Jezebel Childress

Name: Jezebel Childress
Alias: Ira
Age: 18
Birthday: 12 November
Gender: vrouw


Hellfire: Jezebel is een fanatiek lid van de demonenclub. Ook zij is uitgekozen door een van de demonen om in te huizen. Satan en Jezebel zijn beste makkers, als het ware. Hij bewoont haar gedurende haar leven, met het doel om haar hoofdzonde, Woede, zoveel mogelijk de wereld in te helpen. Als ruil daarvoor – en om haar te beschermen, zodat hij zo lang mogelijk haar lichaam kan onderhuren – kreeg zij van hem haar Hellfire mutatie. Net als haar demonenvrienden heeft ze een teken op haar pols, het pentagram in haar geval, dat, zolang ze deze mutatie gedurende lange tijd niet gebruikt, lijkt op een vervaagd litteken. Wanneer ze haar mutatie echter wel gebruikt, wordt hij vuurrood en direct na gebruik lijkt het op een verse brandwond. Met dit teken is ze in staat om een soort patronus op te roepen, gemaakt van witte vlammen. In haar geval is dit een zwerm killer bees. Gezellig. De grote groep bijen vormt samen een soort grote vlam/vuurbal iets die lekker rondzwermt en alles in zijn pad in de hens steekt. Wanneer Jezebel het hellevuur opheft, verdwijnen haar patronus en alle vlammen die er eerder nog waren. Alleen de ravage blijft dan over. Ook krijgt ze een wapen wanneer ze dit hellevuur oproept. In haar geval zijn dit werpmessen, net zoals haar summon van witte vlammen gemaakt. 
Echter, wanneer ze met de hele club is, alle zeven zonden dus, wordt het pas echt leuk. Wanneer ze in een kring gaan staan, elkaars handen vastpakken en het hellevuur oproepen, veranderen ze in menselijke, brandende toortsen. Het oproepen van hun patronus is dan niet meer mogelijk. Wel heeft ze haar wapen dan nog. 

Wrath: Zoals eerder vermeld, belichaamt Jezebel de zonde Woede. Zij is het middel waarmee Satan deze zonde over de wereld wil verspreiden en zoals ook haar mede demonenknullen dit kunnen, ís zij niet alleen haar zonde, maar straalt ze deze ook uit. Dit betekent dat mensen in haar omgeving, met uitzondering van de andere zondes, zich automatisch bozer of geïrriteerder voelen. Ze zijn, zoals ook zij, snel op hun teentjes getrapt en zien sneller ergens een probleem achter. Dit zorgt ervoor dat Jezebel vrijwel altijd is omringd door mensen die zich van het ene op het andere moment chagrijnig en geërgerd voelen. Het hoeft niet vermeld te worden dat ze hier met volle teugen van geniet. Wat is er nou mooier dan andermans miserie?

Destructive Telekinesis: Wanneer Jezebel boos is – en dit is vaak – is ze in staat om dingen kapot te maken met haar geest. Wil ze iets kapot maken, dan moet ze ernaar kijken en zich in zekere mate concentreren op het feit dat ze het ding kapot wil. Ze is in deze mutatie gelimiteerd op meerdere vlakken. Ten eerste kan ze niets laten zweven of daadwerkelijk bewegen. Het enige wat ze kan doen, is het kapot maken. Spiegels, vazen, glazen. Deze kan ze uit elkaar laten springen, of van tafels/kasten oid af laten vallen, maar daadwerkelijk dingen laten zweven kan ze dus niet. Hoe heftiger haar woede, hoe groter de dingen die ze kan slopen. Ook dit heeft een limiet. Huizen, of bomen, of dergelijke grote zaken kan ze niet slopen. Hier heeft ze over het algemeen ook geen behoefte aan wanneer ze boos is. Glazen kapot gooien is genoeg. Deze mutatie is bijna zielig, want hoewel ze hard oefent om de mutatie uit te breiden naar ‘gewoon’ telekinese, is ze nooit in staat los te komen van het destructieve. Iedere keer dat ze namelijk probeert iets daadwerkelijk te laten bewegen, lukt dit niet en wanneer dit niet lukt, wordt ze boos en wanneer ze boos wordt, knapt hetgeen dat ze zo onschuldig wilt laten bewegen kapot. Zo verandert iedere poging tot verbetering van deze mutatie in scherven en blijft ze in een haar boze cirkel zitten. Tragic.



