One man can change the world &Dante

Het nieuws over het plotse vertrek van Olivia was ergens wel hard aangekomen. Al vond hij het gewoon doodzonde voor zijn broer. Wat die jongen had gedaan... Wel, Adrian was pisnijdig geweest toen hij er achter was gekomen maar hij kon hem niet blamen. Waarschijnlijk zou hij zelfs hetzelfde hebben gedaan. Al dan niet op een andeez manier. Maar nu was het juist tijd om te bewijzen dat hij een goede bro was door Dante te gaan opvrolijken. De enigste vraag was hoe. Olivia had alles betekent voor zijn broertje, was ook een goede vriendin geworden van hem geworden ondertussen. Maar dat liet hij er even tussen uit. Adrian had een simpel shirt aangetrokken en was eerder die dag naar het hondenverblijf gegaan nadenkend over wat hij zou kunnen doen. De eerste keer dat Dante in de ziekenboeg had gelegen had hij zijn op een na meest waardevolle bezit gegeven. Zijn gameboy color met al zijn games. Nu moest hij zijn best echt gaan doen. Dante zat in een serieuze put, en hij ging hem er uit krijgen dat stond echt wel vast. Simpel ging het niet zijn. Maar hij kon het wel aan. Plus, wie zou hij zijn als hij het enige leuke familielid gewoon liet stikken? Juist. Gemeen zijn zat in zijn bloed. Maar familie ging voor alles. Zeker zijn kleine broertje.

Met Dux aan de leiband liep hij richting het schoolgebouw. Sinds enkele dagen was zijn bro weer vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Adrian had er nog over nagedacht om hem een sms te sturen maar dit was een verrassing. Het was het enige wat hij had kunnen bedenken. De husky was een pro in mensen opvrolijken. Hopelijk lukte het ook bij Dante. Wie weet vond zijn bro honden niet leuk of zo? You never know. Nah. Dat zou wel niet zijn. En anders was hij er nog altijd zelf bij om de dude een beetje op te vrolijken. Terwijl hij onderweg was naar de kamer van Dante werd hij meerdere malen tegen gehouden door mensen die de hond wilde strelen. Hij nam zijn tijd om Dux toch even te laten genieten van de aandacht. Want al bij al die hond zou straks het meeste werk doen. Half lachend om wat een van de mensen nog had gezegd liep hij uiteindelijk door. Nu begon het serieuze werk. Kort klopte hij op de deur om aan te geven dat er iemand was al wachtte hij niet op een reactie. Snel genoeg stond hij binnen in de kamer en vond hij zijn bro al heel snel. 'Ik moet je even voorstellen aan iemand. ‘Heared you could use the company.' Glimlachte hij kort. Waarop hij samen met de hond aan zijn zijde de kamer verder in liep. In de hoop dat Dante toch iets van activiteit zou vertonen. ‘Well, deze badboy is Dux. En I guess dat het wel belangrijk is dat je hem leert kennen, want dit is naast jou het gene wat het dichtste bij familie staat.’  

Natuurlijk was hij vanaf het moment dat hij op de hoogte was van het nieuws doodsongerust geweest. De vraag of zijn broer het nog eens zou proberen was vaak genoeg door zijn hoofd gegaan. En nog steeds had hij er niet echt veel vertrouwen in. Adrian had het liever anders gezien, dat ze hem deftig gingen evalueren voor ze hem weer lieten gaan. Dante moest maar een volgende inzinking krijgen, wie weet zou er dan niemand hem vinden.. Nah, daar ging hij niet aan denken. Dat was conclusies trekken, en hij had er geen zin in. Hopelijk ging het gewoon niet gebeuren. Op een twee drie ging hetgene wat zijn broer doormaakte niet over gaan, daar was hij zich bewust van. En serieus, hij zou op de dude gaan letten. Nog meer dan hij al niet deed. Al was het maar puur om zichzelf gerust te stellen dat de dude veilig was. Hem helpen zou hij misschien niet kunnen doen, maar hij ging zowiezo toch pogingen doen tot. Hij zou maar een slechte broer zijn als hij het niet deed.

