Until your breathing stopped

Het was hier werkelijk waar gewoon saai. Toen hij uit Frankrijk was vertrokken een paar jaar terug had hij toch echt een avontuur verwacht. Maar in tegenstelling tot dat was iedereen hier juist nog netter nog meer gehecht aan netheid. Christophe, zijn menselijke puberjaren dan wel ontgroeid, smachtte juist naar een beetje meer.. gevaar. Hij was dan nu wel vierenveertig jaar oud, of eerder, hij liep al zo lang rond op deze aardbodem, maar zijn uiterlijk liet dat helemaal niet zijn. Omdat hij dus ook als een jong volwassene werd behandeld, ging hij zich ook als een jong volwassene gedragen. De verveling sloeg al snel toe in de drukke stad van Londen en Christophe vond zich dagelijks door de straten lopend, zijn blik gericht op alles wat hem ook maar een beetje zou kunnen vermaken. De enkele baantjes die hij te pakken had gekregen bleven niet voor lang in zijn leven, aangezien hij een ontzettende hekel had aan regels en voorschriften. Maar geld kon zijn honger niet stillen. Daarmee kwam hij niet door het leven.
Overdag was er nauwelijks actie te vinden, dus haastte hij zich bij het ondergaan van de zon maar snel in een van de meest druk bezochte pubs in de stad. Hij wist een plekje aan de bar te veroveren en hoorde van elke kant wel geluid komen. Dit soort plekken ontweek hij normalerwijze wel, maar waar dronken mensen waren, daar was meestal ook wel een beetje actie. Met klein gebaartje bestelde hij een whiskey en begon een beetje te praten met zijn buurvrouw. Deze leek echter niet heel veel aandacht aan hem te willen schenken, want ze bleef de barman maar innig aan te staren. Hierom snoof hij zachtjes, haar in zijn hoofd voor gek verklarende. Aangezien aan zijn andere kant twee mannen druk aan het overleggen waren over politiek, besloot Christophe op te staan en richting het wat legere stuk te gaan. Hoe verder van de bar, hoe minder mensen er waren. Hier claimde hij dan ook een tafeltje voor zichzelf en zette hij zijn glas neer op het tafelblad. Zijn voeten plaatste hij op de stoel tegenover hem en met een wat arrogante houding keek hij naar de mensen om hem heen. Voor deze Fransman waren ze natuurlijk allemaal minderwaardig. Ze moesten vereerd zijn dat ze in de zelfde ruimte als hij mochten zijn. Zijn aandacht ging uiteindelijk wel van zijn glas naar de deur. Het was niet moeilijk om te merken wanneer er nieuwe mensen in de benauwde ruimte kwamen, zodra de deur open ging, sloeg een koude windvlaag iedereen in het gezicht. Het gezelschap dat naar binnen schuifelde bevatte een grietje, een jong grietje. Christophe richtte zijn interesse op haar, maar bleef voor nu op zijn plek zitten. Zwijgend bleef hij haar achtervolgen met zijn blik, zijn glas tussen zijn vingers geklemd. Zodra hij haar aandacht maar een seconde kon vasthouden..

Er klonk een zacht, neuriënd geluid uit haar keel terwijl ze de tas die ze in haar hand had een beetje rond slingerde. Op dit moment waren er best weinig mensen op straat, maar soms was het wel eens anders in het hartje van Londen. Dan krioelde het van de mensen en moest ze zich door de menigtes heen drukken. Nu had ze het voordeel dat ze best klein was en het soms nog wel eens lukte om onder iemands arm door te schieten, aan de andere kant werd ze ook makkelijk omver gelopen door de menigte juist omdat ze zo klein was. Vandaag was ze bij haar beste vriendin Margaret langs geweest om haar beste jurk te laten maken. Haar ouders waren niet rijk, ze bezaten een kleine bar onder hun huis die wel redelijk liep op dit moment, maar geld voor dingen zoals feestjurken zat er voor haar niet in. En binnenkort was er een verjaardagsfeestje, Margaret werd namelijk achttien. Zelf was ze nog zeventien, al zou het niet zo heel lang meer duren tot haar volgende verjaardag. Het was hun gelukt om haar jurk te maken en ze hadden zelfs nog wat oude sieraden weten te scoren op de markt. Op dit moment droeg ze de gehele outfit dan ook, gewoon omdat het kon.
Ivy opende de deur van hun bar en zag dat het redelijk druk was vandaag, waarschijnlijk zou ze dan ook wel in moeten vallen. Misschien kon ze langs de bar naar de achterdeur sluipen en snel de trap op vluchten, doen alsof ze nog niet thuis was zodat ze niet mee hoefde te helpen. Helaas had de man achter de bar, haar oudere broer Henry, haar al opgemerkt en wenkte hij haar. Met tegenzin slofte ze naar de bar toe en leunde met haar armen op de houten plank. "Pa is naar boven gegaan, hij was weer eens niet lekker." Met andere woorden, ze was gedwongen om weer als serveerstertje te spelen. Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze rolde met haar ogen, urg. "Waarom altijd ik!" mopperde ze terwijl ze haar oorbellen uit deed, de ketting los klikte en ook de hoofdband met de veer verwijderde. Deze legde ze veilig aan de andere kant van de bar neer, ving het schort op wat haar broer haar toegooide en knoopte deze om. Haar donkere haren vielen nu los over haar schouders heen, officieel moest ze het opbinden, maar haar vader was er nu toch niet om haar daarop te wijzen. Snel schudde ze haar haren nog goed voordat ze vluchtig een dienblad overnam van haar broer en de bar in liep, zo hier en daar een glas neerzette en verder ging naar de volgende tafel. Toen ze met een aantal glazen op haar blad weer de bar in was gelopen, kwam ze echter in botsing met een grote gozer die net op zijn toch naar buiten was. Ivy liet hierdoor één van de glazen vallen en al snel klonk er een rinkelend geluid door de bar heen. Niemand besteedde echt aandacht aan haar, en ook de gast die tegen haar aan gestoten had was al verdwenen. Snel zette ze haar dienblad neer op het tafeltje waar een zwartharige man aan zat, en Ivy had het dan ook niet opgemerkt dat hij zijn ogen al een tijdje op haar gericht had gehad. "Oh, het spijt me," zei ze vluchtig terwijl ze door haar knieën heen zakte en de scherven begon te verzamelen. Een steek ging door haar hand heen. "Auch.." mompelde ze zacht toen ze zag dat ze een redelijke snee in haar hand had gemaakt met een stuk glas.

