Tell me it's gonna be all right

Als ze aan alles dacht, alles wat ze al had meegemaakt. Fysiek was er tien keer erger aan toe geweest. Zelfs tot het punt waarop ze dacht dat als ze haar ogen sloot ze niet meer wakker zou worden. Maar emotioneel leek het er allemaal in één keer in te hakken. Alsof ze verdriet en pijn die ze had in haar gevangenschap er wel altijd was geweest, maar altijd opgekropt diep in haar hart. Wat ze daar niet kon uiten. Door beïnvloedende krachten, opvoeding en training wat haar gewetenloos maakte. Ze wilde nooit meer terug, er zou een eind aan haar gemaakt worden als ze terug ging, maar net niet. Zodat ze haar door konden verminken. Ze had haar leven afgenomen en ze was bang dat ze er misschien nooit meer van kon herstellen. Maar als ze echt alle hoop had opgegeven dan liep ze nu niet weer terug naar binnen.

Ze moest sterk blijven, juist om hen niet te laten winnen. De tijd op het eiland was beter geweest dan ooit. Ze moest wennen, maar Spyro had haar al de hoop gegeven dat het ging lukken. After all, ze was nog in haar tienerjaren, ze zou gek zijn als ze de hoop opgaf. Spyro’s woorden, met alle hoop in zijn stem, was hetgene wat waar overeind hield. Er was alleen iets wat ze moest doen. En daarvoor was er eigenlijk maar één iemand die in haar hoofd opkwam. Ze liep als enige door de gangen van de school. Het was al laat en dan waren de klaslokalen erg stil en verlaten. Hopend dat er nog iemand was liep ze de gang in richting de gymzaal. Tot haar verbazing toe zag door de luxaflex nog licht branden in het kantoortje waar ze nou precies moest zijn. Zachtjes klopte ze twee keer en duwde toen de deur open. Ze kwam half binnen en hield deur nog vast. “Kan ik uhh, binnenkomen?” vroeg ze een beetje onzeker. “Ik neem aan dat je weet.. wat er is gebeurd?” vroeg ze voorzichtig. Ze had nogal haar tijd genomen om te besluiten om naar binnen te gaan. En dat Rayan bij de ziekenboeg zat met verwondingen moest toch ook wel bij hem zijn aangekomen, toch?

De gedachte dat als ze zou opgeven, ze hen liet winnen, maakte haar sterker. En Spyro’s hoopvolle woorden brachten daarbij licht aan het uiteinde van de tunnel. Als hij er niet op had door was gegaan en zelf terug was gegaan dan was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Dan had ze de pijn niet kunnen verdragen en had ze het niet gered. Ze moest het allemaal nog verwerken en dat duurde even. Haar leven zou er niet meer hetzelfde uitzien, alles zou veranderen. Maar het kon alleen maar beter toch? Dat wat was ze hoopte. Wel als ze voorgoed van haar verleden af was, van Torleif en alles eromheen. Dus ze moest zekerheid hebben. Waardoor ze onderweg was naar het kantoortje van Clyde. Puur omdat ze niet echt iemand anders kon bedenken. Ze vond het wel eng om met hem te gaan praten. Ze was niet goed in het voeren van gesprekken.

Ze had aangeklopt en vroeg of ze binnen kon komen. Ze wilde graag vertellen wat er aan de hand was maar de zenuwen overvielen haar een beetje en op dat moment hoopte ze dat ze niet naar binnen kon komen. Maar de man gaf hij toestemming en wees zelfs naar de stoel voor het bureau. Ze haalde diep adem en vroeg of hij wist wat er gebeurd was. Ze liep naar de stoel toe en ging erop zitten. Ze hield haar handen tussen haar knieën en hield haar schouders in een gesloten houding.  ”Oh.. Je bedoelt de situatie met Rayan?” zei hij. Ze beet aan de binnenkant van haar onderlip en knikte “Ja” sprak ze zachtjes. ”Wil je me vertellen wat er precies is gebeurd?” vroeg hij en ze ademde diep uit, weer knikte ze en maakte een instemmend geluid. Ze moest zich even bedenken hoe ze het beste kon beginnen maar ze sprak sneller dan haar gedachten gingen. “Nou ik..euhm.. ik heb dat gedaan” begon ze en haalde kort adem. “dat, de, de verwondingen” stamelde ze erachteraan. Ze schudde haar hoofd even en kneep haar ogen dicht, ze schaamde zich dood. Dit ging nergens heen, waarom kon ze dit niet gewoon uitleggen. “Ik ben hierheen gestuurd om hem te vermoorden” zei ze met iets meer beheersing maar kon hem niet aankijken. “Waar ik vandaan kom, uhm ja, ik ben getraind om te.. vechten en.. moorden.” ze kreeg een rilling over haar rug en voelde de emoties die opgekropt en opgesloten zaten omhoog komen. “Ik deed alles wat ze van me vroegen en zonder enige gevoelens of wat dan ook heb ik mensen..” ze kon haar zin niet afmaken door de brok in haar keel. Ze kon het niet meer tegenhouden en haar ogen vulden zich met tranen. “Ik kon het niet.. bij Spyro. Ik kon het niet.” bij haar laatste woorden brak ze en veegde ze snel haar tranen weg terwijl ze probeerde haar normaal te ademen.

