It's a revolution I suppose

Onverklaarbare geluiden op de gang, een donkere living afgezien van de oranjeachtige gloed, een sirene die onvermoeibaar bleef doorgalmen. Eén van die dingen was voldoende om hem schrik aan te jagen, laat staan wat al deze factoren gecombineerd bij hem teweeg brachten. Op verschillende plaatsen week zijn huid opzij, kwamen er staven hoogwaardig staal naar buiten die zich vervolgens perfect over zijn lichaam uitstrekten. Topaz draaide zijn hoofd, keek dwars doorheen de muur en zag hoe de kleinere jongen Chris met enkele stompen op de grond kreeg. Zijn lichaam beefde en hij voelde hoe zijn lichaam, of specifieker, zijn mutatie in opstand kwam. De deuren van de living gingen open, en Topaz zette zijn handen op de grond, klaar om in actie te schieten als dat nodig was. "Topaz? Rustig aan, ik kom even rond de tafel heen, op je linkerkant, oké?" Rustig? Hoe kon hij in godsnaam rustig zijn. De gevolgen die hier voor hem aan vast zouden hangen als Harriet erachter kwam, hij werd misselijk enkel door de gedachten. Voetstappen weeklonken, en opeens stond hij oog in oog met de zwartharige jongen, die niet goed wist wat hij zag. Een jongen was hij namelijk niet meer echt te noemen. ’Ik ben niet rustig.’ wist hij uit te brengen, zijn stem gedempt doordat zijn volledige gezicht afgeschermd was. Maar wat opvallender was dan dat, was de angstige, en waarschuwende toon in zijn stem. De lichtgevende lijnen die over zijn lichaam liepen waren felblauw gekleurd, maar af en toe flikkerden ze naar een gele kleur. Geen goed teken. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij voelde hoe langzaam maar zeker zijn heldere gedachten naar de achtergrond zakten en plaats maakten voor een instinctiever, dierlijker iets. De gejaagdheid die hij in de ogen van de jongen zag werkten niet bevorderend. ’Je moet weg.’ Hij hief zijn arm op en wees naar de deur, gaf hem op die manier de keuze tussen rustig wegwandelen of een harde aanpak.

"Professor Rutherford vertelde me al dat je waarschijnlijk niet echt zou meewerken" Topaz slikte, liet zijn hand weer zakken en meteen kreeg het lijnenpatroon op zijn lichaam weer een felblauwe kleur. ’Joseph.’ mompelde hij richtte zijn hoofd wat omhoog om de jongen beter aan de kijken. Hij kende de naam van de man die zijn leven hier zoveel aangenamer had gemaakt en vertelde hem nu dat ze hem hier levend buiten wilden krijgen. Hij kon het allemaal niet vatten. Van waar kwám dit opeens? ’Bevrijden?’ vroeg hij daarna een tikkeltje ongelovig en hield de jongen nauwlettend in de gaten toen die door zijn hurken ging. Nergens was een spoor (alleen begraaf) van Joseph te zien en ergens maakte het hem bezorgd. ’Waar gaan we dan naartoe?’ Hoe meer informatie hij kreeg, hoe vreemder hij zich voelde. Dit kon de way out zijn, de stap naar vrijheid, ongebondenheid, maar terwijl schrikte het hem op een onverklaarbare manier af. Topaz drukte zich recht, wachtte tot de jongen ook weer recht stond en liet de carbonadium over zijn hoofd verdwijnen. Voor enkele seconden staarde hij strak in de ogen van de andere jongen waarna hij zonder enig woord te zeggen richting de openstaande, glazen deur wandelde.. Aarzelend stak hij zijn hoofd naar buiten en keek naar Chris die op de grond lag, bebloed, bewusteloos. ’Er komen er nog.’ waarschuwde hij de jongen en gebaarde richting de trap die langs de lift gevestigd was. Voorlopig was er nog niemand te zien of te horen, maar Topaz zag ze wel, vier gewapende mannen die enkele verdiepingen onder hen op de trappen liepen. De liften moesten vast geblokkeerd zijn. Vervolgens keek hij naar beneden, naar de onzichtbare lijn tussen de living en de gang. Een plaats waar hij nog nooit voet had gezet, tot nu. Samen met een diepe zucht stapte hij over de drempel en balde zijn handen kort tot vuisten alvorens hij op Chris af stapte. ’Take this.’ bromde hij met op elkaar geklemde kaken en stampte met zijn hiel voluit op het gezicht van de reeds bewusteloze man. Met dat gebaar was het startsein gegeven. Hij zou met hem mee gaan. Topaz richtte zijn blik weer in die van de andere jongen en knikte, wachtende op wat de rest van zijn -of Joseph zijn- plan was.