Het baarde hem wel zorgen dat hij hem nog niet had zien verschijnen in de cafetaria of zo. Al kon hij best wel begrijpen dat die kerel even geen zin had in iets. Maar toch vond Adrian het tijd dat hij zijn bro een bezoekje ging brengen. Of het nu gewild was of niet veel kon het hem niet boeien hoor. Adrian had al lang genoeg gewacht met het bezoeken van Dante. Het moest er uiteindelijk ooit eens van komen, en hij had het perfecte gezelschap meegenomen.

Vanaf hij de deur had open gedaan werd hij als het ware nog bezorgder om de kerel. Serieus, not to be rude of zo maar hij zag er niet uit. Als dit hetgene was wat een gebroken hart deed hoopte hij dat hij er gespaard van bleef want damn. Het deed hem pijn om Dante zo te zien, en hij voelde zich er vreselijk machteloos over. Want wat kon hij nu doen om er voor te zorgen dat hij zich beter voelde? Juist ja, helemaal niets.

Dat Adrian niet meteen tot de dude door drong vond hij niet eens heel erg, al deed het hem toch ergens pijn. Niet dat hij daaraan ging toegeven of iets. Nee, voor nu moest hij gewoon kalmte uitstralen. Moest hij op de een of andere manier tonen dat hij er was voor hem. Van zodra Dante uiteindelijk overeind was gekomen had hij Dux los geklikt. Al bleef de husky toch even voorbeeldig zitten voor het bed van de andere jongen. De puppy werd er helemaal blij van dat hij weer geaaid werd. Maar in plaats van zijn enthousiasme te delen bleef hij rustig. Slimme hond. ‘Yeah, maar vertel het maar niet door. Anders wilt iedereen straks zijn huisdier hier.’ Sprak hij met een kort grijnsje. Buh, hij kon er even echt niet tegen om hem zo te zien. Dux zelf legde zijn kop tegen de knie van Dante aan en liet een zachte huil weerklinken. Adrian kruiste zijn armen over elkaar en keek zijn broer aan. Alright, hoe ging hij dit ooit oplossen? Mensen die dealde met een gebroken hart daar had hij zelf nog nooit mee gedeald als hij eerlijk moest zijn. ‘Heb je nog een beetje amusement gehad aan die gameboy die ik je gaf?’

Het waren zeker geen roddels die er voor hadden gezorgd dat hij het wist. Nee, hij had het uit de eerste hand. Aly had het hem vertelt, had hem daarna ook gekalmeerd en hem belet van op die moment naar Dante te stappen. Want gegarandeerd hij zou hem eerst de huid waarschijnlijk hebben vol gescholden puur omdat hij zo dom was geweest zijn mutatie te gebruiken op zichzelf. Om daarna dan 500 miljoen keer sorry te zeggen voor wat hij had gezegd en dan uiteindelijk de echte grote broer te gaan spelen en hem proberen te troosten. Dat allemaal was dus niet gebeurd door Aly, thank god. Zelf was hij enkele keren op de gang aangesproken sinds het gebeurd was. Een enkele vernietigende blik had er dan wel voor gezorgd dat ze meteen maakte dat ze weg waren. Wat er de ronde ging kon hem helemaal niet boeien, het zou hem toch alleen maar kwaad gaan maken als het over Dante ging en het dan ook nog eens in de slechte context was.

