Onderwerp: We should open up before it's all too much di okt 31, 2017 1:05 pm
It's time for you to shine
Kylie zette haar ene voet voor haar andere, waarbij ze zo over de omgevallen boom heen liep. De bossen deden haar denken aan Colorado waar ze was opgegroeid. Ze had haar vertrouwde bergschoenen aan en een rugtasje op haar rug met een koekje en wat drinken. Ze had een van haar vriendelijke glimlachjes op haar gezicht, waarbij ze haar verdriet wilde verbergen. Ze wilde niet laten zien dat ze verdrietig was en dat ze zichzelf aan het afleiden was met de boswandeling. Het was normaal dat een kind van tien bij iemand aan het huilen zou zijn en zou vertellen waarmee ze zat. Maar ze wist dat er zoveel mensen waren die er moeite mee hadden met wat er was gebeurd op Genosha. Ze wilde dit keer juist een van de sterkere personen zijn die andere zou opvrolijken en niet andersom. Maar elke keer als ze iemand tegen kwam van het eiland zakte de moed alweer in haar schoenen.
Hoe verder de kleine meid liep hoe schuldiger ze zich voelde. Ze had het gevoel dat het een verplichting was dat ze terug moest gaan om mensen op te vrolijken, in plaats daarvan was ze een boswandeling aan het maken. Ze slikte. De traantjes prikte in haar ogen. Ze was moe, verdrietig en boos. Ze leunde tegen een grote eik aan en rustte haar hoofdje er tegen aan. De herfstzon die door de overgebleven bladeren scheen, scheen op haar gezicht. Kylie haalde haar flesje water uit haar rugtasje die eruit zag als een lieveheersbeestje. Het was een vrij oude tas, maar de enigste die ze nog had met ook de meeste herinneringen.
Het koude water voelde verfrissend aan en liet haar even tot rust komen. Ze veegde de paar traantjes die over haar wang waren gerold weg. Met het flesje water nog in haar hand en haar tas opnieuw op haar rug liep ze verder. Ze wist dat er ergens een klein meer was, maar wist niet zeker waar die precies was. Daar zou ze een iets grotere pauze houden en besluiten of ze terug zal lopen of niet. Ze liep hier immers ook helemaal alleen.
Na een tijdje zag ze het kleine meer tussen de bomen door en liep er rechtstreeks op af. Ook de picknicktafels kwamen in haar gezichtsveld. Ze had haar tasje op een van de picknicktafels gezet samen met haar flesje drinken. Onderzoekend liep ze naar het kleine meer. Ze hurkte erbij neer en deed een vinger kort het water in om te voelen hoe koud het was. Snel had ze haar vinger weer terug getrokken door het koude water. Voor een moment leidde het haar iets af, maar daarna kwam de gedachtens weer terug. Ze zuchtte zachtjes en keek sipjes voor haar uit het water over. Kylie ging op haar kont zitten en ging nog maar eens met haar hand over het water om haar spiegelbeeld wat te vervagen. Ze was helemaal niet zo sterk als ze hoopte te zijn. Als dat zo was dan sliep ze ook wel goed s’nachts.
Onderwerp: Re: We should open up before it's all too much di okt 31, 2017 10:25 pm
Alone and forgotten
Cole was letterlijk gek aan het worden. Niet alleen van hetgene wat ze hadden moeten doorstaan, maar het feit dat ze nu op een nieuwe plek zaten maakte Dux er niet vrolijker op. Al een paar dagen was de wolf onrustig, iets wat Cole zelf even goed onrustig maakte. Echt, de kleine jongen liep nog net niet tegen de muren op. Eerst had hij zichzelf een tijdje opgesloten op zijn kamer, tot hij letterlijk zijn hoofd bijna tegen de muur aan lag te beuken. Dat was voor hem de straw geweest om toch maar naar buiten te gaan. Al een hele tijd was de knul aan het rondlopen. Iets wat Dux ook niet geweldig vond. Meer mensen, betekende meer triggers voor de wolf. Meer gevaar voor andere personen. Wie er ook op het idee was gekomen om een hele troep mutanten ergens midden in Zwitserland te steen. Echt good job. Maar volgende keer mochten ze ook wel een verlaten stad kiezen of wat dan ook. Dan was het grootste deel van de mutanten misschien wat meer op hun gemak want buiten het feit dat ze van hun eiland weg moesten, leek het ook zo dat de rest van de wereld hun haatte. Dus was het hier dan wel werkelijk zo goed?
In het bos wilde Dux voor de eerste keer uitbreken. Merendeels om een bepaalde geur die hij had opgevangen. Kylie was hier ergens. Dux was nog helemaal niet vergeten wat het kleine meisje had veroorzaakt. Maar Cole wist de wolf nog net in toom te houden. Hij wilde haar niet pijn doen. Kon haar niet nog een keer pijn doen. Die ene keer had nooit mogen gebeuren, en hij stond niet voor zichzelf in als het nog een keer zou gebeuren. Maar dat zou zeker niet vandaag zijn. Nee, dan zou Dux hem eerst zo moeten lopen stangen voor hij werkelijk toegaf. Dit keer was de mens sterker dan de wolf, al wist hij niet hoe lang dat nog kon gaan duren.
