Dochter van Koning Leonard Lovell & Koningin Mary-Elizabeth Lovell Corbon.
Prinses van Edinburgh.
_______________________
Dat is mijn geboorte geschrifte perkament. Perkament, vraag je je af? In die tijd was er niks anders dan perkament en inktveren. Twee dingen waar ik graag gebruik van maakte. Ik houd van poëzie, altijd gedaan. Ik kan er mijn diepste gevoelens in beschrijven en mijn visie van de wereld. Het is net zoals dansen, ik kan er alles in kwijt, het is mijn leven. Als ik me verdrietig of boos voel dan dans ik in de allerprachtigste jurken die ik heb en stel ik mezelf in een heel andere wereld voor. Een wereld die alleen maar goedheden bezit. Alle verhalen die ik kan vertellen hoeveel ik voor schrijven en dansen voel.. maar ik geloof mijn levensverhaal je meer interesseert dan mijn poëzie en passie voor beweging, spijtig genoeg.
In het prachtige Edinburgh was er op een dag een baby geboren. Niet zomaar een baby, het was het eerste en laatste kind van de koning en koningin van het land, een mooie en vooral gezonde dochter die de naam Lucy kreeg. Lucy Isabella Viola Celestine Joan Lovell was haar volledige koninklijke naam maar er was niemand die haar ooit een andere naam noemde dan haar eerste naam, haar voornaam- 'Lucy!' De zeventienjarige roodharige zat in haar kamer haar haren te kammen voordat ze voor de tweede keer geroepen werd, deze keer door een andere stem. 'Mevrouw.. er is een gast voor u.' Lucy keek de vrouw die tot het personeel behoorde aan via de spiegel waar ze voor zat, legde haar borstel kalm neer op het plateau voor haar. ''Laat de 'gast' maar naar boven komen.'' Zei ze sterk en ze deed moeite om niet te glimlachen, zoals haar ouders haar geleerd hadden. Van binnen wist ze wie precies die gast was, ze had het gejuich en gefeest wel gehoord en vaag gezien vanuit haar kamer. Dat betekende niemand minder dan Alice. Ze waren nu al zeven jaar vriendinnen en eerlijk? De beste vriendinnen. Ze herinnerde zich als de dag van gister dat ze elkaar ontmoet hadden op het feest dat haar vader lachend aangekondigd had omdat ze meer land tot hun eigen gemaakt hadden. Dat was het beste wat in haar hele leven overkomen was. Niet het feest. Alice. Ze kon alles aan haar kwijt en Alice ook aan haar. De prachtige Alice met de bruine haren waar ze uren in kon kammen en vlechtjes in kon maken. Haar ogen zo blauw als glas in lood, haar favoriet. Het glas van de kerk was net zo bijzonder als Alice haar ogen; ze kon er uren in kijken en zich nooit vervelen door de kunst die ze er in zag. En de uitdrukking die Alice altijd sprak op haar gezicht, de onverslaanbaarheid.. ze was een godin. Een edele prinses uit Gateshead die haar altijd liet glimlachen, een glimlach dat niemand anders ooit gelukt was. ''Jemig, ik had nooit gedacht je nog te zien in ons kasteel, waar heb je al die tijd onder gelegen? Een zandloper?'' Ze was van haar stoel afgekomen en naar de deur gehaast om zich daar snel te fiksen in een andere spiegel, klaar voor Alice's entree. 'Waar in hemelsnaam heb jij die grote mond vandaan gekregen, hoe durf je zo'n toon aan te slaan tegen je koning?' Lucy verstijfde. Niet alleen van de toon in zijn stem, van zijn stem maar ook omdat de deur zonder pardon open was gesmeten en in haar angst achter hem dicht geslagen met het slot erop. Ze slikte en zette stappen naar achter. Toch weerhield dat haar er niet van om te praten. ''Jij bent geen koning. En ook niet de mijne.'' Was haar reactie en daar boette ze onmiddellijk voor. Een vlakke hand werd tegen haar wang aan geslagen en voordat ze er klaar voor was om hem terug aan te kijken werd ze bij haar schouders gepakt door de vierentwintigjarige man en tegen de dichtstbijzijnde muur aangedrukt. 'Wacht maar, Lucy, binnenkort gaan we trouwen en zal je de mijne zijn. Voor altijd. Ik ben je koning en je zal naar me luisteren. Je hebt niks te willen, vrouwen hebben niks te willen en jij al helemaal niet.' Ze had een schreeuw geslaakt, die onmiddellijk door hem gesust werd doordat zijn hand op haar mond lag. Zijn stinkende hand die rook naar touw dat al langer dan drie dagen in modder gelegen had en wat haar het meest misselijkst maakte was dat ze wist dat hij zijn edele paarden er met alle plezier mee sloeg. Ze voelde zich benauwd worden, ze kon niet bewegen. Zijn lichaam blokkeerde haar volledig en er was niemand die haar zou helpen, niemand in de buurt omdat hij vast om zijn privacy beveelt had. Tranen vormden in haar ogen wanneer hij haar jurk van haar af probeerde te scheuren en alleen maar bozer werd omdat het hem niet lukte. Hij gooide haar het bed op en vanaf dat moment was ze in shock geweest. Er was niks dat ze tegen zijn gedrag had kunnen doen.. er was niets geweest dat een verkrachting had kunnen voorkomen.
