INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Goodbye forever [open]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptywo aug 24, 2016 9:58 pm

Milo was de nieuweling, vers bloed. En hij wist hoe dat ging, normaal gesproken. Je viel op. Mensen keken je aan, de roddels verspreidden zich razendsnel. Normaal gesproken ging het zo. Iedereen vroeg je naam, stelde je voor aan anderen, liet je de gebouwen zien. Toch liep hij alleen. Hoorde nergens zijn naam gefluisterd worden. Hij trok geen lange blikken. Mensen zagen hem in hun ooghoeken en keken weg, waarna ze niet eens meer wisten waarnaar ze zojuist gekeken had. Hij vond het niet eens heel erg. De gebouwen vond hij zelf wel, net als zijn kamer. Hij had gesmeekt om een eenpersoons-kamer. Milo was in essentie geen einzelganger, maar de logistiek van een gedeelde kamer was gewoonweg te lastig.

De jongen liep nu in de frisse buitenlucht en hoewel hij al enkele onbezette bankjes zag staan liep hij toch door. Hij was aan het uitstellen wat hij moest doen. Het drukte zijn schouders naar beneden, gaf hem een bezwaard gevoel in zijn maag. Maar hij moest. Hier kwam hij niet onderuit. Milo zag een betonnen koepel in de verte en sprak met zichzelf af dat hij daar de daad zou doen.
Het klonk nu vast erg dramatisch, maar het was niet meer dan een kort telefoongesprek dat op hem wachtte. Hij oefende de woorden in zijn hoofd, omdat hij wist dat hij zou stotteren en stoppen als hij dat niet deed. Op een randje van het betonnen trapje naar de koepel nam hij plaats. Verwoed wreef Milo door zijn bruine haren.

Hij toetste het nummer in.
Drukte op bellen.
De telefoon ging over.
En werd opgenomen. Geen weg meer terug. Een brok in zijn keel.
“Goedemiddag, U spreekt met mevrouw Kovac, met wie spreek ik?” klonk het vragend aan de andere kant van de lijn.
“H-hallo, Milo hier.” antwoordde de jongen, nog net het woord mam inslikkend.
Aardig als altijd vroeg zijn moeder hem waarmee ze hem kon helpen. Hem, een vreemdeling met een totaal onbekende naam.

“Mevrouw, k-kunt U misschien even naar de piano lopen?” vroeg hij met gebroken stem. Daar zou ze het vinden. Hem. De foto. De vrouw aarzelde, maar uit de goedheid van haar hart stemde ze in. En hapte hoorbaar naar adem zodra ze haar blik per toeval op de fotolijst liet rusten. “Milo..” fluisterde ze. “Mam..” Zijn stem was gretig, verlangend. Even was het stil en het voelde als een omhelzing. Eén laatste omhelzing. Want hij moest het nu doen. “Mam, ik ben veilig aangekomen. Ik- Je kunt de foto’s weghalen. Zeg het. Beloof me dat je de foto’s weghaalt.”

Milo hoefde niet naast haar te staan om te weten dat ze als een bezetene naar zijn gezicht aan het staren was. Ze gaf geen antwoord. Tranen welden op in zijn ogen. “Ik hou van je.” Hij kon het niet langer volhouden. “Te quiero, te quiero, gracias por todo.” Hij struikelde over de woorden, zijn zicht was vaag door zijn vochtige ogen. “Me tengo que ir. Por favor, cuídate.. Adios, mamá.” Milo drukte het gesprek weg en liet zijn hoofd in zijn handen rusten. Hij voelde zich miserabel, alleen-er dan alleen. Verlaten op de wereld. Maar zijn moeder zou gelukkiger zijn zonder hem, de constante herinnering aan hoe ze haar zoon vergat dreef haar tot waanzin. Dus had hij haar laten gaan, zijn eigen moeder. Geen familie, geen vrienden. Was dit dan zijn lot?

[Eerste post gereserveerd voor Juus~]


Laatst aangepast door Milo Kovač op wo maa 22, 2017 8:45 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptydo aug 25, 2016 9:43 pm

Over het algemeen had ze wel een ideetje of twee: een hoop eten uit het cafetaria op de grond gooien, de lerarenkamer overhoop pogen te halen, briefjes met beledigende teksten onder de deuren van slaapkamers doorschuiven... Maar vandaag kwam de inspiratie maar lastig tot haar. Wren had desondanks toch besloten niet naar de les te gaan; of eigenlijk, ze had iets genialers gedaan. Als je het haar vroeg. Ze was naar de les gegaan, zonder spullen. Gedroeg zich netjes. Het was een leraar die ze voor de eerste keer had en die nog niet zoveel over haar wist. Oh, oeps, spullen vergeten. Mag ik even snel naar het vorige lokaal rennen om mijn tas op te halen? Ja, daar had ze haar spulletjes vergeten. En ze was zo'n schattige nieuweling dat ze nog toestemming kreeg ook. En tja, nu liep Wren buiten rond - haar spullen lagen "veilig" op haar kamer - en probeerde ze zichzelf te entertainen.

Haar huidige idee was het zoeken van doelwitten; mensen die ze kon irriteren. Over de jaren had Wren daar wel wat preferenties in ontwikkeld. Het liefst was haar doelwit alleen; het was nog idealer als er in de directe omgeving ook niet zoveel mensen waren. Daarbij hielp het ook als het doelwit minder ervaring had op de plek waar ze waren en/of jonger was. Kleiner hielp ook, maar aan die eis voldeden weinig mensen. Verder.. tja, het hielp als ze wat instabiel of emotioneel waren. Als ze onzeker waren. Als ze er hulpeloos uitzagen. Wren kon nog wel even doorgaan, maar al haar gedachteprocessen stopten even toen opeens tientallen van haar mentale checkboxjes aangevinkt werden. Daar, op het trapje: wie was die jongen?

Hij was aan het ijlen met woorden waar ze geen zak van begreep. In zijn handen rustte zijn telefoon, die hij tegen zijn hoofd aanklemde alsof het een laatste levenslijn was. Zijn ogen glommen, alsof hij moest huilen. Dit, dit was het moment waarop ze gewacht had.
Zonder haar blik van hem af te halen beende Wren op de jongen af, die nu gestopt was met praten en zijn hoofd in zijn handen hield. 'HEY,' zei ze hard, onvriendelijk, bijna intimiderend. 'Is er iets aan de hand?' Ze liet die vraag even bij hem inzinken, door even stil te blijven. Maar in die korte pauze leunde ze naar voren en probeerde de telefoon uit zijn handen te graaien. Hop, die was voor haar! Het maakte haar niet uit of het gesprek over was of niet. Daarna ging ze in haar volle lengte (red. hahaha) voor hem staan, zette één hand in haar zij en hield in haar andere hand de telefoon vast tussen de vingertoppen van haar duim en wijsvinger.
'Mietje,' maakte ze haar vorige zin af.
Nee, Wren was niet van plan aardig te zijn. 'Ik snap het al, je bent bang zonder je mama hier, op de grote nieuwe school!' Wren keek hem grijnzend aan, overtuigd van de lol die ze door deze jongen zou hebben vandaag. Ze voelde zich groter dan ze was, voelde zich machtig. Puur en alleen omdat ze naar hem geschreeuwd had en - vanuit hun huidige positie - boven hem uittorende.
'Maar ik zal je helpen!' Ze wierp hem een brede lach toe. 'Als ik je telefoontje nu eens bij me houd - moet je wel even het wachtwoord geven - dan kun jij een paar dagen op je eigen beentjes staan, alles opgelost!' Haha, dit zou zo makkelijk worden.

