Sorry not sorry

Geïrriteerd keek de blondine op van haar boek. Vijf minuten. Dat was hoe lang ze al bezig waren. Dat was hoe lang ze al overbodig veel lawaai maakten, negerend dat er nog een ander persoon aanwezig was. Ze had eerlijk gezegd gehoopt dat ze vanzelf zouden stoppen. Dat ze zouden beseffen dat zij daar zat te lezen, en dat ze daarom beter een andere plek konden zoeken waar ze luid konden gillen. Dat ze gewoon weg zouden lopen. Goed, ze zat in de gymzaal, tijdens een gymles, dus het was ergens logisch dat er zoveel lawaai was. Maar betekende dit dat ze geen recht had op een beetje stilte? Nee. Precies. Maar nee, een beetje stilte leek er niet in te zitten. Vandaag was weer eens een van die slechte dagen waarop het universum niet mee leek te willen werken, waarop alles en iedereen scheen te zijn ingesteld om haar te irriteren. Ze richtte haar blik op de lange touwen die midden in de gymzaal hingen. Touwklimmen, dat was het onderdeel dat ze vandaag zouden moeten beoefenen. Ze herinnerde zich vaagjes dat dit haar favoriete onderdeel was geweest op de basisschool, puur omdat ze met kop en schouders boven de andere leerlingen uit had gestoken. Maar nu haatte ze het, precies om dezelfde reden. Het zou er voor zorgen dat ze ergens goed in was. En als ze ergens goed in was, dan was ze anders. Ze wilde niet anders zijn. Anders zijn was slecht. “Elise…?” hoorde ze een zenuwachtige stem zeggen. Ze liet haar blik rond glijden, zich afvragend wie haar naam had geroepen. Natuurlijk. De gymleraar. Wie anders. Ze keek de man vragend aan, alhoewel ze al wist wat hij van haar wilde. Terwijl hij eerst had gezeurd dat ze ook zou moeten oefenen met touwklimmen, had hij de moed na verscheidene minuten eindelijk opgegeven, zodat ze in vrede had kunnen lezen. Dit betekende echter niet dat ze er geheel van af was. Ze zou hoe dan ook de touwen minstens één keer in moeten, anders zou ze geen cijfer krijgen. Elise haalde diep adem, om vervolgens haar boek voorzichtig naast haar neer te leggen. Ze wilde niet. Ze zou enkel voor schut staan. Met tegenzin sjokte ze van de tribune af en liep ze naar een van de touwen toe, wachtend tot er eentje vrij was. “Ha! Kijk eens! Zonder handen!” gilde een van de jongens die voor haar in de touwen was geklommen. Ze keek om hoog naar de jongen die vrolijk met een van zijn armen wapperde. Een zacht gejammer van haar gymleraar was hoorbaar en naast haar klonk flirterig gegiechel van een stel meisjes. De jongen grijnsde, duidelijk blij met zijn prestatie. Hij moest eens weten. Langzaam maar zeker daalde hij weer af, om daar ontvangen te worden door lovende woorden van de twee meisjes. Ze nieste, om vervolgens geschrokken op haar hand te kijken, waar ze kleverig,  zilverkleurig spul aan trof. Draad. Shit. Ze dacht dat ze daar vanaf was. Hopend dat niemand het had gezien veegde ze het spul af aan haar broek. Nadat ze had gecontroleerd of iemand het had gezien keek Elise haar leraar vragend aan. “Kan ik?” vroeg ze. De leraar gaf een zenuwachtig knikje. Elise snoof zachtjes. Eigenlijk zou ze nu het liefst haar schoenen uit doen. Dat klom veel fijner. Ze fronste, om vervolgens snel om haar heen te kijken. Het was niet alsof iemand echt op haar lette op het moment, als je de leraar vergat. Dus… een heel groot probleem zou het niet moeten zijn, of wel soms? Gehaast deed ze haar sokken en schoenen uit, om vervolgens opnieuw een blik op haar leraar te werpen. Zijn blik was alles behalve vrolijk, maar het was duidelijk dat hij niet van plan was om er iets over te zeggen. Natuurlijk was hij dat niet. Hij zei nooit iets over abnormale dingen. Sterker nog, hij zei nooit ergens iets van tenzij er iemand op het punt stond om vermoord te worden. Ze pakte het touw stevig tussen haar handen vast, om haarzelf vervolgens met een soepele beweging omhoog te trekken. Ze trok haar benen op, klemde vervolgens het touw tussen haar voeten, en duwde haarzelf omhoog. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was zo veel makkelijker dan wanneer ze alleen haar handen mocht gebruiken. Zonder ook maar een druppeltje zweet te produceren klom ze via het touw omhoog, tot ze uiteindelijk de top had bereikt. Elise liet haar blik door de gymzaal heen gaan. Ze vond het altijd fijn om op een hoge plek te zitten. Op de een of andere manier gaf dat haar een veiliger gevoel dan wanneer ze op de grond stond. Ze keek naar beneden, waar haar blik die van de jongen kruiste. Zonder handen, hè? Elise zorgde er voor dat het touw stevig tussen haar voeten zat, waarna ze voorzichtig achterover leunde, totdat ze uiteindelijk op zijn kop aan het touw hing. Ha. Zonder handen. Loser. Zelfingenomen keek ze omlaag, waar ze helaas niet alleen de afkeurende blik van haar jongen aan trof, maar ook andere van haar klasgenoten, die al met evenveel verbazing naar haar keken. Waar was ze mee bezig? De jongen opende zijn mond, waarna hij een hoge, bijna hysterische lach produceerde. “Waar is die freak mee bezig? Guys, check dit!” Elise verbleekte. Dit… Dit was niet wat ze had willen bereiken. Wat had ze eigenlijk wel willen bereiken? Dat de jongen onder de indruk zou zijn? Ze haatte hem. Elise pakte het touw onder haar vast, om vervolgens het touw met haar voeten los te laten, zodat haar lichaam terug naar beneden viel. Voorzichtig klom ze weer naar beneden toe, waar inmiddels meerdere mensen schenen te lachen. Dit was precies waarom ze het haatte om ergens in te moeten klimmen in het bijzijn van andere mensen. Het was niet speciaal. Het was gewoon vreemd. Zonder ook nog maar iemand aan de kijken liep ze terug in de richting van de tribune, hopend