INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Closed - Victory is in my veins.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptywo maa 22, 2017 3:50 pm

May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.


Derde keer goede keer. Dat was toch altijd wat dat ze zeiden als iets niet direct lukte. Eerst ging het twee keer verkeerd of niet zoals je zou willen, maar de derde keer zou het moment zijn dat het wel goed ging. Lawrence hoopte maar dat het ook effectief het geval was. Hij had de hoop nog niet opgegeven, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet een beetje verloren was. Sommige wilde hem niet helpen en andere konden hem niet helpen. Je werd er gek van als je dat twee keer na elkaar moest aanhoren, zeker wanneer dat ze je niet wilde helpen. Hij had niet het gevoel dat hij zoveel verwachten van iemand, maar blijkbaar was het toch te veel gevraagd. Nooit vroeg hij om hulp en wanneer hij het wel deed… dan kreeg hij die niet. Wat hij wilde bereiken zou gevaarlijk zijn voor hem of andere studenten, maar dat vond hij dikke zever.

Lawrence liet zich echter niet kennen en had alweer een ander slachtoffer weten te vinden, of althans hij had er nog één. Voor het moment liep de jongen dan ook door de gangen. Zo nu en dan sprak hij iemand aan om te vragen of die wist waar zijn persoon rond liep. Hij gaf een naam of een beschrijving en hoopte dat ze hem zo op de juiste plek konden krijgen. Enkel werd hij van hier naar daar gestuurd. Als iedereen die hij sprak de waarheid had en het over dezelfde persoon had, kon die kerel teleporteren. Het ene moment was de persoon namelijk in de kantine en dan beweerde iemand om hem in het bos te hebben gezien. Lawrence hoopte vooral niet dat de persoon in het bos zat, want dan ging hij hem nooit kunnen vinden. Hij was namelijk geen speurhond, ook al was zijn geur beter als die van andere mensen.
Voor de zoveelste keer werd hij naar een andere plek gestuurd en kort zuchten de jongen geïrriteerd. ’Het prieeltje? Sure,’ zei hij op een gefrustreerde toon. Het was niet dat hij kwaad was op de persoon, maar hij haatten het om rond te lopen zonder echt te weten waar hij heen moest en of hij juist ging. Het was voor hem ook gewoon zeer vermoeiend en lastig. Maar hopelijk ging daar verandering in komen. Hoop. Meer dan dat kon hij niet hebben.

Eenmaal zijn geleidestok het trapje raakte van het prieeltje liet hij een diepe zucht horen. Eindelijk was hij geraakt en hopelijk was zijn zoektocht ook volbracht. Als hij weer verder moest gaan, dan ging hij gek worden. Volgende keer als hij iemand nodig had zou hij die persoon wel gewoon omroepen, ook al gingen de schoolhoofden en docenten er niet blij mee zijn. Ze waren voor het moment sowieso niet blij dus veel verschil ging het niet maken.
’Aandacht, aandacht,’ riep hij luidkeels in de hoop dat het ver genoeg reikte en de persoon in kwestie hem toch zou horen. ’Is er hier een zeker William aanwezig?’ ging hij.

if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
THANKS
Terug naar boven Ga naar beneden
William Ventura
William Ventura
Class 2
Aantal berichten : 60

Character Profile
Alias: Wisp
Age: 18 jaar
Occupation: Vrijwilliger Dierenasiel
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptywo maa 22, 2017 10:53 pm

William was niet echt gemakkelijk te herkennen. Nou ja, als je eenmaal zijn gezicht had gezien; dan was het niet zo moeilijk meer om hem te zien en vol overtuiging te zeggen dat je de goede had. Maar juist om ervoor te zorgen dat mensen zijn gezicht niet zagen had Will altijd trouwe capuchon ver over zijn gezicht getrokken. Hij hoefde niet herkend te worden, hij hoefde geen sociale interacties die niet echt nodig waren, hij wilde gewoon wat rust en alleen zijn. Dat was alles.
Daarom was hij ook best zenuwachtig geworden toen hij van iemand hoorde dat er iemand rond aan het vragen was naar hem. Iemand die hij niet bij naam kende. Lawrence? Hastings? Geen van beide woorden zei hem iets, en dat maakte hem alleen nog maar zenuwachtiger. Waarom zou er iemand überhaupt naar hem op zoek zijn? Zaten zijn ouders hem op de hielen? Hij besloot maar niet op een vaste plek te blijven zitten en vooral rond te blijven lopen, zodat de persoon hem niet zo snel kon vinden.