’Ik ben hier niet alleen.’ Had de jongen geantwoord, en Topaz had hem met zijn ogen half dichtgeknepen aangekeken. Ze hadden back-up, zo bleek. Gewillig volgde hij de zwartharige jongen. Het was niet dat hij hem zag als een leidend figuur, het was niet dat hij naar hem luisterde. Topaz had de jongen nodig, en omgekeerd gold hetzelfde. Enkel samen zouden ze zich een weg naar buiten kunnen banen, naar god wist wat voor plek het ook mocht zijn dat hij in gedachten had. Dat het gevaarlijk was, daar was Topaz zich misschien wel meer van bewust dan dat de jongen was. Zijn borstkast rees zachtjes op en neer terwijl de lift schuddend naar beneden ging, zijn blik had hij gevestigd op de goudkleurige leuning die tegen de wanden van de lift op geplaatst was. Het was zo surrealistisch wat hij deed, maar ergens voelde het als een verlichting, een verademing. Een zachte ping weerklonk en de metalen deuren opende zich, waarna de zwartharige jongen als eerste uit de lift stapte. Topaz ademde diep in en volgde zijn voorbeeld, balde zijn handen tot vuisten om zich voor te bereiden op god wist hij veel wat er nog zou volgen. Het was tasten in het duister, de onzekerheid waarin ze zich begaven. Hij moest iemand volgen die hij niet kende, vertrouwen op een goede afloop. Eentje waarin hij zelf een rol zou moeten spelen. ’Die kant op.’ Hij draaide zijn hoofd, keek met zijn blauw opgelichte ogen -net zoals de strepen op zijn armor- in de richting waarin de jongen wees. In de verte knipperde enkele lampen, en Topaz kon de gedachten aan het sprookje Hans en Grietje niet onderdrukken. ’Broodkruimels.’ fluisterde hij, en stuwde zijn lichaam naar voren. Met twee grote passen had hij zijn achterstand op de andere jongen ingehaald en liepen ze zij aan zij doorheen de gangen. Waar er bij de andere geen geluid klonk, weerklonk er bij hem een zacht, mechanisch getik bij elke stap die hij zette.

Elke nieuwe ruimte of gang waarin ze binnen liepen werd onmiddellijk gescand door Topaz, hij controleerde of er traps waren, misschien wel guards die hij niet eerder had waargenomen. Maar nergens lag gevaar op de loer, alsof Harriet nooit verwacht had dat hij ooit zo ver zou geraken. Alsof ze nooit verwacht had dat hij überhaupt zou kunnen ontsnappen, met of zonder hulp. Topaz slikte, voelde hoe zijn hoofd warm werd toen het tot hem doordrong. Harriet had een andere val voor hem opgesteld, eentje die doorheen zijn aderen stroomde. Hij kon niet ontsnappen. De injecties, de vloeistof.. Maar nog voor hij er zich verder zorgen over kon maken werd zag hij vanuit zijn ooghoek een drietal mannen lopen, aan de andere kant van de muur die hen van ruimte scheidde. ’Van links!’ riep hij met zijn mechanische stem doordat hij zijn helm weer over zijn hoofd had laten verschijnen. De scherven kaatsten af tegen zijn armor, lieten niet eens krassen achter in het hoogwaardige metaal. Maar de jongen daarintegen, liep meer schade op. Even stond hij aan de grond genageld, totdat de drie guards op hen afstromden. Zonder nadenken kwam hij in beweging, stoof naar voren om vervolgens te zien hoe een eerste guard enkele simpele, maar blijkbaar zeer doeltreffende klappen van de jongen moest incasseren. Net zoals Chris gedaan had in de gang, zakte de guard in elkaar en bleef roerloos, bewusteloos op de grond liggen. Maar Topaz stopte niet met rennen, hij schoot langs de jongen door, recht op de twee andere guards die naar hen toe kwamen. Waar de lijnen op zijn armor eerder hadden geflikkerd, waren ze nu standvastig geel geworden. Hij voelde hoe een deel van zijn rede van verstand blokkeerde, maar daarbij ook andere krachten ter beschikking kwamen. Zonder nadenken haalde hij met zijn voet uit naar een van de guards waardoor die met een smak op de grond kwam. De tweede guard greep hij vast bij zijn keel, sleepte de man op die manier over de grond tot hij hem tegen de muur kon aandrukken. De guard sputterde, hapte naar adem en probeerde de ijzersterke greep van Topaz zijn hand rond zijn keel te verbreken. Hij probeerde zijn vingers achter het metaal te wrikken, iéts meer ruimte om te ademen te creëeren. Maar Topaz liet niet los, ondernam daarnaast ook geen andere actie. Muisstil staarde hij de man aan, luisterde naar het reutelende geluid van zijn ademhaling die net voldoende was om niet te stikken. De huid van de man voelde zo zacht, zo fragiel onder zijn vingers. Het was niets in vergelijking met de bots waartegen hij dagelijks moest vechten. Het gevoel van macht dat ze normaal op hem uitoefenden, was volledig omgekeerd. Nu was híj de sterkste. Achter hem hoorde hij de guard die hij zojuist getackled had op hem afkomen in looppas, een heldhaftige poging om zijn comrad te hulp te schieten. In nog geen fractie van een seconde vervormde Topaz zijn vrije hand tot een soort van geweer wat volledig vreemd was voor de mensheid, richtte hij het zonder kijken achter zich. Een gezoem weerklonk, het afvuren van de gelige gloed. Daarna een plof, van de guard die op de grond lag. Roerloos.

