Good girls are bad girls that haven't been caught |&Alec

This is how to be a heartbreaker

Boys they like a little danger. We'll get him falling for a stranger, a player

Zelfverzekerd paradeerde ze door de gang, met haar blik vooruit en een grijnsje dat haar gezicht sierde. Serena was niet bepaald het type dat aan de zijkant van de gang zou gaan lopen, weg van alle mensen. Och nee, zij liep gewoon midden in de gang, en meestal gingen mensen wel aan de kant voor haar. Ze gaf niet veel om schoolpolitiek, nee zeg ze wist wel beter. Maar haar uitstraling was genoeg om de meesten aan de kant te doen lopen. Een enkeling moest ze wegstaren, en dan was er nog het handjevol die ook in het midden mocht lopen van haar. Dat waren mutanten wie ze een grijnsje of een knikje schonk, zo werkte het nou eenmaal bij haar. Ze was zonder twijfel een femme fatale, iemand die niet bang was om mannen te verleiden, en ze dan ook het ongeluk in te brengen als dat nodig was. Het was niet iets wat ze hier op Genosha tot dusver had gedaan, ze keek wel uit. Nee, ze had alleen lol gehad hier. In Italië was het een ander verhaal geweest, toen was het wel eens haar taak om een man te verleiden en zo de informatie te krijgen die de maffia nodig had gehad. Voor haar was het alleen maar mooi geweest, ze mocht vaak interessante mannen verleiden, en ze werd weer geprezen in haar familie. Maar hier op Genosha, hier was niemand die haar opdrachten gaf de femme fatale uit te hangen, dus had ze zich daar niet aan gewaagd. Het was en bleef tenslotte een klein eiland.

Ze wist precies waar ze heen ging, ze zou een bepaalde jongen eens een bezoekje gaan brengen. Meestal kwam Serena onaangekondigd aan, maar meestal was hij ook thuis, tot haar vreugd. Haar lange rode haar had ze in een knot gedaan, en ze droeg een zwarte jurk tot haar knieën met een jack eroverheen. Aangezien ze had besloten om vandaag een paar lessen te missen had ze niet de moeite genomen om iets ingewikkelds aan te doen. Ze zag er goed uit vandaag, zeker verleidelijk, en dat wist ze, anders zou ze nu niet naar hem toe gaan. Onderweg kreeg ze wel wat blikken, maar de meeste ervan negeerde ze maar. Serena had een doel nu, en ze was niet van plan afgeleid te worden. Vandaag was ze maar even onbereikbaar.
Ze klopte op de deur, en wachtte rustig af, half leunend tegen de deurpost. Het was al weer een tijdje geleden dat ze hem had gezien, en om eerlijk te zijn: ze miste zijn gezelschap wel. Er was iets aan de jongen dat haar veel langer bij hem hield dan bij andere jongens. Niet dat ze iets serieus hadden hoor, maar ze zag hem graag, ook als vriend. Eindelijk ging de deur open, en er verscheen een grijns op haar gezicht toen ze Alec zag. "Hey handsome." Sprak ze, en even trok ze haar wenkbrauw op, vermoedend dat hij wel verbaasd was om haar zomaar te zien nu. "Heb je vandaag iets te doen?"