Het grietje kwam binnen in een jurk die hem deed denken dat ze net van een feestje was gekomen. Ze werd gewenkt door de barman, iets wat Christophe deed denken dat ze hier wel een bekende was. Niets was minder waar want binnen enkele seconden begon ze enkele accessoires van haar af te halen, iets wat zijn wenkbrauw verrast naar boven deed gaan, en knoopte een schort om, nog altijd in die jurk. Een actie die hij niet bepaald had verwacht. In plaats van een bekende van de barman, was ze een bekende van de bar. Tot nu toe had ze hem nog niet echt opgemerkt, waarschijnlijk omdat dit afgelegen hoekje ook niet zoveel aandacht nodig had. Christophe maakte ook nauwelijks geluid, dus nee, hij was wel veilig hier. Om niet al te starend over te komen, richtte Christophe zijn blik weer op het bijna lege glas tussen zijn bleke vingers. Heel lang duurde dit oogcontact niet, want het gerinkel van glas deed hem iet wat verschrikt opkijken. Een dienblad werd haastig op zijn tafel gezet en drie keer raden wie er door haar knieën zakte om het gebroken glas op te rapen..
Ze opperde een zacht excuusje en Christophe was al opgestaan om haar te helpen. De snelheid van die actie was misschien we iets sneller dan normaal, maar hij kon altijd uitleggen dat het een reflex was geweest of iets in die richting. “Geeft niet, het is eerder jouw tafel dan de mijne.” glimlachte hij charmant, zijn Franse accent nog altijd duidelijk omdat hij zich nog niet heel lang in Engeland bevond. Het was een gelukje bij een ongelukje geweest. Uiterst voorzichtig begon hij de scherven bij elkaar te vegen, tot hij een redelijk overzichtelijk hoopje had gemaakt. “Scherven brengen geluk, non?” Blijkbaar niet voor haar, want ze sneed zich al snel aan een van de gebroken stukken glas. Bloed droop over haar hand heen, afkomstig van een vervelende snee. Christophe klemde zijn kaken op elkaar en keek het grietje maar aan om niet al te geobsedeerd te lijken. Hij pakte haar pols voorzichtig vast en stak zijn andere hand uit om haar overeind te helpen. Soms kon hij het niet laten zijn blik af te dwalen naar de rode sporen op haar hand die die van hem bijna raakten. “Een vervelende snee, laten we eerst het bloeden stoppen voordat je weer verder gaat met opruimen.” Hij schoof met zijn voet de stukken glas onder de tafel, zodat niemand er op kon staan of er echt last van haar. Tenzij er ook mensen op hun handen en voeten onder de tafels kropen, maar die hadden alsnog ogen om uit te kijken. Hij ging wat op zijn tenen staan om de situatie wat beter te overzien, maar alle drukke aanwezigen hielpen hem niet echt bij het vinden wat hij zocht. Er waren toch altijd toiletten in een bar? Of was dat de betere, Franse manier van het inrichten van zo’n pand? “Waar zijn jullie.. toilettes?” vroeg hij, nog altijd haar hals losjes vasthoudende, vergetend dat zijn aanraking bijzonder koud was vergeleken met die van andere mensen.

Natuurlijk moest ze zo onhandig zijn geweest om een glas van het dienblad te laten vallen toen iemand tegen haar aan had gestoten. Een rinkelend geluid van brekend glas ging door de bar heen, maar er was eigenlijk niemand die er echt van op keek. In haar ooghoek zag ze hoe haar broer kort zijn hoofd schudde en verder ging met zijn werk. Terwijl haar wangen een beetje rood kleurden had ze snel de rest van het dienblad neergezet op een tafeltje waar een jonge man aan zat en had zich gebukt om dingen bij elkaar te rapen. Wat ze niet had verwacht was dat de ander ook meteen in actie zou komen en ze keek dan ook iet wat verbaasd toen hij bijna net zo snel als zijzelf op de grond zat om de stukken bij elkaar te schrapen. De ander zei dat het niet gaf, gelukkig maar want voor hetzelfde geld had ze hier straks een ontevreden klant omdat hij lastig gevallen werd door glasscherven, en dat het eerder haar tafel dan die van hem was. True that misschien, maar de klant bleef altijd koning. Ivy raapte ondertussen wat grote stukken op en precies op het moment dat de ander opperde dat scherven geluk brachten - wat hij trouwens deed met een overduidelijk Frans accent, terwijl Ivy zelf juist met een Brits accent praatte - sneed ze in haar hand. Dikke druppels bloed dropen over haar hand heen en ze slikte een keer, ze kon nooit zo goed tegen bloed. Het maakte haar altijd een beetje misselijk en ze moest er dan ook niet denken om ooit een zuster te worden, dan had je ook altijd veel met bloed te maken.
