Met een opgelucht gevoel had ze die ochtend geconstateerd dat haar ogen nu weer hun volledig normale blauwe kleur hadden. Het laatste restje zwart was er na een paar uur slapen uit verdwenen. Ze voelde zich natuurlijk ook stukken beter, maar het was een bevestiging. Dat haar lichaam klaar was met het verwerken van de herinneringen van haar vrienden in X z’n school. Fysiek was ze al een tijdje geleden genezen, dus dat wilde zeggen dat ze nu weer in perfecte gezondheid verkeerde. Best iets om blij om te zijn dus.
Ze vierde het met een wandelingetje door het bos. Tooth had ze voor deze keer niet meegesleept in één van haar impulsieve beslissingen. Niet omdat ze zijn gezelschap niet fijn vond, maar omdat hij de laatste dagen nogal veel voor haar had mogen opdraaien. Ze waardeerde het wel heel erg tho. Hoe dan ook zou ze hem nog wel bedanken. Maar voor nu ging ze op onderzoek uit, omdat ze er oprecht van kon genieten. Uiteindelijk kwam ze bij een meer. Langs de rand zag ze hoe het water ineens naar beneden leek te gaan. Vreemd, zoiets had ze nog nooit gezien. Ze stond er zo van te kijken, dat ze niet door had dat ze de enige was die aan de oever stond.
Julie stond op haar rust en op haar kalmte vooral omdat ze de drukte van de school, de menigte en personen in het algemeen nog niet zo goed aankon als ze soms deed uitschijnen. Verscheidene bewegingen en geluiden. Ze was die ochtend vroeg uit haar kamer geglipt zonder haar kamergenoten wakker te maken op zoek naar een rustig plekje. Nadat ze enige tijd door het bos gedwaald had en ontdekt had dat haar vaste bankje bezet was door een slapende jongere bevond ze zich nu op de oever van een meer. Ze zat in het zand met haar schoenen naast haar, de structuur van het zand onder haar voeten voelde kriebelig maar aan de andere kant voelde het ook wel leuk, vrij. Het boek op haar schoot was één van die zeer oude boeken geschreven in een tijd waarin niemand wist dat mutanten, of technologie, bestonden. In de jaren stillekes zoals haar moeder het vroeger vaak zei. Het was een komedie, zo heette het in die tijd, maar de humor ontging haar, misschien omdat het in een zeer oude versie van het moderne Engels geschreven was. Ze hield van de authenticiteit maar haatte het feit of dat sommige zinsstructuren helemaal niet logisch waren.
Ze zat ongeveer tien pagina’s verder wanneer er een schaduw over haar boek verscheen wat het lezen van de kleine donkere lettertjes heel wat moeilijker maakte. Ze richtte haar blik op en merkte een meisje op dat een metertje of zo van haar af stond naar het water te staren. ”Zou je wat kunnen opschuiven? Je staat in mijn licht,” vroeg ze op een ongeïnteresseerde toon. Het was niet dat ze het meisje meteen afkeurde maar ze was opzoek naar rust en de aanwezigheid van een extra persoon bood dat helaas niet. Ze volgde de lijn van visie van het meisje en zag hoe het water naar beneden leek te storen aan de rand van het meer en vroeg zich kort af wat ze daar probeerde te verbergen maar stelde zich er verder geen vragen bij voor ze zich terug op haar boek richtte.
Whatever deceives men seems to produce a magical enchantment.
Onderwerp: Re: Half light wo maa 22, 2017 10:45 pm
as the dawn breaks
the world wakes
Een volledig eiland ter beschikking hebben, was toch nieuw voor haar. De school van X had een heel mooie tuin gehad, een redelijk grote ook. Met een bos rond. Maar uiteindelijk, als je lang genoeg bleef lopen, kwam je bij een omheining terecht. Die had dit eiland natuurlijk niet nodig. Het was nogal overbodig, gezien het omringd was door water. Ze had best al een eind gewandeld en nog steeds was ze niemand tegen gekomen. Het enige wat er was, was de natuur. Het was niet dat ze zo’n type was dat bomen ging knuffelen, maar het was zeker wel aangenaam. Voor iemand die opgegroeid was in een havenstad, was het een hele ervaring.