Hair:  Jezebel haar grote trots: haar haar. Er is niets in haar leven dat ze zo belangrijk vindt als haar haar. Niks interesseert haar, niks boeit haar maar haar haar moet altijd goed zitten. Gelukkig voor haar doet het dat ook en hoe minder ze zich om haar haar bekommert, hoe beter het zit. Vol, warrig en zacht. Ze heeft altijd het gevoel gehad dat zij haar haar wás. De rode kleur weerspiegelt haar grootste character trait, het grootste kernpunt van haar persoonlijkheid: haar woede. En hoewel velen dit waarschijnlijk niet als een positief ding zien, is Jezebel meer dan trots op haar verschijning als rode furie.

Eyes: Haar ogen zijn lichtblauw van kleur en steken daarom fel af tegen haar oranjerode haar. Ze zijn omringd door behoorlijk veel en lange wimpers, die helaas amper zichtbaar zijn gezien ze erg licht van kleur zijn. Het is dan ook om deze reden dat ze over het algemeen niet zonder in ieder geval één laagje mascara de deur uit gaat. Jezebel heeft haar ogen praktisch nooit volledig open. Ze hangen standaard in een duffe, ongeïnteresseerde stand, half open, en staren vaak naar punten in de verte, waar nooit echt iets te zien is. Bij domme opmerkingen – en die zijn in haar opvatting al snel gemaakt – rolt ze met deze prachtige kijkers, die vrijwel nooit volledig tot hun recht komen met dank aan Jezebel haar constante drang om haar ogen te laten spreken voor de irritatie/woede/pure haat die ze in zich heeft.

Skin: Licht, egaal en hier en daar, vooral in haar gezicht en vooral in de zomer volledig bezaaid met sproetjes. Op haar pols heeft ze een litteken in de vorm van een pentagram. Je zou het bijna edgy kunnen noemen. Ze heeft er niet zelf voor gekozen, maar, als ze er niet al mee opgezadeld was, zou het zeker iets voor haar zijn om een pentagram in haar lichaam te laten graveren. Lekker provoceren. 

Build: Jezebel is een behoorlijk tenger, mager meisje. Ze is 1,72 meter en daarmee niet opvallend lang en ook zeker niet opvallend klein. Vaak zit ze onderuit gezakt, of in ieder geval zo comfortabel als mogelijk, maar wanneer ze loopt doet ze dit met een gerechte rug en een trotse, vijandige houding richting de wereld. Deze trotse en vijandige houding verlaat haar in feite eigenlijk nooit. Ze heeft dunne armpjes en als gevolg hiervan maar weinig kracht in haar armen. Bij nader inzien, zit er in haar hele lichaam maar weinig kracht. Behalve wanneer ze boos is, wanneer ze ontploft. De kracht die ze op dat moment bezit heeft ze echter niet te danken aan haar anabolenlichaam.



Jezebel is een afstandelijk ogend meisje, dat op het eerste gezicht niets meer lijkt dan dat: afstandelijk. Misschien iets kil, maar toch zeker niet een bedreiging. Maar, we voelen hem al aankomen, there’s more to her than meets the eye. Dit tengere – in menig opvatting gewoonweg magere – meisje draagt een beest met zich mee dat vaker dan gewenst het licht ziet, en dat grote verwoesting met zich meebrengt. Haar beest uit zich in de vorm van woede en haat, plotseling en fel. Ze is opvliegend, schiet bij het minste of geringste uit haar slof en is daarmee tevens de belichaming van hypocrisie, want hoewel zij constant sarcastisch – maar eigenlijk gewoon gemeen – is naar iedereen om haar heen, zal ze bij ieder ‘weerwoord’ hoogstwaarschijnlijk uit haar plaat gaan. Haar woede is iets wat ze niet onder controle heeft, maar tevens iets wat ze niet onder controle wilt hebben. Immers: zij ís haar woede, en de ravage die zij kan achter laten, al is het alleen al met woorden, brengt haar veel voldoening. Het beest zit hem dan ook niet alleen in de woede, maar ook in het onmenselijke plezier dat ze haalt uit het zien van leed, zowel mentale als fysieke. Het liefst speelt ze iedereen tegen elkaar uit, zorgt ze voor drama en wantrouwen waar ze het maar kan vinden, om vervolgens met haar spreekwoordelijke bak popcorn rustig alle chaos gade te slaan. Bij Jezebel past alles in een groter plan, met als doel het zaaien van een zo groot mogelijk leed, of toch in ieder geval genieten van een zo groot mogelijk leed. Die zeldzame keren dat ze de zorgzame vriend uit lijkt te hangen, zal het absoluut niet zo zijn dat ze daadwerkelijk benieuwd is naar wat je dwarszit. Of wel, natuurlijk is ze wel benieuwd naar wat je dwars zit, maar niet omdat ze het ook maar in enige mate zielig vindt. Nee, alleen om later met een glimlach terug te denken aan jouw verhaal en de tranen in je ogen wanneer je het haar uitlegt. Jezebel haar humeur kan van het ene op het andere moment volledig omslaan – hoewel, van licht aangebrand naar laaiend is geen onvoorspelbare omslag – en ook haar demonenmakkers zijn niet veilig voor haar vaak misplaatste uitbarstingen of haar poppenspel van miserie. Toch zijn zij de enigen die ze met enige oprechtheid in haar hart haar vrienden kan noemen en van wiens aanwezigheid ze het minst ongelukkig wordt. Ze geniet ervan om de schijn op te houden, het semi-lieve meisje uit te hangen wanneer haar dit uitkomt, om vervolgens onverwachts – voor buitenstaanders dan, iedereen met wat kennis van dit meisje ziet het als standaard – volledig om te slaan en te ontploffen.

