I SAID REMEMBER THIS MOMENT IN THE BACK OF MY MIND THE TIME WE STOOD WITH OUR SHAKING HANDS THE CROWDS IN STAND WENT WILD WE WERE THE KINGS AND THE QUEENS AND THE READ OF OUR NAMES THE NIGHT YOU DANCED LIKE YOU KNEW OUR LIVES I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE HOLD ON TO SPINNING AROUND CONFETTI FALLS TO THE GROUND MAY THESE MEMORIES BREAK OUR FALLAND BRING ON ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------
Storm had haar lang geleden vertelt over een van zijn beste vriendinnen, Camille. Sindsdien had die naam altijd ergens in haar achterhoofd gezeten, want als ze afgestudeerd was en terug bezig was met zingen en haar carrière, dan wou ze haar gaan opzoeken. Die tijd was nu gekomen. Taylor was in Londen voor haar nieuwe wereldtour en had een gaatje gevonden om het meisje te gaan opzoeken. Van Hal had ze ook gehoord dat hij en Camille vlak voor zijn vertrek een menigsverschil hadden gehad. Ze wist niet of het waar was, maar waarschijnlijk zou Camille niet de beste herinneringen hebben aan haar beste vriend. Stiekem hoopte ze met deze act om die plooien ook een beetje glad te strijken.
Met een grote, wollen muts over haar blonde lokken getrokken, een lange jas, dikke sjaal en zwarte zonnebril liep ze door de wijk van Camille. Niemand leek haar te herkennen ook niet veel mensen keken haar raar aan om de muts, want het was toch een strenge winter. Wat ze wel raar vonden was de zonnebril, maar de Londenaars waren gehaast en lette niet veel op de superster die door hun midden wandelde. Taylors hart bonkte daarin tegen in haar keel uit opwinding. Sinds ze het eiland had verlaten had ze niet meer veel op straat kunnen rondlopen zonder dat er mensen gillend naar haar toe liepen. Eerst om te vragen hoe ze die special effect nu gedaan had met het goud, later om de te vragen waarom ze van de radar was verdwenen. Daardoor miste ze het eiland soms wel, miste ze haar tweede thuis. Ze miste de luidruchtige mutanten in de gangen, de chille leerkrachten en het lekkere eten. Haar vriendengroep zag ze gelukkig nu nog wel buiten het eiland. Zij en Karlie organiseerde dan ook veel te vaak feestjes in hun appartement.
Na bijna drie keer verkeerd te lopen, uitgeschoven te zijn in de sneeuw en totaal bevroren kwamen ze aan bij een houten deur van de familie van Camille. In een vloeiende beweging trok ze de handschoen van haar hand en drukte ze op de bel. Haar adem vormde wolkjes toen ze wachtte op een reactie. Ondertussen begon ze haar blonde krullen onder haar muts vandaan te halen en had ze haar zonnebril afgezet. Gelukkig was de straat bijna compleet uitgestorven en dempte de sneeuw de meeste geluiden, waardoor er een onaardse stilte hing. Hal had haar ook vertelt dat Camille net zoals zij een ballerina was, alleen was zij op een professioneler niveau dan Taylor. Daarom had ze in de kleine bloemenrugzak op haar rug haar balletkleren gestoken samen met haar spitzen, voor het geval ze wouden dansen.
Eindelijk ging de deur open en Taylor, die haar blik op een plantje aan de zijkant had gevestigd, keek glimlachend op. Een lange, slanke brunette stond in de deuropening lichtjes verward te kijken. Taylor kon dat volledig begrijpen, wie deed dat nu niet als er een totale vreemdeling, volledig ingeduffeld op je stoep stond. "Camille?" Vroeg ze zachtjes met haar zangerige, herkenbare stem. "Jij bent toch Camille hé?" Haar voet tekende lichtjes nerveus rondjes in de sneeuw, wat als ze nu de foute persoon voor haar had? Dat zou nogal gênant zijn.
We are the Kings and the Queens You traded your baseball cap for a crown
“You have to love dancing to stick to it. It gives you nothing back, no manuscripts to store away, no paintings to show on walls and maybe hang in museums, no poems to be printed and sold, nothing but that single fleeting moment when you feel alive.”