Lucy was zenuwachtig, koud en vooral bang. En als ze bang was dan zei ze niks en wou ze ook niks doen. Het was een grote dag. Het hoorde haar grote dag te zijn maar dat was het niet, niet voor haar. Al het personeel was enthousiast en leken vrolijker dan ooit te zijn terwijl er van Lucy er alleen maar een grijze sfeer af leek te komen. Haar ogen hadden nog geen enkele keer op blij gestaan vandaag. Ze had in bed willen blijven liggen, weg van alle verantwoordelijkheden die ze had als prinses. Soms droomde ze er van, ondanks alle ijdelheid die ze bevatte, om onder de dorpelingen te leven. Maar dan dacht ze eraan dat ze daar vies zou worden, zou stinken zoals de geur die van Richard's handen afkwam en dat wou ze absoluut niet. En bovendien zou het er ruiger aan toe gaan en ze was niet gewend aan een ruig leven. Ze was gewend aan het etiquette die de middeleeuwen had. Het etiquette waar ze nu ook mee bezig was. Meiden waren bezig met haar haar en het perfectioneren van haar jurk terwijl Lucy alleen maar wenste dat ze zo snel mogelijk weg zouden gaan zodat ze nog een klein momentje voor haarzelf zou hebben. Gelukkig gaven ze haar dat wanneer de deur open ging en er dit keer niet nóg een meid binnenkwam maar iemand anders die ze meteen herkende als Alice. Toch leek dat haar niet meteen op te vrolijken. Nee, meteen kwamen er andere emoties bij haar naar boven en vlug nadat de meiden de kamer uit waren gegaan kwam Lucy van haar plek af om er zeker van te zijn dat de deur gesloten zou zijn. ''Alice..'' kraakte haar stem waardoor haar Schotse accent nog erger hoorbaar was en ze sloeg haar armen binnen de kortste keren om haar heen zonder ook maar één moer te geven om haar kleding, haar en parfum. Ze begon vrijwel te snikken in Alice's schouder. ''Er is iets gebeurd.'' Ging ze verder en ze liet haar voorzichtig los om de brunette haar ruimte te geven en ze liep naar het bed toe om daar in een kleermakerszit te gaan zitten, haar ogen naar haar schoot gericht van verdriet. ''Richard heeft me ongepast..'' ze kwam niet verder uit haar woorden en slikte. Ze schudde met haar hoofd, waardoor ze zich realiseerde wat een flinke knot van vlechtjes er op haar hoofd zat. Allemaal van haar eigen lange haar dat langer dan tot haar onderrug reikte als het los was. ''Het maakt niet uit.. het is niets.'' Bedacht ze zich op het laatste moment voordat ze haar hoofd terug hief naar Alice en haar een glimlachje schonk. Een glimlachje die vertelde dat er zoveel mis was. Het stond in haar ogen geschreven, haar stem had het verraden, maar ze moest sterk blijven. Ze kende Alice nu al zeven jaar en als er iets was dat ze van haar had leren kennen dan was het dat de brunette pit had, hele sterke pit die haar bruiloft nog eens zou kunnen verpesten. En dat mocht niet gebeuren, haar ouders rekenden op haar. De koning en koningin van Edinburgh. Daarom had ze met behulp van Alice haar jurk nog weten te perfectioneren en stond ze nu voor het altaar, oog in oog met Richard. De man die haar prins op het witte paard moest zijn, die haar op een heldere sterrennacht naar het romantische prieel in de rozentuin had moeten meenemen omdat zij het te benauwd had gehad tijdens het feest, die haar daar had moeten kussen en had moeten vertellen dat wat ze ook mocht doen het oké was. Dat ze perfect was. De man die haar met één simpele blik in zijn ogen haar de wereld kon beloven en niets minder. Maar van die sprookjes die ze in haar hoofd gecreëerd had door de boeken die ze las, was niets van waar. Hij was een nachtmerrie, haar allerergste nachtmerrie. Het ja-woord was gevallen, zonder enige betekenis in haar geval.. Het deed haar pijn van binnen, achter haar ogen scholen de tranen maar ze moest sterk zijn en op het feest de eerste dans met hem delen. Zodra ze naar het midden van de zaal geleid werd en hij dichter bij haar kwam staan wendde ze haar hoofd van hem weg. Zijn adem stonk naar alcohol, hij stonk volledig naar alcohol en weer was die misselijkmakende geur van het touw door haar neusgaten gedrongen. Ze voelde zich vreselijk en zag op tegen de verplichtingen die haar te wachten stond. Samen in een kamer met hem om het personeel te laten geloven hoeveel ze wel niet van