Onderwerp: Letters I've written, never meaning to send. wo maa 30, 2016 11:45 pm
Het duurde acht volle manen, 265 dagen, negentien doden, een hartstilstand, twee uur dood, drie weken aan revalidatie en een hoop psychologisch gebabbel voor Storm om eindelijk pen en papier te nemen en richting Londen te schrijven. Daar had hij wijsgemaakt dat hij zou gaan studeren in Amerika terwijl hij eigenlijk op de vlucht was voor … zichzelf en daarmee anderen veilig te houden. Het was enkel het besef dat hij misschien wel niet zo lang zou leven als hij dacht dat hem ertoe aan zette om zijn ouders, Levi, Ethan en Camille de waarheid te vertellen. Waarom had hij zich zo vreemd gedragen? Waarom was hij uit Londen gevlucht zonder de echte reden? Zij hadden de vragen en hij had de antwoorden en dat was gewoon niet eerlijk … In al de tijd had hij niets van zich laten horen, in al die tijd was hij een schaduw geweest tegen de muur. Zijn moeder moest onderhands al denken dat hij dood was, zijn vader zou waarschijnlijk denken dat hij zotte carrière maakte. Levi, wel die zou denken dat zijn grote broer draken aan het vechten was in fantasieland … wat hij deed, het drakendeel dan toch, alleen niet in dit lichaam. Ethan wel die zou ergens waarschijnlijk wel blij zijn dat hij wat meer vrouwelijke aandacht kreeg nu Storm er niet was en Camille … die zou niets denken, die zou hopen. Acht volle manen, 265 dagen, negentien doden, een hartstilstand, twee uur dood, drie weken aan revalidatie en een hoop psychologisch gebabbel later zat Storm Hall achter zijn bureau en schreef hij de enige persoon van wie hij hoopte dat ze het allemaal goed zou opnemen … Camille Troy.
Camille,
Ik ben het … Storm. Ik weet dat je nu waarschijnlijk je allermooiste creatie van vloekwoorden aan elkaar zet en je vast razend bent maar je weet ook dat ik het nooit zou doen tenzij het echt nodig is. Met mij gaat alles goed, ik ga door hel maar ik lijk het iedere keer weer te overleven. In de acht maanden die gepasseerd zijn heb ik ieder moment weer aan je proberen denken, ik mis je Camille en het doet pijn. Ik schrijf je deze brief niet enkel om te laten weten dat alles goed gaat met me, ik schrijf je hem omdat ik wil dat je weet wat er met me aan de hand is. En ik wil dat je mijn ouders, Levi en Ethan verteld over wat ik hier zal schrijven. Waarom ik niet eerder schreef? Ik denk dat ik in de illusie leefde dat ik op een dag terug zou kunnen keren alsof er niets gebeurd is … maar … Ik heb drie weken geleden een soort van ongeluk gehad, ik kreeg een hartstilstand en ik heb het wonderbaarlijk genoeg, zoals de dokters het zeggen, het overleefd. Daarom schrijf ik jullie, omdat ik besef hoe kort het leven kan zijn, zelfs als dood gaan soms onmogelijk lijkt. Ik heb aan honderd mogelijke manieren gedacht hoe ik dit het best kon zeggen en eerlijk, er lijkt geen enkele efficiënt genoeg. Camille je moet weten dat als er een optie was voor mij om te blijven dat ik het zou doen. In een hartslag zou ik terug naar Londen reizen als ik het kon … maar ik kan het niet, ik kan jullie niet in gevaar brengen. Sinds het ongeluk in het bos, waarbij ik en Ethan als enige overleefden, is mijn leven veranderd. De wolvenaanval … laten we zeggen dat de mutant me in die beet iets heeft mee gegeven. Ik kan het niet anders zeggen, ja, ik ben een mutant en nee, het is ver van aangenaam om er eentje te zijn. Ik ga je niet de details geven van wat ik ben geworden, tot wat ik in staat ben. Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik gevaarlijk ben en dat is de reden waarom ik moest vluchten. Ik kon het je toen niet zeggen omdat je me zou overtuigen te blijven. Maar Camille, ik heb verschrikkelijke dingen gedaan en ik heb er geen controle over. Momenteel zit ik op een eiland, met anderen zoals ik en ik word er in zekere zin geholpen om het onder controle te krijgen. Ik heb het hier goed, het is hier verschrikkelijk mooi, echt alles is aanwezig van een paardenstal tot een zwembad en serre. Het eten is er ook lekker maar ik mis de thee wel. Ik mis Londen. Levi zou me ongetwijfeld geweldig vinden, hij zou deze plaats geweldig vinden. Ik heb er vaak aan gedacht om naar huis te komen maar ze laten me hier niet gaan, zelf niet als ik back up zou meebrengen, blijkbaar zijn er spanningen op het vasteland tussen mutanten en de bevolking … mutanten … ik probeer mezelf nog steeds wakker te schudden uit de droom maar het enige wat ik blijf zien is mezelf … een monster. Ik denk dat Levi meer licht kan schijnen op de zaak en het is niet moeilijk te achterhalen na wat er allemaal is gebeurd in Londen. Toch zal ik niet degene zijn die je zegt wat ik ben, ik kan het gewoon niet. Ik kan de bubbel niet breken waarin je denkt dat ik aan het studeren ben in het buitenland. Voor wat het waard is, ik heb vrienden gemaakt, ja, ik ben nog steeds mijn charmante zelf op sommige momenten. Maar ik heb vrienden en aangezien ik ze niet aan je kan voorstellen en ik denk ook niet dat het ooit nog zal gebeuren, zal ik het hier doen, ik deze brief. Devon zou je wel mogen, het is alsof je naar mij zou kijken, alleen in een ander lichaam. Hij komt uit Arizona, good looking voor mocht je je het afvragen, net als ik. Hij is het dichtste wat ik heb aan een broer hier, we delen zelfs een kamer. Hij kan transformeren naar een gigantische beer en hij is grotendeels alles wat ik ben. Er is niet veel dat we niet gemeen hebben buiten het feit dat ik graag studeer en hij niet. Maar hij is mijn beste vriend, je zou hem wel aardig vinden, hij zou je zeker mogen, daar twijfel ik niet over. Hij helpt me ook grotendeels met mijn problemen, met alles eigenlijk. Ik denk niet dat ik het hier zou overleefd hebben zonder hem, we zijn berucht. Ethan zei me ooit eens dat ik mijn partner in crime moest vinden … wel, dat is Devon. We zijn partners in crime, StormOn zoals ze ons hier noemen. Drie weken geleden, net voor mijn hartstilstand was hij bij me … Camille, hij gaf zijn leven bijna voor me en ik ben zeker dat hij het in een hartslag opnieuw zou doen. Het maakt me ergens bang, omdat hij dat heeft gedaan. Hij deed het om me te beschermen tegen dat slechte deel van me. Vanaf het eerste moment ik hem leerde kennen in het bos, het was alsof puzzelstukjes samenvielen. Hij heeft nooit vragen gesteld en we zijn er altijd voor elkaar geweest, ook op de feestjes en ook bij de dames, dat geef ik toe. Genoeg over Devon, ik zou niet willen dat je verliefd op hem word via deze brief want dat effect heeft hij nou eenmaal snel. Ik heb trouwens een geheim voor je, alleen voor jou, niemand zeggen. Taylor Cadwell zit hier op het eiland, ja … de enige echte, ik weet hoezeer je idool van haar bent. Maar opnieuw, het is een geheim. God, ze is zo actief, altijd zo vrolijk en altijd maar praten, jij en Taylor zouden eindeloos kunnen praten, ze doet namelijk ook ballet. In ieder geval heb ik nog niet de uit-knop gevonden van haar batterij, ze heeft een eindeloze voorraad aan energie maar ze brengt vreugde op het eiland. Ik hoop dat ze ooit nog eens naar Londen gaat voor een concert. Als ze dat doet weet ik haar wel te overtuigen dat ze jou een bezoekje moet brengen. Act suprised if she does visite. Nu ik eraan denk … Devon is eigenlijk mijn enige vriend, de rest zijn … guilty … dames. We hebben Denni nog, ze doet me een beetje denken aan jou als je nieuwe mensen leert kennen, rustig, terughoudend en zelf een tikkeltje verlegen. Denni is net zo, je zou haar ook aardig vinden, ze is geweldig. Ondanks alles staat ze altijd achter me, ze helpt me op haar eigen manier. En dat is er Katerzyna … ik weet lange stilte, je weet wat dat betekend … god, je zou haar niet mogen denk ik. Ik wel, als je weet wat ik bedoel. Ze maakt meer in me los dan de anderen, ze maakt meer Londen in me los. Als ik bij haar ben lijkt het alsof ik terug thuis ben en geloof me … ik spendeer wel wat tijd met haar. Haar mutatie kan de mijne onderdrukken, dus ik ben compleet veilig zolang Kat in de buurt is en dat is voor mij heel wat. Je zou haar niet mogen vanwege, ze is zo avontuurlijk, gewaagd, uitdagend, altijd maar actief. Je zou misschien wel zeggen dat ze een slechte invloed op me heeft. Maar ze maakt me op één of andere manier vrij, no strings attached and stuff like that. Je begrijpt me wel waarschijnlijk. Kat doet dat en ze is een geweldig goed vriendin van me geworden. Maar jij zal altijd mijn allerbeste vriendin blijven, voel je niet bedreigd omdat ik hier nieuwe vrienden maak. Maar het is de afleiding die ik nodig heb, anders word de heimwee te groot om naar huis terug te keren of ga ik teveel aan mijn eigen problemen denken. De laatste persoon hier is … wel, Levi zou haar geweldig vinden. Ze is de grootste draak die ik ooit al heb gezien. Niet dat ik veel draken zie in mijn leven. Een beetje Game of Thrones draakachtig maar dat groter, griezeliger. En ze heeft zoveel verhalen, Levi zou smelten voor haar, net als ik doe. Nadya is niet als de anderen, ze is … ik kan het niet zeggen wat ze is maar ze heeft me helemaal. Toen ik hier net aankwam had ik een nacht waarin ik mezelf niet onder controle had, ik was doodziek en ze was daar. Ze hield me tegen, beschermde me en bracht me achteraf naar de ziekenboeg. We delen een beetje hetzelfde leed, ik denk daarom dat we elkaar zo goed begrijpen. Iets in mijn lichaam wil de hele dag bij haar zijn, ja, het is zo erg. Jij zult altijd mijn beste vriendin zijn maar ik en Nadya, dat gaat veel dieper dan dat, een heel ander level van intens. Ik kan het niet luidop zeggen maar schrijven maakt het ook niet veel gemakkelijker. Ongetwijfeld dat ik haar dit laat lezen en ik weet hoe ze gaat reageren. Maar ze maakt iets los bij me, iets wat de anderen tot zover niet is gelukt, wat jou nog niet is gelukt. Dat is Nadya en jullie zouden even goede vriendinnen kunnen worden zoals ik en jij zijn. Levi zou aan haar voeten liggen en op een vreemde manier zet ze mijn wereld een beetje ondersteboven. Maar het belangrijkste is het feit dat ze er iedere seconde voor me is. Ik heb na die hartstilstand drie weken in het ziekenhuis gelegen, ze was er iedere dag ookal was binnen zijn voor haar een enorme marteling. Ze is geweldig en dat zeg ik niet met mijn typische Britste charme, dat zeg ik vanuit het hart.
Ik zou je nog zoveel willen vertellen Camille maar ik weet niet of ze hier hele pakketten aan brieven zouden versturen naar het vasteland. In ieder geval, ik ben oké, ik red me wel en ik mis jullie verschrikkelijk. Ik vraag het je daarom … zou je mijn ouders, Levi en Ethan van dit op de hoogte willen brengen? Zou je hen willen vertellen wat er met me is gebeurd en dat ik veilig ben? Ze hoeven dit allemaal niet te lezen maar ik denk dat ze het beter van jou horen dan dat ik ze zelf schrijf. Naast jullie hoeft niemand iets te weten, ik probeer Londen in mijn geest een beetje intact te houden en dat gaat niet als iedereen weet wat voor monster ik ben geworden. Ik hoop dat alles daar ook goed gaat, dat je gelukkig bent ondanks dat ik er niet meer ben, dat ballet nog steeds je droom is. Ik mis je Camille en ik wenste dat je gewoon even hierheen kon komen, zodat ik je kon tonen hoe het met me gaat, hoe mijn leven hier is. Ik beloof dat als ik kan, ik zal komen … desnoods sleep ik Devon, Nadya en Kat achter me mee, al denk ik niet dat ze er een probleem van zouden maken maar er moet iemand zijn die me onder controle kan houden. Maar het zal niet voor de komende maanden zijn vrees ik. Ik hoop dat je vrede kan nemen met dit alles, ik hoop dat je me vergeeft voor wat ik heb gedaan. Weet dat het mijn hart brak om je achter te laten zonder gedag te zeggen. Net als het nog steeds mijn hart breekt vanwege het gemis. Hopelijk nemen mijn ouders het even goed op als jou … ik heb vertrouwen in je Camille, je brengt ze wel tot rede. Ik zal proberen vaker te schrijven! Beloofd!