Er was niet veel dat vijf jaar met je kon doen als je een deeltje van jezelf verloren was onderweg. Gelukkig was er meer voor Camille Troy om terug gemaakt te worden, maar dat nam het verlies niet weg ondanks dat het vijf lange jaren had geduurd. Ondanks dat vragen nu grotere vragen waren geworden en bezorgdheid enkel nog breder was geworden was er niet veel dat ze kon doen. Vijf jaar en ze leefde nog altijd exact hetzelfde leven van toen dan deeltje van zichzelf verdween, opgelost was in lucht. Ze was alleen beter, groter, sterker en meer gedreven in wat deed. In de vijf jaar was haar passie een echte beroep geworden, maakte ze carrière, reisde ze vaker rond voor andere mensen te tonen waar ze goed in was. Maar het stelde niet veel voor, Londen was nog steeds haar thuis en dat was niet de reden waarom ze altijd maar terug keerde naar Londen. Waarom ze niet gewoon doorweeks in de stad verbleef waar ze opdrachten of voorstellingen moesten doen. Ze woonde nog steeds bij haar ouders, ze was nog steeds dat single meisje van vijf jaar geleden. En waarom? Misschien, misschien op een dag dat hij zou terug komen, dat haar verloren deeltje zich weer bij haar zou voegen. En dan hoefde ze hem niet te zeggen wat er afgelopen vijf jaar in haar leven was veranderd, want dat was niets. Zo kon ze enkel luisteren naar wat hij te zeggen had want ja, zijn vijf jaar weg waren afschrikwekkender dan de hare. Daarom bleef ze in Londen, op de hoop dat de verloren zoon zou terug keren, op de hoop dat de fluisteringen van zijn afwezigheid weer het herkenbare gerucht met zich zouden meebrengen, de naam waar ieder meisje automatisch voor zou bezwijken, Storm Hall.
Het applaus vulde de zaal, de mensen stonden op, klapten luider en harder en Camille boog voor het publiek. Ze zat in de zetel genesteld, met een deken rondom zich heen naar een oude DVD te kijken van enkele jaren terug, toen ze voor het eerst besloot aan ballet te doen. ‘Is het weer je momentje?’ Camille keek op van de televisie naar haar moeder die in de deurpost stond. Haar momentje … ze had ze af en toe wel eens. Vroeger iedere dag, nu slechts als ze heimwee voelde voor haar beste vriend. Want dat was Storm nog steeds voor haar, haar beste vriend ondanks alles. Ondanks hoe ze uit elkaar waren gegaan, ondanks wat hij haar geschreven had, ondanks wat ze over hem gehoord had. ‘Zoiets.’ Ze duwde het deken beschaamd nog meer rond zich heen en keek terug naar de televisie. Ze was het podium nog niet goed af van haar eerste optreden en Storm stond haar al te omhelzen. ‘Je weet dat die jongen hier nooit meer terug komt.’ ‘Dat heb je al tienduizend keer gezegd.’ Mompelde Camille zonder weg kijken. ‘Ik ben naar de winkel.’ Camille gluurde opzij en keek hoe haar moeder hoofdschuddend weg wandelde. De camera zoemde wat in en Camille zette het beeld op pauze, op de omhelzing tussen haar en Storm.
Het was pas na een minuut dat ze door had dat de “ding dong” niet afkomstig was van de televisie die nog steeds op pauze stond maar van de deurbel. Ze wilde iets naar haar moeder roepen maar kwam die was natuurlijk weg. Camille trok het deken dichter om zich heen, ja, ze kon niet zo goed de kou verdragen als sommige anderen, en liep naar de voordeur. Ze gluurde door het gaatje en verstijfde, was dat … ‘Oh mijn god.’ Prevelde ze helemaal in shock. Ze rende de woonkamer terug in, draaide om haar as en keek dan terug richting de deur. Ze kneep in haar arm, nee, niet aan het slapen. En dan keek ze naar haar kleding, wat nog mee viel, toch? Ze droeg haar kleding nog van haar training deze morgen. Tijd om iets anders aan te trekken had ze niet want wat als ze weg liep. Ze .. Taylor, haar grootste fan.