Haar zenuwen waren duidelijk te merken bij haar binnenkomst. Ze kon het moeilijk verbergen. Clyde wilde weten wat er was gebeurd. Spyro had dat dus duidelijk niet gedaan, heel lief van hem, maar ze moest het toch kwijt. Zelfs als ze het ook gewoon kon laten en stilletjes verder gaan. Maar ze had geen andere keus, de organisatie waarbij ze zat was niet zomaar iets. Zij hadden haar grootgebracht en controle over haar. En ze wist niet tot hoever zij in staat waren haar terug te halen, wat ze duidelijk wilden. Zahra ging zitten en begon langzaam met haar verhaal. Ze probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Bleef haarzelf proberen te overtuigen dat het meeviel, ze had voor hetere vuren gestaan. Ze wist wel dat ze hier een stuk softer waren dan wat ze gewend was maar alsnog wist ze niet hoe hij zou reageren. Ze vertelde namelijk wel dat ze hem expres had aangevallen, met een doel. Namelijk hem vermoorden. Ze had niet meer gehuild sinds ze een klein kind was en hier zat ze. Bij Spyro had ze ook wel tranen in haar ogen gekregen maar ze had zich nog zover weten in te houden dat ze geen liet vallen. Hier ineens zat ze tegen het randje om helemaal te breken en te huilen. ”Ik ben blij dat je op tijd bent kunnen stoppen. Rayan komt er zeker weer boven op” antwoordde hij en nadat ze haar tranen wegveegde keek ze op. Ze was best opgelucht dat hij niks had opgeschreven. ”Het is alvast een stap in de goeie richting, geloof me, nu je dit hebt verteld kunnen we naar een oplossing zoeken”, vervolgde hij en ze knikte, kon nog net geen glimlachje forceren.

”Zie je, niemand komt dit eiland op zonder dat wij daar van weten. Niemand gaat jou ooit nog dwingen om iemand iets aan te doen.” zei hij vervolgens. Wat voor haar de woorden waren waardoor ze in snikken uitbarstte. Het voelde voor haar heel vreemd om zoveel emoties los te laten. Maar ze schaamde zich alleen maar voor haar tranen omdat ze dat gevoel kreeg bij het huilen, alsof het niet mocht. Want het was zwakte. Ze voelde alleen maar opluchting bij de woorden dat ze veilig was. Ze haalde even diep adem om het te stoppen en slikte om te kunnen praten. “Goed.. goed om dat te weten” zei ze snikkend. Liet merken dat ze oprecht opgelucht was. Ze zou hem graag willen zeggen dat dat het was en dat ze wel oke zou zijn. Maar ze moest hulp. “Ik ben bang dat ik weer uitvallen ga krijgen.” begon ze en haalde ondertussen weer diep adem. “Er zitten krachten in me die ik niet onder controle heb. Ik denk dat het met woede te maken heeft en als het me overneemt kan ik niet stoppen.” vertelde ze voor de duidelijkheid. Dat Spyro nog leefde was een wonder. Maar nu ze wist dat het te stoppen was, kon ze het dus ook onder controle krijgen toch?

Het moeilijkste van haar verleden was dat ze het niet zomaar kon loslaten en verder kon gaan. Wat ze ook met haar hadden gedaan het zal haar blijven achtervolgen. Een groot deel van haar mutaties waren niet aangeboren. Ze hadden experimenten met haar gedaan, om haar sterker te maken met meer mutaties. Daarom had ze haar gif, angst en shaduw. Het was een deel van haar geworden. Net als de messen aan haar staart en vleugels. Het zou er altijd zo uit zien. Ze kon niet vergeten wat ze hadden gedaan. Ze kon niet vergeten wat zij had gedaan. Niemand zou haar meer dwingen om iets te doen. Maar het voelde toen niet gedwongen, het voelde alsof het hoorde, haar opdracht. En als ze erin slaagde dan had ze het goed gedaan. Het was pas toen ze op dit eiland kwam dat ze er achter kwam dat haar leven ver van fijn was geweest. Zoveel dingen had gemist in haar opvoeding. En pas deze avond slaagde ze erin om toe te geven aan  haarzelf. Dat ze niet meer verder wilde met haar verleden.

Ze kon dit keer haar verdriet niet inhouden en haar tranen bedwingen. Zahra probeerde het wel, haar ogen waren rood van het wrijven. Ze deed erg haar best om haar ademhaling weer onder controle te brengen maar ze begon nog net niet te hyperventileren. Gelukkig lukte het haar uiteindelijk om weer wat woorden eruit te brengen. Ze vertelde dat ze geen controle had. Iets wat niet slim was om ver verzwijgen. Zeker niet omdat ze helemaal geen andere mutanten pijn wilde doen. ”Er zijn genoeg opties om daar aan te werken, maar dan moet je dat natuurlijk ook zelf willen”, begon Clyde. ”We kunnen je extra lessen laten volgen bij Ethan Cain, om je mutatie beter onder controle te krijgen. Als je denkt dat het echt aan je woede ligt, kun je altijd op gesprek komen bij mij, of bij de psycholoog van de school” zei hij en ze knikte. Hij glimlachte en wonder boven wonder glimlachte ze terug. ”We lossen dit wel op Zahra, het komt echt wel goed.” Ze was weer een beetje tot rust gekomen en ze veegde haar laatste tranen van haar wangen. “Ik kan alle hulp gebruiken” zei ze en zuchtte. Ze haalde een hand door haar haren en het bleef eventjes stil. Dat was het wel en ze wist niet wat ze nog meer kon zeggen. “Bedankt, voor het luisteren” zei ze een beetje schor, keek hem met een glimlachje aan. “Ik beloof dat ik mijn best ga doen” zei ze zonder twijfel. Ze wilde niemand in gevaar brengen met haar mutaties.