Living but not alive

Onderwerp: Living but not alive di nov 18, 2014 6:49 pm

The weaker will become the strongest

And the stronger will eventually become the weakest

Zwart. Dat was het laatste wat ze zich herinnerde, het was zwart voor haar ogen geweest. En niet alleen voor haar ogen, ook was haar hart gestopt met bonken, al was het maar heel even geweest. Tien seconden, niet langer. Ze was echter wel langer flauwgevallen. In de kamer van Cerebi had ze gelegen, niemand die haar was komen helpen. Niemand die haar hád kunnen helpen. De kamer was afgesloten geweest, alleen zij en alleen zij kon de ruimte betreden. Jean kreunde wanneer ze terug gevoel in haar lichaam begon te krijgen en ze van haar zij af probeerde te rollen naar haar rug. Zwaar begon ze naar adem te happen wanneer het tot haar doorkwam wat er precies gebeurd was. Ze was op zoek gegaan naar mutanten, om op te halen vanuit hun ongelukkige leefsituaties. Ze had een meisje gevonden dat door haar ouders als de duivel beschouwd werd en ze hadden haar zodanig schade aangedaan dat de buren de politie gebeld hadden. Tegen de tijd dat ze in het ziekenhuis beland was, was het al te laat geweest. Harteloos waren de stoppen eruit getrokken, puur omdat ze dachten dat het meisje van vijf jaar oud het niet meer zou overleven. De brandwonden.. ze zag ze nog duidelijk in haar gedachten langsflitsen. Het deed pijn om eraan te denken. Zoveel pijn. Ze veegde de pluizige plukjes haar uit haar gezicht en mond vandaan en keek met waterige ogen naar het bolvormige plafond. Het leek rond te draaien, dat enkel en alleen haar verbeelding was. Haar bewustzijn kwam langzaam maar zeker terug en ze slikte. Hoe lang was ze weggeweest? Zouden er docenten zich zorgen hebben gemaakt? Jamie? Of zelfs Brandi? Ze kon zich niet herinneren dat ze tegen iemand verteld had waar ze heen was gegaan en was onderweg ook niemand tegengekomen. Dat was waar ook, tijdens het diner had zij de kans genomen om zonder gestoord te worden haar gang te gaan, wat slecht afgelopen was.
Kreunend rolde ze op haar buik en duwde haar bovenlichaam zodanig omhoog op haar handen dat ze haar knieën naar voren kom schuiven en ze daarna haar hand op de stoel kon klemmen en ze zich omhoog kon trekken. Met veel gezucht en ademhaling stond ze uiteindelijk weer op haar twee benen en zette ze trillend twee kleine stapjes naar voren om het apparaat uit te zetten. Genoeg Cerebi voor voor vandaag.

Met wilde haren en duizeligheid kwam ze terug de ruimte uit en sloot die goed af, waarna ze zich om wou draaien en weg wou lopen maar opnieuw werd het haar eventjes teveel en moest ze zich vasthouden aan de muur voordat ze de weinige kracht vond om verder door de lagere verdieping te lopen. Veertig meter, rechts een trap op, dan nog een trap op en dan ben je op de begane grond, Jean, je kan dit. Haar ogen lichtten fel op wanneer ze zich concentreerde op haar telepathie en probeerde ook maar een andere telepaat te vinden die ze om hulp kon vragen. 'Als er iemand is die luistert, iemand... Brandi, iemand.. alsjeblieft help me, ik-' daar gaven haar krachten het op en vielen haar oogleden dicht van vermoeidheid. Ze voelde haar grip tegen de muur aan verslappen terwijl ze haar balans verloor en voor de tweede keer pijnlijk tegen de grond aanviel.

- Open c:

thank u ezra koenig

Onderwerp: Re: Living but not alive di nov 18, 2014 10:34 pm

De kelder, hoe vreemd het ook was, was bijna zijn nieuwe woonplaats geworden. Nadat Jamie hem het verschrikkelijke nieuws van zijn opa had verteld, was hij echt niet meer in zijn normale doen. Zijn hele ritme was verstoord, zijn enthousiasme leek wel van de aardbodem verdwenen en zijn typerende glimlach was ook weg. Normaal zou je hem in dit weer altijd buiten vinden, maar nu had hij de energie niet om zich buiten te begeven. Meer nog, hij wou zelfs niet op zijn kamer zijn, bang dat Aleksey zich teveel zorgen zou maken. Met medelijden was hij niets, dat zou Vaughn niet terugbrengen. Hij waardeerde het echt dat de knul hem wou helpen, maar met zijn verdriet was hij liever alleen.