Likes:  Mensen tegen elkaar uitspelen – Geruchten verspreiden die geen enkele grond van waarheid hebben en die tevens erg ongeloofwaardig zijn, maar wel mensen overtuigen van hun waarheid. Want dat is grappig. Toch? – Ook geruchten die wel een grond van waarheid hebben, verspreidt ze met liefde. Geheimen zijn bij Jezebel niet veilig, om het zo maar te zeggen. – Broeken die perfect passen – Haar haar, vooral als het zo wild en warrig mogelijk zit – Het teken van haar zonde en daarmee ook het litteken op haar pols: het pentagram. Gewoon omdat mensen zich er ongemakkelijk bij voelen. – Woede – Drama, vooral als ze het zelf heeft veroorzaakt en het niet haar betreft, maar zelfs als het haar wel betreft kan ze best genieten van een lekker potje drama.

Dislikes:  Vrolijkheid, vooral op de vroege ochtend – Dierenliefhebbers (al is ze er stiekem, heel deep down zelf één) – Blonde mensen en dan vooral blonde meisjes – Meisjes in het algemeen wel – Slappe persoonlijkheden – Mensen die niet voor zichzelf op komen – Passiviteit in mannen

Traits: Snel op haar teentjes getrapt – Ongeïnteresseerd – Schijnheilig – Opvliegend – Trots – Gemeen – Shady - Sarcastisch - Ontevreden - Hatelijk