In het midden van het hoofd van de man zat een gat, besmeurd met de gelige vloeistof die Topaz op hem had afgevuurd. De radioactieve bètavloeistof bleef verder reageren op de huid van de man, pruttelende belletjes, blaasjes die zich op zijn huid vormden. Misvormingen, ookal was de man zojuist al overleden. Topaz wierp een blik op het tafereel en hief de guard die hij eerst tegen de muur gedrukt had in de lucht. Hij draaide zich, keek naar de zwartharige jongen en hield zijn blik vast. Zelfs met helm over zijn gezicht was de haast emotieloze blik in zijn ogen zichtbaar. Geheel uit het niets en met een simpel gebaar van zijn pols liet hij de hals van zijn volgende slachtoffer knappen. Als een lappenpop liet hij het lichaam van de man op de grond vallen, liet ook het geweer in zijn andere hand weer verdwijnen. Na enkele seconden kregen de lijnen op zijn armor weer een blauwe kleur en maakte hij zijn gezicht weer zichtbaar. Hij voelde hoe de jongen naar hem keek, keek naar de ravage die hij in minder dan een minuut had aangericht. Topaz slikte, voelde hoe zijn gedachten weer volledig van zichzelf werden en minder van zijn mutatie. Hij had mensen vermoord. Twee mensen. En het was zo gemakkelijk gegaan, het had hem een gevoel van macht gegeven en niets in zijn lichaam had eraan gedacht om ook maar iets van medeleven te tonen. Hij was gevaarlijk. Zijn handen beefden. ’Het ging vanzelf.’ Probeerde hij als uitleg te geven, als verdediging voor zichzelf. Net zoals het in zijn vechtsessies vanzelf ging, was het hier hetzelfde verlopen. Het enige verschil was dat hij daar tegen andere bots moest vechten, en hier tegen levende individuen. Topaz wendde zijn blik af van de drie lichamen, één bewusteloos, twee dood. ’Wat nu?’ vroeg hij met een gefrustreerde frons op zijn wenkbrauwen door al de gevoelens die door zijn lichaam gingen maar die hij geen plaats kon krijgen. Hij was verward, voelde geen schuld noch spijt. Het enige wat hij voelde was de adrenaline die door zijn aderen stroomde. Stilstaan zou hij niet meer lang volhouden, hij moest bewegen.