Na nog een snelle blik de woonkamer rond te werpen liep ze terug naar de voordeur, het deken moffelde ze weg in de kast bij de jassen alvorens ze de deur voorzichtig open trok. Haar mond viel alsnog open, ze deed haar best om niet zo verbaast te kijken en om niet luidop te schreeuwen; “ik ben je grootste fan!” Maar ze was ook totaal verward, wat deed Taylor in godsnaam aan haar deur, DE Taylor wel te verstaan. “Jij bent toch Camille he?” Vroeg ze zachtjes. ‘Camille Troy.’ Knikte Camille houterig. God, ze zou zichzelf voor haar hoofd kunnen slaan, ze zou wel weten wie hier luidkeels om zou staan lachen. Ze ontdooide een beetje, keek even buiten voor haar blik naar Taylor ging. ‘Ik ben een grote fan.’ Ze kneep haar lippen toe en sloot haar ogen. ‘Sorry, dat kwam er zomaar uit.’ Ze glimlachte en schudde dan verward haar hoofd. ‘Ik ben wel een beetje in de war, wil je binnen komen?’ In de sneeuw blijven staan was nu ook niet meteen een optie en ze kreeg het zelf al kou aan haar blote benen. Ze stapte uitnodigend opzij zodat als Taylor dat wou, ze kon binnen komen … Outfit
Lately I've been thinking about who I want to love, and how I want to love, and why I want to love the way I want to love, and what I need to learn to love that way, and who I need to become to become the kind of love I want to be ... and when I break it all down, when I whittle it into a single breath, it essentially comes out like this: Before I die, I want to be somebody's favorite hiding place, the place they can put everything they know they need to survive, every secret, every solitude, every nervous prayer, and be absolutely certain I will keep it safe. I will keep it safe.
Een behoorlijk lange tijd twijfelde Taylor wel of ze aan het juiste huis was, omdat niemand opende. Maar uiteindelijk opende een mooi meisje in danskleren toch de deur. Voor de zekerheid had Taylor haar naam nog nagevraagd en tot haar grote geluk bleek ze aan het juiste adres te zitten. "Ja dat vertelde Storm Hal me al," Glimlachte ze opgetogen, toch wel lichtjes gevleid door haar woorden. "Hem ken je toch nog wel hé!" Vroeg ze hoopvol. Ze was niet alleen naar Camille toe gegaan omdat ze zo'n grote fan was en een ballerina, maar ook omdat ze ergens had opgevangen dat Camille en Hal echt goeie vrienden waren tot hij naar Genosha vertrok.
Op de uitnodiging of ze binnen wou komen ging ze maar al te graag in. Het was ijskoud buiten en dat Camille had waarschijnlijk ook wel door. "Wauw, je hebt een prachtig huis!" Jubelde ze toen ze de gang in stapte en doorliep naar de deur die naar de living leidde, of dat hoopte ze toch. "Je zult het vast raar vinden dat een vreemde zomaar in je huis komt binnenvallen," Begon ze opnieuw toen ze zich op de zetel had laten ploffen. "Maar Hal vertelde me dat je een grote fan was en een ontzettend goede ballerina! En aangezien ik graag fans verras en zelf ook graag dans, wou ik eens langs komen," Legde ze aan haar uit, terwijl ze haar gebloemde rugzak tegen haar benen zette en rond keek. Ze vond het totaal niet raar om in het huis van een vreemde te zijn, want Camille voelde niet als een vreemde aan. Storm had al zoveel vertelt over haar, dat het leek alsof ze haar al lang kende.
//Wow, dit is een slechte post sorry! Hopelijk ben je er wat mee :'D //
“You have to love dancing to stick to it. It gives you nothing back, no manuscripts to store away, no paintings to show on walls and maybe hang in museums, no poems to be printed and sold, nothing but that single fleeting moment when you feel alive.”
Verbaasdheid was zacht uitgedrukt maar het kon niks tegen de korte twijfel die er was geweest toen Camille Taylor voor haar deur had zien staan door het kijkgaatje. Zag ze er goed genoeg uit? Was het huis degelijk genoeg om gasten te ontvangen? Zou dit genoeg zijn voor Taylor? Camille had in de woonkamer gestaan en angstvallig en opgewonden op dezelfde moment rond gekeken. Geen boekjes van haar moeder die rond slingerde en geen onaardige geurtjes in de lucht. Voor andere kleren was er geen tijd, ze zou het moeten doen in de danskleren die ze had aangetrokken voor haar trainingssessies. Het deken propte ze wel weg in de kast met jassen en ook de schoenen wist ze met één haal van haar voet grotendeels in de kast te krijgen. Maar dit was in haar ogen ook niet genoeg, want dit was Taylor, haar allergrootste fan naast alles wat in ballet haar leven beheerde. Iedere tournee door Londen had Camille gevolgd, er gestaan, schreeuwend en zingend. Dat het een tijdje stil was geweest in Taylor-land was geen enkele fan onopgemerkt gebleven. Maar hier stond ze, en Camille was daar deels bloednerveus voor.