Outfit X Shoes

### WORDS , TAGGED: Alec , NOTES  ©

was once an angel

This is how to be a heartbreaker

Boys they like a little danger. We'll get him falling for a stranger, a player

Het was toch wel wat hoor, dat ze haar dag aan hem wilde besteden. Hij had het ver geschopt, zo ver dat ze zelfs naar hem toe ging. Ze miste hem in haar leven, alle lol leek opeens weg te zijn. En dat allemaal omdat die domme kamergenoot hem zijn demonen had laten verliezen. De keren dat zij bij Alec was geweest was dat dus niet gebeurd, dat gaf maar weer aan dat die kamergenoot alleen maar drama kon veroorzaken. Serena was niet het type dat snel een wrok koesterde tegen mensen, nou ja, eigenlijk wel. Misschien geen wrok, maar ze moesten niet met haar, of met degene om wie ze gaf spotten. Het was jammer dat dat kind al weg was, anders had Serena eindelijk weer het ding kunnen doen waar ze het beste in was: wraak nemen. Maar afijn, dat meisje was uit haar klauwen ontsnapt, helaas, ze had Alec wel met een probleem achtergelaten. Waar ze hem af en toe nog wel eens zag in de les, was dat de afgelopen maanden niet voorgekomen. Tot Serena's afgunst, want nou was ze geforceerd andere mensen te zoeken met wie ze een normaal gesprek kon voeren. En dat waren er niet veel hier op het eiland, jesus wat konden sommige mensen alleen al irritant zijn door te ademen. Het was dat ze niet de moeite wilde nemen om het halve eiland naar de ondergang wilde brengen, anders had ze het misschien wel gedaan.

Aan het bordje met 'niet storen' erop besteedde ze weinig aandacht. Ze was hier heen gekomen en de jongen zou maar open moeten doen, dit kon zo niet langer. Ze klopte, en tot haar grote genoegen deed hij ook daadwerkelijk open. De meid tuurde zijn kamer in, god daar was ook al een tijd niemand meer geweest, de eenzame sfeer kon ze praktisch aanraken. De jongen leek niet erg blij haar te zien, auw, maar wat moest ze ook verwachten? Die roomie had een impact op hem achter gelaten die niet ten goede van hem ging. Hij zag er niet op zijn best uit, niet zoals toen ze hem voor het eerst ontmoet had. "Heb je vandaag iets te doen?" Vroeg ze, en hij trok zijn wenkbrauwen op. Zij deed hetzelfde, dat spelletje kon zij ook spelen hoor. “Ja, ik heb genoeg te doen,” antwoordde hij nors, en hij liep zijn kamer weer in. Kort rolde ze met haar ogen, deze jongen moest echt weer eens leven proeven, op deze manier zou hij hier weg rotten, en dat was zonde, gezien zijn lichaam en karakter. Ze had er momenteel geen probleem mee dat hij geen shirt aan had, smirk. “Kom naar binnen of ga weg, maar doe in ieder geval de deur dicht,” sprak hij terwijl hij tegen de vensterbank leunde.

Ze liep naar binnen en voelde gelijk de kou tegen haar huid schuren. Het raam stond wagenwijd open, en buiten was het nou niet bepaald warm. Serena besloot dat ze er maar onder moest lijden, hoewel ze Italiaans was en dus niet veel ervaring had met temperaturen als deze, had ze wel ergere dingen mee gemaakt. En het was voor het welzijn van Alec, dat moest ze maar in haar achterhoofd houden. Wel had ze zijn kamerdeur gesloten, zodat als ze hier weer weg ging, ze zich tenminste in een gang met fatsoenlijke temperatuur bevond. "Het is net alsof de eenzaamheid je hier omarmt." Begon ze maar, fronsend door de kamer en de bedompte sfeer. "Sinds wanneer jouw levenswens om over dertig jaar hier gevonden worden als skelet doordat je deze kamer nooit verlaat?" Vroeg ze hem, en ze trok haar wenkbrauwen even omhoog. Het kon zo echt niet langer hoor. Ze snapte al te goed dat zijn mutatie het hem moeilijk maakte, maar hij had nog steeds een eigen wil, die zou hij maar weer eens tot leven moeten wekken. "Je moet weer eens gaan leven Alec." Ze ging op zijn bed zitten en sloeg haar benen over elkaar.

