Emma Bailey

Name Emma Bailey / Marshmallow
Gender Female
Age 17 years
Date of Birth April 1st
Place of Birth Vancouver, Canada
Koppig en energiek, dat zijn de twee woorden die Emma het beste beschrijven. Ze heeft er geen problemen mee om haar gedachten te uiten en laat zich ook zeker niet op andere gedachten brengen, tenzij ze duidelijke logica ergens in zit. Haar emoties zijn belangrijk voor haar en ze uit ze dan ook zonder problemen. Als ze boos op je is, kan je verwachten dat ze dat laat merken, zelfs al kan ze door gebrek aan fysieke kracht niet veel lichamelijke schade aanbrengen. Ze kan wat bot overkomen, maar dit is voornamelijk uit zelfverdediging.
Qua uiterlijk is Emma niet heel veel bijzonders. Haar blonde haar maakt haar een opvallende verschijning, maar niet oogverblindend. Ze is vrij kort en slank, wat haar in combinatie met haar wat felle karakter aan een chihuahua doet denken. Haar kleding is voornamelijk casual, hoewel ze ook van glamour houdt. Ze is vaak te zien met een beanie op haar hoofd.
Emma’s mutatie houdt in dat haar lichaam bestaat uit een vreemde substantie die ontzettend goed tegen stoten kan. Ook kan ze niet bloeden zoals normale mensen. Haar huid voelt als normale huid, en haar lichaam heeft ook dezelfde stevigheid als dat van een normaal mens, maar ze heeft geen botten en een ontiegelijk hoge pijngrens. Sterker nog, tot nu toe heeft Emma nog geen fysieke pijn gevoeld. Het is echter ook bijna onmogelijk voor haar om zelf fysieke pijn te veroorzaken. Haar spieren zijn namelijk ook van deze substantie gemaakt, wat betekent dat ze eigenlijk geen spieren heeft. Ze kan zich bewegen als een normaal mens, en heeft ook praktisch geen moeite met het leven van een normaal leven, maar wanneer ze in een gevecht raakt, is zij niet degene die de harde klappen uitdeelt. Daar naast kan ze niet al te lang stil staan, dit zorgt er voor dat haar lichaam wat inzakt, en hoewel dit makkelijk weer normaal te krijgen is geeft dit geen prettig gevoel.

Als Emma een wond heeft, of een stuk van haar lichaam mist op een of andere manier, dan kan dit langzaam terug groeien door middel van eten. Ze hoeft daarom normaal ook niet veel te eten, anders maakt haar lichaam te veel van de substantie aan en wordt ze dik. Het kost echter wel tijd voor het terug groeit. Dit kan verschillen van een week (bijvoorbeeld een vingertopje, of een schaafwond) tot meerdere jaren (bijvoorbeeld als het grootste deel van een arm of been mist). Zolang haar hoofd op haar romp blijft en haar romp zelf verder intact, zal ze de meeste verwondingen overleven.

Emma was een gelukkig kind. Haar leven was heel normaal geweest als ze niet om de haverklap naar het ziekenhuis moest voor controles. Het was namelijk vlak na de geboorte al duidelijk dat er lichamelijk veel mis was met dit kind. Daarom besteedde het meisje haar eerste paar levensjaren in het ziekenhuis, tot de dokters er zeker van waren dat ze normaal kon leven. ‘Normaal’, want zelfs nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis moest ze bijna maandelijks terug voor een controle. De artsen móesten simpelweg er achter komen waarom dit meisje zo’n vreemde spier en botstructuur had.

Ondanks haar aandoening wist Emma een blij kind te worden. Ze dacht dat het normaal was om zoveel aandacht te krijgen van artsen, want zij wist natuurlijk niet beter. Op school had ze het er niet vaak over, ze dacht immers dat het normaal was en dat iedereen zo vaak gecontroleerd moest worden. Ze maakte haar basisschool af als een vrolijk en sociaal kind, en verhuisde toen naar een andere stad met haar ouders en kleine broertje om daar aan de middelbare te beginnen.

De middelbare school was een flink stuk zwaarder dan de lagere school en al snel kreeg Emma door dat als je klasgenoten wisten dat je anders was, ze je ook anders zouden behandelen. Het kon ook komen door de mensen in Seattle zelf, waar ze heen was verhuisd. De meiden van haar klas negeerden Emma totaal, ook omdat ze zelf niets er voor voelde om met hen om te gaan, en de jongens maakten uitgebreid gebruik van het feit dat ze geen pijngrens scheen te kennen. Na enkele bezoekjes aan haar mentor wist Emma het voor elkaar te krijgen het gepest op school te stoppen, maar wanneer ze uitgenodigd werd om met de jongens te hangen – wat ze accepteerde zodat haar ouders niet dachten dat ze geen leven had – was het telkens weer mis. Toch deed Emma er niets aan. Het deed haar toch geen pijn, en blijkbaar deed het de jongens wel goed, dus liet ze het maar gewoon gebeuren.

Ze vertelde het pas aan haar ouders toen er twee vreemdelingen bij hun op bezoek kwamen die haar naar haar aandoening vroegen. Ze besloot alles op te biechten, niet wetend dat deze mensen haar kwamen ophalen om naar de mutantenschool te kunnen gaan. Haar confession zorgde er voor dat haar ouders haar alleen maar liever naar de school stuurden, denkend dat het daar veiliger zou zijn. Of dat zo was, vroeg Emma zich af, maar tegen het woord van haar beide ouders kon ze niet in, en ze was eigenlijk wel benieuwd geworden wat de school en de andere mutanten betreft.

Emma is ontzettend sportief, deels omdat ze van vrij jongs af aan al leerde dat stil zitten slecht was voor haar zachte lichaam. Ze is voornamelijk geïnteresseerd in vechtsport, hoewel ze daar zelf niet genoeg kracht voor heeft. In plaats daar van is ze zelf gaan joggen, wat haar beter af gaat.
Haar bijnaam is ontstaan doordat de jongens waar Emma mee om ging vonden dat ze net zoveel kracht had als een marshmallow. De bijnaam is sindsdien blijven hangen, en hoewel ze zich niet als Marshmallow zal voorstellen, zal ze er ook geen erg in hebben als iemand haar zo noemt, of de verkorte versie, Marsh.