dat iedereen het na de gymles het alweer vergeten zou zijn. Haar neus prikte. Ze nieste opnieuw, om vervolgens een geïrriteerd geluid te maken. Waarom was er zoveel stof in de gymzaal? Hadden ze daar geen schoonmakers voor…? Haar blik gleed langzaam naar de grond, waar een hoopje zilverkleurig spul lag. “Wat de hell is dat…?” klonk de stem van de jongen achter haar opnieuw. Elise verstijfde. “Eww, freak, eerst doe je die rare apen shit, en daarna nies je ook nog iets ranzigs uit op de grond?” Elise baalde haar handen tot vuisten. Freak. Als er een woord was waar ze niet tegen kon, dan was dat het wel. Het beschreef alles dat ze niet wilde zijn. Ze haalde diep adem, om zich vervolgens langzaam naar de jongen om te draaien. Een glimlach stond op haar gezicht terwijl ze naar hem toe liep. Voordat hij ook maar iets kon zeggen, of überhaupt tegen kon stribbelen, trok ze hem mee naar een van de dichtstbijzijnde muren toe. Ze had er genoeg van. Van de jongen. Van de school waar ze op zat. Van iedereen die haar uitlachte. “Laten we eens zien hoe leuk het is om iets zonder handen te doen,” fluisterde ze in zijn oor. Ze zette haar hand tegen de muur aan, om in de tussentijd de jongen stevig vast te houden met de andere hand. Ze fronste. Het was een stuk moeilijker om te klimmen terwijl je iets vast had. Het maakte echter niets uit, het kostte alleen wat meer moeite. En dat had ze hier maar al te graag voor over. Ze klom zo hoog mogelijk, totdat ze op de hoogte van de metalen balken die het plafond ondersteunden was. “Veel plezier,” zei ze tegen de jongen, om hem vervolgens op een van de balken neer te zetten en zelf weer af te dalen. De jongen keek verward om zich heen, alsof hij nog niet helemaal door had wat er zojuist was gebeurd. Tevreden klapte ze het vuil van de muren van haar handen af. “ELISE!” hoorde ze plots een woedende stem bulderen. Ze keek om naar de leraar, die ondanks zijn stemverheffing eerder bang dan boos leek. “JIJ. KANTOOR. DIRECTEUR. NU,” blafte hij, om bij elk woord een lading speeksel uit te spugen. Elise haalde haar schouders op, om vervolgens naar de tribune toe te lopen om haar spullen te pakken. Het was niet haar schuld dat hij haar uit had gelachen. Niet dat het haar uit maakte dat ze naar de directeur moest. Daar zou ze tenminste in stilte kunnen lezen. Ze hees haar schooltas over haar schouders heen en maakte haar weg naar het hoofdgebouw. Zin om zich om te kleden had ze niet, haar gymkleding was voldoende. Met enige tegenzin liep ze de vele trappen op. Ze was nog nooit bij de directeur geweest, laat staan dat ze hem ooit had gezien. Het enige wat ze van hem wist was dat hij een norse, dikke man was met een walrussnor. Maar dat zei eigenlijk al genoeg. Ze bleef voor de deur van het kantoortje staan, om er vervolgens een paar keer op te kloppen voordat ze naar binnen liep. “Uhm…” begon ze, twijfelend over hoe ze het precies aan moest pakken, “ik ben de les uit gestuurd door Mr. Connoway, I guess?” begon ze. Haar ogen gleden door het kantoortje heen, om hier enkel een vrouw aan te treffen. Nergens een walrus. Elise fronste. Was het misschien zijn secretaresse ofzo? “Ik… ik kan altijd later terug komen als hij op het moment niet aanwezig is?” zei ze twijfelend.

-&Jean

'Goedemiddag, Jean. Ga zitten.' Jean kwam nog maar net binnengelopen en kort glipte haar blik naar de meid die achter de bar stond, met een schort voor haar broek en een koffiepot in haar handen. Een schamper glimlachje stond op haar gezicht zodra ze voor de man ging zitten met wie ze afgesproken had. Ze voelde de comfortabele kussens van de hippe bank, maar daar was ze hier niet voor gekomen. Ze legde het koffertje neer, het pakketje waarmee ze het eens waren geweest over de telefoon. ''Hallo, Fabian Ber'Gan.'' Expres gebruikte ze ook zijn achternaam, om duidelijk te maken dat ze nog altijd in een zakelijk gesprek waren en dit in geen enkel opzicht een date was. Aangezien hij het wel zo laten lijken met de plezierige toon die hij in zijn stem gebruikt had. Ze schraapte haar keel en kreeg keurig een koffie voor haar neus in geschonken. Toch had Jean geen intenties om die te drinken, ze had een flesje water bij zich en gebruikte die liever dan dit goedje. Wat er dan ook maar mee gedaan was. Ze vertrouwde de zaak wel, alleen de man die tegenover haar zat niet. Hij was machtig, machtiger dan hij eruit zag en aangezien hij hier eerder was aangekomen, was het voor haar geen verrassing dat hij al wat uitgespookt had. Wie weet runde hij dit café ook wel. Even schonk ze zichzelf het moment om rond te kijken. Het was een vrij mooie koffie zaak, met een rood en wit geruite vloer en die kleuren waren overal terug te zien. Rode banken, witte tafels en ook rode sta tafels. Voor het geval het hier drukker werd of wie gewoon zin had om te staan. ''Ik heb het meegenomen, dit is wat je wou.'' Hij knikte met een korte reactie. 'Uitstekend.' Er was aan te horen dat ze nog niet meteen mocht gaan. Natuurlijk wou hij de koffer eerst checken. Ze wist wat er in zat, hij hoopte er beter op. Anders was het afgelopen met de deal, dat wist ze ook maar al te goed. Wat ze echter aan hem gaf, dat was een ander verhaal. Ze was er niet trots op, maar het was allemaal een deel van het plan geweest. De reden waarom ze laatst twee buisjes van Emma's DNA afgetapt had was niet voor onderzoek. Zo had het overgekomen op de jonge mutante. Alles was voor onderzoek. Daar was ze al niet blij mee geweest, laat staan als ze er ooit achter zou komen dat er nu ook al gehandeld werd met haar bloedeigen DNA. Maar dat zou niet gebeuren, daar was Jean zeker verzekerd over.
