Nikita Elina Alves

• Naam (+ middelste naam) (+ achternaam) Nikita Elina Alves

• Bijnaam Nicky

• Leeftijd 18 Years, 14 November 2017

• Geboorteplaats Brazilië, Salvador

• Karakter Nikita is een meisje die doet wat ze wil. Ze houd van het nachtleven, en is daarom vaak alleen. Als iemand tegen haar wil praten dan zegt ze wat ze denkt van die persoon. Dat doet ze alleen als ze niet kan zien hoe die persoon eruit ziet, dus overdag. Als ze s’avonds iemand tegen komt houd ze zich gedeisd en zegt ze niet veel. Haar Engels is nog niet zo goed dat ze een heel gesprek kan voeren. Ondanks dat ze niet veel praatte, is ze toch een echte vechtersbaas.
Ze kan daarom ook twee talen spreken, Spaans en Engels. De meeste tijd praat ze het liefste Spaans, omdat het haar het beste ligt.

• Uiterlijk Nikita heeft een licht getinte huid en licht blauwe ogen. Die licht blauwe ogen heeft ze omdat ze blind is. Ook met Night Vision blijven haar ogen die kleur behouden. Ze heeft bruin haar. De meeste mensen zeggen dan ook dat ze zwart haar heeft, maar dat ligt ook wel erg aan het licht val. Ze heeft een lengte van 1.70 m, maar doordat ze vaak hakken draagt lijkt ze ook al snel langer.

• Mutatie

Night Vision, Hierbij kan ze alleen zien in het donker. Alles wat ze had gewild was zien, dankzij haar oma heeft ze geleerd om in het donker te kijken. Als ze overdag buiten is dan ziet ze niets, maar als ze in een donkere kamer zit dan kan ze zien.

+ Ze heeft altijd al gewild om in te kunnen kijken, en nu kan ze dat eindelijke dankzij Night Vision. Ook al kan ze alleen in het donker kijken, maar ze is hier toch wel blij mee.
- Als ze wil kijken dan moet ze in een donkere ruimte zitten. Maar omdat ze niet overdag in een donkere ruimte wil zitten, heeft ze toen ze klein was haar dag en nacht ritme omgedraaid. Ze slaapt overdag en loopt in de nacht rond. Als haar ogen ook maar een greintje licht zien doen haar ogen erg pijn.
= Ze kan haar mutatie niet activeren en bepalen wanneer ze wel en niet wil zien in het donker. No matter what, ze ziet altijd in het donker. Wanneer het licht word buiten dan word het wazig voor haar ogen en donkerder. En dan is ze weer blind overdag.

Sexual Impulse, Nikita kan een persoon laten hunkeren naar seksuele opwindingen. Dit kan gebeuren bij een aanraking. Het maakt niet uit op welke manier ze een persoon aanraakt. Het kan komen door dat ze iemand in het gezicht slaat als ze boos is. Of omdat ze per ongeluk tegen iemand aan botst, als ze haast heeft. Dit kan bij elk geslacht.
Als ze dit doet, komen alleen de personen tegen wie ze is aangestoten op haar af. Ze kan dus niet twee personen met elkaar laten doen.

+ Het is voor haar een afleiding van problemen of vragen die door haar hoofd heen gaan. Niet alleen leid ze zich zelf af, maar ook andere leid ze dan af.
- Dit kan zomaar uit het niets gebeuren. Door een klap, of als ze tegen iemand aanstoot. Ze heeft er daar door geen controle over wanneer ze Sexual Impuls “activeert”.
= Ze kan dit niet bij mensen of mutanten doen onder de 12 jaar. Alles boven de twaalf kan ze Sexual Impuls op doen. Als iemand haar aanraakt gebeurt er niks, ook als iemand bijna dood gaat en die raakt ze aan; gebeurt er ook helemaal niks.