Ik hou van jullie en ik mis jullie, Storm Hall
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:43 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. do maa 31, 2016 10:50 am
-
Hall,,
Ja, ik noem je Hall, je weet wat dat betekend!!! En ik gebruik ook drie uitroeptekens, omdat je me aan het huilen maakte, weeral!!! Weet je hoeveel keer je me al aan het huilen maakte? Ik ben zelf de tel kwijt geraakt … ik zou een hekel aan je moeten hebben.. Je liet me achter in Londen en ik heb acht maanden, acht maanden Hall, niets van gehoord en nu dit … je verdiend de brandstapel. Ik ben zo kwaad op je, ik wil dit zelf helemaal niet schrijven. God, ik hoop dat iemand je daar een pak rammel kan geven namens mij. Dat was het dan, leuk je gekend te hebben.
O my god, Storm sorry. Ik schreef dit gisteren en ik had een fles wijn bij me en die brief. En toen ben ik beginnen huilen en heb ik nog meer gedronken en het moest er gewoon even allemaal uit. (Ik gooide mijn kat zelf uit de zetel). Maar ik ben nuchter nu, met thee en Fluffy terug op mijn schoot. Je weet toch dat ik nooit boos op je geweest ben … Toen ik deze brief kreeg, toen ik je naam las was ik misschien wel een klein beetje boos. Heeft het acht maanden geduurd voor jou om het aan te durven mij te schrijven? Acht maanden? Storm, je bent de meest zelfzekerste persoon die ik ken, wat is er veranderd? Misschien ben ik niet boos, misschien ben ik gewoon bang, bang omdat mijn beste vriend ergens is waar ik hem niet kan bereiken. En je schrijft dat alles oke is maar je weet dat ik dat niet zal geloven., zelf je brief verraad dat. Zie, zo doorzichtig ben je dus. Ik ben meer geschokt door het feit dat het acht maanden duurde dan door het feit dat je een mutant bent. Je weet toch dat zelf als je een groot groen monster word ik je nog steeds zal steunen. Dat meen ik! Toen je die avond niet kwam opdagen wist ik het meteen, ik had je ouders gebeld maar die zeiden dat je niet thuis was. En nog voor ik Ethan kon bereiken stond hij al voor mijn huis … hij heeft nog nooit voor mijn huis gestaan. Buiten die ene keer dat je met een hersenschudding in het ziekenhuis lag. En ik had het moeten weten, maar ik dacht dat je wel afscheid zou nemen, blijkbaar heb ik dat dus verkeerd gedacht.
Ik begrijp nog steeds niets van wat je allemaal schreef dus ben ik maar naar je ouders geweest eerder deze middag. Je moeder heeft een half uur lang niets gezegd en je vader is nog steeds niet blij met de manier hoe je het hier hebt achter gelaten. (ik ook niet trouwens). Ook zij begrijpen niet waarom het acht maanden duurde. Ik heb ze de brief niet laten lezen maar ik heb hem wel aan Levi getoond. Storm, je broer heeft er een zware tijd opzitten, hij dacht echt dat je zou terugkomen. Het is pas sinds drie maand dat hij de hoop heeft opgegeven en terug zijn best begint te doen voor school. Hij was echt boos op je, tot ik die brief gaf. Nu lijkt hij wel een springbal door het huis, hij is zo opgewonden.. Hij is alles vergeten wat er afgelopen maanden is gebeurd en hij heeft het je al vergeven. Ik moest je trouwens zeggen dat hij je hoofdkussen heeft afgepakt omdat het beter lag … vechten jullie om hoofdkussens? Maakt niet uit, Levi is terug de oude, door die brief. Je had hem wat eerder moeten sturen, dan was hij eerder terug de oude. Ik heb hem moeten overtuigen dat hij dit aan niemand mag zeggen, wat je bent en volgens hem is dat een weerwolf? Klopt dat? Like die Van Helsing film de we ooit eens gezien hebben? Ik hoop van die want die waren eng … echt heel erg eng. Weet je, eigenlijk wil ik het daar helemaal niet over hebben. Ik vind het niet erg dat je een weerwolf of whatever bent, zolang je maar in orde bent en zoals ik het lees ben je dat niet. Een hartstilstand? Really, wat heb je gedaan omdat te krijgen? Je weet wat de dokters hier hebben gezegd, je moet opletten met je hart. Waar maak ik me eigenlijk druk over, het is niet dat je naar me gaat luisteren vanop deze afstand.
Maar goed, Levi wil dat je een foto trekt van de draak en de beer … niet te geloven dat ik dit zeg. Hij zegt ook dat de beer iets moet doen zodat hij gaat geloven dat het daadwerkelijk een mens is, ergens vanbinnen. En hij zegt ook dat je Devon moet zeggen dat hij nog altijd de beste broer is. Ik heb geen interesse in draken en beren … ik heb meer interesse in … TAYLOR, meen je dat nou! Waarom ontmoet jij alle leuk mensen en ik niet? Waar is dat eiland? Ik wil komen, en nee niet voor jou, ik wil een handtekening van haar. Oke, misschien zou ik jou ook wel wat aandacht geven. Zeg haar dat ik een super grote fan ben, ik heb al haar albums en zing nog steeds luidop in de douche op haar nummers. Devon lijkt me ook wel aardig, mooie naam, ik kan hem met zoveel accent uitspreken (ja ik loop rond en zeg zijn naam luidop gewoon omdat het grappig klinkt). Ik ben blij dat je iemand heb die je erdoor helpt al wilde ik liever dat ik het was. Dus ik ben Devon wel dankbaar, zeg dat ik bij hem in het krijt sta. Ik denk ook dat ik de anderen wel dankbaar ben, Denni klinkt me een super lief persoon. Maar Katerzyna (waar komt ze in vandaan?) … ze klinkt, ja, zoals je zegt, actief. Maar ze maakt je leven ook beter dus, ik ben haar ook maar dankbaar zeker. Ik kan me al zo voorstellen hoe jullie twee met elkaar zijn. Weet ze dat je … nee, ik ga je niet beginnen plagen in je eerste brief.. Wie is Nadya? Storm je spreekt over haar … ik heb je nog nooit zo horen spreken over iemand. Haar wil ik ontmoeten, trek een foto van haar en stuur het op met de volgende brief. Ben je verliefd aan het worden? Zeker wel, en ik ben er niet om dat te getuigen. Weet je hoe lang ik daar al van droom, de dag dat mijn lieve Storm zich eindelijk settelt. Ik wil alles over haar weten! Misschien word ik nog een grotere fan van haar dan ik van Taylor ben. Ze klinkt me zo geweldig! Ik ben opgewonden aan het geraken bij het idee. Misschien moet ik ook maar een mutant worden en naar dat eiland komen.
Maar ik moet gaan, ik heb training en niemand om mijn voeten te masseren achteraf. Hier in Londen is alles hetzelfde, Ethan en Tamara hebben een ding, ja, de Tamara waar jij vaak bij ging. Hij is er ook heel erg voor mij sinds jij er niet meer bent. Maar het vervangt natuurlijk jou niet. Bij je ouders ga ik niet meer zoveel langs, het is een beetje raar en ik denk dat als ze me zien ze altijd aan jou denken. Dus ik wil niet voor hun voeten lopen. Maar voor de rest, Londen is niet veranderd. Ik krijg wel veel vraag naar je en geloof het of niet, je mag dan misschien gaan studeren zijn in Amerika maar ze hangen hier nog steeds allemaal aan je lippen. Het is frustrerend, echt, ik moet smoesjes voor je verzinnen en moet nu ook al geheimen bewaren. Ik hoop dat je snel weer schrijft, met foto’s of met gelijk wat erbij. Dan doe ik mijn best ook om je het beste van Londen terug te sturen.
Storm, ik ben nooit kwaad geweest, ik mistte je gewoon. We missen je allemaal. Hou je taai daar, ik denk aan je. , Cammie XxX
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:37 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. zo apr 10, 2016 8:26 pm
-
Cammie,,
Eerst en vooral, arme Fluffy, die kat is altijd de dupe van je woede aanvallen. Maar ze zijn terecht, misschien genoot ik er wel even van om je kwade woorden te lezen, gewoon omdat ik de helft van de tijd zo boos ben op mezelf. Je mag kwaad zijn Camille, ik liet jullie in de steek. Jullie hebben allemaal het recht om boos te zijn, ik zou het jullie niet kwalijk nemen. Maar dat kan je niet en dat helpt me eraan herinneren hoe hard ik je mis. Ik hoop dat de wijn je gesmaakt heeft ondanks dat het Fluffy haast zijn leven kostte. Maar je hebt gelijk, ik verdien de brandstapel eigenlijk wel. Het heeft me uren gestaar gekost naar dit papier om mezelf zo ver te brengen dit te schrijven en het trekt noch steeds op niets. Ik probeer je ervan te verzekeren dat ik in orde ben maar ik weet dat je dwars door de regels leest en me niet zal geloven. Nee, het gaat niet met me en dat weet je.
Ik ga proberen al je vragen en twijfels te beantwoorden in de best mogelijke manier dat ik het kan. Ik zit momenteel op mijn kamer, ik zou moeten studeren maar ik ben te afgeleid … grotendeels omdat Devon luidop een score op tien geeft aan alle nieuwe studenten die hij op Instagram tegen komt. Waarom het acht maanden duurde? Vanaf het moment dat ik jullie achter liet in Londen heb ik geen moment stil gezeten. Ik ben van dorp naar dorp, van stad naar stad getrokken tot het me teveel werd en ik op zoek ging naar deze school. In al die tijd vond ik niet de moed om je te schrijven. Ik heb je één keer gebeld, alleen had ik niet de woorden om je aan te spreken. Het duurde zes maanden en toen belandde ik hier en zelf hier kostte het me nog twee maanden en een hartaanval om je te schrijven. Pap heeft me altijd opgevoed naar het typische beeld van een echte Brit, beleefdheid, etiquette, goed studeren en hard werken. In die zes maanden heb ik al die regels in het water moeten gooien. Ik verafschuw mezelf om wat er van me is geworden. En ik durfde je misschien gewoon niet schrijven omdat ik bang was voor wat je zou denken. Ik ben dus niet meer zo zelfzeker als je me kende, ondanks dat ik ergens helemaal niet ben veranderd voel ik van mezelf dat die hele mutatie me mentaal gebroken heeft. Ik toon me stoer en charmant maar vanbinnen ben ik kapot. Ik wilde afscheid van je nemen maar ik kon het gewoon niet. Ik heb alles achtergelaten, de foto’s, de herinneringen, ergens heb ik er spijt van dat ik dit niet allemaal heb doorgedacht. Dat ik jullie niet op de hoogte heb gebracht maar ik wist dat het beter was zo. Hoe ontzettend erg dat wel niet mag klinken.
Zeg mam dat ik van haar hou, ze zal het nodig hebben om dat meer dan één keer te houden. Mam, ik hou van jou … laat haar dit lezen Cam. Het spijt me vooral voor Levi, ik weet hoe hoopvol hij moest geweest zijn en ik hoop dat dit de enige troost kan zijn die ik hem kan geven. Maar Levi heeft gelijk, ik ben een weerwolf. Ik haat het om dit te schrijven maar het is de waarheid en hij, jij, jullie hebben het recht het te weten. En het is niet zo Van Helsing like, ik ben een groot uit te kluiten gewassen zwarte wolf maar ik doe verschrikkelijke dingen. Meer dan dat zeg ik er niet over, zolang je maar weet dat ze erg genoeg zijn om zo ver mogelijk bij jullie uit de buurt te blijven. De hartstilstand kwam voornamelijk door de wolf, tijdens een volle maan. Devon zat erin betrokken en er moest een docent bij komen om me tegen te houden. Kortom, dat werd me soort van een beetje fataal. Mijn hart is zo zwak niet meer, ik kan helen dus dat betekend dat ook alle kwaaltjes van vroeger verdwenen zijn.