'Goed,' sprak hij zacht zodra hij het buisje had zien liggen, veilig ingepakt in het koffertje en het amper open gemaakt had. Hij keek op naar de roodharige, schoof haar een papier toe waar ze al tijden op gewacht had. Dit was de vrijstelling voor een mutante die ze al lang in de gaten had gehouden. Niet alleen, samen met Lillian. En nu was het eindelijk de waarheid. ''Bedankt.'' Zei ze met terneergeslagen ogen, vouwde het papier zorgvuldig op en verborg die in haar jaszak. Ze stond op het punt om op te staan en de zaak te verlaten. Eindelijk een belangrijk hoofdstuk afgesloten. Maar voordat ze volledig op kon staan, was er een hand op haar onderarm gelegd. 'Zorg goed voor haar. Ik mag dan niet veel van haar leven betekent hebben, maar ze is mijn wonder.' Jean gaf hem een blik dat alles in orde zou komen, haar leven zoveel betekenis zou geven in de nieuwe wereld die ze vandaag nog zou betreden. 'Mijn dochter Elise.'

De vroege middag was ingeslagen en Jean wist wat haar te doen stond. Het eerste wat ze gedaan had was een taxi aangehouden, hem meteen de bestemming doorgegeven en naar de school gescheurd. 'Het is ons gelukt, tegen de avond ben ik terug. Take care. Jean.' Sms'te ze naar haar vriendin, het mede schoolhoofd Lillian. Ze slaakte een tevreden zucht wanneer ze die veilig wegstopte in haar broekzak en zag hoe de chauffeur zijn bruine ogen naar haar toe wierp via het achterruitkijk spiegeltje. 'Gaat het, mevrouw?' Ze had in de gaten dat ze eindelijk alle stress kon laten wegvallen, maar er daardoor nog altijd vol zorgen uit zag. De strepen onder haar ogen waren te zien, ze had al enige nachten niet meer goed kunnen slapen. Niet door zenuwen, vooral door zorgen. Zorgen dat deze dag fout zou gaan en het plan in duigen zou vallen. Het plan waar Lillian en zij al langer dan een jaar aan hadden gewerkt. Ze leken wel een onschuldig duo dat les gaven aan jonge mutanten, naast het schoolhoofd zijn en het eiland beheersen, toch was er meer achter hun 'veilige' maskers. Ze hadden veel meer te doen dan enkel les geven. De overheid hadden ze nog altijd op hun dak, hoewel die jaren geleden hadden gezworen hen met rust te laten en hen zou inlichten over mutanten die hun in de weg zaten. Ze zeiden het van niet, dat de jonge mutanten geen probleem waren tussen de mensen. Maar Jean wist beter. Lillian ook.
''Ik heb me nog nooit beter gevoeld.'' Besloot ze te antwoorden en draaide haar hoofd naar het licht om uit het raam te kijken. De stad Vancouver had haar altijd gefascineerd, hoe druk die ook altijd was. De gebouwen waren hoog, de ene nog hoger dan de ander. In het hartje van de stad waren er geen kleine gebouwen te vinden. Geen kleine zaakjes. Winkels waren groter dan je je ooit kon voorstellen. En de mensen waren ook niet zo slecht. Ze kende steden waar mensen elkaar met een ontzettende haat blik konden aankijken, voor geen enkele reden. Hier deden ze dat echter niet. Of dat leken ze zo te doen. 'Ligt het aan mij of ben je altijd zo optimistisch?' De stem van de chauffeur drong tot haar door en ze keek opnieuw naar het spiegeltje. Zijn ogen keken niet terug. ''Dat klopt, ik probeer er het beste van te maken.'' Ze had hem niet volledig verstaan. Hij keek vragend naar haar terug, met lichtelijk zijn wenkbrauwen gefronst. 'Pardon?' Was het antwoord dat ze kreeg. Oh. Ze snapte het al. Ze had per ongeluk zijn gedachten gehoord. Het was lastig te onderscheiden, tenzij ze echt de persoon aankeek en geen lippen zag bewegen.
