Battle Royale vs. Amber

Toen ze zijn geamuseerde blik zag, had ze al meteen spijt van haar opmerking en wilde ze eigenlijk al meteen de shit uit hem slaan. Maar goed, zij had die opmerking gemaakt en zij had moeten letten op wat ze zei. Hij zou het vast en zeker vergeten #not. Maar goed, ze moesten doorgaan. Ze hadden een missie te volbrengen en daarna zouden ze het wel hebben over eventuele vervolgingen over het met elkaar omgaan. Amber liep, nog een keer for fuck’s sake, achter hem aan, maar hij bleef weer stilstaan. Weer knalde ze bijna tegen hem op, maar ze kon zichzelf nog maar net inhouden. Eigenlijk wilde ze hem verrot gaan schelden, maar op dat moment zag ze dat Charlie om een nuttige reden stil was gaan staan. Voor hen was een soort van koepel met bankjes en tafeltjes, en de ingang was afgezet met zandzakken. Amber kreeg een idee.

“Bedenken we een sneaky plan of gaan we voor bruut geweld dit keer?” hoorde ze Charlie vragen en zag een grijns op zijn gezicht. Amber trok vrolijk haar wenkbrauwen omhoog. “Grapje zeker” zei ze met een grinnik en pakte zijn hand beet. “Geniet er maar van, want dit is de eerste en laatste keer dat dit gebeurd.” Amber zakte door haar knieën en zette zich af tegen de grond. De wind tilden hen vliegensvlug door de lucht, waardoor ze in het midden van de koepel stonden. Amber glimlachte. Dit was leuk, een verrassingsaanval. De mannen waren er duidelijk niet op voorbereid en dat gaf Charlie en haarzelf alleen maar een voordeel. “Kijken wie er het meeste afmaakt” zei ze met een grinnik en ze trok het mes. Deze gooide ze in het hart van de man.

Het eerste slachtoffer was gevallen en ze zette zich weer af met de wind. Ze zat op de man en trok het mes uit zijn lichaam. Een man tilde haar op, maar Amber greep zijn arm beet en schopte met haar hoge hakken in zijn edele delen. Ze zette haar nagels in zijn gezicht en begon hem te slaan. Links, nagels in zijn gezicht. Rechts, nagels in zijn gezicht. Links, rechts, links, rechts, links, rechts. Bam, op de tafel. Amber keek achter zich, naar Charlie, maar die scheen zich wel te vermaken. No worries. Dit was waar Amber voor was geworden, waarneer ze zich het meest gelukkig voelde. Een stel motherfuckers tegen de grond werken en ondanks dat het maar een spel was, voelde het behoorlijk goed om met de mannen te vechten.

Na tien minuten zag ze geen man meer staan. Hijgend ging ze op een stoeltje zitten en maakte haar haren eventjes los uit de staart die ze heel de tijd had gehad. Haar ogen vielen op een computer en ze liep er nieuwsgierig op af. Op de computer was een kaart afgebeeld, met een rood kruis ergens in het midden. Zou dat de plek zijn waar ze naar toe moesten? “Ey” blafte ze naar Charlie “Ik denk dat ik ons plekje heb gevonden.” Haar ogen gingen het schermpje af en vonden uiteindelijk het knopje ‘Printen’. De printer naast haar spuwde het papiertje uit. Mooi. Ze vouwde het papiertje op en deed het in haar bh. Vervolgens pakte ze het beeldscherm van de computer beet en gooide ze deze op de grond. Het toetsenbord smeet ze erachter aan. “Dat wilde ik gewoon een keertje doen” verklaarde Amber en pakte het kaartje uit haar bh. “Die kant op!” Ze wees de juiste richting op en nu liep zij een keertje voorop. HA, nu mocht Charlie volgen.

