Goldie [&Yeray]

You were just like me

with someone disappointed in you

Yeray liep met een brede grijns op zijn gezicht over het perron. Tbh haatte hij de trein, maar even goed maakte het hem niet zo veel uit. Enkele dagen geleden had hij zo’n gigantische prank uitgehaald op de warlockschool. Plus hij had zijn maatje terug, dat was nog het beste van alles stiekem. Nadat hij een of andere random dude voorbij liep met een hond en begroet werd met wat gegrom trok hij even zijn wenkbrauw op. Yeah, het zal wel. Met zijn handen in zijn jaszakken bleef hij uiteindelijk ergens halverwege het perron staan. Om eerlijk te zijn had hij niet bepaald een idee waar hij nu weer naar toe ging, maar aye hij zou wel zien waar hij ging belanden.

De dude met de hond verscheen al weer sneller dan hij eigenlijk had verwacht, maar dit keer bleef hij staan. Wat lachwekkend trok hij zijn wenkbrauw op. Hij een kattenmens? Het ware coole diertjes, maar hij gaf de voorkeur aan honden hoor. Thuis had hij er ook eentje rondlopen, geen dobbermann tho, maardat maakte niets uit. ‘Niet echt. Al ben ik er eerder wel eentje tegen gekomen die last had van hondsdolheid en me ging aanvallen?’ Sprak hij terwijl hij zijn schouders even op haalde. Die kat was even ronduit gestoord hoor, hij was random even een blokje gaan lopen eerder vandaag en uit het niets was die kat op hem gesprongen en had die zijn nagels in zijn been gezet. Niet bepaald tof maar goed. ‘So, wat is zijn naam?’ Kort knikte hij naar de hond en schonk de dude een grijnsje. Dieren waren altijd wel een cool onderwerp om over uit te breiden.

You were just like me

with someone disappointed in you

‘Yeah, dat beest had me goed te pakken.’ Sprak hij met een grijnsje. Niet dat het hem zoveel kon schelen maar aye, hij had nu wel even een dikke klauwafdruk op zijn kuit en dat was niet zo netjes. Katten mochten hem blijkbaar niet zo heel erg als hij teveel met zijn eigen hond was omgegaan of zo. Al lag het zowiezo wel aan de staat waarin die kat was hoor. ‘Ach ja, cats will be cats.’ Sprak hij schouderophalend. Zolang hij dat beestje maar niet nog een keer tegen kwam was alles goed voor hem hoor.

Anwar, die naam was best wel cool. Die naam screamde gewoon eventjes power of zo, iets wat echt wel paste bij het dier. Toen hij jonger was had hij zelf ook een Doberman gehad, maar die werd uiteindelijk door een of andere barbaar afgemaakt. De moment tbh dat hij zelf voor het eerst even iemand had laten koken. Letterlijk tbh. Het was een van de eerste keren dat zijn magie die met gif te maken zich had laten zien. Geen prettig zicht voor die andere kerel tbh, maar hij had er el enige vorm van plezier aan gehad. Yeah, dat was dan weer het duistere kantje dat het even mooi overnam. Better not to mess with him tbh. De knul voor hem had net diezelfde uitstraling en dat sprak hem eigenlijk nog wel aan. Een korte grijns verscheen op zijn gezicht. Ja, waar waren zijn manieren gebleven? ‘Niet zo interessant hoor.’ Sprak hij al grappend. Stiekem was het heel interessant want yeah hij bleef nog altijd een van de wat meer interessantere mensen op deze plek, samen met Jayson hier en Imogen hoor. Perfecte vaststelling. Een stevige handdruk meer was er niet nodig. ‘Yeray.’ Klonk het op een vriendelijke toon. ‘So, waar trek je heen met hem?’ Aangezien ze hier nu toch op het perron stonden kon hij het niet laten om het te vragen hoor. Het leek hem namelijk niet dat de dude hier gewoon was om mensen bang te maken of zo. Hoewel, stiekem zou het nog wel kunnen tho. Als hij geen bezigheid had deed hij het ook wel eens, niet hier dan.