Het meer trok ook meteen haar aandacht, vooral het stuk waar het water ineens naar beneden leek te gaan. Alsof er een put in het meer zat. Kon dat wel? Ze was er zo om verbaasd dat ze best schrok van een plotse, ongeïnteresseerde stem. ”Zou je wat kunnen opschuiven? Je staat in mijn licht,” Klonk het. Ze draaide zich snel om, haar blauwe ogen vielen op een blondine, die een boek aan het lezen was. ”Oh”, Bracht ze uit. Ze deed snel een paar stappen opzij. ”Sorry”, Verontschuldigde ze zich. Reagan draaide haar hoofd even om, terug naar het meer, om vervolgens weer naar het meisje te kijken. ”Weet jij wat dat daar is?” Vroeg ze nieuwsgierig, de hint dat de blondine liever alleen was, een beetje negerend.
Onderwerp: Re: Half light wo maa 29, 2017 10:51 pm
Julie had het perfect naar haar zin gehad. Helemaal alleen, de zachte ondergrond onder haar, het geluid van lopend water op de achtergrond doorweven met het geluid van kleine knaagdieren die door het bos huppelde en vogels die door de lucht zweefde. De lente droeg toch telkens weer een zekere sfeer met zijn eigen geluiden en geuren. Zo kon ze, wanneer ze een beetje haar best deed, de geur van dauw onder de zon onderscheiden. Het geluid van het water stelde Julie altijd weer gerust, ze ging er vanuit dat het één van de neveneffecten was van haar mutatie. Een sirene voelde zich nu eenmaal het best in de buurt van een groot lichaam van water en het feit dat er geen kat te bespeuren was zorgde er nog meer voor dat ze zich goed voelde. Tot die andere vrouw, meisje, kind, hoe je ze wilt noemen in haar licht kwam staan. Ze had het vriendelijker kunnen vragen maar dat kon ze zich niet aantrekken aangezien het het gewenste effect had.
Nu ze terug haar boek kon lezen zonder haar ogen half toe te moeten knijpen richtte ze haar aandacht terug op de zwart gedrukte woorden. Ze ving op hoe het meisje zich verontschuldigde en richtte kort haar blik op de roodharige persoon, "Je niet verontschuldigen voor iets waar je geen spijt van hebt," beantwoordde ze kort maar besloot uiteindelijk om zichzelf te verduidelijken, "Je wist duidelijk niet dat ik hier zat dus wist je ook niet dat je in mijn licht stond," vervolgde ze met enige tegenzin. Ze leidde haar blik weg van de papieren tussen haar vingers en in de richting van get meer wanneer de jonge vrouw naast haar vroeg of ze enig idee had wat het gat in de verte was. Ze herinnerde zich vaag dat ze er nog mensen over had horen spreken in de gangen van de schoolgebouwen. Julie had in niets interesse maar had met de jaren ontdekt dat het belangrijk was om enige en alle info op te slaan wanneer je het opving. "Als ik me niet vergis is het een sinkhole, iets met het overtollige water. Je kan ook naar beneden," vertelde ze. Ze richtte haar blik terug op haar boek nadat ze nog eens naar het zinkgat gekeken had met enige interesse. Mensen op zich interesseerde Julie weinig maar dingen zoals 'spookhuizen' en mysterieuze gaten in de grond trokken meestal wel haar aandacht. "Laat me weten als je van plan bent om de sprong te wagen, dan ga ik mee," zei ze met een zijdelingse blik terwijl ze zich voor de zoveelste keer bedacht dat ze echt iets moest beginnen doen aan haar social skills.
Whatever deceives men seems to produce a magical enchantment.
Als er iets was wat de redhead nog moest leren, was het op haar omgeving letten. Ze ging soms zo op in een bepaald iets, zo gefocust op dat ene ding, dat ze de rest makkelijk uit het oog verloor. Daarom dat ze ook zo schrok toen bleek dat ze niet de enige was die van het mooie weer aan het genieten was. Al had ze de quality time van de blondine duidelijk onderbroken, gezien ze blijkbaar in haar licht stond. Met een snelle verontschuldiging ging ze uit de weg. "Je niet verontschuldigen voor iets waar je geen spijt van hebt," Reageerde de blondine op haar woorden. Bedoelde ze nu dat ze dacht dat ze het niet meende? "Je wist duidelijk niet dat ik hier zat dus wist je ook niet dat je in mijn licht stond," Verklaarde ze zich toen echter. Aha, op die manier.
