What about you?

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Het voordeel aan het weekend was dat de jongedame haar dag indeling zelf kon bepalen, geen hoefde zich niet meer druk te maken om de les roosters en het op tijd komen voor de lessen. Nog altijd was de blondine niet gewend aan deze manier van leven, in een school met alle andere studenten die net zoals haar een bijzondere gave bezaten. De lessen vielen haar best zwaar, simpelweg omdat het altijd voor veel spanning zorgde in haar nog altijd te magere lichaam. Gelukkig werd de blondine tot nu toe met rust gelaten, waarschijnlijk hadden haar mede studenten ook wel gezien dat ze een zwaar verleden achter de rug had. Jade stelde dat wel op prijs, en daarnaast waren Jean en Lillian erg goed voor haar, het wennen zou vanzelf wel komen. Maar zodra de laatste vrijdag les erop zat, zakte er een soort van spanning van haar schouders af. De meeste vrije uren die ze bezat besteedde ze buiten, want de school gaf haar nog steeds een soort van op gesloten gevoel.

Vandaag was dat gevoel volledig verdwenen, want de jongedame was al vroeg opgestaan. Ze had een aantal boeken en haar kladblok meegenomen naar buiten. De blondine had haar dunne lichaam gehuld in een zacht blauw jurkje maar moest haar jas er wel overheen dragen omdat het zo moeilijk was om haar lichaam warm te houden. Het koste haar altijd een hoop energie, ze kon de warmte wel uit de zon halen met haar gave, maar wanneer de zon niet scheen.. zoals vandaag - aangezien het herfst weer duidelijk haar intrede had gemaakt- dan had ze het best pittig. Ze had haar boeken in een bruine schoudertas gestopt en liep – al bloot voets zoals gewoonlijk – het schoolterrein af. Gisteren had ze heel wat tijd besteed bij het strand, maar aangezien het daar nu best koud zou zijn besloot ze richting het bos te lopen. De eerste stappen die ze met haar blote voeten zetten in de bosgrond zorgde voor een bijzondere connectie tussen haar en moeder natuur. De kracht, en de energie van het bos kon ze door haar aderen voelen stromen. Een glimlach sierde haar lippen terwijl er tevens een lichte zucht van ontspanning haar lippen verliet. Hier voelde ze zich pas echt thuis.. Jade liet haar rechterhand langs de vele takjes en bosjes glijden die ze op haar pad tegen kwam. Zodra haar vingers contact maakte met de takjes kwamen deze weer spontaan in de bloei, een reactie die de natuur altijd al had gehad op haar aanwezigheid en haar aanrakingen. Zelfs de donkere bosgrond liet een licht groene voetafdruk van haar zien daar waar ze had gelopen. Dat had zo haar voor en nadelen, iedereen kon haar volgen want het spoor dat ze na liet was immers onmisbaar.

De aantrekkingskracht die de jongedame had voor de natuur, en wederzijds was heel bijzonder.
Want zodra ze verder het bos in liep en haar armen strekte om haar gave verder te verspreiden - dan alleen de meter binnen haar hand bereik- reageerde de natuur vrijwel direct. Vele al bruine bladeren werden weer terug groen, uitgegroeide bloem knoppen veranderde weer in prachtige bloemen en het dorre bruine gras kwam weer tot een licht groen leven. Jade haar gave gaf de natuur haar kracht terug om al het dorre weer in leven te zetten, ook al was dit maar voor enkele dagen want de natuur had zo haar eigen beloop, en dus kwam er uiteindelijk ook gewoon een tijd dat de winter kwam. Het pad voor Jade kleurde weer prachtig op, de helder blauwe,roze en paarse bloemen kwamen weer te voorschijn en zo kwamen ook de vlinders en bijen weer op de bloemen af. Jade haar fel blauwe ogen gleden over langs de vele bomen, omdat ze een herkenbaar geluid hoorde. Al vrij snel vond ze de twee koolmeesjes waarnaar ze opzoek was. Uitnodigend stak ze blondine haar rechter hand uit. Het bijzondere was dat Jade een connectie kon leggen met de dieren, ze kon ze een soort van vertrouwen instralen. Waardoor haar aantrekkingskracht tot wilde dieren enorm was en dat gevoel was ook wederzijds. Want zodra ze haar hand had uitgestoken vlogen de twee kleine geel/blauwe vogeltjes naar haar hand, waar ze met hun kleine pootjes steun zochten op de palm van haar hand.

Een glimlach sierde de blondine haar lippen terwijl ze rustig verder liep. Het tweetal op haar hand kwetterde in al hun glorie rustig verder, en hopte zo nu en dan heen en weer over haar hand en arm zonder daadwerkelijk weg te vliegen. Het was duidelijk te zijn dat de blondine met haar haast witte haren zich thuis voelde hier. Ze had het gevoel alsof de natuur haar altijd omarmde en haar steun en toeverlaat was in haar moeilijke tijden. Jade volgde het pad - dat inmiddels dankzij haar gave weer terug in bloei stond- dat haar naar een open plek leidde waar ze de laatste tijd veel tijd had gespendeerd. Echter, was ze niet diegene die ook naar deze plek was toegekomen. Want haar fel blauwe ogen richtte ze op de jongeman die in haar gezichtsveld verschenen was, doordat ze vrij plotseling stil stond en haar aandacht voor de vogeltjes even verloor schrokken die ook, en vlogen ze vrijwel direct weg richting de eerste beste boom die ze tegen kwamen. Jade dacht en hoopte ook dat ze alleen zou zijn, ze was immers zo slecht in communiceren met haar mede studenten. Ze had sinds haar aankomst iets meer dan een maand geleden nog amper met iemand gesproken. Wat onwennig en ongemakkelijk liep ze enkele passen dichterbij, waardoor ook op deze open plaats de natuur door aanwezigheid op bloeide. Jade haar helder blauwen ogen gleden naar een rozenstruik naast haar die plotseling weer in bloei kwam. Haar helder blauwen ogen zochten wat onzeker richting de onbekende jongeman.. ze zag dat hij wat opzij schoof maar Jade was immers zo slecht in een hint opvangen dat ze niet doorhad dat het voor haar bedoeld was. Ik ehnm.. wilde je niet storen.. sprak ze vervolgens met haar zachte doch heldere stem.. Misschien wilde hij wel alleen zijn, en had hij daarom deze plaats opgezocht.