Hij volgde Marshall, volgde het pad dat iemand anders zorgvuldig voor hen uitstippelde. Totdat ze uiteindelijk uitkwamen in een enorme kelder. Het stond er vol met machines die ronkten voor een onbepaald doel, doorheen de buizen die tegen de muren en het plafond liepen, klonk het kabbelende geluid van water. Of eender welke andere vloeistof het mocht wezen. Maar naast kelder leek het ook een soort van garage te zijn. Zijn oog viel op een auto, een jeep achtig model, waar blijkbaar de andere jongen zijn aandacht ook op had gevestigd. ’Gaan we hiermee weg?’ vroeg hij zachtjes en keek met grote ogen naar de vierwielige machine. Nooit had hij erin gezeten, laat staan dat hij wist hoe je ermee moest rijden. Of dat was toch was hij dacht, wat hij zich herinnerde. Little did he know dat het identiek dezelfde auto was waarmee hij vier jaar eerder naar hier was gebracht.

Hij had hem geshockeerd. Misschien zelfs in een grotere mate dan dat hij verschrokken was van zichzelf. Topaz had al meer doden op zijn geweten, zoveel dat hij het aantal ervan was kwijtgespeeld. Elke week twaalf, twee per dag, behalve op zondag. Alleen bestonden zijn slachtoffers hier uit vlees en bloed, en niet uit metaal en olie. Niet dat het voor hem veel verschil uitmaakte. Ze vormden een bedreiging voor hem en de zwartharige jongen. Ze versperden hun weg en moesten daarom geëlimineerd worden. ’Ik begrijp het wel.’ had de jongen hem gezegd, maar Topaz had in zijn ogen kunnen lezen dat hetgeen hij zojuist verwezelijkt was niet iets alledaags was. Maar zoals hij had gezegd, kon hij er niets aan doen. Het ging vanzelf, gemakkelijk, alsof hij voor dat doeleinde gecreëerd was. Maar lang tijd om erover te blijven stilstaan was er niet. De jongen begeleidde hem naar een tweede lift, eentje die hen rechtstreeks naar de kelder bracht.

De muffe geur die er hing deed een zure blik op het gezicht van Topaz verschijnen. Terwijl keek hij in het rond, maar de verschillende vreemde objecten die in de garage te vinden was. Het waren dingen die hij in boeken gezien had, dingen die hij kon zien als hij vanuit de ramen van het penthouse helemaal naar beneden keek. Auto’s. Een stuk of zes. Kalm wandelde hij op een zwart exemplaar af, vroeg daarbij of dat hetgeen was wat hen hier weg zou brengen. ’Ja, dat is het plan. Mijn vriend, die er trouwens zo aan komt, niet schrikken, heeft de sleutels.’ Nadenkend keek hij de jongen aan, hield zijn gezicht voor enkele seconden neutraal alvorens hij hem kort toeknikte dat hij het had begrepen. Elke ervaring die hij tot nu toe had opgedaan was nieuw voor hem, maar toch gaf hij die indruk niet. Terwijl de zwartharige jongen naar de grote, rode deur van de garage keek, richtte Topaz zijn blik op de auto. Zowel voorzichtig als nieuwsgierig keek hij naar de zwarte, glanzende lak en kon het niet laten om zijn vinger er zachtjes over te laten gaan. Een scherp, piepend geluid weerklonk terwijl hij een stukje opzij wandelde en daarmee een lange kras in de deur veroorzaakte. Aan zijn gezichtsuitdrukking was niets te zien, alsof hij niet besefte dat hetgeen hij deed eigenlijk niet correct was. Toen hij zijn vinger terugtrok en naar de inkeping keek, zag hij dat deze zich niet vanzelf repareerde. Uiteindelijk schoot er toch een van zijn wenkbrauwen omhoog, verrast dat het niet werkte zoals het bij hem werkte. Het was overduidelijk niet van hetzelfde materiaal gemaakt als zijn armor. Een zachte ping weerklok, en Topaz scheurde zijn blik los van de wagen om vervolgens net zoals de andere jongen in de richting van de rode deur te kijken.