En wat was er beter dan ondergronds gaan? Niemand moest daar zijn, behalve mensen die naar de traingingsruimte wilden. Maar dat was een andere gang, en het was onlogisch om eerst door de kelder en opslagruimte te lopen om dan naar de trainingsruimte te gaan. Maurim had zichzelf op een oude bank geïnstalleerd, terwijl hij luisterde naar zijn muziek. Het gebeurde best veel dat hij random uit het niks begon te huilen. Hij was letterlijk alles wat hij had gewoon kwijt. Vaughn was de enige persoon die hij had in zijn leven. Geen ouders, geen andere familie, omdat zijn moeder daar nooit meer contact mee had. En nu was hij alleen. En dat kleine feitje maakten zijn hele wereld zo donker dat hij er momenteel even niet meer op wou rondlopen. Slapen was ook geen optie tho. Dat lukte hem gewoon niet.

Plots, uit het niks, hoorde hij een stem om hulp roepen. Nu ja, horen was een groot woord. Verward keek hij op, maar hij besefte dat hij zijn koptelefoon nog op had. Niemand had hem dus aangesproken. Het moest dus een boodschap zijn die via een andere manier recht in zijn hoofd had geklonken. 'Als er iemand is die luistert, iemand... Brandi, iemand.. alsjeblieft help me, ik-' Had de boodschap gezegd. Een beeld van een muur volgde, waarna alles donker werd. Maurim twijfelde er niet aan dat dit serieus was, dus hij sprong op en stak zijn spullen in zijn rugzak, waarna hij shifte naar zijn huskyvorm. Die had een betere reuk en gehoor, nog beter dan zijn al verbeterde zintuigen.

Hij was nog maar één keer in die ene gang geweest, maar dat was voor hem genoeg om te herkennen waar het was. Het was de gang van de trainingsruimte. Met een duw beukte hij de deur naar die gang in en stormde er hijgend door. Het was een lange gang, aangezien er verschillende traingingsruimtes waren, inclusief twee danger rooms. Daar was hij nog niet in geweest, maar erg veel zin om dat te doen, had hij ook niet. De gang maakte een bocht, en toen hij die om liep, gleed hij half uit. Toch kon hij zich nog net recht houden en hij keek de gang in. En daar lag ze, de vrouw die het bericht had verstuurd en dus duidelijk was flauwgevallen. Maurim herkende meteen Jean Grey, en opnieuw overspoelde paniek hem. Hoe the hell moest hij dit aanpakken? Hij shifte terug naar zijn mensengedaante, gooide zijn rugzak neer en knielde bij het lichaam van het schoolhoofd. Voorzichtig draaide hij haar om, en stelde vast dat ze gelukkig niks gebroken had. Hij legde zijn rugzak onder haar hoofd en schudde toen zachtjes aan haar schouder. "Miss Grey? Kunt u me horen?" Vroeg hij, op een zo kalm mogelijke toon, al klonk de paniek zeker wel door in zijn stem. Fuck.

