Your shadow follows me all day

Onderwerp: Your shadow follows me all day wo aug 05, 2015 2:32 am

making sure i'm okay

Hij was vijf toen hij zijn moeder voor het eerst zag huilen.

En hij had het niet eens mogen zien.

Er had lawaai geklonken beneden, geluid dat leek op dat van donderstormen, wolkbreuken… Geluiden waarvan hij ’s nachts altijd bang onder zijn dekens was gekropen en om zijn ouders had geroepen. Glas en scherven en geschreeuw en een deur die hard in zijn plint terugsloeg.

Hij was zo snel als zijn voeten konden naar beneden gerend, zijn hand stevig aan de leuning van de trap geklemd totdat hij bij de keuken kwam, de plek waar het geluid vandaan kwam.
Zijn vader liep langs hem, als een storm die voorbij raasde. Hij zag hem bijna niet en Jamie deinsde achteruit en stapte snel opzij voordat hij nog tegen hem aan liep. Enkele seconden later knalde de voordeur dicht. Hij was weg. Jamie hoorde hoe de ramen nadreunden van de klap.

Opnieuw geschrokken van het harde geluid had hij de keukendeur een klein beetje open weten te krijgen en keek door de kier van de deur de ruimte in, zijn hand stevig om de plint geklemd zoals hij net bij de trapleuning had gedaan: alleen zo durfde hij naar binnen te gaan, alsof hij zijn kracht in een stuk hout kon vinden. Zijn moeder stond tegen het aanrecht, in het midden van talloze glasscherven. Ze sidderde, de hand waarmee ze haar mond bedekte trilde en tranen stroomden over haar gezicht. Hij had haar nog nooit zo gezien.

'Mama?'

Geschrokken keek ze op en veegde snel haar tranen uit haar gezicht, zodat haar rood behuilde ogen nog beter zichtbaar waren.
Hij had haar niet zo mogen zien, bedacht hij zich opeens.

‘Jamie,’ fluisterde ze. Ze liep naar hem toe, probeerde een weg door de stukken glas en keramiek te maken, waarbij de scherven met een griezelig geluid over de tegels schraapten, en knielde voor hem. ‘Mijn lieve jongen.’ Ze slikte, en Jamie kon horen dat haar stem zou breken als ze harder zou praten.
‘Mama, wat is er gebeurd?’ Murmelde hij, zijn stem misschien nog zachter dan die van zijn moeder. De grote keuken echode al hun woorden terug, zodat ze nog kleiner en zachter leken.
‘Niks, mijn zonnetje,’ stelde ze hem gerust, ook al welden er weer tranen in haar ogen op. ‘Ga maar weer terug naar boven, dan lees ik je straks nog een verhaaltje voor.’ Ze kuste hem op zijn blonde krullen en legde haar handen op zijn wangen. ‘Oké?’
Jamie knikte voorzichtig zonder nog iets te zeggen, maakte zich los uit haar handen en liep weer terug de trap op, terug naar boven, naar zijn kamer. Hij wilde dat hij dit nooit gezien had. Hij wilde niet zijn moeders betraande gezicht voor zich zien, haar tranen die ze voor hem probeerde te verbergen, zijn vader die hem voorbij was gelopen alsof hij lucht was, alsof hij hem niet wílde zien, het geluid van de slaande deuren die in zijn gedachten bleven echoën. Toen hij het geluid van de bezem hoorde die opnieuw met datzelfde griezelige geluid over de grond schraapte en de scherven bijeen veegde, was hij snel de laatste paar treden naar boven gerend.
Snikkend krulde hij zich op in zijn bed, veilig onder de dekens.

Hij wilde dit niet.

Hij wilde dat alles goed zou komen.

Mama en papa hadden al vaker ruzie gehad, dat wist hij, maar deze keer was het anders. Hij wist het zeker. Mama zou anders niet gehuild hebben. Papa zou niet zijn weggelopen. Zouden ze nu gaan… gaan scheiden? Mama en hij zouden in het huis blijven, papa zou ergens anders gaan wonen… Zo was het bij een jongen uit zijn klas wel. Twee verjaardagen, twee keer Kerst, nooit meer met zijn drieën aan één tafel, nooit meer met zijn drieën naar het park om de eendjes te voeren, mama en papa die nooit meer met elkaar zouden kunnen praten zonder ruzie te maken…
Nee, nee! Dat wilde hij niet! Dat kon niet! Dat mócht niet!

Jamie wist niet of hij huilend in slaap gevallen was of dat hij nog wakker was toen zijn moeder zijn kamer binnenkwam.
‘Liefje, slaap je al?’
Hij had zijn deken een stukje van hem af geschoven zodat hij haar kon zien en schudde zijn hoofd. ‘Nee, mama.’
Ze knipte zijn nachtlampje aan en kwam op de rand van zijn bed zitten. Met een klein glimlachje aaide ze hem over zijn haren. Mama huilde niet meer en haar stem trilde niet meer, maar ze leek zo moe en verdrietig, alsof zij degene was die een verhaaltje verdiende om op te vrolijken, en Jamie wilde op dat moment niets liever dat hij kon lezen, om haar voor te lezen. Verhaaltjes maakten hem altijd blij, dus misschien zou dat ook wel bij mama werken?
‘Wil je nog een verhaaltje lezen?’
Hij knikte en sloeg de deken van hem af, zodat hij rechtop op zijn bed zat. ‘Maar jij mag kiezen welk verhaaltje,’ voegde hij er met een glimlachje aan toe.
En zo vertelde ze hem een verhaal. Een verhaal over heldhaftige prinsen en prinsessen, enge monsters die alleen maar met de grootste moed en kracht bestreden konden worden, prinsen en prinsessen die gered moesten worden uit torens, raven die in mensen konden veranderen, zeemeerminnen met schubben en staarten die met vissen konden praten, huizen van snoep, wandelpaden van broodkruimels, feeën die wonderen konden volbrengen…
En natuurlijk een einde. Een einde waarin iedereen nog lang en gelukkig zou leven. Zo'n einde dat alleen maar in sprookjes bestond, omdat het veel te mooi was voor het echte leven.

'Welterusten, mijn zonnetje. Alles komt goed.' Ze gaf hem nog een kusje op zijn haren voordat ze uit zijn kamer liep.
Maar het zou niet meer goedkomen.

» Shadow Of The Ash - Penelope