Maar na een tijdje begonnen zijn benen toch moe te worden. In zijn verschrikkelijke fysieke conditie was hij niet in staat een uurtje of twee rond te hobbelen, zonder daar de gevolgen van te ondervinden. En op zijn kamer zitten was ook geen optie, daar zou de mystery stalker hem sowieso vinden. Will probeerde zichzelf kalm te houden, maar dat was nauwelijks een optie. Hij moest weten of het met zijn ouders te maken had, of niet. Hij was net aan die mensen ontsnapt - wilde hen niet terug in zijn leven. Hij besloot Nièva, zijn zusje, te bellen en haar te vragen of zij iets wist. Dan kon hij in ieder geval gerust ademhalen.

Met zijn telefoon stevig in zijn hand was Will dan ook een rustig plekje op gaan zoeken. Het prieeltje, daar zouden niet veel mensen komen, toch? Hoopte hij dan. Will had onderbewust nog wel hulp van zijn probability manipulation, die door zijn sterke wil niet gevonden te worden toch het geluk van zijn achtervolger een beetje tegenwerkte. Maar hij deed dit niet bewust en had er dus ook geen controle over.
In plaats daarvan liet Will zich voorzichtig op één van de bankjes in het prieeltje zakken, waar hij even op adem moest komen. Zijn been bonsde en zijn hoofd eigenlijk ook, nu hij erover nadacht. Even rustig. Eventjes bijkomen... Na een paar minuten besloot Will echter dat hij het niet langer kon houden. Hij moest het weten, moest haar bellen. Ze hadden gisteren nog maar gebeld en hadden afgesproken eens in de week te bellen, dus hij hoopte dat hij zijn zusje niet teveel van slag zou maken. Maar hij moest een antwoord en zij was de enige die het kon geven voordat hij zijn achtervolger zelf tegen het lijf liep.

Na een tijdje werd de telefoon eindelijk opgenomen. Nièva had een stille plek moeten vinden, weg van hun ouders. Die hingen vast wel ergens rond, hen kennende. 'Hey,' groette ze hem, niet zo rustig als ze normaal klonk. 'Is er iets?'
'Hey, Nief,' antwoordde Will zachtjes. Alleen al het horen van haar stem kalmeerde hem. Hij haalde even diep adem en ging toen verder, voordat ze spontaan de eerste vlucht hierheen zou proberen te nemen - wat niet kon, door al dat gedoe met de ontvoerde mutanten. Ze zou hier nooit veilig aankomen. Een oorlog stond op het punt te beginnen en hij wilde dat ze er zover mogelijk vandaan zou blijven. 'Niks aan de hand. Ik had gewoon een vraagje.' Hij hoorde hoe ze haar ingehouden adem opgelucht uitblies aan de andere kant van de lijn.
'Gelukkig gaat alles goed. Wat is er dan?'
'Er is iemand naar me op zoek vandaag,' besloot Will maar gelijk met de deur in huis te vallen. Het had geen zin om er bij haar omheen te draaien. 'Weet jij of dat iets met .. hen.. te maken heeft?' Zijn stem trilde een beetje toen hij dat vroeg, omdat hij het eigenlijk helemaal niet over hun ouders wilde praten. Als hij kon, zou hij vergeten dat hij ouders had.
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, totdat ze uiteindelijk antwoordde. 'Nee. Niet dat ik weet. Het zal vast iets anders zijn,' probeerde Nièva hem gerust te stellen. Will knikte, realiseerde zich toen dat ze dat niet kon zien en haalde weer even trillerig adem. 'Je hebt vast gelijk. Sorry, ik wilde niet dat je je zorgen hoefde te maken.'

