Kyandro Vercordias

• Naam: Kyandro Vercordias

• Bijnaam: Black

• Leeftijd 18 jaar

• Geboorteplaats: Transsylvanië, Roemenië

• Karakter: Als je Kyandro niet kent lijkt hij op het eerste zicht heel mysterieus en stil. Sommige mensen beschouwen zijn stilte als arrogantie terwijl hij dit eigenlijk niet zo is. Hij is zo terughoudend tegenover mensen door de dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven. Door die dingen heeft hij het enorm lastig andere mensen in zijn leven toe te laten.
Als je Kyandro eenmaal kent is hij een van de loyaalste en warmste mensen die je je kan voorstellen. Hij zou alles doen voor zijn vrienden en is heel beschermend tegenover hen. Hij is een gekke jongen die wel voor een grap te vinden is. Hou hem echter niet aan het lijntje want dan kan hij wel eens gevaarlijk uit de hoek komen. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij in een gevecht terecht komt.

• Uiterlijk:
- Oogkleur: Helder blauw
- Haarkleur: Zwart
- Lichaamsbouw: Slank en redelijk gespierd lichaam.
- Lengte: 1,84m

• Mutatie: Darkness Manipulation: Kyandro kan met zijn krachten niet enkel de duisternis rondom hem controleren, hij kan deze zelf ook creëren. Zo kan hij bijvoorbeeld een hele stad in een donkere duisternis hullen die zo dik is dat je zelfs met je felste licht bijna niets ziet.
Hij kan ook aanvallen met de duisternis, zo kan hij bijvoorbeeld duistere tentakels uit de schaduwen te voorschijn laten komen die zijn slachtoffer vastgrijpen, of de duisternis een vaste vorm geven waardoor hij er bijvoorbeeld een wapen van kan maken, ook kan hij duistere wezens oproepen die hij kan controleren. Opgaan in de schaduwen en spoorloos verdwijnen of ergens anders verschijnen is ook zo een leuke eigenschap van zijn kracht. Door dat hij in de duisternis kan op gaan kan hij ook zweven, de duisternis draagt hem dan om het zo te zeggen en natuurlijk is zijn zicht in het duister ook perfect.
Als hij gebruik maakt van zijn krachten verschijnt er een zwarte schijn rondom hem die al het licht lijkt op te slorpen en worden zijn ogen ook helemaal pikzwart.

• Mutatie voordelen:
- Dark Portal Creation/Umbrageous Teleportation: Kan portals openen en zich zo verplaatsen of zelfs in zijn eigen duistere wereld binnenstappen.
-  Darkness Healing: Geneest terwijl hij in de schaduwen is.
- Hij is dus perfect in staat zichzelf en zijn dierbaren te beschermen, maar ook om meteen met vijanden af te rekenen en deze te laten verdwijnen.
- Immuun voor anderen die Duistere krachten hebben.

• Mutatie nadelen:
- Door zo veel Duisternis in zich te hebben of te vaak zijn krachten te gebruiken zou zijn ziel corrupt kunnen worden en zou hij geen onderscheid meer kunnen maken tussen goed en slecht.
- Weet soms de inpact niet van zijn eigen kracht.

• Mutatie grenzen:
- Als hij teveel van zijn krachten ineens gebruikt kan hij een tijd zonder krachten vallen en zelfs het bewustzijn verliezen.
- Omringt zijn door mensen die hij lief heeft maakt hem zwakker doordat hun liefde een soortlicht voor hem afstraalt.
- Als hij te lang in de schaduwwereld zou blijven zou hij niet meer kunnen terugkomen.

• Geschiedenis:
Je zou het toeval kunnen noemen of niet, maar volgens Kyandro is het voorbestemd dat hij de Darkness kan controleren. Al van toen hij een kleine onschuldige baby was ging het mis in zijn leven.
Toen Kyandro nog een baby van drie maanden was werd hij onwetend abrupt wakker geschud door twee mannen. Het waren politie agenten geweest die hem vastnamen. Ze hadden zijn kleine lichaampje gevonden in de koffer van een auto. Kyandro huilde maar ze brachten hem niet naar zijn moeder, integendeel, ze haalden hem weg bij zijn moeder. Zijn moeder, die hem drie maanden geleden op de wereld had gebracht zou de gevangenis ingaan omdat ze betrokken was bij verschillende moorden
Terwijl hij opgroeide, woonde hij bij zijn grootmoeder. Samen gingen ze soms naar zijn moeder, maar die wou hem niet zien. Zijn grootmoeder maakte hem wijs dat zijn moeder in een soort ziekenhuis had gelegen. Waarom? Hij had geen flauw benul.

Toen hij zes jaar was gebeurde het geen dat Kyandro het minst verwachtte. Plots stond zijn ma daar binnen in de woonkamer, ruziemakend met zijn grootmoeder. Zijn ma was plots verschenen en wou hem nu weghalen bij de vrouw die er altijd voor hem was geweest. Kyandro wou niet, maar wat kon hij uiteindelijk doen?