Dus toen ze de deur open trok werd ze meteen overladen door een zekere vrolijkheid die het zenuwachtige bij haar voor een deeltje liet weg trekken. Camille had altijd de neiging gehad om te weerspiegelen tegenover de persoon waarmee ze in contact kwam, vrolijkheid maakte haar ook vrolijker. In deze situatie was het dus een mooie winst. Dus het was er sneller uit dat ze had verwacht … cliché! Als Taylor niet wist dat ze een grote fan was voor wat stond ze hier dan wel? En toen kwam de naam. De naam die ze in maanden niet meer over iemand anders zen lippen had gehoord, Storm Hall. Ze staarde Taylor aan, voor een seconde, en nog een seconde. “Hem ken je toch nog wel he?” Vroeg ze hoopvol. ‘Tuurlijk, Storm is,’ ze zweeg en schudde compleet verward haar hoofd. Wat had Storm met Taylor te maken of omgekeerd? Het laatste wat ze van Storm had gehoord was alweer maanden geleden, en het was altijd heel vaag en snel uitgelegd. Ze wist waarom hij was vertrokken en waar hij was maar meer niet. En dan kwam Taylor hier aan haar deur en zei haar dat Storm haar had verteld dat ze een grote fan was? Misschien moest ze boos worden maar dat kon ze niet, niet nadat ze zijn naam over iemands lippen had horen rollen. ‘Ik zou hem nooit kunnen vergeten, we waren, zijn beste vrienden.’ Ze probeerde zichzelf halverwege ergens te corrigeren. Waren ze beste vrienden of zijn ze beste vrienden? Uiteindelijk kreeg ze alles op een rijtje en kon ze door de naam Storm Hall door ademen zonder hardnekkige gedachten of vragen. ‘Wauw, dit is een verrassing die ik niet had verwacht, zeker als hij ermee gemoeid zit. Kom binnen.’ En daarmee nodigde ze Taylor binnen in haar huis.
Ze sloot de deur en liep haar voor. Duwde een overgebleven paar schoenen aan de kant en nam een dom plantje mee uit de gang om het ergens achter een gordijn uit het zicht te dumpen. Ze duwde het kleine tapijtje goed aan de inkom naar de woonkamer en duwde nog een fleecedeken in de voorbestemde mand. Goed, beter dan dit zou het niet worden. Het compliment deed haar meteen wat glimlachen. ‘Bedankt, ouderlijk huis.’ Ze haalde haar schouders op en wees uitnodigend naar de zetel. ‘Vooral omdat jij het bent, ik probeer nog steeds alles uit te vogelen.’ Ze tikte kort tegen haar hoofd en glimlachte breed. Haar blik gleed naar de televisie, op het stilstaande beeld van haar en Storm in een omhelzing jaren geleden. Ze haalde haar blik er snel weer vanaf en ging met haar ogen op zoek naar de afstandsbediening. ‘Kan ik je iets aanbieden om te drinken? Of je jas aannemen?’ Waar moest ze in godsnaam beginnen met iemand als Taylor? Ze was waarschijnlijk zoveel meer gewend dan dit. Toen Taylor weer begon te praten keek ze haar gelijk weer aan. Goede ballerina … Grote fan … Hoeveel had Storm over haar verteld? Maar aangezien ze over Hall begon en niet Storm was voor haar één van de grootste indicaties. Het was zeldzaam dat iemand hem Storm kon noemen zonder protest. Uiteindelijk ging ze naast Taylor in de zetel zitten. ‘Een grote fan zeker, een goede ballerina, daar valt over te twisten. Dit is echt de verrassing van men leven, ik ben je al zo dankbaar dat je dit wilt doen.’ Glimlachte ze opgewekt. ‘Maar hoe kennen jullie elkaar, het laatste van Hall dat ik gehoord heb is dat hij op een school zit voor,’ haar stem dreef weg. Ze wist de details niet van zijn mutatie maar ze wist wel wat hij was, dat had hij haar vijf jaar geleden laten weten nadat hij een soort van ongeluk had gehad waardoor hij bijna was gestorven. ‘Ik maak me veel zorgen om hem soms dus ik wil misschien gewoon weten of hij oké is?’ Ze beet onschuldig op haar onderlip. Ze hoorde daar geen superster mee lastig vallen en toch deed ze het want hij was haar beste vriend en dat zou hij onherroepelijk altijd blijven … OOC: Ik kan met heel weinig, heel wat. ;-) Outfit
sorry! Hopelijk ben je er wat mee :'D //