Nog voordat ze haar eigen hand vast had kunnen grijpen met de andere, had de man haar pols al lichtjes vastgepakt. Ivy richtte haar hoofd op en keek hem aan, de aanraking was bizar koud, zo koud had ze nog nooit iemands hand gevoeld. En al helemaal niet als iemand binnen zat, zou hij misschien in de tocht hebben gezeten? Hij stak nu zijn andere hand uit en ze had de glasscherven neergelegd om zijn hand aan te pakken. Binnen een paar tellen stond ze weer rechtop, hij had nog altijd haar pols vast. De man bleek nogal behulpzaam ingesteld te zijn, want hij zei dat ze eerst het bloeden moesten stoppen voordat ze verder ging met opruimen. Best logisch, al was de kans groot geweest dat Ivy zelf eerst door was gegaan met het wegruimen van de glasscherven. Maar.. ze kon hem en zijn goede bedoelingen natuurlijk niet weigeren, dat zou zeer onbeschoft zijn en daaraan zou ze niet eens denken in deze iet wat aparte situatie. Hij vroeg waar hun toiletten waren, natuurlijk. "Ehm.. daar achter," zei ze terwijl ze een knikje met haar hoofd maakte en hem kort nog een keer aankeek. Ze was een stuk kleiner dan hem en moest daardoor een beetje omhoog kijken, al maakte haar hakken wel een verschil.. maar niet veel. Ze nam haar hand van hem over door het vast te pakken met haar andere vrije hand. Ivy begon te lopen in de richting van de toiletten en duwde de deur met haar schouder open, wachtte kort tot hij de deur voor zichzelf open kon houden en liep toen naar de wasbak. Daar aangekomen zag ze dat het bloeden enkel erger was geworden en haar handen er nu volledig onder zaten. "Ik kan niet zo goed tegen bloed.." zei ze met een kleine glimlach terwijl ze zijdelings naar de andere persoon keek, haar gezicht was iet wat bleekjes geworden misschien. Rode strepen waren nu te zien in de wasbak, van druppels die naar beneden waren gedropen over het normaal spierwitte steen.

Natuurlijk wierp ze een verbaasde blik op hem toen hij aanbood om haar zo snel al te helpen. Hopelijk verbaasde ze zich meer over het feit dat er wel degelijk een klant aanwezig was die zulke manieren had om een serveerster in nood te helpen en niet over het feit dat de snelheid waarmee hij van zijn stoel was gekomen niet heel normaal was. Hij wist eerlijk gezegd ook niet echt waar ze zich voor excuseerde. Het dienblad dat op zijn tafel neer was gezet stoorde hem eerlijk gezegd niet echt en het feit dat er iemand tegen haar aan was gebotst, daar kon ze zelf niet echt iets aan doen. Dus meer zeggen dan dat het hem niet boos maakte kon hij niet doen. Net toen hij was gestopt met praten gebeurde er iets waar hij al voor gevreesd had. Een glasscherf scheurde haar huid open en bloed begon al snel over haar hand te druipen. Het grietje keek er niet al te moedig naar en Christophe handelde snel zodat hij niet al te lang hoefde te kijken naar de opengelegde wond. Daarom bood hij haar ook aan haar te begeleiden naar de toiletten, een wat hygiënischere plek dan bij de bar zelf en misschien was het daar ook wat rustiger. Het was namelijk geen kleine wond en de hoeveelheid bloed die nu al over haar, en ook zijn, hand liep was niet al te min. De aanraking met haar hand voelde zoals met ieder anders mens. Warm, heel warm vergeleken met zijn koude aanraking. Ze wees hem in de richting van de toiletten, waarbij e eerst door de menigte aanwezige mensen moesten zien te komen. Christophe liet haar los toen ze haar eigen hand met haar vrije hand vastpakte en hij volgde haar toen ze hem voor ging naar de toiletten. Hij wist de meeste mensen te ontwijken en hield zijn blik strak op de houten vloer planken gericht. Af en toe ving hij een glimp op van zijn hand, die op die duim en wijsvinger waren gekleurd door haar bloed. Toen hij opkeek om te checken of hij de serveerster nog volgde merkte hij dat enkele mensen die hem aankeken fronsten of snel hun blik lieten afdruipen naar hun gesprekspartner. Het lag waarschijnlijk aan de licht rode gloed die in zijn ogen was verschenen.