Wren hief haar hoofd op, triomfantelijk, en nam de telefoon vast in haar hele hand. 'Nou, doeii!' Haar plan was om zich om te draaien en te wachten tot de jongen actie zou ondernemen. Als hij er met haar om wilde vechten, kon hij dat krijgen. Als hij meer ging huilen, zou ze terugdraaien en meer pesten. Als hij boos werd, of niets deed, dan probeerde ze meer uit te lokken. Er waren zoveel manieren waarop dit kon gaan! Dus, stap één, even verwaand opkijken en omdraaien-
Wat? Wren fronste. Wat was hier aan de hand? Even keek ze om zich heen. Waarom was ze hier nog? Er was hier helemaal niemand in haar zicht, dus waarom had ze hier tijd verdaan door stil te staan? En, eh, waarom had ze.. een telefoon vast? Wren fronste diep, dacht harder na dan ze zelfs over Allens woordgrappen nadacht. Het was niet alleen dat ze het graag wilde weten; het was een zeurend gevoel, iets achterin haar gedachten dat haar bleef vertellen dat er iets was. Dat deze telefoon niet van haar was, maar ook niet van iemand die ze kende. Maar wel van iemand die ze gezien had.. Gewoon, van iemand? Arrrgh! Dat was het niet, dat was het niet! Het meisje wierp een gefrustreerde blik, voordat ze haar arm ophief, de lucht in. Als ze die telefoon verbrijzelde, zou dat nare gevoel vast ook wel weggaan!

OOC: Here, have a considerate Wren for poor sad Milo  :]
Also, just say so als je het niet eens bent met de godmode dat ze gewoon zijn telefoon pakt en dan pas ik het aan!
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptywo aug 31, 2016 10:50 pm

Met een laatste tot ziens was het gebeurd. Een afscheid dat voelde als voor altijd. Het telefoongesprek was misschien niet heel diep of lang geweest, maar het had toch een sterke impact op de jongen. Dat was duidelijk aan hem te zien, zijn stem brak haast toen hij in zijn moedertaal afscheid nam en zijn postuur gaf al aan hoe miserabel hij zich voelde. Het was een gek gezicht, een mix tussen fysieke kracht en mentale zwakte, tranen prikten in zijn ooghoeken en zijn gespierde armen konden het gewicht van zijn hoofd nauwelijks dragen. Het verdriet straalde er van af. Logisch ook, aangezien hij zijn moeder vertelde dat ze hem moest vergeten. Tot hij weer bij haar voor de deur stond zou de vrouw geen idee hebben dat zij een zoon rond had lopen. Maar ze zou ook rust vinden in haar hoofd als ze niet constant aan hem herinnerd werd en dat was zijn enige troost.

Ieder normaal mens had aan hem af gezien dat hij geen behoefte had aan luide schelle stemmen of domme vragen. Hij wilde met rust gelaten worden, al zou een troostend woord of een omhelzing ook zeer welkom zijn. Stiekem. Helaas kende hij hier niemand goed genoeg om te verwachten dat hij getroost zou worden. Nog erger was het dat hij gestoord werd door een stem die gelijk alle aandacht opeiste. Hij keek op, uit gewoonte, en zag een meisje staan waarvan het hele uiterlijk IK IK IK schreeuwde. Milo grimaste geërgerd. Wat moest dit kind van hem? ''Que quieres de mi?'' beet hij haar kwaad toe, vooral toen ze hem maar aan bleef staren en dichterbij kwam. Bemoei je met je eigen zaken, dat was zo ongeveer zijn boodschap. Hij was even te overdonderd om te reageren, want wie deed dit nou? Was dit een dievegge? Nee, dan zou ze wel wegrennen.. Zodra zij het waagde om met haar handen aan zijn spullen te komen en dan ook nog eens denigrerend te praten schoot Milo overeind. Vandaag was niet het juiste moment om met hem te fucken. ''Hou je mond over mijn moeder,'' gromde hij duister, tussen zijn op elkaar gebeten tanden door. Zijn kaken waren gespannen, net als de rest van zijn lijf. ''Je weet niet waar je het over hebt.'' Hij had gehoopt dat de woede die nu van hem afstraalde genoeg was om haar af te schrikken. Maar nee.

Toen het meisje zei dat ze maar zou gaan greep hij ruw haar pols vast om haar tegen te houden. Milo, die vele malen groter was dan dit scharminkel, had hierbij uiteraard de overmacht, maar haar reactie bevatte een soort schok, waardoor hij haar te snel weer los liet. Hij was bang geweest om haar pijn te doen, maar wellicht was dat wel exact wat deze puta nodig had om op haar plek gezet te worden. Milo was in wezen geen gewelddadig persoon, al had hij genoeg ervaring met gevechten. Van aanvaringen met messen tot groepen die dachten hem eronder te kunnen krijgen. Misschien was dat deels de reden dat hij zijn lichaam zo nauwlettend onderhield en een slank vlindermes diep in zijn zak had zitten. Met een velletje papier kon hij in wezen hetzelfde scherpe blad produceren, maar een mes had toch meer een afschrikkend effect dan een mutatie-gedreven steekwapen van papier. Hij aarzelde even, meteen al met wapens gaan zwaaien was misschien een slecht idee. Toen zij zijn telefoon in de lucht hield als een trofee of een projectiel moest hij wel handelen.

Dus landde zijn hand ruw op haar schouder en trok haar zonder pardon naar hem toe, met een halve draai. Zijn vingers drukten hard op haar schouder, hij zette zelfs extra druk op de plek waar zijn vingers onder het bot kropen om haar net een beetje pijn te verzorgen. ''Kijk me aan,'' begon hij simpel. ''Ik maak het heel makkelijk.. Jij geeft me nu mijn telefoon terug, draait je om en vergeet dat dit ooit is gebeurd. Capisce?'' Even kwam het zuidelijke temperament weer in hem naar boven, ideaal om dit soort eisen door te drijven. Kort en krachtig. Pas nu liet hij haar schouder los. Tijd om zijn mobiel terug te krijgen en haar dan te laten vergeten, maar vergeven zou hij haar nooit.
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptydo sep 01, 2016 8:49 pm

Ze moest toegeven dat ze wel een héél klein beetje schrok toen hij haar arm ZOMAAR vastgreep. Zoals hij er net bijgezeten had, zo verslagen, zo zwak, had ze eigenlijk niet veel tegenstand verwacht uit de jongen. Niets was echter minder waar. Eerst riep hij wat in de vreemde taal, waarop Wren met haar ogen rolde. Hallo migrant, leer Engels ofzo. Of ga terug naar waar je dan ook vandaan kwam. Alsof zij naar die onzin ging luisteren.
Hij leek de hint te snappen, aangezien hij gewoon doorging in een taal die zij kon begrijpen. Beter, maar ze wist niet of ze er nu helemaal blij mee moest zijn. Of gewoonweg, je weet wel, euforisch. Ze kreeg aandacht, een reactie - nog een heftige ook. Wren kon een grijns maar net onderdrukken. 'Blablabla,' antwoordde ze dan ook met een grijns, toen de jongen iets brabbelde over zijn mammie. Like, hij was toch een volwassen vent? Of ga opgroeien dan.

Het enige wat ze tot nu toe niet zo leuk vond, was dat hij stevig haar pols vastgreep toen ze op het punt stond om om te draaien. 'AUCH,' was haar overdreven reactie dan ook, en ze trok met een scherpe beweging haar pols terug. Godzijdank verbaasde dit de jongen - booya, bitch - en Wren had haar arm terug. Tijd voor een dramatische draai-
Hé? Waarom had ze een telefoon? Wren snapte er niets van. En hoe harder ze erover dacht, hoe erger het werd. Nou ja, dan was het simpel: er was maar één oplossing. Ze zou die telefoon vernietigen, dan was ze overal weer vanaf. Maar zo gemakkelijk mocht het allemaal niet gaan.
Hop, ze werd weer omgedraaid, ruw deze keer, en keek een jongen recht in de ogen. Huh? Heel even sperde Wren haar ogen wijdopen. Ohja! Ze had die telefoon gejat van deze jongen! Die het nodig vond haar heel stevig bij haar schouder vast te houden. Heel stevig; hij drukte op de plekken waar het pijn deed. Pff, gemeen hoor.

