[Closed] Feeling like a villain

Er was zoveel gebeurd de afgelopen periode. Zoveel drama, zoveel vernieling en zoveel dood en dat waren dan alleen maar de problemen die iedereen aanging. Dalton zat met zijn eigen demonen, maar hij had nooit de kans gekregen om het te verwerken, toch niet op de goede manier. Hij had alles voor zichzelf gehouden, was met niemand nog een gesprek aangegaan. In het begin probeerde hij zich wijs te maken dat wat er gebeurt was, niet zijn schuld was, dat hij er niks aan kon doen. Helaas verzwakte die gedachten alleen maar tot op het punt dat hij zichzelf wel de schuld gaf. Dat hij inderdaad een monster was dat niets goed kon doen en niet onder de mensen hoorde te leven. En toch stond hij daar in Zwitserland, omgeven door allemaal normale mensen die niet wisten van voor doom ze in huis hadden gehaald. Hoe konden ze ooit denken dat het goed was om mutanten toe te laten in hun dorp als je wist wat voor vernieling en pijn ze met zich meesleuren? Het was slecht een questie van tijd voor het hier ook verkeerd liep.

Dalton was altijd een voorstander van de avond, maar dat kwam ook door zijn mutatie. Het was gevaarlijk om buiten te komen, maar hij kon het niet weerstaan en zo was hij die nacht terecht gekomen op het kerkhof. Hij was één grote zichtbare lichtbron in de duisternis, zelfs met het zwakke licht van de lantaarns die het pad rond het kerkhof verlichten. Dalton had zijn eigen zaklantaarn bij die hij niet voor zich liet uitschijnen op de grond zoals het hoorde. In plaats daarvan richten hij het heldere licht op zichzelf zodat de duisternis het niet kon overnemen. Hij wist maar al te goed hoe het de laatste keer verlopen was en eigenlijk was het een dom idee om ‘s avonds buiten te komen. De geschiedenis had hem geleerd dat licht makkelijk kon doven en toch, toch zat hij daar op het kerkhof, al vermoedde hij dat er niemand anders zou zijn.

Met een zwakke schop liet hij een steentje dat voor zijn voeten lag door de lucht vliegen. Hij wachten tot het steentje een eindje verderop weer op de grond terecht kwam, maar een diepe frons kwam op zijn gezicht toen dat hij niet één steentje hoorde vallen, maar meerdere. Zijn donkere ogen speurde de omgeving af, maar hij zag niet gelijk een bron van het geluid. “Zo ga je het helemaal verliezen sukkel, als je nu ook al geesten gaat zien,” mompelde hij zacht tegen zichzelf en schudde langzaam zijn hoofd. Tsk geesten, daar geloofde hij geloofde daar niet meer in. Monsters daarentegen… dat was een heel ander verhaal.

Het was een gewoonte waar hij iets aan moest veranderen, de constante avondwandelingen. Er kwamen teveel risico’s bij. Hij zou ‘s avonds thuis moeten blijven met zoveel mogelijk lichten aan en niet buiten waar de duisternis overal om hem heen was. Het was vragen voor problemen en dat wist hij zelf ook wel, maar er was niet veel dat hij eraan kon doen. Voor de jongen was het als een verslaving, hij kon er simpelweg niet van weg blijven.
Om dan ook nog eens langs het kerkhof te gaan was al helemaal dom van hem, maar toch liep hij daar rond. Hij kon de kiezels onder zijn voeten voelen verplaatsen, maar dat was niet het enige. Ja hij hoorde de wind door de bladeren ruisen, maar hij hoorde ook de aanwezigheid van iemand of iets anders. Voor zover hij wist was het maar een dier geweest dus hij had willen verder wandelen, dat was toch in elk geval tot een stem zijn oren bereikte.

Zijn hart leek een slag over te slaan en bijna had hij de zaklantaarn uit zijn handen laten vallen. Terwijl hij zich in de richting van het geluid draaiden moest hij moeite doen om het ding van zijn ene hand naar zijn andere te gooien totdat hij het terug stevig vast had. Zijn ogen speurde gelijk de omgeving af waar hij zojuist een stem had gehoord, maar hij zag niemand staan. “Wie is daar?” riep hij in de duisternis. Het licht liet hij nog steeds op zichzelf schijnen omdat hij verdere problemen ten allen tijde wilde vermijden. Het slimste was om gewoon weg te wandelen en niet te wachten op antwoord. Dalton keek dan ook nog één keer voor zich uit, hield daarbij het licht weg van zijn gezicht zodat het hem niet verblinden. Nog steeds zag hij niemand dus draaide hij zich om en wandelde hij met grote en vooral snelle passen weer richting de uitgang. Het enige nadeel was dat hij al redelijk diep in het kerkhof was. Wie dat er ook bij hem op het kerkhof was, als er ook maar één iets verkeerd liep, kon alles verkeerd lopen.