Zijn zusje kennende zat ze daar nu met die lieve lach op haar gezicht. Hij miste haar zo erg. Meer dan alle andere dingen die hij zijn haast om te vertrekken achter had moeten laten, meer dan zijn ouders en familie en alle andere dingen die hij zich mogelijk kon bedenken. Maar hij wist ook dat hij haar dat niet hoefde te vertellen, dus besloot hij dat het tijd werd om op te hangen.
Op dat moment weerklonk er opeens een stem. 'Aandacht, aandacht! Is er hier een zekere William aanwezig?'
De adem stokte in zijn keel. Dat was de persoon. Degene die hem zocht. 'Nief, ik denk dat ik gevonden ben. Ik, eh, ik houd je nog even aan de lijn, goed?' Hij hoorde nog net haar antwoord voordat hij de telefoon naast zich neerlegde en terug riep. De zenuwen waren duidelijk in zijn stem te horen, al probeerde hij rustig te blijven. Het ging jammer genoeg niet erg goed.
'J-ja, ik ben William. Eh, waar kan ik je mee helpen?' Ja William, je klinkt echt alsof je er helemaal klaar voor bent. Voor de confrontatie. Maar goed, weglopen was geen optie, zeker niet nu hij het niet eens voor elkaar kreeg om op te staan om de ander te groeten. Zijn benen waren door de rustperiode alleen nog maar vermoeider geworden, eigenlijk. Dus bleef William maar zitten en hield hij zijn gezicht zo goed en zo kwaad als het ging naar beneden gericht, wachtend totdat de ander naar hem toe zou lopen en zou verklaren waarom hij gezocht werd. Want wat er zo speciaal aan hem was, dat zou hij echt niet weten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptyvr maa 24, 2017 3:50 pm

May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.


Terwijl Lawrence naar het prieeltje ging concentreerde hij zich volledig op zijn omgeving om te horen of er reactie kwam. Tot zijn geluk kwam die er ook, maar niet zoals hij het verwacht had. Doordat de jongen zijn zintuigen beter waren dan die van andere, kon hij verder horen en ook duidelijker. Iemand was aan het bellen, maar het gesprek was maar vreemd. Lawrence fronste en besloot het hele gesprek mee te volgen. De persoon die aan het bellen was vroeg of hij één van hen was. Wie dat ook mogen zijn. De jongen begreep het in elk geval niet, maar hij was er zeker van dat hij niet ‘een van hen’ was.
Wie er ook aan de andere kant van de lijn hing, wist de persoon toch wat gerust te stellen, maar niet voor de volle honderd procent. Lawrence zijn hoop daalde aan een snel tempo. Hij had er geen goede hoop niet meer in. Hoe ging iemand als die jongen hem kunnen helpen? Iemand die spoken zag waar ze niet waren. Maar misschien wist de persoon hem nog te verbazen. Hopelijk.

Nadat Lawrence luidkeels had gevraagd of er een William aanwezig was, kreeg hij daar ook reactie van. Precies van dezelfde persoon als hij eerder had afgeluisterd. De persoon had schrik dat hij gevonden was en een diepe zucht kon Lawrence niet onderdrukken. Jammer maar helaas was die jongen dus degene waar hij naar opzoek was. Het kon hem ook nooit echt eens volledig mee zitten.
Hij besloot echter om rustig op het bankje te blijven zitten en de andere naar hem toe te laten komen. Dat er echter iemand anders meeluisterde via de telefoon, vond hij maar niets. Wie weet was het één of andere gek. Hij besloot maar mooi zijn mond erover te houde in het begin.

Uiteindelijk benaderde de jongen Lawrence en sprak hem aan. Hij klonk enkel zo onzeker. Alsof hij schrik had ieder moment te worden neergeschoten. Kwam het door de ontvoeringen dat hij zo angstig was? Sowieso dat hij geen schrik moest hebben. Als Lawrence één van de ontvoerders was, zou hij de persoon niet meenemen. Wat had je aan iemand die bijna een hartverzakking kreeg van de schrik als hij werd aangesproken?
’Geen nood, ik bijt niet,’ zei hij droogjes tegen de jongen om te beginnen. Nee, hij klonk niet erg enthousiast en hoe zou het komen. De vorige twee keren had hij geen succes gehad en nu kwam hij bij zo iemand terecht… ’Meestal.’ Misschien was dat niet de beste manier om iemand gerust te stellen, maar wat moest hij anders doen? Zijn hand gaan vasthouden en zeggen dat alles in orde was?
’Ik moet gewoon je mutatie even lenen, meer niet,’ besloot hij uiteindelijk toch te reageren op de vraag die hem was gesteld. Dat de andere nog steeds met iemand aan het bellen was, was hij al vergeten.

if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
THANKS
[/quote]
Terug naar boven Ga naar beneden
William Ventura
William Ventura
Class 2
Aantal berichten : 60

Character Profile
Alias: Wisp
Age: 18 jaar
Occupation: Vrijwilliger Dierenasiel
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptyma apr 10, 2017 7:29 pm