elkaar hielden. Ze kreeg geen enkele steun van haar ouders, dat had ze inmiddels na al die jaren wel ondervonden. Het was simpelweg wat hun ook allemaal ondergaan waren, dit was nu eenmaal de manier van leven. De enige bij wie ze troost vond was Alice, omdat ze door hetzelfde proces ging. Trouwen met een prins waar ze het dan haar hele leven mee moest doen. En Lucy had geen enkele vonk gevoeld, in geen enkel moment dat ze ooit met Richard gedeeld had. Inmiddels waren meerdere hofdames met hun partners in hun dans meegegaan en voelde ze zich niet langer te kijk gesteld met de nep lach op haar gezicht. Iets waar ze op z'n minst nog goed in was, het faken van haar emoties. De enige die wist wat er echt achter haar emoties school was Alice, alleen Alice. Haar beste vriendin. De prinses van Gateshead met wie ze alles had gedeeld, tot op vandaag. Toch wist ze wel dat Alice wist wat er gebeurd was, ze was een verdomd slimme meid. En daar bewonderde Lucy haar voor. Ze dacht terug aan de dag dat ze op Lucy's kamer gezeten hadden, helemaal alleen, en na een lange lachbui over hoe stom jongens wel niet waren vanwege hun jonge leeftijd en gepraat over van alles en nog wat.. hoe ze stil gevallen waren en iets totaal idioots hadden gedaan. Alice was degene die met het krankzinnige maar ergens opwindende idee gekomen was, de waaghals. Ze had een dun scherp ijzertje bij zich gedragen dat net zo goed het lemmet van een dolk had kunnen zijn en Lucy's hand voorzichtig beetgenomen nadat ze bij haar eigen wijsvinger een kleine snede gemaakt had en hetzelfde bij de jonge roodharige gedaan. Als twee verkennende meisjes hadden ze hun vingers tegen elkaar gehouden en hun vriendschap vergezeld door bloed. Dat was het moment dat Lucy haar hart leek te stoppen, ook al was het slechts haar verbeelding en ze keek weg van Alice. Er was iets dat haar al de hele tijd dwars zat en ook al had ze zich er stil over willen houden, ze wist dat de brunette haar door had en dus keek ze gauw genoeg terug naar haar vriendin. ''Alice..'' begon ze voorzichtig voordat ze haar zin afmaakte. ''Hoe is het om iemand te zoenen? Ik had altijd gedacht dat het.. mijn hart zou verwarmen maar ik weet het niet met Richard. Ik heb die gevoelens niet bij hem en ik wil niet..'' Verder kwam ze niet, het was een zwaar onderwerp voor haar om over te praten. Het idee dat ze vanavond voor de eerste keer het bed met een akelige man zoals hem moest delen. En bovendien kwam ze ook niet verder omdat Alice haar wijsvinger op Lucy's lippen had gelegd. Dat was het moment dat haar gedachten volledig stil werden gelegd, alsof Alice haar in een comfort getrokken had die niets anders zei dan kalmte. Een kalmte die alleen zij aan haar kon geven. En ze voelde zich meer ontspannen, op een vreemde manier die ze niet kon plaatsen. Was het omdat ze elkaars bloed nu droegen? Lucy had geen idee, maar ze voelde zich er goed bij. Zo goed dat haar oogleden zwaarder leken te vallen en haar ogen nog maar half open waren. 'Ik vertel je, Lucy, er zijn verschillende soorten kussen. Maar geen enkele is zoals deze, de enige die beschreven kan worden als the kiss of pleasure.' De roodharige keek toe hoe Alice meer dichterbij kwam nadat ze haar haast betoverd had met haar zuivere, passievolle stem en Lucy's oogleden vielen alleen maar zwaarder totdat ze Alice haar lippen aanraakte met haar eigen. Ze gaf in, voelde alsof haar hart een nieuw leven ingeblazen was wanneer ze Alice zo intiem zoende, al was het een zonde. Het was slechts één kus, een kus die voelde als de eeuwigheid. Een eeuwigheid die haar in een nieuwe wereld bracht, een wereld die naar haar hoofd steeg totdat de kus verbroken werd en ze terug de leegte voelde. Een nieuwe leegte die haar ergens verlangend naar meer achterliet. En het duurde een aantal seconden voordat Lucy haarzelf weer terugvond en ze wat terug naar achteren ging en van haar wegkeek. Ze wou iets zeggen, maar ze kon het niet. En ze had het idee dat Alice in hetzelfde schuitje zat. En ze had zelfs kunnen zweren dat, door dat ze zo dichtbij elkaar hadden gezeten en intiem waren geweest, er meer gebeurd was als ze daarna niet door een meid van het personeel gestoord werden voor het diner.
