Rise And Rise Again ..vs.Olivia

Gelukkig, hij had gevoeld dat ze zenuwachtig was geweest. Nou was dat natuurlijk ook niet zo heel erg moeilijk van haar gezicht af te lezen, maar toch. “By the way, er is iets mis met mijn mutatie waardoor ik letterlijk alles voel wat jij voelt, zonder dat ik het kan tegenhouden. Normaal lukt dat wel, maar ja. Er mankeert iets in mijn hoofd” zei hij met een grijns en gaf vervolgens haar de schuld ervan. Olivia zette haar engelengezicht op en grijnsde naar hem. “Dat maakt niet uit joh, in dit geval is het misschien juist wel makkelijk. And don’t worry, jij maakt me al een tijdje langer gek in mijn hoofd” zei ze liefjes en aaide zachtjes over zijn wang. Een gelukkig gevoel was in haar hele lichaam aanwezig, dus Dante zou dat waarschijnlijk ook wel voelen. En opeens kreeg ze een idee. Olivia sloot haar ogen en probeerde alle liefde die ze op dit moment in haar lichaam voelde naar hem te sturen, al was dat niet zo heel erg moeilijk. Toen ze haar ogen open deed, keek ze hem nieuwsgierig aan, benieuwd of hij het gevoeld had.

Zonder waarschuwing had hij haar weer naar zich toegetrokken. Olivia leunde zachtjes tegen hem aan, zodat ze hem geen pijn zou doen, en sloot haar ogen. Mmmm, zo zou ze wel voor altijd kunnen blijven zitten. Oké, misschien niet voor altijd, maar in ieder geval lang genoeg zodat ze in slaap zou kunnen vallen. “Had je echt nog nooit gekust?” hoorde ze hem vragen en ze opende haar ogen neer. O. Had ze het zo laten blijken? Dante voegde er nog aan toe dat ze niet hoefde te antwoorden. Ze schudde haar hoofd. Eigenlijk wilde ze overeind komen om hem aan te kijken, maar ze lag zo lekker tegen hem aan dat ze het zo maar liet. “Ik heb dat wel eens gedaan” zei ze uiteindelijk “Maar ik bedoel, dat het nieuw is voor mij dat iemand niet wegloopt ofzo, of dat ik überhaupt weet wat iemand voor mij voelt, en dat soort dingen, snap je?” Ze vond het lastig om uit te leggen. Elke keer dat ze verliefd was geweest waren er wel complicaties gebeurd. Of iemand liet haar zitten, of ze liepen weg, of een combinatie van dat. En dat had zo veel pijn gedaan, alsof bij elke stap het er nog een beetje dieper in werd gedrukt. Maar ach, dat was nu niet gebeurd en daar was ze zo blij om.

“Nee, als ik nog nooit iemand had gekust, had ik het denk ik ook nu niet gedurfd” bevestigde ze toen en grinnikte. Opeens kreeg ze nog een ideetje. Oef, wat hij allemaal in haar los maakte, allemaal goede ideeën. “Ik zat te denken…” begon Olivia “Anna en ik zitten zijn de feestcommissie en er komt een gemaskerd bal aan. Misschien, als je wat beter bent natuurlijk, kunnen we samen gaan, om te vieren dat je beter voelt dan enzo en ik bedoel, positieve vibes zijn voor iedereen goed, right?”

Olivia kreeg eventjes rode wangetjes door wat hij zei. Zo had ze het eigenlijk nooit bekeken. Zij had altijd alleen maar gekeken naar wat zij in haar leven miste, maar wat misten diegene die haar hadden afgewezen? Daar had Olivia geen antwoord op. Maar dat maakte ook niet uit, want Dante was de eerste die haar niet had afgewezen en dat was alles wat nu uitmaakte. En gelukkig, want ze vond Dante heel erg leuk. Misschien wel meer dan heel erg leuk, misschien was ze wel…verliefd? Daarom had ze ook die eerste move gemaakt, ondanks dat Dante hem misschien ook wel had gemaakt. “Stiekem ben ik wel blij dat ik hem gemaakt heb” zei Olivia toen tegen hem “Daar word ik een grote meid van and you know, independent woman!” Lachend gooide Olivia eventjes haar hoofd in haar nek en ging weer goed liggen. De moeheid begon weer een beetje te verdwijnen, ze voelde zich zo op haar gemak bij hem dat ze niet wilde dat het zou stoppen.

