”N…niets.” Schaamde hij zich voor het feit dat hij een knuffel meezeulde? Misschien. Hij had al gefluister gehoord over hem en zijn otter en dat mensen het raar vonden. Hij werd al ontweken door zijn uitstraling en het feit dat hij rondliep met een knuffel maakte het alleen nog maar erger. Niet dat hij er erg veel last van had. Hij had liever dat mensen uit zijn buurt bleven zodat hij niet al hun angsten te weten zou komen. Zijn mond viel bijna letterlijk open toen de ogen van de ander ineens leken op te lichten achter glazen van de zonnebril. ”Hoe doe je dat? D…dat met je ogen.” Het moest wel iets met een mutatie te maken hebben, toch? Voor zover hij wist konden normale mensen zoiets toch niet.
Onderwerp: Re: One way or another || Closed zo jan 22, 2017 10:47 pm
’M…misschien m…moet je het d..dan niet te w…warm zetten?’ De manier van spreken van de jongen bracht hem nog steeds in de war. Maar uiteindelijk waren zijn hersenen en de verwerking van het semantische geheugen er zo op afgestemd dat hij zijn boodschappen uiteindelijk als vlot en niet-haperend hoorde. ’Hmm.’ humde hij schouderophalend en dacht na over de woorden. ’Dat maakt niet uit. Water betekend kortsluiting. En kortsluiting is pijn.’ Topaz keek de jongen kort recht in zijn ogen aan voordat hij zijn blik weer de ruimte liet rondgaan. Hij herinnerde het zich nog goed, hoe Howard hem in het zwembad had willen duwen als grapje, en hoe hij daardoor bijna zijn controle was verloren. Nee, water betekende niets goed, evenmin als extreme koude of extreme hitte. Dus hij had ergens geluk, dat zijn mutatie ervoor zorgde dat zijn lichaam altijd zou blijven bestaan. Behalve het verouderingsproces had zijn mutatie alles in de hand. Hem gezond houden, proper, gevoed en uitgerust. Dat alles zonder water, slaap, eten of drinken.
Zijn aankomst op Genosha was voor Topaz als een nieuw leven, een leven waarbij zelfs een nieuwe naam toegestaan was. Een kans die hij na aansporing van Marshall met twee handen had gegrepen. De jongen voor hem had die kans niet gehad, zo bleek. Vol verbazing keek hij de jongen aan de andere kant van de tafel aan. Wat als zijn naam net zoals Topaz voor hem, een verschrikkelijke geschiedenis had? ’Mijn moeder heeft mijn naam gekozen.’ Topaz hield zijn hoofd wat schuin en keek de jongen observerend aan. Hij wist wat een moeder was, maar kon het in zijn wereld niet inbeelden. ’Oh.’ merkte hij droog op. ’Ik heb geen moeder.’ Hij was ze niet verloren, ze had gewoon nooit bestaan. Of toch niet in de wereld die hij kende. ’Ik had een eigenaar.’ De manier waarop hij erover sprak, het deed het lijken alsof het hem niets deerde. Maar voor hem was het een manier van verwerking, of dat dacht hij toch. Even liet hij een stilte tussen hen inhangen voordat hij zijn stem weer liet klinken. ’Maar als je hem niet mooi vind, mag je hem altijd veranderen. Dat zegt Howard.’ Topaz haalde zijn brede schouders op en haalde een hand nonchalant door zijn asblonde haren voordat hij zich richtte op de zonnebril van de jongen en het ‘zware’ gespreksonderwerp liet varen.
Zonder vragen nam hij de zonnebril af. Niet bruusk, niet op een gemene manier, gewoon geïnteresseerd, zich van geen kwaad bewust. Hij had daarom ook geen oog voor de verandering in de houding van de jongen voor hem, en zette de bril prompt op zijn neus om vervolgens met zijn nachtvisie ingeschakeld zijn blik de omgeving rond te sturen. Onwetend had hij gevraagd waarvoor de jongen het gebruikte, om vervolgens een uitleg te horen die hij niet had verwacht. ’Blind?’ vroeg Topaz verbaasd en keek de jongen recht aan met zijn geel-omrande ogen. ’Dat is wel gevaarlijk.’ merkte hij doodserieus op, maar hield de bril zelf nog even in zijn bezit omdat hij het zo een intrigerend voorwerp vond. Waarom de jongen zijn knuffel droeg, had blijkbaar geen reden, en Topaz stelde zich er verder geen vragen bij. Heel vlug kwam hij wat omhoog van zijn stoel, boog voorover en liet zijn vinger over het dier gaan dat de jongen nog steviger tegen zich aan klemde. Zo had hij het toch maar eens aangeraakt. Om toestemming vragen, daar was hij nog niet zo thuis in.
’Hoe doe je dat? Dat met je ogen?’ Topaz greens, trok een mondhoek omhoog en toonde enkele van zijn witte tanden. Hij haalde de zonnebril van zijn neus waardoor de kleur nog duidelijker zichtbaar werd. ’Mutatie.’ zei hij met een knikje en schakelde het uit, zodat zijn ogen weer die vertrouwde grijze kleur kregen. Meteen zat hij er een stuk minder angstaanjagend uit, al was het nooit zijn bedoeling om zo over te komen. Of toch niet als het niet nodig was en hij zijn controle kon bewaren. ’Jij hebt er ook een, toch?’ vroeg hij en liet de bril tussen zijn vingers door tollen. Uiteindelijk stak hij de bril in de richting van de jongen uit en gaf hem voorzichtig terug.