”Als je het zo bekijkt”, Glimlachte ze, best geamuseerd door de redenering van de onbekende chick. Reagan keek opnieuw naar het vreemde gat, en toen terug naar de blondine. Zou zij weten waar dat voor diende? Ze besloot het maar gewoon te vragen. "Als ik me niet vergis is het een sinkhole, iets met het overtollige water. Je kan ook naar beneden," Wist die te vertellen. Ze knikte begrijpend. Dat was eigenlijk wel slim. "Laat me weten als je van plan bent om de sprong te wagen, dan ga ik mee," Liet de chick toen weten.
Naar beneden huh. Dat klonk eigenlijk zo slecht nog niet. Het was dat de chick haar op impulsieve ideeën had gebracht. Ze keek de onbekende opgewekt aan. ”Okay, let’s go then”, Zei ze met een grijnsje. ”Ik ben Morphine trouwens”, Zei ze, zich uit gewoonte voorstellend met haar alias. Ze was wel benieuwd naar de sinkhole. En naar het feit of de blondine ook echt serieus met haar mee zou gaan. Gezien haar nogal ongeïnteresseerde houding en netjes uitziende uiterlijk zou ze verwachten dat ze gewoon een grapje had gemaakt.
Julie was altijd al een unieke persoonlijkheid. Vanwaar ze het had was niet zo makkelijk te achterhalen als bij de meeste personen. Ze was haar moeder 1 van de meest saaie personen die ze ooit gekend heeft, al kwam dat misschien eerder door haar beroep dan door haar werkelijke karakter. Haar vader heeft Julie nooit gekend of gezien, of toch niet dat ze het zich kan herinneren, kinderen waren namelijk een occupational hazard in het vak van haar moeder. Jammer genoeg had dat als gevolg dat Julie 1 van de minst medelevende, minst gevoelige personen was die je maar kon tegenkomen. Ze was niet express gemeen of ongevoelig, ze had gewoon nooit geleerd wat warmte, vriendelijkeheid en liefde was en oefende het daarom ook nooit uit en mensen die het wel uitoefende waren lachwekkend voor haar, menselijke emotie was lachwekkend voor haar. Dat was ook precies waarom ze een grijns moest onderdrukken wanneer het roodharige meisje verward naar haar aan het kijken was na haar uitdrukking over spijt. Ze glimlachte kort wanneer het meisje haar statement beantwoordde voor ze haar de korte uitleg over het gat gaf.
Met een geïnteresseerde blik bleef ze kijken naar het gaat dat water leek op te zuigen als een rioolpunt in het midden van een regenstorm. Het was een uniek zicht en Julie voelde een zekere aantrekkingskracht tot het mysterieuze gat. Ze wachtte echter geduldig tot de jongedame zelf een beslissing nam maar voelde zichzelf meer en meer opspannen als een opgespannen boog. Dat was dan ook de reden waarom ze bijna rechtsprong wanneer ze eindelijk zei dat we konden gaan. Ze stelde zich recht en wreef het zand van haar bovenbenen en van haar billen voor ze met een grijns in de richting van de andere persoon keek, “Julie, aangenaam,” beantwoorde ze Morphine’s voorstelling. Ze keek er zelfs niet van op dat mensen zich voorstelde met hun alias, ieder zijn manier van doen.
In een vlotte stap begon ze richting het diepe gat te wandelen, ze keek kort achterom ”kom je nog?” vroeg ze voor ze weer voor zich keek en verder wandelde. Het duurde niet lang voor ze de rand van het meer bereikt hadden, dicht bij het sinkhole. ”Dus hoe gaan we dit aanpakken?” vroeg ze aan het meisje naast haar terwijl ze gefascineerd naar het stromende water keek.
Whatever deceives men seems to produce a magical enchantment.
Een sinkhole. Iets nieuws voor de redhead. Ze had nog nooit van een sinkhole gehoord, laat staan er een gezien. Ze kende de wegverzakkingen wel, wist dat die ook sinkholes werden genoemd, maar dit was anders. Dit was overduidelijk ook door een mens gebouwd. En volgens de blondine kon je naar beneden, naar de plek waar het overtollige water heen ging. Hopelijk stond het niet onder water dan, al zou ze denken dat er ook een manier was om dat opgevangen water terug weg te leiden. Naar de zee, dat zou logisch zijn. Of een groot reservoir. Er was maar één manier om er achter te komen. Op het moment dat ze aangaf dat ze wel wilde gaan kijken, veerde de blonde chick overeind.