Twijfelend wandelde jongen in de richting van het meer. Of volgde hij gewoon haar geur. Sinds het akkefietje had het tweetal nog niet met elkaar gepraat. Merendeels omdat hij haar niet onder ogen durfde komen. Cole beet kort op zijn lip, wel zo hard dat hij zijn eigen bloed begon te proeven. Niet geheel het meest appetijtelijk maar de kleine knul was nerveus. Iets waar Dux probeerde gebruik van te maken door op hem in te spelen maar hij probeerde het tegen te houden. Gewoon het beeld alleen al van wat hij haar had aangedaan was voor nu genoeg om de wolf weg te houden. Al zijn moed verzamelend kwam hij uiteindelijk tussen de bomen uit en wandelde hij recht op het meisje af. Al besloot hij na enkele seconden dat de afstand tussen hen te klein aan het worden was, hoewel er in werkelijkheid nog drie meter tussen zat of zo.
Onderwerp: Re: We should open up before it's all too much do nov 02, 2017 11:22 am
It's time for you to shine
Hoe moest ze anderen mensen helpen, terwijl ze zelf ook helemaal in de knoop zat? De slapeloze nachten werden maar niet minder en elke keer als ze haar ogen dicht deed zag ze weer alle drama en chaos voor zich. Om te ontsnappen van de verschrikkelijke herinneringen zat ze hier maar alleen. En nog wilde ze een van die sterkere personen zijn die andere hielp en niet andersom. Het was een onmogelijke taak die ze op zich nam, maar ze wilde het zo graag proberen. Al wist ze uit ervaring dat alles wat ze probeerde weer meer in de knoop kwam.
Een zachte zucht ontsnapte haar mond. Met haar hand bleef ze over het water gaan. Hoe meer ze met het water bezig hoe meer ze begon te wennen aan de kou. Ze zat nog helemaal in gedachten verzonken, maar begon zich toch wel een beetje eenzaam te voelen. Het grote bos en het meertje deden haar dan wel thuis denken, maar haar ouders waren nergens te bekennen. Ze had ze zelfs nog helemaal niet verteld over de drama die was gebeurd. Als ze dat zou vertellen dan kwamen ze haar gelijk halen uit Sundberg. En dat zou net zo gevaarlijk worden als dat Genosha was geweest. Op den duur zou ze het haar ouders toch wel moeten verteld. Kylie sloeg met haar hand op het water om haar spiegelbeeld weg te halen. Een aantal spetters kwamen op haar kleren, waardoor ze even schrok en een stukje achteruit kroop.
Ze kwam tot de conclusie dat het geen goed idee was om nog langer te wachten tot ze haar ouders het zou vertellen over de drama. Kylie stond op en klopte het zand dat op haar broek was komen te zitten even weg. Ze liep al met haar handen wrijvend over haar kleren richting haar tas. Door niet goed op te letten botste ze zo tegen iemand op. Een klein gilletje van de schrik kwam uit haar mond en ze keek op. Cole. Ze zette een aantal passen achteruit en bekeek hem goed. “Sorry,” zei ze snel. Ze slikte even. Ze had hem niet eens horen aankomen. Misschien ook maar goed ook anders was ze nog van schrik in het water gevallen. De laatste keer dat ze hem had gezien had ze gebroken enkel opgelopen, omdat ze hem aantrof in zijn wolven gedaante die hij Dux noemde. Ze had er ook niet verder meer aan gedacht, omdat er in de tussentijd veel was gebeurd. “Ik heb je niet pijn gedaan toch?” Vroeg ze om hem niet kwaad te maken dat ze tegen hem had opgebotst. Als het iets was wat ze niet wilde was het hem boos maken. Ze had haar lesje wel geleerd.
Onderwerp: Re: We should open up before it's all too much za nov 04, 2017 1:22 pm
Alone and forgotten
Het was volkomen normaal dat Dux gek werd hier. De wolf had zich als het ware nog maar net aangepast aan het eiland en ze moesten alweer weg. Gevangenschap had iets raars met zowel de jongen als de wolf gedaan, Cole wilde zich momenteel zo snel mogelijk settelen op deze nieuwe plek terwijl Dux een en al achterdocht was. Iets wat je de wolf niet kwalijk kon nemen. Cole zelf was er nog niet honderd percent zeker van of het hier wel zo veilig was als ze het lieten uitschijnen. Er was altijd een mogelijkheid dat hij hier iemand tegen het lijf ging lopen die werkte voor de mensen die hem hadden vast gehouden en dat beangstigde de kleine jongen ergens wel al liet hij dat niet uitschijnen. Nee, Cole had de laatste dagen een masker opgezet een masker dat liet doorschemeren dat de jongen werkelijk helemaal psyched was om hier te zijn dat hij helemaal niet gaf om wat er was gebeurd op het eiland. Maar wat hij werkelijk was, was bang. Mainly ook omdat hij Lupos nog niet had geroken in de tijd dat ze hier waren aangekomen, iets waar hij zich erge zorgen over begon te maken. Want wat als Storm nu weg zou zijn? Wie kon hem dan nog helpen?