Hij keek even niet-snappend terug en schudde het toen van zich af, waarna ze een bocht om gingen en zijn auto tot stilstand kwam. 'We zijn er. L'Ecole Bilingue.' Ze zag de school niet ver van de plek verwijderd waar ze stonden. Jean overhandigde hem het geld waar hij vervolgens om vroeg en stapte uit nadat ze hem nog een fijne dag had gewenst. Ze bleef staan, nam de omgeving in haar op. Het eerste wat haar opviel was dat de school vooral rode bakstenen had gebruikt, wat een andere indruk gaf dan de gebouwen van de stad Vancouver zelf. Meer saai dan origineel. Wat een mensen school meestal uitdrukte, in haar ogen. ''Inderdaad. L'Ecole Bilingue. En of ik er klaar voor ben.'' Sprak ze zichzelf toe, er was verder niemand in haar buurt die dat zou kunnen horen. Haar bruine ogen gingen naar de parkeerplaats en ze zag overduidelijk welke auto van de directeur moest zijn. Zonder pardon of moeite schoof ze die van zijn plek af, liet die tegen een andere aan knallen.
Luid alarm kwam vanaf beide auto's, waarna ze maar al te tevreden de school binnenliep. De assistente van de receptie kwam overeind, waarna ze meteen terug in de stoel werd gezet. Jean's telekinese had zo zijn voordelen en meteen was de vrouw te verward om ook nog maar één blik op de roodharige te richten. Ze hoorde haar gedachten. Ze vroeg zich af wat er zojuist gebeurd was, waardoor er een grijnsje op Jean's lippen tevoorschijn kwam. Braaf volgde ze de borden die naar het kantoor van de directeur wees, terwijl haar hakken bij iedere stap door de holle gangen echoden. Zodra ze in de juiste gang liep, passeerde een vrij mollige man haar in paniek. Mooi, hij had het signaal binnengekregen dat er iets met zijn schatje gebeurd was. Zijn auto. Dat was waarschijnlijk het enige waar hij zich aan vastklampte in zijn hele leven. Al had ze aan zijn figuur gezien dat het kopje eten er ook prima bij paste.

Met haar handen op haar rug keek ze uit het raam, met een zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht. Ze had het gedaan, echt gedaan. Het meisje zou ieder moment voor een heel nieuw leven staan en als ze haar goed uitgeplozen had, zou ze het vast niet verkeerd vinden. Hier had ze niemand die voor haar klaarstond, laat staan iemand die maar op de goede manier naar haar omkeek. Je zou verwachten dat haar moeder dat wel zou doen, als enige familie die nog in haar leven was, maar als drugsverslaafde en fulltime danser in een hoerenbar was dat niet zo. Drie kloppen op de deur liet haar gedachten verdwijnen en ze draaide zich half om, plaatste een hand op de leuning van de stoel waar ze achter stond. Als het degene niet was waar ze naar op zoek was. Elise Jackson. Jean knikte, sloeg de deur vanaf de plek waar ze stond achter de meid haar kont dicht. Het was niet iets om bang voor te zijn, het had evengoed door de wind kunnen komen die in het kantoor stond. De directeur had een raam opengelaten en met de winterwind die er stond viel het nauwelijks op dat Jean de oorzaak daarvan was geweest. ''Dat hoeft niet. Meneer Connoway heeft zijn kantoor verlaten voor mij. Zodat wij even kunnen praten.'' Het klonk ernstig, maar ze zei het op een verwelkomende manier. Er was bijna een enthousiaste blik in haar ogen te vinden, als die niet al te zien was door een licht randje water dat ontstaan was. ''Ik ben niet zijn secretaresse, mijn naam is Jean Grey. En ik geloof dat wat ik je te vertellen heb, je zal interesseren.'' Haar ogen gingen naar één van de stoelen tegenover het bureau, die ze kalm richting de blondine schoof. Dit keer was er geen bewijs van wind die dat veroorzaakt zou kunnen hebben. Als dat het geval was geweest, had dat ook betekent dat alle blaadjes van het bureau waren gevlogen. En dat was één van de laatste dingen die waren gebeurd. ''Je bent niet de enige met een bijzondere kracht, Elise. Als je eens wist hoeveel jongeren die hadden. Geloof het of niet, maar er is een speciale plek voor mensen zoals ons. Ons mutanten. Een eigen plek, waar je niet als freak word gezien.''

Het plezierde haar dat het meisje niet wist hoe de deur plotseling dicht gevallen was. Of zich er in ieder geval een beetje druk om maakte, terwijl dat eigenlijk helemaal niet hoefde. Maar dat kwam omdat Jean nu al langer dan een eeuw aan dat soort dingen gewend was. Vooral aan haar eigen kracht. Hoewel ze altijd nog leerde over haar mutaties en haar skills bij iedere training een lat hoger legde voor zichzelf, was ze zeker op de hoogte van de basics.
De blik die op Elise haar gezicht kwam te staan bleef haar niet onopgemerkt. Dit was natuurlijk ook geen alledaagse situatie, laat staan dat er plotseling iemand voor haar zou staan die haar simpel vertelde dat ze geen normaal mens was. Hoewel ze daar inmiddels na al die jaren zelf ook wel achter gekomen was, bleef het mind-blowing informatie voor de tieners. De blondine was niet de eerste die haar niet geloofde en zeker ook niet de laatste. Een korte gniffel kwam vanuit Jean wanneer ze de ongelovigheid van Elise hoorde. Ze kreeg flitsen door van iets dat in de gymzaal gebeurd was. Blijkbaar was iemand over de grens gegaan bij haar en had ze de jongen teruggepakt. Zonder handen. Was wat ze nog meer doorkreeg en meteen realiseerde ze zich wat er gebeurd was. De jongen had zich uitgesloofd, waar Elise op door was gegaan en met haar mutatie was het niet moeilijk geweest om hetzelfde te zeggen. Echter hadden haar klasgenoten daar niet vrolijk en joelend op gereageerd zoals bij de jongen. Heel even had Jean naar haar handen gekeken die ze voor haar buik hield, in elkaar frummelend. Ze snapte wat ze meemaakte.