Onderwerp: Re: Living but not alive di nov 18, 2014 11:03 pm

Rustig liep ze door de school. Aan haar voeten had ze een paar hakken maar dat was geen probleem. Ze kon dansen, springen, zelfs rennen ging haar best goed af. Oke, ze was wel eens, lang geleden, gestruikeld met de schoenen en pijnlijk gevallen. Maar dat risico moest je nou eenmaal nemen, het was het waard.
Bella liep rustig door de gangen. Ze had een paar oortjes in haar oren gedaan en de muziek op haar telefoon op shuffle gezet. Ze had na het diner niet echt zin om iets normaals te gaan doen, dus had ze besloten eens een kijkje te gaan nemen in de gangen van de school. Ze was wel benieuwd of hier nog enige geheime doorgangen waren ofzo, het was tenslotte een mutantenschool dus misschien kon ze zoiets verwachten. Het zou best cool zijn maar ook kinda scary want ze had nou niet bepaald zin om in haar eentje door een donkere gang te lopen. Nee, dat zou hem waarschijnlijk niet worden. Het gebouw veranderde wat en ze ging wat langzamer lopen. Ze wist niet echt meer waar ze was. Was ze net van rechts of links gekomen? Oke.. ze was verdwaald. Naast haar verscheen een trap naar beneden. Bella wist dat beneden de trainingsruimtes waren, maar misschien nog wat meer? Haar nieuwsgierigheid won van de gedachte om terug te gaan en de weg te gaan zoeken. Ze vondt die wel weer, hopelijk. Even twijfelde ze nog, maar toen liep ze toch de trap af. Toen ze die af was ging was er nog een trap verder naar beneden. Ze liep ook die af, maar halverwege hoorde ze iets. Ze trok de oortjes uit haar oren en stond stil. Langzaam liep ze verder, alert. Ze ging de hoek om en zag een jongen en een vrouw die op de grond lag. Bella keek even goed of ze nog iemand anders zag, maar zover ze zag was er verder niemand. Ze liep dichterbij maar versnelde haar pas al snel. Haar hakken klikten hierbij luid over de grond. een smak met de grond maken. De vrouw herkende ze meteen, Jean Grey, maar de jongen had ze nog niet eerder gezien. Ze had nog net gehoord hoe hij had gevraagd of het goed ging, verder had ze niet veel meegekregen. Ze stopte op ongeveer twee meter afstand. Wat was hier gebeurd? Ze knielde aan de andere kant van het schoolhoofd en zat ongeveer tegenover de jongen. "What happened? Vroeg ze. Haar britse accent was duidelijk te horen. Ze bekeek beide even maar met de jongen leek niks mis te zijn. "Are you all right?" Vroeg ze toch aan hem. Haar gezicht stond bezorgd, en haar blik gleed weer naar het schoolhoofd en zei, ook al had de jongen dat ook al gedaan: "Madam Grey?"

clothes:

- Max je was me net voor dus toen moest ik mn post aanpassen xD -

Onderwerp: Re: Living but not alive vr nov 21, 2014 2:56 pm

The weaker will become the strongest

And the stronger will eventually become the weakest

Schreeuwende mensen, brand, een huis vol rook, kamers liepen over met woede, de kinderkamer vol onschuld. Ze zag het opnieuw hoe het meisje niet alleen geslagen werd maar de moeder sloeg zodanig door dat ze een kaarsenhouder van een kast gegrepen had en ze ermee in haar buik geduwd werd totdat ze vast stond tegen het raam en ze niks anders kon doen dan haar ouders in alle angst toe te laten haar nog meer pijn te doen. Haar bijen-ogen en groeiende zwakke vleugeltjes zouden niks kunnen doen, daarvoor was ze nog veel te jong. En het enige dat Jean kon doen was hulpeloos, machteloos toekijken naar wat de mensen aan het doen waren. Mensen. Iedere dag groeide haar haat aan ze, aan degenen die mutanten simpelweg niet konden accepteren. Het ergste was nog dat het vaak met geloof te maken had ook. Misschien was het omdat ze niet gelovig opgevoed was en haar familie er ook niks te maken mee had gehad, maar dat mensen hun acties op het geloof gooiden was hartbrekend. Zodanig brekend dat ze zich ziek voelde, zo ziek, wanneer de schijn-levensechte geur van verbrandde huid haar neusgaten vulde.