Hij was bang, dat kon je gerust zeggen. Hoewel hij wist dat het irrationeel was, kon hij er gewoon niets aan doen. De angst voor zijn ouders zat diep: ze hadden hem immers al die jaren van zijn leven nooit een eigen keuze gegeven, alleen maar gedwongen van alles en nog wat te doen. Voor hen was hij waardeloos zonder zijn mutatie en hij zou er niet verbaasd over zijn als ze hem terug zouden willen halen. En hoe ze dat deden, daar durfde hij ook niets over te zeggen. Dus toen hij hoorde dat er iemand naar hem op zoek was, had hij nauwelijks geweten wat te doen.
Alleen Nièva bellen, dat was het geniale wat in hem opkwam. Ze had toegestemd dat hij haar aan de lijn mocht houden nu hij gevonden was, godzijdank. Op haar kon hij altijd steunen. Zonder zijn zusje zou hij niet weten wat hij zou moeten. Wie was deze persoon en wat wilde deze van hem?

Nièva bleef gelukkig stil, waardoor het niet teveel opviel dat ze erbij was. Hij wist niet hoeveel de ander van zijn telefoongesprek had gehoord, maar was daar ook even niet bewust mee bezig. Hij wilde zeker zijn; zeker dat dit niet door zijn ouders kwam. Alleen dan zou hij kunnen ontspannen, rustig adem kunnen halen.
De jongen zei dat hij niet beet. William lachtte wat ongemakkelijk in respons, bleef de telefoon in zijn hand houden. Hij wist hier echter niks op terug te zeggen en liet de ander door praten. Meestal? Damn, way to go. William voelde zich hier niet echt beter door. Toch kon hij ook wel horen dat het (hopelijk grotendeels) sarcastisch was en besloot hij zich er verder niks van aan te trekken. Als de ander zou bijten zou hij maar zo snel mogelijk weg moeten rennen, toch?

De volgende woorden lieten hem wel weer schrikken. Hij wilde zijn mutatie lenen. Hoezo? Dat was wel wat iemand zou willen als diegene door zijn ouders gestuurd was! Alhoewel die het misschien niet zo direct zouden willen aansnijden, zouden ze Will wel binnen 321 thuis willen hebben, geen gedoe. Hij had de neiging direct tegen Nièva te gaan praten en zich gerust te laten stellen, maar hij hield zich in.
'Hoezo?' vroeg hij, misschien wat scherp. Normaliter klonk hij nooit zo, maar hij was eigenlijk de hele tijd al flink geagiteerd. Dit kon er ook nog wel eens bij. 'Als je gestuurd bent door iemand anders,' begon hij, zorgde ervoor dat hij lekker vaag bleef zodat de ander misschien nog door de mand kon vallen met het noemen van zijn ouders of iets dergelijks, 'dan denk ik niet dat ik je kan helpen.' Hij klonk al een stuk zelfzekerder, al was hij nog steeds bang. Maar als er één ding was dat hij niet wilde, dan wist hij het wel. Niet terug naar huis. Niet dat. En als dat het niet was, nou, dan zouden ze misschien nog wel eens verder kunnen kijken.

OOC: aah sorry, ik had compleet niet gezien dat je weer gereageerd had :nee:
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptywo apr 12, 2017 7:19 pm

May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.


Soms gebeurde het gewoon dat hij dingen hoorde die hij niet moest horen. Dat was het nadeel aan het hebben van verbeterde zintuigen. Als hij dan nog eens echt op zoek was naar iemand was het niet meer dan logisch dat hij hoorde wat er om hem heen gezegd werd en op dat moment was het goed. De jongen die Lawrence nodig had, was met iemand aan de telefoon en haakte niet af toen dat er naar hem gevraagd werd. In tegendeel zelfs, de persoon aan de andere kant van de lijn moest meeluisteren. Het was jammer dat hij juist niet kon horen wat die onbekende persoon allemaal zei.

Wanneer dat hij zei niet te bijten, leek de andere toch even te lachen, al was het niet omdat die vond dat het grappig was. Lawrence kon hij niet laten daarbij even één mondhoek op te trekken in een kleine glimlach. Daarbij werd wel zijn langere hoektand zichtbaar als je erop letten. Dit wa absoluut niet de manier om ervoor te zorgen dat iemand je ging helpen, maar hij kon gewoon niet anders reageren op de situatie.