Daar stond ze nu, oog in oog, tegenover de jongen die haar man moest voorstellen. Twee jaar later, als dat het al was, want ze was haar oog op de tijd al verloren. Het was enkel verplichtingen, verplichtingen en verplichtingen de hele dag door. En tegen de avond was ze nog steeds niet van haar verplichtingen af. Nee, ze moest een kamer delen met Richard, hetgeen waar ze elke dag het meest tegenop zag. Elke dag was ze op haar hoede. Ze was nu beter voorbereid, ze wist wat ze moest doen als Richard het in zijn hoofd haalde om iets bij haar te doen. Dat had ze geleerd van Alice, die ze zo vaak mogelijk probeerde te zien ondanks het vele uren reizen dat ze moesten doen om bij elkaar te komen. Haar bruiloft was zo mooi geweest, ze kon het nog als gisteren voor zich zien, de magie die er vanaf had leken te komen, het was letterlijk een plaatje geweest. Een levend echt schilderij. Maar vooral Alice was zo betoverend prachtig geweest. Ze had met alle liefde haar bruine lange haren gevlochten totdat ze er echt perfect uit zag. Ze kon zich herinneren hoe ze haast urenlang ermee bezig was geweest achter haar en ze alle focus er in gestopt had totdat het eindelijk af was geweest en ze haar in de spiegel aankeek, zij met een opgeluchte glimlach en Alice.. haar glimlach was onbeschrijfbaar, al zou ze ergens wel voor het 'ondeugende' gaan als ze haar toch moest beschrijven. Ze was een waaghals, iets waar Lucy haar voor altijd tegenaan zou kijken. Zelf zou ze het nooit kunnen, de brutaliteit die ze af en toe uitstraalde.. als Lucy dat zelf zou doen dan zou ze het krijgen van haar ouders. Maar ze kon ook niet zeggen dat Alice het expres deed. Toch? Het maakte ook niet uit, ze zag haar voor wie ze echt was, een oprechte lieveling die beter verdiende. En als ze iets geleerd had van haar dan was het dat ze nu zelf ook wist dat ze zelf ook beter verdiende. Nu ze recht in Richard zijn ogen keek en slikte in het licht van de flikkerende kaarsen. Hij had gedronken, dat kon ze van een kilometer afstand nog ruiken. 'Lu- Loecie.' Hij sprak haar naam zelfs nog eens fout uit en hij leek zelfs bijna om te vallen maar iets in hem bracht hem terug wanneer zijn ogen over haar jurkloze figuur viel, enkel ondergoed was wat ze nu nog droeg omdat ze bezig was geweest zich om te kleden. Hij zette een stap naar voren en het maakte niet uit hoe vaak ze dit in haar hoofd geoefend had, haar hart gaf een schok van paniek en haar ogen vergrootten zich meteen. Ze bukte zich voorover toen hij nog eens een stap zette, en ze diezelfde blik in zijn ogen zag als op de avond dat hij haar.. ze wou er niet aan denken, en trok een dolk vanuit haar kiel vandaan en hield die met beide handen trillend vast, recht voor haar borstkas zodat hij kon zien dat het menens was. Ze verdedigde zich, zoals ze vaker tegen hem gezegd had dat ze dat zou doen als hij ook maar één vinger naar haar uit zou steken. Ook die woorden had ze van Alice geleerd nadat zij geleerd had dat Richard geen goede prins voor haar was. Haar adem stokte in haar keel wanneer hij nog eens een stap dichterbij zet en zij daardoor zich wel naar achteren moest zetten, wou ze niet echt haar wapen gaan gebruiken, want eerlijk gezegd kon ze het niet. Ze kon het niet in zichzelf brengen om hem echt iets aan te doen. Ze was bang, heel bang, en haar ogen schoten naar de deur. Dat zou ze nooit halen, niet als het aan dronken Richard lag. Want ondanks dat hij een heleboel gedronken had, was hij nog altijd scherp genoeg om haar daadwerkelijk iets aan te doen, die wilskracht had hij wel. En ze wou dat zij die ook had, maar dat had ze niet. Hij dreigde haar tegen de muur aan en ze liet een schampere kreun van tussen haar lippen uit ontsnappen en ze slikte nog eens, hield het mes stevig tussen hen in zodat hij erdoor geraakt zou worden als hij dichterbij kwam. Maar natuurlijk wisten ze allebei dat hij de dolk makkelijk uit haar handen kon rukken als hij dat wou. En hij maakte een dreigende beweging waardoor ze angstig de dolk met één hand los liet en haar hand tegen de muur achter haar aan legde. De hand waarmee ze de dolk vast hield was zo erg aan het shaken dat ze het niet lang meer vol ging houden en voordat hij haar beet kon pakken had ze iets gedaan waarvan ze zelf niet eens door had gehad dat ze dat had gedaan: een portaal getekend achter haar waardoor ze met een gil erdoorheen viel en plotseling in een bekende kamer belandde. Het