Nu tot de ernst van de zaak … namelijk de doodnormale dingen om over te praten. Zoals je ziet heb ik voor Levi twee foto’s van Devon als beer, ik moet zeggen dat hij heel gewillig was om de foto te laten trekken in de eerste plaats. De draak is moeilijker, Nadya en ik zitten momenteel mentaal zo diep dat er geen plaats is voor iets als dat. Maar hij komt er heus wel nog eens, dat beloof ik. En voor jou heb ik speciaal Taylor gevraagd voor een handtekening, ze was super enthousiast, zoals altijd. Dus hij zit ook ergens in de enveloppe. Please niet jij ook, Devon spreek je op zijn Amerikaans uit en ja hij is zo charmant als de naam doet blijken. Als hij gaat weten dat jij luidop zijn naam uitspreekt dan gaat hij twee streepjes onder zijn naam zetten omdat zijn invloed tot in Londen reikt. En dat plezier gun ik hem niet en nee … vraag niet naar een foto want het is al erg genoeg dat je zijn naam zit te herhalen. Eumh, Kat komt vanuit de koude landen maar ze is een warm persoon als ze wil, ze geeft het gewoon niet zo graag toe. En moest ze weten dat ik dit allemaal zit te schrijven dan zou ze me op één of andere manier wel te grazen nemen. En wat betreft Nadya … ik weet niet wat ik voel Cammie. Zij en Kat zijn totale uitersten maar ze doen allebei exact wat ik nodig heb. Kat is de enige op dit eiland, de enige in deze wereld die de weerwolf daadwerkelijk kan tegen houden. Bij haar zijn is vrijheid zonder angst als je snapt wat ik bedoel. Ik hoef niet bang te zijn bij haar en ik kan eindelijk weer plezier maken. Ze doet ontzettend veel voor me en het is hartverscheurend omdat ik weet dat Nadya zich daarvan bewust is. Nadya kan me enkel onderdrukken door me pijn te doen, ze kan me niet tegen houden en ik haar niet. Maar we komen allebei van zover dat we op één of andere manier onze rust bij elkaar hebben gevonden. Het is eigenlijk heel simpel, Katerzyna is de enigste die me kan tegen houden, de enige die me kan genezen. Nadya is de enige die me weer aan elkaar kan lijmen, die me weer compleet maakt en Devon is waarschijnlijk de enige die me terug laat leven, die de beste vriend, de broer is die ik zo hard nodig heb. Hij is mijn beschermer, hij zal er altijd voor me zijn. Dus ik denk niet dat ik zonder hen drie iets heb in dit leven. Om je opgewondenheid wat te temperen, ik ga niet settelen tot ik voor zeker weet dat ik mezelf aan kan. En please, word geen mutant en kom niet hier heen. Veel mutanten hebben leuke mutaties en dergelijke maar jij en Levi zijn mijn enige levendige herinnering aan thuis.
Oh god, Devon zegt dat hij honger heeft dus ik moet gaan. Ik wenste dat ik een voorstelling van je kon bijwonen, enkel en alleen voor de rust en het vredige gevoel. Ik zal aan je denken, ondanks de verschillende tijdzones. Ethan en Tamara hebben een ding? Als in een vaste relatie? Wauw, wie had dat zien komen. Blij dat ze wel nog allemaal aan mij denken! In ieder geval is die versie van Hall nog niet uitgestorven. Ik kijk uit naar je volgende brief, hopelijk vind Levi de foto’s goed en ben jij blij me dat waanzinnige handtekening van Taylor.
Ik weet dat je niet boos bent, maar ik ben wel boos op mezelf en dat kan ik niet veranderen. Het spijt me, voor alles. Ik denk ook aan jou. Storm
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:44 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo apr 13, 2016 9:18 pm
-
Storm, <---- Veel beter, niet?
Even voor de duidelijkheid, ik zit nu op een feestje waar Ethan me van garandeerde dat het goed zou worden. Maar ik schrijf deze brief in de plaats, je kunt je vast voorstellen hoe geweldig het hier nu is … niet dus. Het is niet echt een feestje want het is middag en er is iemand jarig. Het is eigenlijk een verjaardagsfeestje, met een zwembad en een gigantische tuin en rijke hapjes. Ik heb geen idee wat ik hier zit te doen buiten naar jou schrijven. Ethan lijkt zich uitstekend te vermaken, hij hangt ondersteboven aan een balkon. Volgens mij heeft hij wel al wat gedronken. Oh jee, hij is net met kleren en al van het balkon het zwembad in gevallen.. Misschien moet ik hem maar thuis brengen alvorens hij in het ziekenhuis beland. Ik schrijf thuis wel verder. Jongens en hun drinkproblemen … ik ga het nooit volledig begrijpen.
Raad wie er met een gebroken sleutelbeen naast me zit te lachen omdat ik dit schrijf … Ethan Morris, ja, hij heeft er een gebroken sleutelbeen aan over gehouden. Hij zit te gamen met je broertje want dat lukt blijkbaar nog en hij zegt dat je echt een geweldig feestje hebt gemist Storm. (geloof daar niets van, zo awesome was het niet). Ik ben bij je thuis om het wat dingen op je kamer te gaan halen. Ze zitten in de enveloppe, de foto’s. Ik ben zelf zo lief geweest om er iets onder te schrijven. Je zei dat je het jammer vond dat je zo weinig had meegenomen, wel, gelukkig voor jou zit je beste vriendin hier noch steeds vast in Londen. De laatste heb ik getrokken op je broer zijn laatste verjaardag, ik dacht wel dat je zo blij zou zijn om hem te hebben.. Misschien kun je ze daar wel boven je bed hangen … of ben je ook zo zorgzaam daar voor je kamer als je hier was? In ieder geval, ik hoop dat dit een beetje vreugde schenkt want je bent niet in orde. Zelf je broertje leest dat door de zinnen heen.! Storm, er is niet veel dat ik kan doen voor je aangezien ik niet alle details heb. Het enige wat de afstand doet is me een beetje verloren maken, het enige wat ik kan zeggen is dat je dit niet alleen mag doen. Je hebt daar vrienden … Als jij zegt dat Devon als een broer voor je is dan weet ik ook dat hij veel meer betekend dan Ethan voor je betekende. Dus vertrouw hem, laat hen je helpen. Ik ben je therapeut op afstand, ik hoop dat deze brieven je leed wat verzachten.. Weet dat we hier in Londen allemaal aan je denken. Je moeder houdt van je, dat moest ik je laten weten. Je vader geloofd in je, je broer kijkt nog steeds op naar je. Ethan mist je en ik hou nog steeds van je. Dat zijn de dingen die niet zullen veranderen, voor hoelang je ook weg bent. Het is misschien de reden waarom ik dit hele weerwolven mutatie ding een beetje ontwijk, omdat ik weet dat je er dagdagelijks tegen moet vechten en ik wil je niet iets dagdagelijks geven, ik wil je iets onvergetelijks geven bij deze brieven en dat gaat niet als we praten over de details van je problemen. Daar heb je je vrienden daar nu voor. Ik ben Camille Troy uit Londen en ik wil dat je me precies herinnerd hoe je me al die tijd hebt gekend. Dus geef me alstublieft alle details van het normale leven daar, dan geef ik jou al de mijne!!!
Ik en Levi waren waanzinnig blij met je cadeaus. Het handtekening van Taylor hangt boven mijn bed (offcourse) en Levi heeft vijf minuten de slappe lach gehad door die foto van Devon met zijn tong uit. Kan hij echt in een beer veranderen? Want hij ziet er reusachtig uit! Door dat handtekening ben ik wel weer helemaal in mijn Taylor-mood gekomen, de cd’s zitten overal in. Het moet geweldig zijn om met haar op een school te zitten. Levi is helemaal fan van Devon, net als hij fan is van jou en van Nadya, zie bijlage. Hij heeft een tekening gemaakt, je kent hem en mythische verhalen en wezens. Hij heeft er twee dagen over gedaan om een draak na te tekenen vanuit een boek. Dus hij is technisch gezien voor Nadya. Zoals ik het hoor is Devon echt wel je partner in crime en trouwens …. Houden jullie score bij? For real? Dat is zo typisch iets voor jou om te doen. Ik ben blij te lezen dat je tenminste nog niet al je streken verleerd bent.
Ik weet dat je me hebt gebeld … ik voelde gewoon dat jij het was. Ondanks dat ik opnieuw gehuild heb erna, het was goed om te weten dat jij het was, ondanks dat ik het eigenlijk niet zeker wist. En nu ik weet wat je bent weet ik ook wat je hebt aangericht, daarvoor hebben ze tegenwoordig kranten en social media. Maar vergeet niet, zelf als een groot groen monster zou je mijn beste vriend blijven. Ik ga niet oordelen, net als ik je niet ga verafschuwen. Kapotte dingen kunnen gemaakt worden Storm … en ik denk, ik denk dat Nadya jouw lijm is. Je kunt geen onderscheid tussen haar en Kat maken. Kat kan je dan misschien helpen, kan je weer normaal maken maar beseft dat tijd het enkel beter gaat maken, met of zonder Kat. En op het einde van de rit zal je misschien weer normaal zijn. Maar dan ben ik weer met mijn eerste meningen over mensen, sorry. Ik ben gewoon stiekem team Nadya! Maar ik begrijp ook waarom Kat zoveel voor je betekend, ik word bijna jaloers van dit alles. Sorry, again. Maar ik begrijp het, je hebt geen controle en zij kan dat je geven. Het is misschien beter voor je om meer bij Kat te zijn, ze boost je zelfvertrouwen en zelfzekerheid waarschijnlijk wat meer, of heb ik het verkeerd? In ieder geval, laat dit geen probleem zijn tussen jou en Nadya. (ik word ooit een geweldige relatietherapeut!!). Maar goed, waar waren we, juist Nadya. Geef het alle tijd die het nodig heeft, ik weet niet wat er gaande is maar ik weet dat er iets gaande is … iets positiefs. EN dat forceer je niet. Dus ja, misschien moet je maar eerst plezier maken, leven, jezelf beter leren kennen en onder controle krijgen. Maar vraag eens aan Nadya of ik haar mag schrijven? Ik wil met haar praten … over jou. Ik denk dat ze me nog meer inzicht kan geven over wat er met je aan de hand is dan je zelf laat blijven.. En ik denk dat je haar ook genoeg vertrouwd om dit te laten door gaan. Ik zal geen gemene dingen zeggen want die zijn er niet, ik wil gewoon praten met het meisje die de taak op zich neemt om jou weer te lijmen. (zo mooi gezegd).