Met tegenzin vertrok hij samen met zijn moeder en trok hij samen in bij een man. Die man was altijd vriendelijk geweest maar op een bepaalde dag, sloeg hij Kyandro. Kyandro huilde en huilde maar zijn moeder zei dat hij het waarschijnlijk verdiende. Het slagen gebeurde vaker en vaker. Hij werd jaren lang lichamelijk en geestelijk mishandeld tot er op een dag iets vreemd gebeurde. Het werd donker… Alles werd muisstil… En toen gebeurde het. De schaduwen rondom hem en de man van zijn moeder leken wel te bewegen. Hij keek in het rond en plots schoten er tentakels van pure duisternis van rondom Kyandro naar zijn belager. De tentakels maakten diepe sneden en de man gilde het uit van de pijn. Kyandro kon enkel toekijken hoe de tentakels op de man beukten die in een hoopje op de grond lag, de grond die vochtig begon aan te voelen. Kyandro kneep zijn ogen dicht en de kreten van de man hielden op. Hij telde tot tien en opende zijn ogen. Alles was weer normaal. Of toch bijna normaal.
De man van zijn moeder lag voor hem op de grond, levenloos. En de grond, die was inderdaad vochtig. Vochtig van het vele bloed dat uit de donkerrode wonden van de man was gelopen. Het had een hele plas op de vloer veroorzaakt en het enige dat Kyandro kon denken was: ‘Je had het verdiend.’

Kyandro begon te beseffen dat hij dingen kon doen die normale mensen niet konden, ook al had hij er geen controle over. Zijn ma vond hem een freak dus smeet hem buiten en bracht hem terug naar zijn grootmoeder.
Kyandro leek eindelijk zijn plek weer gevonden te hebben maar toch ontbreekte er iets. Kyandro zat steeds met de vraag wie zijn vader was. Deze had hij nooit gekend. Alle kinderen in zijn klas hadden een vader, allemaal behalve hij. Waarom wou zijn vader hem niet? Was hij te min? Wist zijn vader dat hij een freak was? De vragen spookten door zijn hoofd en plaagden hem in zijn slaap. Al goed dat hij zijn beste vriend Angelo had, waar hij alles mee deelde. Angelo had ook krachten. Ook al gebruikte hij ze nooit. Kyandro zag dat er steeds een soort licht rond Angelo hing. Angelo leek wel een Engel. Elke keer dat hij bij Angelo was leek hij vredig, de schaduwen verdwenen en het leek alsof zijn ziel eindelijk rust had. Tot die ene dag…

Kyandro was thuis wat aan het rondsnuffelen en vond een grote rode kaft. Hij opende de kaft, maar wat er inzat had hij nooit verwacht. Het waren krantenknipsels die zijn grootmoeder had bijgehouden van wat er in het verleden met zijn moeder was gebeurd. Kyandro’s wereld brak in stukken. Zijn moeder, in de gevangenis? Betrokken bij drie moorden? Hij rende de trap af naar beneden, opende de deur en rende naar Angelo. Bij Angelo aangekomen opende Angelo’s moeder de deur. BAM! Weer een klap. De moeder van Angelo nam Kyandro vast, keek hem al huilend aan en vertelde dat Angelo zich zelf van het leven had beroofd. Kyandro kon het niet snappen. Hij wou het niet snappen. Het enige dat die kon denken was dat hij hetzelfde zou doen. Hij zou weer herenigt worden met zijn beste vriend. De plannen waren al gemaakt maar enkele vrienden konden hem op andere gedachten brengen en zo ging zijn leven verder.

Naarmate Kyandro ouder werd, werden ook zijn krachten sterker. Het duurde maanden voor hij wist hoe hij zichzelf onder controle moest houden. Hij stond er helemaal alleen voor. Zijn grootmoeder was er niet meer, zijn vrienden ook niet. Kyandro had ze allemaal vermoord. Hij had het net gewild. Maar het gebeurde. Onlangs was het bijna weer gebeurd maar Kyandro wist eindelijk hoe hij zijn krachten moest bedwingen en kon gebruiken. Hij kon portalen openen, zweven, schaduwen oproepen, onzichtbaar worden en zelfs naar zijn eigen schaduwwereld gaan, maar het eiste zijn tol. De duisternis drong langzaam maar zeker zijn lichaam binnen en hij wist dat als hij niet ging opletten hij ooit net zo duister zou worden als zijn duistere krachten.

Op zijn 18de verjaardag zat hij zoals altijd alleen in het park toen plots twee vreemde personen verschenen. Ze stelden zich voor als Jean Grey en Jamie Nicholls. Ze vertelden hem dat ze hem konden helpen, dat ze hem naar een plek zouden brengen waar hij zichzelf kan zijn, waar ze hem konden leren zijn krachten te beheersen, waar er geen dood en verderf meer moest zijn, een plek waar hij onder soortgenoten was. Hij aarzelde maar hij kon voelen dat er iets aan deze mensen was dat vertrouwd leek, dus hij gaf toe en vertrok samen met de onbekende man en de onbekende vrouw op een nieuw avontuur.