Wren keek de jongen dan ook verontwaardigd aan, zag het niet zitten naar zijn speech te luisteren. Waarom zou ze? Hij stond haar hier fijn te knijpen, dikke doei! Dus, terwijl hij met zijn bedreiging bezig was, begon Wren heel klagerig te mopperen. 'Auw, auw, auw, auw, auw,' was haar mantra. Ze bleef het herhalen, dwars door zijn woorden heen. Kijk me aan - auw, auw, auw - en je geeft mijn telefoon - auw, auw - en je vergeet het - auw, auw, auw, AUW - Capisce?
Dit was haar cue. Wren haalde een keer diep adem, sloot haar ogen even. Dit was hét moment. Als ze toch in deze situatie zat, kon ze deze kaart net zo goed op tafel gooien. Welke kaart, denk je? De krokodillentranen. 'Waarom doe je me zoveel pijn?' vroeg ze, terwijl ze haar best deed aan iets verschrikkelijk zieligs te denken. De tranen begonnen al op te wellen in haar ogen en al snel drupte de eerste op haar wang. 'Je maakt me bang,' voegde ze eraan toe. Haar stem was zacht en duidelijk verdrukt. Het was dat ze zou gaan lachen als ze voluit zou praten, dus probeerde Wren zichzelf zo veel mogelijk in te houden.

De krokodillentranen hadden haar al vaker uit dit soort situaties gered. Vooral vanwege haar lengte en haar jonge uiterlijk, hadden mensen opeens het idee dat ze met een klein kind te maken hadden in plaats van met een especially shitty exemplaar tiener. Alleen Wren was niet zo goed in acteren, had er het geduld ook niet voor, dus als het te lang duurde viel ze meestal weer uit de rol die ze zichzelf opgelegd had. Maar eerlijk gezegd kon het haar nu niet zoveel schelen. Ze ging het proberen en als het niet werkte, ach wat? Ze had zijn telefoon nog steeds. Door haar zogenaamde angst had ze zich helemaal niet bewogen, en rustte de telefoon nog steeds in haar hand. Ze had het ding tussen haar vingertoppen geklemd, zodat ze het ding gemakkelijk kon laten vallen zodra de jongen haar iets aan zou doen. Ja man, ze had gewoon een gijzelaar.

Wren wachtte tot ze dacht te merken dat de grip op haar schouder genoeg verzwaktte om zich los te trekken en snel enkele stappen achteruit te doen. Ha! Vrijheid! Maar dit, dit was te leuk. Het was al lang geleden dat ze zoveel lol gehad had met het pesten van iemand.. Iemand met zo'n overdreven reactie, iemand met slecht verstopte pijnpunten. Ze zou moeten rennen, maar ze deed het niet. In plaats daarvan propte ze de telefoon in haar rechterbroekzak - haar zakken waren lekker ondiep, het ding zou er zo uit vallen als ze getackeld zou worden - en stak ze opeens haar tong uit naar de jongen. De tranen waren alweer bijna opgedroogd.
En wat nu? Wren vond dat ze wel verder moest gaan met de jongen vriendschappelijk plagen. Als ze zich om zou draaien vergat ze hem waarschijnlijk weer - kom op, dat had zelfs zij door - en ze had net zo'n leuk speelmaatje gevonden! Ze moest hem nog wat verder uit zien te lokken, of zijn interesse zien te behouden.. Dat zou lukken zolang ze zijn telefoon had, toch? Misschien moest ze hem naar een drukker gebied zien te loodsen, zodat hij haar niet zomaar in haar gezicht kon slaan. Maar goed, wat maakte het ook uit?
Terwijl ze aan het denken was, nam Wren alvast stappen achteruit - de jongen zou niet blijven wachten tot zij een plannetje had. Dus, stapje achteruit, stapje achteruit.. Wacht, wacht wacht! Ze kon zich gewoon omdraaien, sukkel dat ze was! De jongen zou toch wel achter haar aankomen en zodra hij haar weer ving - waar dat dan ook was - dan zou ze zich hem direct weer herinneren! Het was geen probleem om hem even te vergeten, zolang ze zijn telefoon had. Dus, ready, set, go! Met een brede grijns op haar gezicht keek ze de jongen uitdagend aan, alvorens hem een vrolijke knipoog te geven en te gaan rennen.

'Catch me if you can!'
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptyzo sep 18, 2016 6:41 pm

Milo was geen galante heer uit de oude tijden. Hij hield meestal geen deuren open, waarom zou hij, hij kreeg toch geen dank. Hij gaf zijn jas niet zomaar weg, maar dat was vooral omdat hij niemand had om het aan te geven. En meisjes behandelen als suikerklontjes, tere bloempjes of glazen schoentjes? Dat was al helemaal niet zijn stijl. Milo was geen hork, maar als hij reden zag om geweld te gebruiken zag hij het geslacht van de ander niet bepaald als een beperkende factor. En dat was iets waar veel vrouwen niet op rekenden. Die treiterden en deden wat ze wilden, omdat ze toch nooit consequenties hoefden te aanvaarden.
Dit blauwharige kind was zo te zien ook zo'n typje. Eerst stoer lopen doen en dan de schattige zielige zeehond uithangen wanneer het lot zich tegen hen keerde. Auwie. Ja, dat krijg je als je aan andermans eigendom komt zonder toestemming. Ze mocht blij zijn dat hij haar pols niet doormidden brak. Het zou niet de eerste keer zijn dat Milo te ver ging. Maar hij hield zich in. Je wist het maar nooit. Misschien was dat verhaal over een eiland vol tweede kansen niet helemaal gelogen. Misschien was dit één rotte appel en kon hij dit zonder al te veel geweld afhandelen en haar daarna vergeten, negeren, ontwijken. Als het zin had zou hij haar aangeven bij de schoolleiding, al betwijfelde hij of ze zouden onthouden welke maatregelen ze aan hem beloofden.

Zijn vingers boorden zich in haar schouder en hij was blij de reactie te zien. Medelijden had hij niet. Milo was vrij opvliegerig als het aankwam op zijn eigen spullen. ''Stel je niet aan,'' kapte hij haar snauwerig af. Ze begon zelfs te huilen, dat ging Milo wel een beetje ver. Was ze een beroeps actrice of was ze echt een prinsesje met glazen botten? ''Het is je eigen schuld,'' gaf hij simpel aan. Hij wilde best stoppen, maar dan moest ze hem eerst de telefoon terug geven. Het was geen rocket science, maar een simpele deal. Ze mocht al blij zijn dát er een deal was, een iets groter individu had hij nu al lang een stomp in het gezicht verkocht. En daar maakte ze volop gebruik van, alweer.

Ze glipte tussen zijn knijpende vingers weg en ook de tranen verdwenen als sneeuw voor de zon. Little fucker.. Milo's gezicht kon moeilijk nog meer op onweer staan toen zij het weer op een lopen zette. Het voelde als een oneindige cirkel van haar stoppen en dan weer laten wegrennen en het maakte hem gek. Ze misbruikte gewoon het feit dat hij haar wel weer zou stoppen - ze spotte met zijn mutatie, die zijn leven een hel maakte. Ze stal zijn spullen. Ze bespotte hem. Dit kind moest een lesje leren. Milo's benen droegen hem snel richting het blauwe kreng en hij haalde met enige tegenzin zijn vlindermes uit zijn zak.