De deur die ze had geopend kon hij nog net opvangen en zachtjes sloot hij deze achter zich. Ze stond al bij de wasbak die van wit naar donkerrood was gegaan binnen enkele seconden. Christophe balde zijn vuisten en beet op zijn lip. Zijn oren begonnen te ruisen en hij moest moeite doen om zichzelf redelijk kalm te houden. "Ik kan niet zo goed tegen bloed.." Afleiding. Het was een kans die hij met beide handen beet moest grijpen. Maar zelfs toen hij opkeek werd hij geconfronteerd door een beeld van bloed. Haar handen waren bijna geheel rood gekleurd. Voor enkele seconden bleef hij staan, keek alsof hij in een trance was beland, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd en haalde een keer diep adem voordat hij even zachtjes gniffelde. “Dat zie ik, ja.” antwoordde hij. Het zien van zo’n bleek getrokken gezichtje.. bijna net zo bleek als hij zelf was. Hij draaide zich om en verzamelde een hoeveelheid wc papier en met dat in zijn ene hand opende hij de kraan van de wasbak met zijn andere hand. “Verbind je hand met dit,” zei hij en reikte haar het papier aan. “Je moet het bloeden eerst laten stoppen, maar zodra het minder is, moet je je handen schoonmaken met het warme water. Is er misschien iets van zeep hier?” Christophe was bijzonder rustig voor deze situatie, maar hij kon het niet laten soms wat vaker te kijken naar haar hand dan haar ogen. Misschien kwam hij daardoor wel heel zorgzaam over, maar als ze ook maar een keer in zijn hoofd zou kijken..
“Vertel, wat is de naam van de persoon waarmee ik nu in een toilet sta?” vroeg hij, om haar afleiding te bieden van hetgeen wat ze niet zo fijn vond. Ook al was die afleiding misschien meer nodig voor hemzelf. Christophe leunde met zijn heup tegen de rand van de wasbak en sloeg zijn armen over elkaar. Hij was helemaal vergeten het bloed van zijn handen te wassen, misschien was dat aanzicht nu al een gewoonte van hem geworden?

Het aanzicht van al dit bloed zorgde ervoor dat ze een beetje misselijk werd. Het was een redelijk diepe snee in haar hand en overal zag ze opeens rode spetters. Haar hand trilde dan ook lichtjes terwijl ze hem boven de wasbak hield zodat er niet overal op de grond bloedspetters lagen. Haar andere hand hield ze ook boven de wasbak, want die was ook roodgekleurd van het bloed ondertussen. De kleur van haar wangen was echter wat bleekjes geworden, terwijl het juist voelde alsof de temperatuur in haar lichaam wat begon te stijgen. Voorzichtig keek ze opzij naar de man die had voorgesteld dat ze er beter voor konden zorgen dat haar wond zou stoppen met bloeden voordat ze verder ging met opruimen. Toen ze maar meldde dat ze niet zo goed tegen bloed kon, zei de ander dat hij dat al gezien had. Mooi, Ivy, zo zette je jezelf echt nog eens goed voor schut. De donkerharige richtte haar blik dan ook weer snel op het bloed wat uit de snee bleef komen, niet het beste idee waarschijnlijk, want ze voelde haar hoofd een beetje licht worden. Ondertussen had de man een flinke hoeveelheid wc papier gepakt wat ze om haar hand kon wikkelen en zette de kraan aan. Voordat het water al te warm werd spoelde ze haar goede hand vluchtig een beetje af, waarna ze het papier aannam en dat met licht toegeknepen ogen om haar hand wikkelde, zodat ze maar zo min mogelijk van het bloed hoefde te zien. "Zeep.. moet daar ergens staan.." zei ze en maakte een korte knik met haar hoofd naar een plank waar een aantal dingetjes opstonden, waaronder ook een zeepje.
Toen de ander om haar naam vroeg richtte ze haar blik weer een beetje op en glimlachte ze vaagjes, nog altijd wat aan de bleke kant. "Ivy," zei ze terwijl ze hem nog voor een paar secondes langer aankeek alvorens ze haar blik kort terug liet gaan naar haar hand, het wc papier begon aardig rood te kleuren, "en wie is mijn redder in nood?" vroeg ze toen. Ondanks de situatie toch nog een beetje die humor in haar stem, iets wat haar normaal gesproken ook wel goed beschreef, een persoon met humor en een eigen wil. Al was dat voor veel vrouwen niet erg gewenst in de huidige maatschappij, maar Ivy kon er niets aan doen.
Haar zicht werd weer iets minder helder en zwakjes pakte ze de wasbak vast met haar goede hand, leunde er met haar buik wat tegenaan en sloot haar ogen in een poging haarzelf wat te kalmeren. Het was wel duidelijk dat het niet zo goed ging met het jonge meisje. "Moet je trouwens zelf je handen niet afspoelen..?" wist ze er nog moeizaam uit te krijgen, zich herinnerende dat de ander ook bloed aan zijn handen moest hebben, terwijl ze nog steeds haar ogen gesloten hield en het misselijkmakende gevoel in haar onderbuik probeerde te bedwingen, evenals de lichtheid in haar hoofd.

Wat een stukje glas niet allemaal kon veroorzaken. Wat het niet allemaal teweeg kon brengen. Mocht dit gebeurt zijn in een verlaten steegje waar niemand rondliep, dan was hij waarschijnlijk niet zo behulpzaam geweest. Maar het was ook pas gebeurd nadat hij zijn ogen op haar had geplaatst. Er was iets met haar en daarvoor leek zijn nauwelijks bestaande geduld toch iets verlengd te worden. Al was het aanzicht van het bloed een heuse kwelling voor hem. Haar niet geschade hand spoelde ze met het warme water schoon, zodat ze het momentele verband schoon om haar hand kon wikkelen. Er werd hem vervolgens een aanwijzing gegeven waar hij zeep kon vinden. Een plank, niet ver van de wastafel af gelegen, bevatte allerlei reserve spullen voor sanitaire zaken. Christophe moest nog op zijn tenen staan om bij de zeep te komen, maar kon hem uiteindelijk wel uit zijn papieren omhulsel losmaken. Hij legde het op de wastafel en bekeek haar ingewikkelde hand. “Als je merkt dat het verband droog wordt, moet je je hand wassen. Houd er voor nu maar wat druk op.” Het was kennis die hij had opgedaan door zijn eigen ongevallen. Mensen die nog hopeloos gered wilden worden, maar meestal was het al te laat. Dus kon Christophe die kennis nu mooi voor zijn eigen doeleinden gebruiken. Hiermee won hij haar vertrouwen, al wist hij nog niet zeker of hij dat vertrouwen zou kunnen schenden. Niet nu, toch?