“Julie, aangenaam,” Stelde ze zichzelf voor. Vervolgens liep ze zonder nog veel aarzeling richting de rand van het meer. ”Kom je nog?” Riep ze haar na. Reagan zette zichzelf ook in beweging en liep Julie achterna. ”Dus hoe gaan we dit aanpakken?” Vroeg ze toen ze uiteindelijk bij de rand van het meter aangekomen waren. De sinkhole was een meter of tien verderop. Het water was vast niet zo heel diep. ”Dat zien we daar wel weer”, Zei ze met een grijnsje, waarna ze het water in wandelde. Het was ongeveer kniediep, toen ze bij de rand van de sinkhole aankwam en op het muurtje klom. Tot haar verbazing was er zowaar een trap. ”Ons probleem heeft zich vanzelf opgelost”, Stelde ze vast. Nu was de vraag nog maar wie er eerst zou gaan.
Het was moeilijk voor Julie om gevaar in te schatten, het was een neveneffect van geboren te worden in een wereld waar gevaar morgen misschien op je bord zou liggen en dagelijks achter de hoek kwam piepen. Als jong kind werd ze met regelmaat aangeraakt door gevaar maar eenmaal ze oud genoeg was, was gevaar iets waarin ze dagelijks een bad nam. Er kwam geen einde aan de lijst van keren dat ze oog in oog had gestaan met 1 van de ergste nachtmerries van een normaal persoon. Het nadeel van die lijst was echter wel dat Juliette zelf van niets meer opkeek en dat ze héél slecht was in het inschatten van mogelijk gevaar. Dat was dan ook de reden dat ze niet inzag waarom mensen bang zouden zijn van iets zoals een sinkhole.
De redhead was haar gevolgd tot de rand van het water waar Julie toch wel even moest nadenken over wat de volgende stap ging zijn dus vroeg ze het aan de persoon naast haar maar die zag geen probleem en wandelde, met een grijns op haar gezicht het water in. Julie besloot om gewoon te volgen en af te wachten. Ze voelde hoe de zolen van haar schoenen helemaal doorweekt werden en een zuigend effect veroorzaakte terwijl haar jeansbroek als latex rond haar benen begon te spannen. Eenmaal aan de rand van het sinkhole doemde er een trap op en het roodharige meisje verduidelijkte dat het probleem zichzelf had opgelost, “Inderdaad” beantwoordde Julie haar terwijl ze haar schouders ophaalde, “Ga jij dan eerst of moet ik de weg banen?” vroeg ze dan op een neutrale toon. Ze begon zich meer en meer af te vragen wat er beneden allemaal te vinden of te zien zou zijn.
Whatever deceives men seems to produce a magical enchantment.
Haar nieuwsgierigheid had het toch maar weer gewonnen van haar gezond verstand. Welke ziel zou nu vrijwillig in een gat springen waar water in stroomde? Ja, zij dus. En ze had enkel een klein zetje nodig gehad van iemand die ze nog niet eens kende. Misschien was zij wel een of andere kwaadaardige mutante, een zeemonster, en was dit haar hol. Misschien voedde ze zichzelf met de zielen van redheads, en werd ze nu keihard in de val gelokt. Zelfs als dit allemaal realistisch was, had ze het nog gedaan. Ze hield nu eenmaal van het gevoel van spanning. Het zorgde voor een verhoogde hartslag, en ze voelde zich voor een keer echt levend. Vooral nu ze alleen maar haar eigen emoties voelde en niet de traumatische emoties van anderen moest verwerken.
Momenteel stond ze op de rand van de sinkhole, waar een ladder aan bevestigd was. Dat maakte het wel makkelijk zeg. “Inderdaad” Reageerde de blondine schouderophalend. “Ga jij dan eerst of moet ik de weg banen?” Vervolgde ze toen. Reagan liet haar blik nog een keer naar de ladder gaan. Het zag er relatief stevig uit. ”Ik ga wel eerst”, Stemde ze toen in. Alweer werd ze lichtelijk gepusht, zonder dat ze het eigenlijk zelf doorhad. Ze zette haar voet voorzichtig op de eerste sport en zette er lichtelijk druk op. Er gebeurde niks. Ze haalde even diep adem en begon toen aan de afdaling in het donker.
