We'll bury the mess you lived in

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

De blondine had eigenlijk haar nachtrust nodig, maar ze kon simpelweg de prachtige natuur bij nacht niet weerstaan. Ondanks dat de les dagen nu waren begonnen en zowel geestelijk als lichamelijk erg veel van haar eiste omdat ze het niet gewend was, besloot ze alsnog het grote school gebouw uit de lopen. Ze had een simpele zwarte stretch broek aangetrokken met daarop een zacht lichtblauw hemdje, de blondine was gewend om zelfs tijdens de wat koudere dagen gewoon een hemdje te dragen. Normaal gesproken zou een jongedame van haar formaat het enorm koud moeten hebben, zeker omdat ze nog altijd veel te mager was. Maar zolang haar lichaam zo vol zat met energie dankzij haar gave kreeg ze het niet koud. De blos die op haar witte wangen was ontstaan was dus niet ontstaan door de kou, maar eerder door de spanning die in haar lichaampje kroop toen ze door de gangen liep. Ze hoopte namelijk niemand tegen het lijf te lopen, ze wilde een gesprek voorkomen daar het van nature zo ongemakkelijk zou verlopen, en bovendien wist ze eigenlijk helemaal niet of dat ze wel “s nachts door de school mocht lopen.

De blondine duwde de zwarte houten deur open, die gelukkig zonder gekraakt open ging. De frisse heldere en wat vochtige lucht kwam haar tegemoet gestroomd. Een korte glimlach sierde de blondine haar lippen. Even stak ze haar rechterhand uit zodat ze net buiten het bereik van het afdakje kon komen, de vele regendruppels die op haar hand terecht kwamen, gaven aan de natuur behoorlijk wat regen nodig had na die warme dagen.
Zonder twijfel stapte de blondine met haar blote voeten de zachte natte grond in. Voor haar voelde het heerlijk om buiten te zijn. Even sloot de blondine haar ogen terwijl ze beide handjes met de palmen naar boven oprichtte. De regendruppels die op haar huid waren beland verdwenen als sneeuw voor de zon. De jongedame kon namelijk het water absorberen dat op haar huid viel, waardoor zowel haar kleding als haar huid niet nat werd omdat elke regen druppel bij de eerste aanraking al verdween. De blondine volgde haar lange pad voor haar, terwijl ze normaal gesproken zou afslaan om het pad richting de grote tuin te volgen. Dit keer had de blondine zowaar haar zinnen gezet op de uitgaan, ze was eraan toe. Ze wilde even weg uit het nog altijd verstikkende gebouw, ondanks dat ze het erg goed had in de school, kon ze simpelweg nog erg moeilijk haar draai vinden. En het directe contact dat ze met de natuur kon leggen wanneer ze buiten de school was voelde gewoon als haar thuis.

Zodra ze de uitgang had bereikt, die omringt was door vele planten en bloemen stond ze even stil. Ondanks de donkere nacht was duidelijk te zien dat de planten en bloemen een deel waren van de school, maar ze leken niet helemaal volgroeid voor deze tijd van het jaar. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze zo lang zonder water hadden gestaan. Jadeline raakte met haar rechterhand een van de bladeren aan van een prachtige Hibiscus plant. Zodra de blondine haar vingers het blad raakte begon de plant, net zoals elke andere plant die de blondine aanraakte, te veranderen. Vanuit het niets kwamen de dichte knoppen in beweging en kwamen de zacht roze bloemen te voorschijn. Een grote glimlach sierde de blondine haar lippen terwijl ze voor enkele secondes omhoog keek, want de regen was opgehouden. De zon had haar intrede nog niet gemaakt, daar was het immers nog te vroeg voor. Maar zodra Jadeline haar vingers over de plan ernaast liet glijden kwamen ook daar de bloemen in bloei, alsof de zon het zelf had gedaan. De geplante Hibiscus struiken hadden diverse kleuren, waardoor de gehele ingang in bloei kwam te staan. Tevreden liet ze haar magere lichaampje tegen een van de bomen ,die enkele meters van de ingang vandaan stond, zakken. Het aanzicht op de ingang was een wereld van verschil. De blondine trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen, terwijl ze haar fel blauwe ogen op de horizon richtte, waar ze als ze goed keek de schittering van het water kon zien. Ze sloot haar ogen en liet haar gedachte naar de zee toe rijken, waardoor ze de golven tegen het strand aan kon horen slaan. De connectie met water was altijd al zo sterk geweest, en nu wist ze het zeker. Ze wilde hoe dan ook, het strand nog bezoeken vandaag.