“Whatever makes you happy” was zijn reactie en Amber knikte. Haar hoge hakken weergalmden door de gangen. Ze ging niet meer zachtjes doen, aan het einde van de gang was hun eindbestemming. De gang leek eindeloos, maar Amber zag nergens verstopplaatsen, nergens open ingangen, nergens…niets. Daarom was ze niet bang om ontdekt te worden. Achter zich hoorde ze de voetstappen van Charlie. Eigenlijk wilde ze hem iets vertellen. Vertellen waarom ze hem zo haatte. Die reden was simpel. Op het moment dat ze dacht dat ze hem kon mogen, daadwerkelijk aardig kon vinden, had hij tegen haar gelogen, of in ieder geval niet helemaal de waarheid verteld. Dat had Amber gevoeld. Terwijl zij haar hart had opengegooid, ook al was het door de alcohol. Maar ze kon het hem niet vertellen. Ze had hem nodig deze laatste paar minuten in de danger room en bovendien zou het 1) hem niet kunnen schelen en 2) het geen verschil maken als ze buiten de danger room waren. Dat vond ze jammer, but all things go.

Toch was de stilte redelijk awkward geweest en was Amber blij dat ze eindelijk bij de dozen aankwam waarachter ze zich konden verstoppen. Haar ogen scanden de ruimte, maar het was niet nodig. De mensen die dit alles georganiseerd hadden, hadden hen al ontdekt. Natuurlijk hadden ze hen al ontdekt. Na het kabaal wat ze bij het centrale punt in het riool hadden gemaakt, zou het gestoord zijn als ze niet hadden gehoord dat Amber en Charlie eraan kwamen. Amber sloeg haar ogen neer en keek toen even naar Charlie. Ze gaf aan dat zij als eerste zou gaan en zou moeten wachten op haar. Het brein van Amber had weer een plannetje verzonnen. Met een glimlach stond ze op en kwam achter de kratten vandaan.

“Ik vroeg me al af wanneer je jezelf kwam laten zien” zei Antonio, terwijl hij zich omdraaide in zijn stoel. Amber hoorde het geluid van geweren die op haar gericht werden. Ze had al eens eerder in zo’n situatie gestaan, het was maar een spelletje, dus ze hoefde niet bang te zijn, ondanks dat de wonden die ze zou maken wel echt zouden zijn. “Nou, dan hoop ik dat dit het wachten waard was…” Amber grinnikte en schudde haar hoofd. “Ben je alleen?” Amber knikte. “Jup, we zijn opgesplitst. Ik ben hier helemaal alleen…” Hopelijk kon ze met deze hint duidelijk maken dat Charlie op zoek moest gaan naar een manier om een verrassingsaanval voor te bereiden. Antonio stond op en had een pistool in zijn hand. Hij kwam naar haar toe en drukte het pistool tegen haar kaaklijn. Nu hij zo dichtbij haar stond, kon ze hem makkelijk uitschakelen, maar dan zou ze alsnog kogels in zich krijgen. Dus daarom besloot ze zoveel mogelijk tijd te rekken voor Charlie, mocht hij de hint begrijpen.

Amber haalde een schouder op. Ze was het gewend om een pistool tegen iets aangedrukt te krijgen, ze was er niet echt bang meer voor. “Get on your knees…” hoorde ze hem zeggen en braaf ging ze zitten. Ze voelde het pistool tegen haar hoofd gedrukt. Oké, Charlie mocht best wel eens gaan opschieten tbh. Wat moest ze gaan zeggen, ‘help’? Natuurlijk zou Damian haar niet echt dood laten gaan, maar het zou niet echt leuk zijn als Charlie haar nu zou laten zitten. Wat als hij haar besloot terug te pakken voor alles wat ze gedaan had?

Het licht ging uit en dat was het moment dat Amber zich realiseerde dat Charlie te werk was gegaan. Praise the motherfucking Lord. Op dat moment voelde ze het pistool van Antonio wat verzwakken en op dat moment wist Amber dat ze moest toeslaan. Ze pakte de pols van Antonio beet en sloeg hem over haar lichaam heen. Voor hij het wist lag hij voor haar en Amber glimlachte. Maar er was een probleem: er was niets dat ze kon zien. En dat was een nadeel. “I know this place better then you” zei een stem en al gauw werd ze onderuit gehaald. Door de klap op de grond werd alle lucht uit haar longen geslagen en Amber hapte naar adem. Ze voelde een voet om haar enkel en ze werd meegesleurd. Holy shit, wat ging deze gast doen? Ze wilde Charlie roepen, maar ze had nog steeds niet genoeg lucht om hem te roepen.