Julie was een adrenaline junkie, die van de ergste soort, de soort die actief op zoek ging naar gevaar. Pas wanneer de adrenaline vanuit haar bijnieren rond werd gepompt door middel van haar bloed had ze het gevoel dat ze echt leefde. Pas dan voelde ze emoties, pas dan voelde ze koud en warm en pas dan voelde ze zich echt zichzelf. Het enige dat van haar verlangd werd voor een hele lange tijd was ondergaan en geen actie ondernemen. Er werd verwacht dat ze braaf bleef terwijl de ene na de andere haar gebruikte voor hun eigen doeleinden, lichamelijk of psychisch. Dat was waarschijnlijk de reden waarom ze sinds het verkrijgen van vrijheid de neiging had om actie te ondernemen wanneer iemand anders juist niet de drang voelde om dat te doen. Het beste voorbeeld was deze bodemloze -of zo leek het toch- put. Geen enkele normale persoon zou staan te springen om de afdaling te doen maar Julie kon bijna niet wachten om de ladder af te gaan.
Ze kon dan ook niet anders verwachtend naar de roodharige naast haar kijken. Deze leek Julie voor een fractie van een seconde argwanend aan te kijken voor alle twijfel van haar gezicht verdween. Ze leek amper te twijfelen voor ze besloot om het er als eerste op te wagen en Reagan was nog maar tien treden verder naar beneden voor ook Julie haar eerste voet op de metalen trede plaatste. ”Goed verlicht is het hier, hé,” riep ze naar de persoon onder haar. Het sarcasme droom van haar stem als gesmolten ijs over het bijhorende hoorntje op een hete dag. Het was akelig duister eenmaal halverwege de ladder en het enige geluid dat goed hoorbaar was, was het geruis van water dat naar beneden stortte. Het waren juist deze aspecten dat ervoor zorgde dat haar hart in haar keel klopte. Er kon zich van alles en nog wat in dat zwarte gat onder hen bevinden. Julie kon niet anders dan zich afvragen of ze daar een hoopje zeemonsters gedumpt hadden terwijl een smalle grijns op haar gezicht verscheen. Ze kon bijna niet wachten om te ontdekken of haar fantasie werkelijkheid was.
Whatever deceives men seems to produce a magical enchantment.
Eigenlijk was het niet moeilijk om Morphine te beïnvloeden. Vooral niet als het heel subtiel ging. Ze was niet zo’n held in dat opmerken. Misschien wilde ze zichzelf ook graag bewijzen. Dat ze het wel aan kon, dat ze het wel aan durfde. Een houding die ze had verkregen door de mensen waarmee ze om ging. Vooral haar moeder was altijd zo beschermend over haar geweest. Zo vaak had ze dingen niet gemogen omdat het zogezegd te gevaarlijk was, of niet goed voor haar mentale gezondheid. Ze had dan wel een mutatie die anderen kon helpen, maar voor haarzelf was het meer een belemmering. Een rem op het dagelijkse leven. Dat moest ze nu allemaal inhalen, of dat gevoel had ze toch. Bewijzen dat ze wel degelijk ‘gevaarlijke’ dingen kon doen zonder dat het verkeerd af liep.
Al dacht ze dat ze elk moment een hartaanval kon krijgen. Ze had het niet echt op donkere, krappe ruimtes. En toch daalde ze als eerste de ladder af. Ze hoorde Julie al snel volgen, waardoor haar uitweg terug naar boven geblokkeerd was. The only way was down. Ze merkte dat het een stuk koeler werd, nu ze verder naar beneden ging. Het water stroomde langs de muur, maar koude spetters kwamen onverbiddelijk op haar terecht en doorweekten haar langzaam maar zeker. Eenmaal ze op de grond stond, zag ze een zwakke, oranje gloed uit een nis komen. Een lamp? ”Dat is zeker die gang, waar het water doorheen gaat?” Merkte ze op, toen de blondine naast haar was komen staan.