Haar ogen rolden terug en ze opende ze, liet de lucht van Genosha Island door haar heen stromen zodra ze adem nam en voelde even een duizeligheid door haar hoofd heen gaan voordat ze terug tot de realiteit kwam. Leerlingen zaten aan iedere zijde van haar op hun knieën en ze knipperde nog eens met haar ogen. ''Ja? Ja.. euh, Bella.. Maurim,'' begon ze wat voorzichtig, ze wist niet eens waar ze op antwoordde en wat ze precies probeerde te zeggen, het was vrij rommelig in haar hoofd. In plaats daarvan probeerde ze zich overeind te werken op haar handen en daardoor schoot er een fikse pijn door haar rechter-pols heen, waardoor haar gezicht vertrok en ze meteen haar hand naar voren bracht en haar gewicht eraf haalde. ''Auw.. shit, ik moet waarschijnlijk lelijk gevallen zijn,'' fluisterde ze met een schorre stem, de emotie van verdriet was duidelijk in haar stem te horen. Heel even viel ze stil en bestudeerde haar hand voordat ze haar haren uit haar gezicht vandaan sloeg en naar de twee leerlingen keek. ''Hoe komen jullie hier?'' Vroeg ze verward, ze kon zich niet herinneren dat ze ook maar iets gedaan had voordat ze flauwgevallen was. In vage vlagen herinnerde ze zich dat ze in de ruimte van Cerebi was geweest en daar uitgekomen was, maar niet wat ze gedaan had voordat ze opnieuw op de grond had gelegen. ''Ik ben zo duizelig,'' ze keerde haar blik weer af en bracht haar andere hand naar haar hoofd, voelde daar ook een flinke hoofdpijn opkomen.

thank u ezra koenig

Onderwerp: Re: Living but not alive vr nov 21, 2014 3:39 pm

Zijn verdriet had in no-time plaats gemaakt voor paniek en bezorgdheid. Niet dat hij het schoolhoofd zo goed kende, maar ze had hem een veilige plek aangeboden op haar eiland. Ze zorgde niet alleen voor hem en zijn toekomst, maar ook voor dat van de rest van de leerlingen hier op school. Het was geen geheim dat de vrouw oprecht gaf om het welzijn van haar mutanten, en dat ze zich dan ook ten volle inzette om hen een zo fijn mogelijke tijd te geven hier, voor zo lang ze konden blijven. En die sterke, onafhankelijke vrouw lag nu bewusteloos voor zich. Voetstappen deden hem opkijken. Een onbekend meisje kwam op hen afgestapt. "What happened?" Vroeg ze, met een accent dat hij niet meteen kon thuisbrengen. "Ik heb geen idee, ik vond haar zo", Antwoordde hij. Het meisje kwam aan de andere kant van het schoolhoofd zitten.

Maurim voelde haar blik over hem heen gaan. "Are you all right?" Vroeg ze toen, duidelijk ook bezorgd om hem. "Ja, met mij is er niks aan de hand", Zei hij, al was hij niet helemaal eerlijk. Hij voelde zich niet oké, maar dat was emotioneel en boven al maakte dat nu even niks uit. Hun prioriteit lag bij het uitzoeken wat er met miss Grey was gebeurd. Na een korte tijd werd die gelukkig vanzelf wakker. 'Ja? Ja.. euh, Bella.. Maurim,'' Bracht ze uit. Ze klonk redelijk verward. Hopelijk was ze niet op haar hoofd gevallen, omg. Miss Grey probeerde zich overeind te drukken, maar stopte daar meteen mee. ''Auw.. shit, ik moet waarschijnlijk lelijk gevallen zijn,'' Zei ze schor. Er zat ook iets in haar stem dat doorklonk als verdriet, al snapte Maurim niet van waar dat ineens kwam. ''Hoe komen jullie hier?'' Vroeg ze toen. "Door de deur", Antwoordde hij gevat, in alle eerlijkheid, niet beseffend wat voor een vreemd antwoord dat was. "Wacht, ik help u wel", Zei hij behulpzaam. De jonge shifte naar een gigantische, bruine wolf en duwde toen met zijn kop onder haar schouders. Zo hielp hij haar overeind. Hij plofte zijn kont neer vlak achter haar, zodat ze op hem kon leunen, moest ze dat willen.

''Ik ben zo duizelig,'' Zei ze toen, terwijl ze haar hand naar haar hoofd bracht. Maurim keek even bezorgd met zijn bruine ogen naar het meisje dat blijkbaar Bella heette. Momenteel kon hij niet praten, maar hopelijk zou ze zelf zo slim zijn om misschien iemand te halen die kon helpen om miss Grey naar de ziekenzaal te brengen. De vrouw mocht ook best op zijn rug gaan zitten, maar een schoolhoofd die al rijdend op een grote, bruine wolf door de school rond hoste, was waarschijnlijk niet zo'n goed idee. Plus, misschien viel ze nog een keer flauw, en dan knikkerde ze van zijn rug af. Dat was dus ook een nee. Dan maar een andere leerkracht halen, of misschien zelfs Jamie. Maar dat zou Bella dan moeten doen, aangezien hij nog steeds als ruggensteuntje dienst deed momenteel.