''Mutanten.'' Zei Jean standvastig, wanneer ze haar hoofd terug naar het meisje gekeerd had. ''Een droom?'' Vroeg ze zich af terwijl ze haar blik rond het kantoor liet gaan. Wat haar hier opviel was dat het vooral stoffig was. De schoonmakers deden niet bepaald hun best, laat staan de man zelf die hier dagelijks zat. Dat kon natuurlijk ook wel kloppen, met het figuur en houding dat hij had schatte hem er niet voor in om zelf het initiatief te nemen om een doekje over zijn spullen en kasten heen te nemen. Wat Jean wel met haar eigen kantoor deed. Maar dan was er de vraag nog altijd; hoe handig was het om met haar mutatie meerdere doekjes tegelijk door haar kantoor te laten vliegen.
''Heb je het ooit overwogen om handschoentjes te dragen?'' Overstemde ze het onderwerp nadat Elise gevraagd had wat voor plek het was. Ook haar ogen keerden terug naar die van haar en in plaats ervan om op de bureaustoel te gaan zitten die ze kort geleden nog aangeraakt had, verplaatste ze haar lichaam naar de andere kant. Hoewel ze had gezien dat het bureau niet stofvrij was, zette ze haar kont toch neer op het randje van het donkere hout. Onderzoekend kon ze het niet laten om haar ogen meteen op de meid haar handen te richten, alsof ze meteen kon zien of er iets mis mee was. Of ze een mutatie had. Met haar armen losjes over elkaar drukte ze alsnog het bruine jack dat ze aanhad dichter tegen haar borstkas aan. Ze had enkel de rits tot voor de helft los geritst zodat het sjaaltje dat ze er onder droeg zichtbaar was, verder niets van bovenkleding. Daaronder droeg ze een donkere skinny jean en korte, zwarte enkellaarsjes die dezelfde kleur kraaltjes bevatten.
Zodra ze een been over de andere geslagen had schraapte ze lichtjes haar keel en bereidde de tekst voor die ze zou zeggen. ''Het is een eiland, enkel en alleen voor mutanten. En het is groot, veel groter dan je je kan voorstellen.'' Hoewel ze haar best deed om overtuigend over te komen, had ze het idee dat het lang niet genoeg was. Hierdoor schoten haar ogen meteen naar de eerste kast die ze tegenkwam en hoewel er een fiks groot slotijzer op zat, barstte die met een knal open en vlogen de kastdeuren zonder pardon wild van elkaar af. Er vielen zelfs een paar mappen uit. Hier liet ze het echter niet bij zitten en het volgende wat haar ogen bereikte was de stoel naast Elise, die ze onmiddellijk de lucht in liet schieten en ondersteboven naast haar hing. Alsof het niks was. Ze hoefde haar ogen er niet langer op te houden, ook al bleef ie in dezelfde positie lichtelijk heen en weer zweven en hief toen een wenkbrauw op wanneer ze haar blik terug naar Elise liet gaan. ''Nog steeds twijfels?'' Vroeg ze met een uitdagende toon in haar stem. Als dat zo was, wist ze wel iets beters te doen dan dit simpele, manke trucje van haar telekinese.

''Mutanten,'' herhaalde Jean, alsof het een woord was dat tijdens een alledaags gesprek gebruikt werd. Maar dat was het niet. Of wel soms? Ze keek haar vragend aan, wachtend op een antwoord. Het irriteerde haar dat Jean haar niet direct antwoord gaf. ''Heb je het ooit overwogen om handschoentjes te dragen?'' zei ze, de vraag ontwijkend. Fronsend keek Elise naar haar handen. Handschoenen…? Wat zou ze daar mee opschieten? Het zou waarschijnlijk dommer staan dan dat ze er iets mee op zou schieten. Want zeg nou zelf, wie droeg er midden in de zomer handschoenen, tenzij je smetvrees had? Niemand. Wacht… Hoe…? Verward keek ze op van haar handen. Met haar ogen volgde ze Jean, niet in staat om een weerwoord te geven na de opmerking. ''Het is een eiland, enkel en alleen voor mutanten. En het is groot, veel groter dan je je kan voorstellen.'' Een eiland? Elise fronste dieper. Een heel eiland alleen voor mutanten? Als ze dat moest geloven, dan waren er zeker een heleboel mutanten? Ze vond haarzelf al vreemd genoeg. Maar een heel eiland vol mensen die vreemde dingen deden? Voor een grap ging dit wel erg ver. Kon er echt zoiets bestaan? Jean scheen haar twijfel op de een of andere manier gemerkt te hebben. Terwijl eerst alleen nog de stoel had bewogen, was nu een van de ijzeren sloten van een van de vele archiefkasten kapot gesprongen. De deuren van de kast vlogen wild open, waarna verscheidene archieven als sneeuwvlokken naar de grond toe dwarrelden. Daar bleef het niet bij. De stoel naast haar, die net nog stil op de grond had gestaan, was vanuit het niets opgestegen, en zweefde nu ondersteboven in de lucht alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ''Nog steeds twijfels?'' vroeg Jean. De toon in de stem van de vrouw gaf haar een onheilspellend gevoel, alsof er iets met haar zou gebeuren als ze het zou wagen om ‘ja’ te zeggen. Kippenvel trok over haar lichaam heen, maar niet op een goede manier. Jean was er ook een. Een mutant, zoals ze dat noemde. Dat was waarom de meubels bewogen. Of niet soms? Waar realiseerde ze zich dat nu pas? Had ze niet al zoiets moeten vermoeden toen de stoel naar haar toe was geschoven? Of nee… misschien zelfs eerder? De deur. Was die uit zichzelf dicht gegaan? Of was dat alsnog gewoon de wind geweest? Niet dat het nu nog uitmaakte. Langzaam schudde Elise met haar hoofd. “Nee… ik geloof je,” zei ze langzaam. Elise keek Jean afwachtend aan, alsof ze verwachtte dat er nog meer dingen in het kantoor zouden beginnen te vliegen. Maar dat was, helaas, niet wat er gebeurde. Jean was opgestaan, om haar vervolgens een envelop te overhandigen. Het was een uitnodiging om naar het eiland toe te mogen. Nou ja, het waren eigenlijk meer instructies. Instructies over waar ze naar toe zou moeten als ze met Jean mee wilde naar het eiland. Dat was in ieder geval wat haar werd verteld. Ze wilde nog een vraag stellen, maar het was al te laat; Jean leek te zijn verdwenen, haar alleen in het kantoor achter latend. Nou ja, niet helemaal alleen. De deur van het kantoortje zwaaide open, waarna de directeur verward naar Elise keek. Hij hijgde zwaar en onder zijn oksels waren grote zweetplekken te zien. Had hij gerend? “Kan ik je helpen?” vroeg de man, naar adem happend bij elk woord dat hij zei. Elise schudde met haar hoofd, om vervolgens het kantoor uit te lopen zonder ook maar een woord tegen de man te zeggen, die haar hijgend nakeek, te uitgeput om iets tegen haar te zeggen. Langzaam verscheen er een glimlach op Elise’s gezicht. Ze moest haar spullen in gaan pakken.