Lawrence had iets helemaal anders verwacht toen hij op zoek was gegaan naar de jongen. Hij kon niet zien hoe de jongen erbij stond, wat zijn gezichtsuitdrukking waren, maar hij kon het zich wel voorstellen. Daarom leek het hem het beste om gewoon gelijk met de deur in huis te vallen en te zeggen wat hij nodig had. Gewoon vragen of hij kon helpen en daar zou het kunnen ophouden. Het was een normale vraag, of dat vond hij zelf toch. De jongen leek het er niet mee eens te zijn.
Er werd hem nogal scherp gevraagd waarom dat hij de hulp nodig had. Wat er vervolgens gezegd werd was te gek voor woorden. Lawrence kon zijn lach niet inhouden. ’Iemand mij gestuurd?’ vroeg hij grinnikend en schudden kort zijn hoofd. ’I’m a one man army, niemand die me gestuurd heeft of waar ik voor werk,’ ging hij verder en hij hield beide armen wat in de lucht om te laten zien dat hij geen slechte bedoelingen had. Terwijl dat hij dat deed, hield hij met de duim van zijn rechterhand de geleidestok vast door die tegen zijn handpalm te drukken. ’In vergelijking met jou, ben ik wel alleen.’ Misschien was het niet slim om te laten weten dat hij wist van de telefoon, maar de moed had hem toch al verlaten. Als iemand al zo paranoia was als je gewoon om hulp vroeg, was de kans klein dat je hulp kreeg. Daar was Lawrence bijna zeker van.

if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
THANKS
Terug naar boven Ga naar beneden
William Ventura
William Ventura
Class 2
Aantal berichten : 60

Character Profile
Alias: Wisp
Age: 18 jaar
Occupation: Vrijwilliger Dierenasiel
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptyma apr 17, 2017 8:12 pm

Nièva hield zich netjes stil, al was hij vrij zeker dat de ander hem gewoon gehoord had. Hij was zelfs nog aan het bellen geweest toen de jongen naar hem geroepen had, dus behalve als de ander doof was, had hij het zeker weten gehoord. Will hield zijn arm echter nog steeds een beetje omhoog, zodat de telefoon dichtbij genoeg was voor hem om het te horen als Nièva wat zei.
De andere jongen maakte hem doodzenuwachtig. Niet alleen was hij al aardig bang, de ander vond het nodig om zijn tanden te laten zien - oh God, waren dat hoektanden die je net niet helemaal als menselijk kon beschrijven? Will hield zich in om niet gelijk weg te rennen. Met zijn manke been was hij toch niet snel genoeg, bedacht hij zich, al was dat weinig geruststelling.

Maar de volgende actie van de jongen - hoewel laconiek - maakte dat Will even de tijd nam om zijn onbewust ingehouden adem uit te blazen, zijn gespannen postuur wat te laten vallen. Hij geloofde de jongen niet helemaal, maar hij wist wel dat als zijn ouders hem gevonden zouden hebben, ze er niet zó erg omheen gedraaid zouden hebben. Zijn ouders zouden een sterke mutant uitgezocht hebben, die Will gewoon één twee drie op zou tillen en mee zou nemen. De andere jongen leek dan wel gevaarlijk genoeg om dat te doen, maar als hij dat zo ondertussen nog steeds niet gedaan had...
Okay, er was de kans dat hij loog. Wills blik schoot even naar de telefoon en hij overwoog het aan Nièva te vragen, wat zij hiervan vond, maar hij besloot om nog even af te wachten. Maar de jongen had een blindegeleidenstok en - hij wilde niet gemeen zijn - maar zijn ouders zouden niet een blinde jongen op hem afsturen. En hij zou er maar vanuit gaan dat het teveel moeite was voor iemand om te dóén alsof hij blind was.

