Peggy Blonc

Mijn uiterlijk past wel mij mijn karakter denk ik, ik probeer er altijd erg zelfstandig uit te zien, en me ook zo te gedragen. Ik heb een redelijk lichte huid naar verhouding, een iets te grote onderlip (mijn lippen zijn irritant genoeg rood, waardoor iedereen altijd denkt dat ik een of andere mooie natuurlijke lippenstift op heb, terwijl ik eigenlijk zelden make-up draag.) Ik heb donkere ogen met meer groen dan bruin, maar omdat ze zo donker zijn zie je het bruin meestal beter, soms lijken mijn ogen zelfs zwart. Dit heeft iets koelbloedigs dat je ook in mijn karakter zal terugvinden. Ik ben aardig lang voor mijn leeftijd en volgens mijn bmi heb ik ondergewicht, dat geloof ik niet, ik vind mezelf niet dun, dat zegt ook nooit iemand. Mijn haar was zwart toen ik geboren werd, het is steeds lichter geworden tot het witblond was, toen werd het langzaam goudblond en steeds donkerder. Toen het op het randje van bruin en blond zat verfde ik het iets lichter en ik liet ook een dip-dye maken. Nu is het bovenaan donkerbruin en word het tot beneden steeds lichter. De meesten kinderen van mijn leeftijd hebben dit niet. Ze mogen het niet van hun ouders of ze durven het niet.
Ik mocht het ook niet, maar ik ben zelf stiekem met mijn spaargeld naar de kapper gegaan.
Als ik mezelf van iemand met een enkel woord zou moeten beschrijven, zou ik het woord 'egocentrisch' noemen. Niet omdat ik dat echt vind, maar omdat mensen die dat vragen van plan zijn het aan de hele wereld te vertellen. Ik houd niet van mensen, dit is mijn manier ze uit de buurt te houden, ze te waarschuwen om uit mijn buurt te blijven. Mensen houden niet van mij.
Maar ik weet niet goed wat ik echt van mezelf vind. Misschien ben ik diep van binnen wel heel week. Maar ik te veel verwoest om daaraan toe te geven, nu kan ik doen alsof het me niet uitmaakt.
Natuurlijk maak ik hierdoor niet snel vrienden. Alleen als mensen aardig tegen mij zijn. Ik kijk altijd wantrouwend naar de buitenwereld, door mijn jaren in het lab ben ik geen aardigheid gewend. Iedereen heeft mij altijd eng gevonden, en lelijke vette heks genoemd. Iedereen wist van het gerucht dat ik mijn moeder had vermoord, iedereen was bang dat ik ze zou betoveren en vervloeken. Niemand heeft mij ooit gemogen. Ik heb op Genosha Island hoop dat mutanten me beter zullen begrijpen, maar ik heb het niet zo op levende wezens. Alleen honden lopen niet van me weg. Ik verwacht dat als ik ooit vrienden krijg, dat ik ze nooit meer wil verliezen, en dus trouw en aardig zal zijn. Vanwege mijn gebrek aan ervaring op dit gebied kan ik hier niets over zeggen.