De kleine jongen had zich met moeite uit het struikgewas gehaald, maar was op een ruime afstand van het meisje blijven staan. Vooral ook omdat hij helemaal niet wist wat hij moest zeggen tegen haar. De situatie tussen de twee kinderen was slecht geweest, vooral ook door Dux. Dux wilde nog altijd wraak uitoefenen, maar Cole had de bovenhand momenteel wat hij erg belangrijk vond, maar waar hij later eveneens zou voor worden gestraft. Maar voor nu wist hij zijn emoties perfect onder controle te houden. Hij had een lange weg afgelegd om hier momenteel te staan. De jongen van enkele maanden terug zou het niet hebben gehaald, nee die zou met huid en haar zijn verscheurd van binnen uit zodat de wolf kon uitbreken.
Kylie was inmiddels opgestaan en wandelde zijn richting uit, al leek het meisje niet helemaal te beseffen dat ze niet meer alleen al. Een gedachte die werd ondersteund toen ze nogal hardhandig tegen hem aan knalde waardoor hij toch even zijn handen om haar armen knelde al was dat meer om haar recht te houden. Lang hield hij haar niet vast, het was een moment dat slechts luttele seconden had geduurd. Een kleine glimlach sprong op zijn gezicht, haar sorry helemaal van de baan vegend. Kort trok de jongen zijn vest die over zijn schouder was gevallen weer goed, waarop hij zijn heldere ogen weer op het meisje voor hem richtte. ‘Ik ben wel een beetje te stevig om hier pijn door te hebben.’ Lachte hij kort, in de hoop dat hij zo de sfeer kon verlichten. ‘Hoe gaat het met je Kylie?’
Onderwerp: Re: We should open up before it's all too much di nov 07, 2017 11:34 am
It's time for you to shine
Kylie was tot de conclusie gekomen dat ze zich er niet op haar gemak voelde om helemaal in haar eentje naar het meer te komen. Vooral niet omdat zij juist andere mensen wilde helpen. En dat zou niet kunnen als ze zich ging afzonderen. Ze was opgestaan en omgedraaid met haar handen al wrijvend over haar kleding. Per ongeluk was ze tegen Cole opgebotst. Er was kort een gilletje haar mond uitgekomen, maar bang was ze niet. Er zat wel wat spanning in haar lichaam, omdat de laatste keer dat ze Cole had gezien had ze een gekneusde enkel had opgelopen. Al was er dit keer geen volle maan, dus ze had dus wel een beetje in haar hoofd dat het nu wel veilig was. Niet dat Dux ineens naar buiten kwam en haar weer aanviel. Om het nog meer te voorkomen had ze snel haar excuses aangeboden en gevraagd of hij geen pijn had.
Er was een glimlach op zijn gezicht gekomen en voor even voelde ze zich een beetje ongemakkelijk. “Ik ben wel een beetje te stevig om hier pijn door te hebben.” Zei hij met een kort lachje. Kylie knikte, zelf ook met een klein glimlachje. “Hoe gaat het met je Kylie?” Vroeg hij vervolgens. Ja, hoe ging het eigenlijk met haar? Waarschijnlijk wel een beetje net als alle anderen? Buiten alles om ging het best wel goed, dacht ze. Ze was er niet helemaal zeker van en haalde vervolgens alleen haar schouders op. “Het gaat wel goed, denk ik?” Het klonk wat onzeker, maar ze wilde er ook niet te veel aan toevoegen.
Ze wreef met handen over elkaar en liep richting de picknicktafel. Cole zou wel mee helpen als hij wilde. “Hoe gaat het met jou dan?” Vroeg ze. Ze ging op de koude bank zitten en nam een slok van haar drinken. Ze bleef hem aankijken met haar bruine herten ogen. “Hoe vind je het tot nu toe om hier te zijn?” Ze keek even naar het meer en vervolgens naar de bomen waar de picknicktafel onder stond. “Het is wel anders, maar ik vind het hier wel leuk.” Kylie wilde niet dat er een ongemakkelijke stilte kwam. Dan zou ze alleen maar meer gespannen worden. Ze wist niet zeker of Dux haar spanning net zo aan zou kunnen voelen als andere dieren dat kunnen.
Shine brighter than a shooting star
THANKS TO LOUIS AT ATF!
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: We should open up before it's all too much
