De zon scheen zoals hij gedurende heel het jaar nog niet had geschenen. En een gebrek aan vrienden op de nieuwe school weerhield Torrance er niet van om een voetje buiten het torenhoge gebouw te zetten. Hoewel hij al enkele weken van het vasteland weggeplukt was, lukte het hem niet om zijn draai te vinden. De lessen waren zo anders, het eten was zo anders, de mensen waren zo anders. Hoewel hijzelf de stempel van ‘mutant’ op zijn voorhoofd had kleven, voelde hij zich soms allesbehalve thuishoren tussen de rest van de studenten. Hij had moeite met het wennen aan de verschillende mutaties, zeker die waarbij iemand van vorm kon veranderen. Zijn eigen mutatie was niet zichtbaar en hij had er ook geen ‘last’, in tegenstelling tot de meeste andere studenten. Zijn normale bril had hij ingewisseld voor een op sterkte gemaakte zonnebril en hij ging gehuld in een voor hem simpele outfit. Geoefend haalde hij een hand over zijn strak naar achter gekamde haren en volgde het slingerende grindpad. Resoluut begon hij te wandelen richting het meer, in zijn ogen de ideale plaats om te zitten op een dag zoals deze. Het strand meed hij liever, aangezien hij niet hield van zand tussen zijn tenen en al helemaal niet in zijn schoenen. Nogmaals streek hij zijn kraag glad en zette zijn pas voort, zijn lange benen en gecontroleerde stap maakten dat zijn loopje redelijk opviel tussen andere mannen. Beroepsmisvorming.

Hoewel de temperatuur en het uur van de dag was er verdacht weinig volk aan het water. Vanachter de donkere glazen van zijn zonnebril keek hij rond. Hij zag een koppeltje dat samen gedoken zat langs het water, wat verder een groepje meisjes die enthousiast aan het lachen waren. En uiteindelijk viel zijn oog op een jongen die alleen zat, evenzeer aan de waterkant. Torrance hield zijn hoofd in een knikje opzij en keek hem vanop een afstandje aan waarna hij toch besloot om wat korter te gaan. Hoe dichter hij kwam hoe duidelijker het geluid werd van steentjes die het wateroppervlak doorbroken. Torrance kwam van het pad af, liep een stukje door het gras totdat hij binnen de gehoorsafstand van de jongen, en uiteindelijk langs hem tot stilstand kwam. ’Owh..’ De jongen schrok en greep met zijn hand naar zijn hart. ’Owh.’ herhaalde Torrance de jongen op een serieuze manier. Hij trok een van zijn zware wenkbrauwen omhoog, waardoor die kort boven zijn zonnebril uitkwam. ’Sorry.’ Met zijn tong ging Torrance naar de zijkant van zijn mond en met zijn hand wapperde hij het excuus weg. Zijn blik liet hij over het water gaan. ’Beetje zielig voor die steentjes, vind je niet?’ vroeg Torrance de jongen op een bijna ongeïnteresseerde manier. Hij probeerde koel over te komen, misschien zelfs wat mysterieus? En hoewel hij totaal geen dreigende uitstraling over zich had hangen, stelde hij zich ook niet al te vriendelijk op. Niet voor hij wist wat voor vlees hij in de kuip had en of de jongen zijn tijd waard was. Want zijn tijd was o zo kostbaar. ’Wie weet hoeveel jaar er over heen is gegaan voordat ze hier zijn beland..’ hij onderbrak zijn zin en ging door zijn knieën. Torrance raapte een steentje op dat langs de jongen lag en keek hem daarbij kort over de glazen van zijn zonnebril aan. Terwijl hij zichzelf weer recht drukte ging hij verder met zijn zin. ’En nu zwier jij ze gewoon terug de diepte in. Wie weet hoe lang het zal duren voordat die arme steentjes weer het zonlicht zien?’ Hij perste zijn lippen op elkaar om een venijnige grijns te onderdrukken. Tussen zijn vingers rolde het opgeraapte steentje. ’Achja.’ mompelde hij schouderophalend en gooide ook zijn steentje het water in. ’Survival of the fittest.’