portaal verdween, net zoals dat ze de dolk nog bij Richard had laten vallen en ze keek verbaasd en totaal in paniek om zich heen. Dat was wanneer ze zich realiseerde dat ze bij Alice was en de meid met haar rug naar haar toegekeerd stond. ''A-Alice?'' Stotterde ze benauwd, ze vroeg zich af waar Alice naar keek en wanneer ze trillend en stijf op stond had ze in de gaten dat er iets niet goed was. ''W-wat is er-'' Ze kon haar fluisterende zin niet afmaken wanneer Alice zich omgedraaid had en Lucy haar ogen op die van Alice gericht had staan. Haar ogen waren zwart, volledig zwart in het flikkerende kaarslicht met een wit puntje van licht. Het maakte haar bang en ze deed een stap achteruit, lichtelijk twijfelend wat ze moest doen voordat ze zag hoe Alice haar ogen terug naar haar normale vorm veranderden en de kleur terugkregen die ze moest hebben. 'Lucy?' Vroeg ze poeslief in een fluister met een glimlach die Lucy herkende als degene die alleen zij kreeg en ze slikte voordat ze weer dichterbij kwam en haar aandacht liet vallen op wat er in de kamer gebeurd was. Het was toen pas dat ze zich besefte dat dat Alice haar man was die op de grond lag, volledig levenloos. Ze slaakte een kreet en sloeg geschokt een hand voor haar mond. ''Wat- waarom..'' ze snapte er niks van en er sprongen tranen in haar ogen wanneer ze Alice aankeek. De blondine wou haar mond openen om haar antwoord te geven, met een hand op Lucy's bovenarm maar buiten klonk er een hels lawaai. Wachters die zich af vroegen wat er aan de hand was en Lucy raakte nog eens in paniek. Ze mocht hier helemaal niet zijn. Dit was allemaal een fout. 'Lucy je moet hier wegwezen, ik wil niet dat je..' ze stopte haar zin wanneer Lucy terug naar haar keek en ze legde nog snel een hand op Alice haar eigen bovenarm voordat de prinses van Gateshead haar naar haar kledingkast leidde om haar daar in te stoppen. 'Het komt allemaal goed, geloof me op m'n woord, prinses Lucy.' De roodharige meid knikte en hield wijselijk haar mond, haar ogen die in Alice haar ogen zochten naar kalmte voordat de prinses van Gateshead de kastdeuren sloot tot op een milde kier, en Lucy verder naar achteren gedwongen werd om niet op te vallen, voordat op dat moment de deur ingetrapt werd. 'In Koning Cedric's naam, wat is hier aan de hand!' Werd er de kamer geschreeuwd door de eerste wachter die de kamer betrad. Het duurde niet lang voordat het lootje werd gelegd dat prins Geoffrey niet langer meer was en de enige die dat gedaan kon hebben prinses Alice was. De prinses met de mysterieuze blonde haren die zij altijd aanbeden had. 'Hekserij, dit is hekserij, vertel ik jullie! Neem haar mee, grijp haar!' Bulderde zo hard door de kamer dat Lucy van schrik een sprongetje maakte en zag hoe de prinses van Gateshead, maar vooral haar beste vriendin, beetgenomen werd door meerdere wachters en ruw uit de kamer gesleept werd zonder enige genade. Haar ogen vielen nog eens op Geoffrey's dode lichaam voordat ze zich realiseerde dat ze hier weg moest.. ze moest weg hier, haar ouders waarschuwen over wat er hier gebeurd was. Ze wou Alice redden, maar dat kon ze niet in haar eentje en zeker niet als ze er achter kwamen dat ze hier op een magische wijze terecht was gekomen. Ze zouden haar ook voor een heks uitmaken en met die enge gedachte gleed ze met haar vingertoppen over het hout van de achterkant van de kast en werd er een gouden cirkel gevormd op de plek waar ze haar vingers langs gehaald had. Zo belandde ze in de keuken van haar eigen kasteel, in Edinburgh en liet ze een hele hoop keukenmeiden schrikken wanneer ze uit de opslagruimte vandaan kwam. Ze vroegen dingen aan haar zoals 'prinses, hoe komt u daar terecht, wat deed u daar, wat is er met u gebeurd,' die zij simpelweg negeerde wanneer ze de keuken uitholde. Het was natuurlijk de grootste schok voor hen dat ze daar in haar ondergoed had gestaan, iets dat ze zelf onmogelijk kon verklaren. Nooit had ze zoiets eerder gedaan, dus konden ze niet zeggen dat dat iets was dat Lucy regelmatig deed. In geen enkele andere kamer dan haar eigen slaapruimte vertoonde ze zich in haar ondergoed en snel rende ze dan ook terug naar de ruimte, totaal in de war over wat ze zojuist gezien had en vooral hoe Geoffrey's lichaam er levenloos bij gelegen had. Ze was haar eigen man hierdoor compleet vergeten, vergeten hoe hij haar had willen betasten op de meest misselijkmakende manier.