Outfit X Shoes

### WORDS , TAGGED: Alec , NOTES  ©

was once an angel

This is how to be a heartbreaker

Boys they like a little danger. We'll get him falling for a stranger, a player

Ze had deze situatie niet bepaald in haar hoofd gehad toen ze naar zijn kamer was gelopen. Natuurlijk, ze wist wat er was gebeurd met hem, maar ze wist niet hoe hij eraan toe was. Het werd tijd om weer eens poolshoogte te nemen, om te kijken hoe de jongen er voor stond. Van wat ze had vernomen -en er gingen vele verhalen de rondte- was hij er niet al te best aan toe, en kwam hij nauwelijks zijn kamer uit. Hij had ook geen kamergenoot meer om voor hem te zorgen, al was dat misschien wel beter ook. Dat stomme wicht had er in eerste instantie voor gezorgd dat hij zijn demonen had losgelaten, waardoor hij nu waarschijnlijk een geïsoleerd bestaan leefde. Zonde, dat wenste ze de jongen ook niet toe. Ze had aangeklopt, en ze kon enkel hopen dat hij er een beetje goed aan toe zou zijn.

Natuurlijk werden haar hopen geen werkelijkheid. Af en toe leek het alsof er een of andere vloek op haar lag, door de zondes die ze had begaan. En dat waren er pittig veel, dat moest ze met trots toegeven. Ze werd al meteen een stuk wakkerder door de temperatuur in de kamer, die zowaar rond het vriespunt leek te liggen. Het was waarschijnlijk wel wat meer, maar als Italiaanse was ze hier niet zo blij mee. God, ze had al een kleine hekel aan de koude winters die er hier op het eiland waren, laat staan dat het binnen ook zo koud was. Ze moest zich erover heen zetten, voor zijn eigen bestwil. Serena gaf niet snel op, en ze was hier niet gekomen om te mokken over de temperatuur. Die trouwens geen effect op Alec leek te hebben. Hij liep nog steeds bezweet rond, iets waar ze wat over moest fronsen. Zoals hij vroeg deed ze de deur dicht, als dat hem zou helpen zou ze nu wel even luisteren.

"Het is net alsof de eenzaamheid je hier omarmt." Begon ze maar, fronsend door de kamer en de bedompte sfeer. Wat had zijn kamergenoot allemaal aangericht? En wie ging de jonen weer op pakken? Vanbinnen frustreerde zijn houding haar ook wel een beetje, hij leek net een puber van zestien, nors en onmogelijk om een conversatie mee te voeren. "Sinds wanneer jouw levenswens om over dertig jaar hier gevonden worden als skelet doordat je deze kamer nooit verlaat?" Vroeg ze hem, en ze trok haar wenkbrauwen even omhoog. Ze kende hem, dacht ze, en dit was echt doodzonde. Over dood gesproken, haar woordkeuze was ook wel erg gepast vond ze zelf. Hij leek er weinig aandacht aan te besteden, nu ze erover na dacht, hij reageerde nauwelijks op. Het leek net alsof er niets tot hem door drong. Haar ogen hielden hem strak in de gaten met wat hij aan het doen was. Een nieuwe handdoek pakken, wat niet leek te helpen. Hij was nog even bezweet als eerst. Ze wist niet alles over zijn mutatie, maar zo erg had ze het nog nooit gezien. Heck, ze had waarschijnlijk niet eens een kwart ervan gezien. 

