Everything at once | & William

Hij was nu al een tijdje in Sundberg. Het was een wilde reis geweest, maar uiteindelijk was hij dan toch als een kat op zijn pootjes terecht gekomen. Van een eiland vol met bommen naar een weide met schapen naar een stad met vreemdelingen en uiteindelijk.. Uiteindelijk had hij dan toch een dak boven zijn hoofd gevonden en kon hij elke dag warm eten. Hij was er dankbaar voor; in erbarmelijke omstandigheden leven was slecht voor iemand met zijn gezondheid. Hij had geen vet om zijn botten om hem tegen de koude te beschermen en zijn immuunsysteem was net zo platgebombardeerd als Genosha. Maar nu hij in een huis kon zitten, in de warmte, hoefde hij zich daar even geen zorgen om te maken.

Nu hij echter aan de basisbehoeften van bestaan voldaan had, begon hij over andere dingen na te denken. Hij wilde wat doen. De hele dag stilzitten zou goed voor hem zijn als hij een kans had om te genezen, maar Will was jaren geleden al gestopt met tegen zichzelf liegen. Hij zou de laatste jaren die hij had zo goed mogelijk gebruiken.
Hier had hij met zijn zus, Nièva, over gesproken toen hij haar belde. Eens in de week, dat was de afspraak. Het liefst belde hij haar elke dag, maar Will moest leren dat zijn kleine zusje opgegroeid was. Waarom ga je niet ergens vrijwilligerswerk doen? Zelf was hij er niet opgekomen, maar het was best een goede suggestie. Will was een genezer, iemand met natuurlijke compassie en de drive om anderen in problemen te helpen. Tenminste, dat zei Nièva. Maar of het nu echt waar was of niet, vrijwilligerswerk doen was stukken beter dan alleen maar thuis zitten.

Al snel had hij een oproep gevonden voor hulp bij het lokale dierenpension. Dat klonk goed! Een kleine glimlach krulde om Wills droge lippen en hij stopte het papiertje met het adres erop zorgvuldig in de zak van zijn vest. Zijn sociale skills waren niet alles, maar als hij met dieren kon werken.. Dat zou een stuk beter zijn. Hij had vroeger ook een hondje gehad als huisdier. En hij zou zijn mutatie misschien wel eens goed kunnen gebruiken, toch? Dat hij dan makkelijker zijn verslaving zou kunnen voeden, in plaats van op ongelukken van de mensen om hem heen te moeten vertrouwen, kwam niet in zijn bewustzijn aan.

Dus nu stond hij hier, tegenover de vrouw achter de balie. Zij zou Penelope Malone moeten zijn, de vrouw die de oproep had geplaatst. Ze zag er vriendelijk uit, maar toch voelde Will zich ineens zenuwachtig. Hij had geen rekening gehouden met zijn uiterlijk. In zijn enthousiasme was hij gewoon naar het pension gegaan, bereid om zijn hulp aan te bieden, en hij had zijn capuchon afgedaan toen hij binnenkwam. Zoals hoorde, volgens sociale standaarden, maar wat een doodsteek kon zijn. Wie weet wat de vrouw vond van zijn blinde linkeroog, zijn ingevallen wangen, zijn droge huid en lippen. Ze kon niet zien hoe vel over been hij voor de rest was, maar zijn gezicht was meestal het punt waar mensen het meest van schrokken. Nu was het echter te laat, toen de vrouw al vroeg waar ze dit genoegen aan te danken had.