Jezebel werd geboren als dochter van een jonge dame – slechts 21! – wiens naam irrelevant is, gezien ze Jezebel vier jaar na haar geboorte al uit handen gaf en Jezebel haar hier nooit voor heeft vergeven. De naam van de vader is eveneens irrelevant, want, buiten dat hij achter de beslissing stond haar weg te doen, had hij toch geen grote rol gespeeld in haar opvoeding in de eerste vier jaar van haar leven. Het vierjarige kind kwam terecht in een pleeggezin, haar eigen ouders konden haar niet meer aan. Haar moeder en vader (serieus, hoe had hij zeggenschap over haar terwijl hij in een goede week één keer op tijd thuis was om haar in te stoppen?) hadden in paniek aan de bel getrokken: hun kind was een duivel. Het kon niet anders. Keer op keer ontplofte het kind, dat verdomme amper kon praten, in woedeaanvallen die een spoor van vernieling achter zich lieten. Jezebel zou op de muren tekenen, gordijnen aan gort knippen, gillen, slaan. Jeugdzorg ging ervan uit dat dit onmogelijk uit het kind zelf kon komen, en dat het lag aan de opvoeding. Of het nou aan Jezebel lag of aan haar ouders maakte niet uit, maar uit huis zou ze sowieso gaan. Immers: als het wel aan de opvoeding lag, dan kon ze maar zo snel mogelijk weggehaald worden bij de slechte invloed. Vanaf dat moment was het af en aan met de kindertherapeuten, saaie oude mensen die vol interesse keken naar Jezebel haar tekeningen, alsof daar de waarheid in zou staan, en die haar keer op keer vervelende vragen stelden die stuk voor stuk op elkaar leken. De tekeningen voldeden niet aan hun verwachtingen, of hun hoop, en Jezebel raakte steeds geïrriteerder door de vragen die haar werden gesteld. Ze werd boos. Niemand begreep wat er gaande was en men ging er nu toch eindelijk van uit dat het misschien wél aan Jezebel lag. Een of andere stoornis? Gedurende een vol jaar werd ze wekelijks aan testen onderworpen, om maar een diagnose te kunnen stellen. Gedurende deze tijd ging ze van pleeggezin naar pleeggezin. Elke nieuwe papa en mama hielden het maximaal twee maanden met haar uit. En uiteindelijk werd ze weer teruggebracht met dezelfde boodschap: ze was een monster. Er was niet met haar om te gaan. Ze was een gevaar voor de andere kinderen, verstoorde de orde in huis, zorgde voor vernieling.
Ze was rond een jaar of 6 toen men besloot dat het wel genoeg was geweest. Er was geen hoop meer voor het meisje, dat ironisch genoeg in haar liefelijkste jaren (that is, toen ze nog niet kon praten) al Jezebel was genoemd. Niemand zou haar willen en het kostte simpelweg te veel geld en moeite om haar telkens weer van gezin naar gezin te plaatsen. Jezebel was – shocker – boos. De hele weg naar het weeshuis, hell, haar hele verblijf in het weeshuis en haar hele verdere leven bleef ze boos over dit feit. Als klein, roodharig opdondertje met woedeproblemen kwam ze aan in het weeshuis. Ze had niet verwacht dat ze hier vriendjes zou maken. Niemand had verwacht dat ze hier vriendjes zou maken. Iedereen sloeg dan ook steil achterover toen ze het goed bleek te kunnen vinden met Aëshma, een snoezig jongetje dat iedereen naar zijn pijpen liet dansen. Hun vriendschap was volledig gebaseerd op het feit dat hij dit effect op haar juist niet had. In de eerste instantie kon hij haar niet minder interesseren. Waar iedereen hem hielp, met hem wilde spelen en zijn goedkeuring verlangde, merkte zij hem niet eens op. Het was om deze reden dat ze uiteindelijk zeer goed bevriend raakten. Er was iets, iets wat hen één maakte, wat het vanzelfsprekend maakte dat ze iedere dag met elkaar zouden doorbrengen, zelfs na bedtijd nog bij elkaar op de kamer zouden zitten, dat ze er voor elkaar waren. Jezebel voelde zich voor het eerst in haar leven niet alleen, niet gehaat, niet de kern van alles wat mis was.
De twee werden ouder, bleven naar elkaar toe groeien en kwamen uiteindelijk in de puberteit. Vanaf dag één dat ze elkaar kenden waren ze pure duivels, etterbakken, pestkoppen. Ze zetten het weeshuis op stelten, combineerden hun krachten – waar ze op dit moment nog geen weet van hadden – en zorgden voor de grootste ravages die het weeshuis ooit gekend had. Kortom: ze vermaakten zichzelf. Maar zoals Jezebel gewend was, werden ook hier de mensen op een gegeven moment zó gek van haar dat ze het niet meer aan konden. Ze werd weggestuurd. Maar deze keer samen met Aëshma, dus wat zou het. Ze kwamen terecht in een nieuw weeshuis en als een malle speling van het lot, kwamen ze daar in contact met nog vijf anderen, ook allemaal met eenzelfde soort litteken op hun pols als Jezebel en Aëshma – een geheim dat ze altijd tussen elkaar hadden gehouden, want kom op, kinderen houden van geheimen. Precies zoals het eerder tussen Jezebel en Aëshma was gegaan, trokken ze als automatisch naar deze vijf anderen toe. Ze werden een vast groepje, dat, opnieuw, het weeshuis ging terroriseren. Jezebel voelde zich in het bijzonder aangetrokken tot één van de vijf: Theodore. Waarschijnlijk was het zijn temperament, zijn jaloezie die zich vaak uitte in woede en drama, twee dingen waar Jezebel geen genoeg van kon krijgen. De twee werkten voor geen meter, ruzies en gezeik waren de orde van de dag, maar gezien Jezebel met volle teugen genoot van Theo zijn jaloezie en Theo, wel, jaloers was, kwam er nooit een eind aan de twee. Ze waren perfect in hun verschrikkelijke, destructieve imperfectie.
Het duurde niet lang voor zij allen eindelijk hadden begrepen, of in ieder geval een soort van idee hadden, van het feit dat ze mutanten waren en wát hun mutaties nou eigenlijk waren. Het duurde ook niet bijzonder lang voor ze het collectief gehad hadden in het weeshuis. Hier waren ze niet voor bestemd. Het was tijd om ergens anders de boel te terroriseren. Genosha, jawel. Want zij als arme mutantjes hadden toch zeker wel het recht om erachter te komen wat er nou eigenlijk helemaal aan de hand was?