Out of line, out of place

Onderwerp: Out of line, out of place do nov 09, 2017 9:51 pm

Er was weer rumoer in Huize Sorensen, haar vader was vanochtend met een grote jetlag terug gekomen en vanaf toen was het geruzie enkel verder opgelopen. En sinds ze thuis was gekomen zat Ava er tussenin. Vanaf het moment dat ze de gang in liep was het gekibbel overgegaan in een ijzige stilte met af en toe passief aggressieve opmerkingen vermomd onder een mantel van beleefdheid.. Anders, maar niet per se beter. In de woonkamer was het niet uit te houden, dus liep ze verder het huis in. Daar, in de keuken lagen de lege bierflesjes in de prullenbak, verborgen onder proppen krantenpapier. Ava had het genegeerd. Had zich in haar kamer opgesloten om huiswerk te maken, vlijtig als altijd, al kon ze zich niet goed concentreren. Ze had uit ellende een van haar meest versleten pyjama’s aangetrokken en was nu gekleed in een doorgesleten joggingbroek, uitgelubberd shirt en een oude ooit spierwitte kamerjas.

Toen ze beneden kwam zag ze haar moeder ontspannen op de bank hangen, zappend door de kanalen zonder echt iets te zien. “Hoe was je dag Aafje?” vroeg ze, een koosnaampje waar ze vroeger van gehouden had. Nu liet het alleen een smaak van walging achter in haar mond. “Ging wel,” mompelde Ava haar niets zeggende antwoord. De verdere vragen om aandacht hoorde ze nauwelijks, met haar oortjes ingeplugd om zich af te kunnen sluiten. Het was schrijnend, haar moeder’s mislukte poging om het grote probleem te verbergen. Maar ook zij deed nog steeds fervente poging alles te negeren, de ontkenning kwam van beide kanten. Iets waarover haar moeder tijdens sobere momenten vast een scherpe psychologische analyze op had kunnen stellen..

Tijdens het eten hing er nog steeds die vervelende sfeer en het was behoorlijk stil geweest, alleen etensgeluiden en de paar auto’s die voorbij tuften. Het leek op een soort stille wapenstilstand. Totdat haar vader ver over tafel boog om zelf de boter te pakken, in plaats van te vragen of zijn vrouw die door wilde geven. In slow motion zag Ava hoe een glas geraakt werd door zijn mouw en omver werd gesleept. En daarmee brak er meer dan alleen glas. Het geschreeuw werd steeds erger, tot haar moeder over ging in geduw en getrek. Ava stond hulpeloos aan de zijlijn, probeerde de boel te deescaleren. “STOP!” riep ze smekend. “Alsjeblieft, stop! Ik word gek van jullie!” Haar ouders keken haar aan en na een moment van stilte stormde haar moeder weg. Zonder erbij na te denken ging Ava haar achterna. De deur die in haar gezicht dicht was geslagen opende ze en op blote voeten rende ze over de stoep heen. “Blijf staan!” commandeerde ze haar moeder, die half achterom keek en kort tot stilstand kwam. “Waarom, het is niet alsof IEMAND van me houdt,” jammerde de vrouw dramatisch. “Vind je het gek, mam?!” Het venijnige weerwoord floepte eruit voor Ava er erg in had. “Alles wat ik wilde- Is een beetje liefde – Is dat te veel gevraagd? Wat heb ik gedaan om zo’n dochter te verdie-hie-hie-nen, ik hou zo veel van je en dit is hoe je me behandelt.. Je kiest je vaders kant en i-hi-hik ben helemaal alleeeen..“ Snotterend en o zo zielig zette haar moeder de drama-parade voort.

“Genoeg!” riep Ava luid. Haar stem echo’de over de grotendeels verlaten straten. Alle gevoelens van woede, teleurstelling, verlatenheid stroomden uit haar lijf, het voelde als een inktzwart gat. En voor ze doorhad wat ze deed zakte haar moeder luid schreeuwend door haar knieën, met haar armen voor zich uit grabbelend. Niets om te zien, niets om te voelen. Elk zintuig verloren. Leegte. Dezelfde leegte die Ava voelde. Pas toen ze weer een beetje controle over haar gevoelens kreeg kon ze haar mutatie weer terug trekken. “Ga weg dan,” siste ze verbitterd, waarna haar moeder overeind krabbelde en zich inderdaad uit de voeten maakte. Halfblind en bang voor haar eigen dochter. Ava schaamde zich dood, midden op straat zo’n schouwspel neerzetten stond niet bepaald op haar to do list. En ja, die had ze, met meerdere categorieën en sublijstjes. In het licht van de straatlantaarns voelde het alsof ze een toneelstuk opvoerden voor de buren en voorbijgangers om te zien en ze kon wel door de gang zakken van schaamte.