Onderwerp: Re: Living but not alive zo dec 07, 2014 10:03 pm

"What happened? Vroeg ze. Haar britse accent was duidelijk te horen. "Ik heb geen idee, ik vond haar zo", antwoordde de jongen. Ze knikte en bekeek beide even maar met de jongen leek verder niks mis te zijn. "Are you all right?" Vroeg ze toch aan hem. Misschien was het een dude die de pijn verborgen hield of zo, ook al zou ze dan waarschijnlijk toch geen eerlijk antwoord krijgen. "Ja, met mij is er niks aan de hand", Bella knikte, en ze keek weer naar het schoolhoofd. Haar gezicht stond bezorgd, wat was er gebeurd? Zacht vroeg ze: "Madam Grey?"

Gelukkig deed mevrouw Grey haar ogen al snel open. ''Ja? Ja.. euh, Bella.. Maurim,'' zei ze, duidelijk verward. Ze probeerde overeind te komen, maar die poging was al snel over. "Auw.. shit, ik moet waarschijnlijk lelijk gevallen zijn,'' zei ze schor. Er was verdriet te horen in haar stem. Het schoolhoofd keek voordat ze Maurim en haar weer aankeek, naar haar rechterpols. Bella had al een vermoeden dat er iets mis mee was, maar dit werd nu zekerder. ''Hoe komen jullie hier?'' Vroeg ze daarna. "Door de deur", antwoordde Maurim. Even fronste Bella lichtjes, oke, door de deur? "Ik was aan het rondlopen hier, en hoorde toen iets.." Zei Bella. Het was best vaag, maar een uitleg was nu niet nodig. Het ging er om dat Jean Grey beter zou worden, of dat er in ieder geval iets aan haar hoofdpijn en pols werd gedaan. "Wacht, ik help u wel", zei Maurim waarna hij in een gigantische bruine wolf veranderde. Hij hielp haar overeind en ze kon daarna tegen hem aan leunen.
''Ik ben zo duizelig,'' Zei mevrouw Grey. Bella was even stil, en dacht aan een mogelijke manier om die duizeligheid te voorkomen. Ze wist niet zo veel van geneeskunde, maar ze kwam wel op het idee dat een glas water zou helpen. Ze keek even om zich heen en sloot haar ogen. Er was niet zoveel water aanwezig in de lucht als buiten, maar het zou haar misschien lukken om net genoeg water uit de lucht te halen en nog genoeg te laten zitten. Ze ademde even in en uit, en om haar heen verschenen wat druppels. Ze opende haar ogen, en bewoog haar rechterarm. Uit heel de gang kwamen druppels naar haar handpalm toegevlogen tot er een bol water boven haar handpalm zweefde. Een deel veranderde in een glas van ijs, en een deel bleef erin zitten. Ze pakte het glas en hield het voor bij mevrouw Grey. "This will help.." Zei ze. "Voor uw duizeligheid." Ze keek naar de pols van de vrouw en naar haar hoofd. Oke, eest het hoofd, dan de pols. Nog meer water verscheen, en veranderde in ijs. Maar wat nu? Je mocht het ijs niet rechtstreeks op het hoofd houden. Ze keek naar de rugzak. Oke, het was het proberen waart. "Sorry.." Zei ze nog tegen Maurim voordat ze de rugzak opende. Gelukkig, een sweater. Ze haalde die eruit, en wikkelde die om het ijs heen. Dat legde ze toen zacht tegen het hoofd van madam Grey. Ze bleef de sweater vasthouden, want het was voor het schoolhoofd nu belangrijk dat ze even niet teveel deed. Hopelijk zou ze zich al snel beter voelen. Ze keek even van madam Grey naar de wolf en wachtte af.

- Sorry, laat... Ik heb even gedaan dat er een trui in de rugzak van Maurim zat, als dat niet mag kan ik het wel weer veranderen?-

Onderwerp: Re: Living but not alive

» [GZ] Stayin' Alive
» The star comes alive in the darkness [+Sarina]
» Alive and still kicking [Erik & Lissa]
» Living in the state of dreaming