Voor even had hij naar Dux gestaard die zich dit keer volledig focuste op Dante. Aye, die kreeg hem wel weer vrolijk someday. ‘Wel, het is maar een game after all.’ Meer was het niet, gewoon een simpele manier om een luchtiger gespreksonderwerp aan te snijden. Dacht hij dan. Dante zo zien brak hem al, maar de volgende woorden braken hem helemaal opnieuw. Zijn kleine broer verdiende het niet om zich zo te voelen. Helemaal niet. Hij kon niet snappen dat Olivia zo maar kon verdwijnen omdat ze blijkbaar was gebeld door een of andere randdebiel die haar kon helpen. Maar zijn oordeel hield hij gewoon voor zichzelf, het zou Dante alleen maar meer van zijn stuk brengen en zeg nu zelf dat konden beiden niet echt gebruiken.

Dat Dante hem liever weg had kon hij snappen, maar hoe dan ook deed het best wel pijn. Waarschijnlijk was het misschien wel beter dat hij ook weg ging, maar hij kon hem niet alleen laten. Niet nog eens. Hij moest het nog maar eens in zijn hoofd krijgen om iets te doen bij zichzelf. Ugh fuck it. Zonder enige waarschuwing gaf hij de dude een bro hug, niet dat hij hem zo snel ging los laten. Nee, fuck dat, Dante had iemand nodig hier. En hoe dan ook zou hij er altijd voor hem zijn. Ze mochten dan misschien zo lang zonder elkaar hebben geleefd, nu zou hij waarschijnlijk niet meer zonder zijn bro kunnen. ‘Ik ga niet Dante.’ Niet voordat hij hem ervan kon overtuigen dat hij zichzelf niets meer ging aan doen. Al was liegen ook nog altijd even makkelijk gedaan als wat anders.

Ergens was de vraag wel bij hem opgekomen of Dante zichzelf hier de schuld van gaf.Als dat het geval was, moest hij zijn broer toch even duidelijk maken dat het volledig de keuze geweest van Liv. Dat ze die waarschijnlijk toch altijd al zou gemaakt hebben. Zijn bro was in dit verhaal echt niet de boeman, en dat zou hij de knul ook wel gaan duidelijk maken. Maar eerst moest hij hem even uit deze neerwaartse spiraal proberen te halen, want het was gewoon geen goed iets. Voor Dante niet, voor hem niet, en voor de rest van zijn omgeving ook niet. De vraag was alleen of hij daarin zou slagen.

Een Dante met een Liv en dezelfde jongen zonder het meisje, het was dag en nacht verschil. En dat deed Adrian ergens toch wel pijn. Het draaide nu niet om hem, maar als zijn bro down was wel dat zorgde er hoe dan ook voor dat hij zich ook niet al te happy ging voelen. Een onhoorbare zucht gleed even over zijn lippen toen hij zijn blik terug liet gaan naar Dux die nog altijd dicht tegen Dante aan zat. Het had hem een slim idee geleken om de hond mee te brengen, omdat hij meestal iedereen kon opvrolijken maar bij Dante lukte dat trucje net niet. Wat er dan wel zou lukken was nog maar de vraag. Ooit vond hij het antwoord wel, maar hij hoopte dat die ooit snel kwam. Want yeah, Dante moest gewoon weer lachen en snel ook.

De brohug was ongepland, maar het feit dat hij toch iets van emotie leek los te krijgen bij Dante was iets goed. Of nou ja, dat viel nog eventjes te zien. Thank god voor zijn koppigheid eigenlijk. Zachtjes schudde hij zijn hoofd op wat er werd gezegd. ‘Daar ben ik toch voor?’ Niet bepaald, Adrian had nog nooit gedealt met een persoon die totaal gebroken was van een gebeurtenis, en al zeker niet bij een familielid. Maar Dante moest serieus echt niets van schaamte voelen met hem in de buurt hoor. Like echt totaal niet. ‘Mutaties komen niet altijd ten goede uit..’ Sprak hij zachtjes doelend op wat Dante zichzelf had aan gedaan. ‘Het enige wat ik kan zeggen is dat je nu vooruit moet kijken en niet gaan terug denken aan wat er niet meer is. Het is niet goed om te denken aan wat er had kunnen zijn, echt totaal niet. Het beste is verder gaan. Iets wat moeilijk is, trust me dat weet ik wel. Maar bro, je hebt mensen die je er door kunnen helpen oké? Dat moet je niet vergeten.’ Kijk hem even zijn rol van grote broer vervullen. ‘En wat je ook denkt, dit was geheel haar keuze oké? Je kon er niets aan veranderen, die keuze had ze al lang gemaakt voor ze jou leerde kennen denk ik.’ Kort streek hij de dude over zijn rug, in de hoop dat het toch nog iets had uitgehaald.