OOC: Drama llama.
Eerste post voor Herr Joseph

Onderwerp: Re: Out of line, out of place wo nov 15, 2017 12:37 pm

Van vandaag had Joseph een hoop verwacht, hij had immers de nodige plannen opgesteld en was daar zeer tevreden over. Maar wat hij niet had verwacht was aanwezig zijn bij een familieruzie die op straat uit werd gevochten. Hij was overdonderd stil blijven staan toen een vrouw naar buiten gerend kwam, gevolgd door wat vermoedelijk haar dochter was.
Onder andere omstandigheden had hij ingegrepen, had hij, met een charmante lach en goed gekozen woorden, de situatie gede-escaleerd en waarschijnlijk nog even met de dochter geflirt na afloop for good measure. Maar nu leek hij bevroren.
De herinneringen aan de vrouw waar hij zelf jaren voor had gezorgd, die evenmin nog in staat was een moeder te zijn als deze vrouw leek, drongen zich genadeloos aan hem op en hij drukte ze even genadeloos weer weg. Misselijk voelde hij zich ineens. Je hoorde een ouder niet zo te zien. Maar hij kon zijn blik niet afwenden. Voor even had hij niet de uitmuntende zelfbeheersing die hem normaal kenmerkte, het vermogen om zich precies zo voor te doen als hij wilde. Even was hij weer de Joe die voor een depressieve, verslaafde vrouw probeerde te zorgen die niet meer in staat was de grip op haar leven weer terug te krijgen.
De vrouw zakte op haar knieën en Joseph's blik ging naar de dochter. De frustratie was bijna tastbaar en het begrip dat hij ervoor voelde, werd gevolgd door een intens schuldgevoel, want het voelde als een verloochening aan de herinnering van zijn eigen moeder.

Uiteindelijk vertrok de vrouw en het was alsof Joseph toen pas weer de eigenaar van zijn eigen lichaam werd.
Zonder aarzelen liep hij op de jonge vrouw af, zijn gezicht ernstig. Hij keek om zich heen. Mensen keken tussen gordijnen door, honden uitlaters waren stil blijven staan op de stoep, een paar kinderen die nu nog buiten waren hadden ongegeneerd toegekeken.
Hij kende hun verhaal niet. Hij wist niet wie er begonnen was en waarom, maar hij wist wel dat het dingen los had gemaakt die hij weer zorgvuldig weg zou moeten werken.
Onder het lopen veranderde zijn uitdrukking geleidelijk. De strakke kaak, de ernstige blik, ze verzachtten tot hij zijn masker weer terug had. Het was iets dat de meesten niet opviel, het was subtiel en zo had hij het graag.
Voor de jonge vrouw bleef hij staan.
"Hey," zei hij, zijn toon vriendelijk en empathisch. Hij hield zijn stem wat gedempt; voorbijgangers hoefden niet nog meer mee te krijgen, naar zijn mening. "Ik zag wat er allemaal gebeurde net. Is alles goed met je?"

Onderwerp: Re: Out of line, out of place za nov 25, 2017 12:12 pm

Het kwam wel vaker voor dat ze knallende ruzie had met haar moeder. Dat haar ouders eerst met elkaar vochten en zij daarna als pion in werd gezet. En het schuldgevoel dat haar moeder haar dan aan probeerde te praten, was een emotionele tactiek die ze maar al te goed kende. Uit de theoretische psychologie boeken die ze vroeger uit ontzag voor haar moeder geinteresseerd verslond en des te meer ook uit de praktijk. Maar nog nooit.. Nog nooit was het in het openbaar geweest. Zodra haar moeder van het strijdtoneel verdwenen was - zo vlug als haar benen haar konden dragen- voelde Avarice zich opeens ontzettend naakt en bekeken.Wat moesten de buren hier wel niet van denken? Die wisten natuurlijk ook al jaren dat er iets niet helemaal goed zat in huize Sorensen, maar hadden zich er nooit mee bemoeid. Zoals het hoorde. Maar nu was er geen ontkennen meer aan. Wellicht had de oude vrouw op 47 het niet gehoord, maar verder was het niet te missen geweest.

Dat ze werd aangesproken was dan ook geen verrassing. Maar wel vervelend. Ava had de voetstappen al gehoord. Al haar zintuigen stonden op scherp. Ze hoorde zelfverzekerde passen, zoals ook haar vader door de gangen stapte - als een man met een plan. De jonge man die haar aansprak paste ook wel in dat zelfverzekerde plaatje, zijn stem en houding de vriendelijkheid zelfe. In een andere situatie had ze de berekendheid herkend, van haarzelf, van haar vader. Maar nu was ze een warboel van verdriet, verwarring, hatelijke verbittering jegens haar moeder en schaamte. "Niet echt nee," antwoordde ze naar waarheid. Ze had de energie nog niet om meteen te liegen, de leiding te nemen in het gesprek en een mooi-weer toneelstukje op te voeren. Bezorgd realiseerde Ava zich dat de ander misschien ook had gezien hoe ze haar moeder met haar krachten had getergd. "Sorry voor de tumulteuze verstoring," zei ze dan maar met een smalle glimlach. Haar zenuwen en emoties kwamen tot uiting in de onnatuurlijke, haast robotische wijze van spreken. Ze wilde hem een opening te geven om weg te gaan, en dit was het beste waar haar brein mee op de proppen kwam.