Het was dan ook behoorlijk vriendelijk van hem dat hij haar niet in de rug stak, maar het grindpad voor haar ontzettend veerkrachtig maakte, wat haar uit balans zou brengen alsof ze opeens op een trampoline stapte. Oops, was dat lastig met wegrennen? Milo schoot voor haar langs en klapte zijn mes uit. De woede was niet te missen, dit escaleerde te snel. ''Jij... Hoer,'' gromde hij. ''Ik maak je kapot.'' De straatjongen in hem kwam naar boven. Net als het mes trouwens, dat dreigend met de scherpe punt naar haar gezicht gericht werd. ''Je mag blij zijn als je straks nog kan weg lopen met al je zielige stelende vingers aan je lijf.'' En hij meende het volkomen. Wie niet horen wou, moest voelen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptydo sep 22, 2016 10:48 pm

Hahahaha, dit was nog eens lol. Dit was precies het soort van aandacht waar Wren een kick van kreeg. Jawel, ze was vervelend met een reden. Ze had er lol in. Het deed haar goed als mensen haar erkenden, tijd in haar stopten. En als dat dan op een nare manier moest, dan tja, moest dat maar. Het maakte haar om eerlijk te zijn niet zoveel uit. Vroeger had ze zich wel eens naar gevoeld als ze dan in haar eentje een verjaardagsfeestje moest vieren, of niemand had om bij te zitten in de pauze, maar dat probleem was opgelost toen ze de Springs tegengekomen was. Ze kon vervelend zijn en nooit alleen. Was dat niet de perfecte oplossing? Ze moest eerlijk toegeven dat ze ook totaal geen schuld voelde toen ze er met de telefoon van de jongen vandoor ging. Het ging nog niet eens om de telefoon als voorwerp wat ze moest hebben, het ging om het pesten, het ontlokken van de reactie, het gegil en de woede.

Als er wat geweld bij kwam kijken maakte het alleen maar beter voor Wren. Natuurlijk vond ze het niet leuk om in elkaar geslagen te worden, maar het was niet alsof haar gedrag haar in Londen nooit problemen gegeven had. Ze was een straatkind, super irritant, kwam altijd in kleine gevechten met anderen terecht. Ze kon misschien niet hard slaan, maar het was niet alsof ze er geen ervaring mee had.
Maar toch zette ze eerst haar geheime wapen (de krokodillentranen, wow) in en het hielp. Niet echt in de zin dat de jongen medelijden met haar kreeg. Hij zei zelfs dat het haar eigen schuld was, hoe kwam hij daar nu weer bij. Hij was zelf de prinses op de erwt hier, huilen om mammie was zo sneu. Maar dat zei Wren niet, dat bewaarde ze voor wanneer de tranen verdwenen waren. En hop, daar ging ze weer. Beetje achteruit lopen, toen omdraaien en rennen. Dit was geweldig.

Wren was even verward toen de jongen weer uit haar geheugen verdween. Het enige wat ze registreerde was dat ze rende; en een telefoon vast had. Wat raar? Ze kon er niets aan doen, door haar koppige natuur beet ze zich in het rare gevoel van vergeten vast en vroeg zich af waar het in 's hemelsnaam over kon gaan. Dit voelde als een toets waar ze zowaar iets voor wist, maar het niet meer op kon halen. Het was een irritant gevoel, net als een nies die in je neus vast zat.
Wow, wat was er aan de hand? Wren ging bijna meteen op haar gezicht toen het pad veerkrachtig werd. Niet alleen was ze afgeleid, ze lette helemaal niet op. En boem, daar viel ze - gelukkig niet zo hard - toen haar voeten geen steun meer vonden en ze praktisch door haar knieën zakte. Haar lichaam had veel meer resistentie verwacht en schakelde nu de processen van rennen maar even uit, ze zat er zover naast. Correctie, error, wat?

'Goddammit,' zei Wren klagend, hoewel ze helemaal niet gewond was. Maar leuk was het niet, duh. Wowwww, Wren voelde zich even duizelig toen haar geheugen weer terug kwam. Een jongen stond voor haar - hé, dat mes herinnerde ze zich niet - en hij was boos. Waarom? Oh, ze had zijn telefoon nog, lol. Dit ging de goede kant op. Wren glimlachte liefelijk naar hem. De jongen keek haar aan alsof hij haar het liefst neer zou steken.
Oh, wat een straatjoch! Maar dat was waar Wren gewend aan was. Niet dat iedereen altijd met een mes achter haar aan ging, maar dat stoere taaltje en die explosieve woede, daar was ze maar al te bekend mee. Maar wacht even, pardon?! Hoe durfde hij haar een hoer te noemen! Ging ze dan vreemd met zijn telefoon ofzo? Pff, haar uitschelden ging wel wat ver.

'Excuse me?!' reageerde Wren dan ook, schreeuwde dit recht door zijn bedreigingen heen. Ze hoorde ze wel - of kon in ieder geval raden wat hij zei - en staarde hem boos aan. Het kon haar even niet schelen wat hij deed met dat stomme mesje van hem; je noemde haar niet zomaar een hoer. Daar kwam hij gewoon niet mee weg. Wren hoopte dat haar intense blik hem lekker koud maakte, dat was in ieder geval de bedoeling. 'Weet je wat? KOM MAAR OP!' Wren handelde impuslief; het was gevaarlijk, ja, maar ze was boos en dat mocht hij weten ook. De adrenaline deed haar het gevaar van het mes opzij schuiven. En zij had al een plannetje om wraak te nemen. Ze zij het eerste gedeelte van haar zin normaal, maar het tweede stukje transformeerde in de verschrikkelijk harde gil die zij dankzij haar mutatie kon produceren. Hopelijk was het genoeg om hem af te leiden. Terwijl ze die korte stoot geluid losliet, ze wilde immers niet dat het haar eigen oren zou beschadigen, greep ze het telefoontje in haar zak en smeet het naar haar rechterkant. Daar lagen stenen. Hopelijk zou de telefoon kapot vallen, of verdwijnen in de prullenbak waar ze op mikte. Dat zou pas grappig zijn. Daarna greep ze naar de hand met het mes. Niet dat ze erin geloofde dat ze het af kon pakken, maar wie weet. Miracles happen. Als het moest zou ze nog vuiler spelen, maar eerst ging ze kijken waar ze zo kon komen. Het weggooien van de telefoon had haar misschien wat gelukkiger gemaakt, maar haar woede was nog niet over. Waar haalde hij het lef vandaan!
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptyza okt 15, 2016 9:53 pm

Milo had geen grote basis om op te bouwen als het ging om gezonde sociale contacten. Vriendschap was een vreemd concept voor hem. Of tenminste, de normale vriendschappen, waarbij de vrienden beiden moeite deden, contact zochten, elkaar op de hoogte hielden. Zoiets had Milo niet. Wat voor hem voelde als een vriendschap was een eenbaansweg, een rode draad die van zijn hart naar de ander liep. Maar de ander had geen enkele weet van zijn bestaan als ze niet samen waren. Als Milo drie weken ziek was kwam er niemand vragen hoe het met hem ging. Alleen de leerplichtambtenaar en de administratie leken te geven om zijn aanwezigheid op school, maar dat was dan de abstracte figuur Milo Kovac, het dossier. Niet hem als persoon. Hij was wat dat betreft onzichtbaar.

Maar dit ongelofelijke kreng dat hij pas een minuut geleden voor het eerst gezien had kreeg het voor elkaar wat anderen nooit lukte. Ze had door wat er precies aan de hand was- en ze maakte er handig gebruik van ook. En dat terwijl alles aan haar schreeuwde hoe ongelofelijk onintelligent en kortzichtig ze was. Het was voor haar blijkbaar een prioriteit om hem tot waanzin te drijven en dat deed ze goed. Ze had zijn telefoon, daarom moest hij achter haar aan. Hij probeerde zich in te houden - maar op een gegeven moment kon hij niet anders, voor zijn gevoel, dan zijn wapen trekken. Ze ging neer, zoals gehoopt. Mensen konden niet zo goed tegen onverwachte ongelijkheden in de vloer had Milo al gauw gemerkt, het was alsof er opeens een trede miste aan het einde van de trap en je een stap naar beneden maakte die onmogelijk was. Niet zo zeer pijnlijk, maar wel desorienterend.