• Geschiedenis

0 - 10 Years
In deze periode van haar leven was ze blind. Dag en nacht kon ze niks zien. Ze droomde er elke dag van om weer een keer te zien. Hoe de wereld eruit zag en wat voor mensen er rond liepen. Haar ouders legde wel uit hoe de wereld was, maar ze wilde het voor zichzelf ook eens zien.
Op haar tiende verjaardag kwam haar oma van de haar moederskant langs. Ze wilde Nikita helpen om te zien. Haar moeder weigerde dat Nikita het cadeau van haar oma aan te nemen. Heel de verjaardag van Nikita was verpest door dat haar moeder haar oma uit huis had gestuurd. Ze huilde de hele avond door, met de vraag die door haar hoofd stormde waarom ze niet het cadeau van haar oma aan mocht nemen. Waarom snapte haar moeder niet dat ze graag de wereld wilde zien met haar ogen, en niet door verhalen te horen.

Een paar weken nadat haar moeder Nikita had uitgelegd dat haar oma gek in haar hoofd was, en dat alles wat haar oma zei tegen haar gebrabbel was uit hel, moest Nikita alles vergeten wat haar oma ooit tegen haar had gezegd. Haar ouders waren streng katholiek, maar Nikita wilde daar niks mee te maken hebben. Als God echt goed was, waarom liet Hij Nikita dan niet zien. Waarom gaf Hij net als haar moeder, haar de kans niet om de wereld te zien?
Door gebonk op de deur werd Nikita wakker uit haar gedachte. Ze keek in de richting waar het gebonk vandaan kwam. Ze wist niet wie er voor de deur stond, en ze zag geen reden om er naar toe te lopen. Toen het gebonk op de deur verder ging, liep ze met de steun van de muur en de kasten naar de deur. Er lag nooit iets op de grond, daar zorgde haar moeder altijd voor. Dankzij de steun van de muur en de kasten liep ze naar de deur toe. Het duurde wel even voordat ze daar aan kwam, maar wat had je anders verwacht van iemand die blind was. Voordat ze de deur open deed pakte ze haar zonnebril. De zonnebril zorgde ervoor dat het licht van buiten niet pijn gingen doen aan haar ogen. Voorzichtig deed ze deur open en hoorde een mannelijke stem tegen haar praten. “Hello kid, are your parents home?” Vroeg de man. Ze gaf geen antwoord, want veel begreep ze niet wat de man zei. De man praatte Engels, maar dat kon ze niet. Het enige wat ze kon was Spaans. Wat had de man gedacht dat een meisje van tien jaar Engels kon terwijl ze in Brazilië woont? En Brazilië was Spaans de eerste taal die kinderen te leren kregen.
Er kwam een stilte tussen de man en haar, en dat beviel Nikita al niet. Ze deed deur maar dicht, maar de klik die ze normaal te horen kreeg hoorde ze niet. “Aléjate de mi nieto!” Hoorde ze een boze vrouwelijke stem zeggen. Mi nieto was Spaans voor mijn kleinkind, en ze had maar één oma. En dat was de gekke oma van haar moederskant, die ze eigenlijk nooit meer mocht zien. Nikita wilde deur weer open doen voor haar oma, maar toen ze haar oma streng hoorde zeggen dat ze deur nu moest dicht doen, deed ze dat vrijwel direct. Ze hoorde wat dingen gebeuren buiten, en toen was het stil… Nikita opende deur weer, en voelde hoe de armen van haar oma om haar heen geslagen werden. “Vamos a salir de aquí” Zei haar oma tegen haar. Eindelijk, Nikita ging weg hier. Haar oma “redde” haar eindelijk van haar streng katholieke ouders. Ze had er geen probleem mee, dat haar ouders nu van niks wisten. Daar moesten ze maar gewoon mee leven.


10 - 15 Years
In deze periode woonde Nikita bij haar oma. Haar oma woonde in huisje diep in de Amazone. Het was knus, en meeste van de tijd was het donker door de schaduwen van de hoge bomen. Ze hadden nog wel gewoon elektriciteit en normale kleren, dat scheelde wel heel veel. De bomen gaven het huisje een extra dak zodat het niet door regende. Na twee jaar uitleggen hoe Nikita Night Vision kon doen, kreeg ze het pas op haar twaalfde onder de knie. Hoe ze zag hoe de Amazone eruit zag vond ze geweldig. Haar oma glimlachte elke keer weer wanneer Nikita verbaasd was hoe een vogel vloog. Elk dier dat ze zag vond ze geweldig.
Nikita mocht van haar oma elke dag haar ouders bellen, maar dat wilde ze niet. Als haar ouders haar zou graag willen horen, dan belden ze zelf maar. Haar ouders boeide Nikita niet meer, waarom zou ze ook. Haar moeder had tegen haar gezegd dat haar oma gek in haar hoofd was, en van hel kwam. Daar klopte dus helemaal niks van, haar oma had haar geleerd om Night Vision te krijgen. Dat was het beste wat haar tot dusver had kunnen overkomen.