De momenten dat Adrian bijna had gevochten met mensen die complete onzin verkochten over zijn broer en Liv waren talrijk geweest. Maar hij wist altijd wel juist te ontkomen voor het uit de hand liep, mede door het feit dat hij de waarheid wel kende. De laatste dagen had hij zich alleen maar bezig gehouden met Aly, puur omdat zij een van de enige was die er ook van wist. Andere mensen moesten zich niet in zijn buurt vertonen, zeker niet als het ging over wat er gebeurd was. Nah, hij had zich afzijdig gehouden van de meeste roddels. Al had hij hier en daar toch de fout gemaakt om zich erin te moeien en zijn broertje te gaan verdedigen. Maar dan werd hij er wel op tijd weer uitgehaald door iemand. Het was gewoon zo dom dat mensen dingen gingen verzinnen als ze het echte verhaal niet kende. Iets wat er voor zorgde dat hij alleen nog maar medelijden had gekregen met Dante.

Het was zijn taak als grote broer om voor Dante te gaan zorgen, of tenminste er voor te zorgen dat hij weer onder de mensen ging komen. Al kon hij perfect begrijpen waarom de knul zich hier in zijn kamer verschanste voor de buitenwereld. Adrian knikte. Het was de waarheid, niemand had het recht om die twee uit elkaar te halen echt niet. Hij liet zijn ene arm losjes om de knul heen liggen terwijl hij kort naar de grond staarde. Hoe hij het ooit voor elkaar ging krijgen om zijn bro weer vrolijk te laten worden wist hij nog niet, maar aye hij bleef aan zijn zijde staan zolang de dude het nodig vond.

Adrian kon niet anders dan Dante gelijk geven. Olivia had een perfecte toekomst vergooid en hij ging het helemaal niet goed praten, zeker niet. Hij voelde een woede tegen het meisje, puur omdat ze hem zoveel pijn had gedaan, al wist hij zelf wel dat die woede er alleen was omdat Dante hier nu zo zat. Omdat zijn broer had geprobeerd zich van zijn eigen leven te ontnemen en dat was hetgene wat hij niet kon verdragen. Door iemand anders toedoen was hij bijna de enigste familie kwijt geraakt die hij nog had.. Zijn blauwe ogen schoten uiteindelijk terug naar Dante. Wat? Ongelovig staarde hij de knul aan. ‘Als je je zelf er de schuld van gaat geven ben je echt een idioot. Dat ze vertrokken is, is niet jouw schuld. Serieus, het was haar keuze om jou te verlaten.. Dit was echt niet jouw schuld, ik denk dat je haast de enige kerel bent die ik ken die zo goed voor een meisje zou zijn.’ Adrian schudde zijn hoofd. Dux staarde naar de twee jongens, begreep er totaal niets van maar hij bleef wel mooi bij Dante zitten. ‘Als je dat nog een keer zegt, of zelfs denkt gooi ik je het zwembad in of zo. Dat zij het onzekere verkiest boven jou, daar kun jij niets aan doen. Echt Dante, ik verkoop hier geen bullshit of wat dan ook.’ Adrian gaf de dude een kleine stomp tegen zijn schouder en kort trok zijn mondhoek omhoog. Als het op troosten neer kwam moest hij serieus toch nog even een cursus gaan volgen hoor, want hij faalde er in.