Will slikte, proberend de rijzende paniek in zijn maag te onderdrukken. Ze stond er nog, en hij kwam hier met een doel. Het zou goed zijn als hij nu gewoon ging praten. There goes nothing. 'Goedemiddag,' groette hij haar beleefd. 'Ik ben hier voor de oproep voor vrijwilligers. William Ventura, aangenaam. Bent u mevrouw Malone?' Hij was wat te bang om een volle lach te tonen, maar een glimlachje was te zien. Het enige voordeel wat Will had was dat hij er over het algemeen vriendelijk en rustig uitzag, al kon niet iedereen langs de aftakeling van zijn gezicht kijken.
'Ik, eh, ben hier gekomen vanaf Genosha. Misschien hebt u wel gehoord van de vluchtelingen?' Domme vraag, domme vraag! Wie in Sundberg wist er nu niet van de vluchtelingen? Will vermande zich maar. Hij kon zijn woorden niet terugnemen, zoals zijn ouders hun daden niet terug konden nemen. 'Ik wilde graag wat terugdoen voor Sundberg, omdat we hier zo vriendelijk zijn ontvangen, daarom wilde ik vrijwilligerswerk doen.' Hopelijk was dat reden genoeg.

Oh, hij moest nog wat meer vertellen waarom ze hem zou willen hebben! Hij realiseerde zich dat hij er niet gezond uitzag. Hij kon geen losgeslagen hond tegenhouden of zware zakken voer tillen. Maar er was wel iets anders, iets dat zijn specifieke specialiteit was. 'Ik heb een mutatie waarmee ik mensen en dieren kan genezen,' vertelde hij haar wat onhandig. 'Ik snap dat ik misschien niet de beste voor dit werk ben, omdat ik niet sterk ben, maar misschien hebt u daar wat aan?' Misschien had ze wel een in-house dierenarts, of erger nog, misschien was ze zelf een dierenarts en zou ze hem uitlachen! Maar het was een poging waard. Hij miste de blik die ze op de doos bij de balie wierp, omdat hij even zenuwachtig naar zijn schoenen keek. 'En ik heb toen ik jong was een hondje gehad, dus het lijkt me geweldig om met dieren te werken,' sloot hij zijn motivatie af. Was dat genoeg? Hij wist niet echt wat de volgende stap was, maar hopelijk zou de vrouw wat zeggen..?

Soms vervloekte hij zijn uiterlijk, maar nooit voor lang: hij had zich er bij neergelegd dat het één van de vele dingen in zijn leven was die nooit meer teruggedraaid konden worden. En als dat zo was, dan had het ook geen zin om ertegen te vechten. Hij investeerde liever de laatste paar jaar die hij had aan het beschermen van zijn kleine zusje. Ze zou blij zijn om te horen dat hij zijn moed bijeengeschraapt had en hierheen gegaan was! Het was altijd fijn om te horen dat ze trots op hem was, al wilde hij dat natuurlijk liever tegen haar zeggen. Hij had meer dan genoeg reden om trots op haar te zijn. Misschien zou hij haar kunnen overtuigen hierheen te komen als hij haar vertelde over alle schattige dieren hier..

De vrouw had een vriendelijke glimlach, waardoor Will wat makkelijker verder kon praten. Zijn hele gebabbel was niet bepaald charismatisch of charmant, en het was duidelijk dat hij geen standaardpraatje had voorbereid. Toch hoopte hij maar op het beste: hij had geen ervaring met dit soort dingen en je moest ergens beginnen.
Ze antwoordde; hij hoefde zich niet verplicht te voelen tegenover de gemeenschap. 'Oh, nee,' probeerde Will uit te leggen. 'Ik wil graag helpen. En door.. eh.. medische problemen kan ik niet veel lessen bijwonen, maar ik wilde niet alleen maar thuis zitten.' En je verslaving makkelijk voeden, probeerde een stemmetje in zijn achterhoofd te zeggen, maar hij werd zich niet bewust van die gedachte.