Ze werd uit haar gedachte gehaald toen ze voetstappen hoorde. Een normaal mens zou het niet horen, maar Jadeline kon het gras onder diegene zijn of haar voeten horen buigen. Iets wat geschrokken richtte ze haar felblauwe ogen op de ingang, daar ze benieuwd was wie het was maar tevens ook gespannen was, mocht het iemand zijn die ze helemaal niet kende.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Algauw was de jongedame niet alleen meer, het schoolhoofd en tevens haar lerares van diverse vakken was zojuist het pad afgelopen. Haar donkere rode haren waren immers onmisbaar, en haar ogen die ze voor kort op de bosjes had gericht spraken genoeg woorden. Waarschijnlijk had Jean ook wel door dat zij diegene was die de struik zo in bloei had gezet. “Onrustige geest?” vroeg Jean vervolgens rustig aan de blondine. Even sloeg ze haar helder blauwe ogen neer en rustige knikte ze vervolgens. Ik kan altijd meer rust vinden buiten, dan binnen sprak de jongedame vervolgens zachtjes. Het was de waarheid.. hele dagen opgesloten zitten in het grote schoolgebouw en de daarbij horende leslokalen zorgde ervoor dat de Jade vaak last had van een opgesloten gevoel, ook wel een lichte versie van claustrofobie genoemd. Jade richtte haar fel blauwe ogen weer op Jean zodra ze rustig sprak. “''Dit is een nieuw begin. Het is makkelijk gezegd dan gedaan. Maar hier ben je veilig. We verafschuwen hier niemand, we zijn als een grote familie. Een eigen ras” Nog altijd was het voor haar vreemd om dit te horen, vooral omdat ze in het verleden juist werd toegesproken als een monster, dat ze het niet verdiende om te leven, dat ze een freak was en thuis hoorde in het circus. Nog nooit was er tegen haar gesproken over een grote familie.. een familie waar zij deel van uit kon maken. In een opwelling voelde ze hoe haar ogen zich vulde met tranen, diep in haar hart miste ze het gevoel van een familie zijn. Maar algauw verdwenen de opwellende tranen.. als sneeuw voor de zon zodra Jean sprak over het feit dat ze al vrienden had gemaakt. Ze richtte haar fel blauwe ogen op de boom en de vlinder waar Jean op doelde. Heel rustige tilde ze haar kleine linkerhand op en draaide ze haar handpalm naar boven. Een korte glimlach sierde heel even haar lippen, want de vlinder vloog zonder moeite haar handpalm op. Zodra de kleine pootjes geland waren op haar hand kon ze de mentale aanraking voelen, het simpele maar prachtige leven van de vlinder stond nu in verbinding met die van Jade.

Jade tilde haar hand iets hoger op en gaf de vlinder de ruimte om vervolgens weer weg te vliegen richting de inmiddels in bloei staande struiken. Zodra Jean weer sprak luisterde ze aandachtig, zoals altijd. ‘Je mag altijd met mij of Lillian praten, we weten een heleboel” Even sloeg Jade haar ogen weer neer, Jean en Lillian waren tot nu toe alleen nog maar aardig tegen haar geweest, ze hadden haar geen een reden gegeven om ze te wantrouwen. Maar ondanks dat was er altijd iets in Jade dat haar ervan weerhield om teveel te zeggen, teveel te delen, het was alsof haar hart bang was, bang om weer geraakt te worden. Iemand vertrouwen deed ze nóg niet, maar het feit dat ze zich hier al meer op haar gemak voelde dan eerst was al een goed teken. Jade begreep maar al te goed dat Jean en Lillian haar graag wilde helpen, en de tijd zal het leren of dat ooit volledig ging lukken. Tot dusver had Jade alleen maar positieve dingen meegemaakt hier op dit eiland, en daarnaast zou ze het eiland nooit verlaten, wetende dat er in de ‘echte’ wereld zo veel gevaar schuilt. Ze keek wat verast op toen Jean haar uitnodigde om met haar mee te gaan, langs het strand en om de rest van het eiland te laten zien. Eigenlijk had Jade de rest van het eiland nog helemaal niet gezien, en aangezien ze toch niets anders te doen had was het eigenlijk een best goed idee. En in het gezelschap van éen van de schoolhoofden, kon er toch niets misgaan? Ondanks de korte twijfeling in haar ogen nam ze het aanbod alsnog aan. Ze sloot haar fijne hand kort in die van Jean om vervolgens op te staan en de hand weer los te laten. Ik heb nog niet veel van het eiland gezien, misschien is dit nu een goed moment sprak ze vervolgens om de rede van haar keuze vast te stellen.