You were just like me

with someone disappointed in you

Relaxt staarde hij even voor zich uit. Jayson was een interessant figuur. Understatement of the year. Maar nee, het was like niet het feit dat de dude hier bad ass met een hond rond liep, of wat dan ook. De kerel straalde gewoon een vibe uit die hij wel apprecieerde. Plus de kerel had een killer stijl. Dat mocht wel gezegd worden. De hond en al de rest was gewoon mooi meegenomen. Yeray’s groene ogen schoten even naar wat mensen op het perron die hen niet met een al te lievende blik aan keken. Konden hun er even wat aan doen dat ze gewoon geweldig waren? Geweldiger dan andere mensen, dan de low ranks tbh. De warlocks die zo over hem hadden gedacht had hij mooi terug gepakt met Imogen, op een van de meest geweldige manieren ooit eigenlijk. Iets wat waarschijnlijk wel door enkele was geweten. Hoewel, hij zag de academie er nog voor aan om het in de doofpot te stoppen of zo. Bende sukkels allemaal.

Kort gleed er een fronsje over zijn gezicht. Aha, een grappenmaker dus. Even schudde hij zijn hoofd, alright dan. Gewoon in meegaan Yeray en vooral be calm of zo. Vriendelijk doen zat niet bepaald in hem, enkel tegen tja mensen als Imo of gewoon vrouwen in het algemeen. Al kon hij voor deze dude heus wel even een uitzondering maken. Dat was hij nog wel waard. ‘Geen wie, maar wat. De locatie spreekt voor zich amigo.’ Sprak hij met een grijns. Al had Jayson het al lang weer zo gelaten. Woah, wat? Crowe’s Mansion? Legit verbazing gleed over zijn gezicht. Die plek kende hij wel. Het was dat big ass huis waar een of andere rijke in woonde. Maar met rijk bedoelde hij serieus loaded. Zijn kind of rijk tbh. Al had hij nu weer niet zo’n groot huis want ja..  ‘Je maakt even een grapje toch?’ En nee dan duidde hij niet op de training van de hond of zo. Iets wat hem ook wel interesseerde maar hallo, Crowe’s Mansion! Die plek was gewoon epic. Had hij van horen zeggen tho. Yeah, op upper class feestjes werd er wel eens gepraat. Een van de grootste redenen waarom hij liever onder de regular people ging feesten, dat was veel grappiger. Maar toch, hij had het wel eens opgepikt in een gesprek en alles.‘Dus je gaat me vertellen dat jij en Anwar daar wonen? Je moet even vroeger opstaan om me daarin te laten trappen, comprende?’

You were just like me

with someone disappointed in you

Dat de kerel in Crowe’s Mansion leefde verbaasde hem wel tbh. Naja goed, hij had misschien hier en daar wel dingen opgepikt over het huis maar over de mensen die er woonden werd niet zo veel gezegd. Of nou ja, dat had hij gewoon niet opgepikt dan. Soms lette hij gewoon niet op oké. Maar het was well pretty cool dat de dude er woonde, als het dan al de waarheid was. Wist hij veel. Evengoed kon Jayson hem hier net zoveel wijs gaan maken als hij wilde. Al trapte hij er niet zo snel in. Niet dat hij de kerel meteen wilde bestempelen als een leugenaar of wat dan ook en het zou best kunnen dat de dude er woonde maar even goed, hij wilde proof. Voor even keek hij naar de kant waarvan de trein hoorde te komen. Het ding zou er over enkele minuten zijn, wat mooi was want dan kon hij ever verder met zijn weg naar nergens. Although, hij had niet meer de neiging om echt weg te gaan sinds hij wel in cool gezelschap verkeerde en zo.