[Toestemming om te godmodden van Jean gekregen c:]

In plaats ervan de mutante meteen mee te nemen naar de dichtstbijzijnde haven en met de boot naar het eiland te gaan, had ze de twijfel en overwelming in haar gezien en een uitnodiging gegeven om later op een bepaalde plek af te spreken. Indien Elise mee wilde natuurlijk. Anders zou ze in haar eentje teruggaan en alsnog Lillian laten weten dat het plan niet gelukt was, met tegenzin. Ze besloot er maar niet verder over na te denken, hoeveel zenuwen er nu dan ook door haar hoofd heen ging met het idee dat Elise de uitnodiging afgekeurd had en misschien zelfs de kaart met informatie die ze had gekregen meteen hoofdschuddend weggegooid had. Dan was al die moeite voor niks geweest. Al was er ook iets in haar dat vertelde dat alles goed zou komen. Dat het meisje gewoon heel even een paar uur nodig had om na te denken, te beseffen dat haar lot veranderd kon worden. In plaats van elke dag weer dezelfde vernedering te beleven en het steeds zatter te worden van de mensen die ze in het dagelijks leven tegenkwam. Genosha Island kon het tegenovergestelde bieden en zoveel meer. Nog maar niet te spreken over de mutanten die er zaten. Het klonk klein klinken, een eiland met alleen maar mutanten. Maar het eiland was zeker vele malen groter dan iemand zich kon voorstellen.
Speurend door simpele kledingrekken kreeg ze steeds meer in de gaten hoe haar gedachten het van haar overnamen en haar interesse helemaal niet lag in winkelen om de tijd te doden. Ze gaf de caissière, die haar in eerste instantie begroet had wanneer ze binnen gelopen was, een vaarwel glimlach en hing de schoudertas wat beter richting haar nek en liep de winkelstraat uit. De grote gebouwen trokken niet langer meer haar aandacht. It's going down, I'm yelling timber. You better move, you better dance. Let's make a night you won't remember. I'll be the one you won't... Jean nam snel haar mobiel uit d'r broekzak vandaan en liep slalommend door de drukke menigte heen over het zebrapad. Zodra het stoplicht groen had geslagen was de melodie afgegaan, wat een timing. ''Jean,'' begroette ze de tegenpersoon mee. Ze had geen idee wie het was, had geen kans gehad om te kijken welke naam of nummer in beeld had gestaan vanwege de mensen die genadeloos tegen haar aan liepen. Ze vervloekte binnensmonds alle mensen die het ook nog eens durfden om haar met een hatelijke blik aan te kijken, alsof ze door enkel maar te leven hun hele leven had verwoest. Als het de tijd was geweest wanneer Erik nog leefde, dan hadden ze het recht om zo te kijken. In deze tijd had niemand meer dat recht. Ze had vanaf de apocalyptische aanval alleen maar de wereld proberen te verbeteren, zodoende ook de mutanten oorlog tot stilte gelegd en haar 'baan' bij de overheid weer opgepakt. Dat leidde haar leven tot hier. Wekelijks tiener mutanten ophalen die tot op een punt ophef creëerde en daarmee bewezen had om er klaar voor te zijn. Iedere mutant was het op een gegeven punt zat om langer met mensen samen te leven. Jean had hetzelfde meegemaakt, op vroege leeftijd al.
'U belde eerder, heb ik gezien?' Klonk een krakerige maar vrouwelijke stem vanaf de andere kant en Jean realiseerde zich wie het was. Elise's moeder. Alleen de timing was niet te doen. Jean stond niet op een rustige plek terwijl ze het tweede deel van het zebra pad overliep en de vrouw moest vast ook op haar werkplek zijn, aan de muziek en geroezemoes te horen. ''Dat klopt, het gaat over u dochter Elise.'' Het bleef voor kort stil, alsof de vrouw daarmee zich realiseerde dat het een ernstige zaak was. ''Geen zorgen, het is niets ernstigs. Ik moet u alleen vertellen dat ze niet langer thuis meer kan blijven. Ze word meegenomen naar een veilige plek, een plek speciaal voor haar.'' Jean wist niet zeker of haar moeder op de hoogte was van haar dochters mutatie, ze had haar tevens nooit echt tegen het lijf gelopen. 'Vertel verder..'