Seva
Leeftijd. Dat is mijn mutatie. Ik heb mijn moeder vermoord, en van mijn vader een jochie gemaakt. Mijn kleine broertje zit in een bejaarde tehuis en ik weet inmiddels ook hoe het komt dat half mijn dorp verstoft is. Ik heb de vloek om leeftijden te veranderen, van dingen, mensen en planten, van gassen, vloeistoffen en gedachten. Ja, ik heb ook de kunst van het gedachtelezen. Als een herinnering oud genoeg is vergeet men deze, wat het ook is. Maar soms wordt hij pas oud genoeg na de dood van de persoon, dan is het een trauma geweest of iets heel gelukzaligs. Ik kan alles apart veranderen van leeftijd. Vroeger niet, ik weet niet hoe ik het doe, het gebeurt vanzelf. Ik heb er geen controle over, ik weet alleen dat ik op een keer in het begin van de zomer aan de rand van het bos stond. De blaadjes verdorden, sommigen verstoften. De bomen rotten langzaam maar zeker weg en het gras werd dor en vaag geel. Toen ik geschrokken omkeek zag ik dat het huis van onze buren op instorten stond, en niet alleen dat huis, het halve dorp. Mijn vader krom en de beginnende rimpels trokken strak, er verscheen een puistje op zijn neus en zijn haar werd langzaam weer rood. Mijn broer daarentegen, mijn jongeren broertje, die daarnet nog elf jaar was, werd langer, twintig, dertig, veertig, langzaam trokken er rimpels zijn gezicht in, grijze haren kwamen door terwijl anderen uitvielen. Ikzelf bleef elf jaar oud. Ik was te gefascineerd o te stoppen, ik vergat hoe ik moest stoppen, als ik dat ooit had geweten. Er kwamen roestige politie auto's aanrijden, de dun geworden banden leken hun beste tijd gehad te hebben. Opeens voelde ik een steek in mijn schouder. De kogel zat niet diep, maar ik voelde mezelf bloed verliezen en op de grond zakken. Ik herdroomde mijn geboorte. Dat is niet iets dar kinderen vaak doen, maar bij mij was dit niet zeldzaam. Ik weet het niet precies meer, maar ik weet wel dat mijn moeder na een kwartier heel oud was en niet meer dan een uur nog te leven had, en de dokter werd in iets meer dan dezelfde tijd een baby, nee, een foetus. Ik dat ziekenhuis heb ik een spuitje gekregen en op die manier buitenbewustzijn gebracht. Elke keer dat ik iets van leeftijd verander gebeurt het sneller.
Toen ik bijkwam dacht ik in het ziekenhuis te zijn, vanwege de kogelwond, maar daar moest ik maar mee leven in het lab, er zat een verbandje om heb ze zeiden dat het vanzelf wel zou genezen. Ik heb ongeveer drie jaar doorgebracht in het laboratorium, mij in een cel houden had na een tijdje geen zin meer, de tralies waren zo broos en roestig dat ik, meisje van dertien, ze door kon breken. Ze hadden me nu in een ruimte zonder ramen, met twintig schuifdeuren, ze gingen elektronisch één voor één open en weer dicht, zodat ze nooit allemaal open waren. Ze deden veel proeven met me, maar ze kwamen er nooit achter dat het een mutatie was. Uiteindelijk werd ik verkocht aan een man die botox deed, maagverkleiningen, vet verwijderingen deed en graag geld binnen wilde harken met mijn gave. Hij had de gewoonte alles en iedereen dik te noemen, zodat hij vet mocht verwijderen en weer een beetje rijker werd. Mij adopteerde hij, gaf hij een reusachtige kamer en probeerde me mijn zin te geven. Hij was bang voor me en ik was ongelukkig. Zaken liepen niet zo goed als verwacht. Soms gebeurde er niets als een oudere vrouw voor me zat, vol verwachting om jonger te worden. Soms lukte het wel, maar vaak werd ze alleen maar ouder en grijzer.
Hoe bang de Geldwolf ook was, hij had een grote mond en op een dag kon hij het niet laten me uit te schelden en een vetzak te noemen, hij was erg boos op me, maar wat kon ik het helpen? Het was nooit bij me opgekomen dat ik een mutant kon zijn en wist ook niet hoe ik het kon beheersen. Nu beheerste het mij. Geldwolf leeft niet meer. Of nog niet, hij is na enkelen minuten een eicel en een zaadcel geworden en omdat er geen baarmoeder om hem heen zit kan hij het overleven. Ik ben uit Utrecht naar Eindhoven gegaan en van daaruit heb ik wereld rijzen gemaakt. Ik ben gevonden in Canada en naar het eiland gebracht. De X-men legden me uit dat zij ook krachten hadden en dat ik op een plek zou komen waar iedereen krachten had.
Gister ben ik veertien geworden, ik heb mezelf voorgenomen vanaf hier mijn leven achter me te laten en opnieuw te beginnen als mutant, maar ik weet nog niet of dat gaat lukken.