Om je laatste vraag te beantwoorden, ja Ethan en Tamara hebben en vaste relatie. Misschien dat ik vraag aan iedereen om iets kort te schrijven en dat in de volgende brief mee te sturen. Nu ben ik hard aan het denken of ik nog vragen heb voor je … meestal is de brief net weg en valt me meteen een hoop dingen binnen, die ik dan ook niet meteen opschrijf en ze gelijk weer vergeet. Ethan vraagt of je voor staat op de streepjeslijst met je kamergenoot? Alstublieft … antwoord daar niet op. Levi vraagt zich af wat voor streepjeslijst het is. God, dit gaat zo de verkeerde kant op. Om je een idee te geven, Levi heeft Ethan al vier keer ingemaakt met dat spel dat jullie ook altijd speelden, hij wordt er beter in. En we willen allemaal wat meer foto’s van jou op dat eiland!!! Stuur ze ons Storm Hall. We missen je, Liefs Camille, Levi en Ethan
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:38 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. za apr 30, 2016 9:56 pm
-
Camille Troy,
Voor ik mijn deel nakom … je breekt mijn hart met die foto’s. Letterlijk, ik zweer dat ik het hoorde kraken in mijn borst. Je mag van geluk spreken dat ik alleen op mijn kamer was want ik had geen zin om iemand uit te leggen waarom ik er zo weerloos bij zat, starend naar de muur en niet naar de foto’s. Je maakt het er niet dragelijker op door ze te sturen, al ben ik blij dat ik ze nu heb ondanks de heftigheid van mijn emoties die zelf de weerwolf wakker schudde. Ik wil ze boven mijn bed hangen … maar voor nu liggen ze nog steeds onder een stapel boeken. Geen idee waarom, misschien ben ik bang dat anderen vragen gaan stellen en ik er niet klaar voor ben om erover te praten. Maar dan weer, je zou zeggen dat ik een geweldig leven had in Londen, dat erover praten misschien net is wat ik nodig heb, oke, …
Ze hangen op en ik ben al weer drie dagen verder. Sorry dat deze brief zo lang op zich laat wachten. Ik moet hopen studeren om alles in te halen wat ik afgelopen maand heb gemist en dat lukt aardig moeilijk met een kamergenoot als Devon. Maar ik ben weer ingelopen op de rest. In tussentijd ben ik heel erg stalkerig geweest en heb het grote deel van mijn vrienden achterna gezeten met een mijn gsm in de hoop dat ik één kans kreeg om ze aan jou voor te stellen. Het is goed uitgedraaid … ik moest ze wel gaan afprinten bij de balie en er is daar een oud vrouwtje, jeezus, dat mens heeft een hekel aan mij. AL denk ik dat ze meer mijn kamergenoot niet kan uit staan. In ieder geval stond ik daar wel mooi, ze keek mee, de ene foto achter de ander en het moesten nu toevallig allemaal de dames zijn. Haar blik, wel, Agnessie apprecieert het duidelijk niet dat ik nieuwe vrienden maak. Hopelijk jij wel, hier heb ik eerlijk gezegd meer vriendinnen dan vrienden dus word niet jaloers, je bent nog steeds de beste Cammie! Maar ik stel je ze straks voor, kijk dus nog niet naar de foto’s … je hebt er al naar gekeken, juist? Om te reageren om je vorige brief, het lijkt alsof Ethan mijn taak wel aardig weet over te nemen, al heb ik nooit ondersteboven aan een balkon gehangen en in het water gevallen met een botbreuk als gevolg. Het ergste wat ik heb gedaan is … mijn trampolinestunt. Ik kan me daar amper iets van herinneren buiten de waanzinnige kater achteraf. Je had me toen ook thuis gebracht, niet? Zeg tegen Ethan dat als hij zo verder doet hij misschien alsnog kans maakt … wat hij heeft gedaan, Tamara dan nog wel. Ik kan het nog steeds niet geloven, waar is haar “you always be the one Hall” – uitleg gebleven. Maar ik ben blij voor hem! En ik ben teleurgesteld in je Cam, ik had een foto verwacht van zijn stunt. Ik zou het waarschijnlijk ook geprobeerd hebben, alleen niet op dat feestje.
Ik wil niet opnieuw sentimenteel worden in deze brief zoals ik bij de vorige heb gedaan. Ik vertrouw Devon, echt, ik vertrouw hem mijn leven toe maar het is zoveel meer dan dat. Na mijn laatste volle maan is mijn zelfvertrouwen een beetje aangesterkt, ik heb een geweldige avond gehad met vrienden en ben weer praktisch helemaal mijn oude zelf, dat zou ik niet kunnen doen hebben zonder ze allemaal. Je bent hier niet en je begrijpt het nog steeds, ik praat er niet graag over en wil er ook niet over praten met de enige persoon die me kent als vroeger. Dus geef ik je alle normale dingen uit mijn leven hier om je ervan te overtuigen dat ik nog niet helemaal ben weggestorven. Die tekening is geweldig, zeg het Levi maar. Van zodra ik kan geef ik hem aan Nadya, tegenwoordig zien we elkaar niet zo vaak, of ontlopen we elkaar. In ieder geval moet ze wat verwerken en ben ik misschien niet de juist aangewezen persoon om dat te doen. Het is één van de zovele struggles hier, ik ben vergeten waar ik goed en slecht in was. Ik weet dat ik altijd zorgzaam ben, om andere geef maar het lijkt hier zoveel verwarrender dan thuis. Ik weet niet echt wat ik moet doen, maar ik geef haar de tekening van zodra ik kan! Ja, Devon kan echt in een beer veranderen, een gigantische beer en jaaaaa … ik weet het, we houden score bij. Zie, helemaal nog niets veranderd.
Cammie, stop, alstublieft. Grote groene monsters bestaan hier niet echt en je hebt ook geen enkel idee wat Kat of Nadya zijn voor mij. Of je Kat nu aardig vind of niet, ik heb haar echt nodig, anders zou ik het niet eens schrijven. Ze kon me afgelopen volle maan menselijk houden, dat zou Nadya nooit lukken zonder me pijn te doen. Sorry … dat leest bot, ik ben niet kwaad, hoogstens gefrustreerd. Je zit in Londen en je wilt me nog gaan helpen. Ik red me hier wel, zoals ik schrijf, ik heb de back up hier en het gaat iedere dag een beetje beter. Maar als je je er beter bij voelt, ik zal Nadya vragen of je haar mag schrijven eens ik de kans heb. Misschien moet je al bij de volgende brief je vragen voor haar meesturen zodat ik ze haar kan geven. Ik ben hier geen voorstander van, jij kent me te goed en Nadya kent het andere deel van mij te goed. Wees voorzichtig met wat je schrijft Cammie!
Maar nu, mijn deel. Je vroeg me naar meer van mijn leven hier, wel hier komt het. Ik ga je bewijzen dat ik nog niet zo verloren ben als het lijkt. Ondanks dat ik hier nog niet zo lang zit heb ik al aardig wat meegemaakt, zowel positief als negatief. De lessen zijn hier goed, als ik ze niet met Devon heb tenminste want hij leid me altijd af! We hebben wel een les samen, ik Devon, Kat en Denni bij een docent die Howard heet, de naam alleen al!! Hij heeft zo’n giga afrokapsel, je zou plat gaan van het lachen mocht je hem kunnen zien. Dat kapsel past ook maar net in de deur … kun je je het al voorstellen? Hij geef natuurkunde en dat doe ik samen met Devon en Kat, uitgerekend de twee meest afleidende personen op dit eiland. Mijn punten zijn niet zo schitterend voor dat vak dankzij hen maar goed, ik haal het wel weer op. De andere lessen zijn standaard, de docenten ook. Wist je trouwens dat we hier trainingszalen hebben, the real stuff, met wapens en dergelijke. Als ze denken dat ik ooit in mijn leven iets anders ga doen dan mezelf onder controle houden dan hebben ze het wel goed mis. Je hebt hier zo van die fanaten, ze lijken haast wel soldaten. Goed, lessen zijn niet zo interessant om over te schrijven. De foto’s!!!!! Mijn bewijs staat op dat kaartje met die vier foto’s naast elkaar. De eerste twee foto’s zijn van Halloween. De traditionele ik die een pompoen uit snijd, het deed me hoofdzakelijk denken aan het geklaag van Levi als hij het moest doen, omdat hij er de kracht niet voor had. Maar die pompoen was dus ter ere van mijn broertje. Hier op school hebben ze een feest comité die allemaal themafeestjes op gang zet, Halloween was ook door hen opgericht. Devon had het geniale idee om verkleed te gaan als elkaar, hij als wolf en ik als beer. Waar we niet aan gedacht hadden was dat het zo ontzettend warm was in die kostuums dus ergens halverwege de avond had Devon zich al half uitgekleed. Ik kan het me niet eens herinneren of ik het heb gedaan. Er was zoveel drank en ik was net uit de ziekenboeg dus ik had echt nood om even alles te vergeten. Maar volgens wat ik hoorde van anderen was het echt een geweldig feestje, ik heb me gedragen blijkbaar … In ieder geval hebben ik en Devon de hele morgen erna in ons bed gehangen, beide met een kater waar we niet mee overweg konden. Maar dat was eigenlijk officieel mijn eerste feestje daar, als beer! De derde foto is van bij kerst. Ja, dat is Devon naast me en ik weet wat je denkt momenteel maar kijk … ik sta er ook op! Zie je, helemaal mijn normale knappe zelf in pak!!! Er was niet echt een groot feest maar we hebben het wel gezellig gemaakt en daar moet ik natuurlijk een pak voor aantrekken. En je weet wat ze zeggen van mannen in pak, de dames hadden ons toen zeker opgemerkt. Niet dat ik het lang aangehouden heb, het was een week voor volle maan en ik was te onrustig om te blijven dus ben er maar vandoor gegaan. Jep, de struggles of being a werewolf. In ieder geval, ik zie er nog altijd knap uit, niet? Geen flauw idee waar ik naar keek trouwens, het zal wel iets interessants geweest zijn. De laatste foto is van vorige week! Devon had uitnodigingen verstuurd en we hebben beide een kampvuur aan het strand opgezet, een feestje dus eigenlijk. Het begon met volleybal en water en dames en echt … misschien moest ik die details maar niet zeggen. In ieder geval, Devon had zijn gitaar mee, er werden liedjes gespeeld en dingen als dat. Een echt kampvuur, Aislin was trouwens zo geweldig om het vuur te maken met haar mutatie, uniek! Het was een hele beleving en het was net na mijn laatste volle maan met Katerzyna dus ik was compleet mezelf, vol zelfvertrouwen. Die nacht was de eerste waarin ik het dichts bij Storm Hall uit Londen leunde, ik denk niet dat ik echt aan mijn mutatie gedacht heb toen ik ging volleyballen. Maar zoals je kunt zien heb ik wel een hoop vrienden gemaakt hier, de ene al beter dan de andere dus ik kan ze niet allemaal aan je voorstellen. Ik zal je mijn vier favoriete dames voorstellen en dan Devon, natuurlijk. Je zou razend worden als ik hem niet voorstelde met een foto. Nadya zit er niet tussen, omdat het anders is met haar dan als het is met hen vijf. Dus wees niet kwaad omdat ik niets heb van haar, dat komt ooit wel eens!!
Ik heb ze je allemaal al eens voorgesteld, met uitzondering van Lorise dus je zult ze wel al een beetje kennen. Maar nu heb je er een gezicht om bij te plakken. Ik denk dat die foto van Taylor vast al ergens boven je bed hangt, bij de rest van je fan collectie. Haar heb ik gewoon rechtuit gevraagd dat ik een foto nodig had, het heeft een half uur geduurd voor haar om de juiste outfit te vinden en haar haren op te steken. Niet dat ik klaagde, ik lag lekker languit op een bank en luisterde naar haar vrolijke gebabbel. Het is soms wel ontspannend om bij haar in de buurt te zijn, omdat ze je de helft van de tijd de kans niet geeft om er iets tussenin te brengen. Ze maakte me altijd wat vrolijker, enkel door naar haar te luisteren. Dat is het enige wat ik die namiddag heb gedaan terwijl ze me vroeg wat mooier zou staan op de foto, blauw of dat geel vanop de foto. Geel is het dus geworden. Het was geen ramp om toe te kijken hoe ze zich speciaal klaar maakte voor een foto voor jou! Ik heb een tiental foto’s van haar op mijn gsm nu, wat ook geen ramp is maar deze was de beste. Veel liefs zoals altijd, van Taylor. Taytay heb ik leren kennen … even denken, ik denk op het Halloweenfeest. Ja, ze had Devon al leren kennen en daar hebben we elkaar voor het eerst ontmoet ondanks dat ik haar uiteraard al had gespot op Instagram. Maar aangezien ik me niet veel kan herinneren van die avond … nouja, je kent de rest. We hebben wel eens een feestje met ons tweetje gehouden in de danszalen van de school. Ja, ik en Taylor, helemaal alleen in één ruimte en nee, er iets niets dramatisch gebeurd, ik hoor het je zo denken. Daar heb ik haar trouwens de eerste keer over je verteld!