"Je moet weer eens gaan leven Alec." Probeerde ze maar, al leek dit ook al niet goed aan te komen. Ze zuchtte, haar grapjes, waar ze toch echt haar best voor deed, kon hij ook al niet waarderen. "Excuses, slechte woordkeuze." Zei ze maar, maar wat moest ze anders doen? Hij was op bed gaan liggen, en er viel een korte stilte. Serena nam de jongen weer eens op in haar, probeerde uit te vogelen hoe zijn toestand in elkaar zat. Ze wendde haar blik weer af, en zocht naar iets van een oplossing. Al snel kwam ze tot de conclusie dat hij zichzelf ook moest helpen, en zijn wilskracht leek nou net hetgeen wat hij was verloren. “Blijf je hier echt net zo lang wachten tot de vrolijkheid weer van me af straalt en ik weer lekker mee doe met je spelletjes?” Vroeg hij, en hoewel ze hem niet aankeek, trok ze toch haar wenkbrauwen op. Het enige wat hij leek te kunnen was mokken, iets waar ze vrij weinig geduld voor had, maar waar ze zichzelf toch overheen moest zetten. Wilde ze iets van waarde kunnen bieden aan hem dan. “Als je spelletjes wil gaan spelen en iemand erop wil wijzen hoe hij moet leven dan kun je beter weg gaan, want dat lukt je niet.” Onbedoeld rolde ze even met haar ogen, en keek hem aan. "Ben je klaar met mokken? Want dat gaat je niet helpen Belikov, voor het geval je het nog niet wist." Zei ze, en ze beek hem aankijken. "En je weet dat je niet zomaar een spelletje voor me bent. Als ik een spel met iemand wilde gaan spelen was ik wel naar iemand toe gegaan die zo voor me was gevallen, want je weet ook dat ik niet van verliezen hou." Verdedigde ze zichzelf, toch wel iets aan de felle kant. Ze kon het niet helpen, die frustratie die ze eerder -door zijn toedoen- bij hem had gevoeld, was nu een compleet verkeerde weg ingeslagen. "Ik wijs je niet erop hóé je moet leven, dat is je eigen invulling. Ik wijs je er alleen op dat je niet eeuwig hier in dit bedompte hol kan blijven, daar wordt je niet gelukkig van." Zei ze nu wat rustiger. Hij kon alles ontkennen, net zoals zij dat kon, maar ze kon niet ontkennen dat hij iemand was waar ze toch wel redelijk om gaf. Genoeg om hem zo toe te spreken, genoeg om naar hem toe te komen.

Outfit X Shoes

### WORDS , TAGGED: Alec , NOTES  ©

was once an angel

This is how to be a heartbreaker

Boys they like a little danger. We'll get him falling for a stranger, a player

Dit was mogelijk een heel slecht idee geweest. Zijn gedrag was nu precies de reden dat Serena niet om andere mensen gaf zolang ze het niet over haar familia had, de maffia.
Keer op keer werd weer aan haar bewezen dat het geven om andere mensen alleen maar heel veel werk was, en moeite kostte die ze beter ergens anders aan kon besteden. Alec was nu niet echt iemand waar ze veel om gaf, maar genoeg om haarzelf naar zijn kamer versleept te hebben. Momenteel wenste ze dat ze dat niet had gedaan, hij was namelijk een echte mood-killer. Als hij altijd zo was dan snapte ze goed waarom hij zich zo afzonderde. Djeez, het was alsof hier iemand dood was gegaan, zo bedompt was de sfeer.
Ze benadrukte de sfeer, zijn leefstijl, en eigenlijk alles hier. Het kwam niet ten goede van zijn humeur. Misschien was het omdat Serena niet zo veel gaf om iets subtiel over te brengen bij hem, of misschien lag het aan hemzelf. Ja, dat laatste sowieso. Hoe kon het aan haar liggen? Alles wat zij deed was even langsgaan, daar was toch niets mis mee?
Het was ook niet haar schuld dat hij zich gedroeg als hij s'werelds meest depressieve vampier die zojuist te horen had gekregen dat zijn favoriete bloed uit het assortiment werd gehaald.