Het meisje was erg licht ontvlambaar, ondanks wat de koele kleur van haar haren deed voorkomen. En er zat een behoorlijk geluid in dat kleine scharminkel. Oh en ze daagde hem uit. Liet haar idiocie zien door geen enkele poging te doen het goed te maken. Dit werd met de seconde erger. Kom maar op. Hij zou zo graag dat mes tussen haar ribben planten, eens zien of ze dan nog lachtte. Of zou ze dan smeken om een ambulance? Helaas - hij had geen telefoon. AUW. Hij had gedacht dat haar normale gekrijs al erg genoeg was, maar dit ging door merg en been. Milo's ogen knepen zich gepijnigd dicht, dit was irritant pijnlijk, erger dan een diepe bas in een club. ''Puta di madre,'' vloekte Milo door haar lawaaiige optreden, maar vooral omdat het geluid van glas op steen klonk toen zij ZIJN eigendom wegsmeet.

''Now you've done it.. Now you've really done it,'' klonk het dreigend. Ze was nog niet klaar. Ze deed er nog een schepje bovenop. Ze greep naar zijn mes. Met haar blote hand naar een vlijmscherp mes. Wat dacht ze daarmee te bereiken? In een razendsnel reflex trok Milo het weg, maar hij greep wel haar arm, ditmaal om haar in zijn richting te trekken. Zijn gespierde arm sloeg zich om haar heen, zijn mes werd tegen haar keel gedrukt. Geen tijd meer voor grapjes of gegil. ''Hoe zeggen ze dat ook alweer.. Ohja. Wie niet horen wil moet voelen,'' siste hij vol venijn. De arm die hij schuin over haar borstkas had geslagen bleef stevig op zijn lek, jarenlange krachttrainingen zouden nu hun dienst bewijzen. Als ze ook maar een greintje verstand en overlevingsinstinct had bleef ze doodstil staan als een braaf meisje. Als ze slim was smeekte ze nu om vergiffenis. Als ze echt zo dom was als ze eruit zag? Nouja, ze mocht best proberen weer haar krijsende bek open te trekken, maar hij stond niet voor de gevolgen in als hij schrok. ''Maak een beweging en ik zorg dat je er spijt van krijgt.'' Hij praatte zachtjes, maar schreeuwen was ook niet nodig om zijn punt te maken. Het was een belofte die hij kracht bij zette door een stukje van haar huid onder het mes te doen splijten. En dat was nog maar het begin, als het aan hem lag.

OOC: oops, escallation
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptyvr nov 11, 2016 9:37 pm

Dit ging.. niet echt de goede kant op. Wel de spannende kant, en het was zeker een geslaagde missie als ze keek naar de hoeveelheid figuurlijk bloed die ze onder de nagels van de jongen vandaan had gehaald. Maar de goede kant.. het zag er namelijk niet echt naar uit dat ze ging winnen. De huilende jongen bleek wat meer pit in zich te hebben dan de meeste andere huilende mietjes. Balen, voor haar. Wren merkte de gevolgen van haar acties al snel genoeg toen ze onderuit ging en toen met een mes bedreigd wordt.
Maar als wraak offerde ze haar gijzelaar op en die viel met een naar, krakend geluid op de grond, enkele meters van hen vandaan. Ha. Ga jij maar eens een Mediamarkt vinden om je scherm te laten repareren op dit verlaten eiland, kerel.

Haar gil had niet helemaal het gewenste effect. Hoewel het hem pijn deed en hem meer irriteerde dan haar normale stem gekund had, gaf hij niet op. Was het niet eens genoeg geweest zo? Zij vond het wel weer goed worden. Zijn telefoon was kapot, haar geweldige manier om hem te manipuleren was weg. Ze had er niet meer zoveel zin in. Wren mocht dan koppig zijn, als de fun eruit was, dan was ze het ook snel zat. Maar dat betekende niet dat ze magisch ongeschonden uit de situatie zou komen, dus bleef ze maar zitten toen de jongen zijn mes tegen haar keel aandrukte. Maar bang zijn? Nee, dat deed ze wel tegen de tijd dat er bloed uit haar slagader begon te lekken.

Ze had geluk dat hij het mes weggetrokken had toen ze ernaar greep, maar het was jammer toen de houdgreep gelijk daarna volgde. Ach ja, ze was nog heel. Waar was Allen trouwens als je hem nodig had? Of Charlie? Of ach wat, de hele band? Mensen kwamen je nooit helpen als je het écht nodig had. Jammer dat ze geen tijd had om daar verdrietig over te zijn. Nee, Wren was haar nieuwe act aan het voorbereiden. Hoe deed ze dat ook alweer? Het was een tijdje geleden dat ze dat gedaan had. Hierdoor miste ze de helft van de speech van de jongen, maar ze stribbelde verder ook niet tegen. Niet met een mes tegen haar keel; zo gek was zelfs Wren niet.

Nee, in plaats daarvan had ze een geweldig Plan B: K.O. gaan. Als je flauwgevallen was, dan kon je niet meer reageren, toch? Het zou wel extreem zijn als hij een flauwgevallen meisje in elkaar ging slaan. Hoewel ze niet 100% zeker wist of de jongen daartoe in staat zou zijn, was ze best bereid de kans te nemen. Even concentreren, ze moest voldoende gepijnigd kijken.. Wren fronste een beetje, bijna alsof ze naar de jongen aan het luisteren was. Haha, stel je eens voor.
En toen, zonder verdere waarschuwing, liet ze haar hele lichaam ontspannen en sloot ze haar ogen. Zo, zij was K.O. van de stress en de extreme spanning, dit was haar fragiele lichaampje natuurlijk niet gewend! Al dat extreme geweld. Wren was blij dat ze deze truc ook al vaak genoeg gebruikt had om onder een gevecht uit te komen. Jammer dat het maar één keer kon doen, maar wat had je eraan als je al je goede ideeën op bleef sparen voor dat éne perfecte moment. Wie weet kwam ze deze knul nooit meer tegen.

Ze hield zichzelf compleet slap, haar hoofd hing awkward achterover en zakte wat opzij tegen de jongen aan. Haar armen gleden weg van het mes en naar de grond, de rest van haar lichaam lag stilletjes erbij. Nu maar eens kijken hoe hij erop ging reageren. En belangrijker, hoelang ze dit weer vol ging houden. Ach ja, het was tenminste grappig om weer eens all out te gaan. Fight dirty if you can't win, right?
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptydi nov 15, 2016 10:45 pm

Milo was meestal geen man van emoties. Maar afscheid nemen van je moeder, dat deed toch wel wat met je. Omdat je wist dat dit de laatste woorden waren die je tegen haar zou spreken. En erger nog, dat je moeder zich er niets meer van zou herinneren zodra je het gesprek beëindigde. Hij kreeg er een brok in zijn keel van. Ja, hij had gehuild. En ja, de sporen daarvan waren nog steeds zichtbaar op zijn zongebruinde huid. Maar alleen door wat gehuil was Milo’s temperament nog niet verdwenen. En dat felle, agressieve in hem wist dit kreng echt moeiteloos weer tevoorschijn te toveren. Misschien moest hij haar dankbaar zijn dat ze hem voor even uit de depressieve bui gehaald had.
Zijn boosheid leidde tot een snelle escalatie van de situatie. Het was een explosieve combinatie: Iemand die telkens verder ging en uitdaagde en Milo die daarop reageerde met bedreigingen en geweld. En hij meende het. Hij zou het zo doen. Een mes op haar keel zetten was zo gebeurd. Daar had Milo wel de nodige ervaring mee. Hij hield haar strak vast, en het mes al even stevig. Zodat het niet uit zijn hand gerukt kon worden, maar ook zodat hij haar niet per ongeluk helemaal in één klap liet doodbloeden. Dat was nou ook weer niet de bedoeling en bovendien, als hij dat deed gunde hij haar niet zo’n snelle dood. Rotwijf.