Gelukkig was ze zonder al te veel problemen terug naar de hal gekeerd waar haar slaapkamer was en was ze er ongezien terug in gesneakt. Ze moest zich zo snel mogelijk terug aankleden en naar haar ouders gaan voordat- wacht, dat was helemaal niet logisch. Ze kon het helemaal niet weten dat Alice in gevaar was, dat ze haar voor heks hadden uitgemaakt. Dat behoorde helemaal niet tot dit koninkrijk. Als ze dat haar ouders zou vertellen zouden ze haar voor gek verklaren want zoiets zou enkel voor een nachtmerrie worden beschouwd. Lucy slikte wanneer ze de deur sloot en de nog altijd door kaarslicht flikkerende kamer betrad. Richard was nergens te bekennen en ze had geen idee waar hij kon zijn, niet dat het haar wat uitmaakte. Hij was er niet dus kon ze snel haarzelf bijeen schrapen en haarzelf in het onderstuk van een jurk hijsen waar ze geen korset voor nodig had. Ze kon een korset zelf niet aantrekken en daar had ze ook geen tijd voor, dus deed ze het met wat ze nu had: een halve sierjurk. Wild nam ze de klinken van de kast vast en sloot die alweer, alsof ze die nooit geopend had op de nieuwe dag die geslagen had. Het was zeker weten rond middernacht en de meeste mensen in het kasteel zouden al slapen, dat wist ze wel zeker. Toch was er geen gedachte dat in haar zei dat ze beter niet naar buiten kon gaan omdat het donker en koud was. Meteen verliet ze de kamer en sloot haar deur op haar allerzachtst. Op de platte schoentjes die ze aangeschoven had sloop ze als het ware door het kasteel, op weg naar de uitgang die drie verdiepingen beneden lag. Al kon ze niet makkelijk de voordeur van het kasteel nemen, maar daar had ze wel haar oplossing voor. Als kleine meid had ze vaak genoeg in haar vrije tijd door het kasteel geslopen, op zoek naar geheime deuren. Al was ze er, naarmate ze opgroeide, er vanzelf achter gekomen dat de deuren achteraf niet eens zo heel geheim waren omdat dat simpelweg de achterdeuren waren van het gebouw, waar alle voorraden naar binnen werden gebracht van de keuken. En dat was precies wat ze ging doen, via die uitgang het reusachtige kasteel verlaten.
De eerste twee grote trappen had ze in gehaaste stilte gepasseerd, de derde die haar naar de begane grond zou brengen wist ze zich door haar opbouwende paniek te verraden door haar te verstappen en geluid te maken waarvan ze gedacht had dat dat mensen wakker zou maken. Toch was er, behalve haar eigen panikeerde kreet, geen ander geluid dat haar vertelde dat iemand in haar buurt in een kamer er wakker van geworden was. Wat haar naar in alle stilte en toch haastigheid snel naar de achterpoort leidde en ze wist die open te maken zonder dat ze er de sleutels voor nodig had, waardoor ze gauw genoeg buiten stond en het kasteel wat ze haar huis noemde achter haar liet voor wat het was. Ze kon niemand om hulp vragen. De kou sloeg tegen haar lichaam aan, maar gek genoeg trok ze zich er weinig van aan. Heel even had ze gestaan om haarzelf aan het duister te laten wennen, tot een hard geluid van voetstappen haar uit haar gedachten haalde en ze een stem 'daar is ze! Grijp haar! Zij is een heks, ze moet worden verbrand!' hoorde schreeuwen en die meteen herkende als die van Richard. Hoe ze haar opeens gevonden had wist ze niet, daar was het nog te donker voor en zonder nog maar één seconde na te denken of stil te blijven staan tilde ze met beide handen de onderkant van haar jurk up en zette het op een rennen. Niet op het pad dat naar het dorp leidde maar de andere kant op; de bossen in. De wind sloeg haar om haar oren, net zoals hoe haar haren en haar gezicht tegen vele takjes aan sloeg die ze niet op tijd zag door de snelheid die ze maakte, waardoor ze niet in de gaten had of de wachters haar echt hadden gezien of dat ze het spoor van haar meteen al kwijt waren geraakt. Toch draaide ze zich geen énkele keer om en zette ze het al harder op een lopen met haar ademhaling luid en haar hartslag hoger dan die ooit geweest was. De buiten temperatuur nam haar nu volledig in beslag en alsof dat nog niet erg genoeg was hoorde ze een donderslag in de lucht en volgde er heel gauw regen. Het onweerde. Dat was ook het moment dat ze door het bos heen op een open pad terecht gekomen was dat naar een klein witte brug leidde. Door de regen zag ze die maar vaag en probeerde ze zich te bedenken of dat een brug was waar ze ooit overheen gegaan was om bij Alice te komen per koets. Om het beter te controleren liep ze erheen, volledig buiten adem omdat haar conditie ondanks het dansen evengoed weinig voorstelde. Ook hoorde ze helemaal niets door de regen, zelfs haar eigen ademhaling niet, wanneer ze bij de kant gekomen was van de brug en diep in haar gedachten zocht naar een teken van herkenning. Maar doordat ze prins Geoffrey keer op keer in haar gedachten zag, zijn levenloze lichaam, kon ze het niet voor elkaar krijgen om haarzelf te focussen. Ze draaide zich nog eens om, richting het pad van de brug, maar op het moment dat ze dat deed stond ze oog in oog met twee wachters die door Richard gestuurd waren. Haar ogen verwijdden en ze dook terug naar achteren totdat ze met haar rug tegen de witte houten leuning aan stond en ze niet verder kon. Ze kwamen dichterbij. Het vreemde was alleen waarom ze geen wapen getrokken hadden, waardoor ze haar ogen naar beneden liet glijden en toen een luide gil slaakte. ''Nee! Nee!'' Smeekte ze zo hard mogelijk, half buiten adem, merendeels in paniek. Eén van de wachters hield een ketting vast met een metalen sluiting, met aan het andere eind van de ketting een grote bal die maar met moeite door de andere wachter gedragen werd. Ze wou er vandoor, dit zou niet gebeuren. Maar zodra ze naar voren schoot werd ze simpelweg terug naar achteren geduwd. Zij waren veel sterker. Ze waren tenslotte de wachters van het kasteel. Haar kasteel. En dit was het enige moment in haar hele leven geweest dat ze echt om haar moeder en vader wou gillen. Daar dacht ze aan. Haar ouders. Aan hoe ze vast geen idee hadden wat er met hun dochter gebeurde. Ze slikte terwijl de zware regen op haar viel en haar jurk verzwaarde. Op dat moment werd de boeiband om haar enkel gesloten en werd ze zwaar naar achter geduwd, wat ze zelf niet eens kon tegenhouden en werd ze samen met de bal het water in gegooid. Een harde gil had haar keel nog verlaten voordat ze in het ijskoude water viel en wild spartelend naar vrijheid zocht. Verlossing van het water, ze wou hier niet zijn, ze wou hier weg. En ze kon niet zwemmen- oh nee, ze kon niet zwemmen. Iets wat haar alleen maar erger in paniek maakte en ze daardoor haar mond opende. Al het water liep daardoor haar keel in en stopte ze met spartelen. Er was geen enkele manier meer om boven te komen. Ze werd langzaam naar beneden getrokken door de zware bal en dat was het moment dat ze volledig stopte met bewegen en een helse angst over haar voelde komen. De steken van de kou van het water maakte haar niet meer uit, net zo min als dat haar longen er nu ook volledig mee gevuld waren. Haar hart stopte ermee, elke bonk kwam langzamer en langzamer totdat er uiteindelijk nog maar één over was en dat was de laatste seconde dat ze alleen nog maar dacht aan één iemand.
Alice.
