Zieldenker *Slik*

Naar aanleiding van mijn ikhebnietgewonnenmetdeschrijfwestrijd (=P) wilden sommigen onder jullie een klein voorproefje, een sneak peak van mijn boek hebben. Wel, I did it, hieronder vind je vier korte stukken vanuit mijn boek Zieldenker. Persoonlijk is dit voor mij moeilijk om te doen omdat ... wel ... goede vraag, wil niet overkomen als een opschepper of gelijk wat. Daarom dus. x'D Maar goed, hier hebben jullie een stukje van mijn boek Zieldenker! Ik hoop dat jullie het leuk of mooi vinden en laat gerust hieronder weten wat je ervan vind.

*Wandeld beschaamd weg*

Haar moeder woonde in een eenvoudig, smal huis in Nord Burling Street. Het huis had een kleine voortuin die met een zwart hekje was afgezet. Jodi duwde het open en een gekraak maakte zich van de scharnieren los. Haar moeder had na de scheiding moeten vechten om geld bijeen te krijgen om dit te verwezenlijken. Toen ze nog bij Jodi’s vader woonde, was geld nooit een probleem geweest. Jodi stak de sleutel in het sleutelgat en duwde de zwarte voordeur open. ‘Zus!’ klonk een fel stemmetje vanuit de woonkamer. Een jongetje kwam de gang opgestormd en rende op Jodi af. Kai was anderhalf. Zijn kleine lichaam vond evenwicht tegen de muur en klemde zich rond haar been vast. Zijn wilde krullen wiegden heen en weer, terwijl hij, bedelend om aandacht, zijn armen opstak. ‘Even geduld,’ mompelde Jodi. Ze dumpte haar spullen in de hoek en nam Kai in haar armen. Hij was een hyperactieve jongen, maar ze hield van hem. Ondanks dat hij haar halfbroer was, beschouwde Jodi hem als deel van haar familie. ‘Lieverd.’ Haar moeder kwam met een handdoek de keuken uit en glimlachte haar begroetend toe. ‘Je bent net op tijd voor het eten,’ ging ze verder. Jodi liep met Kai op de arm naar de keuken, een kleine keuken met houten kastjes en prulletjes, kruiden en poedertjes op het keukenblad. ‘Jerry?’ vroeg Jodi. Lillian wees naar boven, wat betekende dat haar stiefvader onder de douche stond of aan zijn computer vertoefde. Er waren maar twee negatieve dingen aan het leven hier bij haar moeder. Het eerste was de drukte die Kai, haar moeder en Jerry onderling maakten. Het tweede was Jerry zelf. Hij en Jodi konden het niet met elkaar vinden. Hij claimde meer dan alleen haar moeder, hij nam ook het vaderschap ernstig. ‘Dek je de tafel even?’ vroeg haar moeder. Jodi zette de kleine Kai op de grond en haalde de borden uit de kast. Toen de tafel gedekt was, kwam Jerry naar beneden, een lange man met grijzig haar, een donkere baard en snor. Jodi snapte niet wat haar moeder in die vent zag. ‘Jodi,’ begroette hij haar neutraal. Het ontging haar niet dat hij zich altijd dominant gedroeg als ze in de buurt was. ‘Jerry,’ begroette ze hem even neutraal terug. Iedereen ging aan tafel zitten. Kai werd tussen Jodi en haar moeder in een kinderstoel geplaatst. ‘Jij bent stil vandaag,’ merkte Jerry kritisch op. Hij keek Jodi van over zijn rechthoekige, ouderwetse bril aan. Jodi reageerde niet, ze stoorde zich niet eens aan Kai die bij het eten zijn elleboog steeds weer tegen haar arm stootte. ‘Is je ochtendhumeur blijven hangen?’ ‘Jerry,’ siste haar moeder kwaad. Jodi keek hem lange tijd in stilte aan. Normaal reageerde ze onmiddellijk, hij maakte haar soms zo nijdig. Maar nu … ze had de moed er niet voor, haar SAT test was nog lang niet verteerd. Uiteindelijk duwde ze haar bord van zich weg en verliet de keuken zonder een woord te zeggen. Ze liep de trap op en sloot de deur van haar kamer achter zich. In tegenstelling tot haar kamer bij haar vader, was het hier veel kleurrijker. De muren waren oranje en boven haar bed hingen de mooiste herinneringen uit haar leven. Wat moest ze in godsnaam doen? Hoe zou ze dit aan haar vader uitleggen? “Hey pap, ik had een black-out op mijn SAT-test en heb daarom meer dan de helft van de vragen niet kunnen beantwoorden. Het ziet ernaar uit dat Harvard voor mij té hoog gegrepen is.” Het idee alleen al deed haar huiveren. Het duurde niet lang of er werd op haar deur geklopt. ‘Mag ik binnenkomen?’ riep haar moeder. ‘Ja, hoor.’ De deur gleed open en haar moeder kwam binnen. Er zat een bezorgde rimpel op haar voorhoofd. Jodi nam haar kort op. Er was niets dat ze van haar moeder had, misschien de neus of lippen. Haar magere lichaamsbouw had ze absoluut van haar vader, net als haar karakter en de rest van haar uiterlijk. ‘Wat is er liefje?’ vroeg Lillian. Jodi wiegde heen en weer op haar bureaustoel en staarde iedere keer terug naar de foto’s boven haar bed. ‘De SAT-test …,’ Jodi maakte haar zin niet af omdat haar moeder opgewonden met haar handen begon te fladderen. ‘Hoe is het gegaan?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Ik had een black-out, heb meer dan drie vragen open moeten laten,’ antwoordde ze haar moeder. Jodi deed haar best om haar tranen te bedwingen, maar het was een moeilijke opgave. ‘Pap zal kwaad zijn,’ prevelde Jodi. ‘Lieverd!’ troostte Lillian haar. Ze liep op Jodi af en nam haar in de armen, net als ze zo vaak met Kai deed, als hij verdriet had. Het was een beschermend gevoel, een gevoel dat enkel een moeder kon geven. ‘Hij was er zo van overtuigd dat ik naar Harvard zou kunnen en nu stel ik hem teleur,’ snikte Jodi. ‘Als hij ook maar een beetje de vader is die hij hoort te zijn, dan zal hij het je niet kwalijk nemen. Er zijn nog universiteiten om heen te gaan,’ probeerde ze haar dochter gerust te stellen. Jodi veegde haar hand langs haar wang en trok zich los uit de omhelzing. ‘Harvard was mijn droom.’ ‘Het was zijn droom,’ antwoordde haar moeder. ‘Alexander heeft al twee van mijn kinderen aan zijn kant gekregen en hij zal het niet met mijn derde kind doen. Zit er niet mee in dat Harvard niet doorgaat, er zijn genoeg andere keuzes,’ stelde ze Jodi gerust. Jodi knikte langzaam en reikte naar een zakdoek. ‘Moet ik met Alexander praten?’ vroeg ze. Jodi vond het altijd vreemd als haar moeder het over "Alexander" had en niet gewoon over “je vader”. ‘Nee. Ik red het wel en ik wil niet dat jullie weer ruzie krijgen,’ protesteerde Jodi met een zwakke glimlach. Het was haar probleem en ze zou het op haar manier oplossen. Lillian zuchtte en streek een pluk van Jodi’s lange, blonde haar achter haar oor. ‘Ik overleef het wel mam,’ verzekerde ze haar moeder met een zwakke grijns. ‘Dat weet ik. Je hebt alles van hem, dus ik ben zeker dat je het redt,’ zei Lillian. ‘Is het goed als ik nu nog naar pap vertrek?’ ‘Natuurlijk. Doe hem de groeten en dan zie ik je volgende week wel weer.’ Ze gaf Jodi een kus op haar kruin en verdween de kamer uit. Jodi trok haar kleerkast open en trok iets anders dan haar schooluniform aan. Ze stak haar laptop, Ipod en andere noodzakelijke spullen in een weekendtas en liep naar beneden. Haar moeder stond in de hal met iemand te praten, de stem kwam haar bekend voor. ‘Victor?’ zei ze verbaasd, toen ze haar beste vriend in de hal zag staan. ‘Ik dacht dat je wat afleiding kon gebruiken,’ verklaarde Victor zijn aanwezigheid. Jodi glimlachte, hij was zo attent en precies wat ze nodig had. ‘Ik vertrok net naar mijn vader, maar als je wilt, kunnen we wat wandelen,’ stelde ze voor. Hij knikte opgetogen en liep naar buiten. ‘Tot de volgende keer, mevrouw Temperlance.’ ‘Lillian voor jou, Victor!’ riep haar moeder hem na. Jodi dumpte haar tas in de auto en liep met Victor richting Lincoln park, vlak in de buurt. Ze was blij dat er zo dichtbij haar huis een plekje was om even helemaal tot rust te komen. ‘Heb je je moeder er al over verteld?’ vroeg Victor na een korte stilte. ‘Jep, ik moet er niet mee zitten. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk,’ meldde ze stilletjes. Ze stak haar arm door die van Victor en leunde wat tegen hem aan. ‘Bedankt om te komen.’ ‘Mijn superintelligente brein voelde dat je me nodig had,’ grapte hij. Jodi lachte en gaf hem een liefdevolle blik. ‘Je bent de beste, beste vriend van de hele wereld,’ opperde ze. ‘Dat raakt me,’ antwoordde Victor, terwijl hij zijn hand kort op zijn hartstreek drukte. Ze grinnikte en trok hem mee de straat over. ‘Hoe gaat het bij jou thuis?’ Vroeg ze voorzichtig. Victor was geen gewenst kind, zijn vader was Koreaans en was meteen bij het woord “zwangerschap” gevlucht. Dus bleef Victor alleen met zijn onstabiele, niet helemaal juist in haar bovenkamer, moeder achter.  ‘Gaat,’ antwoordde hij stilletjes. Jodi keek hem kort aan, haar blik gleed onderzoekend over zijn gezicht, van zijn amandelvormige ogen achter zijn bril tot zijn strak getrokken lippen. Hij wou er niet over praten. ‘Zijn die black-outs wel zo gezond, Jodi?’ vroeg hij uiteindelijk bezorgd. Ze fronste de wenkbrauwen en keek hem kort aan. Ze had er nooit bij stilgestaan. Ze had niet vaak een black-out … oké, de laatste tijd misschien wel vaker. ‘Geen idee. Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht.’ ‘Dat zou je moeten doen. Je kunt misschien beter eens naar de dokter gaan,’ merkte Victor op. ‘Deze was anders,’ fluisterde Jodi. Ze zag dat Victor haar van achter zijn brillenglazen strak in de gaten hield. ‘Wat bedoel je?’ vroeg hij aarzelend. Jodi keek naar het kleine kiezelpad dat naar het park leidde. Het kraakte zachtjes onder hun schoenen. ‘Ik schreef twee formules op zonder het te beseffen,’ legde ze uit. ‘Je herinnert je niet ze te hebben geschreven?’ ‘Nee. Ik sloot mijn ogen en probeerde me de formules te herinneren. Toen ik mijn ogen opendeed, stonden er twee op mijn blad.’ Ze was niet zeker in hoeverre ze in detail moest treden. Met Victor kon ze behoorlijk ver gaan, hij geloofde alles oprecht. Sky zou helemaal uit haar dak gaan. ‘Zou je niet beter naar een dokter gaan? Ik bedoel, misschien is er wel iets mis met je. Niet slecht bedoeld, hoor.’ Misschien was er wel iets mis met haar … wat dan? ‘Als er nog één black-out volgt, dan raadpleeg ik een dokter. Ik beloof het,’ zweerde ze plechtig. Victor grijnsde en kneep zachtjes in haar hand. ‘Wanneer ga je je vader erover vertellen?’ ‘Voorlopig niet. Het kan nog enkele weken duren voor we de resultaten hebben,’ antwoordde ze. Victor schopte zijn versleten Vans in de kiezels, waardoor ze allemaal opvlogen. ‘Ik wacht het juiste moment af.’ ‘Is dat er wel?’ vroeg Victor lachend. ‘Jullie hebben een negatief beeld van mijn vader. Hij kan heel vriendelijk zijn,’ verdedigde ze hem meteen. ‘Dat heb ik hoogstwaarschijnlijk gemist,’ knipoogde Victor. Jodi schudde zachtjes het hoofd en keek weer voor zich uit naar de vele gebouwen van Chicago.

Van bij haar moeder was het een dik uur rijden naar Aurora, ten westen van Chicago. Algauw ruilden de drukke banen zich in voor de rustige wegen. Haar vader woonde in een rijke buurt. Jodi voelde het nerveuze gevoel naar boven kruipen toen ze South May Street inreed. Haar vader woonde op de hoek in een gigantische, witte villa, haar geboortehuis. Het was het enige huis waar ze zich echt thuis kon voelen. Ze drukte op de rem voor de donkergrijze, dubbele garagepoort en staarde vanuit haar auto naar de brede villa. Je kunt het, hij hoeft het nog niet te weten, hield ze zichzelf voor. Het huis telde twee verdiepingen plus een zolder die als eventuele gastenkamer functioneerde. Ze woonden hier met vier, maar aangezien haar broer en zus amper thuis waren, was het meer een villa voor twee. Jodi stapte uit, nam haar weekendtas uit de koffer en nam haar sleutels. Binnen was het heel stil en rustig, zoals altijd. De hal was breed met witte, marmeren tegels en een glazen wenteltrap. ‘Pap!’ riep ze met een blik naar boven. Als hij aan zijn bureau zat, zou hij niet reageren. Helaas kwam hij met een verraste blik vanuit de keuken: een man van eind de veertig, grijzig haar, een lichte stoppelbaard, scherp gezicht en een doorsnee mager lichaam met pezige spieren. ‘Jou verwachtte ik niet,’ merkte hij verrast op. Uit zijn stem en houding kon ze opmaken in welke stemming hij verkeerde. ‘Surprise,’ lachte ze nerveus. Ze dropte haar spullen in de hoek en liep achter hem de keuken in. ‘Heb je al gegeten?’ ‘Ja, bij mama. Je hebt de groeten.’ Ze keek hem afwachtend aan. Hij liep om het kookeiland heen en ging terug op de kruk zitten. Voor hem een bord rijst, kip en groenten en naast hem de krant. ‘Hoe was je SAT-test?’ vroeg hij zakelijk. Hij was in dié bui, oppassen geblazen dus. Als ze iets van haar vader geërfd had dan was het zijn opmerkzaamheid, één blik was vaak voldoende. Jodi probeerde haar gezicht in de plooi te houden, terwijl ze antwoordde. ‘Het was niet gemakkelijk, maar ik denk dat het is gegaan,’ loog ze. ‘Je denkt dat het is gegaan?’ vroeg Alexander, met de nadruk op het woord “denkt”. ‘Het is een SAT-test, pap, en voor zover ik weet nooit gemakkelijk. Wat wil je dat ik zeg? Het was een fluitje van een cent?’ ‘Dat niet, maar iets dat in de buurt komt,’ corrigeerde hij haar. Ze zuchtte en schudde kordaat het hoofd. ‘Ik denk dat het is gegaan, meer kan ik niet zeggen,’ ging ze verder. Haar vader bleef haar even bedenkelijk aankijken voor hij kort knikte. ‘Je weet toch wat ervan afhangt?’ ‘Ja, Harvard en ik wil er ook heel graag heen, dus bezorg me niet nog meer zenuwen dan ik al heb.’ Daar leek hij door gealarmeerd. ‘Waarom ben je zenuwachtig?’ vroeg hij waakzaam. ‘Omdat ik er echt heel graag heen wil,’ was haar antwoord. ‘Er is maar één kans om naar Harvard te gaan. Ik wil je niet onder druk zetten, maar weet dat Harvard de toekomst voor je is.’ ‘Is zus  naar Harvard geweest?’ merkte Jodi op. Nathalie was acht jaar ouder dan Jodi en werkte voor haar vader in het buitenland.  ‘Jij kunt Harvard aan, Jodi, daar ben ik vast van overtuigd. Van mijn drie kinderen ben jij de enige van wie ik het zeker ben,’ zei hij. Jodi keek in stilte naar de keukenkasten, terwijl ze zijn woorden verwerkte. ‘En dan? Beslis jij wat ik met mijn leven moet doen, net zoals bij Nathalie en Sam?’ ‘Je broer heb ik tot niets gedwongen, hij besloot zelf om bij het leger te gaan. Je zus was een capabele onderhandelaar, iemand die het goed zou doen in mijn bedrijf.’ Hij maakte zijn woorden niet echt af. ‘Goed,’ mompelde ze stilletjes. Ze draaide zich om en liep de keuken uit. Ze voelde de blik van haar vader in haar rug branden, maar ze weigerde hem nog een blik te gunnen. Ze was bang dat ze misschien zou kraken en haar masker zou laten vallen. Ze nam haar tas en liep de glazen wenteltrap op. Bij haar moeder had ze een knusse kamer, bij haar vader een grote, saaie, en goed uitgeruste kamer. Ze had twee grijze en twee witte muren, er hing geen enkele poster of foto aan de muur. Wat ze wel had, was een zithoek, flatscreen-tv, laptop, een gigantisch bed en een muziekinstallatie. Aan haar kleerkast hingen verschillende schetsen die ze zelf getekend had. ‘Jodi.’ riep haar vader van onderaan de trap. Ze stak haar hoofd om de hoek van de deur, die rechtstreeks op de trap uitgaf. ‘Gaan we lopen?’ ‘Ik kom,’ antwoordde ze bijna automatisch. Naast samen eten, was dit het enige dat ze samen deden in de week dat ze bij haar vader was. Ze trok een trainingsbroek en T-shirt aan en liep terug naar beneden. Alexander had altijd het beste met zijn dochter voor: goed aan de conditie werken, vaardig zijn, goed studeren en goed eten … ‘Moet je niet werken?’ vroeg Jodi toen ze beneden kwam. Haar vader stond klaar in een basketbalshort en een mouwloos T-shirt. Ze knoopte haar sportschoenen en volgde haar vader naar buiten. ‘Vandaag niet meer,’ antwoordde hij. Alexander praatte weinig over zijn werk of over wat hij deed. Het was ook niet Jodi’s grootste interesse om hem erover uit te horen. Een half uur … in stilte … zonder een babbeltje … enkel pure concentratie op de ademhaling. Dat was het enige moment van de dag dat ze samen waren en iets van woorden konden uitwisselen, ook al was er weinig om over te praten. Toen ze weer thuis kwamen, nam ze een douche en ging rechtstreeks naar bed. Uiteraard droomde ze over haar testresultaten. Ze zag de juiste antwoorden in een zweverig gebaar door de blauwe mist dansen.