Ik probeerde echt sneaky te zijn om foto’s te nemen maar ik denk dat ze er alle vijf zijn achter gekomen dat ik ze heb genomen. Op één of andere manier hadden ze het altijd door, ik ben nu niet meteen de meest subtielste persoon op aarde. Van Kat heb ik waarschijnlijk de meeste foto’s, guilty!! Maar ze doet er eerlijk gezegd ook altijd om en ik kan het gewoon ook nooit laten. Ik heb je de normaalste foto van haar gestuurd omdat je anders toch al meteen zou gaan oordelen. We hadden net gedaan met de les, vrij uurtje, ik en Kat spenderen graag vrije uurtjes samen, net als ik dat met iedereen graag doe. Maar dus, dat is Kat, onschuldig als altijd. Je zou bijna gaan denken dat als je naar de foto kijkt er geen kwaad in zit. Maar ja, kijk lang en hard want dat is de persoon die mij compleet kan helpen tijdens volle maan, alleen zij. Ze weet zelf hoe je een ontwrichtte schouder weer op zijn plaats moet krijgen. Het enige wat ze niet kan is zich binden en laten we eerlijk zijn, ik kan dan ook niet dus ze we zitten goed bij elkaar. Als Ethan het zo graag wil weten, ze is het eerste streepje op mijn blad en dat zal ze ook altijd zijn. We hebben afgesproken dat als we hier ooit wel gaan we een wereldreis gaan maken! Ja, ik ga een wereldreis maken, vreemd, dat is misschien één van de dingen dat de weerwolf positief meebrengt in dit leven, ik wil meer zien van de wereld dan enkel dit eiland en Londen. En er is niets avontuurlijker dan op pad gaat met Kat! Haar heb ik leren kennen op de meest onschuldigste ochtend ooit. Ik was die ochtend op dat strand en zij stond daar gewoon voor mijn neus te stretchten. We hebben gezwommen en nog veel meer. Het leuke aan Kat is dat ze gek is op eten, en ben ik nu niet de meest uitgelegen persoon als het gaat om koken. Dus ik krijg altijd wel ergens mijn zin als ik iets lekkers voorzie. Ik lag in de ziekenzaal toen ze jarig was, en ben toen op mijn krukken haar een cupcake gaan geven, ik denk dat ze wel verrast was. Niet alles aan mij is zo doorzichtig. Ik geef om haar, net als ik om ze allemaal geef, daar lijkt het nooit op in het eerste beeld.
Lorise ken je nog niet, haar heb ik nog niet vernoemd in de voorgaande brieven. Ze is geweldig! Cammie, je zou haar echt mogen, jullie hebben dezelfde kledingstijl een beetje. Ze is Cupido … like for real, ze kan geen liefdespijlen afschieten maar ze kan echt liefde maken. Zelf de grootste vijanden kan ze verliefd laten worden op elkaar. Het is eigenlijk best eng maar dat maakt haar niet minder waanzinnig. Nee, ze heeft haar mutatie nog niet op me gebruikt, toch niet die heftige vorm. Ik heb wel heel veel bewondering voor haar en ik vraag me nog steeds af en toe af of dat een na effect is van haar mutatie. In ieder geval, Lorise is echt aangenaam gezelschap. Net als ik schuilt er ook een andere voorzichtigere kant aan haar. Ik heb haar leren kennen in de bibliotheek … van alle plaatsen daar, ja! En wat er daarna is gebeurd ga ik je niet zeggen … nu kan je het waarschijnlijk al raden. In ieder geval, Lorise is het soort van gezelschap waar ik een soort van rust bij kan vinden. Ze is een goede vriendin, echt, en ze is ook nog eens waanzinnig knap en schattig en god … laat ik maar ophouden.
Mijn tweetygirl is Denni, ze kijkt een beetje kwaad maar ze was zo geconcentreerd bezig en ik kon mijn lach niet inhouden waardoor ze opkeek en tada, de foto. Van allemaal is ze de echte vriendin, een vriendin waarvan ik niets meer nodig heb buiten haar support en gezelschap. Ik ben ook redelijk beschermend over haar, ik denk … we hebben eventjes een moeilijke tijd gehad. Ik lag in de ziekenzaal en ze wilde bij me zijn voor me te steunen en ik wees haar af. Ik gaf haar de koude kille kwade versie van mezelf die zelf jij nog nooit ontmoet hebt. Het brak mijn hart om het te doen maar ik denk dat instinct dat moment gewoon alles over nam. Ze is boos vertrokken, ik bleef met de leegte achter. Ze wist ook helemaal niet van wat er was gebeurd, ik heb het haar achteraf allemaal uitgelegd en ze heeft er vrede mee genomen. Sinds dat moment zijn we er onvoorwaardelijk voor elkaar. In sommige opzichten lijken jullie wel op elkaar, de voorzichtigheid hebben jullie beide wel. Ik noem haar altijd Tweetygirl, ten gevolge van een Instagram post. Naast Nadya is ze de enige die me ook Storm noemt dus dat zegt wel veel.
En dan de laatste in dit rijtje, ongetwijfeld degene waar je alles van wil weten nadat je zijn foto zag. Devon Garnet, kamergenoot, broer, beste vriend en beschermengel. Als ik het moeilijk heb met iets is hij er altijd om me af te leiden. We hoeven maar een blik te wisselen en we vertellen verhalen, sinds kort weet ik letterlijk haast alles van hem. Hij wist het al wat langer van mij. Ik heb je al teveel over hem verteld in voorgaande brieven, het is haast niet eerlijk tegenover de rest. Het eerste ding dat hij tegen me zei was dat ik op zijn terrein liep … alsof hij territorium heeft op dit eiland. We hebben elkaar een heleboel verwijten naar het hoofd geslingerd en er vervolgens om gelachen. Van het feit dat hij stonk naar beer en ik naar wolf, tot ik die hem voor eeuwig en altijd het lied uit Jungle Book in zijn hoofd stak! Dat gaat hij me nooit vergeven waarschijnlijk. We maken altijd grapjes om elkaars mutaties! Maar … als je van beren leren kan … urg, nu zit het weer in mijn hoofd. Maar Devon is recent wel de held geworden hier op het eiland, echt, wat hij voor elkaar krijgt verdiend een award. Ooit neem ik hem eens mee naar Londen, dat denk ik altijd bij mezelf ondanks dat het niet zo gemakkelijk is.
Als laatst, Storm Hall bij kerst en Storm Hall een week geleden. Speciaal voor jou!! Zie ik er nog steeds als mezelf uit? In ieder geval als je vragen hebt, of gelijk wat, stuur ze me dan terug. Laat mam, Levi en de rest ook anders eens een briefje schrijven voor me. Dan kijk ik wat ik kan doen van dit eind. Ik denk ook aan jou. Heel veel liefs, Storm Hall
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:45 am; in totaal 2 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. di jun 07, 2016 9:41 pm
-
Storm,
Ik had gezegd dat ik er niet opnieuw over zou beginnen, dat ik datgene zou zijn voor je die je deed herinneren aan Londen. Maar ik kan het niet. Het spijt me dat ik deze brief zo moet beginnen, ik weet dat je gebroken zal zijn door dit te lezen maar ik moet het gevoel gewoon kwijt. Ik besefte het niet tot ik naar buiten keek die avond, tot ik die ronde maan aan de hemel zag. Ik ben nooit geen sterrenmeisje geweest en eerlijk, de maan kon me wel gestolen worden maar die nacht. Ik kon enkel maar aan jou denken. Ik heb geen flauw idee hoe je daar doorheen moet, maar ik weet dat het je leven verwoest. Het troostende aan die maan was dat ik wist dat je een moment in die nacht ook naar boven zou kijken, dat je die maan ook een blik waardig zou gunnen. Dus ik nam een deken en onze favoriete thee en bleef de hele nacht wakker, keek naar de volle maan en dacht aan jou. Ik hoop dat het dragelijk is, ik hoop dat het dragelijker word voor je maar ik kan het gevoel niet van me afzetten. Normaal zou ik in slaap vallen bij het idee aan een hele nacht wakker blijven maar ik was klaarwakker die nacht. Ik bleef op, met mijn thermos thee en mijn ogen op die maan. Stelde me voor hoe onze blikken op een seconde elkaar misschien zouden kruisen omdat we allebei op hetzelfde moment naar die maan kijken. Ik hoop dat je het hebt gered, ik hoop dat je de steun had die je nodig had. Maar Storm … het maakt me kapot. Ik ga kapot hierheen, aan je onduidelijkheid en je afstandelijkheid. Je probeert goed te doen, echt, ik zie het aan de foto’s maar het is niet jij, het is niet mijn Storm. Ik hoop dat je beseft dat we niet meer terug kunnen naar enkel Storm en Camille, ik heb aanvaard dat je anders bent en ik vecht nog steeds voor je. Je bent nog steeds mijn allerbeste vriend Storm, ik hoop alleen dat jij jezelf zover krijgt om te aanvaarden dat de wereld nu anders draait. Laat me niet achter in Londen met het gevoel dat ik dingen mis van je, zeg me het gewoon. Schrijf erover, praat erover maar alstublieft … hou het niet voor jezelf. Je mag misschien hard zijn maar ik weet zeker dat het je zal inhalen … als het dat al niet gedaan heeft. Daarom schrijf ik Nadya, lees het alstublieft niet, het is iets tussen haar en mij, dat beetje zekerheid ben je me verschuldigd voor alle maanden dat je niets van je liet horen. Maar dit was het, het knaagde al aan me sinds die volle maan en het papier lag al onder een laagje stof toen jouw brief eindelijk aan kwam.
Ik ben blij dat je vrienden maakt, dat je feestjes hebt, een beetje liefde en vriendschap kent. Als ik kijk naar al die foto’s dan ben ik zeker dat ze allemaal op een unieke manier waardevol voor je zijn. Want zo ben je Storm, je sluit iedereen in je hart, of je dat nu wil of niet! Ik ben niet jaloers om iedereen die je daar hebt, ik wenste enkel dat ik er kon zijn om er deel van uit te maken. We kennen elkaar al van de kleuterschool, het is hard om nu zover van je af te zitten en toch nog zoveel om je te geven. Hier in Londen is een zekere leegte zonder jou en de partysquad, Ethan doet wat hij kan om het beetje herinneringen aan jullie allemaal staande te houden maar ik zie ook dat hij eronder lijdt. Het is niet eerlijk, Londen verloor een heleboel jongeren op een hele korte tijd, waaronder jij. Ik wenste dat er een pendelbus, of een trein, of een boot … Desnoods een raket was waarmee ik zo heel af en toe eens tot bij jou kon komen. Ik ben zeker dat mijn aanwezigheid wonderen zou doen voor je (en voor mij). Daarnaast zou ik wel heel erg graag iedereen persoonlijk leren kennen!! Tegenwoordig zit ik niet meer zo vaak op de feestjes, ik zit vaak alleen thuis, voor de tv, te zappen en naar buiten te staren alsof ik bang ben dat er plots een volle maan opduikt zomaar ergens tussen twee maanden in. Dit is depressief … niet? Ik ben depressief, ik voel me depressief. Ik lijdt een beetje onder de trainingen, we hebben een nieuw stuk en ik kan me niet focussen, er is zoveel dat mijn aandacht nodig heeft (ja, zelfs zonder jou heb ik het nog druk). We gaan een maand op stage naar Rusland, er is geen land beter in ballet dan Rusland maar ik weet niet of ik wel wil gaan. Plots lijkt ballet niet meer zo belangrijk voor me. Wat er jou overkomen is heeft me op een vreemde manier aan het denken gebracht. Maar ik mag mezelf niet uit balans halen, dat zou je namelijk niet willen. Maar genoeg met de drama en de depressieve gedachten, ik denk dat je er al genoeg hebt van jezelf (sorry dat ik het zeg)
Dus … die vrienden van je. Eerst en vooral heb ik nooit een kampvuur op het strand mogen mee maken, het moet vast geweldig zijn om dat de delen met je vrienden. Ik zet het op mijn to-do lijstje. IK, Ethan en Levi maken een lijstje met leuke dingen die we gaan doen voor als je ooit eens terug komt. En als jij een kampvuur kan krijgen daar, dan kun je dat ook hier!!! Het spijt me van je kerst … het moet niet gemakkelijk zijn om altijd in de knoop te liggen met jezelf. Hopelijk is iedere dragelijke dag een goede voor je. Terug naar je vrienden. Wauw, Taylor ziet er nog knapper uit op deze spontane foto dan al die in de boekjes. Ik heb haar nog nooit van dichtbij gezien, er stonden altijd zo goed als duizenden mensen tussen haar en mij in maar dit is eentje die op de muur komt. Als iemand ernaar vraagt zeg ik wel dat hij uit de boekjes komt. Geel staat haar trouwens fantastisch, zeg haar dat ik het gezegd hebt. Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat jullie op dezelfde school zitten, als in elkaar gewoon elke dag tegen komen … Zingt ze daar nog vaak? Kat is anders dan ik me had voorgesteld om eerlijk te zijn, ze ziet er normaler uit. Niet verkeerd bedoeld maar ik had een heel ander beeld van haar, eentje die ik niet leuk vond. Dus ik ben “aangenaam” verrast door deze foto ondanks dat je expres de onschuldigste nam. Ik ben verbaasd dat zij degene is die alles voor je tot rust kan brengen. Was ze bij je de laatste volle maan? Hoe ging hij? De manier waarop je over haar schrijft zegt al heel wat Storm. Je koestert haar en ze breng je terug een beetje tot leven? Klopt dat? In ieder geval, ze lijkt me aardig, onschuldig aardig als ik naar die foto kijk. Een wereldreis? Echt? Mag ik mee? Dat is voor mij eens een kans om weg te geraken uit deze stad en terug bij jou terecht te komen. Maar ik weet niet of ik me zou thuis voelen tussen jullie allemaal, zie dat ze me niet aardig vinden. Lorise lijkt me vet aardig om mee op te gaan. Cupido, voor echt? Wauw!!! Alsof jij het ooit erg zou vinden als ze haar mutatie op je zou gebruiken. Ik bedoel, Storm, komaan, zelf ik vind haar knap en lief en schattig en al die dingen die je denkt als je dit leest. Ik ben zeker dat ze je zo rond haar vinger weet te draaien, zonder mutatie dan nog wel!! Van allemaal lijkt ze me wel degene met wie ik het het best zou vinden. En god, hoe komt ze aan die bruine huid? Hier in Londen schijnt de zon niet zo vaak om dat te krijgen. En ik doe niet aan zonnebanken want dat is vals spelen maar oh jee … ik ben jaloers op haar! Als iemand jou Storm noemt dan is het vaak voor echt. Voor zover ik weet noemen enkel kinderen je Storm, je familie en ik je Storm dus dit … is heel wat. Ze lijkt me zo aardig, ze lijkt me inderdaad exact de persoon om jou vooruit te helpen, te ondersteunen. Dat jij iemand niet in de buurt laat is meestal omdat je ze wil beschermen. Ik begrijp dat maar het werkt niet, dat heb ik je ookal gezegd. Personen wegduwen werkt averechts. Ik hoop dat jij en Dennimae weer goede vrienden zijn en dat je er het beetje vriendschap in terug vind die wij ook hadden. En dan … Devon Garnet. Ik had me heel wat van hem voor de geest proberen halen maar niet dit. Ik moet toegeven, toen ik de brief kreeg zat ik in de les, Anna trok de foto er gelijk uit (ondanks dat ik echt niet wilde dat ze het zouden zien!! Ik beloof het). En ze had die van Devon vast, de hele meidengroep heeft hem dus gekeurd, iets minder dan een negen op tien heeft hij niet gehad hoor. Nu kan ik me inbeelden waarom hij jou is maar in een ander jasje. Hij is knap! Met hem zou ik wel eens op date willen, stuur je hem eens mee in de volgende brief? (puppyoogjes). Ik denk niet dat hij het type persoon is waar ik echt voor zou vallen maar hij lijkt me het gezelschap om enorm veel plezier mee te hebben. Hij is dus goedgekeurd, op alle vlakken, elf of tien van Camilli Troy (laat hem dit niet lezen, als hij ook maar een beetje op jou lijkt heeft hij deze aanmoediging dus zeker niet nodig).