Jayson leek het een grappige bedoeling te vinden blijkbaar. Aye, dan was er toch eentje. Hij meende het eigenlijk wel hoor over zo’n dingen wilde hij eventjes geen grapjes. Al zag hij er niet meteen het nut van in waarom de dude er over zou grappen. Maar goed, misschien had hij Jayson niet goed in geschat of zo. Het was gewoon een klein beetje vreemd. Een grijns verscheen even om de manier waarop de dude hem aansprak. Even kon hij niet opmaken of de kerel hem nu zat uit te lachen of niet, maar aye hij deed een goede effort. Veel meer doen dan knikken kon hij eigenlijk niet. ‘Su madre? Aie caramba.’ Grijnsde hij breed. Ja, kijk hij deed mooi mee met zijn humor hoor. Niet dat zijn humor zo uitgestrekt was of zo maar aye hij moest wel gewoon eventjes mee doen anders was het niet leuk. ‘Wel, prove me wrong amigo!’ Sprak hij net iets harder aangezien de trein aan het binnen rijden was. ‘Lopen er nog meer vriendjes van Anwar rond? Anders moet ik volgende keer dat ik je zie, en als je de waarheid vertel mijn hond ook eens mee nemen.’ Yeah dat leek hem wel cool. Niet dat Arwan een Dobermann was, maar die hond kon het vinden met iedereen in tegenstelling tot Yeray zelf. Maar details.

You were just like me

with someone disappointed in you

Hoe zijn dag soms kon lopen. For real tho dit was wel pretty cool. Jayson was al een chille kerel, het feit dat hij nog eens in dat huis woonde maakte dit alles nog geweldiger. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. ‘Oh, ik kan het vast wel aan.’ Sprak hij al lachend. Vaag had hij wel van horen zeggen dat de vrouw die daar woonde niet iemand was waarmee je grapjes moest uithalen, niet dat hij dat van plan was of zo maar aye even wat feiten op sommen weet je wel. Niet dat hij er zo geweldig veel over wist of zo. Nieuwsgierig daar aantegen was hij wel. Het idee alleen al om even een kort bezoekje te brengen aan Crowe’s Mansion deed hem diep in zijn binnenste toch even grinniken. Tbh, het was gewoon cool om er naar toe te gaan oké.

Van zodra de trein tot stilstand was gekomen volgde hij Jayson meteen richting de eerste klas wagon. Natuurlijk zat hij daar ook, waarom zou hij blij zijn met zitten tussen al die stinkende mensen als hij in zo’n chille wagon kon zitten? Keuze was snel gemaakt hoor. Alright Anwar en Emyr dat moest hij maar eventjes onthouden hoor. ‘Aye, das zo cool. Ik denk dat het wel aangenaam is om twee honden te hebben in zo’n groot huis right? Anders lijkt het me maar droog.’ Voor even keek hij naar de hond die op de grond lag, hij kon het zich wel voorstellen hoor hoe de twee honden er alles aan zouden doen om geen vreemde mensen in het huis van hun baasjes te laten komen. Nah, als iemand er ooit aan dacht om daar in te breken leek het hem wel logisch dat diegene dan ten dode was opgeschreven of zo. ‘Zover waren we nog niet gekomen compadre. Tis een labrador retriever en geloof het of niet maar haar naam is Arwan.’ Sprak hij lachend. Yeah, hij hield wel van het dier tho. Maar dat was ook weer eventjes logisch anders had je geen hond. To be honest was hij blij dat hij Arwan had hoor, ze was op bijna elke tocht die hij ooit had gemaakt meegegaan. Er ging niets boven reizen met een van je dierbare right? Plus de hond leek er zelf ook altijd van te genieten als ze weer eens weg gingen. Met een grijnsje legde hij zijn hoofd even tegen de leuning aan. 'Dit maak je wel vaker mee zeker? Mensen die niet geloven dat je daar woont?' Mensen hier oordeelde veel te snel. Een van de main reasons waarom hij ook zo'n hekel had aan de mensen hier. Zelf had hij zijn mening ook meestal wel klaar liggen, al was die niet zo oppervlakkig als die van de rest.