Om haar af te leiden van hetgeen wat haar angst aanjoeg, vroeg hij wat haar naam was. Ivy. Een naam die hij in zijn geboorteland nog nooit was tegengekomen, dus mocht ze zich trots de eerste Ivy noemen die hij kende. “Redder in nood? Ach nee, elk boerenjoch weet wel iets van eerste ‘ulp.” wuifde hij haar compliment weg. “Mijn naam is Christophe.” antwoordde hij vervolgens met een kleine buiging van zijn hoofd. Iets wat geheel normaal was voor hem om te doen als hij zich voorstelde. “Maar je bent nog jong, volgens mij, wat doe jij als serveerster in zo’n grauwe bar?” Met veel lof sprak hij niet over deze plek, natuurlijk had hij geen idee dat Ivy’s vader de eigenaar ervan was. Maar dat had hij ook niet kunnen weten. Zo’n jong grietje moest niet hele avonden in een bar werken, zo hoorde het niet.
Blijkbaar werd het bloed haar alsnog te veel, ook al was de wond nu wel bedekt. Ze greep de wastafel wat steviger beet en sloot haar ogen voor een moment. Ging het wel goed? Christophe bleef echter op zijn plek staan, zijn armen nog altijd over elkaar geslagen en had enkel een wenkbrauw wat omhoog getrokken. "Moet je trouwens zelf je handen niet afspoelen..?" Het moest betekenen dat ze hem nog wel iets in de gaten had gehouden, of niet? Christophe draaide zijn hand om en zag inderdaad dat zijn vingers bevlekt waren met donkerrood bloed. “Oh.” Wist hij uit te brengen en stapte naar de wastafel toe om zijn handen met het water te wassen. Zijn blik bleef gericht op het opgedroogde bloed dat nu via het water door het afvoerputje stroomde en zijn maag leek een klein sprongetje van honger te maken. Het was niet zo’n erg gevoel, maar het was er wel. “Sorry, ik was het waarschijnlijk vergeten door je wond. Ga anders even zitten? Straks val je nog flauw.” Er was niet echt een comfortabele stoel, beter gezegd, er was niet eens een stoel. Behalve natuurlijk het toilet zelf. Christophe liet de lid van het toilet zakken, zodat ze at least normaal kon zitten. “Veel betere opties hebben we op het moment niet.” glimlachte hij maar kort.

De ander stelde voor dat ze voor nu gewoon druk op haar wond moest houden, al ging dat een beetje moeilijk omdat haar hoofd nog altijd heel licht aanvoelde. Enkel de gedachte aan de wond liet haar al misselijk worden. Daarbij hield ze haar ogen nog altijd gesloten, dus kon ze ook niet zo direct zien of de wond al was gestopt met bloedden of niet. En die ogen hield ze liever ook gesloten, want als ze het bloed in de wasbak en op het papier zou zien wist ze niet zo zeker of ze haar lunch wel binnen kon houden. Wel wist ze haar naam nog door te geven, al wist ze niet zo goed waarom iemand geïnteresseerd zou zijn in de naam van een serveerster die duidelijk een watje bleek te zijn omdat ze al helemaal van streek raakte door een beetje bloed. Haar redder in nood bleek een grappig accent te hebben, eentje die ze niet zo vaak hoorde in deze bar. Om eerlijk gezegd had ze het accent nog nooit gehoord, al wist ze wel meteen wat voor afkomst logisch was van de man. "Fransman?" vroeg ze met een zwakke glimlach, haar ogen echter nog altijd gesloten houdend. Zijn naam was Christophe, wel had ze andere versies gehoord van deze naam, maar deze versie nog niet. Waarschijnlijk werd hij dan ook vaker gebruikt in Frankrijk - als hij daar al vandaan kwam - dan hier in Engeland. "Aangenaam," zei ze ook nog, uit beleefdheid natuurlijk. Haar ouders hadden dat er wel bij haar ingestampt. Altijd beleefd blijven tegen klanten, anders kwamen ze niet meer terug en als ze erachter kwamen kreeg ze een avond geen eten of kon ze afspreken met haar vriendinnen in de toekomst al wel vergeten.
Hij vroeg wat zo'n jong meisje als zij hier deed in zo'n grauwe bar. "Het is een familiebedrijf.. mijn vader heeft het een aantal jaar geleden opgestart.. ik moet wel.." kwam er wat zwakjes uit terwijl ze een keer slikte. Ze voelde haar maaginhoud weer een aantal keer ronddraaien, wat alles behalve een prettig gevoel was. Er waren geen kansen voor haar in deze wereld. Het was al heel wat dat haar ouders haar naar school hadden gedaan, maar een volgende opleiding zat er niet in voor haar. Ze was gedoemd om meer ervaring op te doen als serveerster, met een beetje geluk kon ze hier blijven werken.. ook al betaalden haar ouders haar niet. Ze had tenminste een dak boven haar hoofd en kon mee eten met de rest. Maar hoe zou het moeten gaan als haar ouders er straks niet meer waren? Dan zou ze afhankelijk worden van haar broer.. en anders had ze een groot probleem. Maar iets anders kon ze niet. Ze had geen geld en het zou ontzettend dom zijn om tegen haar ouders in te gaan. Immers bleef ze hun simpele puppet die ze konden gebruiken om elke avond in de bar te werken als een simpel serveerstertje.