Ben je veranderd? … Je ziet er nog uit als jezelf, knap en charmant maar je ogen zijn anders. Ze zijn niet meer zo levendig, niet meer zo intens gelukkig. Het kan zijn dat ik het mis heb, dat dit enkel mijn oordeel is omdat ik weet dat je niet gelukkig bent. In ieder geval, je ziet er nog steeds onweerstaanbaar uit, als je het zo graag wil weten. Ik liet Levi iets schrijven maar Ethan is niet gelukt, hij is op vakantie naar Frankrijk en je ouders hadden het te druk. Ze zeiden dat ik je de groeten moest doen dus bij deze; je hebt de groeten van je ouders. Er zijn een briefje bij voor jou van Levi en ook eentje van mij aan Nadya.
Hopelijk hoor ik snel weer van je, Je Cammi
-
Dearest Nadya,
Er is niet veel dat ik kan zeggen … Jij kent mij niet en ik ken jou niet, er kan geen grotere afstand tussen ons inzitten dan dit. Ik weet niet hoe je eruit ziet, hoe oud je bent of wat je graag doet in het leven. En toch lijkt het alsof ik je beter ken dan wie dan ook. We hebben iets gemeen, iets wat mijn leven staande hield en hoogstwaarschijnlijk ook jou leven zal doen draaien, Storm Hall. Ongetwijfeld dat het hartverscheurend is voor hem om dit niet te lezen maar ik weet dat hij deze brief aan je zal geven zonder er zelf naar te kijken, zonder het te openen. Ik ken Storm als de meest zelfzekerste sterkste persoon uit Londen, jij kent hem als het hele tegenovergestelde. In dat zicht verschillen we zoveel van elkaar maar we doen hetzelfde, we maken hem sterker. Hij is nooit echt goed geweest in het achterhouden van emoties, hij is zelfs nooit echt een goede leugenaar geweest dus als je hem net genoeg kent dan zie je door hem heen. Ik weet voor honderd procent zeker dat hij niet in orde is, hij probeert mijn geweten te sussen maar ik kan het niet laten te denken dat hij verder afdwaalt. In al de brieven die hij al naar me heeft gestuurd kreeg ik steeds weer de signalen, dit is niet mijn Storm … dit is niet de Storm die ik het laatste gezien heb. In die brieven is er echte een constante, jij … als hij over jou schrijft dan lees ik iets van de Storm die ik ken, begaan, zorgzaam, de Storm die ik het meest aan mijn zijde had. Nadya … hij houdt van je. Ik zeg niet op welke manier “houden van” inhoudt, maar hij doet het, onvoorwaardelijk. Dat betekend dat alles wat op je af komt hij er zal zijn net zoals hij het altijd heeft gedaan voor mij. Zijn leven is oprecht een stuk ingewikkelder geworden nu, ongetwijfeld en ik ben er niet om te helpen. Maar jij doet het … op jouw manier en daarom schrijf ik je. Om je te bedanken! Ik zou een slechte beste vriendin zijn als ik op zen minst niet degene bedank die ervoor zorgt dan mijn vriend niet wegzakt in onwetelheid. Dus nogmaals, bedankt, bedankt om er te zijn voor hem, bedankt voor alles wat je tegen hem zegt, wat je voor hem doet. Ik heb maar één vraag voor je … Gaat hij het redden? Wat is het dat hem zo kwelt dat hij zichzelf zo ver toe laat weg te zakken? Ik weet dat hij een mutatie heeft, ik weet dat hij een weerwolf is, ik lees de kranten, ik weet wat hij heeft gedaan maar is het dat? Is het schuldgevoel zo groot dat hij zichzelf totaal niet meer vertrouwd. Dat zijn meerdere vragen, sorry. Hij schreef me over een ongeluk, waardoor hij een hartstilstand kreeg, ik kan het niet van me afzetten dat het misschien meer is dan dat. Maar goed, ik wilde je enkel schrijven om je te bedanken en niet meteen om heel mijn visie over Storm te delen met je. Het spijt me. Nogmaals bedankt Nadya!!
Vergeet nooit, hij heeft je nodig. Ik zeg niet dat hij weet hoe hij ermee moet omgaan maar ik weet dat hij iemand als jou nodig heeft. Dus vergeef het hem alstublieft als hij afstand neemt, niet goed weet hoe hij zich moet gedragen in je buurt. Dit is net zo nieuw voor hem als die weerwolf dat is. (Nu klink ik wel als een overbezorgde moeder).
Love, Camille Troy
-
Aan mijn grote broer,
Camille zegt dat ik het kort moet houden maar dat kan ik niet. Je bent een weerwolf!! Zo’n grote badass coole weerwolf die ik in mijn nieuwe videogame moet zien te vangen. Camille zegt ook dat ik daar niet over mag praten … Dus hier houd het dan ook maar op. Met mij gaat alles goed, ik ben bijna “afgestudeerd” voor dit jaar. Kon je maar op die uitreiking zijn!!! Ik ben lang boos op je geweest, je laat je kleine broer niet zomaar in de steek. Maar ik denk dat ik begrijp waarom … al zou ik veel liever bij je willen zijn. Het klinkt alsof je daar heel veel plezier hebt met je nieuwe vrienden, ze klinken ook super cool. Maar ik zou je veel liever hier hebben, thuis. Ik heb de hele kamer gekregen van pap na die eerste brief van je dus ik heb nu ook je bed ingepalmd, en je bureau … je kleerkast … eigenlijk alles een beetje. Sorry broer! Maar als je terug komt dan beloof ik je alles terug te geven … je komt toch nog terug he?
Groetjes, Mini Hall
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:39 am; in totaal 2 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:10 pm
PAS OPENEN OP 27 JUNI (Je verjaardag)
-
Storm,
Verjaardagen maken je niet jonger, je wordt oud! Beloof me te leven, beloof me gelukkig te zijn en vrede te nemen met jezelf. Ik kan niet bij je zijn op je verjaardag dus heb ik geprobeerd om een beetje Londen tot bij jou te brengen. Op onderstaande DVD staan al de verjaardagswensen van al je vrienden hier in Londen. Maar ook onze herinneringen met jou. Het was een hele klus om van iedereen iets te krijgen maar het draagt bij al zeker een uur kijkplezier! Ik hoop dat je ervan geniet, ik hoop dat je van je verjaardag geniet. Doe iets leuks met je vrienden daar, vergeet niet dat dit je enige leven is. Ik hou van je, probeer het je alstublieft te herinneren.
Liefs, Je Cammi
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:40 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:15 pm
-
Karlie,
Ik schrijf liever dan dat ik sms of mail omdat ik weet hoe hard de dames het appreciëren om een geschreven briefje onder hun deur geschoven te krijgen. Ik kan haast wedden dat je hart een tel over sloeg bij het zien van die witte enveloppe. In dat geval, missie geslaagd. Dat is niet de reden waarom ik schrijf trouwens, dat is gewoon mijn veel te charmante kant die indruk wil maken. Guilty! Ik schrijf om je uit te nodigen, mijn beste vriendin uit Londen hielp me eraan herinneren dat ik er niet jonger op word, integendeel, ze zegt dat ik oud word. Wat ze ook zegt is dat ik mijn leven moet leven want je hebt er tenslotte maar eentje om te leven. Ik zou geen goede vriend zijn als ik haar raad niet tenminste rond mijn verjaardag opvolg en een feestje organiseer voor die ‘oude’ dag van me. Het is niet enkel mijn versie van een verjaardagsfeest, het is nog meer omdat we tijd samen moeten doorbrengen, in de groep, samen. Ik beloof plechtig dat we een goede avond zullen hebben en je je niet zal vervelen. Dus,
Karlie Aldaine, Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel.
Greetz ,Hall
Beste Storm,
Ik moet eerlijk toegeven, mijn hart sprongetje maakte bij het zien van deze enveloppe. Ik moet verder ook toegeven, geen enkele jongen heeft me ooit geschreven. Zelfs mijn oude vriendje niet, maar daar zal ik je nog over vertellen. Het is geen verdrietig verhaal, als het zo over kwam.
Ik zou met alle plezier komen naar je feest, of moet ik zeggen tijd-die-je-doorbrengt-met-vrienden? Mijn excuses, maar ik ga het toch houden op een verjaardagsfeest. Zelfs al is het geen feest, ik denk dat we er wel voor kunnen zorgen dat het toch een feest wordt. Je hebt zelf Halloween meegemaakt, en het kampvuur was naar je verhalen ook een groot succes.
Ik hoop dat ik me de avond nog kan herinneren, dit kan natuurlijk goed en slecht zijn. Maar bij goede vrienden zorg probeer ik altijd voor een goed feestje te zorgen. Ik zal er zijn, Storm.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:20 pm
-
Denni,
Ik schrijf liever dan dat ik sms of mail omdat ik weet hoe hard de dames het appreciëren om een geschreven briefje onder hun deur geschoven te krijgen. Ik kan haast wedden dat je hart een tel over sloeg bij het zien van die witte enveloppe. In dat geval, missie geslaagd. Dat is niet de reden waarom ik schrijf trouwens, dat is gewoon mijn veel te charmante kant die indruk wil maken. Guilty! Ik schrijf om je uit te nodigen, mijn beste vriendin uit Londen hielp me eraan herinneren dat ik er niet jonger op word, integendeel, ze zegt dat ik oud word. Wat ze ook zegt is dat ik mijn leven moet leven want je hebt er tenslotte maar eentje om te leven. Ik zou geen goede vriend zijn als ik haar raad niet tenminste rond mijn verjaardag opvolg en een feestje organiseer voor die ‘oude’ dag van me. Het is niet enkel mijn versie van een verjaardagsfeest, het is nog meer omdat we tijd samen moeten doorbrengen, in de groep, samen. Ik beloof plechtig dat we een goede avond zullen hebben en je je niet zal vervelen. Dus,
Dennimae Elscot, Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel.