Hij zag een skelet, overduidelijk van een man die in zijn vroege volwassenheid zat. En toen opende de deuren, elke helft schoof naar een kant en in de opening verscheen… Topaz hield zijn hoofd bedenkelijk schuin en keek naar de man die tevoorschijn was gekomen. ’Is dat je vriend?’ vroeg hij terwijl hij zijn handen tot vuisten balde, klaar om opnieuw ten aanval te gaan moest dat nodig zijn. Hij voelde zijn hartslag versnellen, totdat opeens de auto die naast hem stond begon op te lichten. Geschrokken deed hij een stap opzij, liet zijn blik heen en weer gaan tussen de auto en de vreemde man. ’Wil jij rijden, Marshall?’ Topaz keek naar de zwartharige jongen waartegen hij sprak, die Marshall bleek te heten. ’Grapje, grapje.’ De blikken die Marshall en zijn vriend wisselden deden ervoor zorgen dat hij de situatie meer vertrouwde dan hij in eerste instantie had gedaan, maar nog steeds was hij op zijn hoede. Harriet kon ook vriendelijk overkomen als ze wilde. De man met het vele haar gebaarde naar hen beide om in te stappen, en nadat Marshall het voorbeeld had gegeven, deed Topaz hetzelfde. Hij trok de achterdeur aan de andere kant open en nam naast hem plaats op de achterbank, de auto zakte diep door onder het gewicht van zijn metalen lichaam. Ook hier liet zijn armor krassen achter op het leer van de zetels. Brullend kwam de auto tot leven en Topaz slikte, voelde hoe het ding zachtjes begon te trillen, alvorens de man achter het stuur het commandeerde om de garage uit te rijden.

Hij kneep zijn ogen half dicht om het felle zonlicht te verbijten, maar naarmate de auto verder reed was er iets anders dat zijn aandacht trok. Ze reden kriskras tussen andere auto’s door, werden omringd door de metalen mieren die vanuit dit perspectief haast monsters leken. De man met het haar probeerde hem af te leiden, probeerde de sfeer die in de auto hing te veranderen. Naar wát begreep hij niet precies, net zo min als hij begreep wat hij net vertelde. ’Nou, dat was net als in die Bond films, of niet dan?’ Topaz keek hem zwijgend aan. Nooit in zijn leven had hij een film gezien, laat staan dat hij wist wat ‘Bond’ was. Hij voelde hoe Marshall naar hem keek en hij draaide zijn hoofd zijn richting op, klaar om te luisteren wat zijn aanvulling was op hetgeen de man met het haar net gezegd had. ’Niet op hem letten, zo is hij altijd als hij zenuwachtig is.’ Hij knikte, als teken dat hij het begrepen had. Humor was voor hem niet altijd even goed te begrijpen, maar hij voelde hoe hij het langzaam maar zeker begon op te pikken. Marshall begon te prullen aan de flinterdunne glasstukjes die in de huid op zijn gezicht en armen zaten. In stilte keek hij er naar, observeerde hoe dunne straaltjes bloed over zijn huid sijpelden vanaf het moment hij het glad eruit trok. Maar medelijden had hij niet, Topaz zat met het besefte dat ze er beide veel slechter van af hadden kunnen komen. Hij wilde net zijn hoofd draaien om via het raam naar buiten te kijken toen hij opnieuw werd aangesproken. ’Dus, wat is jouw naam eigenlijk?’ Topaz keek kort naar Marshall, die bij aanvang van de ‘reddingactie’ zijn naam wel geweten had. Het was duidelijk dat de man een manier zocht om de -misschien voor hem- gênante stilte te verbreken. Topaz zelf had er minder moeite mee, hij had voldoende waar hij in stilte over kon nadenken. Voordat hij antwoord gaf zuchtte hij zachtjes. ’Ze noemen mij Topaz.’ Hij was vernoemd naar de blauwe topaas kleur die zijn ogen hadden van zodra hij zich focuste op zijn alfakrachten. Met die woorden liet hij zijn armor verdwijnen, werden zijn ogen weer dof grijs. Een mechanisch geluid weerklonk, de stukken metaal die nauw aansluitend rond zijn lichaam hadden gezeten smolten als het ware in elkaar. Op bepaalde plaatsen op zijn lichaam week zijn huid opzij en verdwenen ze. Topaz voelde hoe zijn lichaamstemperatuur toenam, hoe hij langzaam maar zeker begon te zweten. Het duurde niet lang voordat het op zijn voorhoofd begon te parelen. ’Er is nog een laatste obstakel.’ mompelde hij terwijl hij naar zijn schoot keek. ’Ik wordt twee keer dag geïnjecteerd door Harriet. Ze spuit me in met een vloeistof die waar ik ondertussen afhankelijk van ben.’ Voorzichtig hief hij zijn hand omhoog en keek eerst naar Marshall, daarna naar de man achter het stuur. Zijn arm trilde zachtjes. ’En hij begint langzaam uit te werken.’