Voordat ze het wist had ze al gevraagd of hij het bloed niet van zijn handen af moest wassen. Kort had ze haar ogen geopend en op hem gericht, maar toen ze het bloed had gezien had ze die snel maar weer gesloten. Hij zei dat hij het vergeten was en ze hoorde hoe hij naar de wasbak toe kwam lopen om zijn handen te wassen. Ivy had geen idee hoe het met haar eigen wond had, omdat ze vrijwel weigerde om ernaar te kijken. Christophe, want zo heette de man, had gezegd dat ze misschien even moest gaan zitten. Langzaam had ze haar ogen weer geopend en kwam ze wat recht van de wasbak, met haar lijkbleke gezicht zijn kant op kijkend. Misschien was dat inderdaad wel beter.. ja.. voordat ze straks nog flauw ging vallen.. Maar daarvoor was het al te laat. Toen ze een stap wilde doen was haar lichaam iets heel anders van plan, want haar hoofd was zo licht geworden dat ze geen controle meer had over haar benen, waardoor ze naar voren viel en recht op de grond afging.

In de staat om haar wond beter te maken was ze totaal niet. Het grietje durfde niet eens te kijken naar het bebloede verband om haar hand, terwijl de hoeveelheid die er uit kwam nu al aanzienlijk was verminderd. Christophe kon vanaf zijn plek niet goed zien of het bloeden al in zijn geheel was gestopt, maar hij durfde niet dichterbij te komen. Angst voor bloed.. zo kon hij het ironisch genoeg wel noemen. Hij was bang dat zodra hij het verse bloed zou zien, hij zichzelf niet meer in de hand kon houden. Nu lukte dit nog wel met de hulp van een afgezonderd kneepje in zijn hand. Zolang hij zijn blik maar rond de benauwde ruimte liet gaan en zich niet volledig concentreerde op het smakelijke schouwspel bij de wasbak. Een gesprek voeren was hetgeen wat hem het meeste afleidde van de beginnende honger in zijn maag. Haar aankijken deed hij sporadisch en in die zeldzame gevallen was het contact meestal niet lang. Men deed er meestal niet lang over de rode gloed in zijn ogen op te pikken, laat staan te beginnen met schreeuwen. Of hij moest echt heel snel zijn met het verzinnen van een smoes. ‘Het is een allergie!’ of ‘Ik heb een flinke klap op m’n oog gehad.’ was meestal wel voldoende, mits hij de woorden op tijd over zijn lippen kreeg. Het grietje leek zijn accent te herkennen en trots knikte hij. Zijn mondhoeken kropen gelijk charmant naar boven bij het zien van een gevormde glimlach op haar gelaat. “Oui, maar natuurlijk.” Het was gewoon logica voor hem. Men moest gewoon aan zijn duidelijk betere accent herkennen waar hij vandaan kwam, het land dat boven alles stond. Beleefd bleef ze gelukkig wel onder zijn gloed van arrogantie. Iets wat hij nog niet heel vaak was tegengekomen in Londen.
Zijn nieuwsgierigheid was tot zo ver gekomen dat hij zich luidop had afgevraagd waarom ze hier werkte, een bar was zeker niet de place to be voor zo’n jong grietje. Uitleg kwam al snel en zorgde alleen voor een verwarde frons op zijn voorhoofd. Maar al snel werd die verwarde blik vervangen door een minachtende. De kinderarbeid hier toch! Zelf had hij nooit hoeven werken, mede door zijn ‘aandoening’, maar grotendeels door zijn rijke afkomst. Dit gebrek aan ervaring en zijn weinige sympathie zorgde ervoor dat hij minachtend snoof en om zich heen begon te kijken. “Wat een rottent.” bromde hij, met zijn ogen rollende. “Jij zou nu gewoon buiten moeten rondlopen, genietend van je jonge jaren.” Hij vond het maar een nare gedachte, werken tot je oud was en dan geen energie meer hebben voor de leuke dingen in het leven. Iets waar hij nooit last van zou hebben, hij zou immers altijd jong blijven. Christophe sloeg zijn armen over elkaar en met een zucht liet hij zijn achterhoofd tegen de deurpost steunen. Wat een wereld toch.
Haar al redelijke bleke gezichtje leek met de minuut nog witter te worden, dus bood hij haar aan te zitten op het toilet. Heel vlot bewoog ze niet van haar staande positie naar een zittende, maar op een gegeven moment ging het zelfs voor Christophe te snel. Nog net had hij haar knieën zien knikken en dat was al voorteken genoeg met haar wit weggetrokken gezicht. Christophe schoot naar voren, zijn reactiesnelheid groter dan dat van een gemiddeld persoon, en wist haar nog net op tijd op te vangen. Hij had zijn armen onder haar oksels gewrongen, zodat ze met haar kin net over zijn schouder kwam. Voorzichtig zette hij haar neer op het toilet, verzekerde zich ervan dat ze niet als een lappenpop er vanaf zou vallen en maakte vervolgens zijn handen nat met koud water. Met zijn handen gaf hij haar een paar zachte tikjes op haar wang en plaatste zijn wijs- en middelvinger tegen haar nek en voelde daar nog wel een hartslag. Opgelucht haalde hij adem. Ze was echt alleen maar flauwgevallen. “Ivy ..?” mompelde hij zachtjes, niet willende dat mensen buiten het toilet zouden horen dat er iets was gebeurd. Dat zou zijn al shady zijnde reputatie niet veel goeds doen. Ze was nog in leven en aan het verband om haar hand te zien was de wond al wat dicht gegaan. Niets aan de hand dus. Dus bleef hij in al zijn kalmte gehurkt voor haar zitten, wachtend op een teken van beweging en leven.