Ze had pas in de namiddag les, ze hoefde niet vroeg op te staan, wat uiteraard positief bijdroeg aan haar humeur. Ze bleef in bed liggen en staarde door het kiertje tussen de gordijnen naar buiten. Haar aandacht werd getrokken door haar vader die aan de telefoon was. ‘Bedankt om de resultaten zo snel door te geven.’ Haar wereld stond stil. Welke resultaten bedoelde hij? Ze sprong uit bed en stak haar hoofd om de hoek van de deur, net snel genoeg om haar vader met een stel papieren uit het zicht te zien verdwijnen. Was hij gisteren achterdochtig geworden? Waren het de resultaten van haar SAT-test? Jodi trok de deur achter zich dicht en trippelde op blote voeten de trap af. ‘Ik wist wel dat ze het zou kunnen,’ hoorde ze Martha, de huishoudster, zeggen. ‘Haar Z-gen is in ontwikkeling.’ Wie wat zou kunnen? Z-gen in ontwikkeling? Wat bedoelde hij daar mee? Jodi haalde diep adem en probeerde met de meest slaperige blik de keuken in te wandelen. ‘Jongedame Everleigh,’ begroette Martha haar. Martha Bender, al heel wat jaren de trouwe huishoudster van haar vader. ‘Jodi,’ corrigeerde ze Martha meteen. ‘Jongedame Everleigh,’ begon haar vader op een onheilspellend toontje. Jodi wierp een snelle blik naar de kleine, potige huishoudster en keek dan terug naar haar vader. ‘Je deed gisteren nogal vreemd over je test, dus heb ik enkele telefoontjes gepleegd en het proces wat versneld.’ Haar vader zweeg en keek terug naar de papieren in zijn hand. Please, god sta me mij, dacht ze. ‘Je zei gisteren dat het niet zo super was verlopen,’ merkte Alexander op. Iets in zijn houding bracht Jodi in verwarring. Hij zag er heel relaxed uit, zijn schouders stonden ontspannen, zijn lichaam straalde over het algemeen rust uit. Hij knikte, rechtte zijn rug en liep om het kookeiland heen. Nu zou het gaan komen. ‘Ik ben trots op je, meid. Fantastisch werk,’ prees hij haar. Jodi kneep zichzelf in de arm om te checken of ze wel wakker was. Hij kwam op haar af en gaf haar een beleefde knuffel. ‘Je hebt 721 punten gescoord. Beter kon je het niet gedaan hebben,’ ging hij goedkeurend verder. ‘Wat?’ vroeg ze verbaasd. Alexander gaf haar de papieren en nam zijn dochter onderzoekend op. Jodi’s ogen vlogen over de regels en bevestigde wat hij net had gezegd. ‘Ik verwachtte iets helemaal anders van die test, maar dit...’ Hij zweeg en glimlachte breed. Jodi keek hem kort aan en merkte dat zijn glimlach niet tot zijn ogen reikte. Wat hield hij achter voor haar? Ze gaf de papieren terug en draaide zich om naar de huishoudster die voor ontbijt gezorgd had. ‘Alles in orde, Jodi?’ vroeg haar vader taxerend.‘Ja hoor, beetje overdonderd door mijn resultaten.’ Ze gaf hem een vluchtige glimlach en ging zitten.  

In de late namiddag besloot Jodi om al haar vragen en frustraties te verwerken door een eindje te gaan lopen. Ze trok haar zwarte loopshort en rode topje aan, knoopte haar veters en bevestigde haar Ipod aan een riempje om haar bovenarm. Ze stak haar blondbruine, lange haren in een hoge staart en verliet het huis. De energie op deze manier kwijtraken, was altijd goed voor haar. Na een klein uurtje was ze terug en toen ze de hoek naar huis om liep, verstijfde ze en schoot ze instinctief terug achteruit. Ze keek terug om de hoek naar de oprit, amper tien meter van haar verwijdert. Twee auto’s en één motor. Het verontrustte haar al genoeg dat Martha bedden had opgemaakt; dit waren de gasten. Marcus stapte, zoals ze had verwacht, uit de grijze Audi, maar hij werd door een veel jongere man vergezeld. Uit de jeep stapte, tot haar grote verwondering, een knappe kerel uit. Op de motor ontdeed nog een man zich van zijn helm. Allemaal mannen? Dat zou niet leuk worden.  ‘Mijn mannen.’ riep Nathalie begroetend. Jodi zag haar zus in zicht komen, maar ook Sam en haar vader. Ze begroetten iedereen op dezelfde vriendschappelijke manier, dat was ze van haar vader niet gewoon. Jodi nam ieder nieuw gezicht strak in zich op.  ‘Prachtige eerste oefening Daniel,’ prees haar vader de blonde jongen. Hoe oud was hij? Twintig? Sam stond bij de man van de motor; die twee leken het uitstekend met elkaar te kunnen vinden. ‘Zijn jullie er klaar voor?’ vroeg Nathalie formeel. ‘Na Afghanistan zie ik alles als vakantie,’ lachte de motorman. ‘Dit is geen vakantie. Dit is serieus werken of trainen,’ merkte Marcus glad op. Jodi kon de gelijkenissen tussen hem, de motorman en de andere jongen naast Marcus zien, broers. ‘Sam en ik zijn met vakantie.’ ‘Kom binnen, leerling, vakantieganger of werknemer. Het kan me niet schelen, we hebben een hoop te bespreken,’ sprak haar vader duidelijk. Jodi fronste de wenkbrauwen toen iedereen zonder morren instemde. ‘Welkom thuis,’ zei Alexander op een manier waarop Jodi hem nog nooit had horen praten: bijna vriendschappelijk en zorgzaam. Ze wachtte nog even tot ze allemaal binnen waren en probeerde zo nonchalant mogelijk over te komen, terwijl ze naar de voordeur liep en haar sleutel bovenhaalde. In de hal was het volkomen stil en Jodi glipte snel naar de keuken voor een flesje water. Toen ze de koelkast sloot en zich omdraaide, kon ze nog net een gil onderdrukken. ‘Jongedame,’ begroette Marcus haar. ‘Ik dacht wel dat jij één van de gasten zou zijn,’ merkte Jodi op. Er kwam geen glimlach op zijn lippen, hij bleef haar met diezelfde dominante en heersende blik aankijken. ‘Je vader wil niet gestoord worden.’ ‘Begrepen,’ zei ze mat. Ze knikte kort en liep naar boven voor een douche. Toen ze terug op haar kamer was, zakte ze op haar bureaustoel neer en begon zonder het te beseffen te tekenen: de vier nieuwe bewoners in het huis.