Will was nu zelfs relatief zo opgelucht dat hij de laatste opmerking van de jongen negeerde. Hij had al gedacht dat hij wist dat hij aan het bellen was, dus zo'n verrassing was het niet. 'Okay,' kreeg Will eindelijk voor elkaar om te zeggen. Hij klonk veel meer ontspannen en was gelijk minder bang, al vreesde hij nog steeds dat ze ander hem zou bijten als hij iets zou zeggen dat hij hem beviel. Maar zijn opluchting had hem wel in een beduidend beter humeur gebracht. Ook voelde hij zich nu wel enigszins schuldig dat hij zo heftig gereageerd had naar een ander, die het niet verdiende. Dus besloot hij awkward zijn verontschuldigen aan te bieden.
'Ehh, sorry,' klonk het, wat onzeker weer. 'Je weet al hoe ik heet, dus ik denk dat ik me niet hoef voor te stellen. Maar toch aangenaam kennis te maken.' Will slikte even, probeerde te lachen - ook al bedacht hij zich wat later dat de ander het toch niet kon zien - en probeerde verder te gaan. 'Sorry dat ik zo raar deed net. Persoonlijke omstandigheden. In ieder geval, ik had niet zo mogen reageren. Dus, eh, waar kan ik je mee helpen?' Hij was zo opgelucht over dat dit hele gedoe nu met 90% niet over zijn ouders ging, dat hij totaal vergat dat Nièva nog aan de andere kant van de lijn was dat hij haar niet wegdrukte. Ze hield zich immers zo netjes stil. Nee, Will focuste nu al zijn gebrekkige sociale skills op het aanbieden van zijn excuses aan deze jongen hier, die een hele tijd rondgelopen moest hebben om hem te vinden. Misschien kon hij zijn gedrag van net goedmaken door in te stemmen met de jongen?
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Emptyza apr 22, 2017 10:22 pm

May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.


Lawrence had het misschien wat te ver laten gaan, probeerde wat onrust te zaaien terwijl dat hem niet goed zou uitkomen. Het ging gewoon vanzelf, maar hij kon zichzelf er wel voor tegen zijn hoofd slaan, achteraf gezien. In elk geval mocht hij het niet te ver laten gaan, want hij wilde nog steeds de hulp krijgen van de jongen die hij ook echt hoopte te krijgen. De kans bestond helaas dat hij het al verpest had, maar daar leek het achteraf niet op.
Na de opmerking die hij zelf gemaakt had, was hij ook een beetje vergeten dat er aan de andere kant van de lijn, nog iemand was. Lawrence had geen andere stem meer gehoord langs die kant, dus ergens ging hij er wat vanuit dat hij misschien had opgelegd. Al kon het hem niet zoveel schelen als iemand anders het gesprek zou horen, zeker niet iemand aan de telefoon. Er was niks mis met het helpen van een blinden. Daar moest hij maar vanuit gaan.

De andere zei dat het toch aangenaam was om kennis te maken, maar Lawrence had zichzelf daarvoor niet eens voorgesteld. Hij trok dan ook zijn wenkbrauw op en zetten enkele stappen verder naar voor. Door zich te concentreren op de hartslag van William en zijn ademhaling probeerde hij in te schatten hoever de jongen nog bij hem vandaan stond. Wanneer hij dacht dat het in orde was bleef Lawrence staan en stak hij zijn hand uit. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf voor. Zo wist die William toch wie hij tegenover zich had staan. Dat was wel het minste dat hij kon doen na het beetje vermaak dat hij zichzelf gegeven had.

Wanneer dat de jongen begon met een verontschuldiging luisterde Lawrence wat verveeld. Hij knikte wel enkele keren om aan te geven dat hij de verontschuldigingen aannam. Voor hem maakte het niet uit hoe de jongen precies reageerde, als hij uiteindelijk maar wilde helpen. Misschien dat Lawrence het beter had begrepen moest hij kunnen zien hoe die William er precies had uitgezien, voor dan kon hij enkel voortgaan op de onzekere toon die hij gebruikten om mee te spreken. ’Ik moet weer kunnen zien en iemand heeft me wijsgemaakt dat jij me daarmee zou kunnen helpen,’ zei Lawrence vlak uit. Hij had al genoeg tijd verloren aan de jongen en het was niet dat hij alle tijd van de wereld aan zijn zijde had. Er waren mensen die hem nodig hadden en het was onbekend hoeveel tijd dat die nog over hadden.
’Dus kan je helpen? Het heeft niets met je ouders te maken, maar mij helpen wilt zeggen dat je de elf ontvoerde ook helpt,’ zei Lawrence in een poging om de jongen een extra reden te geven om hem te helpen. Wie wilde er nu niet verantwoordelijk zijn voor de redding van de elf studenten? Je zou een echte held worden als het je lukte. Niet dat Lawrence het daarvoor ook echt deed, de bekendheid die hij ermee kon krijgen maakten hem niets uit.

if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
THANKS
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Closed - Victory is in my veins. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Victory is in my veins.   Closed - Victory is in my veins. Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Closed - Victory is in my veins.
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Here it is in my hands, in my veins and overlands [Allison]
» The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa]
» That would be enough || closed
» It's about what it can become [Closed]
» Closed - It's no use to try.

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - Outside :: Arbor-
Ga naar: