_________________Alyssa Rodriguez_________________

Magic - 37 jaar - Annandale-on-Hudson, New York City

_________________Smoke Powers_________________

Smoke Teleportation:
Deze mutatie houdt in dat ze kan teleporteren van elke plek naar elke plek die ze maar weet. Zolang ze er maar echt ooit geweest is en het niet willekeurig in een boek of op Google Maps heeft gezien. Ze moet echt op de plek zijn geweest waar ze de omgeving gezien heeft, de lucht gesnoven en gevoeld heeft en zich de geluiden of juist stilte voor kan stellen. Ze verdwijnt niet zomaar, er verschijnt een paarse rookwolk om haar heen en daar teleporteert ze in en verschijnt ze ook weer in zodra ze geteleporteerd is.

Smoke Appearance:
Zoals het teleporteren, werkt deze mutatie technisch gezien hetzelfde alleen dan met spullen die ze in haar hand of handen kan laten verschijnen. Deze zijn echter zelf gecreëerd en niet gestolen van iemands huis of terrein. Wél is het nadeel eraan weer dat ze geen zware gewichten kan laten verschijnen of een heel huis. Het moet realistisch zijn wat ze makkelijk in haar hand kan nemen zoals een handtas of een reageerbuis. De kleur van de rook is elke keer zodra ze haar mutatie gebruikt anders, het kunnen alle kleuren van de regenboog zijn.


''Het is een meisje, het is een meisje, ik heb een meisje!'' Schreeuwde Dave nadat hij de deur van de kamer had geopend en zich in de armen van zijn broer stortte die ook meteen met tranen in zijn ogen stond en hun voorhoofden tegen elkaar aandrukten van blijdschap. De rest van de familie sprongen al snel in om de man te feliciteren en alle geluk en welzijn van de wereld te wensen. Brooke daarentegen lag met haar pasgeboren dochter in haar armen in de kamer van het ziekenhuis waar haar man net uitgelopen was. Het zweet stond op haar voorhoofd maar de pijn die ze zojuist had gehad was niets in vergelijking met de geluk die ze nu voelde. Ze had een prachtige en gezonde dochter die hun leven alleen maar mooier zou maken. Alyssa Rodriguez was geboren.


'Je wordt al aardig rond, Brooke, nog eventjes en je hebt er nog een kind bij. Kan je deze wel aan?'
'Natuurlijk zus, ze is een schatje, slaapt bijna alleen maar en huilt alleen als ze per ongeluk haar roze teddybeertje tussen de tralies van de box door heeft laten slippen.' Alyssa zat onwetend bij haar vader op schoot, werd vertroeteld en er werd zachtjes in haar wangetjes geknepen.
'Onze Alyssa is alweer één jaar geworden, ja toch liefje?' De peuter schaterlachte het uit, waardoor de familie automatisch de aandacht aan haar gaven en het negatieve gesprek over Brooke's tweede zwangerschap weggelaten werd.
'Schat, ze moet haar flesje nog hebben, geef haar maar dan regel ik het wel.'
'Nee Brooke, het is beter als je even blijft zitten, ik weet hoeveel last je van je rug hebt, laat mij maar.' Ze werd omhoog getild en legde haar kleine handjes om haar vaders nek voor hoever ze dat ook maar kon. Even werd ze lager naar de grond gebogen en hoorde ze een smak geluidje, Dave had Brooke een zoen op haar voorhoofd gedrukt voordat hij haar naar de keuken bracht.
De gezelligheid die weer opleefde in de woonkamer was bijna niet te horen in de keuken, het huis was best groot. Ze werd op het aanrecht gezet en terwijl haar vader haar ondersteunde keek hij om zich heen wat hij moest gebruiken om het flesje te maken. 'Als eerst moet de magnetron aan.. oké, blijf zitten Alyssa, ik verplaats me twee meter, geen zorgen,' het kindje sloeg met haar armpjes in de rondte terwijl Dave zijn rug naar haar keerde en de magnetron aan probeerde te krijgen, het apparaat scheen nogal vaak kuren te hebben. Ze maakte zachtjes geluidjes terwijl ze om zich heen keek en haar glazige oogjes op het flesje vielen die op het andere aanrecht stond, waar ze niet naartoe kon zonder op de grond te vallen.
'Shit, waarom werkt dit stomme ding niet wanneer ik het wil.' Hij sloeg er drie keer op voordat er een piep klonk van de magnetron, wat betekende dat hij was gaan werken. Alleen zodra hij zich omdraaide stond er een expressie van schrik op zijn gezicht. Alyssa sabbelde aan een speen, waardoor hij verward om zich heen keek en slikte. Het speentje dat ze normaal gebruikten voor haar lag normaal gesproken niet in de keuken.
'Wat is dit?' Voorzichtig had hij het speentje uit haar mond vandaan gehaald en had hij zijn dochter omhoog getild waarna hij de keuken uit liep naar de woonkamer. Zonder wat te zeggen was hij met een frons op zijn gezicht naar haar box gelopen en vond daar het speentje dat tot haar behoorde.
'Wat is deze onzin? Wie zit hier ons te belazeren?'
'Dave, wat is er aan de hand?' De familie was stilgevallen en Brooke had zich omgedraaid met moeite op haar stoel.
'Alyssa heeft maar één speen, waar komt deze vandaan?' Hij had het bozer gezegd dan hij waarschijnlijk bedoeld had, wat hij zich ook meteen realiseerde.
'Als eerste geef Alyssa maar hier, voordat je haar wat aan doet-'
'Hoe kan dit?!'
'Dave.'
'Je hebt gelijk, sorry schat.' Hij zette voorzichtig Alyssa op haar moeders schoot en haalde een hand over zijn voorhoofd door zijn haren heen.
'Ze had plotseling een speen in haar mond in de keuken en ik heb het niet gezien, de magnetron werkte weer eens niet maar ik weet zeker dat daar geen speen lag!'
'Dave word even rustig.'
'Dat kan ik niet, het is net of ik gek word! Verklaar het dan! We hebben maar één speen voor Alyssa!'
Er was een gekibbel uit frustratie en verwarring ontstaan en Alyssa had haar ogen op het beertje in haar box laten vallen. Haar roze beertje. Oh wat wou ze hem graag vasthouden en fijn knijpen in haar handjes. Maar dat ging helemaal niet, hij lag te ver weg. Er naar toe reiken had geen zin en daar had ze de hersentjes ook helemaal niet voor om tot een oplossing te komen. Ze wou hem gewoon hebben. En poef, daar verscheen voor de ogen van haar ouders en de familie een gloednieuw maar kleiner beertje in Alyssa's handjes nadat de lichtroze rook was opgewaaid, waardoor ze meteen giechelde en zoals ze al wou doen het beertje meteen tegen zich aan drukte.
'Maar- hoe?' Was Dave als eerste de breker van het ijs, zijn gezicht nu nog stom-verbaasder dan in de keuken.
'Dit ken ik!' Vervolgde Brooke's zus als tweede. 'Brooke, onze moeder.. weet je nog?' Brooke had haar ogen nog altijd wijdopen op haar dochtertje gericht staan. Ze slikte in de poging om haar droge keel kwijt te raken en vervolgens naar haar zus te kijken en als laatste naar haar man. 'Dave, het is waar.. onze moeder was een mutant. Ik heb er alleen nooit bij stilgestaan dat het erfelijk was.. onze dochter is een mutant.'
Haar vader was sprakeloos en tot op dit moment had niemand hem zo stil meegemaakt. Hij veegde zijn hand voor een moment over zijn gezicht heen. De familie hield zijn adem in, alsof er een bom dreigde te vallen.
Haar vader kwam voor zijn dochter staan en zakte tot op zijn hurken, zijn mond open maar voor een aantal seconden kwamen er nog geen woorden uit.
'Ze is prachtig op de manier zoals ze is en zo zal ik haar altijd zien, steunen en klaar voor haar staan.'


Drie maanden later was ze niet langer meer het enige kind in huis. Het beloofde kind van Brooke's tweede zwangerschap was een wonder bij een wonder geweest. Ze had er niet één zusje maar zelfs twee bij gekregen. Een twee-eiige tweeling, beide meisjes. Callista en Evelyn waren hun namen en zij zou de trotse zus van hen worden.


'Geef me de afstandsbediening!'
'Nee, je hebt al de hele middag Totally Spies zitten kijken!'
Het gegil van haar zusjes in de woonkamer was het eerste waar ze mee te maken kreeg zodra ze de voordeur binnen was gekomen.
'Alyssa liefje?'
''Ik ben het!'' Ze kwam naar de keuken gelopen waar ze haar moeder, die de vaatwasser aan het leegruimen was en sommige glazen nog extra met de theedoek af nam, met een glimlach en een zoen op haar wang begroette.
'Hoe was het bij Jean? Heb je het gezellig gehad?'
''Ontzettend, haar moeder had ons een cupcake gegeven en een bus slagroom.. misschien was dat niet het beste idee, maar, maar we hebben het opgeruimd!'' Vertelde ze al gniffelend terwijl ze een drietal aan druiven uit de fruitmand had geplukt en ze afspoelde onder de kraan voordat ze ze in haar mond stopte.
'Dan is het goed liefje, ik ben blij dat je voor het donker thuis bent.'
''Het is maar een straat verder, mam!''
'Alsnog, ik wil niet dat je in het donker naar huis gaat, straks gebeurt er nog iets met je en ik kan het me niet-'
''Mama rustig maar, ik ben er toch, er is niks aan de hand.'' Verzekerde ze haar met nog een glimlach.
'Zodra je ouder bent zullen we je heus wel langer buiten laten, maar dertien jaar is voor ons nog te vroeg. Je bent gelukkig ouder dan je zusjes, die moeten een uur eerder thuis komen.' Ze ontving een knipoog en een aai over haar bol die ze meteen afschudde met een half zuur gezicht.
'Mam! Evelyn wil de afstandsbediening niet geven!'
'Over je zusjes gesproken, speel even met ze in de achtertuin, ik zal zo aan het eten beginnen. Wat frisse lucht zal goed voor ze zijn.'
''Oké mam, ik sleur ze wel mee aan hun oren naar buiten.''
'Voorzichtig! Het zijn je zusjes, geen poppen.'
''Oké, hop, mee naar buiten jullie. Mama's orders.''
'Maar de tv..' Zeurde Callista maar Evelyn kapte haar af door enthousiast van de bank af te krabbelen.
'Wie het laatst buiten is moet de vissen voeren!' En meteen was Evelyn door de deur gerend, waarvan Alyssa nog maar net haar bruine haren te zien kreeg voordat ze haar mutatie gebruikte en naar het grasveld van hun achtertuin teleporteerde.
Het duurde een paar seconden voordat ze haar ogen opende en Evelyn naar haar toe zag komen rennen en haar omver tackelde.
''Oh shit, Evelyn!'' Kreunde ze amper toen ze op haar rug op de grond terecht gekomen was en de brunette bovenop haar lag.
'Get rekt, Lyssa.' Giechelde Evelyn, waarna Callista buiten adem naar buiten was gekomen en zich naast hen op de grond stortte.
'Ik haat jullie allebei.'
''Aww blondie, zo'n straf is het niet om Alfred eten te geven.'' Hoewel ze een behoorlijke klap had gehad vergat ze de pijn wanneer ze Callista's zogenaamde zure expressie zag en het niet kon laten om een zachte gniffel tevoorschijn te halen. Evelyn rolde al zuchtend van haar af en met z'n drieën keken ze samen naar de donkerblauwe lucht in een korte stilte. Het was te horen, door het gefluit van de vogeltjes van het park vlak bij hun huis, hoe hun lichte gehijg van het rennen en de energie die zij aan haar mutatie had verbruikt langzaam uitstierf.
'Hoe gaat het met Jean?' Verbrak Evelyn de stilte, waarbij Callista allebei hun aandacht trok door met haar handen vlak boven haar buik te houden en kleine sterretjes te vormen.
''Ja.. gaat wel goed. Ze heeft de laatste tijd steeds vaker dat ze vermoeid naar school komt vanwege meneer Grey, zijn gedachten over zijn werk als rechercheur is iets dat ze niet makkelijk kan negeren.. maar behalve dat gaat het wel oké. We zijn samen de beste van de klas.'' Vertelde Alyssa kalm. Niets was een geheim voor haar zusjes, net zoals dat zij ook altijd dingen aan haar vertelden. Jean was bovendien ook niet onbekend voor hun, aangezien de roodharige net zo vaak hier kwam als dat zij naar haar toe ging. En op school in de pauzes zaten ze met elkaar aan de tafels, bijkletsen en lachen over de flauwste dingen die die dag al waren gebeurd.
'Ik kan niet wachten tot op de universiteit, weetje.' Bekende Callista terwijl ze haar aandacht op de magische hemel met sterren die ze maakte gericht hield.
'En dan zal ik er zijn als saai mens die geen mutatie heeft.'
''Ach boeiend Evelyn, mutatie of geen mutatie, wees blij. Ik kan ook niet wachten, met z'n vieren gaan we dit doen.'' Zei Alyssa met haar handen op allebei haar zusjes hun schouders.


[08-05-2011 - 15:10] Hey Jean, waar was je vandaag? Laat me weten als je ziek bent, mam heeft net verse soep gemaakt, ik breng gerust wat langs! xx

[08-05-2011 - 16:52] Jean?

[08-05-2011 - 20:47] Waarom komen mijn berichten niet aan? Wifi problemen? Nouja ik zie je morgen wel, oké? Natuurkunde hield me bezig, je weet het wel, loop altijd een hoofdstuk voor, en nu is het te laat om nog weg te gaan.. mam met d'r 'je mag niet naar buiten als het donker is' aka blablabla. Tot morgen, oké? c: xx

[09-05-2011 - 14:06] Mevrouw Matthews van Scheikunde liet me weten dat je ziek staat.. sterkte oké? Ik kom zo snel mogelijk langs als het huiswerk van Wiskunde me niet overspoelt vanmiddag na school! xx

[09-05-2011 - 21:35] Shit, ik was in slaap gevallen op m'n Wiskundeboek, dat heb ik weer.. ik kan niet wachten tot de zomer me lange dagen geeft en ik eindelijk zestien word, pas dan ben ik, volgens mams en paps   , volwassen genoeg. Ik kom morgen langs oké? For real. Waarschijnlijk is je mobiel gewoon dood en heb je per ongeluk je oplader laten exploderen. Dat zal vast de logische verklaring zijn. Love you xx

[10-05-2011 - 12:24] Wat is er aan de hand? Ik snap het niet.. je staat niet meer in het schoolsysteem, wat is er gebeurd? Ga je naar een andere school? En waarom komen mijn berichten niet aan? Ik raak in paniek hier en ik kan niet naar huis, vandaag is juist de langste dag. Shit shit shit, vertel me dat alles goed is.. shit ik wou echt dat je me belde want mijn beltegoed is nog altijd zero. Wat er ook aan de hand mag zijn.. ik houd van je oké? Ik weet dat ik een stomme vriendin laatst ben geweest en niet veel tijd voor je had vanwege huiswerk.. maar dat is geen reden om kortaf tegen je te zijn. Het spijt me. Je kan en mag me altijd alles vertellen! Alsjeblieft.. xx

[25-05-2011 - 23:48] Het is al twee weken terug dat ik het van meneer en mevrouw Grey heb gehoord en ik weet dat je dit waarschijnlijk nooit zal lezen want je telefoon signaal is geblokkeerd of wat dan ook en je ouders kunnen je patroon niet ontgrendelen maar dat weerhoud mij er niet van om op deze manier met je te praten.. aangezien dit nog het enige is dat ik van je heb. Ik snap het niet.. ik snap niet waarom je me zomaar achterlaat zonder ook maar iets te zeggen? Kwam het omdat ik veel meer aan huiswerk zat dan dat ik naar jou luisterde? Is het omdat ik het verkloot heb? Je had me kunnen vertellen over je situatie.. over hoe je mutatie sterker werd en ik had je misschien.. heel misschien.. kunnen helpen. Ik had er voor je kunnen zijn en...

ik weet het niet.. het is allemaal zo vaag.. het spijt me. xx


''Holy shit deze kamer is groot!'' Barstte Alyssa in enthousiasme uit en zette haar koffer naast het eerste bed neer dat ze zag.
'Kan je nagaan als Jean hier was geweest, dan was die nóg groter geweest! Deze hele universiteit is zo groot, damn! En eindelijk geen ouders voor wel vijf of zes jaar lang!'
''Ja..'' antwoordde Alyssa zacht, haar glimlach verminderde door de opmerking die Callista had gemaakt.
'Callista, weet je dan niet dat dat je zus raakt? Denk even na!' Evelyn had met een frons het dichtstbijzijnde kussen gepakt en op Callista's hoofd gemikt waardoor haar haren nu volledig in de war zaten. Toch kon Alyssa er even niet om lachen. Jean was altijd een zwak punt bij haar gebleven.
''Nah, het is goed, het is bovendien al vier jaar terug. Ik stel me aan. Maar jij ook Callista, de kamer is al supergroot, verwend nest!'' Probeerde ze te glimlachen, al dreven haar gedachten toch weer terug naar haar beste vriendin van vroeger. De eerste dag college werd door iedereen als de leukste omschreven, maar voor haar was het de zwaarste.


Twee wijnglazen en een vijftal bierflesjes klonken tegen elkaar aan.
''We hebben het verdomme gehaald en ik ben zo fucking trots op jullie en na zoveel jaren aan studeren en huiswerk en alle uren aan theorielessen van docenten heb ik maar één ding te zeggen: they can go fuck themselves!''
'Wooooh!'
'Go Alyssa!'
'GET REKT!'
Haar zussen, de vier vrienden die ze de afgelopen jaren hadden gemaakt en zij bevonden zich in de vaste bar waar ze nu voor de laatste keer waren ter viering van de diploma die ze allemaal hadden behaald.
''Fuck vroeg teruggaan, ik zeg we partyen all night long!'' En met iedereens instemming werd er plotseling hard muziek opgezet waardoor ze automatisch naar de vrouw achter de bar keken die een duim naar hen opstak die hen al jaren kon en ze vaak genoeg hadden belast met hun college problemen als het ging om ruzies tussen vrienden, elkaar, huiswerk problemen of als Alyssa weer eens een dip had over Jean of iets anders dat haar niet lukte. Als ze zich niet goed genoeg voelde over zichzelf en heel laag dacht was ze hier ook vaak genoeg gekomen. Zelfs overdag als de college haar teveel werd en ze liever hier haar huiswerk maakte. De vrouw was in principe een soort van opgegroeid met hun.
'Dit is een oudje maar een goeie!'
''AND WE CAN'T STOP AND WE WON'T STOOOP! CAN'T YOU SEE IT'S WE WHO OWN THE NIGHT. CAN'T YOU SEE IT'S WE WHO 'BOUT THAT LIFE!''


''You can't hide from me! There ain't no tricks that you can try on me. I know your every move before you even breathe, baby. Thinking you know something I don't know. But my eyes, my eyes, my eyes are like a telescope.''
'Hm yeah! You're kissing her while my head is turned. You must be crazy baby, haven't you learned?'
''Zet de radio harder, dit nummer heb ik al in eeuwen niet meer gehoord!'' Lachte Alyssa terwijl ze haar koffer in de bus sleepte en haar zus Evelyn hielp die ook mee aan het zingen was.
''Jay, wat is dit voor kanaal? Zender? Welk radiozender is dit? Wat heb je plotseling voor countryside?''
'Dat kan ik beter aan jou vragen, Alyssa, en jij Evelyn.' De twee zussen keken elkaar aan met een grinnik en stonden op het punt om antwoord te geven voordat Callista hen onderbrak met een vermoeiende 'ik krijg de fucking koffer niet omhoog, iemand help mij!' terwijl ze haar loodzware en meest gevulde koffer over de grond heen sleepte van de parkeerplaats.
'Mijn God, Callista, wat heb je allemaal wel niet gekocht de afgelopen jaren. Ooit eraan gedacht om iets weg te gooien?' Zuchtte Evelyn met haar mee voordat ze samen aan de koffer sleepten en de drie samenwerkten om de koffer bovenop de anderen te krijgen in de bus voordat ze de achterkant sloten.
'Fuck weggooien, het kan nog wel eens van pas komen, ja! Anyway! ROAD TRIP, HERE WE COME!!!!!' Gilde Callista, waarbij Evelyn en Alyssa nog eens naar elkaar hadden gekeken met een grinnik.


'We heten je van harte welkom op het Princeton University, Alyssa. We zijn enorm blij om je in ons team te hebben!'
''Ik.. wauw ik heb hier geen woorden voor.'' Grinnikte ze lichtelijk nerveus, wat ook echt aan haar te zien was.
'Ja gelukkig waren we het Columbia University voor, het is dan wat langer reizen voor je vanuit New York maar geloof me, je zal het vast en zeker enorm naar je zin hebben hier.' Versieringen hingen in de docentenkamer en het maakte haar ergens best onzeker. Dit allemaal voor haar? Waar had ze het aan te danken? Haar diploma natuurlijk. Oh man, als ze nu eens normaal kon functioneren. Ze voelde zich zo zenuwachtig dat ze moeite had om met woorden te komen. Aan de andere kant.. wie kon haar beschuldigen op haar jonge leeftijd. Ze was wel vijfentwintig jaar jong.
''Oke, dat moet ik maar ontdekken he!'' Ze grinnikte nog meer, al vervloekte ze zichzelf van binnen om de woorden die ze gebruikte. Dit was totaal niet professioneel. Maar aan de andere kant. Het team van docenten en medewerkers leken daar niet bepaald op te letten. Waarschijnlijk kwam het door het feit dat ze altijd wel leuk en aardig overkwam.
'We hebben tenslotte 0,2 sterren hoger dan Columbia, wat betekent dat onze lesgeving natuurlijk ook veel beter is.' Holy shit, asshole alert. Ze lachte maar nog eens en schudde hem de hand om vervolgens door de rest van het team begroet te worden.


Het was waar, ze had het, sinds ze haar eerste werkdag had gehad tot aan nu haast 12 jaar later, al die tijd naar haar zin gehad.

De eerste jaren had ze moeite gehad met haar mutatie in het geheim te gebruiken in de school, bang dat ze haar als een rare aan zouden zien of ontslagen zou worden, maar omdat het gevoel van in het geheim werken enorm aan haar knaagde had ze het uiteindelijk aan de man toegegeven die haar had aangenomen. Hij had haar vol interesse aangekeken zodra ze had opgebiecht dat ze niet helemaal menselijk was. Tot haar verbazing was hij zelfs nieuwsgierig geweest naar wat haar mutatie inhield, waarop ze eerst wat twijfelachtig had gereageerd, niet helemaal had kunnen verwerken dat hij haar niet uitgescholden en daar bovenop ontslagen had, en ze zichzelf vervolgens uit haar stoel vandaan in een vlaag paarse rook naast de stoel geteleporteerd had. Dat was de dag dat ze zeker had geweten dat ze zich helemaal thuis voelde op de school ondanks de lange werkdagen en dan ook nog het ruime uur aan reizen.

Jaren had ze haar mutatie met overvloed mogen gebruiken in de lessen die ze gaf. Niet alleen de teleportatie van de ene naar de andere kant van de klas om vlug gereedschappen en benodigdheden te pakken voor een proefje of een lesboek, maar ook had ze talloze dingen uit haar handen laten verschijnen in een rook van geluk. Reageerbuizen, sodium, olie, chlorine, ijsblokjes, noem het maar op. Zelfs een brander want vuur en gas had ze wel degelijk nodig bij de meeste proefjes. Als ze zelf nu eens of iemand had die vuur kon maken.. dat zou geweldig zijn.

Haar 37e verjaardag was net geweest, haar vrienden, vriendinnen waren al vertrokken en haar zussen had ze in de logeerkamer gedumpt, de flessen wijn die ze verslonden hadden waren genoeg om ze alle twee knock out te krijgen en Alyssa zelf het ook best voelde wanneer ze terug naar de woonkamer was gelopen om wat etenswaren op te ruimen. De lege wijnflessen was het laatste waar ze zich naartoe bevond. Op het moment dat ze haar hand om een van de flessen sloot hoorde ze een gezoem dat haar bekend voorkwam, eentje waardoor er een frons op haar gezicht de glimlach verving en ze om zich heen keek. De alcohol had zich duidelijk ingewerkt, waardoor ze niet meteen zo gauw het geluid kom verwerken tot het getril van haar mobiel. Tot ze een knipperend licht van het tafeltje zag komen wist ze de fles voorzichtig terug te zetten naast het apparaat en nam ze haar mobieltje van de tafel af.

Vier gemiste oproepen van een nummer dat ze niet kende. Ze had zich op de bank gestort, haar ogen fijngeknepen op het schermpje gericht zodra hij voor een vijfde keer overging, dit keer was ze er wel op tijd bij, ook al wist ze nog niet helemaal zeker op welk knopje ze zou drukken. De rode of de groene. De groene zag er leuker uit, hik.

''Hee?''
'Alyssa? Alyssa ben jij dat? Hey, ik ben het. Jean.'
''Heeeee Jean!''
'Het is echt enorm lang geleden Lyssa, ik weet het en ik zou graag bijpraten maar ik heb niet veel tijd op het moment. Ik heb een vraag voor je. Luister, we hebben nog een natuur/scheikunde docente nodig op het eiland en.. jij zou perfect zijn. Wat denk je ervan?'
''Natuurlijk wil ik-''
'Top, dan zie ik je morgen!'

Tuut, tuut, tuut, ''-bijpraten...'' had Alyssa willen zeggen, ze had nog maar net kunnen verwerken dat het Jean was geweest die haar gebeld had, wat ze zich nauwelijks kon beseffen en waarschijnlijk een stuk verbaasder over zou zijn geweest indien ze niet zo dronken was. Met een giechel hik duizelde ze langzaam weg op de bank, zelfs nog met de telefoon in haar hand.

Alyssa was met een schrik wakker geworden wanneer ze zich plotseling realiseerde wat er vannacht was gebeurd en had zich al struikelend naar de kamer gestuitert waar haar zussen sliepen en was op het bed geploft met het bericht dat ze door Jean was gebeld, waarna ze haar mobiel liet zien en de laatste oproep van Jean showde. Op hetzelfde moment dat Callista en Evelyn naar haar mobiel grepen ging de deurbel waardoor ze alle drie stil vielen. Het zou toch niet dat Jean echt gemeend had dat ze haar vandaag zou zien? Oh shit, oh shit, oh shit!
Gehaast had ze zich van het bed afgestort en had ze haar haren geprobeerd te fiksen voor de spiegel die in de hal hing maar het was echt duidelijk nog te zien dat ze zich niet opgefrist had van het feestje dat ze zelf had gehouden de avond ervoor.
Jean stond voor de deur. Holy shit, holy shit, holy shit. En er was meer dan enkel bijpraten, wat ze niet had verwacht en zich zeker ook niet meer kon herinneren. De drank had zeker zijn ding gedaan in haar brein. Cal en Eve waren er ook bij gekomen nadat Alyssa een klein momentje had genomen om zich fatsoenlijk aan te kleden. Jean vertelde haar dat het haar speet dat ze geen contact meer met ze op had kunnen nemen, dat haar mobiel al die tijd bij haar ouders had gelegen en ze op het eiland zich had moeten focussen op haar mutaties al die jaren. En daarna waren alle verantwoordelijkheden erbij gekomen als mutant vertegenwoordiger op het vaste land, aangezien Charles haar daarvoor opgedragen had. Maar dat was niet alles waar ze voor gekomen was. Ze hadden een nieuwe docent nodig en ze had geen betere mutant kunnen kiezen dan Alyssa, waren Jean's woorden. Alleen.. had Alyssa al een baan en was ze veel te verbijsterd om ook maar tot een goed antwoord te kunnen komen. Hier braken haar zussen doorheen en overtuigden haar om de baan te nemen, waardoor Alyssa geen nee kon zeggen. Jean zou haar ontslag regelen. Zo snel mogelijk had ze haar spullen gepakt en had ze haar zussen sowieso wel ieder een knuffel van vijf minuten gegeven en natuurlijk beloofd om ze helemaal onder te spammen met foto's van haar nieuwe woonplek in het whatsapp groepsgesprek dat ze hadden. Samen met haar koffers, vrolijke karakter en twee katten was ze meegegaan met Jean naar de boot, nieuwsgierig naar wat haar te wachten stond.