Mad cat [&Penelope]

Thee was de benzinemotor die een ieder op deze aardbol voort moest drijven. Thee was leven, leven was thee. Penelope zou in ieder geval bij god niet weten hoe ze de dag door zou moeten komen zonder haar steevaste kop builder’s tea. Al vanaf haar jeugd was het een ijkpunt in haar dag. Haar leven had nooit echt een routine gekend, zelfs nu ze in het kabbelende dorpje was neergestreken, maar dat vloeibare goud om vier uur was een feit. Penelope blies een verstoring in de constante muur van damp, alvorens het kokendhete goedje naar binnen te kiepen. Ja, de weinige hittereceptoren die haar verteringsstelsel nog kende, had ze in de afgelopen jaren wel weggebrand. Ze was immuun geworden. Het geblaf, gekrabbel en gepiep van verschillende dieren viel even weg toen ze haar ogen sloot. Hoezeer ze hen ook liefhad, dit was haar momentje. En ze had veel meer te bieden als ze straks even opgeladen was.

Het zat er echter niet in. Haar gehoor was ontzettend scherp door de dieren waarmee ze de hele dag omringd was, maar de voetstappen of de deur had ze niet gehoord. Het enige wat plotseling haar oren binnendrong, was een gebulder, gevolgd door een schel, keihard geluid, overdadig vaak achter elkaar opgevolgd. Van schrik gooide ze de halve inhoud van haar mok -gesierd met een karikatuurafbeelding van haar enige echte, weliswaar stokoude, Queen Elizabeth the Second- over zich heen. Helaas was daar haar vermogen om die stervenshitte waar te nemen nog niet gesleten. Zachtjes vloekend -al moet het vreemd hebben geklonken in combinatie met haar nette Engels accent- zette ze de mok met een klop neer en greep naar een doek. Vervolgens begaf ze zich al deppend door de deur naar de bali aan de voorkant van het gebouw. Wie de-

Haar grimas veranderde in een grijns toen de sterke geur van motorolie en leer haar neus binnendrong. Natuurlijk. Dat had ze al kunnen weten aan de manier waarop het belletje had geklonken. Norman Schwartzkopf. Waarschijnlijk hadden de twee elkaar nooit ontmoet wanneer ze over een groter oppervlak verspreid zouden zijn, maar Sundberg was een klein dorp en Penelope was net iets beter bekend met de middelbare schooldocent dan ze van zichzelf zou verwachten. Haar geheugen puzzelde de stukjes bij elkaar. Hij had een klacht? Zodra ze voor hem zichtbaar werd, was er een grote glimlach op haar gezicht te zien. ’Norman!’ Iets te enthousiast. Ze gooide de theedoek op de desk en leunde er met een vuist bovenop. Net een barvrouw. ’Waar heb ik dit gerieflijke bezoek aan te danken?’

Kijk, ze had alle respect voor Norman, en dan vooral voor zijn dienst, maar de frequentie waarmee hij op het belletje had gedrukt had haar de neiging bezorgd hem, met alle respect, de deur uit te bonjouren. Al helemaal aangezien hij een klacht had. Een klacht? Wat, hadden een paar snuffelende konijntjes hem geluidsoverlast bezorgd? Moest hij nodig zeggen, met zijn knallende motor die sommige dieren telkens weer hun rugharen overeind deed zetten of in een hoekje weg deed duiken. Ongelijk kon ze hen niet geven, nu ze de eigenaar voor zich had en het haar opviel hoe erg hij op haar zenuwen werkte. Penelope was echter iemand die haar frustraties uitte door haar kaken opeen te klemmen, haar glimlach te verwijden en een irritant vriendelijk en kalme toon aan te slaan. Dat zou hem leren. Ze kwam er nog steeds maar bekaaid vanaf met een begroeting, maar goed, hij was er tenminste.

Het greintje vriendelijkheid wat eerder in zijn stem te horen was, verdween echter direct nadat ze hem gevraagd had naar de reden van bezoek. 'Aan die snerthonden!' begon hij te schreeuwen. Penelope trok haar wenkbrauwen op. Waar hadden haar honden dat nou weer aan te danken? Er was over zijn motor gepist? Penelope kon het niet helpen dat ze haar grinniken moest inhouden toen zijn duistere blik haast haar ziel doorboorde. Wat dacht hij, dat haar honden midden in de nacht massaal ontsnapten om voertuigen te bevochtigen jegens wie ze wraak koesterde? 'Er is hier goddomme een park om de hoek, bomen genoeg! De lak...' Of hij was uitgepraat of niet, maakte haar op dit punt niet meer zoveel uit. Ze kon het gewoonweg niet aan om zijn klaagzang over de lak ook nog aan te moeten horen. 'Precies de reden waarom ik alle honden altijd dáár uitlaat,' moest ze hem dus gewoon corrigeren. 'Luister Norman, het spijt me van Bre...' -ze wist niet of hij het op prijs zou stellen dat iedereen wist van zijn kleine koosnaampje- '...je motor, maar ik kan je verzekeren dat geen enkele snerthond van mij de dader is van deze misdaad.' Ze zou hem doorspelen naar het politiedepartement, maar dat vond ze dan weer sneu voor onder anderen Sepp en Fiona. 'Dus tenzij je nog gebruik wilt maken van mijn diensten, ben ik bang dat ik je niet kan helpen.' Met een complete rust schoof ze een foldertje over de toonbank naar hem toe met een foto van de meest onweerstaanbare kitten van het moment op de voorkant. Als die aanblik dit niet kon sussen, wist ze het ook niet meer.