En ze zakte ineen in zijn armen. Met moeite hield hij haar overeind op een manier die voorkwam dat haar hele keel werd opengehaald, maar Milo kon niet voorkomen dat het mes oppervlakkig over haar huid gleed. En scherp als het was werd een dunne streep bloed zichtbaar. Milo was even, voor een seconde, geneigd om haar los te laten, haar bij te brengen. Het redders-instinct zouden ze dat noemen. Een dame in nood? Gentleman all the way. Maar zelfs een ezel in het algemeen.. Dat gedoe. Hij was geen volslagen idioot.

Milo liet haar niet los. Hij verloor haar niet uit het oog. Nee, hij hield zijn ene arm om haar borstkas geslagen zodat ze geen centimeter kon bewegen en bracht het mes naar haar handpalm. “Ik weet dat je het faket. Wordt maar gauw wakker, princessa... of wacht- ik help je een handje.” In zijn hoofd telde hij tot drie na zijn eerste woorden (t/m princessa), waarna hij het mes naar beneden bracht en om de punt lichtjes in haar handpalm boorde, voor zover zoiets licht gedaan kon worden dan, op de plek waar aan de andere kant de knokkel van haar middelvinger zat. Want dat was zijn boodschap. Fuck you. Hij vermoedde dat ze niet goed om zou gaan met die pijn, dus bracht hij gelijktijdig zijn niet-mes-hand omhoog en drukte die stevig tegen haar mond. Of ze nou gewoon zou gillen of zo idioot hard als daarnet, het zou een stuk lastiger gaan met een grote dempende hand voor haar muil. En Milo had genoeg vertrouwen in zijn eigen krachten dat hij haar zo ook wel onder bedwang kon houden, zo lang ze niet ergens superkrachten vandaan toverde dan. ''Oeps, dat deed toch geen zeer?'' vroeg hij snerend, maar haar mondje bleef mooi bedekt. Nee, hij hoefde niets meer van haar te horen. Zij mocht naar hem luisteren tot zijn behoefte naar wraak verzadigd was.

OOC: Zo jammer dat Milo niet punny is, maar ‘handje’ helpen ahaha.
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptyza dec 24, 2016 4:59 pm

Ja, dit zag er niet erg goed uit voor Wren. Maar of dat haar echt wat uitmaakte? Nah. Ze was nog niet dood en ook al had die kerel een mes, hij was nog steeds een loser. En losers kregen nu eenmaal nooit wat ze wilden, daar was Wren van overtuigd. Het bewijs dat ze daarvoor had? De gozer had al moeten huilen om iets wat er met zijn moedertje was, daarna had hij zijn geduld verloren en iedere keer toegegeven aan haar taunts en nu was zijn telefoon kapot. Oh, en hij had waarschijnlijk oorpijn door haar gil. Ha. Case closed.

En daar ging ze K.O., compleet overtuigend. Flawless. Wren kon zich niet voorstellen hoe dit mis kon ga- Oh. De jongen begon snel weer tegen haar te praten. Hij wist dat ze het fakete, blablabla. Nou, slecht nieuws, kijk maar eens hoe lang Wren dit vol kon houden! Ze was echt niet van plan zo makkelijk op te geven. Als ze opgaf, was het gelijk 100% duidelijk dat ze niet echt was flauwgevallen. Als ze volhield, ging de jongen misschien nog aan zichzelf twijfelen.
Hij bedekte haar mond - wat niet nodig was, welk bewusteloos persoon gilt nu, sukkel?? - en stak toen het puntje van het mes in haar hand. God. Ver. Domme. Dat deed meer zeer dan ze verwacht had. Maar onder zijn hand zoog Wren haar lip een heel klein beetje naar binnen en beet er hard op. Zo, dat hielp. Ze ging niet gillen, ze ging niet gillen, ze ging niet gillen. En als ze dan toch ging gillen was het om hem uit te schelden, niet van de pijn.

Ugh, ging de tijd altijd zo langzaam als je iemand ervan probeerde te overtuigen dat je bewusteloos was? Wren focuste maar zoveel mogelijk erop om haar gezichtsuitdrukking uitgestreken te houden, zodat hij daar in ieder geval weinig meer aan kon zien dan de lip waar ze op aan het bijten was. Maar hij had zijn hand daarvoor zitten, dus dat kon hij voorals nog toch niet zien. De rest van haar lichaam kon ze verrassend slap houden. Geen spierspanningen om tegen de pijn te vechten, helemaal niks. Als ze nu eens zo vasthoudend was over haar schoolwerk, dan had ze vast wel verder gekomen. Maar had schoolwerk survival value? Niet voor Wren. En deze situatie had dat in overvloed. Dus, GO WREN, GO WREN, moedigde ze zichzelf in haar hoofd aan. Tijd om deze loser te laten zien dat ze écht bewusteloos was! ... Eh well, GO!
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptyma jan 02, 2017 10:59 pm

Ze was gek. Hij was ook gek, maar op een andere manier. Een manier die voor haar niet zo goed uit zou pakken. Hem boos maken was een linke boel - omdat zijn gedrag weinig gevolgen had voor de jongen. En dat was niet omdat hij zo'n gladjakker was, die zich onder elke straf uitpraatte. Nee, hij kreeg gewoon geen straf. En als een docent hem betrapte, of een politieagent zelfs, kwam er alsnog niets van terecht. Vroeger was hij wel eens komen opdagen als hij moest nablijven. Maar dan bleek dat niemand zich echt herinnerde of hij er was - of wie hij überhaupt was. Tja. Waarom zou hij dan moeite doen voor een straf die in zijn ogen volkomen onterecht was? Of liever gezegd, was zijn bestaan nog niet straf genoeg?

Maar ondanks het feit dat hij geen gevolgen zou ondervinden van aandacht die haar gegil zou trekken dempte hij toch haar mogelijke gekrijs. Deels om zijn oren te beschermen als ze weer op dat luide volume ging beginnen, deels uit gewoonte. Maar eigenlijk was de voornaamste reden dat hij nog niet klaar was met haar en als iemand ingreep zou het lastiger worden haar een lesje te leren. Was het voor haar eigen bestwil - nee, niet echt. Milo besefte ook wel dat zij dit in haar idiote minuscule vissenbrein waarschijnlijk zo zou verdraaien dat ze alleen maar irritanter werd. Maar hij moest het doen voor zijn eigen gemoedsrust.

Zijn hart pompte snel, door de adrenaline die de intense woede in hem naar boven bracht. Dus hij stak het mes prompt in haar hand. Geen reactie. Of... voelde hij nou een kleine versnelling in haar ademhaling. Nouja, zo vertelde Milo zichzelf, zelfs als ze nu nog bewusteloos was zou ze HIER vast wel van bij komen. Op dat moment draaide hij het lemmet negentig graden zodat de ondiepe wond gedraaid werd en liet die daarna met een haast tedere precisie naar rechts snijden over haar handpalm. Misschien zou ze hiermee even de les onthouden. Een zachte tringel herinnerde hem aan wat zij zijn telefoon had aan gedaan. Milo herkende de irritant mechanische tonen (tu-du-du tududu) niet, maar het was genoeg om haar apparaat te lokaliseren. De grip van zijn hand om haar mond verstevigde terwijl hij handig met een zwaaiende beweging zijn mes inklapte en in zijn broekzak schoof. ''Shit, shitshitshit, ze is echt flauwgevallen..Eh, ik bel wel voor hulp,'' mompelde hij semi-overtuigend, terwijl zijn hand naar haar jaszak reikte en haar mobiele telefoon eruit viste.