Ivy wist niet wat er allemaal gaande was, maar plotseling was ze heel licht in haar hoofd geworden en voor een kort moment dacht ze dat ze de pijnlijke grond zou voelen, maar nog voordat ze de grond raakte was ze al weg. De ander had haar opgevangen, maar dat had het bewusteloze meisje niet door. Haar hoofd hing in een knikje op zijn schouder en de ander had nu een kleine vijfenvijftig kilo dood gewicht. Haar donkere haren schoven een beetje in zijn gezicht, waardoor hij misschien wel de lichte geur van kokos kon ruiken. Het was één van haar favoriete shampoo's en die had ze deze ochtend nog gebruikt. Maar met Ivy was op dit moment niets meer te beginnen, het bloed had haar zo misselijk gemaakt dat haar lichaam zichzelf had uitgeschakeld.
Iemand die zacht op haar wang tikte maakte haar wakker. Ze keek recht in de ogen van Christophe, maar het leek alsof ze op dezelfde hoogte als hem zat. Met een nogal zwakke blik keek ze hem aan, alsof ze op het punt stond om zo weer out te gaan. "Eh?" was het enige wat er uit haar mond kwam en ze liet haar goede hand naar haar hoofd gaan. Het was wonderbaarlijk dat ze die niet gestoten had terwijl ze op de grond was gevallen.. of had hij soms. Ja, dat moest wel, want ze zat en hij hield haar vast zodat ze niet weer zou vallen. "Sorry, ik ben echt niet zo'n held met.. bloed.." mompelde ze terwijl ze expres niet naar haar hand keek, want dan zou ze weer zo'n licht gevoel in haar hoofd krijgen. "Did you catch me before I fell?" mompelde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd wat naar achter tegen de muur liet leunen. Ze was zo zwak, zo kwetsbaar op dit moment. Iemand met foute bedoelingen zou dit als een gouden kans kunnen zien. Het was maar te hopen dat deze Christophe niet iemand was die foute bedoelingen had, want ze was nu niet bepaald in staat om terug te vechten of iets in die richting. Nu was hij aardig voor haar geweest, had haar zelfs opgevangen en had geprobeerd haar te helpen met haar bebloede hand.
"Ik ben echt een slechte serveerster.." mompelde ze terwijl ze haar rug weer een beetje rechtte en haar bleke gezicht wat draaide zodat ze net in de spiegel kon zien, ze zag er echt niet uit op dit moment. Niet dat er überhaupt iemand was die er mooier uitzag als deze net out was gegaan, maar oké. Ivy haalde een keer diep adem en keek naar haar hand, het papier was rood maar het leek niet meer helemaal doordrenkt te zijn met bloed, dus misschien was de wond een beetje dicht gegaan.

Het gevoel van een hoofd op zijn schouder gaf hem al genoeg informatie; hij had haar op tijd opgevangen. Het gewicht wat ze op zijn schouders drukte was niet echt heel veel, dus veel moeite had hij niet om haar veilig op het toilet te plaatsen, al hielp het zijn van een vampier hem wel met wat extra kracht voor het geval het gewicht wat groter was geweest. Toen hij haar neer had gezet moest hij toch echt toegeven dat er een zoet geurtje zijn neus in was gekropen. Haar haren waren waarschijnlijk de oorzaak ervan. Prettig toch wel..
Met een simpel tikje werd ze weer wakker, maar nog wat flauwtjes. Nog steeds hield hij haar voorzichtig vast, zodat ze niet zou vallen, maar ook niet te stevig, want ze leek heel fragiel op dit moment. “Niet iedereen heeft het zo met bloed, nee.” glimlachte hij rustig, aangezien waarschijnlijk de helft van de mensen die rondliepen op deze aardbodem het niet fijn vonden om die vloeistof onder ogen te komen. “Ja, natuurlijk, ik laat je niet zomaar op de grond in elkaar zakken.” antwoordde hij, licht fronsend om het feit dat ze daar zo verbaasd om deed. Zelfs voor onopgevoede Engelsen moest dat toch wel iets zijn? Een meisje dat viel opvangen? Hij schudde zijn hoofd maar om zich weer op het meisje voor zich te concentreren. Toen hij merkte dat ze tegen de muur leunde gokte hij het erop dat ze haar eigen evenwicht voor enkele seconden wel kon bewaren. Voorzichtig liet hij haar weer los en draaide zich om. Zijn ogen merkten al snel een wat stoffig glas op, dat iemand waarschijnlijk hier had laten staan. Door het een paar keer om te spoelen keerde hij al snel terug naar Ivy met een glas water. Misschien niet het beste wat hij haar in deze staat kon geven, maar op dit moment wist hij haar niet echt sneller op te laten knappen. Hij reikte haar het glas aan. Af en toe vroeg hij zich wel af waarom hij zich zo om haar bekommerde. Prooien kwamen namelijk niet mooier aangeboden. De honger in zijn maag was weer tot rust gekomen, want haar wond was niet meer in zicht geweest sinds een tijdje.
“Waarom zeg je dat?” Hoe was ze hier überhaupt opgekomen nu? Christophe sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij met zijn schouders tegen het hokje van het toilet aanleunde. Zijn blik gleed af naar de vloer en zijn ogen werden groot toen hij de druppels bloed daar zag liggen. Van binnen voelde hij iets samen trekken en uit een soort reflex voelde hij zijn tong langs zijn scherpe hoektanden gaan. Toen hij kort zijn blik verplaatste naar Ivy zag hij het roodgekleurde verband om haar hand. Zijn hand greep de deurpost zo stevig vast dat hij een heel zacht gekraak hoorde en ook voelde. “I-ik..” begon hij te mompelen en draaide zich al een kwartslag om. “ik hoop dat je snel beter wordt.” vervolgde hij zichzelf wat gehaast en zijn ogen gingen paniekerig door het te kleine hokje. Zonder nog echt iets van hem te laten weten rende hij de deur uit en door de menigte van dronken barbezoekers vluchtte hij naar de uitgang.

Ze had het simpelweg niet verwacht dat er een wildvreemde zou zijn die zich zoveel zorgen zou maken over haar welzijn op dit moment. Haar bloedeigen broer zou zich waarschijnlijk meer zorgen maken over de klanten die de brunette wegjoeg uit de bar. Voordat ze het wist kreeg ze een glas in haar handen geduwd, eentje die nog wel helemaal leeg was en gevuld was met water. Een vage glimlach kwam toch nog op haar gezicht terwijl ze het voorzichtig aanpakte en het glas naar haar mond bracht. Haar grip op het glas was nog altijd wat zwakjes, ze was nog altijd wat licht in haar hoofd van het bloed. Oh, ze was echt een vreselijke serveerster. Waarschijnlijk zou ze straks nog op haar kop krijgen van haar vader of broer, voor alle glasscherven die nog steeds in de bar lagen te slingeren, en voor haar bloed wat overal op de grond lag hier in de wc's. En dan nog niet te spreken over het lastigvallen van een klant met haar probleempjes.
Toen gebeurde er iets wat ze niet echt had verwacht, want plotseling begon de ander met praten en draaide hij zich een kwartslag om. Ivy keek wat naar boven, maar op het moment dat ze zijn ogen probeerde te vinden had hij zich al omgedraaid. Hij hoopte dat ze snel beter zou worden, en na die woorden was hij weg. De deur van de wc's klapte dicht en voorzichtig kwam ze overeind, nog altijd wat duizelig. Hoe ze het deed wist ze niet precies, maar ze strompelde naar de deur en duwde deze voorzichtig open, om te zien hoe de gestalte van de Fransman nog net verdween uit de bar. En toen was hij weg. De deur sloeg weer dicht en ze zag hem buiten in de mensenmassa opgaan.


Boos gooide ze haar schort op de grond. "Ik ben er klaar mee!" riep ze dan ook tegen haar vader, die het schort zojuist in haar handen had gedrukt. Alweer had ze de hele ochtend en het grootste deel van de middag in de bar gestaan, en zojuist kreeg ze te horen dat het nog niet goed genoeg was. Er waren nog klanten, dus ze moest nog langer serveerstertje blijven spelen. "Ik-" opnieuw wilde ze tegen haar vader ingaan, maar voordat ze het wist had ze een klap in haar gezicht gekregen. Ivy tuimelde achteruit op de grond en bleef voor een moment verdwaasd zitten, legde haar hand op haar wang en voelde hoe het brandde. Vervolgens pakte haar vader haar ruw beet bij haar arm, verder werken zou ze, want ze was niets waard. Hoe vaak had ze die woorden nu al uit zijn mond horen komen? Te vaak.
Ze wist met moeite haar arm los te trekken, waarna ze het op een rennen zette. Ze hoorde haar vader nog boos schreeuwen, maar de brunette was al buiten. Ze wist niet hoe lang ze door bleef rennen, maar in elk geval tot ze ergens kwam waar helemaal geen mensen meer waren. Het was donker weer buiten, het kon elk moment gaan regenen. Ze zag mensen op straat naar haar kijken, welke idioot ging er in januari nu naar buiten zonder jas en met een rok aan. Het was ook koud, maar voor geen goud ging ze terug naar de bar. En een andere plaats had ze niet om heen te gaan.
Ivy eindigde ergens achterin een steegje, tegen de muur aan leunend was ze in huilen uitgebarst. Haar leven was niets waard, haar vader had gelijk gehad. Want wie was zij nu? Een domme brunette die niet eens de kans kreeg om zelf controle over haar leven te hebben. Altijd zou ze een marionet van haar familie zijn. Langzaam zakte ze steeds verder naar beneden, totdat ze op de grond zat met haar benen opgetrokken en haar voorhoofd op haar knieën leunend, haar armen om haar benen heen geslagen. Haar lichaam schokte zachtjes heen en weer van het huilen. Om de sfeer nog beter te maken begon het ook nog eens te regenen, dus het duurde niet lang voordat haar lichaam stijf begon te worden van de mengeling van water en kou. Naast het geluid van de vallende regen was het enige andere geluid in het steegje het gedempte gesnik van de brunette.