Drie jaar lang heeft ze het erg naar haar zin gehad bij haar oma. Op haar vijftiende hoorde haar oma en zij de geluiden van graafmachines buiten. Het was rond tien uur s’avonds en Nikita zat op haar kamer. Het kleine huisje van haar oma  had een extra verdieping erbij gekregen die zich in een boom bevond. Dan had Nikita nog een eigen plekje om te wezen. Ze keek naar buiten en zag in de verte al een paar bomen om ver gaan. Vogels vlogen op en andere dieren rende ook weg. Nikita klom het trappetje af en liep naar haar oma. Haar oma zat op het bankje voor het huisje. Met een boos gezicht keek ze naar de richting waar haar oma ook naar keek. Haar oma had het dus ook gezien.
Een halfuur lang wachtte ze af tot de mannen uit hun graafmachines stapte om te zeggen dat Nikita en haar oma weg moesten gaan. Nikita wilde er vel tegen in gaan en zeggen de Amazone van hun was, en niet omgekapt moesten worden. Een man net in de dertig legde hun uit dat ze nu hun spullen moesten pakken, dan wilde hij hun nog wel uit het Amazone gebied weg halen. Nikita keek hem met een giftige blik aan, ze kon het niet meer hebben. Nikita en haar oma woonde hier nu al zo lang dat ze niet meer wilde weten hoe het was om te leven met andere mensen. Ze maakte een vuist en plantte die recht in het gezicht van de man. De man kreeg een bloed neus, maar keek haar aan met een glimlach. Wat?! Nikita wilde de man nog een vuist geven, maar haar oma zei tegen haar dat ze het maar moest laten gaan; en dat ze haar spullen maar moest pakken. Met een boze blik stampte ze het huisje binnen. Ze had nu wel geluk dat het s’avonds was en dat ze dan kon zien. Terwijl ze bezig was twee grote tassen in te pakken, had ze niet door dat de man die ze zonet had geslagen binnen kwam lopen. De man legde een hand op haar zij en vroeg in perfect Spaans of ze hulp nodig had. Dat de man een hand op haar zij legde vond ze niet prettig. Waaraan had ze verdiend dat ze nu ineens een hand op haar zij kreeg. De man drukte Nikita tegen zich aan, meteen liet ze haar spullen die ze in haar handen had vallen. Ze deed haar arm omhoog, en met haar elleboog gaf ze de man een harde klap tegen zijn kin aan. Het hoofd van de man ging met een klap naar achteren. Dat had hij verdiend. Nikita rende naar buiten en zag haar oma staan. Een man ongeveer boven de vijftig richtte een pistool op het hoofd van haar oma. Haar oma schudde haar hoofd en de tranen begonnen over de wangen van Nikita te stromen. Ze redde naar haar oma toe en zag hoe de man de kogel afschoot. Nikita ving haar oma op en dacht aan een mooie plek om de laatste seconden van haar oma’s leven te zijn. Ze dacht aan een mooi weiland met paarden en vogels. Ze vertelde alles waaraan ze dacht terwijl ze haar oma in haar armen hield. Haar oma glimlachte en zakte toen weg. De tranen stroomde over de wangen van Nikita. Waarom waren deze mensen zo gemeen? Hadden ze dan niet gezien dat Nikita hun spullen al aan het inpakken was? Ze voelde hoe een hand op haar schouder werd gelegd en zag een gemiddelde vrouw. Ze leidde Nikita weg van haar oma die dood op de grond lag. De vrouw zette haar in een auto en reed met haar weg. Waar ze heen zou gaan wist ze niet. Het enige wat ze wist dat ze een nieuwe “mutatie” had zoals haar oma het had genoemd. Deze mutatie noemde ze zelf Sexual Impuls.