Greetz ,Hall
Storm,
Het is je wel gelukt. Mijn hart maakte een klein sprongentje toen ik de enveloppe zag. Al was het denk ik meer door de spanning, hoewel dat snel omsloeg in vreugde toen ik jou handschrift zag. Goeie raad van je vriendin, trouwens. Feestjes zijn er om gevierd te worden, met je beste vrienden. En zoals de sterren ons die avond lieten zien, zijn vrienden speciaal. Ik kan nu al niet wachten om iets speciaals voor je verjaardag uit te zoeken, want cadeautjes horen er ook bij! En je neemt het aan, ook al weet ik dat je niets anders hoeft dan de aanwezigheid en gezelligheid van je vrienden.
Ik zal er zeker zijn en ga een speciale outfit uitzoeken voor deze speciale gelegenheid, want je bent een speciaal persoon Mister Hall.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:24 pm
-
Devon,
Als je de stickynote op je bureau nu pas opmerkt dan hoop ik voor jou dat je snel begint aan je taak geschiedenis want we moeten hem morgen al indienen! Er ligt een kopie op mijn bureau, schrijf het enkel niet klakkeloos over want ze zullen het merken. Also, ik ben bijna jarig en ik weiger dat te doen zonder een gezellige avond met de dames.
Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel. Wat een domme vraag.
PS, ik zie je straks, maak die taak, kom niet te laat!!!
Greetz, ,Hall
Ja ik lees hem dus duidelijk te laat, godverdomme! Dat wordt kribbel krabbel. Ik wens Dean alvast succes met ontcijferen.. Maarja, als die man hiërogliefen kan lezen, zal dit ook wel lukken, niet? Zal mijn best doen om wat woordjes om te wisselen, hehehe
En wat is dat nu voor een stomme vraag? Ik erbij op uw verjaardagsfeest? Maat, ik bén het grootste cadeau dat ge kunt wensen op zo'n party! En ja, waar de girls zijn, is Devon he, dus..
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:26 pm
-
Taylor,
Ik schrijf liever dan dat ik sms of mail omdat ik weet hoe hard de dames het appreciëren om een geschreven briefje onder hun deur geschoven te krijgen. Ik kan haast wedden dat je hart een tel over sloeg bij het zien van die witte enveloppe. In dat geval, missie geslaagd. Dat is niet de reden waarom ik schrijf trouwens, dat is gewoon mijn veel te charmante kant die indruk wil maken. Guilty! Ik schrijf om je uit te nodigen, mijn beste vriendin uit Londen hielp me eraan herinneren dat ik er niet jonger op word, integendeel, ze zegt dat ik oud word. Wat ze ook zegt is dat ik mijn leven moet leven want je hebt er tenslotte maar eentje om te leven. Ik zou geen goede vriend zijn als ik haar raad niet tenminste rond mijn verjaardag opvolg en een feestje organiseer voor die ‘oude’ dag van me. Het is niet enkel mijn versie van een verjaardagsfeest, het is nog meer omdat we tijd samen moeten doorbrengen, in de groep, samen. Ik beloof plechtig dat we een goede avond zullen hebben en je je niet zal vervelen. Dus,
Taylor Cadwell, Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel.
Greetz ,Storm
Storm,
Ik ben vereerd dat ik bij je verjaardagsfeest aanwezig mag zijn. Natuurlijk kom ik langs en ik zal Adaline -een verpleegster waar ik behoorlijk bevriend mee ben geraakt, maar over haar vertel ik wel op het feest- laten kijken of ik voor het hele, je weet wel, ergens een cadeautje heb klaargelegd, want ik mag de ziekenhuisgang niet verlaten. Is er een kledingcode of moet ik gewoon netjes komen? Komt de ... rest (ik zal ze zo maar even noemen) ook? Hopelijk kunnen ze het berijpen... maar als ze net zoals jij en Devon zoveel voor me betekenden, betekenen, dan zal het wel goed komen ... geloof ik. Ik kijk er in ieder geval naar uit en hoop dat er misschien weer enkele puzzelstukjes tevoorschijn komen.
Helaas sloeg mijn hart geen tel over bij het aanzicht van de maagdelijk witte brief bij mijn post, maar ik kan je verzekeren dat Adaline helemaal weg zwijmelde bij het idee van een handgeschreven letter. Haar eerste gedachte was een liefdesbrief, dus kan je wel begrijpen hoe teleurgesteld ze was toen ze hoorde dat het enkel een uitnodiging is. Toch ben ik, net zoals andere meisjes zoals je zei, blij met een brief, vooral omdat ze me mijn gsm nog niet laten gebruiken hier. Ik dacht dat ze iets zeiden van stralingen en een te grote schok als ik alle sms'jes zou lezen. Maar omdat ik een flinke meid ben -duh- luister ik voorbeeldig en steel mijn telefoon niet terug. Misschien ben ik ook wel ergens bang voor de inpakt zoals ze het hier chic noemen, maar dat blijft tussen ons hé.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. wo jun 22, 2016 10:28 pm
-
Lorise,
Ik schrijf liever dan dat ik sms of mail omdat ik weet hoe hard de dames het appreciëren om een geschreven briefje onder hun deur geschoven te krijgen. Ik kan haast wedden dat je hart een tel over sloeg bij het zien van die witte enveloppe. In dat geval, missie geslaagd. Dat is niet de reden waarom ik schrijf trouwens, dat is gewoon mijn veel te charmante kant die indruk wil maken. Guilty! Ik schrijf om je uit te nodigen, mijn beste vriendin uit Londen hielp me eraan herinneren dat ik er niet jonger op word, integendeel, ze zegt dat ik oud word. Wat ze ook zegt is dat ik mijn leven moet leven want je hebt er tenslotte maar eentje om te leven. Ik zou geen goede vriend zijn als ik haar raad niet tenminste rond mijn verjaardag opvolg en een feestje organiseer voor die ‘oude’ dag van me. Het is niet enkel mijn versie van een verjaardagsfeest, het is nog meer omdat we tijd samen moeten doorbrengen, in de groep, samen. Ik beloof plechtig dat we een goede avond zullen hebben en je je niet zal vervelen. Dus,
Lorise Southers, Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel.
Greetz ,Hall
Laatst aangepast door Storm Hall op di aug 09, 2016 10:47 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. zo jun 26, 2016 2:11 pm
-
Vick,
Ik beloofde je een feestje, een feestje en nieuwe gezichten om te leren kennen. Ik ben bijna jarig en dat weiger ik te doen zonder een gezellige avond met al mijn dichtste vrienden, wat inhoud dat de meerheid het tegenovergestelde geslacht zijn. En ik ben een Brit, ik kom mijn beloftes altijd na dus bij deze ben je uitgenodigd.
Bij deze nodig ik je uit op 27 juni, 20.30u in the Lounge. Laat iets weten als je er bij kan zijn of niet … ik hoop voor jou van wel.
Greetz ,Hall
Lijkt me vreselijk gezellig! Kan niet wachten om je vrienden te leren kennen!
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. zo jun 26, 2016 5:25 pm
Beste Storm,
Niet schrikken alsjeblieft, opnieuw een geschreven brief van mij. Geen zorgen, dit gaat niet over een afspraak of iets dergelijks, maar iets heel anders. Ik heb namelijk gehoord dat je binnenkort jarig bent (het grote voordeel van een tienerdochter hebben die overal oren en ogen heeft) en – je raadt het misschien al – ik zou je heel graag willen feliciteren. Het is inmiddels een heel aantal maanden geleden sinds ons gesprek. Het moeilijkste gesprek dat ik waarschijnlijk heb gehad en zal hebben in mijn tijd dat ik hier op Genosha ben. Je hebt zo veel moeten doormaken in de afgelopen zes maanden, dat je wel eens een avond met plezier verdient. Je bent een bijzondere leerling, Storm. Je doet me denken aan de tijd dat ik zelf ook student was in Londen (ja, ook ik ben jong geweest).
Goed, genoeg met al die emotionele statements – waarschijnlijk heb je al aan het cadeau dat voor de deur van je kamer staat gezien dat het een fles is (zo niet, maak hem maar open voordat je verder leest). Wat je voor je hebt is niet zomaar een fles whisky, maar een fles originele Schotse whisky die ik uit mijn kantoor in Oxford meegenomen heb en maar liefst twaalf jaar gerijpt is (exclusief de paar jaar dat hij bij mij op kantoor stond - hij is zelfs nóg beter geworden!). Het is de Rolls Royce onder de whisky’s en ik weet zeker dat het jullie avond nog beter zal maken (al is het maar een drankje om de avond mee in te leiden).
Gefeliciteerd en nog een fijne verjaardag gewenst,
Jamie
PS: Serveertip: puur, het liefst zonder ijs en zonder cola (al weet ik dat de jeugd van tegenwoordig het waarschijnlijk niet kan laten om er iets zoets aan toe te voegen).
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. di jul 19, 2016 10:05 pm
-
Aan mijn allerliefste rasechte Britste beste vriendin,
Het spijt me dat het zo lang duurde tegen dat ik je terug schreef, ik heb het verschrikkelijk druk gehad. Ik weet dat het geen excuus is om er zo lang over te doen maar het is in mijn geval het enige waar ik kon opkomen. Er is zoveel gebeurd afgelopen drie weken dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Bedankt voor het verjaardagscadeau, echt, ik had zo hard nood aan een beetje Londen en aan een beetje herinneringen van thuis. Ik was vergeten hoeveel fans ik daar thuis heb lopen en het deed me deugd om ieder van hen te zien reageren op mijn verjaardag. En om mijn ouders, Levi, Ethan en jou terug te zien … een betere verjaardag kon ik me niet wensen! Bedankt Camille!
Er zijn dingen waarop ik wil reageren uit je vorige brief maar er is ook zoveel dat ik zelf te zeggen heb en aangezien ik me voor het eerst in tijden weer compleet voel ga ik dat niet laten bederven door jou depressieve stemming van vorige brief. Wat je wel moet weten is dat jij Camille Troy bent, de enige echte Camille Troy. Jij hebt iedere uitdaging altijd aan gegaan, waarom wil je nu niet naar Rusland? En waag het niet om te zeggen dat het is omdat ik hier ben. Ik ben er altijd voor je geweest maar nu zijn we beide genoodzaakt op ons eigen benen te staan. Eerlijk … ik had geen idee dat we zo afhankelijk van elkaar waren geworden. Dat betekend dat je een hele goede zus / vriendin voor me bent geweest. Maar nu moeten we het alleen zien te redden en mij begint dat na maanden zo langzaamaan te lukken. Het geluk begint te winnen van het ongeluk en ik begin de onrust en de angst zo langzaamaan te vergeten. Het zal er altijd zijn maar het wordt een beetje dragelijker. Mijn leven word een beetje dragelijker en dat heb ik grotendeels te danken aan de mensen rondom me heen. Nadya schreef terug, hij zit erbij. Het duurde wat langer, ik en Nadya hadden het wat lastiger? … Nee, het is mijn schuld. Na mijn laatste volle maan had ik er even genoeg van, van alles, mijn leven, de weerwolf, deze school, dit eiland, deze wereld. Ik denk dat het niet zo’n goed idee was om Nadya weg te duwen maar ik heb het op mijn manier weer goed gemaakt. Ik heb een hele avond in teken van haar gezet, mijn kookkunsten, mijn gezelschap, ik denk dat ze er stiekem wel blij om was. Het is moeilijk om bij Nadya “normaal” te zijn. Er is al zoveel tussen ons gebeurd dat als ik haar aankijk altijd iets terug vind waarin we elkaar begrijpen. Maar ik vond het een geslaagde avond, ik hoop dat ze er hetzelfde van vond, ze is namelijk niet zo open als het op die dingen aankomt. Dus hier is de brief, ik hoop dat ze niet teveel slecht over me schrijft want eerlijk … als ze het doet dan verdien ik het wel. Soms ben ik even onuitstaanbaar als je ballet coacht. Het leven is niet zacht voor me, gelukkig de mensen rondom me wel.