Jodi had haar wekker in haar hele leven nog nooit zo vroeg gezet als vandaag. Dat gold ook voor Victor en Sky. Ze hadden afgesproken in de koffieshop van haar moeder. Voor hen was het een behoorlijk tijdstip … voor Jodi? Hel. Ze sleurde zich uit bed naar de badkamer, friste zich op en kleedde zich aan. Beneden was Martha al volop aan het werk. ‘Jongedame Everleigh,’ zei ze verrast. ‘Goedemorgen,’ beantwoordde Jodi de nogal verbaasde begroeting van Martha. ‘Waarom zo vroeg wakker?’ ‘Ik heb met Sky en Victor afgesproken, voor ze naar school vertrekken. Dat vergt wat moeite van mijn kant,’ legde Jodi uit. Martha knikte begrijpend en schonk haar een sterke kop koffie uit. De huishoudster wist precies wat Jodi nodig had. ‘Je lijkt niet veel last te hebben van …’ ‘Het is nog te vroeg om daarover te oordelen,’ onderbrak Jodi haar. Nee, er was inderdaad geen ochtendhumeur. Jodi’s ogen schoten naar al het eten dat Martha bereidde. ‘Voor wie is dat allemaal?’ Maar net toen ze de vraag stelde, kwam het antwoord in haar op. ‘Juist ja, de gasten.’ Ze trok een vies gezicht. ‘Jodi,’ zei haar vader verwonderd. ‘Jongedame.’ Dat was Marcus. Jodi draaide zich op haar stoel en keek naar haar vader die met een mapje onder zijn elleboog kwam binnengewandeld. Achter hem liepen Marcus en zijn jongste broer. Hij was niet zo groot als Marcus, had zwartbruin haar dat wat langer was en slordig lag, zijn bouw was stevig en elegant. Hij droeg een zwarte jeans, grijze shirt en een zwarte, klassieke jas, waarvan de kraag omhoog stond. Op het eerste zicht zou hij knap genoemd kunnen worden, maar hij had een dodelijke blik. ‘Je mag me Jodi noemen.’ Marcus leek niets te hebben gemerkt en gaf haar een kleine glimlach. ‘Waarom ben je zo vroeg wakker?’ vroeg Alexander. ‘Omdat ik naar Sky en Victor ga voor ze naar school moeten.’ ‘Ik heb liever niet dat je buiten komt zo kort na de feiten,’ protesteerde haar vader meteen. ‘Feiten die ik niet gepleegd heb. Zeg me nu niet dat ik voor niets uit mijn bed ben gekomen,’ merkte Jodi grimmig op. ‘Ga,’ verzuchtte hij. Jodi glimlachte dankbaar en dronk van haar koffie. Op de gang klonken nieuwe, gedempte stemmen. Waarom was iedereen zo vroeg wakker? Uitgerekend vandaag? ‘Jodi?’ zeiden Sam en Nathalie in koor. ‘Ja, ik weet het. Ik ben al wakker,’ antwoordde ze kort. ‘Niet van je gewoonte,’ merkte Sam op. Jodi draaide zich om. Ze wilde hem het zwijgen opleggen, maar ze durfde niet omdat de twee laatste logees ook in de keuken stonden. Iedereen staarde haar aan. ‘Ik ga maar eens. Wil niet in de weg lopen van dit alles,’ mompelde Jodi. ‘Heb je vijf minuten?’ vroeg haar vader. Jodi verstijfde en keek hem lange tijd aan voor ze langzaam weer op haar kruk plaatsnam. Haar ogen schoten naar haar broer, die naast de tweede broer van Marcus stond. Ze leken echt op elkaar qua bouw, stijl en gedrag. De man had evenals haar broer kortgeschoren bruin haar. Hij was niet zo groot maar enorm gespierd en had een zachtaardige uitstraling. ‘Ik wil je graag voorstellen,’ begon haar vader. Jodi keek hem aan en probeerde haar gezicht in een plooi te houden. ‘Je weet dat ik me niet bemoei met je zaken. Je hoeft je echt niet verplicht te voelen om hun aanwezigheid uit te leggen.’ Ze wees naar de mannen zonder een blik met hen te wisselen. ‘Ze worden ook deel van jouw leven, Jodi,’ zei Sam. Ze verstijfde en staarde enkele ogenblikken voor zich uit. Wat bedoelde hij daarmee? ‘Ik moet gaan,’ zei ze resoluut. ‘Jodi!’ riep Nathalie kwaad. ‘Everleigh!’ Ze verstijfde door de dreigende toon in de stem van Marcus. Ze draaide zich zo beheerst mogelijk om en keek Marcus recht aan. ‘Wat?’ ‘Je vader was nog niet klaar,’ antwoordde Marcus. Zijn jongste broer had een kleine, bijna onzichtbare glimlach op de lippen liggen. De enige die haar niet streng of ook maar vreemd aankeek, was Daniel, de blonde knapperd. Hij keek haar wat bezorgd aan. Dat kon ze dan ook weer niet appreciëren. ‘Vijf minuten.’ ‘Ze is duidelijk jouw dochter,’ merkte Marcus op terwijl Jodi terug de keuken in wandelde. Martha gaf haar een bemoedigende glimlach. ‘Goed, je weet dat er voor alles een uitleg is. Vanmiddag moet ik je wat dingen vertellen en zij gaan me hierbij helpen,’ legde haar vader uit. ‘Marcus heb je al ontmoet. Hij is een collega en assisteert me.’ Begon haar vader. ‘Devon,’ wees haar vader de tweede broer van Marcus aan, degene die zo goed op haar eigen broer leek, ‘is zijn drie jaar jongere broer. Hij en Sam zitten samen in het leger.’ ‘Dus dat is geen leugen?’ vroeg Jodi. De blik van haar vader werd grimmig. ‘Nee,’ antwoordde Sam. ‘Ze zijn technisch gezien uit dienst tot er een nieuwe missie is, dus helpen ze ons wat. Dan hebben we de twee leerlingen, die ik onder mijn hoede neem,’ ging Alexander ongestoord verder. Jodi’s blik schoot naar de jongste broer van Marcus. Hun blikken kruisten kort. Hij had van die grijze, rustgevende ogen, wat helemaal niet paste bij de rest van zijn afstotelijke bouw. Ze voelde de vijandigheid van hem afstralen, dus besloot ze maar terug naar haar vader te kijken. ‘Aren is de jongste broer van Marcus en Daniel is de allerjongste van onze groep,’ stelde haar vader beiden aan haar voor. Daniel kwam naar voor om haar een hand te schudden, maar ze negeerde hem. Dat zorgde voor heel wat hilariteit bij de anderen. ‘En ik ben Jodi Everleigh, de dochter,’ stelde ze zichzelf snel voor, terwijl ze zich terug een weg baande naar de gang. ‘Ik wil je voor de middag terug, Jo.’ riep Nathalie.‘Noem me niet Jo.’ antwoordde Jodi. Ze schudde ontzet het hoofd, nam haar spullen en liep naar de garage waar haar auto stond geparkeerd. Ze stapte zo snel mogelijk in en maakte zich even snel uit de voeten.

Thuis aangekomen trof ze Daniel bij het inladen van zijn jeep. ‘Alles in orde?’ vroeg hij bezorgd. Jodi zag zijn rugzak en keek met een droevige blik in zijn bruine ogen. ‘Ga je me verlaten?’ vroeg ze. Ze had zijn vraag bewust genegeerd. Ze had geen zin om met bezorgde vragen overladen te worden. ‘Ik ga twee dagen bij mijn ouders. Ze hebben een uitstap gepland en ik had geen lessen of training, dus het kwam goed uit,’ antwoordde Daniel vrolijk. Jodi forceerde een glimlach en liep de villa van haar vader binnen. Alexander en Nathalie waren netjes uitgedost. Marcus droeg het blauwe uniform en stak een pistool in een holster aan zijn gordel. ‘Wij hebben een belangrijk etentje. Aren blijft thuis en Devon komt in de loop van de avond terug,’ meldde haar zus. Nathalie en haar vader keken amper op, merkten niet eens de uitdrukking op haar gezicht. Alleen Marcus keek haar bezorgd aan. Jodi ergerde zich aan het gedrag van haar vader, nu meer dan anders. Ze was een vat dat ieder moment kon overlopen en ze was bang voor de gevolgen ervan. Jodi zei geen woord en liep de keuken in. Aren zat aan het kookeiland en keek, zoals gewoonlijk, amper naar haar op. ‘Hoe was het op school?’ vroeg haar vader afwezig. Jodi nam een glas en vulde het met kraantjeswater. Alexander keek niet eens op, hij had het te druk. ‘Goed.’ ‘Fantastisch,’ mompelde hij. Jodi zette haar glas met een dreun op het keukenblad neer en keek haar vader kwaad aan. ‘Komt het niet in je op om ook maar een beetje met me in te zitten?’ vroeg ze verhit. ‘Je zei net …’ ‘Zie je dat niet,’ riep ze kwaad. ‘Als je ook maar een beetje je best zou doen dan zou je het merken. Iedereen heeft me aangestaard en er doen gemene roddels de ronde. Iedereen keek naar me alsof ik een moordenaar was. Het ergste is, dat ze gelijk hebben. Ik ben een moordenaar en het kan je allemaal niet schelen.’ Haar stem klonk nu zo hoog dat Nathalie en Marcus ook in de deuropening stonden. ‘Ik moet echt gaan, Jodi. We bespreken het morgen,’ zei Alexander kalm, en hij vertrok. Als een plotse tsunami golfde de hoofdpijn haar hoofd binnen. Het glas water spatte in duizend stukjes over het kookeiland uiteen. Het water sijpelde langs de kast naar beneden. De pijn in haar hoofd haalde alle gevoel weg. Ze drukte haar handen tegen het hoofd en wankelde achteruit. ‘Jodi.’ Ze voelde twee sterke armen rond zich, terwijl ze langzaam op de grond zakte. ‘Kijk naar me, komaan, je moet kalmeren,’ drong Aren aan. Jodi opende de ogen en keek naar Aren die voor haar gehurkt zat. ‘Wat is er met me aan de hand?’ prevelde ze angstig. Aren schudde het hoofd en omklemde haar handen. ‘Haal diep adem, probeer de ruzie te vergeten, probeer alles te vergeten. Zolang je niet kalmeert, praat ik ook niet met je,’ drong hij aan. Jodi staarde in zijn grijze ogen. De rust die hij uitstraalde, stroomde als een deken over haar lichaam, verwarmde haar. ‘Ben ik aan het zieldenken?’ vroeg ze stilletjes. ‘Hoe is je hoofdpijn?’ vroeg hij in plaats van haar vraag te beantwoorden. ‘Weg.’ ‘Heb je weer een black-out gehad?’ vroeg Aren. Jodi schudde zachtjes het hoofd en ging rechtop zitten. Haar ogen dwaalden naar de scherven op het keukenblad en op de grond. ‘Ik heb geen idee hoe dit is gebeurd.’ ‘Je was kwaad op je vader, terrecht. Er zijn zieldenkers die wel behoorlijk wat kracht hebben. Black-outs komen dan heel af en toe voor. Maar die hoofdpijn? Heb je het al eerder gehad?’ vroeg hij behoedzaam. Jodi wankelde naar een kruk en ging met een zucht zitten. ‘Ja,’ bekende ze. Ze keek naar Aren die bezig was alle kasten te doorzoeken. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht: pijnstillers. Hij nam een nieuw glas water en schoof het Jodi voor. ‘Neem in.’ ‘Het is over,’ zei ze meteen. Aren keek haar dreigend aan. Ze nam de pillen in en dronk het glas water leeg. ‘Ik denk dat je best eens dokter Roan opzoekt,’ zei Aren. Jodi keek hem kort aan en haalde de schouders op. Ze kon er niemand over vertellen. Aren was er nu bij betrokken, ook al had ze dat liever niet gewild. ‘Mijn vader wil niet dat ik er met iemand over praat. Wat het ook is, het is groots genoeg om Jared achter me aan te krijgen.’ Ze zuchtte en legde haar hand langs haar voorhoofd. ‘Het voelt verkeerd aan.’ Prevelde ze. Aren stond voorovergebogen aan het kookeiland, zijn hoofd rustte op zijn handen. Zijn zwartbruine haar lag deels voor zijn ogen. Jodi kon weinig tot niets van zijn blik zien. ‘Ik wil niet dat iemand er iets over weet. Niet Daniel en ook niet Marcus. Ik praat erover met mijn vader en dan zie ik wel verder,’ besloot ze. Aren keek op, hij veegde zijn haar uit zijn ogen en staarde haar lange tijd in stilte aan. ‘Wat zegt je instinct?’ ‘Ik voel me een gevaar,’ gaf Jodi eerlijk toe. ‘Dan wordt het dringend tijd dat je aan je zieldenken begint te werken.’ ‘Goed.’ Ze zuchtte en trok de blauwe das rond haar hals los. ‘Komaan, ik moet je iets tonen,’ kondigde Aren aan. Jodi keek hem behoedzaam aan. ‘Niets om bang voor te zijn.’ ‘Jammer genoeg ken ik je enkel op een angstaanjagende manier. Ik ben nooit zeker wat ik van je moet denken,’ ging Jodi op zijn woorden in. Een korte glimlach verscheen op zijn lippen en verdween even snel als hij gekomen was. ‘Ik geef je maar één kans, Jodi. Het kost me heel wat energie om dit te doen.’ Hij klonk plots ontzettend vermoeid. Jodi wist meteen waarover het zou gaan: zijn verleden.