Hoe zeiden ze dat ook alweer? Oog om oog, tand om tand? Precies. Uit nieuwsgierigheid gleden zijn bruine ogen kort over haar scherm, maar die Mister Mischief had ook weinig interessants te vermelden in heel veel losse berichtjes. Dus ramde hij zo hard mogelijk met de telefoon op de grond, eerst een keertje met het scherm naar beneden over de ruwe stoeptegels, daarna venijnig met de hoek nabij het oplaadpunt. ''Oeps, ik geloof niet dat er zo hulp komt.'' Een donkere dreiging dreunde door in zijn stem. ''Misschien moet je maar gauw naar de ziekenzaal rennen.''

Hij was er nog niet helemaal over uit of hij op deze manier voldoende wraak had genomen, maar in ieder geval had hij wel genoeg van haar zwakke lichaampje tegen het zijne. Dus stond hij abrupt op. Met een verlangende blik keek hij naar haar zij, de neiging om een trap na te geven, vlak onder haar ribben, was groot. Maar dat zou hij wellicht pas doen als de schone slaapster nog steeds dood speelde. Maar dat zou toch niet? Kom op, hoe dom kon je zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptydi maa 07, 2017 7:59 pm

Het feit dat Wren nooit in een toneelclub had gezeten zei niks over haar acteertalenten. Sterker nog, hoe durfde iemand zo'n feit gebruiken om andere assumpties te maken? Ongelofelijk. Een ander feitje, dat Wren een godsgruwelijk slechte actrice was, had daar helemaal niks mee te maken. Dus hield ze gewoon vol dat ze bewusteloos was - want koppig was ze nog steeds.
En ze hield zelfs vol - nauwelijks - toen het mes zich verder in haar hand boorde en een flinke snee werd. Bloed begon eruit op te wellen en Wren voelde de neiging haar hand dicht te knijpen en zich te beschermen; ze moest hard tegen zichzelf vechten om er niks aan te doen. Ze kon ze kleinere bewegingen niet voorkomen; pijn is niet fijn, dat rijmpje slaat helemaal nergens op. Maar ze hield zich zo goed mogelijk stil en vertelde zichzelf dat de jongen zich maar zou moeten bedenken dat hij het zich ingebeeld had. Alsof hij goed naar haar bijna knipperende oogleden keek als hij met z'n kleutermesje in haar hand zat te hakken.

Ah nee, haar telefoon. Wren rolde mentaal met haar ogen toen het ding afging. Tja. Opnemen ging niet, al vond ze het natuurlijk geen straf om naar haar supervette ringtone te moeten luisteren. De jongen vond dat jammer genoeg wel, maar hij had dan ook geen smaak. En ja hoor, alsof hij de ambulance ging bellen. Wren had misschien de mentale capaciteiten van een grote aardappel - groter is slimmer, toch? - maar zelfs zij snapte dat hij dit niet meende. Moest die ambulance dan lekker over de oceaan naar het eiland gaan rijden? Sure.
Godver. Wren had genoeg pogingen gedaan om het bezit van anderen te slopen om dat geluid te herkennen. Daarbij had ze het net zelf nog gedaan met zijn telefoon, dus er was echt geen manier waarop ze het geluid anders kon interpreteren. Dat was haar telefoon die als een veroordeelde over de straatstenen gesleept werd. Nu vroeg hij er pas om. Maar ze hield zich stil; het was niet alsof ze haar telefoon nu nog kon redden. Het was wel jammer dat ze er waarschijnlijk nooit achter zou komen wat de berichtjes waren. Maar goed, ze kon wel een eind raden van wie ze waren, want veel mensen die haar berichtten had ze nu ook weer niet.

Damnit, het was echt niet leuk om zich stil te houden en te doen alsof ze bewusteloos was. Maar Wren probeerde zichzelf er zoveel mogelijk van te overtuigen dat dit het beste idee was. Ze kon hem niet aan als hij op haar aan het letten was; dus beter wachtte ze tot hij dacht dat ze echt ging blijven liggen. Of ze bleef alsnog dood spelen - ook aantrekkelijk, maar ze had er wel genoeg van. Het begon saai te worden, saai, irritant en ze gunde dat jong eigenlijk niet zoveel. Lastig, lastig. Maar Wren had te weinig geduld om haar hele act nog veel langer vol te houden. Hoe graag ze ook wilde geloven dat ze een steractrice was, ze kon zichzelf er op het moment niet van overtuigen.

Bam. Hij liet haar los en ze viel op de grond. Goed, dat was best wel ongemakkelijk. Alsof zij hetzelfde lot als haar telefoon moest ondergaan, pff. Wat een onzin. Hij maakte haar echt geïrriteerd, zo geïrriteerd dat ze gewoon wat moest doen, zelfs al werd ze helemaal in elkaar geslagen. En om eerlijk te zijn was dat de enige uitkomst die er echt zou zijn, wat ze ook deed. Dus dan ging ze liever onderuit terwijl ze haar bloed over zijn gezicht kon smeren, of iets anders niet zo prettigs. Misschien kon ze zijn mes wel jatten, maar Wren had geen idee waar hij dat mes moest bewaren en tijd om te zoeken had ze niet. Wren had geluisterd naar zijn stem en of hij aan het lopen was of niet, zodat ze nog zou weten waar hij was. Hij stond nog achter haar, toch? Mooi. Het was zijn eigen schuld dat hij haar mond niet dichtgehouden had.

Zonder verdere waarschuwing slaakte Wren één van haar onmogelijk harde gillen - met het doel hem op z'n minst drie hartaanvallen en een startle reflex te laten krijgen - en keek tegelijkertijd omhoog zodat ze naar zijn been kon grijpen en er een flinke ruk aan kon geven. Ze probeerde met beide handen de enkel van één been te grijpen en hem te laten vallen. Met een beetje geluk viel hij en had hij een hersenschudding, right?
Daarna rolde ze opzij zodat ze kon proberen op te staan - liggen op de grond was alleen geschikt als je een dutje probeerde te doen. En hoewel ze dat wel wilde, ging dat niet gebeuren zodra hij er was. 'Nou nou,' zei ze, terwijl ze zichzelf omhoog werkte en naar de jongen zocht zodat ze hem onschuldig aan kon kijken. 'Zou je mama het wel goed vinden als je meisjes zo behandeld? ... Oh, wacht, dat maakt niet uit. Je mama weet toch niet wie je bent.' Wren haalde haar schouders op, alsof ze een simpel feit vertelde. 'Maar als ik je mama was zou ik je ook niet willen kennen. Weet je zeker dat het door een mutatie komt..?'
Wat ze zei was niet compleet logisch, maar dat kwam omdat ze het alleen zei om hem er gek mee te maken. Omdat ze hem boos wilde maken, afgeleid, waardoor ze misschien nog een kans zou hebben. En deze jongen was zo snel boos te krijgen dat ze zichzelf nog wel een kans gaf. Daarbij had ze haar mond toch niet kunnen houden, want ze was zelf ook best wel boos zo ondertussen. Ze wist alleen uit ervaring dat het alleen maar grappiger was als je doelwit boos was, dus deed ze haar uiterste best zo liefjes mogelijk te klinken terwijl ze de jongen beledigde. Als hij haar in haar hand sneed, stak zij hem in zijn hart. Loser.
Terug naar boven Ga naar beneden
Milo Kovač
Milo Kovač
Class 2
Aantal berichten : 68

Character Profile
Alias: Mr. Nobody
Age: 19
Occupation:
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptywo maa 22, 2017 8:20 pm

Haar vingers trilden, net als haar mondhoeken trouwens. Milo was geen getrainde EHBO’er, maar deze idiocy was toch wel heel frustrerend obvious. Hoe dom moest je zijn om te denken dat iemand hierin zou trappen? Gelukkig haalde hij een flinke portie genoegen uit het feit dat zij pijn leed. Die fysieke pijn was een goed begin, maar Milo wilde meer. Aggressie raasde nog steeds door zijn lijf en als hij dat niet gauw uitte kon het zomaar zijn dat zijn mes straks heel wat dieper in haar hand stak dan zijn bedoeling was. Hij was geen moordenaar – nog niet tenminste – en had ergens nog genoeg rationaliteit om haar bezittingen te gebruiken om zich nog wat verder op af te reageren.
 
