Mabel Iris Afolayan . Twelve . Prisma . Amandla Stenberg
Chromakinesis;; Kleuren kunnen manipuleren. Ze kan de kleuren van dingen veranderen, vaak tijdelijk maar soms ook blijvend. Wat ze nog niet kan maar wel kan leren is kleur absorberen en het dan als schild of wapen te gebruiken. Ze kan de kleur dan solide maken en er mee gooien, of er letterlijk een schild van maken. Als ze kleur ergens uit haalt, moet er altijd wat met de kleur gedaan worden en kan het niet in het niets blijven hangen. Ze kan het bijvoorbeeld aan een ander voorwerp geven, of zoals eerder gezegd een wapen of schild van maken (al moet ze dit nog leren).
Quiet;; Mabel is niet bijzonder spraakzaam. Ze verwacht dat als mensen met haar praten wel naar haar toe komen. Dit betekent echter niet dat ze asociaal is. Ze is alleen van mening dat als mensen haar op het eerste gezicht al niet willen aanspreken, ze het niet waard zijn om verder mee te praten. Natuurlijk neemt ze zelf ook wel eens het initiatief, maar dat is voornamelijk als ze met iemand gepaard is voor opdrachten voor school.
Sneaky;; Mabel is klein, schattig en stil. De perfecte set eigenschappen voor een spion. Nu is ze niet echt een spion, maar ze vind het heerlijk om mensen in de maling te nemen. Het geluk van dat ze nog jong is, is dat mensen niet snel boos op haar worden omdat ze haar eerder schattig vinden.
Loyal;; Omdat Mabel selectief is met wie ze om gaat, is het makkelijk voor haar om heel loyaal te zijn aan de vrienden die ze heeft. Het maakt haar niet uit of ze veel of weinig vrienden heeft, ze zal altijd proberen iedereen de aandacht te geven die ze verdienen, ook omdat dat betekent dat zij aandacht krijgt.
Weet je wat het leuke is aan ouders hebben met een mutatie? Je weet nooit wat je te wachten staat. Oke, na een tijdje snap je ongeveer wat er gaande is, maar het blijft een avontuur om met gemuteerde ouders te leven. Mijn vader en moeder zijn allebei mutanten. Ik heb het nooit raar gevonden, immers groeide ik met ze op. Het enige wat ik raar vond, was dat ik geen mutatie had. Ze vertelden me altijd dat het zou komen als ik oud genoeg was, maar ik wilde het zo snel mogelijk. Ik wilde ook speciaal zijn. Zoals mijn moeder, die haar lichaamsdelen van vorm kon veranderen naar haar wens. Als ze een mes nodig had, veranderde ze gewoon haar hand in eentje. Mijn vader had de kracht om levenloze dingen tot leven te laten komen. Hij vertelde echt de beste verhalen met mijn knuffelbeesten en door de plaatjes in boeken tot leven te laten komen! Ja, mijn familie is niet normaal. Ik was voor lange tijd het normaalste lid, tot ik een maand geleden er achter kwam dat ook ik een mutant was. Daar vertel ik straks meer over though, eerst mijn jeugd!
Je denkt misschien dat mijn jeugd makkelijk is omdat ik beschermende mutant ouders had, maar dat viel best wel tegen. Mijn ouders kregen voortdurend te maken met gewone mensen die niet wilden dat ze in hun buurt leefden. Mijn ouders waren trouwens heel makkelijk met hun mutaties, gebruikten ze gewoon wanneer ze wilden. Ze vertelden me hoe lang het had geduurd voordat ze toestemming daar voor hadden gekregen, en zelfs nu kregen ze constant gezeik dat het niet mocht of iets dergelijks. Daar kwam bij dat we in een nogal… criminele buurt leefden. En we zijn zwarten. Niet echt de populairste huidskleur hier. Het is vrij vanzelfsprekend dat kinderen van 12 bij een gang zitten. Mijn ouders weigerden aan dit soort activiteiten mee te doen en deden ook hun best om mij er uit te houden – wat niet heel moeilijk was aangezien ik er totaal geen interesse in had. Toch was ik best benieuwd naar hoe het was om een gun vast te houden, en vertel het niet aan mijn ouders maar ik heb het ook gedaan, en zelfs een keer geschoten. Maar maak je geen zorgen, er is niks ernstigs gebeurd. Ik richtte op niks, dus ik raakte niks. Geen drama verhaal voor mij. Alleen voor mijn ouders, zelfs al is daar ook niks ernstigs gebeurd. Ze leven nog, en ze willen dat ik elke week of paar weken een brief schrijf, en dan schrijven ze terug hoe het gaat met hun. Niets tragisch.
Een maand geleden kwam ik er dus achter dat ook ik een mutant was. Het was een gewone dag, ik deed niks bijzonders, toen ik plotseling een tinteling in mijn vingers voelde en ik heel graag dingen wilde aanraken. Dus dat deed ik. Ik raakte de eerste muur aan die ik kon vinden, en ik voelde opeens de kleur van de muur. Is dat raar om te zeggen? I guess. Maar ik kan het niet anders uitleggen. Ik voelde de kleur, en ik kon het veranderen door het aan te raken en aan een andere kleur te denken. Zo werd de witte muur in onze woonkamer opeens groen. En daarna blauw. En daarna geel. En toen riep ik mijn ouders er bij, die natuurlijk dolgraag mijn mutatie wilden zien, en me trakteerden op snoepjes omdat ze zo trots op me waren. Zij namen meteen contact op met Charles Xavier, de eigenaar van de mutantenschool, die ze doorverwees naar het kleinere schooltje van Jean en Lillian, waar ik nu dus op zit.