Waar moet ik beginnen … Er is zoveel goeds gebeurd voor een keer dat ik echt niet weet wat eerst te zeggen. Maar ik denk dat ik begin bij hetgeen wat me het gelukkigste heeft gemaakt, of eerder wie. Ik heb je vorige brief aan haar voorgesteld als één van de dichtste vriendinnen die ik hier heb. Jij hebt me toen gezegd dat ik de mensen rondom me niet mag wegduwen, jij hebt toen gehoopt dat we terug goede vrienden zouden worden. En dat zijn we terug, beter, ik en Denni zijn nog hechter geworden dan daarvoor. Het is vreemd om te zeggen maar ze brengt een beetje van me thuis, ze settelt een beetje van mijn onrustigheid en bij haar zijn is gewoon ontspannen. Ik ben haar kort na mijn volle maan in de gang tegen gekomen, ze was om weg naar buiten om naar de sterren te kijken. Het voelde zo onbezorgd en normaal aan dat ik voor eventjes helemaal vergat dat ik een weerwolf was op een eiland vol mutanten. En dat is heel wat voor mij als ik zoiets vergeet. We hebben hier een verschrikkelijk mooi observatorium, waar je naar de sterren kunt kijken en gewoon ergens dichtbij kan zijn ondanks dat het veraf is. Ik heb Denni over je verteld en ik zag aan haar dat ze ervan genoot om zoveel oprechtheid over mijn leven te horen. Volgens mij heb ik in een lange tijd niet meer zo’n ontspannen en normaal gesprek gehad met iemand als die nacht met Denni. Ze heeft de mutatie om te projecteren, om dingen te veranderen, een ander beeld en omgeving te geven. Ik vroeg haar of ze me Londen wilde geven en ze deed het. Ze bracht Londen naar mij Camille. Het was zo echt dat het voelde alsof ik weer thuis was. We stonden aan het water, aan de kant van de Big Ben. Voor ons de Londen Eye, het water, de lichtjes van Londen … het was bijna magisch. Het was precies dat plekje waar ik je hebt leren dansen voor die trouw in je familie. Ik heb het met Denni ook gedaan, op James Blunt en echt … Camille … ik denk dat ik dat moment de gelukkigste persoon was op aarde. Niet alleen vanwege haar visualisatie van Londen, maar ook vanwege haar aanwezigheid, vanwege de dans, de sfeer. Het hele plaatje klopte gewoon. Denni is soms zo onzeker dat ze vergeet dat ze goed kan doen voor haar omgeving en dat deed ze voor mij. Ze liet me leven, zelf toen we terug keerden naar school kon ik niets anders doen dan aan dat moment denken. Ze is blijven slapen die nacht en het was compleet. Ik was gelukkig, ze had me gelukkig gemaakt en als een vriendin zijnde was dit het beste dat ze voor me kon doen. Het heeft niet enkel mij gelukkiger gemaakt denk ik, Denni was al lang op zoek naar en manier om mijn leven net iets dragelijker te maken. Ze is mutatiegericht niet zo sterk en ze twijfelt altijd zo aan zichzelf. Dit was voor haar een stapje dichter naar zelfzekerheid want ze vond een manier om mijn leven wat dragelijker te maken. Dus ja, ondanks dat iedereen mij hier moet helpen en ondersteunen doe ik ook nog steeds mijn deel voor anderen. Denni veranderde dingen, ze gaf me een zekere nieuwe instelling en daar ben ik haar zo dankbaar voor.
Ik heb nieuwe mensen leren kennen! Als eerst was er Taylor’s kamergenoot, Karlie. Je kent haar waarschijnlijk wel want kijken jij en Viv niet altijd die Victoria Secret shows? Wel, Karlie is er één van de modellen geweest. Zij en Taylor zijn beste vriendinnen. Ik denk dat ik niet meer dan dat moet zeggen, net als Taylor houdt ze van alle roze dingen en is ze vaak aan het praten, voor de kleerkast, vrolijk en actief. Ze is een goede vriendin, het is gemakkelijk om tegen haar te praten, vooral als het op meidenproblemen aan komt. Niet te geloven dat ik dit zeg. Wat? Denk je omdat ik niet in Londen zit dat ik geen problemen heb met de dames? Ik moet hier ook iemand hebben die we links en rechts kan tonen als ik het voor mezelf niet meer kan uitmaken. Maar Karlie is top, net als Taylor zou je haar ook geweldig vinden. En dan is er Kylie Roberts … ik zeg haar naam voluit omdat ze een handvol is om te hebben. Ze is Levi’s leeftijd en god, ben ik even blij dat mijn broertje geen mutant is op dit eiland want Kylie zou hem hopen dingen leren die hij niet zou moeten leren. Ze is een beetje een kleine zus van Devon, ze hebben samen in een pleeggezin gezeten dus ze kennen elkaar wel goed. Kylie heeft altijd maar één grote droom gehad, veel broers en zussen dus ze maakt het hier op Genosha echt haar missie om veel broers en zussen te zoeken voor in haar familie. Aangezien ik haast een broer van Devon ben kan het ook niet anders dan dat ik ook haar grote broer ben geworden. Ze is schattig … en fel, brutaal, eerlijk, kinderlijk. Ze heeft een hekel aan daten … aan wie doet je dat denken? Wat kan ik je nog over haar zeggen … ze is een kind! Ik ben dol op kinderen dus ik word altijd een beetje vrolijker als er kinderen in de buurt zijn. Ze is trouwens niet het enige kind die ik. Dus mijn rol als grote broer is nog niet helemaal verloren.
Ik heb ook minder nieuws, ik dacht dat je het wel wilde weten maar vergeet niet dat je het voor jezelf moet houden. Taylor heeft een behoorlijk ernstige val gehad hier in het bos. Ik had het pas gemerkt nadat ze vier dagen in de ziekenboeg lag en ik haar geur oppikte in het bos. Ze is er niet zo goed aan toe, ze herinnert zich absoluut niets meer en het is hartverscheurend haar zo te zien. Ik herken haar situatie al is het bij mij niet zo erg maar ik begrijp haar paniek. Ik probeer haar te helpen maar het is hoofdzakelijk Devon die het meeste doet voor haar. Ze heeft wel een glimp van ons beide terug gekregen maar ik maak me vooral ook zorgen om Karlie en de rest van de meiden. Ik hoop echt dat ze al haar herinneringen terug krijgt, ik heb er vertrouwen in maar het is eng om te zien, hoe ze in een onbekende wereld staat die ze eigenlijk ergens al van buiten kent.
Mijn verjaardag! Mijn verjaardag zal nooit zo goed zijn als dat het thuis was maar ik had een geweldige tijd hier. Ik had de dames en Devon uitgenodigd voor een avondje in de lounge. Vick, een jongen die ik recent had leren kennen en op zoek was naar vrienden had ik er ook meteen bij uitgenodigd … want zo ben ik nu eenmaal. Ik had er twijfels over of ik Taylor zou uitnodigen vanwege haar medische toestand maar ik dacht dat het wel goed zou lopen … dat er misschien wat herinneringen zouden terug komen. Het was eventjes spannend. Ik was blij dat Devon er was voor Taylor en ik er op mijn manier kon zijn voor de anderen. Maar dat wil je waarschijnlijk niet weten, je wilt weten wat voor cadeaus ik heb gehad … ik weet niet waar ik moet beginnen. Karlie gaf me een plakboek voor al mijn Genosha herinneringen in te plakken, van Lorise kreeg ik een ketting met de S in gegraveerd, helemaal zelf gemaakt! Denni gaf me een armband met een ster vanwege onze nacht onder de sterren. Devon liet ons kamernummer op zijn arm zetten, als bewijs van onze vriendschap. Ik denk dat het allemaal op hun manier iets persoonlijks was. Drank … ik kreeg veel drank, alsof ik veel drink of veel weg te drinken heb. Ze kennen me te goed! Maar ik denk het beste cadeau dat ik kreeg was van het schoolhoofd. Kort na mijn ongeluk moest ik bij het schoolhoofd langs voor een kort gesprek. Ik was niet in staat te praten en ik sloot me al zo af dat ik geen idee had hoe het hem zou lukken om iets uit me te krijgen. Maar voor een schoolhoofd te zijn is hij zo begaan met zijn studenten. Hij was zo begripvol voor mijn situatie ondanks alles. Hij hielp me, gaf me opties voor komende volgende maan en het was gewoon de rust die me ertoe zette om me er een moment lang te ontspannen. Nooit gedacht dat ik zoveel respect voor een schoolhoofd zou hebben als dat ik hem voor hem. Hij had een cadeau voor me achtergelaten op mijn verjaardag, een fles van de beste Schotse whisky die hij had staan en een briefje voor mij. Op een zekere manier voelde ik me gewaardeerd, ondanks dat ik een groot deel van de tijd dat monster met me mee draag. Die avond was af, door zijn cadeau, dat briefje, het voelde allemaal zo compleet aan! Het was een goede verjaardag, maar niet zo goed aangezien jij er niet bij was.
Oke, ik moet gaan! Ik ga … ik voel me verward, maar op een goede manier verward. Een beetje gelukkig misschien? Ik verdien het niet na alles maar het voelt wel zo aan. Ik heb zoveel gekregen afgelopen dagen, weken, niet enkel vriendschap, liefde, maar ook respect en waardering. Ik denk dat ik niet beter kan wensen momenteel, ik voel me hier thuis. Maar niets voelt meer thuis dan jou Camille, ik hoop dat je ooit deze mensen kunt ontmoeten, van het schoolhoofd tot Devon en de dames. Maar ik hoop ook dat ik ooit nog eens huiswaarts kan gaan, tot bij jou. Foto’s heb ik deze keer niet maar ik beloof ze je de volgende keer weer. Wauw, dit was een lange, maar een happy brief, ik hoop dat je het merkt Camille.
Ik mis je, Laat gauw weer van jou horen! Een happy Storm Hall
Hoi Camille,
Dit is misschien al het twintigste papiertje dat voor me ligt. Ik ben niet zo goed in brieven schrijven, open zijn over mezelf of mensen nauw aan het hart liggen. Ik ken jou waarschijnlijk beter dan jij mij kent, al ken ik jou enkel uit Storm’s verhalen. Ik denk niet dat ik het soort meisje ben dat je denkt dat ik ben. Ik ben niet vrolijk en sociaal. Ik heb geen hopen vrienden zoals Storm en ben liever alleen met mijn muziek. Wat niet weg neemt dat ik niet van Storm hou. Al weet ik zelf ook niet zo goed welke manier van houden van het is. Ik ben sowieso niet goed met menselijke gevoelens, niet met de positieve in elk geval. En soms vraag ik me af of ik wel zo goed voor Storm ben. Maar dat zijn geen dingen waar ik jou mee lastig wil vallen; dat is niet waar je me voor geschreven hebt. Je wilt weten hoe het met Storm gaat, omdat je hem kent en omdat je weet dat hij zich beter voor doet dan hij zich daadwerkelijk voelt. Ik zal niet tegen je liegen Camille, hij is gebroken. Wat hij is geworden, wat hij heeft gedaan, het heeft hem verandert. Het doet iets met je, levens van anderen nemen. Het is een gevoel dat ik niet kan omschrijven, maar het eet je op van binnen uit. Ik probeer Storm ervan te overtuigen dat niet hij, maar Lupos – geen idee of hij je ooit verteld heeft dat de weerwolf zo noemt – degene is die moord. Iets horen en iets rationeel weten, is echter iets helemaal anders dan het daadwerkelijk geloven. Maar Camille, het komt goed dat weet ik zeker. Storm is veel sterker dan hij denkt. Hij gelooft nog in de wereld, in mensen en in geluk en dat geluk zal hij zeker opnieuw vinden. Misschien niet morgen of volgende week, maar hij zal het vinden en jij zal hem weer zien. De jongen houd echt zielsveel van je, beter denk ik, daar is niets aan veranderd sinds hij hier zit. Ik hoop dat je je dit realiseert. En nee, ik zal niet opgeven met Storm. Hoe moeilijk ik het ook vind dat hij me ontwijkt. Ik begrijp het ergens wel, ik ben één van de weinigen die door zijn masker kan heen kijken, tegen wie hij niet kan liegen. Misschien moet hij gewoon even doen alsof alles goed is, zodat hij het gevoel krijgt dat er nog iets kan veranderen. Tot hij zich realiseert dat Lupos niet voor altijd zijn leven zal beheersen, meer dat hij hem uiteindelijk baas kan zijn.
Ik weet niet of ik al je vragen hebt beantwoord en of ik ze allemaal kan beantwoorden. Maar je mag me altijd schrijven want ik begrijp maar al te goed hoeveel zorgen je je om hem maakt. Het komt goed, dat beloof ik je. Zoals ik al zei, Storm is sterk en hij heeft een beer en een draak als beste vrienden, die hem ten alle tijden zullen beschermen, tegen anderen en tegen zichzelf.