Gelukkig wilde hij met haar mee naar het gemaskerde bal. “Hopelijk mag ik tegen die tijd hier buiten. Plus, ik moet nog kleding enzo fixen. En een masker obviously” ratelde hij door en Olivia werd blij door zijn enthousiasme. Ook vroeg hij wat over de lunchdame, maar haar gezicht betrok een beetje. “Ik heb geen idee of ze er bij gaat zijn, maar ik hoop niet dat ze weer al onze momentjes gaat verstoren” zei Olivia en trok een pruillipje, net zoals ze had gedaan toen ze hem had gevraagd of ze voor hem cupcakes mocht maken. “Nou, dan kunnen we samen gaan shoppen, o my god, zoooooo leuk!” zei ze dramatisch, als een grapje en lachte naar hem. Ze boog zich weer naar voren en drukte een kus op zijn wang. “Wat nu wel gaat komen zijn de ‘Babe, maakt deze jurk me dik?’ of de ‘Zie ik er raar uit in deze broek?’ vragen, dat snap je zeker zelf ook wel…” zei ze met een serieus gezicht. Lang kon ze het niet volhouden, want ze schoot weer in de lach. Met een betrokken gezicht schudde ze haar hoofd, als teken dat ze het niet meende. Nee, Olivia was absoluut niet zo. Misschien kwam ze niet als heel erg zeker over, maar dat ging meer over haar daden dan over haar lichaam. Ze wist dat ze niet te dik was, maar ook zeker niet te dun. Gewoon, normaal. En qua uiterlijk…tsja, ze was zoals ze was en dat moesten de mensen maar accepteren.

“Ik heb er wel zin in” bekende Olivia “Ik bedoel, een feest op een ‘normale’ school zullen wij nooit mee kunnen maken, dus is het extra leuk dat je dat met mensen kan doen die iets gemeen hebben.” Ze haalde haar schouders op. “Ik dacht over een promthema, you know, omdat veel natuurlijk nu geen prom hebben en het toch hier dan een beetje kunnen hebben. Maar dat ligt natuurlijk aan Anna, hoe zij er over denkt…” Het leek haar in ieder geval een leuk idee. “Misschien kunnen we aan de lunchdame vragen of we nog meer cupcakes mogen maken, voor het feest, daar wordt ze vast blij van” zei ze grinnikend.

Hij maakte haar zo blij. De manier waarop hij ‘my independent woman’ zei, gaf haar het gevoel van miljoenen vlinders in haar buik, wat ze eigenlijk ook de hele tijd bij hem al had gehad. Nog steeds was ze blij dat ze had aangeboden om met hem cupcakes te gaan maken, want anders hadden ze elkaar misschien wel helemaal niet gekend! En nu kon Olivia zich haast niet meer voorstellen dat ze Dante niet kende. De manier waarop hij haar aan het lachen maakte en hoe lief hij was, het was gewoon geweldig. Sinds dat ze voor het eerst met elkaar gezoend hadden, had ze non-stop een glimlach op haar gezicht gehad en was iets wat een verdrietige, vervelende dag was geweest was uiteindelijk een van de beste dagen geworden die ze had gehad. Maar Olivia moest zeker niet vergeten dat Dante misschien nog wel pijn kon hebben van zijn ongeluk en ze dus niet onvoorzichtig moest worden door hun geluk.

“Weet je wat ik echt super nice vind aan dit alles? Aan ons?” hoorde ze Dante plots zeggen en nieuwsgierig keek Olivia hem aan. Ze schudde haar hoofd en wachtte af. “Dat ik nu ongestoord dit kan doen…” En weer voelde ze zijn lippen op de hare. Haar hele lichaam kreeg meteen het fijne gevoel weer terug. Ze sloot haar ogen en genoot ervan. En voor haar gevoel stopte hij veel te snel. Olivia opende haar ogen weer en keek in zijn mooie ogen. Ook op haar gezicht ontstond een glimlach, het was aanstekelijk. “En je mag het zo vaak doen als je wilt, want ik vind het geweldig” zei ze met een grijns en drukte nog een klein kusje op zijn lippen. Eventjes staarde ze hem aan. Pretlichtjes danste in haar ogen. Nogmaals drukte ze haar lippen nog een keer op de zijne, nu iets langer dan de vorige keer.

Na een tijdje liet ze weer los en ging weer lekker liggen, tegen hem aan. “Ik ben echt blij” bekende Olivia, ook al wist ze dat hij dat allang wist door haar emoties. Ze zuchtte eventjes en sloot haar ogen. En dat was ook zo, ondanks dat haar lichaam zo verschrikkelijk moe was, was ze blij. “Ik ben zo blij dat je wakker bent, je iets beter voelt en dat dit allemaal gebeurd is” ging ze verder. Met haar vinger tekende ze heel voorzichtig poppetjes en figuurtjes op zijn borst, zachtjes, zodat hij geen pijn zou hebben. “Ja…happy Olive” grinnikte ze.

"Weet je, nadat ik ontdekt had dat ik geadopteerd was, had ik nooit geloofd dat er iemand op deze wereld rondliep die oprecht van me kon houden. Mijn echte ouders niet, en in het begin voelde het ook alsof mijn adoptie ouders het gewoon deden uit medelijden.. Maar nu heb ik jou, en ik snap het ineens. Ik snap het allemaal" hoorde ze hem fluisteren en Olivia had al die tijd stil naar hem liggen luisteren. Ze was ontroerd en had een brok in haar keel. Nog nooit in haar hele leven had iemand zoiets liefs en ontroerends gezegd. Voorzichtig kwam ze iets overeind om hem aan te kijken en iets terug te zeggen, maar een klein glimlachje ontstond op haar gezicht toen ze hem zag. N’awh, hij was in slaap gevallen. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn wang en heel voorzichtig schoof ze naar de rand van het bed, waardoor ze er zachtjes uit kon wippen. Het was logisch dat hij in slaap gevallen was, Dante moest verschrikkelijk moe zijn van wat er allemaal was gebeurd en dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Toen Olivia zelf was opgestaan, besefte ze ook pas hoe verschrikkelijk moe ze was.

Daarom pakte ze snel haar telefoon van de stoel en checkte of er nog berichtjes waren. Het icoontje liet zien dat er niets was en ze propte de telefoon terug in haar joggingbroek. Ze liep nog eventjes snel terug naar Dante om een kus op zijn wang te drukken en heel zachtjes “Slaap lekker” te fluisteren. Toen liep ze bijna huppelend richting de deur van de ziekenvleugel, ondertussen knikkend naar de zuster. En opeens realiseerde ze zich wat. Hoe laat zou het inmiddels wel niet zijn? Opnieuw greep ze naar haar telefoon en haalde hem van de toetsenbordvergrendeling. Kwart over acht ’s ochtends. O, wat een rare tijd. Olivia had gedacht dat het nog minstens diep in de nacht moest zijn. Ach ja.

Maar toen ze eenmaal op haar kamer was, ging er een heerlijk gevoel door haar heen. Van een aantal bezorgde dagen was het gegaan tot een geweldig einde, waar Olivia zo ontzettend blij mee was. Ze liet zich vrijwel meteen op haar bed vallen en zodra haar huid de zachte stof raakte, viel ze in slaap, met haar kleding nog aan.

OOC: Uit.