Was het goed als ze lachte om zijn verhaal over zijn mutatie? Hij wist het niet zeker. Het klonk niet onaardig, en haar gezichtsuitdrukking was ook niet onaardig, maar zijn moeder kon ook leuk lachen ja.. zij was niet altijd even vriendelijk. Gespannen wachtte Will af, wat angstig over hoe dit nu weer uit ging pakken. Was dit geen goed idee geweest? Had hij gewoon in bed moeten blijven, zoals hij vanochtend vermoeid aan zichzelf had voorgesteld? Ze was wel lang stil. Misschien moest hij nog een extra motivatie geven? Anders was het waarschijnlijk helemaal niet genoeg!
De vrouw leek uit gedachten op te schrikken toen hij weer begon met praten, maar daarna antwoordde ze dan toch. Dat was nog eens een sollicitatie? Oh.. Will had het idee dat zijn wangen wat rood kleurden van dat compliment, maar hij betwijfelde of het ook te zien zou zijn op zijn ingevallen wangen. Hij was aangenomen! De vrouw sprak hem enthousiast aan. Dus het was allemaal goed? Yes! De kleine lach op Will's gezicht werd ook groter, tot het een echte glimlach was. Die durfde hij niet vaak te laten zien, vooral omdat zijn echte glimlach ongelijk was; de linkerkant van zijn gezicht was er erger aan toe dan de rechter, waardoor hij zijn linkermondhoek niet zover kon krijgen als de rechter. Maar dat was wel het laatste waar hij nu over dacht.

Blij schudde hij de vrouw de hand, hopend dat ze niks zou zeggen over zijn handen die ook vel over been waren. Dat was nog wat privè op dit moment. 'N-nee, dank U wel,' antwoordde Will, toen ze hem bedankte. Waar haalde ze dat nu vandaan? Ze wist niet echt wat dit voor hem betekende, maar goed, dat kon hij haar ook niet kwalijk nemen. Hij liet het hierbij.
'Ja, ik heb vandaag tijd,' sprak hij, voor één keer met overtuiging in zijn stem. Wat ging hij dan doen? Met vrienden hangen? Haha, goede grap. 'Ik wil wel thee,' knikte hij. Hij was benieuwd wat de voorwaarden waren van het werk, maar hij ging in ieder geval erg zijn best doen. 'Als ik vandaag al kan beginnen is dat ook mogelijk,' bood hij maar gelijk aan. Hij had toch al de moeite gedaan hierheen te lopen, dus hij kon net zo goed wat langer blijven. Het aanbod om te zitten wilde hij echter niet afslaan. Hij volgde de vrouw, want hij had geen idee waar zij normaal thee dronk.
Toen ze eenmaal zaten keek hij haar wat nieuwsgierig aan. 'Dus, eh, wat kan ik voor u doen?' Hij wist niet of het al okay was om haar met haar voornaam aan te spreken, dus dan maar zo. Maar de vraag wilde hij wel stellen: wat werd er van hem verwacht? Waar kon hij mee beginnen? Hij had er stiekem best wel zin in! Meegenomen voordeel was dat hij dan zijn zusje gelijk een leuk verhaal te vertellen had als hij haar vanavond belde met de uitslag. Maar goed, eerst thee en een bespreking. Hij richtte zijn blik verwachtingsvol op de vrouw, in de hoop dat zij de leiding over het gesprek zou nemen.

Goed. Het was dus echt gebeurd; hij was aangenomen! Als vrijwilliger dan, maar voor Will voelde het hetzelfde. Op de school hier hadden ze hem bijna gelijk naar de schooldokter gestuurd, die hem onderzocht had en tot de conclusie was gekomen dat Will maar beter niet naar lessen kon gaan, omdat dat een te grote eis zou zijn voor zijn lichaam. Hij had proberen uit te leggen dat het door zijn mutatie kwam en dat er weinig aan te doen was, maar de dokter eiste dat hij ging rusten en terugkwam als hij in een conditie was om volledige dagen op school te volgen. Nogal chagrijnig was Will weer weggegaan. Misschien zou hij bij een paar lessen naar binnen kon sneaken, maar op deze manier...
Deze vrouw echter, mevrouw Malone, zij had niet eens gevraagd naar zijn medische conditie! Hij mocht hier werken, iets nuttigs doen met zijn tijd. Ja hoor, hij kon best alle dagen langskomen, hij had toch geen andere verantwoordelijkheden. Nu was dat misschien niet het eerste dat hij tegen de vrouw ging vertellen, hij wilde dat een beetje stil houden, maar hij was euforisch dat dit gewoon gelukt was. Als hij overal weggestuurd bleef worden was hij letterlijk aan het wachten op zijn dood en dat zag hij niet echt zitten.

Goed, tijd voor thee. Will ging zitten aan het tafeltje, nu veilig achter de balie waar niet iedereen zijn lelijke gezicht kon zien. Hij koos een smaakje uit. Daarna schoof hij het theekopje wat meer naar rechts, zodat het goed in het blikveld van zijn goede oog stond. Anders zou hij er continu naast grijpen. Maar goed. De thee zou zijn koude lichaam wel opwarmen en het zou niet te zwaar op zijn maag zijn, dus er was geen reden om te weigeren. Hij knikte toen ze hem vertelde over het kenningsmakingsrondje. 'Goed,' stemde hij toe. Hij kon toch niet beginnen zonder dat hij wist waar alles stond.
Op welke dagen hij kon werken? Will dacht daar even over na. Ze zei dat het haar niet uitmaakte, maar om eerlijk te zijn maakte het hem ook niet uit. Vroeg opstaan was geen probleem, meestal lag hij toch wakker van de pijn. Of dat nu in bed was of terwijl hij aan het werk was maakte dan ook niet zoveel verschil. 'Uhm,' zei hij, duidelijk met twijfel. 'Zijn er nog andere vrijwilligers? Anders kan ik wel invallen op de tijden dat zij niet kunnen. Aangezien zij waarschijnlijk wel naar hun lessen moeten.' Een wat zielige glimlach kwam erbij op zijn gezicht. Hij wilde dat ook..
'Maar in principe kan ik altijd. Behalve-' Oh nee, dat wilde hij helemaal niet zeggen. Behalve als ik creperend thuis lig te sterven - haha, very funny Will. 'Behalve als ik een check-up bij de dokter heb,' zei Will snel, het leugentje gemakkelijk uitspugend. Anders was het helemaal verdacht. Die pauze was in zichzelf al raar, maar hij wilde antwoord geven voordat de vrouw moest vragen was hij had willen zeggen. 'Maar dat is gewoon routine,' voegde hij eraan toe. Haha, welke serieuze medische problemen? Hoezo, hij was hier nog maar net en had helemaal geen connectie met de huisarts? De arts zou waarschijnlijk niet weten wat hij zag, en nog minder wat hij eraan moest doen. Will leefde als een dier dat bijna ging sterven: hij trok zich terug op een donkere plek en wachtte tot de dood kwam. Geen dokter die hem meer zou helpen en hij had dus ook geen zin om deprimerende gesprekken te voeren met die zogenaamde experts. Ze konden hem alleen vertellen wat er kapot was in zijn lichaam.

Voorzichtig nam hij een slokje van de thee, maar het brandde zijn lippen en zette het kopje snel neer. Nog maar even wachten dan. Hij was niet zo'n theedrinker en hij schatte het meestal verkeerd in, waar zijn mond hem nooit dankbaar om was. Gelukkig was hij nu snel genoeg geweest om het niet in zijn mond te laten komen, anders had hij daar nog blaren gehad!
'Maar, was er iets waarvoor u gelijk hulp nodig had vandaag?' Hij wilde de vraag maar stellen, omdat ze hem gelijk had gevraagd te blijven. Meestal zouden mensen hun shift voor de desbetreffende dag al gecovered hebben en zou hij terug moeten komen als hij nodig was. En in dit geval moest hij nu komen, dus vroeg hij zich af of hij al direct nodig was. Of was dat gewoon wishful thinking? 'En anders kan ik al wel naar de waterbakken gaan kijken, de thee is nog te warm voor me..' lachte hij verontschuldigend. Hij probeerde er maar over te beginnen in de hoop dat de vrouw niets zou vragen over zijn zogenaamde medische problemen, of waarom hij naar de dokter moest. Hij wilde er niet over praten. Hij wilde niet dat ze het wist. Als het moest zou hij erover liegen, meer en meer, al wist hij niet of dat hem goed zou doen. Maar hij wilde het niet. Het onvermijdelijke medelijden dat altijd kwam nadat hij verteld had dat hij praktisch dood was. A dead man walking. Mensen vonden dat zielig, sneu, probeerden hem te hepen en beter te laten voelen, terwijl alles wat ze deden het alleen maar erger maakte. Hij wilde mensen die normaal met hem omgingen, niet alleen degenen die deden alsof. En hij wilde niet dat zijn nieuwe baas hetzelfde zou worden. Ze leek juist zo aardig. Nu maar hopen dat ze het allemaal niet raar zou vinden, en gewoon door zou gaan naar zijn taken van vandaag.

De thee was voor hem nog wat warm, maar mevrouw Malone bleek een geoefend thee drinkster. Will vroeg zich af hoe vaak iemand thee moest drinken om met zo weinig moeite de warme drank achterover te gooien. Dinsdagen en vrijdagen? 'Ja, dat werkt,' zei hij, met een glimlach. Hij kon niet van tevoren voorspellen wanneer de pijn hem teveel zou worden, maar zolang hij over de telefoon met anderen kon ruilen zou dat geen probleem moeten zijn. Dit was fijn. Hij had eindelijk wat te doen! En hij kon de dieren er nog mee helpen ook.
Even voelde hij zich schuldig toen hij de bezorgde blik op haar gezicht zag, maar hij kon zich er niet toe aanzetten haar de echte reden te vertellen. Nee, tijdelijke doktersbezoeken voor een zwakke gezondheid. Dat was alles.

Hij wist haar - en zichzelf - succesvol af te leiden door over het werk te beginnen. Wat kon hij allemaal doen? Daarbij had hij ook wel zin om de dieren te zien. Wie zou die kans nu overslaan? Will hield zelf meer van katten dan van honden, en dan wat oudere en rustigere honden als hij echt moest kiezen. Puppy's waren vaak te druk en speels voor hem; dat kon hij met zijn zere gewrichten en broze botten niet aan. Nee, dan liever een oudere hond die hem gemoedelijk aan zou kijken. Maar goed, Will had ook niets tegen katten. Met hun eigenwijze gedrag deden ze hem stiekem wel een beetje aan zijn zusje denken, al was zou ze er waarschijnlijk niet blij mee zijn als hij haar die vergelijking voor zou leggen.

Goed, eerst de kattenverblijven. Will zette zijn te warme thee op de tafel en knikte. Prima. Hij hoopte dat de dieren hem zouden accepteren. Geen tetanusprik voor hem na een lelijke krauw, nee, bedankt. Hij volgde haar, voorzichtig in zijn bewegingen om zichzelf geen onnodige pijn te doen.
Wauw.
Ze deed de deur open en keek met bijna voelbare trots naar de kattenverblijven. Hij hoorde ze zachtjes miauwen, nieuwsgierig naar de bezoekers. 'Het is mooi,' merkte hij op. Niet dat hij vaak in een asiel was geweest of iets dergelijks, maar het verblijf was schoon en ruim. Het kon geen straf zijn voor de dieren om hier te leven. Hij keek geïnteresseerd mee toen ze hem de waterbakken aanwees en vertelde waar het voer stond. Hij knikte om te laten weten dat hij het hoorde, hoewel hij niet sprak. Will kon soms ineens veel babbelen, maar over het algemeen probeerde hij zijn gedachten voor zichzelf te houden.