Sinds het telefoongesprek waren haar gedachten veel vloeiender verlopen en had ze het hoofdstuk wat meer af kunnen sluiten. De zon ging al meer onder en haar ogen gingen naar het horloge dat ze droeg. Vijf uur precies, zoals op het kaartje met informatie had gestaan. Na nog wat meer zaken gedaan te hebben had de tijd plotseling gevlogen en had ze zich na het laatste gesprek met een zakenman naar de haven begeven van Vancouver. Hoewel er meerdere waren, was dit de beste plek om de weg ongestoord naar het eiland te maken. Vlak voor ze de pier met allemaal boten op zou lopen bleef ze staan en zette haar tas neer op het bankje waar ze bij stond. Ze had beter na moeten denken voordat ze van het eiland vertrokken was, zoveel spullen zaten er in de tas. Met wat gekraak van haar rug tijdens het strekken merkte ze hoe haar spieren dat helemaal niet verkeerd vonden, vooral niet in haar schouder. Een gaap kwam er achteraan en ze keek om zich heen, probeerde te zien of ze enig spoor van Elise kon vinden door alle mensen die er liepen. Hierdoor had ze niet in de gaten hoe er een persoon vanaf de pier was gekomen, haast sluipend en zijn vingers lustig naar haar tas uitstak.

Door de golven die zachtjes tegen de kust aan sloegen, nam ze de gelegenheid om haar ogen te sluiten voor eventjes. Heel eventjes maar. Een diepe zucht te nemen en van het moment te genieten, voordat Elise zou komen. Of niet, dat wist ze nog niet zeker. Iedere seconde die voorbij tikte leek het water steeds wilder te slaan, steeds meer de environment in zich op te nemen en de rest van de wereld uit te bannen. Zo bleef enkel het geluid van het klotsende water over, waar ze uren naar kon luisteren. Als ze die tijd had tenminste. Zuchtend opende ze haar ogen terug weer en zag hoe Elise haastig naar haar kwam gerend en alles op dat moment ontzettend snel ging. Ze haalde iets uit haar zak vandaan en voor ze de kans had om te realiseren waar die precies heen werd gegooid, zag ze dat het een spin was en stapte geschokt opzij met haar handen omhoog geheven. Het duurde bij haar niet lang voor ze door had wat er precies aan de hand was geweest. Een man had haar tas willen stelen en Elise had er voor gezorgd dat dat niet gebeurd was. In plaats ervan dat zijn handen aan haar tas hadden gezeten, zaten die nu in paniek boven op de spin die op z'n gezicht zat. Het zag er naar uit dat de spin sterker en waarschijnlijk plakkeriger was en liet daarom niet gemakkelijk los.
Sukkelig liep de man achter uit, botste tegen een steiger paaltje aan en flikkerde toen over een touw aan de zijkant van de pier heen en zo het water in. Vlak voordat hij echter het water in zou vallen, was Jean bij zinnen gekomen en gebruikte haar krachten om de spin van Elise van de man af te halen. Het was niet de bedoeling dat die na een heldendaad te water zou vallen. Jean was dan niet helemaal een dieren persoon, ze kon het aan om de spin voorzichtig op haar hand te zetten en naar Elise te reiken, zodat ze die weer kon pakken. Hoewel ze het spinnen soort niet kende, vertrouwde ze er op dat de spin haar niets aan zou doen. Als ze Elise tenminste kon vertrouwen, dat die niet deze afleidingsmanoeuvre had gebruikt om haar vervolgens op een of andere manier te misbruiken. ''Ik geloof dat deze van jou is,'' sprak ze met een zachte stem en een glimlach die haar bedankte voor het redden van haar tas en wie weet wel leven. Hierna kwam ze naar de waterrand waar de man in gevallen was, tussen de kant van de pier en een boot in. Waterbellen zeiden dat hij nog altijd leefde. Verder interesseerde het haar niet of hij verdronk of per ongeluk zijn hoofd gestoten had. Het was maar een dronken zeeman geweest die dit niet had moeten flikken bij haar. Zonder verder naar hem om te kijken richtte ze nog een gefocuste blik op Elise, pakte haar tas ondertussen en zei met haar vingers dat ze mee kon komen. Over de houten planken liep ze naar de boot waar ze moesten wezen.

'Het is een mooie dag, dames, om op zee te gaan. Er is geen slecht weer op komst en de golven zullen braaf met ons meevoeren.' Jean knikte, alsof ze onder de indruk was. Ze had die informatie allang geweten, ze was geen domme vrouw. Ze mochten dan wel met een boot naar het eiland gaan, ze wist de risico's die daar aan vast zaten. Na al die jaren dat ze mutanten ophaalde hadden ze nog geen enkel ongeluk gehad, met dank aan het weer en de goede stuurmannen die ze samen hadden uitgezocht. Lillian en zij.
Eenmaal al een halfuur op weg had ze zich afgezonderd van de mutante. Niet alleen om haar even de kans te geven om haar te laten realiseren dat ze nu echt weg gingen, maar ook om Lillian te bellen dat ze op weg waren. En ze waarschijnlijk rond een uur of negen binnen zouden stromen, indien ze geen tegenval hadden. Daar hoopte ze ook niet op. Om haar gedachten af te zetten en uit het binnenhok vandaan te lopen, kwam ze naar Elise toe. ''Ik heb geluk dat ik geen last heb van zeeziekte, anders had ik de heen en terugreis zo verschrikkelijk gehaat al die jaren. Hoe gaat het met jou?'' Ze zette haar ellebogen neer op de rand van de boot, staarde naar het land dat nog altijd langzaam steeds verder vervaagde.