Ze werd meegesleurd naar een kamertje en daar sloeg Antonio haar tegen de muur. Al gauw werd ze aan haar keel tegen de muur gedrukt en begon hij de shit uit haar te slaan met de boksbeugel. Het ijzer deed pijn tegen haar gezicht, maar ze weigerde om een krimp te geven. Na een paar klappen stopte hij. “Hoe durf je zomaar mijn hoofdkwartier binnen te komen, alles aan te raken en te besmetten met jullie heilige vingers?” Zijn hoofd kwam vlakbij het hare en ze rook zijn vieze adem. Maar nog steeds geen reactie. “Hoe durf jij mij heilig te noemen?” gaf Amber als tegenreactie en stak haar been uit. Haar been kwam terecht in zijn edele delen en hij viel naar achteren. Amber greep hem in zijn nek vast en liet zijn hoofd flink neer komen op het tafeltje dat in het kamertje stond. Vervolgens gooide ze hem op de grond en trapte in zijn buik. Eventjes greep ze het tafeltje beet, want de klappen in haar gezicht deden toch best wel zeer. Dat had ze beter niet kunnen doen, want Antonio haalde nog een pistool tevoorschijn en haalde de trekker over. Een luide knal klonk en het schot zat in haar schouderblad.

Met een gil van pijn liet Amber zich op de grond vallen en Antonio sprong boven op haar. Hij sloeg haar, maar Amber kon hem op zijn rug werken. Ze zat boven op hem en trok haar hooggehakte schoen van haar voet. Met de hak bewerkte ze zijn borst. De pijn in haar schouder was….ongelooflijk. Maar Amber kon nu niet opgeven, niet nu Charlie en zij zo dicht bij het einde waren. Amber stopte en staarde in zijn ogen. Ze gooide de hak weg en sloot haar handen om zijn keel. “Wat zeggen ze ook alweer….the devil wears Prada, right?” zei Antonio met een moeizaam glimlachje. Ambers ogen schoten vuur. “O, maar ik ben de duivel niet. Ik ben vele malen erger. Ik ben Amber Brown. And I’m so not wearing Prada.” Haar grip om zijn nek versterkte en uiteindelijk keek ze met een glimlach toe hoe hij zijn laatste adem uitblies. Zo, dat was dat.

Maar Amber wilde opstaan, maar werd tegengehouden door de pijn in haar schouder. Ze keek om zich heen. Overal was bloed te zien en als ze haar schouder bewoog, kon ze de kogel zien zitten. Haar andere arm draaide ze zo dat ze bij haar schouder kon. Haar hand greep naar de wond. Amber beet op haar onderlip om het niet uit te gillen van pijn en ze voelde het ijzer van de kogel. Haar vingers sloten zich om het dingetje. Nu moest ze trekken…ze trok, maar er kwam geen beweging in en een gil ontsnapte uit haar mond. “Motherfucking hell shit goddamnit dick suck ass niggah” ontsnapte er uit haar mond, terwijl ze zich over het dode lichaam van Antonio liet zakken. Shit, hoe ging ze hier weg?

Fuck, hoe ging ze hier ooit opstaan? Waarom had die motherfucker haar hierheen gesleurd? “Oké, is dat jouw bloed of het zijne?” Een stem verraadde zijn aanwezigheid en ze keek omhoog. God, ze wist dat dit een training was, maar ze had hier liever in haar eentje dood liggen bloeden. “Dat, my dear, is mijn bloed. De motherfucker pakte me in het donker en sleurde me naar dit gezellige kamertje voor een onderonsje.” Normaal gesproken had ze gelachen, maar dat kon nu even niet. De kogel zat diep in haar, ze kon hem er niet zomaar uithalen. Misschien kon hij….nee, dat zou ze niet van hem vragen. Dat kon ze niet van hem vragen. Niet na alles wat er gebeurd was. Waarschijnlijk zou hij toch weigeren. Het was tijd om op te staan, ze moest gaan staan, laten zien dat ze zo sterk was als ze altijd liet zien. En dat ging ze nu ook bewijzen.