_________
Lucy haalde scherp hard naar adem en hoestte hard. Ze was verlost van het verstikkende gevoel van water dat in haar longen gezeten had. Moeilijk hapte ze naar zuurstof, iets dat voelde wat ze al een lange tijd niet meer had gehad. 'Lucy?' Werd haar naam gezegd maar ze kon het niet voor elkaar krijgen om te antwoorden, maar wel om moeizaam haar ogen te openen. Nog eens hoestte ze hard en kwam er nog meer water en druk vanuit haar borstkas vandaan. 'Lucy, dat is je naam, toch?' Ze keek naar waar het vandaan kwam en zag een blonde vrouw voor haar staan terwijl ze achter haar de lucht zag. Een blauwe heldere lucht met een zon die op haar scheen. Toch voelde ze de warmte ervan niet. Ze voelde zich als een blok ijs. Ze knikte, waarbij ze in de gaten kreeg hoeveel pijn haar hoofd wel niet deed en ze haar oogleden liet rusten terwijl ze zich weg draaide van de vrouw met haar hoofd om niet in de zon hoeven te kijken. Dat was wanneer ze doorkreeg dat ze op een boot zat, de richel maakte een beweging dat moest lijken alsof ze op water zaten. 'Lucy, ik ben Eleanor. En dat is Jean, de vrouw die je gered heeft.' Lucy haalde haar handen omhoog en merkte dat ze onder een deken gelegen had die ze niet herkende, waarna ze in de richting keek waar de blonde vrouw naar gewezen had. Een vrouw met vuurrood haar zat ook met een deken om haar heen op een bankje niet ver van haar vandaan en draaide zich naar haar toe met een warme glimlach. 'Je bent veilig nu, Lucy, we brengen je naar een veilige plek waar we je weer helemaal op gaan frissen. Het zal zijn alsof je nooit weggeweest bent van de aardbol.' Lucy keek verward naar Eleanor, wat de blonde vrouw door had en haar toen een glimlach gaf die vast begripvol was. 'Het is..' begon ze wat, wat was het, aarzelend? 'Het is 2035, Lucy. Het is allang de Middeleeuwen niet meer.' Lucy fronste en rechtte zich wat omhoog, wat ze absoluut niet had moeten doen want ze was meteen duizelig. ''W-wat?'' Vroeg ze niet begrijpend en met een stem die ze niet meteen herkende als de hare. 'Het is minstens 500 jaar later. Al die tijd heb je onder water gezeten. Je eigen onderbewustzijn heeft je gered en een schild om je heen gemaakt dat je al die tijd geïsoleerd heeft van de wereld.' Vertelde deze keer de vrouw met de mooie rode haren. 'Door middel van mijn krachten heb ik je onderbewustzijn kunnen bereiken en je uit het water kunnen halen nadat ik je ook bevrijd hebt van de boei waar je aan vast zat.' Ging ze verder en Lucy probeerde het te verwerken, maar het enige waar ze aan kon denken, zodra ze zich weer dingen begon te herinneren, was de laatste nacht die ze meegemaakt had. ''Richard..'' fluisterde ze zachtjes en dat was wanneer er opnieuw angst over haar heen kroop en ze weg keek naar het bankje waar ze op gelegen had. ''Moeder, vader...'' vervolgde ze en bedacht zich toen hoe Jean's woorden op haar inhakten en die vast allang niet meer leefden. Alleen in plaats ervan dat ze huilde nam haar duizeligheid het weer van haar over en vielen haar ogen dicht. De informatie had zowaar zoveel bezit over haar genomen dat ze de reis naar Genosha Island vermoeid geslapen had, alleen maar denkende aan Alice. Haar beste vriendin die ze nooit meer zou zien...
_______________________
Portal Creation: Op jonge leeftijd heeft ze deze mutatie van haarzelf ontdekt. Ze kan op allerlei soorten materialen, voornamelijk iets dat aan een muur bevestigd is en stevig staat, een gouden portaal met haar vingers tekenen en op de plek terecht komen waar ze aan denkt zodra ze er doorheen stapt. Hier kan ze ook meerdere mensen door meenemen, zolang ze ze maar vasthoud, wat betekent dat dat maar een limiet van twee mensen is. Dit heeft geen effect op haar, het reizen naar een andere plek zal haar geen hoofdpijn bezorgen of moe maken.
Immortality: Deze kracht heeft ze van Alice geëist, alleen zonder alle bijwerkingen die haar vriendin heeft. Haar kleur haar verandert niet. Maar ze blijft wel, net zoals Alice, voor altijd negentien. Ze is dus praktisch gestopt met groeien en zal niet sterven door ouderdom.
Defensive Shield: Zodra Lucy in gevaar is of haar onderbewustzijn al een idee heeft dat ze in gevaar kan zijn dan stelt haar lichaam een schild op die helemaal als een bubbel om haar heen sluit. Het blauwe gloeiende schild vormt zich perfect om haar heen en is onbreekbaar, niks kan het doorbreken. Zelfs Lucy zelf niet als ze in een levens dreigende situatie is. Ze kan het pas afsluiten zodra ze weet dat ze voor de volle honderd procent veilig is en dit moet zelfs met hulp gebeuren. Dit schild komt op het moment alleen nog maar tevoorschijn door haar onderbewustzijn en als ze zichzelf op geen enkele andere manier kan redden.
Glowing Light: Als Lucy zich gelukkig voelt, echt iets waardoor haar hart verwarmd word, komt er een gloed en warmte van haar huid af. Des te gelukkiger ze zich voelt des te helderder ze gloeit totdat ze bijna een zonnetje genoemd kan worden, al kan ze natuurlijk niet zó heet worden. Dit is echter nog niet bij Lucy voorgekomen omdat dit zich pas later ontwikkelt heeft, een verborgen mutatie die ergens in de roodharige schuilt die wacht tot hij aangewakkerd kan worden.