Onderwerp: Re: Out of line, out of place zo dec 03, 2017 1:05 am

"Niet echt nee,” was een eerlijker antwoord dan hij had verwacht. Hij had het haar niet kwalijk genomen als ze geprobeerd had over te komen alsof er niets aan de hand was, ook al zou niemand daar nog in zijn getrapt.
Hij glimlachte meelevend en knikte even, waarna hij nogmaals zijn blik kort door de straat liet gaan. Een vrouw met een labrador aan een riep keek snel weg toen Joseph haar een korte glimlach toezond.
“Begrijpelijk,” zei hij, met zijn aandacht weer op het meisje voor hem.
"Sorry voor de tumulteuze verstoring."
Joseph nam haar onopvallend in zich op. Het smalle lachje was niet voldoende om te verbergen dat hier niet zomaar iets was gebeurd.
“Hey, geeft niet, joh,” zei hij vriendelijk. “Shit gebeurt soms, heb je niet altijd controle over, of wel?”
Nog steeds had hij geen idee wie het grootste slachtoffer in de situatie was, maar hij wist beter dan te denken dat iets als dit zwart wit was.
“Wat gebeurde er nou eigenlijk precies?” vroeg hij, om er vervolgens direct aan toe te voegen; “als je me dat wil vertellen, natuurlijk. Alle begrip als jouw familiezaken mij niets aangaan."
Hij gokte dat ze familie waren, in ieder geval.
Het was hem niet ontgaan dat het meisje er in haar joggingbroek en uitgelubberde t-shirt weinig flatteus bijliep, maar hij hield zijn blik tactvol op haar gezicht gericht. Hij won er niets mee door haar zich zelfbewust te laten voelen.
Waarom hij eigenlijk probeerde te achterhalen wat er was gebeurd wist hij ook niet. Misschien intrigeerde het meisje hem ergens, dat was mogelijk. Of misschien had het met de herinneringen te maken die dit voorval ophaalde. Er was in ieder geval iets dat de vraag had gedreven dat afweek van de verveelde nieuwsgierigheid die er normaal voor zorgde dat hij uitprobeerde hoeveel hij te weten kon komen over iemand.

Onderwerp: Re: Out of line, out of place di dec 12, 2017 7:00 pm

Aan hem kon ze op de een of andere manier wel toegeven dat het niet zo goed ging. Misschien was het omdat liegen te veel moeite koste. Of door de donkerbruine ogen die haar zo begripvol aankeken. Wat had het ook voor een zin om te liegen? Hij had het allemaal gehoord en gezien. Tja. Er was geen ontkennen aan, dus misschien was het dan wel makkelijker om gewoon de waarheid te zeggen – excuses aan te bieden voor iets wat niet echt haar schuld was. Sorry zeggen losde vaak problemen op, dat wist Ava maar al te goed. Ava was geen persoon om haar trots boven praktische redenen te zetten, daarvoor was ze te rationeel ingesteld.

Maar de jongen nam de uitweg niet aan – iets wat ze hem nauwelijks kwalijk kon nemen door de bezorgde houding die hij aannam. Hij wilde haar helpen, en je kon moeilijk kwaad worden als iemand het beste met je voor leek te hebben. Wat er gebeurd was. “H-het is een lang verhaal,” gaf ze met een trillerige zucht aan. Ze wist niet eens goed waar ze moest beginnen. Met vertellen dat het absoluut haar schuld niet was? “Dat was dus-" Ava schraapte haar keel om de woorden uit haar strot te krijgen. "M’n moeder,” begon ze, ietwat verloren. Ava trok het elastiekje uit haar haren en woelde door haar donkerbruine krullen. “Ze had weer eens-“ Ava beet op haar onderlip, weinig charmant, in een poging haar emoties in toom te houden. Ze begon haar haren voorzichtig weer bij elkaar te rapen en vast te binden. Zo zorgvuldig als kon met haar trillende vingers. Alles om zich een houding te geven. Meteen ontsnapten er een paar plukjes uit de grip van haar elastiekje. Allemaal het gevolg van haar onzorgvuldigheid. Nee, nee, ze had niet gehuild om haar moeder, dus ze zou niet gaan huilen om een mislukte knot. Trillerig haalde ze adem, verwoed knipperend. Was dit de druppel die de emmer deed overlopen?

Onderwerp: Re: Out of line, out of place

» New place, but what to do?
» our words fall out of line ;
» Have no place to go [&Jace Griffiths]
» There's no place I'd rather be [&Jynn + toestemming]
» Is this the place that I've been dreaming of? [Dianta & Me]