Remember my name. {+Cecil.}

Met één simpele zwaai werd de wekker met een klap uitgezet toen het ding afging. Dat was zeker het handige van nog een ouderwetse wekker te gebruiken; die hoefde je niet eerst te ontgrendelen en dat soort dingen net als op een iPhone. Veel handiger dus, als je het hem vroeg, om sneller door te kunnen slapen.
Bij de tweede keer dat het ding weer ging piepen, zo’n tien minuten later, moest Jace er dan toch wel echt aan gaan geloven. Hij wilde namelijk niet te laat komen voor een soort van reünie met z’n mate? Waarschijnlijk zou hij nu alsnog een half uur of zo te vroeg komen maar hé, beter op tijd dan te laat en voor de rest had hij vandaag toch vrij weinig te doen. Dus wat was het probleem dan om weer even wat te gaan werken aan conditie om daarna er weer voor te gaan zorgen dat zijn spieren toch wel  behouden bleven? Want come on, daar had hij vroeger best veel tijd in gestopt en om nu ineens alles weer te laten verminderen was niet zo’n top idee.
Al snel had Jace kleren bij elkaar geraapt die hij aan ging doen om te gaan ‘sporten’. Veel vertrouwen dat hij nou echt veel ging doen had hij nou eigenlijk ook weer niet echt. Misschien voordat Cecil zou komen ja, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. Misschien was dat ook wel een idee, alvast wat rond de baan gaan rennen voordat Cecil zou komen zodat hij al een deel van zijn workout had voltooid en dus maar kon kijken wat hij zou gaan doen voor de rest.

De felle zon scheen op zijn huid tijdens dat Jace een paar rondjes aan het warmlopen was op de atletiekbaan. Wat had hij een geluk gehad dat hij vanochtend tóch maar een simpele, korte broek aan had gedaan met daarover een tanktop, anders was het nu wel zeker dat hij zich kapot zou gaan zweten. Overigens was het op de baan nog vrij rustig, of beter gezegd, hij was zo wat de enige die zich hier nu bevond. Waarschijnlijk door het tijdstip? Jace had de tijd eigenlijk niet eens meer bijgehouden al had hij het vermoeden dat Cecil zo wel zou moeten komen. Of hij moest vergeten zijn hoe hij klok moest kijken..
Bij die gedachte kon de bruinharige jongen alleen maar lachen, puur omdat het ook echt iets voor hem zou zijn dat hij dat ook echt daadwerkelijk een keer zou gaan vergeten. Al was dat nog ver in de toekomst of iets, nu waren het nog simpele dingen die hij Cecil weer gemakkelijk bij kon leren. Het moest ook niet steeds gekker worden overigens, wie weet of hij het hem anders ooit nog wel weer terug kon laten herinneren? En dan zou hij het voor altijd kwijt zijn of zo?
Nou ja, hopelijk was de tijd er nog niet vandaag dat hij vergeten zou zijn hoe hij moest klok kijken, anders zou hij hem vast en zeker moeten gaan zoeken en hem meenemen of iets. Hm, nee, ze hadden wel een leukere dag voor de boeg waarschijnlijk dus daar had de jongen niet zo’n zin in.