Het leek haast op atmosferische vervaging, zo zag het er uit. Meteen kreeg ze de inspiratie en zin om te gaan schilderen, alleen was dat het hier op zee niet mogelijk. Ten eerste had ze geen schildersdoek, verfkwasten en verf bij zich en ten tweede zou dat heel belachelijk zijn. Dat ze plotseling begon te schilderen, met de golven die er geen genade bij hielden. Toch kon ze het niet weerstaan om een kort glimlachje op haar lippen te laten verschijnen door haar gekke gedachten. 'Ik ben nog nooit eerder op zo’n groot schip geweest, maar het gaat wel. Geen misselijkheid tot nu toe.' Had het meisje haar stem geklonken, waarop Jean knikte. Dat was goed. Dat ze geen misselijkheid had dan. Anders had ze nog pillen mee, voor de zekerheid, in haar schoudertas. Soms had ze er zelf last van, op een slechte dag en ze had al vaker meegemaakt dat mutanten er ook last van hadden. De stilte tussen hen, waarop de zee te horen was, de golven die tegen de boot aan sloegen en het geluid van de motor die af en toe wild ronkte, hield niet lang aan. Elise had natuurlijk vragen, onbeantwoorde vragen die ze graag beantwoord kreeg. En van niemand anders dan haar, waar Jean zich al op voorbereid had. Ze begon voorzichtig. Dat soort mutanten had ze al vaker gezien.
Een voorbeeld was Melissa geweest, evenals de nieuwsgierig maar nietszeggende Clementine. Zo kon ze er nog meer opnoemen die ze zelfstandig had opgehaald. Automatisch verscheen er een vertrouwende glimlach op Jean haar gezicht, waarbij ze in de gaten had hoe Elise het niet makkelijk had met oogcontact te blijven houden. Ze snapte het volkomen. Zij kon echter haar wel langer op haar laten rusten, zonder te veroordelen. ''Natuurlijk,'' begon ze verleidelijk. Maar wát precies? Er was zoveel te vertellen over het eiland en daarom beet ze op haar onderlip. Waarna gauw haar bruine ogen oplichtten en terug naar het meisje keek. Ze kon er niets aan doen, ze hoorde de gedachten van haar. ''Rustig maar hoor, het is een eiland, geen land. We zijn met veel, alleen dit is een school voor alleen jonge mutanten. Tieners, zoals jij bent. Tieners die hulp nodig hebben, is het niet met hun mutatie dan met bijvoorbeeld hun thuissituatie. En over het eiland. Er is een groot bos te vinden met strand. Een school met groot tuin inclusief. De rest zal je met je eigen ogen moeten zien, maar wat ik je wel kan verzekeren is dat het je zal verbazen.'' Ze stopte even, liet de informatie tot het meisje inzinken die ze zojuist gegeven had. Toch liet ze haar ogen niet van haar afwijken, ook al had ze zich ondertussen omgedraaid en steunde ze met haar ellebogen op de leuning tezamen met haar rug. ''Mutanten hebben geen eigen land, we leven tussen de mensen in. De een toont die aan anderen, de ander houd zich verscholen tussen hen. Daarom is het ook lastig om elkaar te herkennen, we dragen namelijk niet allemaal opvallende hoorntjes of dragen bordjes met de tekst 'ik ben een mutant'. En dan ligt het er nog maar aan hoe je opgroeit. Zijn je ouders mutanten en accepteren en gebruiken ze die, dan zullen ze hun kind ook sneller ermee leren omgaan. Sommigen hebben hun eigen groep, voor het goede of het slechte. Net zoals hoe het mensenras werkt.'' Op dat moment ging haar telefoon af, waardoor ze die pakte. Het was haar wekker die af was gegaan. Dat had ze ingesteld, zodat ze in de lessen wist wanneer die afgelopen was. Alleen gaf ze op dit moment geen les, maar haalde ze een belangrijke mutant op vanuit Vancouver.
Een spat viel op het scherm zodra ze hem terug uit zette en de notitie weg had gedrukt. Hierdoor keek ze naar de lucht terwijl ze het apparaat opborg. 'Ik geloof dat het een plaatselijk buitje is, zal zo wel over zijn.' Kwam de man van de boot aanzetten. Hij had vast zijn apparaat op automatische piloot gezet om hen te informeren. 'Geen zorgen, er zal niets ernstigs gebeuren, moppie.' Praatte hij tegen Elise en gaf haar een zacht schouderklopje. Jean glimlachte begrijpelijk, waarna ze naar de binnenruimte liep en daar ging staan bij haar schoudertas. ''Wie is die metgezel van je?'' Klonk haar stem, alleen niet vanuit haar mond. Dit vroeg ze telepathisch aan de jongedame die nog altijd buiten stond. Ze herinnerde zich het ongeluk maar al te goed, dat Elise ook uit het niets een spin op de man zijn gezicht had laten landen en dat haar schoudertas, alle spullen die er in zaten gered had. Ook bedacht ze zich dat ze een flesje water bij zich had en wat bekertjes. Zo dronk ze haar water, niet rechtstreeks uit het flesje. Twee bekertjes haalde ze dan ook uit haar tas en zette die op het tafeltje neer waar ze bij zat. Voor het geval dat Elise ook dorstig was of dat later zou worden. Vlug schudde ze haar rode haren uit haar shirt vandaan en streelde er wat volume in, waarna ze water uit het flesje liet komen. Gewoon met haar handen, ze hoefde niet altijd haar mutatie te gebruiken.