“Blijf je hier echt net zo lang wachten tot de vrolijkheid weer van me af straalt en ik weer lekker mee doe met je spelletjes?” Vroeg hij, en hoewel ze hem niet aankeek, trok ze toch haar wenkbrauwen op. Deze jongen was erger dan zij op maandagmorgen wanneer ze uit haar bed werd gebeld. Het was ook te mooi om waar te zijn, een Alec met wie je een normaal gesprek kon voeren. “Als je spelletjes wil gaan spelen en iemand erop wil wijzen hoe hij moet leven dan kun je beter weg gaan, want dat lukt je niet.” Onbedoeld rolde ze even met haar ogen, en keek hem aan. "Ben je klaar met mokken? Want dat gaat je niet helpen Belikov, voor het geval je het nog niet wist." Zei ze, en ze beek hem aankijken. "En je weet dat je niet zomaar een spelletje voor me bent. Als ik een spel met iemand wilde gaan spelen was ik wel naar iemand toe gegaan die zo voor me was gevallen, want je weet ook dat ik niet van verliezen hou." Schoot ze gelijk in de verdediging. Ze kon het niet helpen, hij frustreerde haar. En af en toe liet ze die frustratie dan ook gaan. Toen ze hem voor het eerst had ontmoet was het echter een hele andere soort frustratie geweest. "Ik wijs je niet erop hóé je moet leven, dat is je eigen invulling. Ik wijs je er alleen op dat je niet eeuwig hier in dit bedompte hol kan blijven, daar wordt je niet gelukkig van." Zei ze nu wat rustiger. Ze wist zeker dat ze hierna niet meer bij hem langs zou gaan, niet als hij voor eeuwig bleek mokken. De meid had betere dingen met haar leven te doen dan praten met een jongen die haar erg begon te irriteren.
“Ik leef nog en ik blijf in dit bedompte hol,” zei hij. Serena zuchtte even ietwat geïrriteerd, het kon bij hen ook niet anders dan dat ze elkaar de hele tijd tegenspraken. “Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik ooit gelukkig was. Zelfs bij jou in bed was ik niet gelukkig,” zei hij boos. Ze trok haar wenkbrauwen op, en keek hem ietwat ongelovig aan. Haar aanwijzen als een bron van irritatie was iets, maar haar beledigen was next level. Niet dat het haar echt kwetste, ze was te arrogant daarvoor. Wat in dit geval misschien juist goed was. Ze zou het in ieder geval niet vergeten. “Je was een afleiding, maar je maakte me niet gelukkig.” Hij ging van zijn bed af, en ging voor haar staan. Serena sloeg haar armen over elkaar, en keek hem aan. Zijn woorden zouden haar zeker niet ontgaan, hij had haar zojuist tegen hem gekeerd. Woorden deden haar niet veel pijn, ook nu niet. Het was enkel een manier om haar irritatie op hem te rechtvaardigen, mocht ze deze gaan uitten. Het enige jammere was dat ze toch wel een sprankje om hem gaf, genoeg om hem nu niet meteen in elkaar te rammen. Om in plaats daarvan zo voor hem te blijven staan. “Een nee, ik ben nog niet klaar met mokken. En als je het niet bevalt ga je maar weg,” zei hij en hij wees naar de deur.

Kort keek ze naar de deur, maar had al besloten dat ze niet weg zou gaan. Niet na wat hij zojuist tegen haar had gezegd. Ze keek hem aan, en zag in zijn ogen iets totaal anders dan wat zijn lichaam tegen haar zei. Er leek iets te flikkeren in haar ogen, en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Een grijns die niet veel goeds sprak. Je mocht haar gestoord noemen, maar ze zou niet weg gaan. Niet nu in ieder geval. "Ik geloof niet dat je me echt weg wil hebben." Zei ze heel rustig, en ze linkte haar ogen hierbij aan die van hem. Een scheut van haar mutatie schoot erdoorheen en werd op hem over gebracht. Genoeg om zijn aandacht bij hem te houden. "Je ogen zeggen iets anders dan je lichaamstaal Alec, dat is niet moeilijk te zien." Sprak ze, en ze liet steeds meer persuasion door haar ogen en stem glijden. "Vertel me wat je ogen zeggen, ik wil het graag hardop horen." Sprak ze nu dwingend tegen hem. Tenzij hij een mutatie had die zijn hoofd afsloot van haar ogen en stem zou hij het wel moeten vertellen. Het was misschien oneerlijk te noemen wat Serena deed, haar mutatie op hem gebruiken, maar ze had nooit gezegd dat ze eerlijk speelde.

Outfit X Shoes

### WORDS , TAGGED: Alec , NOTES  ©