De sfeer die binnen de carroserie van de auto hing was er een die hij niet kon beschrijven. Al kon hij wel voor zichzelf uitmaken dat hij het gemakkelijker vond dan de perioden die hij in de penthouse had doorgebracht, en dat al na amper 2 minuten met de anderen te hebben doorgebracht. In ogen zag hij er misschien afstandelijk en koel uit, maar vanbinnen voelde het alsof hij weer op een veilige manier kon ademhalen. Alsof het hield, ademde hij diep in via zijn neus waardoor zijn borstkast voor een moment fel op rees. Toen hij zijn adem weer losliet sloot hij kort zijn ogen en voelde hoe de minuscule alfadeeltjes in zijn longen werden onderscheidt en opgenomen in zijn lichaam. Er werd gevraagd naar zijn naam, een vraag die hij even koel als dat hij eruit zag beantwoordde. ”Topaz? Klinkt niet echt menselijk, als je het mij vraagt.” Hij staarde de man met de krullen voor enkele seconden aan door de achteruitkijkspiegel, hoorde hoe de jongen langs hem onmiddellijk op zijn opmerking in ging. Maar in tegenstelling tot de reactie die ze misschien van hem verwacht hadden, trok hij voor een minuscuul beetje zijn mondhoek omhoog. ’Misschien daarom dat ze me die naam hebben gegeven.’ bracht hij er verder op in, terwijl hij de glimlach weer liet wegzakken. ”Weet je, als je die naam maar niks vind, kun je nog altijd een andere kiezen. Dit is je kans voor een nieuwe start, je mag zijn wie je maar wil zijn.” Het was een naam die Harriet hem had gegeven en waar hij altijd naar had moeten gehoorzamen. Het was een naam, waarin hij gevochten had, verwond had, vermoord had. Misschien klonk die ‘nieuwe start’ waar Marshall het over had nog niet zo slecht. Ookal wist hij niet voor honderd procent wat die ‘nieuwe start’ zou kunnen inhouden. Maar dieper als bij Harriet kon hij niet zinken. Toch. Hij staarde nadenkend naar zijn voeten, die half onder de stoel voor hem in gingen. Na enkele seconden sprak hij weer, kort maar krachtig. ’Tobias.’ Hij benadrukte de naam met een kort knikje, en vestigde zijn blik weer door het raam naar buiten. Terwijl herhaalde hij naam als een soort van mantra doorheen zijn hoofd, probeerde de naam Topaz zo ver mogelijk naar de onderkant van zijn hersenen te verbannen.

Als hij had kunnen zweten, had het koude angstzweet waarschijnlijk op zijn rug gestaan. Maar in plaats daarvan begon hij enkel te rillen. Hij wist al lang niet meer of het van de afkickverschijnselen waren, of van de angst als hij dacht aan de pijnen die dat met zich mee droeg. Topaz had geen andere keuze om het op te biechten, om hen toegang te geven tot zijn grootste zwaktepunt. Hij voelde hoe Marshall met grote ogen naar hem keek en probeerde zijn blik zorgvuldig te vermijden. Het was ook hij die de drukkende stilte doorbrak. ”Geniaal, Howie, geniaal.” Topaz kon het niet laten om zijn hoofd te draaien en de jongen met een vragende frons op zijn voorhoofd aan te kijken. Er volgde een hele uitleg, waardoor hij zijn vraagtekens bij het feit dat hij wist wat de andere dacht, liet varen. Hij deed geen moeite om vragen te stellen, in plaats daarvan knikte hij de zwarharige jongen kort toe en zocht de blik van Howard via de achteruitkijkspiegel. Toen hij met beide een blik had gewisseld, liet hij zich lichtjes onderuitzakken, kruiste zijn armen beschermend voor zijn onderbuik en sloot zijn ogen. Diep vanbinnen had hij spijt dat hij niet naar de omgeving kon kijken, maar die spijt werd onderdrukt door de verschillende pijnsteken die -minder frequent weliswaar- doorheen zijn lichaam schoten en ervoor zorgden dat er af en toe een vervaarlijke frons op zijn voorhoofd verscheen.