You were just like me

with someone disappointed in you

Het zou nog wat worden hoor die trip naar het huis. En vooral het feit dat hij meteen oog in oog zou komen te staan met zijn moeder of zo. Iets waar hij misschien ergens wel zijn bedenkingen over had maar goed, Yeray nam het zoals het kwam hoor. Hij maakte meestal toch een vrij goede indruk op mensen, om ze er daarna er achter te laten komen dat hij ook een hele andere kant had. Of beter gezegd om zijn ware aard te tonen. Al was hij dat niet bepaald van plan om nu te gaan doen hoor. Nah, daarvoor was deze hele conversatie al veel te relaxt geweest. De intentie om Jayson hier aan te vallen of wat dan ook was er helemaal niet. Een hele prestatie tbh. Tot nu waren er nog maar een drietal mensen bij wie hij dat had voorgehad en daar waren zijn ouders bij gerekend. Oh well.

‘Zeg me op zijn minst dat je met dat personeel soms eens een prank kan uithalen? Nou ja, niets mayor gewoon een beetje dollen met hun.’ Het zou niets voor hem zijn tbh in een gigantisch huis leven met enkel en alleen twee honden, de dude zijn moeder en dan nog het personeel. Yeray was het altijd al gewend om met een hoop in huis te zijn, back home woonden er ook een aantal vrienden in zijn ouderlijke huis. Eveneens ook mensen die zijn vader gewoon ooit had geholpen aan een baan en aan een plek om te overnachten. Yeah, dat was zijn familie tbh en het uis was ook nog eens groot genoeg er voor. ‘El destino, geloof je daar in? Anders houden we het wel op toeval.’ Sprak hij met een brede grimas. Het was wel cool tho. Yeray had om eerlijk te zijn helemaal geen idee waar hij was, Jayson kon hem voor zijn part gewoon eventjes ontvoeren of wat dan ook. Niet dat hij het zover zou laten komen, maar je snapte het wel. Snel genoeg waren ze aangekomen op het station en werd hij al meteen meegenomen naar een limo. Travelling in style, de enige manier tbh. ‘Ik zou er al helemaal loco van zijn geworden hoor. Als ik het zo vaak te horen zou krijgen.’ Sprak hij hoofdschuddend. De eerste 100 keer was het leuk, maar uiteindelijk zou het echt wel irritant worden zelfs als je niet gaf om andere hun mening of wat dan ook.

Van zodra de wagen op het erf was gereden werden Yeray’s ogen groot. Oké, Jayson was geen leugenaar. Maar woah fuck dit was echt wel te groot voor woorden hoor. Hoeveel personeel moest die knul wel niet hebben om zo’n huis te vullen? Voor enkele seconden was hij blijven staan de grootte van het huis even in zichzelf opnemend. Dit was te gek voor woorden! Het waren de woorden van Jayson die zijn aandacht weer trokken en vrijwel meteen volgde hij de dude door de gang terwijl hij alles even in zich op nam. Tbh hij wilde niet eens weten hoeveel waardevolle stukken art en antiek er hier stonden. Niet moeilijk dat ze Anwar en Emyr hadden! Yeray had meteen zijn rug gerecht toen ze in de volgende kamer binnen kwamen en daar een vrouw zat. Aie caramba was inderdaad een understatement hoor. Yeray moest stiekem toch eventjes zijn best doen om niet te gaan staren of wat dan ook. Dat zou pretty rude zijn. Maar gelukkig slaagde hij er wel in om zichzelf te gedragen hoor. Lang leven zijn ouders die hem een goede opvoeding hadden gegeven! Ook al liet die het soms aan zijn wensen over. Momenteel was de moeite om rond te kijken stiekem ook best groter, maar het lukte hem nog wel om zijn aandacht te bewaren voor Jayson als zijn moeder. ‘Mijn naam is Yeray Medina miss Crowe. Aangenaam kennis maken.’ Sprak hij toch misschien een tikje nerveus, iets wat wel in zijn stem te horen was ook al bleef zijn houding voor de rest normaal wel speelde er een zachte glimlach op zijn lippen.