De verblijven waren groot en hij snapte dat ze hulp aan had genomen, aangezien het lastig zou zijn dit allemaal in je eentje te doen. Het welzijn van de dieren ging voor. De katten zagen er gezond uit, al kon hij aan de dierlijke hoofdjes niet zien of ze gelukkig waren of niet. Maar ze leken ontspannen en toonden geen overdreven angst voor hem. Will zelf had dan ook een rustig en apatisch aura om zich heen, wat dieren zelden agiteerde.
Ze liep door, hoewel dat lastig ging met al de katten die om haar heen krioelden. Ze moesten haar echt vertrouwen. Het was een mooi gezicht; Will vroeg zich af of de dieren hem op een gegeven moment ook zou zouden vertrouwen, of dat hij tegen die tijd al dood zou zijn.
Ah, daar was zijn opdracht. Penelope ging naar een kat toe die zich duidelijk anders gedroeg dan de rest. Het dier leek veel pijn te hebben en stond het ook niet toe dat hij aangeraakt werd. Gelukkig had Will geen direct contact met de huid nodig om anderen te kunnen helen..

Hij schoof voorzichtig ook dichterbij de kat, stilletjes, zodat het dier niet van hem zou schrikken. 'Ja, dat moet lukken,' gaf hij aan. Even keek hij naar Penelope. 'Ik moet wel vrij dicht in de buurt van zijn lichaam komen. Ik hoop dat dat geen probleem is.' Heel langzaam bracht hij zijn vingers dichterbij de neus van de kat, met zijn palm naar boven. Het dier leek teveel pijn te hebben om uit te halen, wat goed was voor Will. Even om de kat te laten ruiken aan zijn hand, en te laten weten dat hij geen kwade bedoelingen had.
Daarna schoof hij het laatste stukje dichterbij, zodat hij zijn hand mooi boven de rug van de kat kon houden. 'Wat denkt u dat er aan de hand is?' vroeg hij. Hij hoefde niet te weten waar de pijn zat, maar als hij een indicatie had en wist waar hij op moest focussen maakte dat het al een stuk makkelijker. Een kattenlichaam was wel een stuk kleiner dan dat van een mens, waardoor het veel minder energie kostte om het hele lichaam aan te pakken. Maar ja, energie sparen was goed.

Even wachtte hij op de analyse van Penelope, waarna hij zijn beide handen stevig boven de kat hield en een afstand van een centimeter of twee bewaarde tussen zijn vingertoppen en het dier. 'Okay..' mompelde hij tegen zichzelf. Hij concentreerde zich hard op zijn handen en toen op het lichaam van de kat. Op de rug, op de borst, het hoofd en de nek. Op de pootjes. Al die plekken probeerde hij af te tasten en te repareren. Het was best simpel; hij draaide de processen in het lichaam terug naar hun gezonde staat. Kapotte botten zouden weer heel worden, gescheurde pezen groeiden terug. Het zou een paar minuutjes duren aangezien het voor de kat een vrij heftige wond was. Je moest het niet in één keer willen genezen, aangezien dat een vrij grote schok voor het lichaam zou zijn. Dus rustig aan, stukje bij beetje, totdat hij het idee had dat alles beter was.
'..Ik denk..' Will haalde even adem. Zijn handen liet hij naast zijn zij hangen, om zijn armen rust te geven. 'Ik denk dat het weer goed is. Maar ik denk dat hij wel even goed moet slapen.' Will schoof opzij zodat Penelope de kat zou kunnen bekijken. Zelf moest hij even diep ademhalen en zijn hoofd erbij houden.. De dopamine stroomde door zijn brein, de kick, het was er weer. Een blije lach stond op zijn gezicht, breder dan eerst. Hij voelde zich minder vermoeid en veel energieker. Maar het zou raar zijn als hij dat teveel liet doorschemeren, dus probeerde hij zich in te houden..