Voorzichtig vonden haar voeten de grond onder zich terug en pakte de poot van de tafel beet. Voorzichtig stond ze op en kneep haar ogen dicht, beet zo hard op haar onderlip dat ze bloed proefde en de pijn in haar schouder werd als maar erger. Het werd even helemaal wit voor haar ogen, maar toen ze eenmaal stond kon ze zich vermannen. Haar ogen probeerde de dofheid uit te stralen die ze normaal gesproken altijd uitstraalden, maar het lukte niet echt. Fuck. Ze pakte de tafel beet en ging zo staan dat het niet al te veel op zou vallen. Charlie scheen een idee te hebben en dat was maar goed ook, want dan hoefde Amber even niet haar mond open te doen, zodat ze zou laten merken hoeveel pijn de wond haar deed.

“Ik zag hiernaast enkele jerry cans met benzine. Wanna set this place on fire or?” Amber slikte eventjes en nam een flinke hap adem. Als ze voor twee tellen kon doen alsof er niets aan de hand was, kon ze naar de deurpost lopen en zich daar aan vast grijpen. Daarom knikte Amber en liet de tafel los. Oké, let’s go girl. “Yeah, let’s get this over with…” Amber liep naar de deurpost en keek hem met een gezicht aan die niets verraadde. Niets aan de hand, gewoon een meisje dat naar de deurpost liep om vervolgens een heel hoofdkwartier op te blazen. Alles gaat goed. Maar toen ze tegen de deurpost aan wilde leunen, kwam de rand van de deurpost tegen haar schouder aan. “O MOTHERFUCKER!” zei ze en greep naar haar schouder. Ze kromp even ineen en na een paar seconden liet ze zichzelf weer los.

Ze keek Charlie eventjes met een aparte blik aan, die nou niet helemaal te plaatsen is. “Maar…misschien…zou je me eerst kunnen helpen met dit probleempje? Ik zie dat jouwens ook niet meer helemaal intact is, dus voor wat hoort wat…” Voor een seconde, een miliseconde, het kleinste wat er onder een seconde zit en dat nog kleiner, was er een smekende blik in haar ogen te zien. Het was zo minimaal, maar hij was er wel.

“Bij de Engel, de kogel zit er nog in of wat?” Amber knikte. No shit Sherlock. Ach nee, hij kon dat ook niet weten. Het was haar eigen schuld dat ze het niet had verteld, dus ze kon niet doen alsof het zijn schuld was dat hij verbaasd was. “Fucking…Oke.. Echt fuck dit alles hoor.” Amber gaf hem een grijns om zijn woordkeuze. Maar voor dat ze kon protesteren, tilde hij haar op. Fuck. Oké, Charlie wilde haar duidelijk helpen en daar was ze hem dankbaar voor, maar….ugh, oké, Amber, stop met zeuren. Braaf liet ze zich door hem meeslepen, zonder nog een enige vorm van protest te geven en bleef keurig netjes hangen. Amber hoorde hem allerlei woorden roepen, maar kon er geen touw aan vast knopen. Ergens leek het wel een beetje op een Zuid Europese taal, maar het was geen Spaans. Spaans had ze kunnen verstaan, omdat een deel van haar familie uit Puerto Rico kwam, maar dit was geen Spaans. “Gaat het?” vroeg ze toen nieuwsgierig. Amber kon niet ontkennen dat ze zich een beetje zorgen maakte, want het klonk niet echt gezond wat er uit zijn mond kwam. Niet gemeen bedoeld ofcourse.

Charlie trok een mes tevoorschijn en Ambers ogen werden even groot, wat ging hij doen?. Haar shirt werd opengesneden. Mmmm, aan dat modeverschijnsel had Amber nog niet gedacht, maar het was best wel controversieel. Misschien moest ze meer gescheurde kleding gaan dragen. Oké, fuck Amber, hou je gedachten erbij meid. Ondertussen had Charlie een ander mes in het tafelblad geplant en dat gaf wat licht in de ruimte. Ze wachtte geduldig af tot dokter Garroway klaar was met het inspecteren van haar wond. Toen hij haar vertelde dat het wel pijn ging doen, was ze done. Als deze pijn maar ophield, dan zou ze wel wat extra pijn lijden, zo was ze dan ook wel weer. Maar zodra ze zijn hand op haar schouder voelde en met hem de wond aan de slag voelde gaan, was de pijn weer helemaal aanwezig. Amber beet in de palm van haar hand om het niet uit te schreeuwen van pijn. Waarom had ze geen mutatie waarmee ze haar emoties gewoon uit kon zetten? En vuur kon besturen natuurlijk.

Daar was dan het moment. Charlie telde af en Amber beet nog harder op haar lip. Het zweet brak haar uit. En bij ‘1!’ trok hij de kogel uit haar schouder en een luide schreeuw verraadde dat het echt super veel pijn deed. Amber greep naar haar schouder en hijgde van de pijn. Ze leunde achterover en greep even met haar handen in haar haren. Holy shit, dat deed zeer. Amber keek naar de kogel die Charlie op tafel legde. Dat was best nog wel een grote. Misschien kon ze daar wel een ketting van maken ofzo? Met een stuk van haar shirt hield Charlie het bloed tegen en ze hijgde nog even na. Het gevoel dat nu door haar heenging, was alsof ze een veel te strakke spijkerbroek had aangehad en ze hem eindelijk uit mocht doen. “Dankje…dat is het hatelijk van proberen te doen alsof niets je doet. Je overschat jezelf, denk dat het je allemaal echt niets doet, terwijl je met een fucking kogel in je arm rondloopt” gromde ze en staarde eventjes naar de grond.

Maar toen het weer wat beter ging, kwam ze wat overeind en keek Charlie aan. “Now I’m gonna return the favor…” zei ze met een knik en stond voorzichtig op. Haar lichaam was nog niet helemaal gewend aan het feit dat het nu zonder een kogel zat. Haar hand pakte de zijne beet en ze haalde het stukje stof eruit. Het was vies, hij hoefde het niet langer bij zich te houden. Amber scheurde haar eigen T-shirt verder open en trok er nog een reep vanaf. Zachtjes begon ze de wond schoon te maken, al het overige bloed veegde ze voorzichtig weg. Amber hield goed in de gaten of Charlie niet onderuit ging. De jongen was sterk, dat wist ze wel, maar ze wilde het toch niet op haar geweten als hij van zijn stokkie zou gaan. De kogel had zelfs haar gebroken. “Je wond is diep” stelde Amber vast en trok de huid een heel klein beetje uit elkaar. “Ik ga net als jij aftellen en dan trek ik het er ook uit. Heel origineel, maar het werkt wel…” zei ze met een grijns en telde af vanaf 3. Toen pakte ze met haar lange nagels, die gewoon schoon waren no worries, het scherfje van de kogel beet. Ze trok het er in één keer uit en keek trots naar haar werk. Zijn bloed was anders gekleurd, hij zou snel genezen, dat wist Amber. Mooi. Ze legde het scherfje naast haar kogel en knikte. Amber deed de kogel in haar bh, naast andere spulletjes die ze graag dichtbij zich hield.

“Let’s do this shit” zei ze toen en klopte Charlie even op zijn onderarm. Ze liep de deur van het kamertje door en de ruimte. Haar ogen schoten door de ruimte en ze ontdekte de jerrycan flessen. Met haar goede arm pakte ze er een en draaide de dop eraf. Al gauw was de inhoud van de jerrycan door de hele ruimte leeggegooid. Amber haalde een aansteker uit haar bh en liep naar Charlie toe. Ze stak hem het ding uitnodigend toe. “Aan jou de eer…” zei ze en liep terug naar de kisten, waar ze achter zou schuilen als de explosie ging komen.