You were just like me

with someone disappointed in you

Vrolijk keek hij de dude aan. Aha, for real een grappenmaker. Dat was wel cool. ‘Serieus wat voor grappen haal je uit als je mensen weg kunt jagen?’ Sprak hij lichtelijk verbaasd. Niet dat het zo heel moeilijk was om de perfecte grap uit te halen hoor. Maar er zat nog een verschil in mensen laten lachen of mensen laten huilen. Van die laatste kon hij nog wel meespreken. Ghehe yeah, die prank in de academie was leuk geweest zolang hij had geduurd. De gevolgen waren wel iets groter geweest maar aye, het was gewoon payback voor al die jaren geleden stiekem. Begrijpend knikte Yeray. Dat snapte hij maar al te goed. Zelf was hij ook meer een voorstander van geloven in het lot in plaats van geloven in iets anders, tot grote ergernis van zijn ouders want die waren gigantisch katholiek. Maar het lot was iets geheel anders. ‘Wel, dan valt dit volgens mij onder het lot hoor.’ Grijnsde hij uiteindelijk waarna hij even naar buiten keek.

Het huis was onbeschrijfelijk groot hoor. For real, hier kon even een heel leger wonen of wat dan ook. Dat hij onder de indruk was, was goed te zien aan de dude hoor. Dat Jayson hier ooit aan kon wennen om in dit huis rond te lopen, wel dat was wel een big deal tbh. Stiekem voelde hij zich toch eventjes heel klein hoor. Iets wat ook niet meteen zo gek was, want yeah het was echt wel een kast van een huis. Zichzelf voorstellen aan de vrouw verliep iets minder smooth dan hij zelf wilde maar hopelijk werd dat eventjes door de vingers gezien. Met een glimlach en een zacht knikje bedankte hij de vrouw eventjes.

Voor het nog meer akward kon worden voor Yeray loodste Jayson hem al terug mee naar de hal. Eigen vleugels. Wel, dat was niks nieuw maar nog altijd bleef het cool. Voor even gleed zijn blik naar de bovenkant van de trap waarop hij even lachend zijn hoofd schudde. ‘Yeah, ik kan er van meespreken hoor.’ Grijnsde hij even. Al snel genoeg waren ze boven aangekomen en meteen werd hij het gewaar dat deze kant van het huis toch net iets moderner oogde dan de rest. Er was nog steeds sprake van het nodige oude dat aanwezig was, maar het was duidelijk genoeg dat Jayson hier zijn eigen touch aan had gegeven. ‘Loop je hier nog steeds verloren? Want ik zou hier elke dag verloren kunnen lopen.’ Klonk het al lachend terwijl hij eventjes rond keek. Yeah deze plek, op zich zou hij er wel aan kunnen wennen hoor. Zowiezo dat er hier al kick ass feestjes waren gegeven door Jayson, dat moest haast wel. Hij zou het alleszins wel al gedaan hebben stiekem. Yeray dropte zich op een van de banken die regelrecht tegenover de tv stond, al zat hij wel half gedraaid naar de plek waar de jongen was geen gegaan. ‘Als je Ice – Tea hebt is dat goed genoeg hoor.’ Relaxt keek hij even rond. Ja man, dit was echt niet wat hij had verwacht van Jayson hoor. Wel was het een aangename verassing tho. ‘Het spijt me dat ik je een Mentiroso noemde man.’ Klonk het verontschuldigend terwijl hij even kort door zijn haren streek die wat ingezakt waren.


*Mentirose = leugenaar