15 - 18 Years
De eerste twee jaren van deze periode kon Nikita amper praatte. De vrouw die haar bij haar oma had weggehaald had de naam Anita. Anita zorgde voor Nikita, maar eerlijk gezegd wilde ze niks met de vrouw te maken hebben. De jaren gingen sloom, en elke keer wanneer ze ergens naar toe wilde mocht het niet van haar. Anita wilde graag dat Nikita Engels leerde praatte, maar sowieso wist te verstaan. Verstaan was nog niet het ergste, maar het praten vond ze zo stom. Gelukkig had Anita er wel voor gezorgd dat Nikita gewoon s’avonds wakker kon blijven en overdag naar bed kon. Anita wist dat Nikita twee soorten mutatie’s had, dus stuurde Anita haar niet naar een openbare school. Alleen maar voor de gevolgen die er zouden gebeuren.
Terwijl Anita maar bleef praten tegen haar keek Nikita uit het raam naar buiten. De stad was zoveel anders dan het Amazone gebied. Ze miste het erg om daar niet meer te zijn. “Tell me, do you like a sport?” vroeg Anita aan haar. Dit was zo’n vraag waar Nikita een antwoord op moest geven, anders vond Anita het nooit goed dat ze een keer naar buiten wilde. “I like kickboxing,” antwoordde ze droogjes.

Paar dagen erna praatte Anita en Nikita niet met elkaar. Alsof Anita wat van plan was. En als ze wat van plan dan werd Nikita al snel nieuwsgierig. Ze stond op en liep naar de kamer toe waar Nikita niet mocht komen zonder dat ze eerst klopte. Zachtjes klopte ze op de deur, al snel werd er open gedaan door Anita. “Good you’re here, I think you like this. This is your trainer. He can help you with your sport.” Zei Anita snel. Met een verbaasde blik in Nikita’s ogen keek ze de kamer rond. Er stond allerlei dingen die haar konden helpen om te leren kickboxen. Kijk, dit vond ze echt geweldig. Een man van net 18 jaar zat op een ronde bal. “My name is Pablo,” zei hij. Ja, dat boeide haar dus even totaal niet. Nadat Nikita zich ook had voor gesteld, gingen ze gelijk trainen.
Twee jaar lang heeft Nikita hard getraind met Pablo. Anita zag ze alleen tijdens avond eten. Voor de rest heeft ze de hele tijd door gebracht met trainen.
“Nikita, can you come here, please?” riep Anita, nadat ze net hun avondeten hadden opgeruimd. Er was op de deur geklopt en Anita had opengedaan. Nikita stond net weer op het punt om verder te gaan trainen dus had ze haar bokshandschoenen al aan getrokken. Als een ware vecht sportster liep ze naar de deur te toe. Bij de deur stond een man en een vrouw. Ze waren van een gemiddelde leeftijd. “Those people want to ask you something,” zei Anita. De man en vrouw stelde zichzelf voor als Jamie en Jean, niet dat Nikita dat iets kan schelen. Jamie legde uit dat ze een mutant was en dat daarvoor een speciale school was. Jean vertelde dat school geheel veilig was, en dat er niks was om druk over te maken. Ze zei ook dat er veel meer mutanten op die school rond liepen, die allemaal moesten leren hoe ze hun mutatie onder controle moesten houden. Dat er meerdere leerlingen daar waren, vond Nikita leuk. Ze heeft immers nog nooit op een openbare school gezeten, dus dit vond ze wel erg leuk om te horen. Zonder op een reactie te wachten van Anita, Jamie of Jean liep ze weg. Ze liep relaxt naar haar slaapkamer en pakte al haar spullen in. Pablo vroeg wat er aan de hand was, en Nikita legde snel uit wat ze ging doen. Daar achteraan zei tegen hem dat ze nog wel contact gingen houden. Respecterend knikte Pablo, en wenste haar veel plezier. Nikita liep weer naar Jamie en Jean en zei vastbesloten:“I’m coming.”