De crash van glas en kwetsbare electronica op keiharde stenen was een bevredigend geluid, haar gegil absoluut niet. Milo reageerde ditmaal sneller, zijn handen op zijn oren klemmend. Wederom hielp het niet heel veel, maar het was een instinct. Net als de instinctieve reactie toen zij naar zijn lichaam greep, hij trapte met zijn been ongericht weg. Hierdoor wist ze geen vat op hem te krijgen, maar de korte ruk aan zijn spijkerbroek was alsnog storend. Bij haar hield hij zijn kleren liever aan thankyouverymuch. Nu het lawaai achterwege was hoorde hij nog steeds de effecten, het zachte geringel in zijn oren maakte hem verrassend genoeg veel meer begripvol.  Hij schudde even met zijn hoofd, alsof hij daarmee het gepiep van zich af kon schudden. Terwijl de trut zich overeind werkte probeerde Milo haar een trap na te geven, maar dat haalde niet veel effectiefs uit. Jammer, want als hij haar met zijn stevige schoenen raakte zou ze vast niet meer zo makkelijk in het rond rollen.

Heel even hield hij afwachtend in – zou er nu een excuus komen of tenminste een einde aan deze afschuwelijke ontmoeting? Zelfs haar aftocht zou hij nu nog accepteren, alles om haar niet meer te hoeven zien. Maar nee, ze moest nog even zout in de wonden wrijven. Opmerkingen die verrassend doeltreffend waren, die Milo ziedend maakten.  Daar zou ze vast blij mee zijn, en op een andere dag had Milo vast doorzien dat ze hem alleen maar zat te jennen en was hij koel en beheerst gebleven. Vandaag was het echter haar geluksdag en ze wist hem volledig uit zijn tent te lokken. Maar of dat nou zo verstandig was...

Woorden vormen om een antwoord te geven? – nee, hij ging het niet eens proberen. Hij greep haar kleding zonder enige achting voor hun mogelijke kwetsbaarheid vast, trok haar naar zich toe. Eén ding was duidelijk in de laaiende brei aan boze gedachten: Hij maakte haar kapot. Milo hief zijn arm op, waarna zijn gebalde vuist als een kanonskogel op haar gezicht af werd gevuurd. Efficient, zonder enige twijfel. De eerste stomp deed behoorlijk pijn aan zijn knokkels, maar dat voelde hij door zijn razernij haast niet. Gelukkig was zijn tweede mutatie in staat zijn huid zodanig te verharden dat hij de daarop volgende klappen nauwelijks voelde. Dat zou voor haar vast niet gelden, tenzij ze van schuimrubber was. Ze was te ver gegaan en moest dat met klappen bekopen. Bam. Bam. Het was een haast mechanisch ritme te noemen. “Jij praat nooit meer over mijn moeder-“ siste hij tussen zijn tanden door, terwijl zijn vuist weer richting haar mond vertrok. Haar vuile hoerenmond die allerlei leugens uitspuwde, naast oorverdovend gekrijs. Dat zou haar na zijn behandeling vast wat minder makkelijk af gaan. Het ging voor hem allemaal in een waas voorbij. Milo was nu alle redelijkheid voorbij, was eerlijk waar niet van plan te stoppen tot Wren écht bewusteloos was en wellicht zou hij zelfs dan niet te houden zijn.. Dat zou haar in ieder geval meteen ook het hoognodige toneel lesje geven, spelen uit je eigen ervaring was immers het beste acteermiddel.

OOC: Wren in real life --> :skull: :ghost:
Also, topic is open als iemand wren wil redden dan lol
Terug naar boven Ga naar beneden
Wren Máraz
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274

Character Profile
Alias: The Dictator
Age: 16 years
Occupation: Lazy student
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Emptywo maa 22, 2017 10:02 pm

Het liep totaal in de soep toen Wren de jongen bij de enkels wilde grijpen. Goh, wat een verrassing, het was namelijk zo'n fool proof tactiek geweest. Ze kon echter wel de trap die hij haar probeerde te geven half-half ontwijken. Ze was zo'n superninja, natuurlijk kon ze dat. Ze slaagde erin zichzelf omhoog te tillen en de jongen met haar blik te zoeken, zodat ze de genadeklap kon geven. En het was bull's eye. Het was typisch Wren: dom, alhoewel niet geheel ondoordacht. Het was Wrens doel geweest om de jongen te sarren, helemaal gek te maken zoals je een stier gek maakte met een rode lap. En zelfs al zou het resultaat alleen maar een grote aframmeling zijn voor Wren, in haar ogen had ze gewonnen. De jongen had zich door haar gek laten maken, hij had toegegeven aan haar en nu was hij alleen nog maar in staat met zijn vuisten de strijd te winnen. En voor Wren betekende dat dat zij de winnaar was.

Het was niet alsof ze vroeger niet vaker in elkaar geslagen was. Met een attitude zoals de hare kwam je daar niet omheen. Dat wilde niet zeggen dat ze de pijn niet meer voelde, of wat dan ook; om eerlijk te zijn deed het allemaal best wel veel zeer. Maar ze weigerde te huilen, of te gillen, al kon ze het niet tegenhouden dat ze af en toe geluid maakte toen zijn vuist haar raakte. Hij had haar vast en ze kon niet wegkomen van de vuisten die haar raakten. Het enige waar Wren in slaagde was haar mutatie aan te roepen met het laatste beetje focus dat ze uit zichzelf kon halen en zijn verhardde vuist weer van normaal vel te maken. Dit maakte de jongen niet minder sterk en zijn hand niet minder hard, maar het beperkte de schade. Ze hield haar andere hand omhoog, zo goed en kwaad als het ging, om met haar arm haar gezicht nog een beetje te beschermen. Manmanman, hier zou ze toch nooit gewend aan raken.

Nu ze zo probeerde zichzelf een beetje te beschermen en ook nog eens op zijn vuist moest concentreren kon ze - gelukkig voor haar eigen veiligheid - geen opmerkingen meer maken. Dat zou de jongen alleen nog maar bozer maken, als dat nog kon. Damnit damnit damnit, het deed verdomme pijn! Wren probeerde zich zoveel mogelijk op andere dingen te concentreren in de hoop dat ze het minder zou voelen, maar veel deed het niet. Het werd moeilijker en moeilijker om zich te concentreren totdat ze het echt niet meer voor elkaar kreeg. Hij raakte haar ogen, haar neus was zo ondertussen flink aan het bloeden en ze had zichzelf al per ongeluk een keer op de zijkant van haar tong gebeten. Het zou haar niet verbazen als haar gezicht net zo blauw werd als haar haren. Zou dat een fashion statement zijn? En met die prachtige laatste gedachte ging ze knock-out.

Mensen mogen nog steeds voorkomen dat Wren een prutje wordt nadat Milo klaar met haar is~ But lights out here
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Goodbye forever [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Goodbye forever [open]   Goodbye forever [open] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Goodbye forever [open]
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» This is our last goodbye
» There's no good in goodbye [Jynn & Raven]
» You and me forever, God forgive us
» Goodbyes are not forever.
» Man wasn't made to live forever

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: Genosha Island :: Observatory-
Ga naar: